Changes

— Մի՞թե,Մի՞թե։

— Ոչ, դա ինձ չի հետաքրքրում,— ասաց Ռավիկը և շոջվեց շրջվեց գնալու։— Ուրեմն, ես քեզ վաղը կտեսնեմ։

― Ունի։ Բորիս։ Արի հիմարություն չանենք։ Քո մորուքը իսկույն աչքի է զարնում։ Բացի դրանից, դու իրավացի ես, ես պետք է այնպես ապրեմ ու պահեմ ինձ, որ երբեք չթվա, թե ինչոր բան է եղել։ Եթէ Եթե Հաակեն իսկապես առավոտյան ինձ զանգահարի ու տանը չգտնի, նշանակում է, ճաշից հետո նորից կզանգահարի։ Ես հույսս դրա վրա պետք է դնեմ, եթե այդպես չարի, մի օրում շարքից դուրս կգամ։ Ներվերս չեն դիմանա։

Ի՞նչ գործ ունի ինքն այս ամենի հետ։ Մեկն ավել, մեկը պակաս, ի՞նչ նշանակություն ունի։ Չէ որ Հաակեն հարյուր հազարավոր մարդասպաններից մեկն է, մարդասպաններ, որոնք կամ նույնքան ստոր են եղել, որքան Հաակեն ինքը, կամ եղել են նույնիսկ ավելի վատթարը։ Մեկով պակաս․․․ Ռավիկը միանգամից տեղում կանգ առավ։ Ահա՜ թե ինչ։ Նրա աչքերը վայրկենապես բացվեցին, գիտակցությունը պայծառացավ։ Ահա՛ թե ինչ։ Նրանք իրենց կապը կտրեցին հենց այն պատճառով, որ մարդիկ հոգնել էին, որ ոչ ոք ոչինչ իմանալ չէր ուզում, որ մարդ ուզում էր ամեն ինչ մոռանալ, որ ամեն մեկն իր համար մտածում էր․ «Ի՛նձ ինչ, թե ինչ են անում»։ Ահա թե բանն ինչումն է։ Մեկով պակա՞ս։ Այո, թող մեկով պակաս լինի։ Ես գիտեմ, դա ոչինչ չի նշանակում, բայց միևնույն ժամանակ նաև դա ամեն ինչ է նշանակում։ Այո, ամեն ինչ։ Նա դանդաղորեն գրպանից մի սիգարետ հանեց և վառեց առանց շտապելու։ Եվ երբ վառած լուցկու դեղնավուն բոցը լուսավորեց նրա իրար սեղմած ձեռքերի ափերը, որոնք նման էին ճաքճքած կիրճերով մթին քարանձավի, հանկարծ զգաց, որ Հաակեին սպանելու մտքից իրեն ոչինչ չի կարող ետ պահել։ Տարօրինակ կերպով այժմ արդեն ամեն ինչ գալիս ու հենց դրան էր հանգում։ Հաակեին սպանելու միտքը ձեռք էր բերել շատ ավելի մեծ նշանակություն, քան անձնական վրեժխնդրությունն է։ Ռավիկին թվում էր, որ եթե ինքը այդ սպանությունը չկատարի, ապա դրանով գործած կլինի անսահման մեծ մի ոճիր, այնպիսի ոճիր, որի հետևանքով աշխարհը մեկընդմիշտ կորցրած կլինի շատ կարևոր մի բան։ Նա միաժամանակ գիտեր, որ դա ամենևին էլ այդպես չէ, բայց, չնայած դրան, հակառակ ամեն տեսակի տրամաբանության, նրա արյան մեջ ներծծվել էր այդ քայլը անպայման կատարեքու կատարելու մթին գիտակցությունը — կարծես դրանից ալիքների անտեսանելի շրջանակներ են տարածվելու դեպի հեռուն և, անընդհատ լայնանալով, առսջացնելու առաջացնելու են ավելի մեծ իրադարձություններ։ Ռավիկը գիտեր, որ Հաակեն ընդամենը սարսափին ծառայող մի փոքրիկ պաշտոնյա է, որ նա ոչինչ իրենից չի ներկայացնում, բայց նա գիտեր նաև, որ Հաակեին սպանելը անսահման կարևոր մի գործ է։

— Այո։ Վերադառնում եմ տուն։ Տիրուհուն արդեն հայտնել եմ։ Նա սոսկալի կատաղել է, բայց մյուս կողմից էլ գիտի, որ ուրիշ ելք չկա, չկա։ Ինձ փոխարինելու է Ժանետտան։ Նրան եմ ծանոթացնում գործին։— Ռոլանդեն ծիծաղեց։— Խե՜ղճ տիրուհի։ Այս տարի նա ուզում էր Կաննում փայլեր։ Նրա վիլլան արդեն լիքը հյուրեր են։ Չէ որ անցյալ տարի նա կոմսուհի դարձավ։ Ամուսնացավ տուլուզցի ինչ֊որ բուրդը տված մի արիստոկրատի հետ։ Ամիսը հինդ հինգ հազար ֆրանկ է վճարում ամուսնուն, միայն թե նա Տուլուզից ոտքը դուրս չդնի․․․ իսկ հիմա ինքը ստիպված է մնալ այստեղ։

— Գնից յոթանասուն տոկոս էժան եմ առել։ Անցյալ տարվա էժանացրած ապրանքներից է։— Ռոլանդեի ալքերը աչքերը ջերմությամբ ու քնքշորեն փայլեցին։— Հենց այս վարագույրների վրա ես երեք հարյուր յոթանասուն ֆրանկ տնտեսեցի։ Լա՞վ է։

— Դու մեր գործր գործը չգիտես, Ռավիկ։ Առանց տղամարդու բան չի լինի։ Գործի մեջ պետք է անպայման տղամարդ լինի, ես գիտեմ, ինչ եմ անում։

Ռոլանդեն ձեռքի թեթև շարժումով երկու աղջկա կարգադրեց մոտենալ հաճախորդներից մեկին, որը նստարանին նստած քնել էր։ Մյուս աղջիկները այս ու այն կողմ էին շրջում։ Միայն մի քանի աղջիկն եր աղջիկներ էին, որ նստել էին սրահի մեջտեղում երկու շարք դրված փափուկ տաբուրետների վրա։ Մյուսները սահում էին միջանցքի ողորկ սալիկներին, ինչպես երեխաները ձմեռ ժամանակ սառույցի վրայով։ Մեկը պպզում էր, իսկ երկուսը Նրա ձեռքերից բռնած, վազում էին երկար միջանցքով ու քարշ տալիս իրենց հետևից։ Նրանց մազերը ծածանվում էին, ցնցվում էին կրծքները, ուսները փայլում էին, մետաքսյա կարճ յուբկաները բարձրանալով, մերկացնում էին նրանց ազդրերը, աղջիկները ծղրտում էին հաճույքից, թվում էր, թե «Օզիրիսը» հանկարծ դարձել է դասական անմեղության մի Արկադիա։

Վեբերը նկատեց էժենիի Էժենիի հայացքը։

Էժենին իջեցրեց վիրահատվածի ոտքերր ոտքերը և սայլակը դուրս գլորեց։

— Ոչ, չեմ ուզում։ Ես պետք է գնամ։ Գործ ունեմ: ունեմ։ Էլ անելու բան չկա՞։

— Դեռ ոչ։ Ես քեզ էի սպասում։ Կարող ենք հիմա հենց իմ աենյակում սենյակում ճաշել։

— Ոչ։ Որպես Ուտրեխտից եկած հոլլանդացի։ Ազգանունս լրիվ չի համապատասխանում գերմանականին։ Ես զգուշության համար մի թեթև փոխել եմ, որպեսզի նմանվի հոլլանդականին։ Ֆոն Հհորնի Հորնի փոխարեն դարձել եմ Վան Հորն։ Հնչում է գրեթե նույն ձևով։ Եթե Հաակեն հարցնի, տարբերությունը նույնիսկ չի էլ զգա։

— Իհարկե, իմ անձնագիրը գտնվում է ար ենտինական արգենտինական դեսպանությունում՝ վիզա ստանալու համար։ Կխոստանամ հաջորդ օրը ներկայացնել։ Հետո ճամպրուկս կթողնեմ այնտեղ և այլևս չեմ հայտնվի։ Մի խոսքով, կկարողանամ գլուխս ազատել։ Հարցում անողն սկզբում լինելու է հյուրանոցի ադմինիստրացիան և ոչ թե ոստիկանությունը։ Ես հույսս հենց դրա վրա եմ դրել։ Միայն թե դրանից հետո «Ուելսի Պրինց» հյուրանոցում իմ մնալն արդեն կբացառվի։

— Գալը, ինչպես էլ ուղում ուզում է լինի, կգամ, անկախ նրանից, որևէ բան եղել է թե ոչ։

— Գնաս բարով, Բորիս:Բորիս։