Changes
/* Գլուխ տասնչորսերորդ */
Այդ պահին ամբողջ արեգակնային համակարգությունում, հավանաբար, միայն մի մարդ չէր կարողանում ուրախանալ ամբողջ հոգով։ Նստած փոշեսահնակում ու լսելով ռադիոյի բերած երջանիկ գոռում֊գոչումները, նայելով փոշե անսահմանությանը, գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը շատ ավելի անօգնական էր զգում իրեն, քան նրա տակ Ծովի անհունում թաղված մարդիկ։ Նա սկսեց սարսափել։ Նա գիտեր, որ իրեն սպասում է դժվարագույն ճակատամարտ հանուն մարդկանց կյանքի։
==Գլուխ տասնհինգերորդ==
Վերջին քսանչորս ժամվա մեջ առաջին անգամ Մորիս Սպենսերը կարողացավ շունչ քաշել։ Ինչ որ հնարավոր էր անել՝ արվեց։ Մարդիկ ու ապարատուրան արդեն Պորտ֊Ռորիսի ճանապարհին են։ (Շատ լավ էր, որ Ժյուլ Բրակը Կլավիում էր, նա լավ հեռուստառեպորտյոր էր, նրանք մի ժամանակ հաճախ էին համագործակցում)։ Նավապետ Անսոնը գործի է դրել հաշվիչ մեքենան ու մտահոգ զննում է Անմատչելիության լեռների ուրվագիծը։ Անձնակազմին (բոլոր վեցին) կանչել են բարերից (որոնք երեքն են) ու հայտնել, որ երթուղին նորից փոխվել է։ Երկրի վրա կնքվել են տասնյակ պայմանագրեր, բոլորն էլ խոշոր գումարներով ու հաղորդվել տելեֆաքսով։ «Ինտերփլանիդ Նյուսի» ֆինանսական կախարդները գիտական ճշգրտությամբ կհաշվեն, թե ինչքան պետք է պահանջել մյուս գործակալություններից՝ առանց երկյուղելու, որ նրանք կգերադասեն ուղարկել իրենց հրթիռները։ Ասենք վախենալու հարկ էլ չկա, նա շատ է առաջ ընկել բոլորից։ Մրցակիցը կարող է լեռը հասնել քառասունութ ժամից ոչ շուտ․ Մորիս Սպենսերը այնտեղ կլինի վեց ժամ հետո։
Մի խոսքով, հանգստանալը հաճելի է, երբ հաստատ գիտես, որ ամեն ինչ կարգին է ու խանգարումներ չեն սպասվում։ Նման ընդմիջումները մի առանձին հրապույր էին տալիս կյանքին, և Սպենսերը կարողանում էր օգտագործել դրանք։ Լավագույն դարմանը ստամոքսի խոցի դեմ, որ դեռևս մնում էր մամուլի և հեռուստատեսության աշխատողների պրոֆեսիոնալ հիվանդությունը։
Նա միշտ աչքի էր ընկնում շունչ քաշելու համար ժամանակ շահելու իր ունակությամբ։ Մորիս Սպենսերը՝ մի ձեռում ըմպանակը, մյուսում բուտերբրոդը, թիկն էր տվել բազմոցին, Տիեզերակայանի շրջահայման դահլիճում։ Կրկնակի պատուհանից նա տեսնում էր պիրսը, որտեղից երեք օր առաջ մեկնել էր «Սելենը»։ (Ոչ մի կերպ չես կարողանում ազատվել այդ ծովային տերմիններից, թեև նրանք այստեղ կարծես ամենևին տեղին չեն)։ Ընդամենը քսան մետրանոց մի բետոնուղի, որ մտնում է այդ զզվելի լուսնափոշու մեջ․․․ Գրեթե նույնքան ձգվել է հսկայական ճկուն հարմոնանման խողովակը, որի միջով ուղևորները նավահանգստից մտնում էին փոշեգնացը։ Հիմա այն խցանված չէ ու մասամբ նստել է։ Տխուր տեսարան է։
Լրագրողը նայեց ժամացույցին, ապա՝ հորիզոնին։ Զարմանալի է։ Եթե չիմանաս, կարելի է կարծել, որ մինչև հորիզոն առնվազն հարյուր կիլոմետր է։ Իրականում՝ ընդամենը երկու֊երեք։ Հանկարծ նա նկատեց արևաշողք։ Գալիս են՝ գալիս են այստեղ։ Հինգ րոպե հետո փրկարարները այստեղ կլինեն, հինգ րոպե անց դուրս կգան օդասահանքի խցիկից․ նա ըստ երևույթին կհասցնի վերջին բուտերբրոդի հախից գալ։
․․․ Պատասխանելով Սպենսերի բարևին, Թոմ Լոուսոնը բոլորովին ցույց չտվեց, որ ճանաչեց նրան։ Բայց դա միանգամայն բնական էր․ չէ որ նրանց առաջին կարճատև զրույցը տեղի է ունեցել գրեթե լրիվ մթության մեջ։
― Դոկտոր Լոուսո՞ն։ Ես «Ինտերփլանիդ Նյուսի» բաժնի վարիչն եմ։ Կարելի՞ է միացնել ձայնագրումը։
― Մի րոպե, ― միջամտեց Լոուրենսը։ ― Ես ճանաչում եմ «Ինտերփլանիդի» ներկայացուցչին։ Դուք Ջո Լեոնարդը չեք․․․
― Շատ ճիշտ է, ես Մորիս Սպենսերն եմ։ Ջոյից գործերը անցյալ շաբաթ եմ ընդունել։ Նրան ետ կանչեցին Երկիր, թե չէ բոլորովին կխորթանար երկրի ձգողականությանը։ Հո չէր կարող խրվել ու մնալ այստեղ ամբողջ կյանքում։
― Արագ եք տեղ հասել։ Մի ժամ էլ չի անցել, ինչ մենք հաղորդել ենք, որ «Սելենը» գտնվել է։
Սպենսերը չպատասխանեց դրան․ ինչո՞ւ ընդգծել, որ նա արդեն մի քանի ժամ է այստեղ է։
― Է, ինչպես, կարելի՞ է միացնել ձայնագրումը, ― քաղաքավարի կրկնեց նա։
Մորիս Սպենսերը սիրում էր պահպանել կանոնները։ Որոշ ռեպորտյորներ ռիսկի են դիմում ու գործի են գցում մագնիտոֆոնը, չսպասելով թույլտվության։ Եթե բռնացնեն քեզ դրա վրա, առանց աշխատանքի կմնաս․․․ Որպես բաժնի վարիչ նա պարզապես պարտավոր է հետևել կարգուկանոնին, որը միայն օգտակար է և՛ լրագրողներին, և՝ հասարակությանը։
― Ավելի ուշ, եթե չեք առարկում, ― պատասխանեց Լոուրենսը։ ― Ես շատ ու շատ անհետաձգելի գործեր ունեմ։ Իսկ դոկտոր Լոուսոնը հաճույքով կխոսի ձեզ հետ։ Հիմնական գործը նա է արել, նրանն է նաև ամբողջ փառքը։ Այդպես էլ կարող եք ձայնագրել։
― Հըմ․․․ շնորհակալ եմ․․․ ― փնթփնթաց Թոմը։
― Չարժի, ― ասաց Լոուրենսը։ ― Իսկ այժմ ցտեսություն, դեռ կտեսնվենք։ Ես ավագ ինժեների աշխատասենյակում կլինեմ։ Հաբերը կօգնեն ինձ ոտքի վրա մնալու, իսկ ձեզ, այնուամենայնիվ, խորհուրդ եմ տալիս թեկուզ մի քիչ քնել։
― Հարցազրույցից հետո, ― վրա եկավ Սպենսերը և Թոմին պարզապես քարշ տվեց դեպի հյուրանոցի շենքը։
Առաջին մարդը, որին նա հանդիպեց նեղլիկ (տասը քառակուսի մետր) սրահում, նավապետ Անսոնն էր։
― Ես ձեզ եմ փնտրում, միստր Սպենսեր, ― ասաց նա։ ― Տիեզերական աշխատողների արհմիությունը դիմադրում է։ Լսել եք, հավանաբար, միջընթացային հանգստի կանոնների մասին․․․ Ուրեմն, այսպես․․․
― Աղաչում եմ ձեզ, նավապետ, հետո։ Ինքներդ կապվեք «Ինտերփլանիթի» իրավախորհրդատուների հետ։ Կապվեք Կլավի 12―34, Հարրի Դանցիգի հետ՝ նա ամեն ինչ կարգի կգցի։
Լրագրողը հնազանդ Թոմ Լոուսոնին տարավ աստիճաններով վեր (հյուրանոցը առանց վերելակի էր՝ անսովոր երևույթ, բայց վերելակները պիտանի չեն այն աշխարհում, որտեղ մարդը տասը կիլոգրամից քիչ ավել է կշռում) ու առաջնորդեց իր համարը, որը նման էր Երկրի ուզածդ էժանագին հյուրանոցի համարին, միայն ավելի փոքր ու բոլորովին առանց պատուհանի։ Բազկաթոռները, բազմոցն ու սեղանը հասարակ են ու պատրաստված նյութի նվազագույն ծախսումով, և հիմնականում ապակեթելից․ Լուսնի վրա կվարցի պակասություն չկար։ Լողարանը սովորական է, (փա՜ռք աստծո, ոչ թե ինչպես հրթիռներում եղած անկշռելիությանը հարմարեցված զուգարանները), և միայն մահճակալի տեսքն էր մի փոքր վհատեցնում։ Որոշ երկրային հյուրերի համար, որոնք վատ էին քնում փոքր ձգողականության պայմաններում, ունեին ճկուն վերմակներ, որոնց ծայրերը ամրացված էին թույլ զսպանակներով։ Ակամա հիշում ես զսպաշապիկներն ու փափուկ պաստառած պատերը․․․
Մի սիրալիր մանրամսնություն ևս՝ դռան մոտ փակցված էր հայտարարություն երեք լեզվով՝ անգլերեն, ռուսերեն ու չինարեմ․
:::<b>Հյուրանոցն ունի ավտոմատ հերմետիկություն
:::Գմբեթի վթարանցքը ոչնչով չի սպառնում ձեզ
:::Վթարի դեպքում խնդրում ենք մնալ համարում և
:::սպասել ցուցմունքների։ Շնորհակալություն։</b>
