Changes

Ռավիկը ձեռքերին հեղուկ օճառ լցրեց և սկսեց լվանալ։ Նա լվանում էր այնպիսի մռայլ կատաղությամբ, կարծես ուզում էր մաշկը պոկել։

Վիրաբուժական քույրը զզվանքով նայեց նրան։ Վեբերը հայացքը բարձրացրեց։

Բուժքույրը գործիքները գցեց եռացող ջրի մեջ։

— Երբեմն շատ բան կարելի է անել։

— Այդ ձեզ է վերաբերվում, Ռավիկ,— Վեբերը ծիծաղեց։— Ավելի լավ է մենք չքվենք։ Էժենին առավոտները խիստ ագրեսիվ տրամադրություն է ունենում։ Միևնույն է, մենք այստեղ այլևս անելիք չունենք։

— Ներեցեք,— ասաց Ռավիկը։— Դուք իրավացի եք։

— Ցտեսություն, Էժենի,— ասաց Վեբերը։— Ցանկանում եմ հանգիստ և խոր քուն։

— Ես հոգնած չեմ,— ասաց նա։— Սուրճը վերականգնեց ուժերս։ Իսկ ձեզ լավ քնել է պետք, Վեբեր։

— Ես չեմ քնելու։ Գնալու եմ պարտեզում աշխատեմ։ Վարդակակաչ ու նարգիզ եմ տնկելու։

Մահացած աղջկա աջ ոտքին մի էժանագին, նեղլիկ, ոսկեջրած շղթա կար, մեկը այն զիզիպիզիներից, որին մարդիկ սիրահար են լինում երիտասարդության տարիներին, երբ սենտիմենտալ են և անճաշակ։ Շղթայի վրա կար մի փոքրիկ թիթեղիկ՝ «Toujours Charles» (Հավիտյան քո Շարլ։ - ֆրանս.) մակագրությամբ և այնպես էր կպցրած, որ հնարավոր չէր ոտքից հանել, դա մի շղթա էր, որ պատմում էր Սենայի ափին գտնվող անտառներում անցկացրած կիրակի օրերի մասին, սիրահարվածության և երիտասարդական հիմարությունների մասին։ Նեյիում ինչ-որ տեղ ծվարած փոքրիկ ոսկերչական կրպակի մասին, ձեղնահարկի սեպտեմբերյան գիշերների մասին — և հանկարծ՝ ուշացում, սպասումներ, սարսափ — հավիտյան Շարլի իզութոզը կորել է... հետո՝ հասցե տվող ընկերուհի... մանկաբարձ մի կին, մոմլաթապատ սեղան, կտրտող ցավ և արյուն, արյուն... հետո՝ պառավի շփոթահար մի դեմք, ինչ-որ մարդկանց ձեռքեր, որ արագ-արագ տաքսի են նստեցնում՝ գլուխներն ազատելու համար... տառապանքների օրեր, երբ գալար-գալար գալով պառկած ես քո բնում... և, վերջապես, մեքենայով փոխադրում, հիվանդանոց, վերջին հարյուր ֆրանկ, որ սեղմված է տաք, քրտնքոտ ափում և... արդեն ուշ է։

Եվ նավակիս մեջ լուսինն է փայլում,—

— Հանգիստ, հանգիստ կացեք,— ասաց Ռավիկը։— Ես եմ։ Նույն այն մարդը, որը ձեզ մի քանի ժամ առաջ այստեղ բերեց։

— Ես կարծում եմ, հիմա արդեն կարող եք հանգցնել,— ասաց Ռավիկը և պտտեց լույսի անջատիչը։