Բայց վանականը չէր կարող վազել, սաստիկ հևում էր, նմանապես և Լամմեն։ Եվ այդպես հասան նավ։
===XXI===
Գրավելով Ռամեկենսը, Գերտրուտենբերգը, Ալքմաարը՝ գյոզերը նորից են մտնում Ֆլեսինգեն։
Առողջացած Նելեն սպասում էր Ուլենշպիգելին նավահանգստում։
― Թի՛լ, սիրելի՛ բարեկամ Թիլ, վիրավորված չե՞ս, ― ասաց նա, տեսնելով նրան։
Ուլենշպիգելը երգեց․
<poem>
Դրոշիս վրա գրեցի «Ապրել»․
Ապրել ընդմիշտ լույսի տակ․
Առաջին մորթս կաշի է,
Իսկ երկրորդը՝ պողպատե։
<poem>
Ավա՜ղ, ― ասաց Լամմեն ոտքը քարշ տալով․ գնդակները, նռնակները, ռումբերը տեղում են նրա շուրջը․ նա միայն դրանց քամին է զգում։ Դու, անկասկած, ոգի ես, Ուլենշպիգե՛լ, և դու, Նելե՛, որովհետև տեսնում եմ, որ միշտ զվարթ ես ու ջահել։
― Ինչո՞ւ ես ոտքդ քարշ տալիս, ― հարցրեց Նելեն Լամմեին։
― Ես ոգի չեմ և երբեք էլ չեմ լինի, ― պատասխանեց նա։ ― Ուստի կացնի մի հարված ստացա ազդրիս վրա ― կնոջս ազդրը այնպես կլորիկ էր և այնպես ճերմակ ― տեսնո՞ւմ ես, արյուն է ծորում։ Ավա՜ղ, ինչո՞ւ նա այստեղ չի, որ ինձ խնամի։
Սակայն Նելեն բարկացած պատասխանեց․
― Ինչի՞դ է պետք երդմնազանց կինը։
― Վատ բան մի՛ ասի նրա մասին, ― պատասխանեց Լամմեն։
― Ահավասիկ քեզ բալասան, ― ասաց Նելեն, ― պահել էի Ուլենշպիգելի համար։ Դի՛ր վերքիդ վրա։
Վերքը դեղելուց հետո Լամմեն զվարթացավ, որովհետև բալասանը դադարեցրեց սաստիկ ցավը։ Եվ երեքով բարձրացան նավը։
Տեսնելով ձեռքերը կապված զբոսնող վանականին՝ Նելեն ասաց․
― Սա ո՞վ է․ ես սրան տեսել եմ և կարծես ճանաչում եմ։
― Դրա փրկագինը հարյուր ֆլորին է, ― պատասխանեց Լամմեն։
===XXII===
Այդ օրը ամբողջ նավատորմը տոնի մեջ էր։ Չնայած դեկտեմբերյան կծող քամուն, չնայած անձրևին ու ձյունին, նավատորմի բոլոր գյոզերը նավերի տախտակամածների վրա էին։ Կիսալուսինները շիկափայլ պսպղում էին զելանդական գդակների վրա։
Եվ Ուլենշպիգելը երգեց․
<poem>
Լեյդեն հանձնված է․ արնախում դուքսը
Արագ փախչում է Նիդեռլանդիայից։
Ղողանջեցե՛ք, թնդո՛ւն զանգեր,
Օդ սփռեցե՛ք զվարթ երգեր,
Զրնգացե՛ք, թաս ու շշեր։
Շունը մի լավ ծեծ կերած,
Պոչն ոտքերի մեջ քաշած,
Աչքերը արյունախում
Հետ է դառնում ու նայում՝
Նոր հարվածներ է ուտում։
Տե՛ս երախը պատռված՝
Դեռ ցնցվում է կախ ընկած։
Փախա՜վ դուքսը արյունոտ․
Շիշն ու թասը բերե՛ք մոտ։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Կուզենար նա մեզ խածել,
Բայց ջարդված են ատամները։
Գլուխը այժմ կախ գցած՝
Հիշում է նա հին օրերը
Կերուխումի ու ջարդի։
Փախավ դուքսը արյունոտ։
Զարկե՛ք թմբուկը փառքի,
Զարկեք թմբուկը ռազմի։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Ասում է նա սատանային․
«Քեզ կծախեմ ես իմ հոգին՝
Թե մեկ ժամ ուժ տաս փոխարեն»։
Իսկ սատանան՝ «Մեկ հաշիվ է,
Թե քո հոգին, թե տառեխի»։
Ատամներըդ էլ չե՜ն բուսնի,
Պինդ մսերից դու ձեռք քաշի։
Փախավ դուքսը արյունոտ։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Փողոցների մանր շները,
Ծուռտիկ, քոսոտ լակոտները,
Որ ապրում են, կամ թե սատկում
Են թաթերը նըրա վրըա,
Ով սպանում էր ու կոտրում
Ի սեր ջարդի ժանտ արհեստի․․․
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Նա չսիրեց կին ու ընկեր
Հրճվանք, արև, ոչ իսկ իր տերն․
Միայն մահն է նրա հարսը,
Որ ջարդում է նրա թաթը
Իբրև նախերգ հարսանեկան։
Քանի որ դուքսը շնական
Չէր սիրում մարդն ամբողջական։
Զարկե՛ք թմբուկը ցնծության։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Եվ փողոցի մանր շները,
Կաղ ու քոսոտ լակոտները
Նորից են թաթը վեր ցցում՝
Տաքացրած, ապականած․
Իսկ նրանց հետ Հունգարիայի,
Բըրաբանտի ու Նամյուռի,
Ինչպես նաև Լյուքսեմբուրգի
Քերծեները և գամփռերը։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Եվ տխրագին, փրփուրն բերնին
Գնում է այժմ, որ սատակի
Իր տիրոջ մոտ և ըստանա
Մի լավ քացի իր հետույքին․
― Թե ինչո՞ւ ես դու քիչ կծել։
Կերթա դժոխք, կամուսնանա
Մահվան հետ նա։ Մահը նրան՝
«Դո՛ւքս իմ»։ Իսկ սա Մահին՝
«Իմ անուշիկ ինկվիզիցիա»։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
Ղողանջեցե՛ք, թնդուն զանգեր,
Սդ սփռեցեք զվարթ երգեր,
Զրնգացե՛ք, թա՛ս ու շշեր։
Կեցցե՜ն գյոզերը։
</poem>
