― Բոլորը ծիծաղեցին ու ասացին, որ հարվածը ճիշտ նպատակին հասավ։
==Գլուխ քսանվեցերորդ==
Երբ բոլորը գնացին, թագավորը Մերի Ջեյնին հարցրեց, թե ազատ սենյակներ ունե՞ն։ Մերի Ջեյնը պատասխանեց, որ մի ազատ սենյակ կա, որ հարմար է հորեղբայր Վիլյամի համար, հորեղբայր Հարվիին էլ կհատկացնի իր սենյակը, որը քիչ ավելի ընդարձակ է, իսկ ինքը կգնա քույրերի սենյակը և կքնի ծալովի մահճակալի վրա։ Ձեղնահարկում, ասաց նա, կա մի փոքր խուց, որտեղ դրված է հարդով լցված ներքնակ։ Թագավորն ասաց, որ դա էլ հարմար է իր սպասավորի համար (սպասավորը, իհարկե, ես էի)։
Մերի Ջեյնը մեզ առաջնորդեց դեպի վերնահարկ և նրանց ցույց տվեց իրենց սենյակները, որոնք թեև անշուք, բայց հաճելի էին։ Նա ասաց, որ ինքն այնտեղից կտանի իր շորերը և շատ այլ բաներ, եթե նրանք հորեղբայր Հարվիին նեղություն տան։ Բայց վերջինս ասաց, որ չեն խանգարի։ Շորերը կախված էին պատից և ծածկված չթե վարագույրով, որն իջնում էր մինչև հատակը։ Անկյունում դրված էր մազոտ կաշվով պատած մի սնդուկ, իսկ մյուսում կիթառի մի պատյան։ Ամենուրեք երևում էին զանազան փոքրիկ խաղալիքներ ու մանր֊մունր բաներ, որոնցով աղջիկները սիրում են զարդարել իրենց սենյակները։ Թագավորն ասաց, որ սենյակն այդպես ավելի դուրեկան է, ավելի հաճելի, և կարիք չկա իրերը տեղից շարժել։ Դքսի սենյակը թեև բավական փոքր էր, բայց լավն էր։ Իմ տեղը նույնպես վատը չէր։
Այդ երեկո նրանք մեզ ընթրիքի էին հրավիրել, և բոլոր տղամարդիկ ու կանայք ներկա էին։ Ես կանգնել էի թագավորի ու դքսի աթոռների ետևում և սպասարկում էի նրանց, իսկ մնացածներին ծառայում էին նեգրերը։ Սեղանի գլխին, Սյուզաննայի հետ, նստած էր Մերի Ջեյնը։ Նա անընդհատ ասում էր, որ թխվածքն անհաջող է, պահածոն բանի պետք չէ, տապակած հավերը չոր են և նման բաներ, մի խոսքով՝ այն, ինչ սովորաբար ասում են կանայք, երբ ուզում են հաճոյախոսություններ լսել։ Մինչդեռ բոլորը գիտեն, որ ամեն ինչ լավագույն ձևով էր պատրաստած, և ասում էին․ «Ինչպե՞ս եք կարողանում թխվածքն այսպես կարմրացնել։ Որտեղի՞ց եք ձեռք բերել թթու դրած այս հիանալի վարունգները»։ Եվ շարունակվեց կեղծ փաղաքշական զրույցը, ինչպես դա սովորաբար լինում է ընթրիքի ժամանակ։
Երբ ընթրիքը վերջացավ, ես Նապաստակաշուրթի հետ գնացի խոհանոց ընթրելու, իսկ մյուսներն օգնում էին սեղանները մաքրող նեգրերին։ Նապաստակաշուրթն սկսեց հարցուփորձ անել Անգլիայի մասին։ Մտածեցի, որ բանս բուրդ է։ Նա ասաց․
― Դու երբևէ տեսե՞լ ես թագավորին։
― Որի՞ն, Վիլհելմ Չորրորդի՞ն։<ref>Վիլհելմ Չորրորդ ― Անգլիայի թագավոր (1830-1837)։</ref> Իհարկե, նա մեր եկեղեցին է գալիս։
Ես գիտեի, որ նա մեռել է, բայց այդ մասին ոչինչ չասացի։ Երբ աղջիկն իմացավ, որ թագավորը մեր եկեղեցին է գալիս, հարցրեց․
― Մի՞շտ։
― Այո, միշտ։ Նրա նստարանը մեր նստարանի դիմաց է, ամբիոնի մյուս կողմում։
― Իսկ ես մինչ այդ կարծում էի, թե նա Լոնդոնում է ապրում։
― Այո, իհարկե, էլ որտե՞ղ պիտի ապրեր։
― Բայց չէ՞ որ դուք Շեֆֆիլդում եք բնակվում։
Ես զգացի, որ կոճղի եմ դեմ առել։ Ստիպված եղա ձևացնել, թե իբրև հավի ոսկորը խեղդում է ինձ, որպեսզի ժամանակ ունենայի մտածելու, թե ինչպես դուրս գամ ծուղակից։ Ապա ասացի․
― Ուզում եմ ասել, թե երբ Շեֆֆիլդ է գալիս, միշտ մեր եկեղեցին է հաճախում։ Դա ամռանն է լինում, երբ գալիս է այնտեղ՝ ծովային լոգանք ընդունելու։
― Է՜հ, ինչե՜ր ես ասում։ Չէ՞ որ Շեֆֆիլդը ծովափնյա քաղաք չէ։
― Իսկ ո՞վ է ասում, թե ծովափնյա է։
― Դու չասացի՞ր։
― Ոչ, բոլորովին։
― Ասացիր։
― Չեմ ասել։
― Ասացիր։
― Ես երբեք այդպիսի բան չեմ ասել։
― Հապա ի՞նչ ասացիր։
― Ասացի, որ գալիս է ծովային լոգանք ընդունելու, ահա թե ինչ ասացի։
― Լավ, իսկ ինչպես է նա ծովային բաղանիք ընդունում, երբ քաղաքը ծովափին չէ։
― Ինձ նայիր, ― ասացի ես, ― դու տեսած կա՞ս կոնգրեսաջուր։<ref>Նյու֊Յորքի մոտ Կոնգրես կոչվող աղբյուրի ջուրը, որն աղի է։</ref>
― Այո։
― Իսկ այդ ջուրը ձեռք բերելու համար Կոնգրե՞ս եք գնում։
― Ոչ։
― Դեհ, ոչ էլ Վիլհելմ Չորրորդն է ծովափ գնում՝ ծովային լոգանք ընդունելու։
― Հապա ինչպե՞ս։
― Այնպես, ինչպես այստեղ մարդիկ կոնգրեսաջուր են ճարում․ տակառներով են բերում։ Շեֆֆիլդի պալատում պատրաստել են կաթսաներ։ Թագավորն ուզում է, որ ջուրը տաք լինի։ Ծովափին հնարավոր չէ մեծ քանակությամբ ջուր տաքացնել, հարմարություններ չկան։
― Ա՜յ, հիմա հասկացա։ Դու այդ կարող էիր սկզբում ասել, և մենք զուր ժամանակ չէինք վատնի։
Երբ նա այդ ասաց, ես ինձ զգացի այնպես, կարծես դուրս եկա անանցանելի անտառից։ Արդեն հանգիստ էի և ուրախ։
Հետո աղջիկը շարունակեց․
― Դո՞ւ էլ ես եկեղեցի գնում։
― Այո, ― պատասխանեցի ես։
― Որտե՞ղ ես նստում։
― Մեր նստարանին։
― Ո՞ւմ նստարանին։
― Մեր, ձեր հորեղբայր Հարվիի նստարանին։
― Նրա նստարանի՞ն։ Իսկ նրա ինչի՞ն է պետք նստարան։
― Նստելու համար։ Իսկ քո կարծիքո՞վ։
― Ոչինչ։ Կարծում էի, թե նա քարոզչական ամբիոնի առջև կլինի։
Գրողը տանի։ Մոռացել էի, որ այդ մարդը քարոզիչ է։ Նորից դեմ առա կոճղի։ Նորից ձևացրի, թե հավի ոսկոր է մնացել կոկորդումս․ մտածելու ժամանակ էր պետք։ Ապա ասացի․
― Է՛հ, կարծում ես, թե եկեղեցում միայն մեկ քարոզի՞չ կա։
― Ինչո՞ւ, ավելին լինելու կարիք չկա։
― Ինչպե՞ս թե։ Հապա միայն թագավորի՞ համար քարոզ կարդան։ Ես քեզ նման աղջիկ դեռ չեմ տեսել։ Տասնյոթ քարոզչից պակաս չեն լինում։
― Տասնյո՜թ։ Աստվա՜ծ իմ։ Ես երբեք չէի ուզենա այդքան երկար նստել, նույնիսկ եթե զրկվեի երկնային արքայությունից։ Մի շաբաթ է պետք, որ բոլորին լսես։
― Պա՛հ։ Հո բոլորը նույն օրը չե՞ն խոսում․ միայն մեկը։
― Լավ, իսկ մյուսներն ի՞նչ են անում։
― Առանձնապես ոչինչ։ Ծուլորեն դես֊դեն են պտտվում։ Դրամատուփն են ման ածում և նման բաներ։ Բայց հիմնականում ոչինչ չեն անում։
― Ուրեմն՝ էլ ինչի՞ համար են։
― Է՛հ, ձևի համար, չգիտե՞ս։
― Ես այդպիսի հիմար բան գիտենալ չեմ ուզում։ Ինչպե՞ս են ծառաների հետ վարվում։ Ավելի լավ չե՞ն վարվում, քան մենք՝ նեգրերի հետ։
― Ոչ։ Ծառան այնտեղ մարդահաշիվ չէ։ Ավելի վատ են վարվում, քան շների հետ։
― Տոնական օրեր չե՞ն տալիս, ինչպես մենք ենք տալիս՝ ծնունդ, Նոր տարի, հուլիսի չորսը։
― Է՛հ, այնպես ես խոսում, որ լսողը կկարծի, թե դու երբեք Անգլիայում չես եղել։ Նրանք, Նապաստակա․․․ Ջոաննա, ամբողջ տարին, սկզբից մինչև վերջ, ոչ մի տոն օր չեն տեսնում, երբեք կրկես չեն գնում, ո՛չ թատրոն, ո՛չ էլ նեգրերի ձեռնածուական խաղերի են գնում, ո՛չ մի տեղ։
― Եկեղեցի՞ էլ չեն գնում։
― Ոչ։
― Բայց դու միշտ գնացել ես։
Նորից շփոթվեցի։ Մոռացել էի, որ ես ծերունու ծառան եմ։ Բայց իսկույն գլխի ընկա, բացատրեցի, թե ինչպես սպասավորը սովորական ծառայից տարբերվում է, և որ ես պարտավոր էի եկեղեցի գնալ, անկախ այն բանից՝ ուզո՞ւմ էի, թե՞ ոչ և, որպես օրենք, նստել ընտանիքի հետ։ Բայց իմ բացատրությունն այնքան էլ հաջող չէր․ երբ վերջացրի, նկատեցի, որ նա դրանից գոհ չէ։ Նա ասաց․
― Ասա «ազնիվ խոսք», որ դու ինձ մոտ ստեր չես դուրս տվել։
― Ազնիվ խոսք, ― ասացի ես։
― Ոչ մի սո՞ւտ։
― Ոչ մի, ասածիս մեջ սուտ չկա, ― պատասխանեցի ես։
― Ձեռքդ այս գրքի վրա դիր և ապա ասա։
Ես տեսա, որ դա բառարան էր, ուստի ձեռքս դրեցի վրան ու կրկնեցի։ Այժմ նա փոքր֊ինչ ավելի գոհ էր և ասաց․
― Լավ, հիմա պատմածիդ մի մասին հավատում եմ։ Բայց ամբողջովին երբեք չեմ հավատա։
― Իսկ ինչի՞ն չես հավատա, Ջո, ― Սյուզաննայի հետ ներս մտնելով ասաց Մերի Ջեյնը, ― ճիշտ չէ, ոչ էլ վայելուչ, երբ դու այս ձևով ես խոսում մի օտարական տղայի հետ, որն այնքան հեռու է իր հարազատներից։ Քեզ դուր կգա՞ր, որ քեզ հետ այսպես վարվեին։
― Դու միշտ այդպես ես, Մերի, միշտ վազում ես օգնելու մեկին, որին ոչ ոք չի վիրավորել։ Ես ոչինչ չեմ արել։ Իմ կարծիքով, նա մի քանի անհավատալի բան պատմեց, ես էլ ասացի, որ ամեն ինչի չեմ հավատա։ Ահա ամբողջը, ուրիշ ոչինչ չեմ ասի։ Կարծում եմ, որ նման չնչին դիտողությունից չի նեղանա, այնպես չէ՞։
― Ինձ համար նշանակություն չունի՝ մեծ բան է, թե փոքր․ նա մեր տանը օտարական է, և քո կողմից լավ բան չէ այդպես խոսել։ Եթե դու նրա տեղը լինեիր, ամոթահար կզգայիր քեզ։ Ուստի ոչինչ չպետք է ասել մեկին, որը դրանից կամաչի։
― Է՛հ, Մերի, նա ասաց․․․
― Նշանակություն չունի, թե ինչ ասաց։ Բանն այդ չէ։ Դու պետք է բարի լինես նրա նկատմամբ և չասես այնպիսի խոսքեր, որ նա հիշի, թե իր երկրում, իր ժողովրդի մեջ չէ։
Մտքումս ասացի․ «Եվ ես թույլ եմ տալիս, որ այս աղջկան կողոպտի այդ ծեր սողունը»։ Այնուհետև Մերի Ջեյնը փոխեց խոսելու եղանակը և շարունակեց իր հաճելի, քաղցր զրույցը, բայց երբ վերջացրեց, խեղճ Նապաստակաշուրթին ասելու բան չթողեց։ Եվ սա սկսեց հեկեկալ։
― Լավ, ― ասացին մյուս աղջիկները, ― միայն ներողություն խնդրիր, ուրիշ ոչինչ։
Նա ներողություն խնդրեց և այն էլ ի՜նչ շնորհալի ձևով։ Այնքան գեղեցիկ արտասանեց բառերը, որ լսողի խելքը կգնար։ Եվ ցանկություն զգացի հազար ու մի սուտ ասել, միայն թե նա դարձյալ ներողություն խնդրեր։
Մտքումս ասացի․ «Ահա մեկ ուրիշն էլ, որին ես թույլ եմ տալիս կողոպտելու»։ Երբ նա վերջացրեց, բոլորը իրենց այնպես էին պահում, որ ես ինձ զգամ իմ տանը, իմ բարեկամների մեջ։ Ես ինձ զգացի այնպես նվաստացած, այնքան ստոր, որ մտքումս որոշեցի այդ դրամը թաքցնել նրանց հանձնելու համար, այլապես կմեռնեմ։
Ես բաժանվեցի նրանցից, ասելով, որ քնելու ժամանակ է։ Երբ մենակ մնացի, նորից սկսեցի մտածել այդ մասին։ Ինքս ինձ ասացի, թե արդյո՞ք պետք է առանձին գնալ բժշկի մոտ և մերկացնել խարդախ մարդկանց։ Ոչ, դա հարմար չէ։ Բժիշկը կարող է ասել, թե որտեղից է իմացել, որից հետո թագվորն ու դուքսը ճաշս կեփեն։ Չգնա՞մ Մերի Ջեյնի մոտ և ամեն ինչ պատմեմ։ Ոչ, այդ անիմաստ է․ նրա դեմքի արտահայտությունից թագավորն ու դուքսը, անկասկած, կհասկանան ամեն ինչ։ Դրամը նրանց մոտ է, և անմիջապես կծլկեն։ Եթե Մերին օգնություն կանչելու կարիք ունենա, ինձ էլ գործի մեջ կխառնեն, նախքան հարցը կպարզվի։ Ոչ, միայն մի լավ միջոց է մնում․ ես պետք է մի կերպ գողանամ այդ դրամը և այնպես անեմ, որ չկասկածեն։ Այդ խարդախներն այստեղ լավ գործ են գտել և դուրս չեն գա մինչև այս ընտանիքն ու ավանը լրիվ չկողոպտեն, այնպես որ հարմար առիթի համար ինձ շատ ժամանակ կա։ Ես պետք է գողանամ այդ դրամը, թաքցնեմ։ Երբ գետով բավական հեռացած կլինեմ, նամակ կգրեմ և Մերի Ջեյնին կհայտնեմ, թե դրամը որտեղ է թաքցրած։ Բայց ավելի լավ է այս գիշեր գողանամ, եթե կարողանամ, որովհետև բժիշկը գուցե այնպես ձեռ քաշած չլինի նրանց հետապնդելուց, ինչպես ցույց է տալիս։ Կարող է վախեցնել, և նրանք կփախչեն ու դրամը կտանեն։
Վճռեցի գնալ, խուզարկել նրանց սենյակները։ Չնայած վերևի սրահը մութն էր, ես գտա դքսի սենյակը և սկսեցի ձեռքերով շոշափել շրջապատը։ Բայց մտաբերեցի, որ ամենայն հավանականությամբ թագավորը, իրենից բացի, ոչ ոքի չի վստահի դրամը։ Ուստի գնացի նրա սենյակը և այնտեղ սկսեցի շոշափելով որոնել։ Բայց տեսնում էի, որ առանց մոմի բան դուրս չի գա, իսկ մոմ վառել, իհարկե, չէի համարձակվում։ Ուստի մտադրությունս փոխեցի․ կհետևեմ, թե ինչ են անում, ինչ են խոսում։ Այդ ժամանակ լսեցի ոտնաձայն և պատրաստվում էի թաքնվել մահճակալի տակ, բայց մահճակալը այնտեղ չէր դրված, ուր, իմ կարծիքով, պիտի լիներ։ Ես շոշափեցի վարագույրը, որով ծածկված էին Մերի Ջեյնի շրջազգեստները։ Արագ անցա վարագույրի ետևը, սեղմվեցի շրջազգեստների մեջ և անշարժ կանգնեցի։
Նրանք ներս մտան ու փակեցին դուռը։ Դքսի առաջին գործը եղավ կռանալ ու նայել մահճակալի տակ։ Ես շատ ուրախ էի, որ մահճակալը չէի գտել, երբ ուզեցի թաքնվել այնտեղ։ Նրանք նստեցին, և թագավորն ասաց․
― Դե՛հ, ի՞նչ եք ասում, կարճ կապենք․ մեզ համար ավելի լավ է իջնել ներքև և ողբալ, քան այստեղ լինել և առիթ տալ նոր խոսակցությունների։
― Այա թե ինչ, Կապետ, ես շատ եմ անհանգստանում։ Այդ բժիշկը մտքիցս չի հեռանում։ Ուզում եմ ձեր ծրագիրն իմանալ։ Ես, իհարկե, ունեմ իմ կարծիքը և մտածում եմ, որ առողջ կարծիք է։
― Ո՞րն է ձեր տեսակետը, դուքս։
― Այն, որ մեր ձեռք բերածով ծլկենք այստեղից մինչև առավոտյան ժամը երեքը և գետով արագ իջնենք, հատկապես նկատի ունենալով, որ դրամը շատ հեշտ ձեռք բերինք․ նրանք մեզ վերադարձրին ամբողջը, կարելի է ասել շպրտեցին մեր գլխներին, այն ժամանակ, երբ մենք մտադիր էինք ետ ստանալ գողանալով։ Ես կողմնակից եմ հաշիվը փակելուն և այստեղից ծլկելուն։
Դքսի այս խոսքերը բավական վատ հնչեցին ականջիս։ Մոտ մեկ֊երկու ժամ առաջ դրությունը փոքր֊ինչ այլ էր, բայց այժմ ինձ վատ էի զգում․ դուքսն ինձ հուսախաբ արեց։ Թագավորը գոռաց ու ասաց․
― Ի՞նչ, և չվաճառել սեփականության մնացած մա՞սը, հա՞։ Այստեղից հեռանալ ապուշների պես և թողնել ութ կամ ինը հազար դոլարի արժողության սեփականությունը, ինչպես և վաճառման ենթակա սքանչելի բաները, որպեսզի շահադիտական նպատակների նյութ դառնան։
Դուքսը շարունակեց քրթմնջալ։ Ասաց, որ ոսկու պարկը բավական է և ավելի խորանալու կարիք չկա․ չի ցանկանում այս որբերին կողոպտել մինչև վերջին ունեցվածքը։
― Ինչե՜ր եք ասում, դուքս, ― ասաց թագավորը, ― մենք նրանց ոչնչից չենք զրկի, բացի այս դրամից։ Տուժողները կլինեն նրանք, որոնք կգնեն այդ ունեցվածքը։ Երբ պարզվի, որ դա մերը չէ, և դա կիմացվի, հենց մենք այստեղից ծլկենք, վաճառքը չեն վավերացնի, ամեն ինչ կվերադարձնեն տերերին։ Ձեր այս որբերը ետ կստանան իրենց տունը և դա նրանց բավական է․ նրանք երիտասարդ են, տոկուն, և հեշտությամբ կարող են ձեռք բերել իրենց ապրուստը։ Նրանք նեղության մեջ չեն ընկնի։ Մի րոպե պատկերացրեք․ հազարավոր մարդիկ կան աշխարհում, որոնք շատ ավելի վատ վիճակում են։ Մա՛րդ աստծո, այս աղջիկները տրտնջալու ոչինչ չեն ունենա։
Թագավորն իր ճառով այնպես նեղը գցեց դքսին, որ սա, ի վերջո, տեղի տվեց և համաձայնեց, միաժամանակ ավելացնելով, որ, իր կարծիքով, պարսավելի հիմարություն է մնալ այստեղ, և բժշկի սպառնալիքն էլ միշտ կախված կլինի իրենց գլխին։ Բայց թագավորն ասաց․
― Անիծվի այդ բժիշկը։ Ի՞նչ կարող է անել։ Մի՞թե ավանի բոլոր հիմարները մեր կողմը չեն։ Իսկ հիմարներն ամեն քաղաքում էլ մեծամասնություն են կազմում։
Նրանք նորից պատրաստվեցին իջնելու ներքև։ Դուքսն ասաց․
― Իմ կարծիքով, դրամը լավ տեղ չի թաքցված։
Այդ լսելով՝ ականջներս սրեցի։ Արդեն թվում էր, թե գործին օգնող ոչ մի խոսակցություն չեմ լսի։ Թագավորն ասաց․
― Ինչո՞ւ։
― Որովհետև Մերի Ջեյնն այսուհետև սգո շորեր կհագնի։ Նա սենյակները մաքրող նեգրին կկարգադրի մյուս զգեստները հավաքել սնդուկի մեջ և մի կողմ դնել, իսկ ի՞նչ եք կարծում, կարո՞ղ է նեգրը դրամի կողքով անցնել ու մի բան չվերցնել։
― Գլուխդ նորից լավ է գործում, դուքս, ― ասաց թագավորը և խարխափելով անցավ վարագույրի ետևը, ինձանից երկու֊երեք ոտնաչափ հեռու։ Ես ամուր կպել էի պատին և անշարժ կանգնել էի։ Դողդողալով ինքս ինձ հարցնում էի, թե ի՞նչ կասեն այս մարդիկ, երբ ինձ այստեղ բռնեն։ Մտածում էի, թե այդ դեպքում ի՞նչ պատասխան տամ, որ ամենից հարմար լինի։ Բայց նախքան ժամանակ ունեցա որևէ բան մտածելու, թագավորը վերցրեց տոպրակը և խցկեց ծղոտե բարձի մեջ, որ դրված էր փետուրներով լցրած ներքնակի տակ։ Տոպրակը մեկ֊երկու ոտնաչափ բարձի մեջ ներս տանելուց հետո թագավորն ասաց, թե այժմ ամեն ինչ կարգին է, որովհետև նեգրը միայն փետուրե ներքնակին է ձեռք տալիս և հազիվ թե տարին մեկ֊երկու անգամ շուռ տա ծղոտե բարձերը, այնպես որ այժմ գողանալու վտանգ չկա։
Բայց ես լավ գիտեի, որ նա սխալվում է։ Տոպրակը դուրս բերեցի, երբ նրանք սանդուղքը կիսով չափ էլ չէին իջել։ Խարխափելով շտապեցի ձեղնահարկ, իմ սենյակը, և դրամը թաքցրի այնտեղ, մինչև առիթ լինի ավելի հարմար տեղ ընտրել։ Մտածեցի, թե ավելի լավ է տնից դուրս մի տեղ թաքցնել, որովհետև երբ նրանք շոշափելով իմանան, որ տոպրակն իր տեղում չէ, տունը տակնուվրա կանեն։ Ես այդ լավ գիտեի։ Այնուհետև ես շորերով պառկեցի մահճակալին։ Քնել չէի կարող, եթե նույնիսկ ցանկանայի։ Քափ ու քրտինք մտած՝ ուզում էի վերջացնել այդ գործը։ Շուտով լսեցի, որ թագավորն ու դուքսը բարձրանում են վեր։ Անկողինը դեն գցեցի, ծնոտս աստիճանների գլխին դեմ արած պառկեցի և սպասեցի։ Ուզում էի տեսնել, թե ինչ է լինելու։ Բայց ոչինչ չպատահեց։
Ես այդպես սպասեցի մինչև իրիկնային աղմուկը դադարեց, իսկ առավոտյան աղմուկը դեռ չէր սկսվել։ Սանդուղքով ցած իջա։