― Սիմիչ, ― ասաց Զիլբերովիչը, ― չէ որ ես քեզ նվիրել էի ինքնահոս գրիչ։ Որտե՞ղ է այն։
― Ա՜, ինքնահոսը։ ― Նա բացեց սեղանի դարակը և այնտեղից դուրս բերեց պլաստմասսայից սարքված պլաստմասե տուփը որի վրա դրոշմած էր «Սոյուզ»։
― Իսկ ի՞նչու ես գրում այս անպետքությունով, ― հարցրեց Զիլբերովիչը։
― Ես նկատի ունեմ, որ դու քո արտաքին տվյալներով և ակնառու պահպանակով, որը համաձայն լեգենդի պետք է համապատասխանի մարմնի մյուս մասերին, ամբողջ ժամանակ վազում ես հանճարների հետևից, չնայած կարող էիր վազել կանանց հետևից։ Ազնվորեն ասա, դու պեդի՞կ ես, թե իմպո։
― Լսիր, ― ասաց Զիլբերովիչը, ցրտից կծկվելով և պահելով վերարկուի օձիգըօձիքը, ― դու անպայման պետք է ամեն ինչ իմանա՞ս։
― Ինձ պետք չի, բայց հետաքրքիր է, ― ասացի ես։ Բայց դու կարող ես պատասխան չտալ։