Changes
/* Երգ տասնվեցերորդ։ Պատրոկլյան դրվագ */
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այսպես կըռվում էին նըրանք գեղեցկատախտ նավերի շուրջ:
Իսկ Պատրոկլես նայդ Պատրոկլեսն այդ ժամանակ Աքիլլեսի առջև կանգնած
Թափում էր ջերմ արտասուքներ աղբյուրի պես թըխակայլակ,
Որ բարձրաբերձ ապառաժից ցածէ ցած է թափում ջըրերն իր մութ:
Աստվածային Աքիլլը ժիր այդ տեսնելով հուզվեց սաստիկ
Եվ գըթալով Պատրոկլեսին՝ այս թևավոր խոսքերն ասաց.
Որոնց մեկի կամ մյուսի մահը մեզ վիշտ կըպատճառեր:
Եվ կամ այդպես լալիս ես դու արգիացոց վըրա՞ գուցե,
Որ կորչում են ըստորության համար իրենց` <ref>''կորչում են ստորության համար իրենց'' - Աքիլլեսն իրեն հասցված վիրավորանքի համար մեղադրում էր ոչ միայն Ագամեմնոնին, այլև ողջ աքայական զորքը:</ref> նավերի մոտ։
Միտքըդ ինձնից մի ծածկիր դու, ասա, որ ես էլ իմանամ»։
{{տող|20}}Եվ ասաց իր խոր հեծությամբ, ազնիվ ասպետ դու Պատրոկլե՛.
Զի մարտի մեջ փոքր-ինչ հանգիստն անհըրաժեշտ է, կազդուրիչ:
Մենք, որ հանգիստ ենք, թարմացած՝ հեշտիվ պիտի կարողանանք
Վանել դեպի ոստանն իրենց վաստակաբեկ տըրոլացոց»։տըրոյացոց»։
Այսպես խընդրեց աղերսագին, օ՛, միամիտ, չէր իմանում,
{{տող|50}}Աստվածային ո՛չ մի պատվեր-պատգամից էլ երկյուղ չունեմ,
Եվ ոչ էլ մայրն իմ նազելի՝ Զևսից մի բան է ասել ինձ։
Այլ սոսկալի այն ցավնէ ցավն է իմ սիրտն ու հոգին տանջում սաստիկ,
Երբ տեսնում եմ մի մարդ, որ իր ինչքով, դիրքով գոռոզացած
Համարձակվում է նենգությամբ զըրկել իրեն հավասարին
Եվ այդ ժանտախտն արիաբար հալածիր մեր նավատորմից,
Քանզի գուցե նավերը մեր այրեն հըրով բոցածավալ
Ու մեր ձեռքից խըյեն խըլեն դըրանք տենչալի դարձն ի հայրենիք:
Լըսիր, սակայն, այն ինչ որ ես դըրոշմում եմ քո մըտքի մեջ
Որպեսզի դու, ո՛վ Պատրոկլե, բերես ինձ փառք ու մեծ պատիվ
Վանի՛ր նըրանց նավատորմից, ապա ինձ մոտ վերադարձիր,
{{տող|90}}Եվ, եթե քեզ մինչև անգամ այրն Հերայի ահագնաթունդ
Տա հաղթություն, դու առանց ինձ մի մըրրճվիր մըխըրճվիր տըրոյանց մեջ.
Որովհետև ինձ այդպիսո՛վ փառազըրկած պիտի լինես:
Եվ մի՛, տարված պատերազմում ունեցած քո հաջողությամբ,
Կոտորելով տըրոյացոց՝ զորքըդ մինչև Իլիոն տանի,
Զի կարողէ կարող է պատահել որ քեզ հակառաակ հակառակ և թըշնամի
Աստվածներից մեկը հանկարծ Ոլիմպոսից իջնի քո դեմ,
Զի Ապոլլոնը հեռաձիգ շատ է սիրում տըրոյաgngտըրոյացnց:
Այլ, փըրկելով նավերը մեր, նորից ինձ մոտ վերադարձիր,
Թողած նըրանց, որ իրար հետ մըրցեն այնտեղ մարտադաշտում:
Կոտորեին մեկ-մյուսին տըրոյացիք և աքայանք,
Եվ մընայինք երկուսըս ողջ, որ մենք մենակ կործանեինք
Տըրոյական սըրբանըվեր մարտկոցները պնդակառույց»<ref>Այս հատվածը հետաքրքրական է «Պատրոկլյան դրվագը» հասկանալու համար։ Աքիլլեսը, տեսնելով աքայական զորքերի ծանր վիճակը, թույլ է տալիս Պատրոկլեսին իր զորքով օգնության հասնել նրանց` վանել տրոյացիներին արգիական նավերից, սակայն արգելում է նրան հաղթությամբ հասնել մինչև Իլիոն, որպեսզի ինքը չզրկվի իր վիրավորանքների համար բավարարություն ստանալուհնարավորությունից:</ref>:
Սըրանք այսպես խոսում էին իրարու հետ, մինչդեռ այնտեղ
Հընարքները և ուզում էր տըրոյացոց տալ հաղթություն:
Սըլաքներից նա խույս տըվեց. տըրոյացիք այն ժամանակ
Արագաթև նավի վրա գրցեցին գըցեցին հուրն ամենակուլ,
Որ բըռընկվեց անմիջապես և շուտափույթ տարածվելով
Անշիջելի բոցը բըռնեց նավը ամբողջ ծայրեիծայր։
Եվ ինքն էր վեհ ամենիշխան հրամանատարն այդ բոլորի։
Ըսպարապետն էր մի գընդին Մենիսթիոսը խայտազըրահ,
{{տող|180}}Որ էր որդին Սպերքիոսի՝ Արամազդի գետից բըխած<ref>''Արամազդի գետից բխած'' - Ըստ Հոմերոսի, բոլոր գետերը բխում են Զևսից, քանի որ սնվում են նրա կողմից առաքված անձրևներով։</ref>,
Որին ծընեց նըրա համար գեղաչըքնաղ Պելյան դըստրիկ
Պոլիդորան- մահկանացու կին՝ աստըծու հետ պառկելով։
Երկրորդ գընդին զորավարում է Եվդորոսն արիսական-
Աղջըկորդի, որին ծընեց Փիլասա դուստրը պարուհի
Պոյիմելեն, նըրան ցանկաց հըզոր Հերմեսն արգոսասպան<ref>''Հերմեսն արգոսասպան'' - Նախրի և հոտի պահապան աստված Հերմեսը «արգոսասպան» մականունը ստացել է այն բանից հետո, երբ սպանեց հարյուրակնյա հսկա Արգոսին:</ref>,
Երբ որ տեսավ ոսկեփըքին Արտեմիսի շուրջպարի մեջ
Վարձակների հետ միասին, որ գեղեցիկ պար էր գալիս:
Եվդորոսին՝ սըրունքներով հույժ քաջարշավ ու գոռ մարտիկ։
Եվ մանկաբարձ Իլիթն հետո երբ որ ի լույս հանեց մանկան
Ու նատեսավ նա տեսավ լուսապայծառ ճառագայթները արևի,
Ակտորյանը՝ քաջակորով Ելեքլեսը աղջիկն առավ
Եվ ապարանքն իր տարավ ճոխ, անբավ օժիտ տալով նըրան:
Ըսկահ մի մեծ, որով ոչ ոք չէր ըմպում սև գինի ընտիր,
Ոչ էլ ձոնում աստվածներին գինի՝ բացի Արամազդից։
Ըսկահն արկղից դուրս հանելով՝ նախ ծըծումբով մաքուր սըրբեց<ref>''ծծումբով մաքուր սրբեց'' - Հին հույները ծծմբային գոլորշին համարում էին կրոնական մաքրագործման միջոց:</ref>,Ասա Աpա լըվաց և ողողեց ականակիտ, հըստակ ջըրով.
Հետո լըվաց և իր ձեռքերն, լըցրեց գինին ըսկահի մեջ
Ու կանգնելով անդաստանում աղոթք արավ դեպի երկինք,
Եվ շանթընկեցն ահեղագոռ լըսեց աղոթքն Աքիլլեսի.
«Վե՛հ Արամազդ, Պելասգունի և Դոդոնյան<ref>Դոդոնը Զևսի գուշակավայրն էր, սուրբ տաճար, ուր գտնվում էր Զևսի գուշակը, որը կաղնու ծառի սոսափյունից գուշակություններ էր անում։ Ընդունված ծիսակարգի համաձայն, դոդոնյան քուրմերը քնում էին «գետնախշտի», երբեք չէին լվացվում և չէին լվանում ոտքերը:</ref>, տե՛րդ հեռաբնակ
{{տող|240}}Դոդոնների ձըմեռնաճոխ, ուր նըստում են քո շուրջբոլոր
Գուշակներդ անոտնալվա, սելյանները գետնախըշտի.
Նախ Պատրոկլեսն արձակեց իր փայլուն մըկունդը ահագին
Դեպ բազմությունն այն խուռնախիտ, որը եռ էր գալիս այնտեղ՝
Մեծահոգի Պրոտեսիլավ Պրոտեսի լավ դյուցազունի նավերիմոտնավերի մոտ,
Եվ հարվածեց Պիրեքմեսին, նա որ բերեց պեոնների
Հեծելագունդը՝ հորդահոս Աքսիոսի ափունքներից։
Իսկ Նեստորի որդիներից մեկը՝ արի Անտիլոքոսն
Ատիմնիոսին խոցեց տեգով, որ տեղնուտեղ շունչը փըչեց։
Եվ Մարիսը կըրակ կըտրած հարազատի մահվան վըրա‘վըրա
Անտիլոքի վըրա վազեց ու կանգ առավ դիակի մոտ,
Բայց եղբայրը Անտիլոքի՝ Թրասիմիդեսը դյուցատիպ
Որոնց ծընեց Ամիսովդարը տիգաճոճ, նա որ սընեց
Անընկճելի հաղթ Քիմեռին՝ ի պատուհաս բազում մարդկանց։
Շըփոթված այդ ժըխորի մեջ, բայց տեղնուտեղ հոգին առավ՝
Իջեցնելով իր մեծակոթ սուրը նըրա պարանոցին:
Ու պըղընձյա սըլաքը սուր խըրվեց ուղեղն ու դուրս եկավ,
Փըշրեց ճերմակ ոսկորները, և ատամները թափվեցին,
Երկու աչքերը լցվեցին քըրիցքըթից-բերնից ցայտող արյամբ,
Եվ պաշարեց ամեն կողմից մահվան մըթին ամպը նըրան։
Դանայեցի պետերն այսպես` մեկ-մեկ մարդիկ ըսպանեցին,
Տելամոնյան Այաքսը մեծ աշխատում էր իր նիզակով
Վիրավորել քաջ Հեկտորին, բայց սա կըռωի կըռվի մեջ փորձառու՝
Արջառենի իր ասպարով պարածածկած ուսերը լայն՝
Հետևում էր ուշի-ուշով սլաքների շըչյուններին
Ու շըռինդին աշտեների, անտարակույս նա լավ գիտեր,
Թե հաղթությունը կըովի կըռվի մեջ շուռ է տըվել երեսը իր,
Բայց մընում էր անդըրդվելի և անսասան կըռվում էր նա,
{{տող|370}}Որ կարենաիր սիրելի ընկերներին փըրկել գոնե:
Ինչպես որ վեη վեհ Ոլիմպոսից պարզ ու պայծառ օդի միջով
Սուրա մի ամպ դեպի երկինք, երբ Զևսը մեծ մըրրիկ հանի,
Այդպես փըրթավտ փըրթավ տըրոյացոց փախուստն հանկարծ նավատորմից:
Կանոնավոր շարքով արդեն չէին անցնում փոսը նըրանք,
Այլ խուճապով խառնիճաղանջ, մեկ-մյուսին խանգարելով:
«Վա՜յ ինձ, մարդկանց մեջ ամենեն իմ սիրելի Սարպեդոնին
Վիճակված է ճակատագրից ընկնել ձեռքով Պատրոկլեսի.
Սակայն սիրտըս հուզումնակոծ երկմըտում է տարակուսված<ref>''սիրտս երկմտում է տարակուսած'' - Զևսը՝ աստվածներից վեհագույնը, որ իշխում է թե՛ մարդկանց, թե՛ աստվածներին, և տնօրինում նրանց ճակատագիրը, երբեմն, սակայն, հանդես է գալիս որպես Մոյրային՝ ճակատագրին ենթակա արարած, ինչպես այս հատվածում՝ իր որդի Սարպեդոնի և Պատրոկլեսի կռվի դըրվագում:</ref>
Արտասվալից մարտից նըրան վերցընեմ ես ողջ և առողջ
Ու փոխադրեմ մեծահարուստ դեպի Լիկիա՞, թե հանդուրժեմ,
Եվ նազելի, աչեղ Հերան իսկույն այսպես պատասխանեց.
{{տող|450}}«Զարհուրելի դու Զըրվանյան, այդ ինչ խոսքէխոսք է, որ ասում ես,
Մահկանացու մարդուն՝ մահվան կանխորոշված ճակատագրից՝
Կամենում ես դու չարաշուք և անողոք մահից փըրկե՞լ։
Պըրիամոսի քաղաքի շուրջ, պատերազմում որդի ունեն
Շատ անմահներ, որոնց պիտի դու զայրացնես քո վարմունքով։
{{տող|460}}Եթե որդուդ շատես շատ ես սիրում ու գութ ունես նըրա վըրա,
Թող որ ընկնի պատերազմում Պատրոկլեսի հզոր ձեռքով,
Եվ, երբ կյանքի շունչն ու ոգին թողնեն նըրան, հըղիր Մահին
{{տող|470}}Երբ երկուսով հասան իրար, Պատրոկլեսը առաջին հեղ
Զարկեց ներքին որովայնին հըռչակավոր ԹրասիմելիԹրասիմեդի,
Որ Սարպեդոն թագավորի ըսպասյակն էր հավատարիմ.
Սարպեդոնը վըրա վազեց փայլակնացայտ իր աշտեով,
Որ Տևկրոսն էր խոցել նետով այն միջոցին, երբ վազեվազ
Ելնում էր նա պարիսպն ի վեր՝ ընկերներին իր օգնելու:
{{տող|520}}Եվ Գրլավկոսն Գըլավկոսն Ապոլլոնին աղոթելով` այսպես ասաց.«Լըսիր, արքա՛, ուր էլ լինես, լիկեցոց մեջ թե տրրոյանցտըրոյանց,
Ամեն տեղ էլ կարող ես դու վըշտատոչոր մարդուն լըսել.
Որ ինձ նըման տառապում է անտանելի ցավերի մեջ:
Մեղմեց ցավերն անմիջապես և նըրա խոր վերքից հոսող
Արյունը սև ցամաքեցրեց ու ներշընչեց ուժ ու կորով։
Գլավկոսն ըզգացիր ըզգաց իր սըրտի մեջ ու մեծապես ուրախացավ,
Որ Ապոլլոն այդպես արագ լըսեց աղոթքն իր սըրտագին:
Գընաց իսկույն հորդորելու լիկիացոց քաջ իշխաններին
Դեպի Իլիոնը քաջաձի` մարտընչելու տըրոյանց դեմ:-
Եվ երբ արդեն մոտեցել էր նա դիակին՝ կողոպտելու,
Հեկտորն անկարծ հանկարծ ահագին քար մի իջեցրեց նըրա գըլխին,
Որը երկու տապակ եղավ սաղավարտի տակ ամրակուռ.
{{տող|590}}Եվ դիակի վըրա փըռվեց բերանքսիվայր, արնաշաղաղ.
Աննըպատակ և ապարդյուն սըլանալով հուժկու ձեռքից:
Էնիասը դեպի Մերիոնն այսպես գոչեց հույժ բարկացած.
«Մերիոնե՛ս, թեպետև դու քաջակաքավ<ref>''դու քաջակաքավ ես իսկապես'' - Էնիասը Մերիոնեսին նսեմացնելու նպատակով, նրան քաջակաքավ (լավ կաքավող, պարող) է անվանում, ակնարկելով նրա կրետական ծագումը։ Կրետե կղզու բնակիչները հռչակված էին իրենց պարարվեստով։</ref> ես իսկապես,
Բայց շատ շուտով կըլըռեիր, եթե նըշանս ճիշտ առնեի»:
Ե՛ս էլ եթե հաջողեի կուրծքըդ խըրել նիզակն իմ սուր՝
Որքան էլ որ քաջ լինեիր, անտարակույս պիտի տայիր
Դու փաոքը փառքը ինձ և քո հոգին Տարտարոսի թագավորին»։
Այսպես ասաց, բայց Մենիտյանն արիասիրտ սաստեց նըրան
{{տող|650}}Ու թաթավուն ամբողջովին թանձըր փոշու և արյան մեջ:
Կրռվում էին նըրանք այդպես դյուցազունի դիակի շուրջ:
Ինչպես գարնանը մեղուներն տըզտրզում տըզտըզում են փարախի մեջ
Կաթով լեցուն դույլերի շուրջ, երբ առատ է կաթն ամեն տեղ,
Այդպես նըրանք խռնվել էին գետնատարած դիակի շուրջ:
Աքայեցիք կողոպտեցին Սարպեդոնի զենքերն ուսից,
Եվ Մենիտյանն արիասիրտ՝ պըղընձափայլ զենքերն այդ ողջ
Եվ Զըրվանյանն այն ժամանակ Ապոլլոնին հըրամայեց.
«Շո՛ւտ, Ապոլլոն, գընա և դուրս քաշիր իսկույն Սարպեդոնին
Ջարդում էին մեկ-մյուսին ու ոչ ոք չէր փորձում փախչել:
Կեբրիոնի շուրջը իրար կողք մըխվեցին շատ աշտեներ,
Եվ թևաւոր թևավոր նետեր թըռան աղեղների ձիգ լարերից,
Ու քարերի շատ տարափներ ջախջախեցին նըրա չորս դին
Կըռվողների կուռ վահաններ, բայց նա փըռված մեծատարած՝
Ու մարդկանցից Եվփորբոսը ըսպանեցին ինձ գուպարում,
Իսկ դու միայն երրորդն ես, որ ավարում ես մարմինը իմ.
Բայց քեզ այլ բան պետքէ պետք է ասեմ, և դու այն քո մըտքում պահիր,
Դու էլ երկար չես ապրելու, մոտ է նաև օրհասը քո
Կընկնես շուտով Էակիդյան Աքիլլեսի հըզոր ձեռքով»։
