Գիլգամեշ

հեղինակ՝ անհայտ թարգմանիչ՝ Նշան Մարտիրոսյան

ԱՌԱՋԻՆ ՊՆԱԿԻՏ

Ան էր, որ ամեն բան տեսավ աշխարհիս վրա. ամեն ինչ ճանչցավ, ամենամութ գործերուն իսկ թափանցեց, իմաստությունը ունեցավ մարդոց կյանքն ու գործը ըմբռնելու. գաղտնի եւ թաքուն բաները լույս աշխարհ բերավ։ Ան էր, որ նախաջրհեղեղյան ժամանակեն լուր բերավ մեզի, հեռավոր եւ վտանգավոր ճամփաներ կտրեց, երկար ժամանակ թափառեցավ եւ հոգնեցավ, իր բոլոր տառապանքները ու քաջագործությունները կարծր քարե սալերուն վրա սեպաձեւ նշաններով փորագրեց։

Ան՝ Գիլգամեշ, Ուրուկ քաղաքին պարիսպները շինել տվավ։ Ահա տե՛ս, բուրգի նման բարձրացած է նվիրական Էաննան՝ Իշտարի ամրակուռ տաճարը, որուն հիմը ապառաժ քարի նման նստած է։ Դիտե անոր պատերուն ներքնամասերը, ուր վաղեմի ժամանակներե ի վեր կը փայլին անոր զարդարանքները։

Մոտեցիր Իշտարի բագինին, որուն նմանը ասկե առաջ ոչ մեկ թագավոր եւ ոչ մեկ մարդ չէ շինած։

Բարձրացիր նաեւ Ուրուկի պարիսպներուն վրա եւ լավ մը քննե անոր շինվածքը թե իսկապե՞ս թրծված աղյուսներե կերտված է, թե արդյոք յոթը իմաստունները դրած չե՞ն անոր հիմը։

Երկնային դիցահոր բնական հոյակապ եւ բարձրաքանդակ շենքին տակը կը տարածվի քաղաքին ցորենի ընդարձակ շտեմարանը։ Թագավորին ճերմակ եւ փառավոր պալատը լույսերուն մեջ կը շողա։ Պահապանները գիշեր ցերեկ պարիսպներու վրա կը հսկեն։

Գիլգամեշ ստեղծված է ամբողջությամբ դյուցազնի մը կերպարանքով։ Աստվածներն են ստեղծել զայն, արեւ-աստված Շամաշը տված է անոր գեղեցկություն, Ադադը շնորհած է անոր դյուցազնական իմացականություն։ Մեծ աստվածները Գիլգամեշին շնորհած են նաեւ փառահեղ հասակ մը՝ տասնեւմեկ կանգուն, կուրծքին լայնքը՝ ինը թիզ է։

Գիլդամեշ մեկ երրորդով մարդ եւ երկու երրորդով աստված է իր էությամբ։ Մեծ զարմանքով ու պատկառանքով կը նային մարդիկ անոր կերպարանքին ու կազմին։ Կը նմանի վայրի ցուլի մը իր վեհաշուք քայլվածքով։ Ոսոխներեն որեւէ մեկը հավասար չէ անոր։ Իր հպատակ ժողովուրդը վրդովված է. ուժգնորեն կը լսվի Ուրուկի բնակիչների գոռում-գոչումը։ Գիլգամեշ տղան հորը քով չի ձգեր։ Գիշեր ցերեկ կը սպառնա ժողովրդին։ Գիլգամեշն է Ուրուկ քաղաքին հզոր հովիվ, վեհ եւ իմաստուն։ Ան կը ճնշե կույսը իր սիրականին, չի թողուր, որ կինը իր ամուսինին քով երթա։

Անոնց հեծեծանքը մինչեւ մեծ աստվածներուն, երկնադիցերուն՝ նվիրական Ուրուկի տերերուն հասավ։

— Դուն՝ Արուրու, որ Գիլգամեշն՝ այս վայրի ցուլն ստեղծեցիր. արդ՝ ստեղծե նաեւ Էակ մը, որ անոր պերճ պատկերին նման ըլլա եւ անոր պես կորովալիր։ Թող մրցեն, Ուրուկը հանգիստ առնե։

Եվ Արուրուն, երբ որ լսեց այս խոսքերը, դիցահոր Անուի հրամանով ձեռքերը լվաց, հողը շաղախեց իր աստվածային շողիքովն եւ ստեղծեց Նինուրտայի՝ պատերազմի աստծո ռազմիկը, քաջ Էնկիդուն, որ ահա առանձին կեցած է իր մազոտ մարմնով ամայի դաշտագետնին վրա։ Նիսաբային նման գլուխը երկար մազեր ունի, որոնք կախված են ցորենի խուրձի պես։ Աշխարհես ու մարդոցմե լուր չունի։ Արոտավայրերու եւ վայրի արջառներու աստված Սումուկանի նման կենդանիի մորթ հագած Է։ Վիթերուն հետ կարածի ու անոնց պես խոտ կուտե։ Երեին հետ միասին ջուր խմելու կերթա։ Հետո կը լողա գետին խայտող ալիքներուն մեջ։

Որսորդ մը, բռնավոր մարդ մը, ջրարբուքին մոտերը թակարդը լարած կը սպասե։ Էնկիդուն, երբ իր արջառները ջրելու կը բերե, հոգ կը տանի, որ անոնք թակարդը չիյնան։ Մեկ օր, երկու օր, երեք օր — ջրեզերքը կեցած Էնկիդուն կը սպառնա որսհրդին։

Երբ որսորդը զինքը կը տեսնեի ահ ու դողի, կը մատնվի։ Եվ Էնկիդուն խռով սրտով երեներուն հետ միասին իր որջը կքաշվե եւ կատաղած անդ պոռալ— գոռալ կսկսեք թնդացնելով լեռ ու ձոր։ Որսորդը տուն վերադարձավ, բերանը բացավֆ սկսավ պատմել իր հորը.

— Հայրիկ, լեռնեն մարդ մը եկավ, որ Անուի մեծ ամրոցին կը նմաներ։ Ահեղ ուժ ունի, թերեւս ամենազոր է երկրիս վրա։ Նա շարունակ լեռներու վրա կը թափառի ու միշտ վայրի կենդանիներուն հետ կարածի, խոտ կուտե, ջուր կը խմե միշտ անոնց հետ։ Վախես չեմ կրնար անոր մոտենալ։ Փոսերը, որ փորեցիք նա քարերով ու հողով լեցուց թակարդը, որ լարեցի, իսկույն քակեց, կտրատեց, այլեւ ցանցը, որ հյուսեցի, քաշեց կտոր կտոր ըրավ, բացաստանի այն վայրի անասունները աչքիցս նա հեռացուց։

Հայրը խորհուրդ տվավ որսորդ իր տղային։

— Չես գիտեր դուն, որ Գիլգամեշ Ուրուկ քաղաք կը բնակի, գնա պատմե անոր վայրի այդ էակին անանցնելի ուժի մասին։ Ւշտարի՝ սիրո դիցուհիին տաճարին նվիրված ծաղկահասակ ու հրապուրիչ ցնծուհիներեն մեկը թող հետդ ղրկե։ Առ եւ հետդ արոտավայրը տար։ Երբ Էնկիդուն վայրի անասուններուն հետ ջուր խմելու գա, ցնծուհին թող իր հագուստները հանե, կուրծքերը ու գոգը բանա։

Որսորդը եւ ցնծուհին ջորիով երեք օրեն տեղ կը հասնին։ Երկու օր գետափը սպասելե հետո, վերջապես կը տեսնեն, որ վայրի անասունները ջուր խմելու կուգան։ կենդանիները հորձանքին մեջ պտույտ կուտան։ Հոն է նաեւ դյուցազուն Էնկիդուն, վայրի կենդանիներու անբաժան ընկերը ու պաշտպանը։ Վիթերուն, վայրի այծերուն ու եղնիկներուն հետ խոտ կուտե եւ ջուր կը խմե։ Ուրախ եւ խնդավառ կը լողա ալիքներուն մեջ։

Նվիրական ցնծուհին ալ կը նշմարե Էնկիդուն՝ լեռներու հսկան, գերմարդկային կորովի տեր բնամարդը, որ զննելով ու վարանոտ քայլերով դաշտն ի վար իրեն կը մոտենա։

— Ահա, ան է, ո՛հ ցնծուհիդ, դու կուրծքերդ ու գոգդ բաց, որպեսզի գա քովդ պառկի, շվայտանքի մեջ մխրճվի։ Երկար մի սպասիր, մի վախենար եւ փափագը կատարե։ Եվ երբ որ ան քեզ տեսնե, քեզի պիտի ան մոտենա։ Հագուստդ հանե, սիրաբլուրդ բաց արա, որպեսզի կրնա իր կուրծքը քու կուրծքիդ սեղմել։ Արդ կատարե կանացիական պարտքը քո։ Եվ վայրենի անասունները, որոնց հետ ան տափաստաններու մեջ մեծցած Է, շուտով պիտի օտարանան եւ այլեւս իրեն չպիտի մոտենան։

Եվ ցնծուհին կը բանա իր կուրծքը եւ ուրախության բլուրը։ Արդ լեռներու հզոր հսկան՝ Էնկիդուն, երբ գրգռիչ կինը կը տեսնե, իսկույն գետին կը պառկեցնե եւ իր մազոտ կուրծքը Իշտարի նվիրական քրմուհիին կուրծքին վրա կը հանգչեցնե։

Վեց օր եւ յոթ ամբողջ գիշեր Էնկիդուն ճանչցավ կինը եւ. գիրկընդխառն, ճաշակեց նրա սերը։

Նվիրական քրմուհիին սերն ու գեղը վայելելե հետո, հսկա Էնկիդուն իր աչքն ու հայացքը կը դարձնե դեպ բացաստանը՝ դիտելու իր վայրենի անասուններն։ Մինչդեռ վիթերը Էնկիդուն տեսնելուն. պես, կը խրտչին ու կը փախին։ Ու դաշտերուն վայրի կենդանիները բոլորն ալ իրմե խրտնած կը հեռանան։

Սարսափը կը պատե Էնկիդուն, ան չի կրնար տեղեն շարժիլ. իր ծունկերը կը թուլնան։ Կախարդիչ կնոջը դառնալով ոտքերուն քովը կը նստի, աչքերուն կը նայի եւ անոր ըսածները մտիկ կընե։

— Էնկիդու, գեղեցիկ ես, աստվածորդի մըն ես։ Ինչո՞ւ կուզես վայրի կենդանիներուն հետ դաշտերը թափառել։ Եկո՛ւր, հետս երթանք Ուրուկ պարսպապատ քաղաքը։ Անուի եւ Իշտարի սուրբ տաճարը երթանք, Գիլգամեշի ճաճանչագեղ պալատ տանիմ քեղ, հոն տանիմ քեզ, ուր կատարյալ հերոսը՝ Գիլգամեշը կը բնակի, որը վայրի ցուլի մը չափ կորով ունի։ Ժողովրդին մեջը երբեք իր նմանը դու չես գտներ։

Կնոջ պատմածները լսելով, Էնկիդուն կուրախանա, ապա կըսե իրեն.

— Ցնծուհի՛, զէս Անուի եւ հշտարի շողշողուն տաճարը տար. տար զիս հոն, ուր Գիլգամեշը՝ իրական հերոսը կիշխե կատարյալ ցուլ մը, ամենա հզորը մարդոց մեջ։ Բարձրաձայն կուզեմ զինքը կանչել. մարտի հրավիրել զինքը Ուրուկի մեջ հրապարակով ծանուցանել. «Ես ինքս ալ ծուռ մըն եմ։ Ես կրնամ ճակատագիրը փոխել. ծնած է զիս լեռը, ուժ ունիմ անդամներուս մեջ։ Աչքովդ պիտի տեսնես, թե ինչ պիտի ընեմ. ինչ որ պիտի պատահի, արդեն գիտեմ։

— Երթանք, թող Գիլգամեշ քեզ տեսնե, երթանք պարսպապատ Ուրուկ։ Գույնզգույն գորգերով ծածկըված են քաղաքին պողոտաները։ Ճերմակ հագուստներով ու գլխակապերով մարդիկ կուգան ու կանցնին։ Տավիղները հեռվեն կը հնչին եւ սրինգներուն մեղմ ձայնը կը լսվի։ Գեղակազմ աղջիկն եր իրենց հեզաճկուն պարով կուգան, կանցնին, կենսուրախ ժպիտն երեսներուն։ Վշտի եւ ուրախության մարդը՝ Գիլգամեշը կուզեմ քեզի ցույց տալ։ Զէնքը պիտի տեսնես եւ անոր երեսը պիտի նայիս. արեւի պես կը փայլին անոր աչքերը։ Իբրեւ այր՝ գեղեցիկ եւ վիթխարի հասակ ունի։ Ուժն ըսես, թերեւս քուկինեդ ալ ավելի է։ Գիշեր ցերեկ հոգնել չի գիտեր։

Ամպրոպի աստված Ադադի նման սարսափ կազդե։ Արեւ-աստված Շամաշի շնորհքը կը վայելե եւ ծովերու եւ ջուրերու խորությանց աստված էան ալ անոր առատ խելք ու իմաստություն տված է։ Այս աստվածներուն երրորդությունը զինքը թագավոր կարգեց եւ մտքի պայծառություն շնորհեց։ Լեռնաստանեն իջնելեդ եւ տափաստաններուն վրա երեւալեդ շատ առաջ Գիլգամեշ կը զգար, որ դուն աշխարհ պիտի գաս։ Ուրուկի մեջ երազ մը տեսավ քու մասին. քունեն վեր թռավ եւ իր մորը պատմեց երազը.

«Մայր իմ, այս գիշեր տարօրինակ երազ մը տեսա։ Աստեղազարդ երկինք մը կար։ Անուի երկնակամարը իր աստղերու բանակով հանկարծ վրաս ինկավ շողշողուն մարտիկի մը նման։ Ուզեցի բռնել, վերցնել զայն, բայց չափազանց ծանր Էր. ուզեցի տեղեն շարժել, բայց նորեն չկրցա։ Ուրուկի ժողովուրդը, քովց կեցած, կը դիտեր այս տեսիլքը։ Մարդիկ կը համբուրեին այդ Էակին ոտքերը։ Բոլոր ճիգս թափեցի, վեր առի եւ քեզի բերի զայն։ Դուն զայն իբրեւ զավակ ընդունեցիր եւ իբրեւ եղբայր քովս կեցուցիր»։

Նինսուն, որ իմաստուն է եւ բոլոր գիտությանց տեղյակ, ըսավ իր տղունք Ուրուկի իշխանին.

«Եթե դուն աստեղազարդ երկինքը տեսարք որ Անուի շարաստղերուն նման վրադ ընկավ, դուն զայն վերցնելու փորձ ըրիր» չափազանց ծանր ըլլալով չկրցար վերցնել եւ հետո կուրծքիդ սեղմելով, բերիր ոտքերուս տակը դրիր եւ ես զայն իբրեւ զավակ ընդունեցի, որպեսզի քեզի եղբայր ըլլա, ուրեմն այս կը նշանակե, թե զորավոր մեկը պիտի գա, որ բանակի մը չափ ուժ ունի։ Ահա այս հաղթանդամ էակը Էնկիդուն է, քաջ հսկա մը, սրտակից ընկեր մը, նիզակակից մը, որ նեղության մեջ կօգնե իր բարեկամին։ Աշխարհիս վրա ամենազորավորն ու ամենաքաջն է, Անուի ամրոցին կը նմանե ան»։

Գիլգամեշ, մորը մոտենալով, ըսավ. «Երանի թե այդ մեծ բախտին արժանանայի եւ այդպիսի ընկեր մը եւ բարեկամ մը ունենայի»։

Ահավասիկ, տե՛ս, Էնկիդո՛ւ, այս է Գիլգամեշի երազին մեկնությունը։ Ուրեմն բարձրացիր թրջված գետնեն եւ հետս եկուր։

Քրմուհին այսպես պատմեց Էնկիդուին, երբ նստած էին վայրի կենդանիներուն ջուր խմած տեղը։

ԵՐԿՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Էնկիդուն՝ ցնծուհիին դեմ նստած՝ կը լսեր անոր ըսածները։ Կնոջ խորհուրդը անոր սրտին մեջ տեղ գտավ։ Կինը հագուստը պատռեց, մի լաթը անոր հագցուց եւ մյուսն ալ իրեն համար պահեց։ Մոր մը պես, ձեռքեն բռնած, որսորդին դաշտավայրը տարավ։ Հովիվները Էնկիդուն շրջապատեցին։ Սակայն Էնկիդուին բնակավայրը լեռներն են։ Վիթերուն հետ խոտ կերած, տափաստաններուն վայրի կենդանիներուն հետ ջուր խմած է։ Ի՞նչ չէ կերած լեռներու եւ տափաստաններու վրա։ Ծծած է վայրի անասուններու կաթը։

Երբ առջեւը կերակուր դրին. տեսավ եւ շվարեցավ։ Էնկիդուն չէր գիտեր, թե ինչպես կուտվի հացը եւ ինչպես կխմվի հարբեցնող ըմպելիքը։ Ցնծուհին բերանը բանալով ըսավ.

— Հաց կեր. Էնկիդու, ապրելու պետք ունիս։ Ըմպելիք խմե, ինչպես սովորություն է այս երկրին մեջ։

Էնկիդուն հաց կերավ ու կշտացավ, յոթ կճուճ ալ հարբեցնող ըմպելիք խմեց։ Կուրծքը ուրախությամբ եւ պայծառությամբ լեցվեցավ, սիրտը բացվեցավ, երեսը ճառագայթեց։ Ձեռքով իր մազոտ մարմնին վրայի աղտոտությունը շոշափեց, յուղով օծեց, հագուստը հագավ եւ այր մարդու մը կերպարանք ստացավ։

Իր զենքերը առավ, առյուծներուն դեմ ելավ՝ հովիվները գիշերը կը քնին։ Գայլերուն վրա հարձակվեց՝ պահապանները կը հանգչին։ Անոնց պահապանը Էնկիդուն է, գերմարդկային ուժի տեր մարդը, միակ տղամարդը։

Անգամ մը ցնծուհիին հետ առանձնացած էր, եւ ան զվարաճացավ անոր հետ։ Հանկարծ աչքերը դարձուց եւ մարդ մը տեսավ։ Ապա ցնծուհիին դառնալով, ըսավ.

— Ա՛յ կին, ան մարդը թող տեղեն շարժի։ Ինչո՞ւ եկավ։ Իր ըսելիքը կուզեմ լսել։

Ցնծուհին մարդը կանչեց եւ ըսավ.

— Ո՞ւր կերթաս դուն մարդ, ի՞նչ բանի համար կը ճգնիս։

Եվ մարդը, բերանը բանալով, Էնկիդուին ըսավ.

— Ինձի հետ ընտանիքիս տունը եկուր, որպեսզի տեսնես մարգոց վիճակը, հարսներուն տառապանքը, լաց ու կոծը, որով լեցված է քաղաքը Գիլգամեշին, Ուրուկ քաղաքի թագավորին առջեւ բաց են նորահարսներու ննջարաններուն դռները։ Ուրիշ տղամարդկանց համար հարսնացու որոշված կույսերուն քով նախ Գիլգամեշ կը պառկի եւ հետո իրենց ամուսիններուն կը հանձնե։ Աստվածային խորհրդով այդպես կարգադրված է։ Այս, բանը այն ատեն որոշվե ցավ, երբ մարդուն պորտը կտրեցին։

Արդ այդ մարդուն այս խոսքերուն վրա Էնկիդուին դեմքը դժգունեցավ, սիրտը քենով լեցվեցավ։ Կուզե պարսպապատ Ուրուկ քաղաքը երթալ եւ Գիլգամեշի դեմ կռվի ելլել։ Ճամփա ինկան դեպի Ուրուկ.— առջեւեն Էնկիդուն, իսկ ետեւեն ալ ցնծուհին կերթար։

Երբ Էնկիդուն Ուրուկի հրապարակը հասավ, բազմությունը շուրջը հավաքվեցավ ու զարմացավ։ Գլխուն եւ մորուքին մազերը իրարու խառնված՝ ամբողջ մարմինը ծածկած էին։ «Անուի լեռներեն քաղաք բերված հսկա մըն է, նման Գիլգամեշին։ Հասակով Գիլգամեշեն փոքր, բայց ավելի ուժեղ կերեւիէ Երկրիս վրա ամենագորավորն է ու անչափ ուժ ունի։ Վայրի անասուններուն կաթը ծծած է» — կը փսփսար սարսափահար ամբոխը։

Մարդիկ ծնկաչոք՝ անոր ոտքերը կը համ բուրեին ու կը ցնծային «Հերոս մը եկած Է, իսկական հսկա մը Գիլգամեշին համար։ Քաջ դյուցազն մըն Է, հակառակորդ մարտիկ մը»։

Իշխարա դիցուհիին անկողինը արդեն պատրաստված էր, որպեսզի Գիլգամեշ իրեն քով երթար. գիշերը իրեն պիտի մոտենար՝ պառկեր ու գրկվեր։ Երբ Գիլգամեշ եկավ, Էնկիդուն անոր դեմ ծառացավ, ճամփան գոցեց եւ չթողուց, որ Գիլգամեշ Իշխարայի ննջարանը մտնե։

Գիլգամեշ տեսավ անպարտելի եւ մազոտ Էնկիդուն, որ լեռներում ծնած էր, եւ վրան հարձակվեցավ։ Անոնք իրարու հետ կռվի բռնվեցան քաղաքին հրապարակին վրա։ Էնկիդուն ոտքը տաճարին դարպասին առջեւ դրավ եւ թույլ չտվավ, որ Գիլգամեշ ներս մտնե։

Այդպես նրանք ցուլերու պես իրարու բախեցան. երբ Գիլգամեշ եւ Էնկիդու, ցուլերու պես պոռչկտալով, գուպարի բռնվեցան, դռան շեմերը ջարդ ու փշուր ըրին, պատը տեղեն շարժվեցավ։ Երբ Գիլգամեշ ծունկի եկավ, բարկությունը անցավ, կուրծքը Էնկիդուին դարձուց։

Երբ Գիլգամեշ երեսը դարձուց, Էնկիդուն ըսավ անոր՝ Գիլգամեշին.

— Չքնաղ ու աննման ծնած է քեզ մայրդ, Նինսուն, անտառին Վայրի Կովը։ Գլուխդ մարդկանց մեջեն դուրս ցցված է, էնլիլը քեզ այս ժողովուրդին վրա թագավոր կարգեց։ Ահռելի ուժդ աշխարհիս իշխանավորները կը գերազանցե, երբ քեզ կը տեսնեմ, բերկրանք կըզգամ։ Բարեկամ մը կը փնտրեի, քեզ գտա։

Գիլգամեշն ալ, Էնկիդուին դառնալով, ըսավ.

— Դուն ամայի բացաստանում ծնած Էնկիդուն ես, քո գալուստը ես գիշեր երազիս տեսա։ Երբ քեզ կըտեսնիմ, այնպիսի բերկրանք կըզգամ, ինչպես կնոջ մը մոտ։ Երազներս կատարվեցան։

Երկու քաջերը՝ Գիլգամեշ եւ Էնկիդուն ելան գրկախառնվեցան, համբուրվեցան եւ բարեկամություն կնքեցին։

Գիլգամեշ հետո իր մոտը տարավ Էնկիդուն, բարեկամը, որ գտավ կռվի մեջ։

— Մայրիկ, ահա երազիս մեջ տեսած զավակդ քեզի կը բերեմ։ Կնկա մը պես բերկրանքով լեցուց զիսէ Երկրիս վրա ամենազորավորն է, ահռելի ուժ ունի, Անուի բերդին պես ամուր եւ հսկայակուռ է։ Ոչ ոք կըրնա դիմանալ անոր ուժին։ Շնորհդ ցույց տուր իրեն։

Գիլգամեշի մայրը, Նինսունը, Վայրի Կովը, ըսավ տղուն Գիլգամեշին,

— Զավակս, ահա այդպես երազդ կատարվեցավ։ Ինձի համար տղա մը եկավ եւ քեզ համար ալ, Գիլգամեշ, եղբայր մը,— նեղ օրերու հավատարիմ ընկեր մը։ Բայց ինչո՞ւ դեմքն այդպես մթագնած է։ Ինչո՞ւ երկար ու խառնված մազերը ամեհաբար կը ծածանին։ Իր կերպարանքով վայրի ցուլի նման է։

Գիլգամեշ ըսավ իր մորը՝ Նինսունին.

— Գոտեմարտի հետքերը, մայր իմ, վրան տակավին մնացած են։ Կռվի բռնվեցանք մեր ընտանեկան տան առջեւ, մարդիկ զինքը ինձի դեմ հանեցին։ Էնկիդուն ոչ հայր, ոչ ալ մայր ունի։ Իր արձակ մազերուն դեռ մկրատ դիպած չէ։ Լեռներում ծնած է, խնամքի եւ կրթության երեսը տեսած չէ։

Երբ Էնկիդուն, հոն կեցած, մտիկ կըներ անոր պատմածները, աչքերը արցունքով լեցվեցան. ինքն իր մեջ ցավ մը զգաց, եւ սկսավ վշտագին հառաչել։ Գիլգամեշ երեսը անոր դարձուց, իրար բռնեցին, ու իրար քով նստելով, սիրողներու պես ձեռք ձեռքի տվին։ Գիլգամեշ ըսավ Էնկիդուին.

— Բարեկամ, ինչո՞ւ աչքերդ արցունքով լեցվեցան։ Ինչո՞ւ սրտիդ մեջ ցավ զգացիր ու դառնորեն կը հառաչես։

Էնկիդուն, բերանը բանալով, ըսավ Գիլգամեշին.

— Սիրելի բարեկամս, վիշտս մինչեւ կոկորդս ելավ, լեզուս կապվեցավ. թեւերս թմրեցան, ուժերս սպառվեցան։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ Էնկիդուին.

— Եկուր, երթանք կռվի, փորձենք մեր թեւերը, փորձենք մեր ուժը։ Հեռավոր լեռներուն վրա անտառ մը կա, նվիրական մայրիներու անտառը, ուր կապրի ահավոր Խումբաբան։ Սպանենք այդ հրեշը, բարեկամս, եւ ես ու դու երկրիս վրայեն կվերացնենք բոլոր չարիքը։ Ջարդենք մայրին, բարեկամս։ Բախտախնդրությամբ լեցնենք կյանքներնիս, չարիքէն ազատենք մարդկությունը, քաջագործությամբ, սխրանքով փառքի տիրանանք։

Էնկիդուն, բերանը բանալով, ըսավ.

— Երբ վայրի կենդանիներուն հետ լեռները կը թափառեի, իմացա այդ մասին, բարեկամս։ Այդ լայնածավալ անտառին լայնքը ու երկայնքը չափելու համար տասը հազար կրկնակ ժամ պետք է երթալ։ Ո՞վ է այն քաջը, որ կամենար անոր մեջ մտնել։ Ո՜հ, բարեկամս, Խումբաբայի գոռում-գոչումը փոթորիկ է, երախը՝ հնոց մը, հարձակումը՝ մահ։ Ինչո՞ւ կուզես այդպիսի բախտախնդրություն մը ընել։ Կռիվով կարելի չէ Խումբաբայի բնակավայրը գրավել։

Գիլգամեշ բերանը բանալով, ըսավ Էնկիդուին.

— Կուզեմ բարձրանալ այն լեռը, որ ցցված է հսկայական անտառներուն մեջտեղը, մայրիներու լեռը, ուր կը գտնվի Խումբաբայի եւ աստվածներու բնակավայրը։ Ինձի համար տապարն ալ կը բավե իբրեւ օգնական։ Դուն, այստեղ սպասե միայն. ես մին-մինակ հոն կերթամ։

Էնկիդուն բերանը բանալով, ըսավ Գիլգամեշին.

— Ինչպես կարելի է հոն, մայրիներու անտառը երթալ, քանի որ անոր պահապանը մարտիկ մըն է, հսկայակուռ էակ մը, որ երբեք չի քնանար։ Մայրիները պահպանելու համար էնլիլը զայն, իբրեւ սարսափ մարդոց համար հոն դրած է։ Ով որ այդ անտառը կը մտնե, ողբալի կըլլա վիճակը։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ Էնկիդուին.

— Բարեկամս, ո՞վ է երկրիս շառավիղը։ Աստվածները՝ արեւ-աստված Շամաշին հետ բազմած են իրենց գահուն վրա, բայց մարդկանց օրերը հաշված են։ Ինչ որ ալ ընեն, քամու պես ընդունայն եւ անցավոր է անոնց փառքը։ Բայց դուն, սիրելիս, մահ են կը վախնաս։ Ո՞ւր մնաց դյուցազնական քաջասրտությունդ։ Ուրեմն ես քեզմե առաջ պիտի երթամ։ Թող, որ քո բերանե լսեմ. «Այո, գնա, մի վախնար»։ Եթե մեռնիմ, անունս պիտի հիշվի։ Պիտի ըսեն «Գիլգամեշ ընկավ սոսկավիթխար Խումբաբա հսկային հետ մղած կռիվի մեջ»։ Արդ, կուզեմ գործի ձեռնարկել, մայրիները ջարդել, ստեղծել անուն մը, որ անմահանա։ Հիմա կուզեմ դեպի զինագործը երթալ, որպեսզի մեր աչքին առջեւ զենք շինե։

Էնկիդուն ու Գիլգամեշ, ձեռք ձեռքի բռնած դարբինին քովը գացին։ Վարպետները հոն խորհուրդի նստան. երեք տաղանդ¹ ծանրությամբ տապարներ ձուլեցին, երկու տաղանդից մեծ սուրեր ու շեղբեր շինեցին, կոթերուն վրա կես տաղանդնոց ճարմանդներ զետեղեցին, կես տաղանդնոց ոսկի պատյաններ շինեցին։ Գիլգամեշը եւ Էնկիդուն, երկուքն ալ տասը տաղանդնոց զենքերով զինվեցին։

Յոթը կողպեքներով գոցված Ուրուկ քաղաքին դռան մոտ գնացին։ Բոլոր քաղաքացիք հին հավաքվե ցան։ Ուրուկ քաղաքի փողոցները ցնծությամբ լեցվեցան։ Ուրուկի փողոցներուն մեջ խռնված ժողովուրդին ուրախությունը նկատեց Գիլգամեշ եւ խոսեցավ ժողովուրդին, որ իր առջեւ նստած էր.

— Ես կուզեմ հսկայակուռ Խումբաբայի քով երթար։ Կուզեմ տեսնել զայն, որուն մասին այդքան կը խոսվի. կուզեմ մայրիներու անտառը հասնիլ ու տեսնել այդ ահռելի հսկան, որուն անունը սարսափ կազդե երկրիս վրա։ Կուզեմ, որ ամբողջ երկիրը լսե ու իմանա, թե որքան ուժով է ուրուկցին։ Կուզեմ գործի անցնել, մայլրիները ջարդել. կուզեմ տեւական, անուն մը թողնել։

Ուրուկի, պարսպապատ քաղաքին, ծերունիներն ալ Գիլգամեշին ըսին.

— Դուն դեռ շատ երիտասարդ ես, Գիլգամեշ, անոր համար սիրտդ քեզ այդքան հեռուները կը տանի։ Դուն ընելիքիդ մասին դեռ գաղափար իսկ չունիս։ Մեր լսելով, Խումբաբան սոսկալի հրեշ մըն Է։ Ո՞վ է, որ իր զենքերով պիտի կրնա անոր մոտենալ։ Այդ անտառին լայնքը ու երկայնքը տասը հազար կրկնակ ժամի կը հավասարվի։ Ան ո՞վ Է, որ պիտի ուզեր անոր մեջ մտնել։ Խումբաբայի գոռում-գոչումը փոթորիկ Է, երախը՝ հնոց, հարձակումը՝ մահ։ Ինչո՞ւ կուզես ասյդիպիսի բախտախնդրություն մը ընել։ Կռիվով կարելի չէ Խումբաբայի բնակավայրը գրավել։

Երբ Գիլգամեշ իր խորհրդականներուն ըսածները լսեց, ժպտալով հայացքը իր բարեկամներին դարձուց.

— Խորհրդականնե՛ր, ես մին-մինակ չեմ երթար, բարեկամս ալ հե՛տս պիտի գա եւ ընկերս, որ նեղ օրերուն իր բարեկամին կօգնե։

Ուրուկի երեւելիները Գիլգամեշին ըսին.

— Մարդուն, հողեղենին ձեոքեն շատ բան չի դար, արեւ-աստված Շամաշին օգնությունը հայցե։ Քու պաշտպան աստվածդ թող քեզի փորձութենեն փրկե, թող քեզի ճամփան ցույց տա, որ խաղաղությամբ վերադառնաս տուն, պարսպապատ Ուրուկ։

Գիլգամ եշ, ծունկի գալով, ձեռքը վեր բարձրացուց.

— Ինչ որ ըսին, թող կատարվի։ Շամաշ, արդկը մեկնիմ, ձեռքերս քեզի կը բարձրացնեմ. հոգիս ողջ պահե։ Կամեցիր, որ հաջողությամբ տուն, պարիսպներուն վերադառնամ։ Հովանիիդ տակ առնիս։

Գիլգամեշ իր բարեկամն ալ կանչեց։ Անոր հետ նայեցավ, թե երկինքը ինչ նախանշան ցույց պիտի տա Էնկիդուին համար։ Եվ նախանշանը չարագուշակ էր։ Գրիլգամեշի աչքերեն արցունք հոսեցավ։

— Ճամփա մը, ուրկե երբեք չեմ անցած, որուն վերջավորությունը դեռ ծանոթ չէ։ Եթե ես ողջ վերադառնամ, սրտանց պիտի սիրեմ քեզ, բերկրանքով պիտի պարուրիմ, քեզի համար պիտի կամենամ , որ գահերու վրա նստիս։

Անժամ ծառաները բերին զենքերը՝ մեծ թուբերը, աղեղները, կապարճները եւ ձեռքը դրին։ Տապարները առավ, Անշանի աղեղը կապարճեն կախեց, իր նոր թուրն ալ մեջքը կապեց։

Պատրաստվեցան անոնք ճամփա երթալու։

ԵՐՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Մեկավորները Գիլգամեշին որհնեցան եւ ճամփորդության խորհուրդ տվին.

— Գիլգամեշ, պետք չէ, որ ուժիդ ապավինես։ Դուն նայեք որ ինքզինքդ պաշտպանես։ Էնկիդուն թող առ5եւեդ երթա։ Ան, որ արահետները գիտե, ապահով կերպով կը տանի, տեղ կը հասցնե իր բարեկամը։ Ան տեսած է այդ ճամփան, քայլած է այդ կածաններեն, որոնք անտառ կը տանին, անցած է լեռնաշխարհին կիրճերեն, Խումբաբայի բոլոր ծածուկ լեռն ուղիներեն է։ Ան, որ առջեւեն կերթա, կը պահպանե ընկերը. իր ճամփան թող շարունակե ան, դուն նայե, որ ինքզինքդ պաշտպանես։ Շամաշ թող բաղձանքդ կատարե։ Աչքդ թող տեսնե այն, ինչ որ բերանդ ավետեց։ Թող բանա գոցված կապանը, ճամփա թող բանա քայլերուդ առջեւ, լեռը ոտքերուդ թող մատչելի դարձնե։ Գիշերը թող քեզի տա, ինչ որ սիրտդ կը ցանկա, Լուգալբանդան թող քեզի օգնական ըլլա եւ հաշողությանդ նպաստե։ Երեխայի մը պես բախտավոր եւ երջանիկ ըլլաս։ Գիլգամեշ, հոն ուր հասնելու կը ճգնիս, լվա ոտքերդ Խումբաբայի գետին մեջ։ Երեկոյան՝ հանգստի ժամանակ՝ ջրհոր մը բաց, տիկիդ մեջ միշտ մաքուր ջուր թող գտնվի։ Շամաջին միշտ պաղ ջուր մատուցան։ Լուգալբանդան միշտ հիշե։ Էնկիդու, պահպանէ ու պաշտպանե բարեկամդ եւ ուղեկիցդ ամուսնացած կնոջ մը հավատարմությամբ։ Մենք համայնորեն քեզի կը հանձնենք արքան, դարձյալ տուն բեր եւ մեզի հանձնե զայն։

Էնկիդուն, բերանը բանալով ըսավ Գիլգամեշին.

— Քանի որ այդպես որոշեցիր, գնա ուրեմն, սիրտդ թող անվախ ըլլա,— միայն ինձի նայե։ Ես գիտեմ ճիվաղին, եւ ծանոթ են ինծի կածանները, ուրկե ահարկու Խումբաբան կանցնի։ Ուրեմն հրամայե, որ ճամփա ելլենք, բաժանվիր խորհրդատու ավագանիեդ։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ պարսպապատ Ուրուկ քաղաքի ավագանիին.

— Էնկիդուին հետ, որ կուզե ինձի ընկերանալ, կը խոստանամ կատարել այն, ինչ որ ձեզի, քաղաքի մեծավորներուդ ըսի։ Զեր ինձի տված խորհուրդները սիրով լսեցի։

Քաղաքին մեծավորները Գիլգամեշին ըսածները լսելե հետո, դյուցազնը ճամփու գրին.

— Գնա, Գիլգամեշ, գնա, թուրդ կտրուկ, ձեռնարկդ թող հաջող ըլլա։ Պաշտպան աստվածդ թող կողքիդ քայլե եւ լրիվ հաջողություն տա։

Գիլգամեշ, բերանը բացավ եւ ըսավ Էնկիդուին.

— Եկուր, բարեկամս, մեծ պալատը երթանք, մեծ թագուհիին՝ Նինսունին քով։ Նինսունը, այդ իմաստուն-ամենագետը, մեր ոտքերուն զգուշավոր քայլվածք կուտա։

Գիլգամեշ եւ Էնկիդու, ձեռք ձեռքի բռնած, մեծ պալատը, մայր թագուհիին Նինսունի մո՛տ եկան։ Գիլգամեշ, վեր բարձրանալով, մորը մոտեցավ.

— Նինսուն, հեռավոր կապանները պիտի երթամ, ուր Խումբաբան կը գտնվի, կուզեմ մղել կռիվ մը, որուն վարժ չեմ. կուզեմ անցնել ճամփա մը, որ ինձի ծանոթ չէ։ Աղոթե եւ պաղատե Շամաշին, որպեսզի թափառումներուս մեջ զիս անվնաս պահն, որ կրնամ մայրիներու անտառը հասնել, որ կրնամ սպանել սարսափազդու Խումբաբան եւ աշխարհիս վրայեն վերացնիլ ամեն չարիք, զոր Շամաշը կատե։ Եթե Խումբաբան, սպանեմ եւ անոր մայրիները ջարդեմ, այն ատեն աշխարհիս վրա խաղաղություն պիտի ըլլա։

Զավակին, Գիլգամեշի խոսքերը անձկությամբ լսեց մայր թագուհին՝ Նինսունը, իմաստուն-ամենագետը։

Այն ատեն Նինսուն իր սենյակը մտավ, որ հագուստեղեններով եւ թանկարժեք զարդերով լեցուն էր։ Իր մարմնին հարմար հագուստ մը հագավ, պարանոցը եւ կուրծքը գոհարներով զարդարեց, գոտին մեջքը կապեց, թագը գլուխը գրավ եւ թասով ջուր առնելով, գետինը սրսկեց։ Սանդուխներեն բարձրանալով, վերնատուն մտավ, տանիքը ելավ, արեւ-աստված Շամաշին խունկ ծխեց, զոհ մատուցեց, բազկատարած աղերսեց.

— Ինչո՞ւ ինծի Գիլգամեշի պես զավակ մը տվիր. Ինչո՞ւ անոր այնպիսի սիրտ մը տվիր, որ հանգիստ ու դադար չտար։ Եվ հիմա էլ զինքը դրդեցիր, որ բախտախնդրության դիմե. երթա, թափառի այն խութ ու բարձրաբերձ լեռները, ուր Խումբաբան կը գտնվի։ Կուզե անոր դեմ կռվիլ, որուն վարժված չէ, քայլել ճամփայե մը, որ իրեն ծանոթ չէ։ Բազկատարած կը պաղատիմ, որ աչքդ վրան ընես գացած եւ եկած ատենը, որպեսզի կրնա մայրիներու անտառը հասնիլ, որպեսզի կրնա սպանել ահավոր Խումբաբան եւ վերացնել աշխարհիս վրայեն ամեն չարիք, զոր դուն կատես։ Ցերեկը, երբ դուն Գիլգամեշի ճամփան կը հսկես, Այան՝ քեզ սիրող հարսդ, թող քեզի հիշեցնե։ Նաեւ գիշերվան պահապաններուն՝ աստղերուն հանձնե զայն եւ իրիկունն ալ Լուսնյակ Սինին՝ քու հորդ։ Իր երկար արշավանքներուն մեջ պաշտպանե զինքը, որ ըլլա ան սիգապանծ լեռներու կիրճերուն մեջ, կամ տափաստաններու վրա, որպեսզի գազանները իր վրա չհարձակվեն, հսկե անոր գիշերը աստղերովդ եւ ցերեկը արեգակովդ։ Ցույց տուր իրեն անծանոթ կապանները եւ օգնե իրեն, որ գտնե այն ահռելի Խումբաբան. մեկ օրեն, ամիսեն կամ տարիեն։

Նինսուն խնկամանը պարպեց եւ Էնկիդուն կանչելով, ըսավ անոր.

— Ո՜հ քաջ Էնկիդու, դու արգանդես չես ելած, բայց ես քեզ իբրեւ զավակ ընդունած եմ, Գիլգամեշի որդիական նվերին հետ։ Արդ քրմուհիները թող իրենց գործը կատարեն։

Մայր թագուհին Էնկիդուին վիզեն գոհարե հմայակ մը կախեց. նվիրական քրմուհիները զինքը իրենց քով առին եւ աստծո դուստրերը զինքը կրթեցին։

Երբ արարողությունը վերջացավ, Նինսուն ըսավ.

— Էնդիկու, քեզի կը հանձնեմ ժառանգս, Գիլգամեշը, եղբայրդ։ Ջերմորեն կը փափագիմ, որ վրան հսկես իր ճամփորդության մեջ, մինչեւ մայրիներու անտառը առաջնորդես եւ ետ բերես։ Թող անցնին օրեր, ամիսներ եւ տարիներ։

Էնկիդուն բերանը բացավ եւ ըսավ Նինսունին.

— Կառաջնորդեմ Գիլգամեշը, բարեկամս եւ եղբայրս լայնատարած տափաստաններեն ու լեռներեն մինչեւ մայրիներու անտառը, ուր Խումբաբան կապրի։ Շամաշի շնորհիվ մեծ քաջագործություններ կընենք եւ հաջողությամբ պարսպապատ Ուրուկ՝ քեզի կը վերադառնանք, իմաստուն-ամենագետ թագուհիս եւ մայրս։

Գիլգամեշ եւ Էնկիդու ձեռք ձեռքի տված մեկնեցան իմաստուն Նինսունին քովեն։

ՉՈՐՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Երբ քսան երկժամ քայլեցին, քիչ մը նստան եւ կերան։ Երեսուն երկժամ ճամփա երթալե հետո պառկեցան, քնեցան։ Մեկ օրվան ընթացքին հիսուն երկժամ քայլեցին, մեկ ամսվան եւ տասնեւհինգ օրվան ճամփան երեք օրեն կտրեցին։ Իրիկունը պառկելե առաջ ջրհոր մը բացին, տիկերը մաքուր ջրով լեցուցինք որպեսզի արեւ-աստվպծ Շամաշին պաղ ջուր մատուցեն։

Գիշերվան կիսուն Գիլգամեշ քունեն կարթննա եւ Էնկիդուին կը պատմե.

— Ի՞նչ կա բարեկամս, ինչո՞ւ քունս խանգարեցիր։ Ինչո՞ւ քունս փախավ։ Բարեկամս, տես, թե գիշերը երազումս ինչ տեսա. լուսնակ գիշերով հովազ մը կը հալածեիք, որ միշտ առջեւես կը փախչեր, եւ չէի կրնար զգետնել զայն։ Հանկարծ տեսա, որ փոս մը ինկավ, ուրկե իզուր կը ջանար դուրս ելլել. կարծես անտեսանելի պարիսպներով շրջապատված ըլլար։ Ես շուտափույթ վազեցի եւ հովազը զգետնեցի. բայց տեսա, որ զարկածս հովազ չէ, այլ հսկա մը։

Էնկիդուն բերանը բացավ եւ ըսավ Գիլգամեշին.

— Բարեկամս, երազդ լավ եւ բարի է։ Հովազը Խումբաբան է, որ պիտի բռնենք ու սպանենք։ Երազդ ինձի ուրախացուց, եւ սիրտս բացվեց։

Երկար եւ դժվարին ճամփաներ կտրելե ետք, անոնք երեկոյան ճաշը ըրին եւ գետնախշտի պառկեցան ու քնեցան։ Գիշերվան կիսուն Գիլգամեշ քունեն ընդոստ վեր թռավ եւ իր երազը պատմեց Էնկիդուին.

— Ո՛վ, բարեկամս, ի՞նչ պատահեցավ։ Ինչո՞ւ քունս խանգարեցիր։ Ինչո՞ւ արթնացա։ Էնկիդու, իմ բարեկամ, դարձյալ երազ մը տեսա, չարագուշակ երազ մը։ Առաջին երազես հետո երկրորդ մըն ալ տեսա։. Բարձրաբերձ եւ սեպ լեռան մը ստորոտը կեցած էինք։ Մեր առջեւ ցցված լեռը հանկարծ գլորվելով վրաս ինկավ, ուժգնորեն զիս գետին կռեց ու ոտքերս կաշկանդեց։ Մենք անոր քով եղեգնուտի մժեղներուն կը նմանեինք։ Հանկարծ շլացնող լույս մը ծագեցավ, ինձի մարդ մը երեւցավ. որն աշխարհիս ամենագեղեցիկն Էր, անոր գեղեցկությունը ուրուրեք ոչ մի տեղ չկար։ Ան քաշեց, լեռան տակեն զիս հանեց, ինձի ջուր խմցուց, սիրտս զովացավ եւ ցավերս մեղմացան։

Լեռնադաշտը ծնած քաջ Էնկիդուն, երեսը բարեկամին դարձնելե ետք, այսպես կը մեկնե երազը,

— Բարեկամս, երազդ բարենշան է եւ հրաշալի։ Լեռը, որ տեսար, սիրելիս, Խումբաբան է։ Պիտի բռնենք Խումբաբան, պիտի սպանենք չարության այդ դեւին, ոճրագործին, դիակը լեռը պիտի նետենք։

Առավոտյան աղջամուղջին, խարխափելով լեռն ի վեր ելան։ Քսան երկժամ ճամփա կտրելե ետք, կանգ առին, որպեսզի ճաշեն։ Երբ երեսուն երկժամ ճամփա կտրեցին, իրիկվան հանգստի գնացին միասին։ Շամաշի աչքին առջեւ ջրհոր մը բացին եւ ձեռքերը արեւ-աստծուն բարձրացուցին։ Գիլգամեշ, փորված հողակույտին վրա ելլելով, ցորենի հատիկ ցանեց եւ ըսավ.

— Լեռ, երազ մը տուր։

Լեռը նախանշան մը տվավ։ Պաղ հով մը անցավ ծառերուն մեջեն. հետո քամի բարձրացավ. Էնկիդուն պառկեց քուն մտավ. Գիլգամեշը արթուն մնաց։ Ան հիմա լեռան քաղված ցորենի խուրձի նման էր։ Գիլգամեշ ծունկի եկավ, գավազանին վրա հենելով եւ թաղվեցավ խոր քունի մեջ։ Գիշերվան կիսուն Գիլգամեշին քունը փախավ։ Ընդոստ վեր թռավ եւ սկսավ բարեկամին պատմել.

— Բարեկա՛մս, դուն զիս չկանչեցի՞ր, ինչո՞ւ արթնցա. դուն ինձի չմշտեցի՞ր արդյոք։ Ինչո՞ւ այսպես սոսկացի։ Արդյոք աստված մը չանցա՞վ ասկե։ Ինչո՞ւ մարմինս կը դողա։ Բարեկամս, երրորդ երազ մըն ալ տեսա եւ այս երազը, որ տեսա, սոսկալի էր եւ ահեղ. երկինքը կը գոռար եւ երկիրը կը թնդար։ Սեւաթույր ամպեր կուտակվեցան. խավարը պատեց։ Հանկարծ կայծակ մը փայլատակեց. հրդեհ մը բռնվեցավ, բոցավառվեցավ։ Կրակի խուրձերը կը տեսնվեին եւ վերեն մահ կը տեղար։ Հետո փայլատակումը դադրեցավ. կրակը մարեցավ եւ մեկը, որ կայծակնահար ինկած էր, մոխիր դարձավ։ Եկուր երթանք դաշտը եւ հոն խորհուրդ ընենք։

Էնկիդու Գիլգամեշին երազը լսելե հետո, բերանը բանալով, ըսավ բարեկամին.

— Գիլգամեշ, երազդ բարին է եւ իմաստը անոր ուրախալի։

Այնժամ Էնկիդուն ըսավ Գիլգամեշին.

— Մտածե, թե ի՞նչ ըսիր Ուրուկի մեջ։ Մոտը գնա, որպեսզի սպանես Խումբաբան։ Թող աշխարհն իմանա Ուրուկի որդի Գիլգամեշի ուժը։

Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելե հետո, վերստին խիզախությամբ եւ քաջությամբ լցվեցավ։

— Աճապարէ եւ իրեն մոտեցիր, որպեսզի չի փախչի, անտառին խորքը մտնելով, չպահվի։ Այդ արյունռուշտ ճիվաղին մարմինը յոթը դյութական վերարկուներով պատված է. որեւէ զենք անոնցմե չի թափանցեր։ Այս վայրկյանիս միայն մեկը հագած է, մյուս վեցը հանած՝ իր ոտքերուն քով գետինը դրած է։

Կատաղութենեն փրփրած, վայրի ցուլի մը նման անտառապահին վրա հարձակվելու պատրաստվեցավ անտառին մուտքին առջեւ։ Անտառապահը սարսափեցավ եւ փախուստի դիմեց, փորձելով ձեռքեն ազատվել։ Կը պոռար ու օգնություն կը կանչեր Խումբաբան, ինչպես տղա մը օգնության կը կանչն իր հայրը։

Բայց այդ պահուն Էնկիդուն տկարություն մը զգաց, մարմինը թուլացավ եւ թեւերը թմրեցան։ Էնկիդուն բերանը բացավ եւ ըսավ Գիլգամեշին.

— Բարեկամս, չիջնենք մայրիներու անտառը, ուր աստվածները կը բնակին։ Թեւերս թմրեցան։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ Էնկիդուն.

— Ինչո՞ւ բարեկամս, մի՞թե այդպես վախկոտ ենք։ Հաջողությամբ անցանք բոլոր բարձրաբերձ լեռներուն վրայեն, բայց տակավին մեր նպատակին չենք հասած։ Բարեկամս, կռիվներու մեջ սնած ու ճակատամարտերու փորձառու ով հերոս,— եթե պատմուճանիս դպչիս, այլեւս մահեն չպիտի վախնաս։ Իբրեւ հերոս, քովս կեցիր. կռվի մեջ արիաբար կողքիս կեցիր։ Զեռքերուդ թմրությունը թող անցնի, տկարությունը թող դադրի ու հեռանա։ Բարեկամս, կեցիր, միասին անտառին խորը երթանք, սիրտդ թող ոգեւորվի կռվով, մոռացիր մահը, բարեկամս։ Բանե մը մի վախենար։ Եթե կռվի դաշտը զորավոր մարդ մը զգուշությամբ առջեւեն երթա, թե ինքզինքը եւ թե ընկերը կը պաշտպանն։ Եթե մարդ կռվի ընթացքին իյնա, կանմահանա։

Երկուքն ալ կանաչ լեռը հասան եւ իրենց խոսակցությունը դադրեցավ։

ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Այնտեղ կեցած, հանդարտորեն անտառին կը նայեին։ Կը զմայլեին մայրիներու բարձրությամբ։ Նաեւ անտառին մուտքը իրենց զարմանք կը պատճառեր։ Ուրկե Խումբաբան անցած էր, ոտքերուն հետքը դեռ հայտնի էր՝ ուղիղ եւ գեղեցիկ էին ճամփաները։ Կը տեսնեին մայրիներու լեռը, աստվածներուն բնակավայրը, Իրնինիի նվիրական սուրբ տաճարը։ Լեռան փեշերուն վրա կը բարձրանային հաստաբուն մայրիները, որոնց շուքը բերկրանքով ու զովությամբ լեցուն էր։ Մայրիներուն տակը ծածկված էր խոլորձներով, լվիճներով, բաղեղներով, անուշահոտ ծաղիկներով, թավուտներով ու մացառներով։

Էնկիդուն տապարը ձեռք առավ, ուրագ ալ ունեին, եւ սկսավ ընկերոջը հետ մայրիները ջարդել։ Բայց երբ Խումբաբան անոնց հարվածներուն աղմուկը լսեց, զայրացավ.

— Այդ ո՞վ է, որ եկեր լեռան նվիրական ծառերը կը՝ պղծե. մայրիները կը կտրե։

Եվ անոր ձայնը փոթորիկի մը նման թնդաց ու տարածվեցավ։

Երկնքեն արեւ-աստված Շամաշ ըսավ անոնց.

— Մի վախենաք, էլ ավելի մոտեցեք։

Գիլգամեշ, բերանը բացավ եւ ձայնը դեպի երկինք բարձրացուց,

— Միշտ հնազանդած եմ իրեն, երկնքի տեր հերոսին, քայլած եմ այն ճամփեն, զոր ինձի համար որոշած է։

Երկնազոր Շամաշը, լսելով Գիլգամեշի պաղատանքը, կատաղի քամիներ բորբոքեց Խումբաբայի ճամփուն վրա՝ հյուսիսային հողմ, խորշակ, մրրիկ, փոթորիկ, ավազաբեր քամի, ցրտաշունչ քամի եւ տաք քամի։ Անոր դեմ ութը տեսակ հողմեր հանեց, որոնք Խումբաբային քթին, բերնին եւ աչքերուն կը փչեին։ Առաջ գնալն անկարելի էր, ետ դառնալն ալ կարելի չէր Խումբաբային համար։

Արդ Խումբաբան ըսավ Գիլգամեշին.

— Քաջ Գիլգամեշ, թող ինձի։ Դուն իմ տերս եղիր, ես ալ ստրուկդ կըլլամ։ Ես քեզ համար կը ջարդեմ ծառերը, լեռներուս ձեռնասունները, եւ մայրիի քաղցրաբույր փայտերով քեզի տուներ ու շենքեր կը կառուցեմ։

Քաջ Էնկիդուն ըսավ Գիլգամեշին.

— Մի լսիր, մի հավատա Խումբաբային խոսքերուն։ Պետք չէ, որ ողջ մնա լեռներուն չար ոգին՝ Խումբաբան։

Ու միասին Խումբաբային դեմ ելան։ Ճիվաղը ծառերուն տակը տեսան. գլուխը վայրի ցուլի նման եղջյուրներ ուներ, մետաղյա ձուլվածքով ծածկված էր մարմինը. առյուծի թաթ եւ անգղի մագիլ ուներ, պոչը օձի կը նմաներ։

— Ելիր Էնկիդու։ Արեւ-աստված Շամաշը թող մեզի կյանք պարգեւե։

Նիզակներով ու աղեղներով Խումբաբային վրան կը հարձակին։ Նետերը անոր մարմինին մեջ չէին թափանցեր, ետ կը նետվին եւ ան կը մնար անհողդող եւ անվթար։ Հիմա իրեն առջեւ կեցած է լեռան հսկան եւ ճիրանավոր թաթերով բռնած Էնկիդուն։ Բայց Գիլգամեշ արքան մարտական տապարը անոր գլուխին կիջեցնե եւ Խումբաբան գետին կը փռվի։ Դեռ քանի մը վայրկյան վիթխարի մարմինը կը գալարվի. ոտքերը եւ պոչը կատաղորեն կը շարժե օդին մեջ։ Գիլգամեշ տապարով մը գլուխը վիզեն կը բաժանե։ Հսկա մարմինը կը տանին, ժայռեն վար կը գլորեն, որպեսզի անգղներուն կեր դառնա։ Եղջուրավոր գլուխը երկար նիզակի մը վրա կամրացնին հետեվնին կը տանին, իբրեւ հաղթական ավար։ Խումբաբայի հնամյա ծառերուն մեջեն նեղ կածաններե ու խութ կիրճերե անցնելով՝ վերջապես կը տեսնեն մայրիներով շրջապատված լեռը, ուր կը կգտնվեր մեծազոր աստվածներուն բնակավայրը։ Երբ Իրնինի դիցուհիին ձյունաթույր, շողշողուն ու նվիրական աշտարակին կը մոտենային, հանկարծ աստվածային ձայն, մը կըլսվի լեռան կատարեն։ Ան Իրնինին էր, որ կըսեր.

— Ետ դարձէք։ Զեր գործը վերջացավ։ Քայլերնիդ դարձուցեք դեպի Ուրուկ՝ քաղաքը, որ ձեր գալուն կը սպասե։ Եվ ոչ մի մահկանացու չկրնար ոտք դնել այս լեռան նվիրական կատարը, ուր աստվածները կը բնակին։ Քանզի ով երկնային աստվածներուն երեսը նայի, կը մահանա։ Տուն վերադարձեք։

Գիլգամեշ եւ Էնկիդու քայլերնին դեպի տուն դարձուցին։ Անցան, անմատչելի անտառներե, լեռներու գահավեժ կիրճերեն. սեպ անդունդներե ու տափաստաններն, ուր վայրի գազանները կը վըխտային։ Իրենց վրա հարձակվող զարհուրելի առյուծներուն եւ հովազներուն հետ հաճախ կռվի բռնվելով կը սպանեին, եւ անոնց մորթը կառնեին։ Գիշեր ցերեկ անդնդախոր կիրճերե, ահեղավազ գետերը անցնելե եւ դժվարամատույց երկար ճամփաներ կտրելե ետք, վերջապես կը հասնին պարսպապատ Ուրուկ, որուն բնակչությունը ցնծագին աղաղակներով կընդունի Էնկիդուին եւ Գիլգամեշը, որ Խումբաբայի սարսափազդու գլուխը նիզակին ծայրը անցուցած, ուսին վրա դրած կբերեր։

ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Գիլգամեշ լվացվեցավ, զենքերը փայլեցուց, իր գանգուր մազերը ծոծրակն ի վար ձգեց, հանեց կեղտոտ հագուստները, հագավ նորերը, պատմուճանն ալ վրան առավ եւ գոտին կապեց։ Երբ Գիլգամեշ խույրն ալ գլուխը գրավ. աստվածածին քաջի մը պես գեղեցկացավ։ Իշտար՝ սիրո դիցուհին Գիլգամեշի գեղեցկությամբ հմայված, բռնկեցավ կրքով եւ անոր ցանկացավ։

— Գիլգամեշ, եկուր, սիրեկանս եղիր։ Ինձի նվիրե սաղմդ, ո՜հ, ինձի նվիրե։ Դուն ինձի ամուսին եղիր, ես ալ քու կինդ ըլլամ։ Քեզ համար կառք մը լծել կուտամ, լազվարթե եւ ոսկեղեն կառք մը, անիվները կարմիր եւ ոսկեղեն, զարդարված ազնվագույն քարերով։ Երկու սրընթաց ջորի պիտի լծվին կառքիդ։ Մայրիի բուրմունքով օծված տունս պիտի մտնես։ Մեր տունը մտած ատենդ իշխաններն ու թագավորները ոտքերդ պիտի համբուրեն։ Արքաներն ու տիրակալները քո առաջ պիտի ծունկ չոքեն, երկրին բերքը, իբրեւ տուրք, քեզի պիտի բերեն։ Այծերդ երրվորյակներ, իսկ մարիներդ երկվորյակներ պիտի ծնին։ Բեռնակիր էշդ ջորիի պես թող քայլե։ Նժույգդ հրեղեն ձիու մը պես սրընթաց թող ըլլա եւ լծած ջորիդ իր նմանը չունենա։

Գիլգամեշ բերանը բացավ խոսելու համար եւ ըսավ փառապսակ Իշտարին.

— Ինչո՞ւ կուզես, որ քեզ առնեմ։ Մարմինիդ համար օծանելիք եւ հագուստ կուտամ, ուտելու համար հաց եւ աստվածային կերակուր եւ բազմապիսի արքայական ըմպելիք։ Քո տունը ես կզարդարեմ, քո շտեմարանը ցորենով կլցնեմ, քո կուռքերը կհագցնեմ, բայց քեզի կին չեմ առներ։ Դուն վառարան մըն ես, որ ցուրտին դեմ չի տաքցներ, դուն դըռնակ մըն ես, որ ցուրտին ու հովուն դեմ չի պաշտպաներ, պալատ մըն ես, ուրկե ներս մտնող հերոսը այլեւս դուրս չի գար, ջրհոր մըն ես, որ իր ծածկոցը կը խորտակե, ձյութ մըն ես, որ կրողին կը փակչի, տիկ մըն ես, որ բռնողին կը թրջե, քար մըն ես, որ պատերը չի պահեր, վահան մըն ես, որ երկիրը թշնամի զորքին կը հանձնե, կոշիկ մըն ես, որ հագնողին ոտքը կը սեղմե։

Ո՞ր սիրողիդ երկար ատեն սիրեցիր. ո՞ր հովիվդ երկար ատեն քեզի հաճելի եղավ։ Ահա քեզի հաշվեմ քու բոլոր սիրեկաններդ ու սերերդ.

Մանկությանդ սիրահար Դումուզին էր, որուն տարեց տարի լաց ու մահ վիճակվեցավ։ Սիրեցիր վառվռուն հովիվը, կապույտ ագռավը, զարկիր կոտրեցիր անոր թեւերը եւ հիմա անտառները կը թափառե՝ «ա՜խ, թեւե՜րս» կանչելով։ Սիրեցիր առյուծը, գազաններուն ամենազորը, բայց իրեն երկու անգամ յոթնական հոր փորեցիր։ Սիրեցիր կռվի մեջ սարսափ ազդող եւ հաղաթանակող նժույգը, բայց մտրակը եւ խարազանը անոր համար իբրեւ պատիժ սահմանեցիր։ Որոշեցիր, որ յոթը երկժամ վազե եւ պղտոր ջուր խմե։ Նաեւ անոր մորը՝ Սիլիլիին լաց ու արցունք տվիր։ Սիրեցիր խաշնարածը, որ մոխիրի տակ եփված պղակունդ դիզեց առջեւդ եւ ամեն օր գառնուկ մը զոհեց քեզի, բայց դուն զայն ծեծեցիր եւ գայլի վերածեցիր։ Այսօր հոտաղին հարազատ զավակները զինքը կը հալածեն եւ իր սեփական գամփռները անոր ոտքը կը խածնեն։ Իշուլլանուն՝ այգեպանին ալ վերջապես սիրեցիր, որ քեզի միշտ արմավի ողկույզ կը բերեր, որպեսզի սեղանդ ճոխ ըլլա. դուն անոր ալ ցանկացար, քովը գնացիր ու ըսիր. «Սիրելի Իշուլլանուս, եկուր, ուտենք աստվածներուն հացեն, վայելենք ուժդ, ձեռքերդ բաց եւ մեջքս գրկե»։ Այգեպան Իշուլլանուն քեզի պատասխանեց.

«Ինձմե ի՞նչ կը պահանջես, ի՞նչ կը ցանկաս։ Ինչ որ մայրս չեփեց, այն ես չկերա, էլ ինչպես դյութական եւ թովիչ կերակուրներեն ուտեմ եւ փորձության մեջ իյնամ»։

Երբ դուն անոր այս խոսքերը լսեցիր, զինքը գանածեծի ենթարկեցիր ու կերպարանափոխեցիր, հրամայեցիր, որ ոստայնի մեջ բնակի, ոչ վեր ելլե, ոչ վար իջնա։ Եվ եթե զիս ալ սիրես, ինձի ալ անոնց պես պիտի ընես։

Իշտար Գիլգամեշի խոսքերեն նեղացավ, շատ զայրացավ եւ, երկինք բարձրանալով, իր հայր Անուի եւ իր մայր Անտումի քովը գնաց եւ ըսավ.

— Հայրիկ, Գիլգամեշը զիս անարգեց, նզովեց, բոլոր իմ կախարդանքներս ու սերերս երեսիս տվավ։

Աստվածահայր Անուն, բերանը բանալով, ըսավ դուստրին, տիրուհի Իշտարին.

— Անշուշտ գրգռեցիր Ուրուկի արքան, անոր համար հրապուրանքներդ, քու բոլոր դյութանքներդ ու սադրանքներդ երեսիդ տվավ։

Իշտար բերանը բացավ եւ ըսավ իր հայր Անուին.

— Հա՜յր իմ, երկնային ցուլը երկիր ղրկե, որպեսզի Գիլգամեշ արքային սպանե։ Եթե թույլ չտաս, որ երկնային ցուլը երկիր գա, այն ատեն սանդարամետին դռները կը բանամ, մարդակները կը քանդեմ, դարպասները բաց կընեմ, որպեսզի մեռելները հարություն առնեն եւ կենդանի եղածները լափեն։ Աշխարհիս վրա մեռյալները առավել կըլլան, քան ապրողները։

Անուն բերանը բացավ եւ ըսավ իշխանավոր Իշտարին,

— Դուստր իմ, փափագդ կը կատարեմ, բայց այս բանը յոթը տարի սովի պատճառ կը դառնա։ Մարդոց համար բավականաչափ հացահատիկ եւ նախիրների համար հարկավորաչափ խոտ հավաքա՞ծ ես։

Եվ Իշտարը, բերանը բանալով, ըսավ իր հայր Անուին.

— Հայրիկ, մարդոց համար՛ բավականաչափ հացահատիկ եւ անասուններուն համար ալ հարկավորաչափ խոտ հավաքել եմ, որպեսզի այդ յոթը սովի տարիներուն ուտեն եւ կշտանան։ Դուն միայն երկնային վայրի ցուլը երկիր ղրկե։

Երբ Անուն իր աղջկա ըսածները լսեց, երկնային ցուլին կապը Իշտարի ձեռքը դրավ։ Առավ, որպեսզի հետը երկիր բերե եւ Ուրուկ քաղաքի դաշտին մեջ արձակե։

Երկնային ցուլը հազիվ վար իջած էր, ամենուրեք ահ եւ սարսափ տարածեց։ Իր առաջին շնչով ու բառաչումով հարյուր ուրուկցի գետին տապալեց, իր երկրորդ շնչով երկու հարյուր ուրուկցի եւս զգետնեց։ Իր երրորդ շնչով Էնկիդուին վրա հարձակվեցավ։ Էնկիդուն, հարմարագույն դիրք ընդունած երկնային ցուլին վրա խոյացավ եւ եղջյոյրներեն բռնեց։ Երկնային ցուլին բերանն ահեղապես փրփրեցավ եւ շողիքը վազեց. իր հաստ պոչով զարկավ Էնկիդուն։

Էնկիդուն բերանը բացավ եւ ըսավ Գիլգամեշ արքային.

— Բարեկա՛մս, կը պարծենայինք, ուրեմն ահա փորձենք։ Ես քեզի սորվեցնել կուզեմ, ինչպես պետք է ընել։ Աշխատանքը պետք է մեր մեջ բաժնենք, բարեկամս։ Ես ցուլին պոչեն կը բռնեմ, դուն անոր գլխուն եւ ծոծրակին միջեւ կը մխրճիս դաշույնդ։

Խորհուրդ տալե ետք Էնկիդուն անհապաղորեն երկու ձեռքով բռնեց երկնային ցուլին պոչեն։ Հերոս Գիլգամեշը վարժ ռազմիկի մը պես իր սուրը ուժով խրեց երկնային ցուլին ծոծրակին եւ եղջյուրներուն միջեւ։

Երբ երկնային ցուլը սպանեցին, նրա ջերմ սիրտը մարմինեն հանելով, Շամաշին առջեւ դրին։ Մեծագույն երկյուղածությամբ երկրպագեցին Շամաշին, հետո ետ քաշվելով, երկու եղբայրները նստան իրարու քով։

Իշտար ուրուկի պարիսպներուն վրայեն անցնելով, տաճարին կատարը ելավ եւ սկսավ անիծել.

— Վա՜յ քեզի, Գիլգամեշ, որ զիս նախատեցիր. Վա՜յ քեզի, որ երկնային ցուլը սպանեցիր։

Էնկիդուն, Իշտարի նզովքը լսելով, երկնային ցուլին դիակեն խոշոր ճուռը քաշեց, հանեց եւ իրեն նետեց.

— Եթե քեզ ալ բռնեի, քեզի ալ այսպես կընեի։ Անոր աղիքները ալ հրապուրիչ թեւերուդ կանցընեի։

Եվ Իշտար այն ատեն բոլոր քրմուհիները իր շուրջը հավաքեց՝ պոռնիկները՝ անառակ ու քծնող կանանց, անոնց հետ միասին սկսավ ողբալ երկնային ցուլին ճուռին, վրա։

Երբ Գիլգամեշ կանչել տվավ մասնագետները, զինագործները եւ բոլոր վարպետները, որոնք զարմացան ցուլին եղջյուրներուն մեծության վրա։ Երեսուն մինա¹ կշռող լազվարթե էին կերտված, անոնց պատյանին հաստությունը երկու մատ էր։ Երկու կոտոշներուն պարունակությունը վեց կուռու² յուղ, Գիլգամեշ իր պաշտպան աստվածին՝ Լունգալբանգային նվիրեց իբրեւ օծանելիք, ու եղջյուրները արքունիքին իր ննջարանը կախեց։

Եփրատ գետին մեջ ձեռքերնին լվացին եւ հետո իրարու ձեռք բռնելով, պարսպապատ Ուրուկի փողոցներեն հպարտությամբ անցան։ Ուրուկի ժողովուրդը հավաքված Էր զանոնք դիտելու համար։

Գիլգամեշ ըսավ Ուրուկի ժողովրդին.

— Ո՞վ է տղամարդկանց մեջ ամենագեղեցիկը։ Ո՞վ է հերոսներուն ամենաքաջը։

— Գիլգամեշն է տղամարդկանց մեջ ամենագեղեցիկը. Էնկիդուն է հերոսներուն ամենաքաջը։

Գիլգամեշ իր շքեղ պալատին մեջ այդ օրը ցընծութ յան տոնակատարություն մը սարքած էր, ուր այսպես կը գեղգեղեր վարդաժպիտ կիներու խումբը։

Սրինգ եւ պարերգ կը հնչեին լուսաշող սրահին մեջ։

Հետո երկու հերոսները իրենց անկողինը մտան եւ քնեցան։

Էնկիդուն հանկարծ վեր թռավ, երազը մտաբերեց եւ սկսավ պատմել իր բարեկամ Գիլգամեշին։

ՅՈԹՆԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

— Ինչո՞ւ մեծ աստվածները խորհուրդի նստան։ Լսե, թե ի՛նչ երազ տեսա այս գիշեր։ Անուն, Էնլիլը, էան եւ երկնային Շամաշը խորհրդածության նստած էին։ Անուն ըսավ էնլիլին. «Որովհետեւ անոնք երկնային ցուլը, ինչպես նաեւ Խումբաբան սպանեցին, պետք է, որ անոնցմե մահանա այն մեկը, որ լեռներուն մայրիները ջարդեց»։ Սակայն Էնլիլ ըսավ. «Էնկիդուն թող մահանա, իսկ Գիլգամեշ թող չի մահանա»։ Երկնային Շամաշը սակայն հակառակեցավ դյուցազն Էնլիլի ըսածին. «Քո հրահանգով չէ՞ր միթե, որ անոնք երկնային ցուլը եւ վիթխարի Խումբաբան սպանեցին։ Արդ, պե՞տք է արդյոք, որ անմեղ Էնկիդուն մահանա»։ Եվ Էնլիլը զայրացավ երկնային Շամաշին վրա. ըսավ, որ «Դուն ամեն օր իրենց եւ իրենց նմաններուն քով կիջնայիր»։

Էնկիդուն հիվանդ պառկած էր Գիլգամեշին առջեւ, որուն աչքերեն արցունքները հեղեղի պես կիջներ.

— Եղբայր, սիրելի եղբայր, աստվածները ինչո՞ւ եղբորս տեղը զիս անպարտ արձակեցին ու զայս մեղապարտ ճանաչեցին։

Եվ ապա.

— Ստիպված պիտի ըլլամ ուրեմն մահացած հոգիին քով, մեռած հոգիին դուռը նստիլ։ Այլեւս երբեք պիտի չկրնամ տեսնել աչքերովս սիրելի եղբայրս։

Էնկիդուն, չի զգար Գիլգամեշին ըսածները. մերթ լայն-լայն կը բանա մարած աչքերը եւ մերթ կը գոցե ջերմութենեն նեղվելով։ Աչքերուն առջեւն է այն մայրիի մեծ դուռը, որ գոցած էր Խումբաբայի անտառը։ Էնկիդուին վրա դարձյալ մարմրուք մը եկավ, չար դեւ մը բռնած էր գլուխեն. անդամներուն մեջ էր նորեն այն թմրությունը, զոր զգաց մայրիներու անտառին դուռը բացվելուն ատեն։

Հիվանդ Էնկիդուն պահ մը աչքերը բացավ եւ. սկսավ խոսիլ դուռին հետ, կարծես թե մարդ մը ըլլար ան, բայց անտառին դուռը մտածողություն չունի եւ իրեն ըսվածները չի կրնար ըմբռնել։

— Քսան, երկժամ հեռվեն փնտրեցի քեզի համար ծառ մը,— ըսավ Էնկիդու,— մինչեւ որ գտա կրկնակը չունեցող բարձր մայրիդ։ Յոթանասուներկու կանգուն բարձրություն ուներ. քսանչորս կանգուն էր լայնքը։ Ոհ, դուռ, Նիպպուրում շինեցի քեզ։ Եթե գիտնայի, որ քու այդ գեղեցկությունդ աղետալի եւ փայտիդ գեղեցկությունը այդքան մահաբեր է, կացինս կառնեի քեզ կը քանդեի եւ խսիր մը կկապեի դռանս։

Գիլգամեշ լսելով իր բարեկամին զառանցանքը, բերանը բացավ եւ սկսավ տրտնջալ.

— Եղբա՜յր, սիրելի եղբա՛յր, իզուր կանիծես։ Մայրիներու դուռը չէր, որ քու առնական ուժդ առավ։ Դուն էիր, որ ինձի հետ աստվածներուն նվիրական լեռը բարձրացար, ինձի հետ երկնային ցուլը սպանեցիր։ Բարեկա՛մս, արիաբար կրե ցավդ, քաջ եղիր։ Հիվանդությունդ կանցնի եւ հերոսային ուժդ կրկին կը գտնես։

Էնկիդուն այլեւս չէր լսում Գիլգամեշին խոսքերը։ Ձայն մը կը հնչե Էնկիդուին մեջ, եւ ան կը հիշե այն հին ժամանակները, երբ տափաստաններուն եւ լեռներուն վայրի անասուններուն հետ կը թափառեր, վիթերուն հետ հյութեղ խոտեր կուտեր եւ զուլալ ջուրեր կը խմեր։ Ու սկսավ անեծք կարդալ որսորդին.

— Լսե ձայնս, երկնային Շամաշ, պատժե այն որսորդրն, որ զիս կնոջ ծուղակը ձգեց։ Կործանիր իր բոլոր ձեռք բերած արդյունքները, տկարացուր անոր ուժը, մերժե այն զոհերը, որոնք ոտքդ կը բերե, թույլ մի տար, որ վայրի անասունները թակարդը ձգե։ Իր սրտին իղձը թող չկատարվի։

Հետո, Էնկիդուին սիրտը ալ ավելի բորբոքվեցավ եւ ան ավելի կրքոտ կերպով սկսավ անիծել ցնծուհին՝ սիրո աղախինը.

— Ցոփուհի, կուզեմ քեզի այնպիսի ճակատագիր մը մաղթիլ, որ հավիտյանս վերջ չունենա երկրիս վրա։ Մեծամեծ անեծքներով կուզեմ անիծել քեզ։ Նզովքը վրադ թող տեղա։ Սովը եւ զրկանքը թող պակաս չըլլա տանդ մեջ։ Քաղաքին աղբանոցներուն մեջ նետված կերակուրներու ավելցուկները ուտես եւ աղտոտ ամաններու շուքին տակը թող ըլլա մշտական կայանդ։ Գինովը ու ծարավը թող երեսներդ շոյեն։ Խուժանը թող երեսիդ պոռա. աշ-խարհիս դատաստանը թող միշտ քեզի դեմ ըլլա։

Արեւ-աստված Շումաշը Էնկիդուին բերնեն ելած տրտունջի խոսքերը լսելե հետո, անհապաղ երկնքեն ձայն տվավ.

— Էնկիդու, ինչո՞ւ կանիծես ցնծուհին, որ քեզի աստվածարժան կերակուր տվավ, արքայական գինի խմցուց, գեղեցիկ պատմուճաններ հագցուց եւ փառահեղ Գիլգամեշը քեզի իբրեւ ընկեր տվավ։ Գիլգամեշը հիմա իսկական եղբայրդ է։ Շքեղ անկողինի մը վրա պառկեցուցած է քեզ, պատվական տեղ մը որոշած է քեզի համար, իր ձախ կողմը, խաղաղության մահճին վրա կը պառկեցնե քեզ եւ երկրիս իշխանները ոտքերդ կը համբուրեն։ Քեզ համար լաց ու կոծ կընե Ուրուկի ժողովուրդը։ Սուգը ու տրտմությունը պատել է երջանիկ մարդկանց։ Ինքը՝ Գիլգամեշն ալ, եթե քեզմե հետո ապրելու ըլլա, պիտի թողու, որ աղտը մարմինը ծածկե, առյուծի մորթ պիտի հագնի եւ անապատը պիտի իյնա։

Երբ Էնկիդուն դյուցազնազոր Շամաշին խոսքերը լսեց, բորբոքած սիրտը հանդարտեցավ։ Դարձյալ բերանը բացավ եւ, զղջումի գալով, թոթովեց.

— Ցնծուհի, անեծքի խոսքերս ետ կառնեմ։ Թագավորներ եւ իշխաններ թող սիրեն քեզ. երիտասարդները քեզ համար իրարու ոտք թող կոտորեն, ծերունիները թող իրենց գլխուն մազերը փետեն քեզ համար։ Ան որ քեզ հալածեց, իր զենքը թող ոտքերուդ տակ դնե։ Սարդիոն, մոլոշաքար, լազվարթ եւ ոսկի պիտի ստանաս սիրուդ փոխարեն. աստված բոլոր բարություններով թող լեցնե տունդ։ Քրմապետները թող քեզ աստվածներու տաճարը տանին։ Կինը, յոթ զավակներու մայր ալ ըլլա, թող քեզ համար իր ամուսինեն լքվի։

Վշտահար Էնկիդուն, մինակ պառկած կը քնանա։ Գիշերը կարթննա եւ սիրտը բանալով բարեկամին կը պատմե։

— Բարեկամս, այս գիշեր երազ մը տեսա, երկինքը գոռաց, երկիրը արձագանքեց։ Ես մին մենակ կեցած էի։ Հանկարծ տխուր դեմքով մեկը հայտնվեցավ, որ իր տեսքով հսկա թռչունի մը կը նմաներ. եղեգապատ ճանկ ուներ արծվի մագիլներու նման։ Զիս իր խոշոր ճիրաններուն մեջ առնելով վեր բարձրացավ. հետո զիս անհուն անդունդի մը խորը նետեց։ Լեռան մը ծանրությամբ վրաս նստավ։ Այս ծանր բեռան տակ կը հեծծեի։ Այս էակը զիս հանկարծ կերպարանափոխեց, այնպես որ թեւերս թռչունի թեւերու պես փետուր ունեին։ Հետո ինձի տարավ Իրկալլայի բնակավայրը, այն տունը, ուր մտնողը այլեւս դուրս չելլեր, ուր մարդոց սնունդը փոշի եւ հող է, ուր մարդիկ թռչունի պես փետուրե հագուստներ հագած մութը նստած են եւ լույսին երեսը չեն տեսներ։ Եվ այն հողե տունին մեջ, ուր ես մտա, կային խորտակված գահեր, գետինը ինկած թագեր, իշխանավորներ, արքայական խույր կրողներ, որոնք անհիշատակ ժամանակերե ի վեր այս երկրին կիշխեին, Անու եւ Էնլիլ դիցահայրերուն տեղապահները լինելով։ Խորտիկ, բաղարջ ու տիկերով պաղ ջուր անոնց առջեւ կը դնեին։

Այնտեղ, հողե տունին մեջ, ուր ես մտա, կապրին քրմապետները եւ անոնց սպասարկողները, հոն են կախարդական խոսքերով չար ոգիները արտաքսող եւ վերացնող քուրմերը, մոգերը, հոն են աստվածները օծողները։ Այնտեղ կապրին Էտանան, Սումուկանը, Էրեշկիգալը, գետնի թագուհին, Բելետսերին, երկրիս գրագրուհրն, ծունկի եկած անոր առջեւ, պնակիտը բռնած կը կարդա։ Ան հետո երեսը իմ կողմս դարձուց եւ զիս տեսավ, ձեռքերը ինձի երկարեց եւ զիս ալ քովը տարավ։

Գիլգամեշ լսեց Էնկիդուին երազը ու չկրցավ արցունքը զսպել։

Երբ մայր թագուհին, ամենաիմաստունը, իր զավակին արտասվիլը տեսավ, ձեռքերը վերցուց եւ սրբեց անոր աչքերեն հոսող արտասուքը։

Գիլգամեշ բերանը բացավ եւ ըսավ Նինսունին.

— Մայրիկ, ես բարեկամիս համար կուլամ, եղբորս համար կուլամ, Էնկիդուին համար. ոչ ոք կրնա ցավս ամոքել եւ զիս մխիթարել։ Ես անոր հետ լավ օրեր անցուցած եմ Ուրուկի մեջ, անոր հետ նաեւ շատ մը դժվարություններ քաշած եմ, անոր հետ հեռավոր ճամփաներ կտրած եմ, եւ այժմ բարեկամիս տեսած չարագույժ երազը կը կատարվի։

Արդ Էնկիդուն հիվանդ պառկած է մեկ օր, երկու օր։ Մահը արդեն նստած է Էնկիդուին ննջարանը։ Երրորդ եւ չորրորդ օրը դեռ նստած է քովը, հինգերորդ, վեցերորդ եւ յոթներորդ օրը տակավին քովն է, ութերորդ, իններորդ եւ տասներորդ օրը դեռ քովը նստած է։ Էնկիդուին հիվանդությունը գնալով ավելի կը ծանրանա։ Տասնեւմեկ եւ տասներկուերորդ օրը դեռ մահվան անկողինը պառկած է։

Էնկիդուն պահ մը աչքերը բացավ, Գիլգամեշ քովը կանչեց եւ ըսավ անոր.

— Չար անեծք մը զիս բռնեց, բարեկամս։ Ես չեմ մահանա այնպես, ինչպես այն մարդը, որ կտապալվի կռվի ընթացքին. ես ճակատամարտերե խուսափեցա, անոր համար անփառունակ պիտի մահանամ։ Բարեկամս, երանի անոր, որ կռվի մեջ կտապալվի, բայց իմ մահը, ա՜խ, ինձի համար ամոթ մըն է։

ՈՒԹԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Առավոտյան մթնշաղը անցնելու վրա էր, երբ Գիլգամեշ ելավ, Էնկիդուին քով գնաց եւ, բերանը բանալով, ըսավ իր հիվանդ բարեկամին.

— Սիրելի եղբայր, չար դեւ մը նստած է ննջարանիդ մեջ, մարմինդ կը կրծե, գլուխդ ուտել կուզե, ես, անգին բարեկամս, չեմ կրնար քեղի օգնել։

Ցավեն ուժասպառ Էնկիդուն լուռ ու մունջ էր. խելակորույս պառկած հոգին կավանդեր։ Գիլգամեշ լալով ըսավ.

— Էնկիդու, կրտսեր եղբայրս, շատ կը ցավիմ, կուլամ, կողբակոծիմ քեզի համար։ Էնկիդու, ավա՛ղ, ո՞ւր մնաց այն գերմարդկային ուժդ, ծաղկուն երիտասարդությունդ ու առնական ձայնդ։ Ո՞ւր է, ո՞ւր է իմ նախկին Էնկիդուն ։ Առյուծի եւ վայրի ցուլի պես ուժգնագույն էիր, վիթի նման արագավազ. հարազատ եղբոր մր պես քեզ կր սիրեի։ Քեզ բոլոր իշխաններեն վեր դասեցի եւ Ուրուկի բոլոր գեղեցիկ կիները քեզնե հիացած էին։ Միասին մայրիներու անտառը գնացինք, գիշեր-ցերեկ իրարու հետ էինք։ Դուն էիր, որ ինձի հետ Խումբաբային գլուխը պարսպապատ Ուրուկ քաղաքը բերիր, եւ լեռնաբնակ ժողովուրդը այդ ճիվաղին ձեռքեն ազատեցիր։ Երբ մենք հեռավոր լեռներեն հաղթապանծ Ուրուկ քաղաքը կը վերադառնայինք, ժողովուրդը ցնծագին մեզի կը մոտենար եւ մեզի կօրհներ։ Երկնային ցուլը բռնեցինք, սպանեցինք ու ձեռքերնիս Եփրատի ջուրին մեջ լվացինք, եւ Ուրուկի ժողովուրդը կրկնակի մեզի փառաբանեց, Էնկիդու, բարեկամս, արդյոք երկնային ցուլին մահաբեր գոռոցը, պոռչըտուքը վնասեց քեզ։ Եվ կամ գոռոցե երկնային աստվածները մեզի դեմ զայրացան ու պատժեցին մեզ անոր համար, որ փառաշուք Իշտարի վեհությունը անարգեցինք եւ երկնքեն բերած իր ցուլը սպանեցինք։

Գիլգամեշ ժամերով լռիկ-մնջիկ նստած էր Էնկիդուին. սնարին քով, բայց հայացքը հեռ ուները կը թափառեր։ Հետո ընկերոջը մահիճին քով կանչել տվավ քաղաքին իմաստալի մեծամեծները եւ քաջընտիրները։

— Լսեցե՜ք, զիս մտիկ ըրեք, քաղաքի երեւելինե՛ր, — բարեկամիս՝ Էնկիդուին համար կու լամ, եղերամայրերու դառն ողբով կուլամ։ Ա՜խ, դուն, որ մեջքիս տապարը, ձեռքիս աղեղը, գոտիիս սուրը, մարմնիս վահանը, տոնական զգեստս, իմ միակ բերկրանքս էիր։ Չար դեւն էր, որ եկավ խլեց ինձմեն Էնկիդուն, ազնիվ բարեկամս, կրտսեր եղբայրս, ան, որ լեռներուն մենակյաց վայրի էշը, տափաստաններուն հովազը կը հալածեր։ Մենք միասին մեր նպատակին հասանք, լեռները բարձրացանք , մայրիներու անտառին ահավոր Խումբաբան զգետնեցինք եւ երկնային ցուլը բռնեցինք, սպանեցինք։ Ավաղ, այդ ի՞նչ քուն է, որ ծանրացել է վրադ։ Ա՜խ, այնքան ապշած ու մթագնած ես, որ չե՞ս լսեր զիս։

Սակայն իր բարեկամը, Էնկիդուն, աչքերը չի բանար։ Եվ Գիլգամեշ ձեռքը անոր սրտին կը տանի, բայց ան չի բաբախեր։ Նորահարսի մը նման կը քողե զայն եւ սրտին բուռն ցավեն ու վշտեն կը սկսի մռնչել իր կորյունները կորսնցուցած էգ առյուծի մը նման։ Գիլգամեշ կը դառնա Էնկիդուին երեսըն կը նայե եւ ապա գլխուն մազերը կը փետե, գեղեցիկ պատմուճանները կը հանեք գետինը կը նետե եւ սգավոր աղտոտ զգեստ կը վհագնե։

Հաջորդ առավոտ, մթնալուսուն, Գիլգամեշ դարձյալ սկսեց իր լացն ու կոծը բարեկամին վրա.

— Էնկիդու, տափաստաններու հովազ, մի՞թե տրտունջս, գոռում-գոչումս քեզ այդ խոր քունեն չարթնցներ։ Մի՞թե հայացքդ այլեւս դեպի արեւը պիտի չդարձնես։ Զայնս չե՞ս լսեր, չե՞ս զգար եղբայրական սեր, որ կը տածեմ քեզ հանդեպ։ Քեզ հոյակապ անկողինի մը վրա ես դնել տվի, պատվո մահի՛ճի մը մեջ քեզ հանգչեցուցի, խաղաղության նստարանին վրա քեզ նստեցնել տվի, որպեսզի երկրին իշխանազորները գան ոտքերդ համբուրեն։ Քեզ համար Ուրուկի երջանիկ ու կենսուրախ ժողովուրդը լաց ու կոծի մղեցի։ Ես ինքս ալ, սրտակից ընկեր իմ, եթե քեզմե ավելի ապրելու ըլլամ, մարմինս աղտով պատած պիտի պահեմ, առյուծի մորթ պիտի հագնիմ եւ սարերը պիտի ելնիմ։

Էնկիդուն, պատանքով պատած, պառկեր է եւ չի պատասխաներ. կյանքը այլեւս իր պաղ անդամներուն չի վերադառնար։ Այսպես անշարժ պառկած մնաց Էնկիդուն ցերեկ մը եւ գիշեր մը եւ երրորդ, չորրորդ, հինգերորդ եւ վեցերորդ ցերեկը եւ գիշերը։ Գիլդամեշ ամեն առավոտ իր անմոռանալի բարեկամին դիակին վրա կուլար, կողբար։ Սգավոր աղտոտ զգեստ մը հագած, գլուխը փոշեթաթախ, նա զուր կյանքի կը կանչեր իր տարաբախտ բարեկամը։

Երբ մահվան յոթներորդ օրը լրացավ, Էնկիդուին մարմինը սկսավ նեխել եւ որդնոտիլ։ Գիլգամեշ ավաղելով սրտակոտոր կը հառաչեր եւ բարձրաձայն կը պոռար.

— Էնկիդու, իմ կրտսեր եղբայր, դուն իսկապես գնացիր Իրկալլայի տունը՝ այն մութ աշխարհ, որուն բնակիչներուն կերածը հող է։ Այլեւս մանկունակ ձայնդ չելլեր, աչքերդ չեն բացվիր, ոտքերդ չեն շարժիր, ձեռքերդ աղեղ չեն բռներ եւ տապար չեն շարժիր։ Արդյոք մեռած մըն ես, Էնկիդու, բարեկամս։ Դուն, որ այնչափ քաշ եւ ուժեղ էիր — մահը քեղի հաղթեց, ի՞նչ պիտի ըլլա արդյոք իմ վիճակս։ Արդյոք ես ալ քեզի պես պիտի մահանամ եւ որդերը պիտի կրծեն մարմինս, որ հող եւ փոշի պիտի դառնա։

Ութերորդ օրը Գիլգամեշ իր բարեկամ Էնկիդուին փառավոր ու մեծաշուք թաղում կատարել տվավ։

Թաղման հաջորդ օրը, արշալույսին հետ, Գիլգամեշ ազնիվ փայտե շինված խոշոր սեղան մը շտկել տվավ, սարդիոնե ամանով մը մեղր եւ լազվարթե շինված խոշոր պնակով մը կարագ սեղանին վրա դնել տվավ իբրեւ հոգեհաց Էնկիդուին համար։ Հետո առյուծի մորթ մը ուսերուն վրա նետեց, զենք ու զրահ առավ եւ վշտակոտոր սրտով լեռները ինկավ։

ԻՆՆԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Գիլգամեշ դառնորեն կողբա իր դժբախտ բարեկամը՝ Էնկիդուն եւ տափաստանները կը դեգերե։ «Եթե մեռնիմ, արդյո՞ք ես ալ պիտի չըլլամ այն, ինչ որ է Էնկիդուն։ Թախիծը ու դաժան վիշտը բույն դրին սրտիս մեջ, մահվան երկյուղը կը զգամ հիմա եւ անոր համար տափաստանները կը թափառիմ։ Ուտնապիշտիմի՝ Ուբար-Տուտուի զավակին քով կուղղեմ քայլերս, աճապարանքով անոր կը դիմեմ։

Գիշերը բարձրաբերձ լեռներուն կիրճերը հասա։ Առյուծներ տեսա եւ վախեցա։ Գլուխս դեպի երկինք բարձրացուցի, աղոթեցի Սինին, աստվածներուն ուղղեցի հայացքս ու պաղատանքս։ «Պահպանեք զիս այս վտանգեն, ողորմած եւ ամենահզոր աստվածներ։»»

Գիլգամեշ գիշերը քնեցավ ու գեշ երազե մը սոսկալով վեր թռավ։ Առյուծներու կենսուրախ ոհմակ մը լուսնակ գիշերով իրարու հետ կը գզվտեր։ Գիլգամեշ կացինը քաշեց, սուրը պատյանեն հանեց եւ նետի մը արագությամբ շիկագույն գազաններուն վրա հարձակելով, ցրեց զանոնք։

Երկար ատեն քայլելե ետք լեռան մը մոտեցավ, որուն անունը Մաշու։ Երբ Մաշու սարին ստորոտներուն հասավ, երկու կարիճ-մարդու հանդիպեցավ, որոնք ամեն օր արեւին ելքին եւ մուտքին կը հսկեին։ Այդ երկու լեռներուն կատարին վրա կը հանգչի երկնակամարը, անոնց վարի ներքնամասը մինչեւ դժոխքին խորքը կը հասնի։ Լեռան դուռը պահակ կեցած էին ահավոր կերպարանքով կարիճ-մարդիկ, որոնք լեռան ոտքեն մինչեւ գլուխը սարսափ եւ մահ կը սփռեին, ու կը հսկեին արեւածագեն մինչեւ արեւմուտ։

Երբ Գիլգամեշ զանոնք տեսավ, հայացքը մթագնեցավ անոնց ազդած ահեղութենեն ու ճիվաղային սարսափեն։ Բայց շուտով ինքզինքին եկավ եւ գլուխ ծռեց անոնց առջեւ։

Այն ատեն կարիճ-մարդը ձայնեց իր կնոջ.

— Այն մարդը, որ դեպի մեզ կուգա, աստվածային մարմին ունի։

Կարիճ-մարդու կինը պատասխանեց.

— Երկու երրորդով աստված Է, մեկ երրորդով մարդ է։

Կարիճ-մարդը իր մոտ կանչեց աստվածազարմ Գիլգամեշը եւ ըսավ անոր.

— Ինչո՞ւ այսքան հեռավոր եւ դժնդակ ճամփաներ կտրելով քովս եկար։ Ինչո՞ւ վարարած գետերե¹ անցնելով մինչեւ այստեղ եկար։ Կուզեմ գիտնալ, թե ի՞նչ է նպատակդ եւ մինչեւ ուր կուզես երթալ։

1. Հոս խոսքը Եփրատի եւ Տիգրիսի մասին է, որոնց անունը չէ հիշված։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, ըսավ կարիճ֊մարդուն.

— Ես ուրուկցի Գիլգամեշն եմ, տերը այն պարսպապատ քաղաքին, որ լեռներու կիրճերեն ու տողաններեն հեռու, տափաստաններեն եւ ջուրերեն անդին կը դտնվի։ Էնկիդուին՝ բարեկամիս կորուստը կողբամ։ Հիմա ես ալ մահեն կը վախենամ եւ լեռները կը թափառիմ։ Էնկիդուին դառնաղետ ճակատագիրը զիս կը չարչարե։ Հող դարձավ ան, որ այնքան կը սիրեի։ Էնկիդուն հիմա նման է գետնի հողին։ Նախահորս՝ Ուտնապիշմի քով երթալու համար երկիրներն, տափաստաններն անցնելով եւ լեռներ բարձրանալով, եկա քեզ հասա։ Ան՝ Ուտնապիշտիմ, աստվածներուն քով գնաց՝ փնտրեց եւ գտավ կյանքը։ Անորմե կուզեմ իմանալ, տեղեկություն քաղել կյանքի եւ մահվան մասին։

Կարիճ-մարդր բերանը բացավ ու ըսավ Գիլգամեշին.

— Մինչեւ այսօր որեւէ մեկը չէ կրցած կատարել այդ բանը, Գիլգամեշ։ Չկա որեւէ մահկանացու մը, որ այս լեռան մեջի ճամփեն անցած ըլլա։ Տասներկու կրկնակ ժամ ճամփա պետք է կտրել, անկե անցնելու համար։ Մութը այնտեղ շատ թանձր է, լույսին նշույլը չկա։ Ճամփու մեկ ծայրը դեպի արեւելք կը ծռի եւ մյուս ծայրն ալ արեւմուտք։ Արեգակը այդ խոխոմեն դուրս կելլե, երկիրը լուսավորելու համար։ Երբ արեւը գիշերը եկնային օվկիանոսեն կանցնի, մայր կը մտնե, հետո դարձյալ երկիր կը վերադառնա։ Որեւէ մահկանացու այդ մութ ճամփեն տակավին չէ անցած։ Այս լեռան ետեւը կը գտնվի ծովը, որ ցամաքը շրշապատած է։ Դուն չես կարող արեւին ուղիեն երթալ։

Գիլգամեշ բերանը բացավ ու լալով ըսավ լեռնանցքին հսկող հսկային.

— Մահվան երկյուղը սիրտս կը ճմլե. միայն թշվառությունը ու դառնությունը պիտի ըլլա բաժինս։ Ուրեմ փրկե զիս բոլոր տանջանքներեն, թույլ տուր որ ներս մտնեմ։

Կարիճ-մարդը բերանը բացավ ու խոսեցավ Գիլգամեշին.

— Գնա, Գիլդամեշ, քեզ համար Մաշու լեռան մուտքը կը բանամ, գնա եւ ճամփան գտիր։ Մաշու լեռները աշխարհիս բոլոր լեռներեն ավելի բարձր են։ Այս լեռան մեջ զարհուրելի եւ մութ վիհեր կան։ Ուրեմն, երթաս բարով, դյուցազնասիրտ Գիլգամեշ, քարի զոհ չըլլաս եւ առանց արկածի տուն վերադառնաս։ Լեռներուն դուռը, ուր մենք պահապան կեցած ենք, թող բացվի առջեւդ։

Գիլգամեշ կարիճ-մարդուն ըսածները գոհունակությամբ լսելե հետո, լեռան դռնեն մտավ եւ արեւին ուղիով շարունակեց իր ճամփան։

Մեկ երկժամեն մութ եւ անդնդախոր կիրճ մը հասավ։ Հետզհետե խավարը թանձրացավ, լույսին նշույլը չկար, մութը մութով էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Երկու երկժամեն ավելի խորացավ։ Լույսին նշույլը չկար, մութը մութով Էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Երեք երկժամեն ավելի քայլեց ու խորացավ։ Լույսին նշույլը չկար, մութը մութով Էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Չորս երկժամեն ավելի խորացավ։ Լույսին ն՛շույլը չկար, մութը մութով էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Հինդ երկժամեն ավելի խորացավ։ Լույսին նշույլը չկար, մութը մութով էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Վեց երկժամեն ավելի խորացավ։ Լույսին նշույլը չկար, մութը մութով էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Յոթը երկժամեն ավելի ՚ խորացավ։ Լույսին նշույլը չկար, մութը մութով էր պատած, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Ութը երկժամ ճամփա կտրնլե ետքը աղաղակեց։ Խավարը թանձր Էր, լույսին նշույլը չկար, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Երբ ինը եր կժամեն ավելի խորացավ, զգաց հյուսիսային քամին եւ ուրախացավ, բայց տակավին մութ էր, լույսին նշույլը չկարչ, ոչ առջեւը կը տեսներ եւ ոչ ալ ետեւը։

Երբ տասը երկժամ են ավելի քայլեց, խավարը տեղի տվավ, ելքը մոտ էր։

Երբ տասնեւմեկ երկժամ ճամփա կտրեց, արեւածագեն առաջ լեռան մեջեն դուրս ելավ։

Այսպես ահա 12 երկժամ երթալե ետք, լույսը ծագեցավ։

Գիլգամեշ հեռվեն նշմարեց աստվածներուն պարտեզը եւ անոր քով փութաց։ Սարդիոնե ծառը հոն իր պտուղը ուներ։ Որթնատունկերը պատած էին զայն եւ խաղողի ողկույզները կախված էին անկե։ Լազվարթն ալ տերեւ եւ գեղեցիկ տեսքով պտուղներ ուներ։ Դարավոր մայրիներուն եւ կասկենիներուն վրայեն կախված ազնիվ քարերը կը շողշողային։ Կանաչ զմրուխտը ծովասեզի նման ծառերուն ստորոտը տարածված էր։ Հոս քեսի եւ ուղտափուշի տեղ գույնզգույն ազնիվ քարեր կը փայլեին։ Պտուղին կուտը շափյուղա էր։

Գիլգամեշ պահ մը կը դանդաղեցնե իր քայլերը եւ աչքերը կը գարձնե աստվածներուն պարտեզին կողմը։

ՏԱՍՆԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Դիցուհի Սիդոլրին ծովեզրի գահին վրա բազմած, աստվածներուն պարտեզին կը հսկե։ Քրմուհիները անոր հրաշալի պատմուճաններ հագցուցած են, մեջքը գոտի մը կապած եւ ճակատը զարդարած են։

Գիլգամեշ մորթ մը հագած, գլուխը աղտոտ, հանկարծ կը հայտնվի։ Անոր մարմինը կազմված է աստվածային միսե, բայց ան իր մեջ անսահման, խոր ցավ մը ունի եւ իր արեւախանձ դեմքով հեռավոր ճամփաներե եկողի մը կը նմանի։

Ծովադիցուհին, իր հայացքր դեպի հեռուն ուղղելով, կը խոսի, կը մտածե ինքնիրեն, խորհուրդ կուզե իր սրտեն ու կաղարկե. «Ան, որ այս կողմը կու գա, ոճրագործ մըն է։ Բայց ո՞ւր կը փութա այդքան արագ քայլերով»։

Երբ դիցուհին անոր մոտենալը տեսավ, փակեց դուռ ու երդիկ, կողպեց դուռը ու փականը քաշեց։

Բայց Գիլգամեշն անհապաղ բիրը առավ ու դուռը բախեց։

Գիլգամեշ, Սիդուրիին դառնալով, ըսավ.

— Դիցուհիդ, ի՞նչ տեսար, որ դուռդ ու երդիկդ առջեւս գոցեցիր ու կողպեցիր։ Եթե դուռը գոցես եւ փականքը քաշես, դուռդ կը ջախջախեմ եւ փականքը ջարդ ու փշուր կընեմ։

Սիդուրին դուռը բացավ եւ դռան առջեւ քաջարի Գիլգամեշին ըսավ.

— Օտարակա՛ն, ո՞վ ես դուն եւ ո՞ւր կերթաս այդպես արագաքայլ։ Ըսե, թե ինչպե՞ս կրցար անցնիլ Մաշու լեռան արեւի դռնեն եւ ինչո՞ւ տապարովդ դուռս ջախջախել կուզես։

Գիլգամեշ, բերանը բանալով, պատմեց դիցուհիին.

— Ես պարսպապատ Ուրուկ քաղաքին Գիլգամեշն եմ, ջուրերուն, տափաստաններուն եւ սարերուն վրա չեն եւ Մաշու լեռան մեջեն անցնելով նախահորս՝ Ուտնապիշտիմին քովը կերթամ։

Ծովադիցուհին այսպես ըսավ իրեն.

— Դուն, որ պարսպապատ Ուրուկ քաղաքին Գիլգամեշն ես, պատմե տեսնեմ, թե ի՞նչ քաջագործություններ ըրած ես։

Գիլգամեշ կը պատմե Սիդուրիին.

— Ես բռնեցի ու սպանեցի այն ցուլը, որ երկնքեն վար իջած էր. սպանեցի անտառին հզոր պահապանը։ Մայրիներու նվիրական անտառին մեջ բռնեցի եւ խորտակեցի ահավոր Խումբաբան եւ լեռնային կիրճերու մեջ ապրող առյուծները։

Սիդուրին ըսավ անոր՝ Գիլգամեշին.

— Քանի որ դուն այն Գիլգամեշն ես, որ անտառապահը սպանեց, մայրիներու նվիրական անտառին մեջ ապրող Խումբաբան խորտակեց, լեռներուն կիրճերուն մեջ ապրող առյուծները սպանեց եւ երկնային ցուլը մեռցուց, ուրեմն ինչո՞ւ դեմքդ այդպես ծյուրած եւ գլուխդ կախ է, սիրտդ տխուր, երեսներդ մաշած։ Ինչո՞ւ հոգիդ վիշտով եւ թախիծով վեցված է։ Հեռու վայրերե եկող ճամփորդի կը նմանիս, երեսներդ ցուրտին եւ արեւին շողեն այրած է։ Ինչո՞ւ, գահդ թողած, տափաստանները ու լեռները կը թափառիս։

Եւ Գիլգամեշ պատմեց դիցուհիին.

— Բարեկամս, Էնկիդուն, որ ես անսահմանորեն կը սիրեի, Էնկիդուն, որ ինձի հետ բազում դժվարություններե անցավ, ան մարդկային ճակատագրին արժանացավ։ Գիշեր ցերեկ վրան լացի եւ ողբացի։ Յոթը օր եւ յոթը գիշեր չթողուցի, որ թաղեն զինքը, հուսալով, արդյո՞ք լաց ու կոծս լսելով ոտքի չելլեր սրտակից բարեկամս։ Մինչդեռ որդը ինկավ երեսը։ Բարեկամս անհետանալե հետո, այլեւս չկրցա գտնել հանգիստ։ Անոր համար վայրի ավազակի մը նման տափաստանները կը թափառեի։ Արդ, հիմա, Սիդուրի՛,երեսդ տեսա, երանի՜ չտեսնեի մահը, որմե այնքան կը սարսափիմ։

Ծովադիցուհի Սիդուրին հարցուց Գիլգամեշին.

— Քաջարի Գիլգամեշ, ո՞ւր կը վազես, ո՞ւր կը փութաս։ Կյանքը զոր կը փնտռես, չկրնա՜ս գտնել։

Երբ երկնային ասավածները մարդկությունը ստեղծեցին, մահը անոր բաժին հանեցին, իսկ կյանքը իրենց վերապահեցին. Ինձ լսիր, Գիլգամեշ, կեր ու խմի՛ր, գիշեր ցերեկ զվարճացիր, ամեն օր ուրախության հանդես սարքիր, զգեստներդ թող մաքուր ըլլան, գլուխդ լվացված ըլլա, մաքուր ջուրով լոգանք ըրե։ Փոքրիկիդ երեսը նայե, որուն ձեռքեն բռնած ես, եւ կինդ թող ծոցդ ուրախանա եւ դուն ալ կնոջդ ծոցը։ Ահա, այս է մարդկային կյանքին իմաստը։

Գիլգամեշ թեեւ մտածեց Սիդուրիի տված խրատներուն վրա, բայց չկրցավ համոզել իր վրդովված սիրտը։ Եւ այդպես բերանը բանալով ըսավ ծովադիցուհիին.

— Սիդուրի ցույց տուր այն ճամփան, որ դեպի Ուտնապիշտիմը կը տանի։ Ի՞նչն է այդ ճամփայի հայտարար նշանը։ Ըսե, ցույց տուր այդ ճամփէն նշանակ։ Եթե կարելի է, կուզեմ ծովը ճեղքել ու անցնել, եթե անկարելի է, կուզեմ տափաստաններեն վազելով երթալ։

Սիդուրին պատմեց խռովահույզ Գիլգամեշին,

— Այս ծովը ծածնաղ տեղ մը չունի, ուրկե մարդ անցած ըլլա։ Անհիշատակ ժամանակներե իվեր, շատ շատեր փորձած են անցնիլ այս ծովեն, բայց որեւէ մեկը չէ տակավին հաջողած։ Միայն արեւ-աստված Շամաշը, ամենակարող դյուցազնը, կրնա այս ծովեն անցնիլ։ Շամաշեն զատ ո՞վ կրնա այս ծովուն մյուս կողմը անցնիլ։ Անցքը անմատչելի է, ուղեւորվիլ-անցնիլ մինչեւ մյուս ափը դժվարին եւ տաժանելի է, մահվան ջրերը այնտեղ շատ խոր են։ Գիլգամեշ, ինչպե՞ս կուզես անցնիլ ծովեն։ Հետո ի՞նչ պիտի ընես, երբ մահվան ջուրերուն հասնիս։ Սակայն տե՛ս, Գիլգամեշ, ահավասիկ այնտեղ է Ուբշանաբին՝ Ուտնապիշտիմի նավավարը, այնտեղ, ուր տաշված քառակուսի քարերը կը գտնվին։ Ինքը քիչ առաջ անտառ գնաց աղցան եւ հացապտուղ հավաքելու համար։ Ուրեմն, գտիր զինքը, թող երեսդ տեսնե։ Եթե կարելի է, իրեն հետ ծովուն մյուս կողմը անցիր։ Եթե կարելի չէ, ետ դարձիր։

Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելով, տապարը վերցուց, սուրը մեջքին կապեց, պատյանեն հանեց եւ անտառը մտավ։ Հետո նետի պես սուրալով քարակերտ կամուրջին քով գնաց։ Նավը ծովափը կեցած էր, բայց մեջը մարդ չկար։ Նավավար Ուրշանաբիին կը կանչեք բայց իզուր, որեւէ մեկը երեւան չելլեր։ Եւ ցասումեն քարերը ջարդ ու փշուր ընելե հետո ետ կը դառնար ճամփան անտառին մոտ տեսավ Ուրշանաբիին, որ եւ ըսավ Գիլգամեշին.

— Ըսե տեսնեմ անունդ ի՞նչ է։ Ես Ուրշանաբին եմ, հեռավոր Ուտնապիշտիմի ծառան ու նավավարը։

Եվ Գիլգամեշ պատասխանեց նավավար Ուրաշանաբիին,

— Անունս Գիլգամեշ է, պարսպապատ Ուրուկեն կուգամ։ Անուի երկրեն կուգամ, որ հեռուն, այն լեռներուն ետեւը կը գտնվի։ Կուգամ հեռավոր ճամփով՝ Շամաշի արահետով։ Հիմա, երերեսդ տեսա,ցույց տուր ինձ Ուրշանաբի, հեռավոր Ուտնապիշտիմի տեղը։

Ուրշանարին հարցուց Գիլգամեշին.

— Ինչո՞ւ այտերդ ծյուրած են։ Ի՞նչ կը նշանակե մթագնած ճակատիդ խորշոմները։ Ինչո՞ւ տխուր է սիրտդ ու դեմքդ մաշած, ինչո՞ւ հոգիդ թախիծով եւ վիշտով լեցված է։ Դեմքդ հեռու վայրերե եկող ճամփորդի կը նմանի. երեսներդ ցուրտեն եւ արեւին շողեն այրված են։ Ինչո՞ւ գահդ թողած տափաստանները կը թափառիս։

Գիլգամե շ պատասխանեց Ուրշանաբիին.

— Ո՜հ, ի՞նչպես այտերս ծյուրած չըլլան, ի՞նչպես մթագնած ճակատս խորշոմած չըլլա, սիրտս տխուր, դեմքս մաշած չըլլա, ի՞նչպես հեռու վայրերե եկող ճամփորդի մը չնմանիմ։ Ի՞նչպէս երեսներս ցուրտեն ու արեւին շողեն այրված չըլլան, ինչպե՞ս գահս թողած տափաստանները չթափառիմ։ Կրտսեր եղբայրս ու բարեկամս՝ Էնկիդուն, տափաստաններուն հովազը, որ ինձի հետ մայրիներու լեռը բարձրացավ, սարսափազդու Խումբաբան զգետնեց, լայնատարած տափաստաններուն հովազը որսաց, ան հող դարձավ։ Մեր փափագը կատարվեցավ, լեռները բարձրացանք, մայրիներու անտառին Խումբաբան խորտակեցինք, լեռներուն կիրճերուն առյուծները բռնեցինք, սպանեցինք։ Սպանեցինք, նաեւ երկնային ցուլը։ Բարեկամս՝ Էնկիդուն, զոր անսահմանորեն կը սիրեի, որ ինձի հետ ամեն նեղություն քաշեց, ինձմե զատվեցավ։ Կրտսեր եղբայրս, որ անսահմանորեն կը սիրեի, ինձի հետ ամեն դժվարություն քաշեց, մարդկային ճակատագրին արժանացավ ու ինձմե բաժնվեցավ։ Վեց ցերեկ եւ յոթը գիշեր վրան լացի ու ողբացի, թույլ չտվի, որ զինքը թաղեն, մինչեւ որ երեսը որդ ինկավ։ Բարեկամիս այս տխուր տեսքեն սարսափեց ա, մահեն սոսկալով տափաստանները փախա։ Բարեկամիս դառն ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, ահա անոր համար ելա, տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Էնկիդուին անողորմ ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, անոր համար ելա տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Ո՜հ, ինչպե՞ս կրնամ լուռ ու մունջ մնալ, ինչպե՞ս կրնամ տանիլ։ Բարեկամս, որ այնքան կը սիրեի, հող դարձավ։ Արդյոք ես ալ անոր պես պիտի չպառկի՞մ, որպեսզի հավիտյանս հավիտենից չկրնամ պառկած տեղեն ելլել։

Եւ Գիլգամեշ նորեն ըսավ անոր՝ նավավար Ուրշանաբին.

— Արդ, Ուրշանաբի, ո՞ւր է ճամփան, որ դեպի Ուտնապիշտիմը կը տանի։ Ի՞նչ նշան ունի։ Ըսե, ի՞նչ կըլլա, ըսե ինձի այդ ճամփուն հայտանշանը։ Եթե կարելի է, կուզեմ ծովե անցնիլ, եթե կարելի չէ, կուզեմ իրեն երթալ տափաստաններէն անցնելով։

Ուրշանաբին ըսավ Գիլգամեշին.

— Ձեռքերդ, Գիլդամեշ, արգելք եղան անցնելուն։ Դուն ջարդեցիր կոփածո քարերը, որոնք ինձի համար իբրեւ կամուրջ էին մահվան խաղաղ ջուրերեն անցնելու համար։ Առանց անոնց կարելի չէ։ Սակայն դուն, Գիլգամեշ, տապարդ առ եւ դարձյալ անտառ գնա, ծառի հարյուր քսան շիտակ բուն կտրիր վաթսուն կանգուն երկարությամբ։ Կեղեւաթափ ըրե տաշե ու ինձի բեր։

Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելով կացինը առավ, սուրը մեջքեն հանեց եւ անտառը մտավ։ Հարյուր քսան սլացիկ ծառի բուն կտրեց, վաթսուն կանգուն երկարությամբ, կեղեւահան ըրավ տաշեց եւ Ուրշանաբիին բերավ։

Ուրշանաբի եւ Գիլգամեշ նավը ելան եւ կոհակները ճեղքելով հեռացան։

Մեկ ամսվան եւ տասնեւհինգ օրվան ճանապարհը միայն երեք օր կտրեցին երկուքը միասին։ Ահա այսպես Ուրշանաբին մահվան ջուրերուն հասավ։

Եւ այն ատեն Ուրշանաբին ըսավ Գիլգամեշին.

— Հառա՜ջ, հառա՜ջ, Գիլգամեշ։ Ձող մը առ ձեռքդ եւ առաջ մղե նավը։ Բայց նայե, որ ձեռքդ մահվան ջուրին չդպչի՛։ Երկրորդ, երրորդ եւ չորրորդ ձողն ալ վերցուր, Գիլգամեշ։ Հինգերորդն, վեցերորդն եւ յոթներորդն ալ վերցուր, Գիլգամեշ։ Տասնրմեկերորդ եւ տասներկուերորդ ձողն ալ վերցուր, Գիլգամեշ։

Եվ քաջազոր Գիլգամեշը հարյուրքսան ձողը ամբողջությամբ սպառեց։ Բայց չվարանեցավ, գոտին արձակեց, հագուստները պատռեց, հանեց եւ ձեռքերովը վեր բարձրացուց իբրեւ առագաստ։ Մինչ Ուտնապիշտիմը դեպի հեռուները կուղղե հայացքը եւ իր սրտին հետ խոսելով կը մտածե, «Ինչպե՞ս կըլլա, որ նավուն կոփածո քարերը ջախջախված են ու նավով մեկը այս կողմը կուգա, որ իրավունք չունի։ Եկողը իմ մարդկանցից չէ ։ Կը տեսնեմ, որ եկողը մարդ ալ չէ։ Կը նայիմ, թե արդյոք մարդ մը չէ՞։ Այդ արարածը բոլորովին ինձի կը նմանի։ Արդյոք ի՞նչ է սրտին փափագը»։

Գիլգամեշ եւ Ուրշանաբի վերջապես ծովափը կը հասնին։ Գիլգամեշ նավակեն դուրս ելլելով կմոտենա Ուտնապիշտիմին, որ կհարցնե իրեն.

— Անունդ ի՞նչ է, ըսե ինձի։ Ո՞վ ես դուն, որ հանդգնեցար մինչեւ քովս գալ։ Ես Ուտնապիշտիմն եմ, որ կյանքը գտավ։

Գիլգամեշ պատասխանեց Ուտնապիշտիմին.

— Անունս Գիլգամեշ է, պարսպապատ Ուրուկեն կու գամ, Անուի երկրեն։ Հեռավոր ճամփաներ կտրելով հոս եկած եմ, Շամաշի արահետով։

Ուտնապիշտիմը հարց տվավ Գիլգամեշին.

— Ինչո՞ւ այտերդ ծյուրած են։ Ինչո՞ւ գլուխդ կախ է, ինչո՞ւ սիրտդ տխուր է. դեմքդ մաշած։ Ինչո՛ւ հոգիդ ծանրաթախիծ վիշտով լեցված է։ Հեռու վայրերն եկող ճամփորդի կը նմանիս, երեսներդ ցուրտեն ու արեւին շողեն այրած են։ Ինչո՞ւ գահդ թափուր թողած, տափաստանները կը թափառիս։

Գիլգամեշ պատասխանեց Ուտնապիշտիմին.

— Ո՜հ, Ուտնապիշտիմ, ինչպե՞ս այտերս ծյուրած չըլլան, ինչպե՞ս գլուխս կախ չըլլա, ինչպե՞ս սիրտս տխուր չըլլա ու դեմքս մաշած։ Ինչպե՞ս հոգիս ծանրաթախիծ վիշտով լեցված չըլլա, ինչպե՞ս հեռու վայրերե եկող ճամփորդի մը չնմանիմ։ Ինչպե՞ս երեսներս ցուրտեն ու արեւի շողեն այրած չըլլա, ինչպե՞ս թափուր չթողեի գահս եւ չթափառեի տափաստանները։ Կրտսեր եղբայրս եւ բարեկամս՝ Էնկիդուն, տափաստաններուն հովազը, որ ինձի հետ մայրիներու լեռը բարձրացավ, զարհուրելի Խումբաբան զգետնեց, լայնատարած տափաստաններուն հովազը որսաց, հող դարձավ։ Մեր փափագը կատարվեցավ։ Lեռները բարձրացանք, մայրիներու անտառը բնակող Խումբաբան խորտակեցինք, լեոներու կիրճերուն մեջ առյուծներ բռնեցինք սպանեցինք։ Կործանեցինք նաեւ երկնային ցուլը։ Բարեկամս, Էնկիդուն զոր անսահմանորեն կը սիրեի, որ ինձի հետ ամեն դժվարություն քաշեց, Էնկիդուն, կրտսեր եղբայրս, որ ինձի հետ ամեն նեղություն քաշեց, ինձմե բաժնվեցավ, մարդկային ճակատագրին, արժանացավ։ Վեց ցերեկ եւ յոթ գիշեր վրան լացի, թույլ չտվի, որպեսզի զինքը թաղեն, մինչեւ որ երեսը որդ ինկավ։ Բարեկամիս տխուր տեսքեն սարսափեցա, մահեն սոսկալով տափաստանները փախա։ Բարեկամիս դառն ճակատագիրը ծանրացած է վրաս, անոր համար ելա տափաստաններուն ճամփան բռնեցի։ Ո՜հ, ինչպե՞ս կրնամ լուռ ու մունչ մնալ։ Ինչպե՞ս կրնամ հանդուրժել։ Բարեկամս, որ այնքան կը սիրեի, հող դարձավ։ Արդյոք ես ալ օր մը անոր պես պիտի չպառկիմ, որպեսզի հավիտյանս հավիտենից չկրնամ պառկած տեղես ելլել։

Եւ նորեն Գիլգամեշ պատմեց Ուտնապիշտիմին.

— Որպեսզի Ուտնապիշտիմին՝ հեռավորին, երանելիին քով գամ եւ զինքը տեսնեմ, երկրե-երկիր թափառեցա, բարձրաբերձ եւ անմատչելի լեռներե անցա, բազմաթիվ հեղեղատներե եւ ծովերե անցա, աչքերս քաղցրանուշ քունի վայելքը չտեսան, անհուն ցավ ու տանջանք կրեցի, անդամներս ու հոգիս վշտաբեկ թախիծով լեցվեցան, ծովադիցուհի Սիդուրիին քով չհասած, հագուստներս արդեն վաղուց մաշած էին։ Արջ, բորենի, առյուծ, հովազ, վագր, եղնիկ, վիթ, վայրի քարայծ, տափաստաններուն եւ լեռներուն վայրի անասունները որսացի, որոնց միսը կերա եւ մորթը հագա։ Դիցուհին ինձ տեսնելով իր դուռը գոցեց։ Կուպրով ձողերը ծածկեցի, մահվան ջուրերին ձեռքս չդիպցրի, Ուտնապիշտիմ, Ուտնապիշտիմ արդ՝ պատմիր, թե ինչպե՞ս կյանքին տիրացար։

Ուտնապիշտիմը ըսավ Գիլգամեշին.

— Թափառումներդ ու ջանքերդ իզուր են։ Կյանքը, զոր կը փնտրես, չես կրնար հայթայթել. դուն մահկանացու էակ մըն ես, այդ մարդկության ճակատագիրն է, որուն դուն ալ ենթակա ես։

Գիլգամեշ ըսավ Ուտնապիշտիմին.

— Ուրեմն ես ալ Էնկիդուին նման պետք է մահանա՞մ, քնիմ առանց արթնանալո՞ւ, հո՞ղ դառնամ։ Ուրե՜մն իզուր էին տառապանքներս ու ջանքերս, մահը հաղթելու համար, իզուր է նաեւ մարմնիս աստվածային-անմահական մասը։

Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին,

— Թո՜ղ, Գիլգամեշ, տրտունջդ եւ ցասումդ։ Աստվածներուն ու մարդկանց ճակատագիրը նույնը չէ։ Հայրդ ու մայրդ քեզ մահկանացու ծնեցին։ Ճիշտ է, որ դուն երկու երրորդով աստված, իսկ մեկ երրորդով մարդ ես, բայց մարդկային մեկ երրորդ մահվան ենթակա է, եւ այդ է որ քեզ մարդկանց ճակատագրին կը կապե։

Գիլգամեշ հարց տվավ Ուտնապիշտիմին.

— Ինչպե՞ս, ըսե , կարելի չէ՞ միթե մահեն խուսափել, կարելի չէ՞ անոր հաղթել եւ փոխել մահկանացուին ճակատագիրը։

Եւ Ուտնապիշտիմ պատասխանեց Գիլգամեշին.

— Մահ դաժան է եւ անգութ. նա ամեն կյանքի վերջ կու տա մշտապես ։ Շարունակ տուն չենք շիներ։ Հավիտենապես դաշինք չենք կնքեր։ Եղբայները մշտնջենական ժառանգություն չեն բաժներ։ Մարդ միշտ բազմանալու հաճույքը չի վայելեր։ Ատելությունը աշխարհիս վրա հավիտենապես չի մնար։ Անընդհատ եւ անվերջ գետը չի հորդիր եւ երկրին միշտ ջրհեղեղ չի բերեր։ Աչքը միշտ արեւին երեսը չի նայիր։ Նախաժամանակներե ի վեր տեւական ու հավերժ մնայուն չկա։ Քնացողր եւ մեռյալը որքա՜ն նման են իրարու։ Մի՞թե երկուքն ալ մահվան պատկերին չեն նմանիր։ Ամենակարող Անհունակիները, մեծ աստվածները եւ Մամմետումը,— Ճակատագիրը ստեղծող դիցուհին, մարդուս ճակատագիրը կսահմանին, հոգիներուն կյանք եւ մահ կը բաշխեն, բայց մահանալու օրը չեն թողներ իմանալ։

ՏԱՍՆՈՒՄԵԿԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Եւ Գիլգամեշն ըսավ Ուտնապիշտիմին՝ հեռավորին.

— Երբ քեզի կը նայիմ, Ուտնապիշտիմ, կը տեսնեմ, որ քու չափերդ տարբեր չեն, ինձմե ոչ երկար ես եւ ոչ ալ լայն։ Դուն ալ ինձի պես ես, այո՛։ Դուն տարբեր չես, այլ ինձի պես ես։ Ահալի չէ ինձի համար քեզի հետ պայքարի մտնել։ Դուն ալ ինձի պես կռնակիդ վրա կպառկես։ Արդ, ըսե ինձի, թե ինչպե՞ս դուն աստվածներուն շարքը անցար եւ ինչպե՞ս փնտրեցիր ու գտար կյանքը։

Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին.

— Թաքուն բան մը կուզեմ հայտնել քեզի, Գիլգամեշ, աստվածներուն գաղտնիքը կուզեմ հայտնել քեզի։ Անշուշտ կը ճանչնաս Շուրիպպակ քաղաքը, որ Եփրատի ափը կը գտնվի։ Ան շատ հին քաղաք մըն էր, ուր աստվածները կը բնակին։ Եւ արդ, աստվածները կորոշեն՝ ահավոր ջրհեղեղ մը ընել։ Խորհրդի նստած էին մեծազոր աստվածահայր Անու, դյուցազն Էնլիլը, իրենց խորհրդական Նինուրտան, պաշտոնավար Էննուգին եւ ջրերու խորությանց աստված Նինիգիկու-Էան։ Այս վերջինը աստվածներուն որոշումն ու հրամանը հաղորդեց եղեգնաշեն տնակին.

«Եղեգնատուն, եղեգնատուն, պատ-պատվար եղեգնատուն, լսիր դու պատ եւ իմացի՛ր։ Շուրիպպակցի, Ուբար-Տուտուի որդի, տունդ քանդիր, տապան մը շինե, հարստությունդ թող եւ կյանքդ փըրկիր։ Գույքերեդ հրաժարե, հոգիդ ազատե, ամեն տեսակ կենդանի նավիդ մեջ վերցուր։ Շինելիք նավուդ երկայնքը եւ լայնքը համաչափ պիտի ըլլա եւ վրան տանիք մը շինե»։

Գթասիրտ Էային խոսքերուն իմաստը հասկնալով, ըսի տիրոջս.

«Տե՛ս, տեր, ինչ որ ինձի կը հրամայես, ակնածանքով կընդունիմ եւ կուզեմ կատարել հրամանդ, բայց ի՞նչ , պիտի ըսեմ քաղաքին բնակիչներուն եւ մեծերուն»։

Էան բերանը բացավ եւ ըսավ ինձի, ի՛ր ծառային. «Ո՜վ, զավակդ աշխարհի,— պետք է իրենց այսպես ըսես. «Իմացա, որ այլեւս Էնլիլի աչքեն ինկած եմ, անոր համար չեմ կրնար ձեր քաղաքը բնակել։ Էնլիլի երկիրը այլեւս տեսնել չեմ ուզեր։ Առայժմ տապանը կուզեմ իջնալ, ապագային տիրոջս՝ էայի մոտ բնակելու համար։ էան ձեր վրա վարար անձրեւի պես առատություն պիտի տեղա առատ հավեւլեն, ձկնեղեն եւ բերք պիտի պարգեւե ու երկիրը հարստության մեջ պիտի լողա, մինչեւ որ երեկո մըն ալ մութը պատե եւ տեղատարափ անձրեւ ու կարկուտ տեղա ձեր վրա»։»

Արեւածագին ամեն բան պատրաստեցի եւ ծովեզերք գնացի եւ սկսա տապանը պատրաստել։ Փայտ, խայծղան եւ ուրիշ ինչ որ պետք էր, ճարեցի, նավուն հատակագիծը կազմեցի եւ գծեցի։ Բոլոր ծառաներս, ուժեղ կամ տկար, գործի անցան։ Հինգ օրեն տապանին արտաքին մասր ավարտվեցավ։ Տապանին հատակը մեկ իկու¹ մեծություն ուներ, եւ պատերն ալ հարյուր քսան կանգուն բարձրություն ունեին։ Նմանապես հարյուր քսան կանգուն էր անոր տանիքեն եզերքը։ Տապանը յոթ հարկեն էր։ Հատակը ինը մասի բաժանեցի։ Մեջտեղը գուբեր զետեղեցի եւ ջուրով լեցուցի։ Տապանին ուղղություն տալու համար երկար ձողեր ճարեցի. ինչպես նաեւ ուրիշ պիտույքներ, վեց շար կուպր վառարանին համար, երեք շար խայծղան ամբարեցի։ Բեռնակիրները երեք շար ձեթ ներս բերին. մեկ շար² ձեթ դուռներ յուղելու համար պետք եղավ, երկու շար ձեթ ալ նավապետը պաշար ըրավ։ Քաղաքին բնակիչները կերակրելու համար շատ արջառներ մորթեցի, ամեն օր ոչխար ալ կը սպանեի։ Գետի ջուրի պես առատ սուսամի յուղ, քաղցու եւ գինի խմցուցի ու նոր տարվան տոնին պես խնջույք սարքեցի։

Յոթներորդ օրը տապանը պատրաստ էր։ Բայց զայն ջուրը իջեցնելը եւ բեռնելը շատ դժվար էր։ Տապանը հեծաններու վրա հանելե հետո նիգերով հրեցինք եւ վերջապես ջուրր իջեցուցինք։

Նավուն երկու երրորդը ջուրին մեջ թաղվեցավ։ Ինչ որ ունեի, նավին մեջ բարձրացրի ու տեղավորեցի, որքան արծաթ եւ ոսկի ունեի, նավուն բեռնեցի, նաեւ տեսակ-տեսակ անասուններ նավ հանեցի։ Ընտանիքս ու տոհմս, բոլորն ալ նավի մեջ լեցուցի։ Նաեւ վայրի անասուններեն մեկ-մեկ հատ հոն տարա։ Բոլոր վարպետները նավուն մեջ վերցրի։

Շամաշ ինձի հետեւյալ պայմանաժամը որոշեց. «Երբ խավարին տերը երեկոյան մթնշաղը տարածե ու երկրիս վրա կարկուտ եւ անձրեւ տեղա, դուն ներս քաշվե եւ տապանիդ դուռը գոցե»։

Որոշված ժամանակը եկավ. իրիկուն մը խավարին տիրողները երկրիս վրա սոսկալի անձրեւ եւ կարկուտ թափեցին։ Դուրս նայեցա, տեսա, որ զարհուրելի էր օդը։ Տապանը մտա եւ դուռը գոցեցի։ Պուզուր-Ամուրի նավավարիս հանձնեցի նավ-պալատս եւ անոր մեջ եղածները է։

Առաջին այգալուսը ծագելուն մութ եւ փոթորկաբեր ամպեր դիզվեցան երկնքին երեսր։ Այդ միջոցին սեւ ամպերուն մեջեն փայլակի եւ ամպրոպի աստվածը՝ Ադադը որոտաց. Շուլլատ եւ Խանիշ անոր առջեւեն, իբրեւ սուրհանդակներ կը սուրային լեռներու ու ձորերու վրայ են։ Էրագալ վերջապես փրցուց աշխարհիս ղեկը, Նինուրտան գնաց եւ հակառակ ուղղությամբ հոսանքներ առաշ բերավ։ Անհունակիները ջահերը բարձրացնելով կը լուսավորին երկիրը իրենց սոսկալի լույսով։ Ադադի զայրույթը մինչեւ երկինք կը հասնի։ Երկինք-գետինք իրար կը խառնվին. լույսին նշույլը չի մնար, ամբողջ երկիրը, կլոր կճիկի նման ջարդ ու փշուր ըլլալով կործանվեցավ։

Ամբողջ օր մը փոթորկաբեր հարավային քամի փչեց, ջուրերուն տակ թաղեց լեռները, խեղդամահ ընելով մարդկությունը։ Երկրիս վրա մարդիկ այլեւս իրար չէին տեսներ, աստվածներն ալ մարդկանց չէին տեսներ։

Աստվածներն ալ այս ահեղ ջրհեղեղեն սարսափեցան, Անուի երկինքը բարձրացան, շուներու պես կծկտեցան եւ դուրսը թափոր կազմեցին։ Ծննդաբերողի մը նման կը ճչե Իշտարը, գեղաձայն դիցամայրը կողբա. «Ինչ որ կար, հող դարձավ, վասնզի աստվածներուն ժողովին մեջ վատ խոսեցա։ Աստվածներուն ժողովին մեջ չար խոսքեր արտասանելով կռիվ ստեղծեցի. ժողովըրդիս բնաջնջման պատճառ եղա։ Իմ արգանդես ծնած մարդկությունր ձկնիկներու պես ծովին մեջ թափված են»։

Անհունակիներն ալ լալագին կողբան դիցամոր հետ, ասավածները կկզած՝ կուլան ու կողբան դողդոջուն շրթունքներով։

Վեց օր եւ յոթը գիշեր քամին դեռ սաստիկ կը փչեր. վիշապ հողմն ու հեղեղը երկրիս վրա կը նետվեին։ Թոհուբոհը յոթը օր տեւելե հետո, հարավային քամին վերջապես հաղթեց վիշապ հողմին, զորքի նման կռիվ մղելե ետք։ Ծովը վերջապես հանդարտվեցավ ու խաղաղվեց։ Վիշապ հողմը տեղի տվավ եւ ջրհեղեղը վերջացավ։

Եվ այն ատեն երդիկը բացի, լույսը երեսիս զարկավ, օդին երեւույթը տեսա ամենուրեք լռություն. ամբողջ մարդկային սերունդը հող դարձած էր։ Տափարակ տանիքի մը նման փռված էր ճահիճը։ Գետինը ծունկի գալով լացի արցունքներս երեսներես վար վազեցին։

Ծովուն մեջեն ափերուն կը նայեի, տասներկու երկժամեն կղզի մը երեւան ելավ։ Այնտեղ, Նիսիր լեռան մոտ կանգ առավ տապանը։ Նիսիր լեռան վրա հանգչեցավ տապանը ու չկրցավ այլեւս տեղեն շարժիլ։ Օր մը, երկու օր Նիսիր լեռը պահեց տապանը եւ չթողուց, որպեսզի տեղեն շարժի։ Երեք եւ չորս օր Նիսիր լեռը պահեց տապանը եւ չթողուց, որ տեղեն շարժի։ Հինգ եւ վեց օր Նիսիր լեռը պահեց տապանը եւ չթողուց որ տեղեն շարժի։ Յոթներորդ օրը աղավնի մը տապանեն դուրս արձակեցի։ Ցամաք չգտնելով վերադարձավ։ Հետո ծիծեռնակ մը տապանեն դուրս արձակեցի։ Ան ալ ցամաք չգտնելով վերադարձավ։ Վերջապես ագռավ մը տապանեն դուրս արձակեցի, թռավ, իջավ հոն ուր ջուրը ցամքած էր, կերավ, պճռթկեց, կոչեց եւ չվերադարձավ։ Հետո տապանեն դուրս արձակեցի ամենքը — մարդիկ եւ անասունները — եւ չորս հովերուն հանձնեցի։ Զոհմը ըրի եւ լեռան գլուխը հատիկ ցանեցի, իբրեւ մատաղ, երկու տեղ յոթնական աման դրի եւ անոնց մեջ մուրտ, խնկեղեն եւ մայրի ծխեցի։

Աստվածները վերեն հոտը առին։ Շատ չանցած աստվածները ճանճերու պես մատաղին շուրջը հավաքվեցան։ Երր մեծ դիցամայրը եկավ, բարձրացուց իր մեծարժեք գոհարները, որոնք աստվածահայր Անուն շինած էր իր փափագին համաձայն. «Ոհ, աստվածներ, ինչպես որ ես վիզես կախված լազվարթը չեմ կրնար մոռնալ, այնպես ալ կուզեմ միտքս պահել այս օրերը, որպեսզի հավիտենապես չմոռնամ։ Արդ, աստվածները թող այս հաճելի մատաղին մոտենան, բայց Էնլիլը թող այս աստվածավայել մատաղին չի մոտենա, քանզի ան էր, որ առանց մտածելու եւ կշռելու ջրհեղեղ հանեց եւ իմ ժողովուրդս տիղմին մեջ խեղդամահ ըրավ»։

Դյուցազն Էնլիլ երբ եկավ, տապանը տեսավ, բարկութենեն կրակ կտրեցավ եւ Ւգիգի-աստվածներուն դեմ զայրանալով ըսավ. «Հոգի մը մահեն ազատված է։ Որեւէ մեկը պետք չէր, որ ազատեր, տիղմին մեջ մնալու էր»։

Նինուրտան բերանը բացավ խոսելու համար եւ ըսավ դյուցազն Էնլիլին. «Էայեն զատ ո՞վ կրնա այսպիսի ծրագիրներ մշակել։ Էան է, որ ամեն բանի ատակ է»։

Էան բերանը բանալով, ըսավ դյուցազն Էնլիլին.

«Դյուցազն, դուն որ բոլոր աստվածներեն իմաստուն ես, ինչպե՞ս կրցար անխոհեմ կերպով ջրհեղեղ անել։ Թող միայն այն քավեր մեղքը, ով որ մեղավոր էր, թող պատժվեր միայն այն, ով որ ոճրագործ էր։ Պետք էր որ համբերեիր, ոչ թե սպանեիր։ Փոխանակ ջրհեղեղ հանելու, կրնայիր առյուծ մը արձակել, որ մարդոց թիվը պակասեցներ, ջրհեղեղիդ փոխարեն, ավելի լավ կըլլար, եթե գայլ մը գար եւ մարդոց թիվը պակասեցներ, ջրհեղեղիդ փոխարեն կրնայիր սով մը բերել աշխարհիս վրա։ Ջրհեղեղիդ փոխարեն ավելի լավ կըլլար, եթե համաճարակը գար եւ ուչնչացներ մարդկությունը։ Բայց ես չուզեցի մեծ աստվածներուն գաղտնիքը հայտնել։ Եղեգե պատին մեջեն մեծ իմաստունին՝ Ուտնապիշտիմին միայն երազ մը ղրկեցի։ Ահա այն այսպես տեղեկացավ աստվածներուն գաղտնիքին։ Այժմ դու նրան խորհուրդ տուր։

Էնլիլ ալ նավս բարձրացավ, ձեռքես բռնեց, որպեսզի ես եւ կինս տապանես իջնանք։ Հետո հրամայեց, որ կինս ծունկի գա քովս։ Ապա ինքը երկուքիս մեջտեղը կեցավ, ձեռքը մեր ճակատին դնելով մեզ օրհնեց. «Ուտնապիշտիմ նախապես մարդու զավակ էր, ասկե հետո մեզի, աստվածներուս, հավասար են Ուտնապիշտիմը եւ իր կինը։ Արդ այնտեղ հեռուն, գետաբերանին մոտ թող բնակի Ուտնապիշտիմը»։

Այսպես զիս տարին ու հեռուն, գետաբերանին մոտ բնակեցուցին։

Ո՞վ պիտի կրնա հիմա աստվածները շուրջդ հավաքել, որպեսզի դուն, Գիլգամեշ, կարող ըլլաս գտնել կյանքը, զոր կը փնտրես։ Եկուր անգամ մը փորձե տեսնեմ կը դիմանաս առանց, քունե վեց ցերեկ եւ յոթ գիշեր։

Գիլգամեշ գետինը նստելուն պես, քամու նման համակեց նրան քունը։ Ուտնապիշտիմ ըսավ կնոջը.

— Ահա, տես քաջ մարդը, որ կյանքին կը բաղձա։ Քունը քամու նման վրան հարձակեցավ։

Կինը ըսավ Ուտնապիշտիմին.

— Շոշափե մարդը, որպեսզի ան արթննա, եւ ողջ առողշ երթա իր երկիրը, նույն ճամփով հասնի ուրկե եկավ։ Երթա մտնե այն դռնեն, ուրկե դուրս ելավ։

Ուտնապիշտիմ ըսավ իր կնոջը.

— Այո, դուն բարի ես, կը ցավակցիս մարդուն։ Ուրեմն ելիր, իրեն համար հաց եփե ու սնարին տակը դիր եւ պատին վրա խազե այն օրերը, որոնք քնանալով կանցնե։

Կինը Գիլգամեշին համար հաց եփեց եւ անոր սնարին տակը դրավ եւ այն օրերը, որոնք քնանալով անցուց, պատին վրա խազեց։ Առաջին անգամ թխված հացը բոլորովին չորցավ, երկրորդը՝ բոթ-բոթ եղավ, երրորդը՝ բորբոսնեց, չորրորդը արդեն ճերմակացած էր։ Հինգերորդը՝ գույն կառնե, վեցերորդը՝ արդեն եփած է, յոթներորդը՝ դեռ թոնիրը չդրած եւ ահա, իմաստուն Ուտնապիշտիմը արդեն մշտեց Գիլգամեշը եւ ան արթնացավ։

Գիլգամեշ բերանը բացավ եւ ըսավ Ուտնապիշտիմին՝ հեռավորին.

— Հազիվ քունը աչքս ինկավ, զիս մշտեցիր եւ քունս խռովեցիր։

Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին.

— Ելիր համրե, Գիլգամեշ, ելիր համրե հացերդ, որպեսզի գիտնաս, թե քանի օր քնեցիր։ Առաջին անգամ կողված հացը բոլորովին չորցավ, երկրորդը՝ բոթ-բոթ եղած է, երրորդը՝ բորբոսնած է։ Չորրորդը արդեն ճերմակացած։ Հինգերորդի գույն կառնե, վեցերորդը՝ արդեն եփած է, յոթներորդը՝ դեռ թոնիրը չդրած, արդեն արթնցար։

Գիլգամեշ ըսավ հեռավորին՝ Ուտնապիշտիմին,

— Վա՜յ ինձի, ի՞նչ կրնամ ընել, ո՞ւր կրնամ երթալ, քանի որ քունը, ավազակի մը նման, օձիքես բռնեց։ Ննջարանս նստած է մահը, ուր ալ որ ոտքս դնեմ, այնտեղ է մահը։

Եւ Ուտնապիշտիմ ըսավ իր նավավարին՝ Ուրշանաբիին.

— Չըլլա ուրիշ անգամ այս քարափը ոտք կոխես, Ուրշանաբի, չըլլա, որ ուրիշ անգամ որեւէ մեկը ջուրեն այս կողմ անցկացնես, չըլլա, որ ուրիշ անգամ որեւէ մահկանացու մը ջուրին այս կողմը անցկացնես եւ կայքս բերես։ Ահա նայիր վրան, տես գլուխը այն մարդուն, զոր այստեղ բերիր։ Ամբողջ մարմինը աղտով ծածկված է, հագած մորթերը անոր անդամներուն գեղեցկությունը այլափոխած են։ Ուրշանաբի, հետդ առ եւ ջուրին քովը տար զինքը, որպեսզի լվացվի եւ ձյունին պես ճերմկի։ Թող կեղտոտ մորթերը վրայեն հանե, նետե,որպեսզի ծովը տանի։ Իր գեղեցիկ եւ ձյունաթույր մարմինը թող նորեն երեւան գա։ Գլուխը թող նոր փաթթոց մը կապե, նոր հագուստ հագնի, ամոթը գոցելու համար։ Մինչեւ որ Գիլգամեշ եկած ճանապարհներով իր պարսպապատ քաղաքը՝ Ուրուկ չհասնի, թող չմաշի ու նոր մնա։

Ուրշանաբին առավ ու ծովափը տարավ Գիլգամեշը, որ հոն լոգանք ըրավ եւ մաքրվեցավ եւ ձյունի պես ճերմկցավ։ Մորթը ջուրին մեջ նետեց որպեսզի առնի տանի։ Մարմնի գեղեցկությունը երեւան եկավ։ Գլխուն փաթթոցն ալ նորոգեցավ, նոր հագուստ մը հագավ ու ամոթը գոցեց։ Եվ մինչեւ որ եկած ճանապարհով իր պարսպապատ քաղաքը չհասավ, հագուստին գույնը չնետեց, չմաշեցավ։

Գիլգամեշ եւ Ուրշանաբի նավը նստան ու մեկնելու վրա էին, երբ Ուտնապիշտիմին կինը ըսավ իր ամուսնուն հեռավորին.

— Գիլգամեշ չարչարվեցավ, մաքառեցավ ճիգ թափեց, որ այստեղ գա։ Անշուշտ բան մը պիտի տաս, որ հետը տանի։

Գիլգամեշ երբ այս խոսքերը լսեց, ձողը վերցուց եւ նավը դարձյալ դեպի ծովափ հրեց։

Ուտնապիշտիմ ըսավ Գիլգամեշին.

— Դուն, ո՜վ Գիլգամեշ, չարչարվեցար, մաքառեցիր, ճիգ թափեցիր այստեղ եկար, ի՞նչ կրնամ տալ քեզի որ հետդ տանիս։ Գիլգամեշ, կուզեմ քեզի գաղտնիք մը տալ։ Այո, անծանոթ, կենարար բույսի մը տեղը պիտի ըսեմ քեզի, բույսի մը տեղ, որուն արմատները եւ ճյուղերը փշատիի կը նմանին եւ վարդենիի նման կը խայթեն ձեռքդ։

Եթե կրնաս այս հրաշագործ բույսին տիրանալ, որ Եփրատի ջուրերուն մեջ կաճի, մշտնջենապես երիտասարդ կը մնաս։

Գիլգամեշ այս խոսքերը լսելով, ոտքերուն ծանր քարեր կապեց, չուրին խորը սուզվեցավ, քաշեց, արմատով հանեց հրաշագործ բույսը, որ ձեռքը խայթեց։ Երբ քարերը ոտքերեն արձակեց, ալիքները զինքը նորեն գետափ նետեցին։

Գիլգամեշ ըսավ նավավարին՝ Ուրշանաբիին.

— Ուրշանաբի, այս կախարդական բույս մըն է, որ մարդուս կյանք եւ շունչ կուտա։ Կուզեմ զայն Ուրուկ տանել ու ծերերին տալ, որ ուտեն։ Այդ բույսին անունր «ծերը երիտասարդացնող» է։ Ես ալ կուզեմ այդ կասկենիին պտուղեն ուտել հավետ երիտասարդ մնալու համար։

Ողջ առողջ ծովը ճեղքեցին, գնացին եւ քսան երկժամ երթալե ետք քիչ մը հաց կերան։ Երեսուն երկժամ ճամփորդելե ետքը հանգչեցան ու քնեցան։

Գիլգամեշ զով ջուրով լեցուն ավազան մը տեսավ, մեջը նետվեցավ լոգանքի համար։ Օձ մը այդ դյութական բույսին հոտը առնելով, գաղտագողի սողաց, ջուրեն դուրս ելավ եւ այդ կենարար բույսը գողցավ, կերավ ու վերադարձին շապիկը փոխելով երիտասարդացավ։

Գիլգամեշ կը նստի արյուն-արցունք կը թափե. կուլա եւ արտասուքը երեսն ի վար կիջնեյ Ուրշանաբիին դառնալով կըսե.

— Ո՞մ համար չարչարվեցա, որո՞ւն օգտին հոգնեցան թեւերս։ Որո՞ւ համար սրտես արյուն կը հոսի։ Ա՛խ, ինձ համար բարիք չըրի այլ գետնի սողունին բարիք ըրի։

Քսան երկժամ ճամփա կտրելե ետք, իրենց պաշարեն քիչ մը կերան, երեսուն երկժամ քայլելե ետք հանգչեցան ու քնեցան։

Երբ վերջապես պարսպապատ Ուրուկ հասան, Գիլգամեշ ըսավ նավավար Ուրշանաբիին.

— Ուրուկի պարսպների վրա ելի՛ր, Ուրշանաբի, ելիր եւ տես, թե որքան ամուր են շինված, քննե անոնց հիմքը, տե՛ս, թե արդյոք թրծված աղյուսներե շինված են, արդյոք անոնց հիմքը յոթ իմասաունները չե՞ն դրեր։ Մեկ սար քաղաքն է, մեկ սար պարտեզները, մեկ սար ալ արվարձանները, ուրեմն երեք սար երկարություն ունեցող պարիսպներով շրջապատված է Ուրուկը, բացի Իշտարի տաճարին շուրջ գտնվող հողեն, որ խոպան ձգված է։ Այս քաղաքին սահմանին մեջ կալված մը, պարտեզ մը եւ կանանոց մը թող քուկդ ըլլան, Ուրուկի մեջ տուն մը շինիր եւ օրերդ խաղաղությամբ ապրե։

ՏԱՍՆԵՐԿՈՒԵՐՈՐԴ ՊՆԱԿԻՏ

Գիլգամեշ կը թագավորե բարձր պարիսպներով շրջապատված Ուրուկի մեջ։ Բայց սիրտը անհուն վիշտով ու թախիծով լեցված է եւ հանգիստն իր խռոված։ Մեծամեծ դժվարություններ քաշելով հեռավոր երկրներ թափառեցավ, անմատչելի կիրճերե ու լեռներե անցնելով մինչեւ աշխարհիս մյուս ծայրը հասավ, ծովերե եւ մահվան ջուրերեն անցնելով, հեռավոր Ուտնապիշտիմին քով գնաց, որ իրեն ջրհեղեղի պատմությունը պատմեց եւ կենարար բույսին տեղը ցույց տվավ։ Հավիտենական կյանքը գտնելու իր բուռն ցանկությունը չիրականացավ։ Մահվան երկյուղը սրտին մեջ եւ հանգիստը խռովված, կաղաղակե. «Ուրեմն ես ալ այնպես պիտի մահանամ, ինչպես Էնկիդուն, այնպես, ինչպես ամեն մարդ։ Մեզմե որեւէ մեկը պիտի չկրնա՞ մահեն խուսափել։ Ինչի՞ պիտի վերածվի մարմինս։ Ւնչ կա վարը, Իրկալիի բնակած տեղը, մութ աշխարհը, ուրկե անգամ մը ներս մտնողը այլեւս դուրս չելլեր»։

Գիլգամեշ կը խորհի, կը մտմտա, բայց ճար չի կրնար գտնիլ։ Հանկարծ կորոշե սանդարամետէն կանչել տալ Էնկիդուին ուրվականը։ Կուզե խոսիլ իր մեռած բարեկամին հետ, կուզե ուղղակի անոր բերնեն իմանալ ճշգրիտ լուր մը մեռյալներու աշխարհին մասին։

Գիլգամեշ արքան բոլոր մոգերը, կախարդները եւ ոգեհարցուկները իր քով կանչեւով կը հրամայե, որպեսզի կախարդական խոսքերով Էնկիդուին ուրվականը դուրս կանչեն սանդարամետեն.

— Ըսեք ինձի, մոգեր ու քրմապետներ, զո՞վ կանչեմ, ի՞նչ ընեմ, որպեսզի տանջահար հոգուս իղձը կատարվի։ Կուզեմ խոսիլ հանգուցյալ բարեկամիս հետ, կուզեմ ուղղակի անոր բերնեն լսել ճշգրիտ լուրմը անդրաշխարհի մասին։

Քուրմերը եւ մոգերը ահ ու դողի մատնվեցան։ Գիլգամեշին առջեւ երկրպագեցին եւ զարհուրանքի բացականչություններ արձակեցին։ Քրմապետներուն երիցագույնը բերանը բանալով, ըսավ Գիլգամեշ արքային.

— Այն, ինչ որ ընել կուզես, սարսափելի է, թեպետ եւ դուն կը հրամայես։ Արդ, լսե, թե ինչ ըսել կուզեմ։ Պարիսպներուն հյուսիսը կաճի նվիրական ծառ մը, որուն տերեւները միշտ թարմ ու կանաչ են եւ կեղեւը երբեք չի չորնար։ Այդ կախարդական ծառին արմատներուն վրա իր բույնը շինած էր սողացող օձը, որ միշտ գործի վրա է։ Իմդուգուդ թռչունը իր ձագերը թխսած է այդ ծառին կատարին վրա եւ այդ հաստաբուն ծառին խոռոչին մեջ կը նստի փոթորիկներու վհուկը։ Դուն Գիլգամեշ, պետք է որ այդ ծառր արմատախիլ ընես, պսակը կտրես եւ անոր փայտից մոգական զենք մը շինել տաս, ծառին բուսած տեղը հոր մը փորես, կախարդական կապանքը անոր մեջ զետեղես ու գիշերը լռելյայն դժոխքին նվիրես։ Հետո զանազան կախարդանքներով պետք է ոգեկոչես դժոխքին ստվերները, մասնավորապես Էնկիդուին ուրվականը եւ կամ այդ մոգական կապանքովդ ու զրահովդ դուն, Գիլգամեշ, անձամբ մութ աշխարհ իջնես։

Գիլգամեշ քրմապետին խորհուրդներուն անսալով գոտին կապեց, որ հիսուն մինա կը կշռեր, բայց այդ հիսուն մինա ծանրությունը իրեն համար միայն երեսուն շեքել¹ թվեցավ։ Մեկ տաղանդ եւ հիսուն մինա կշռող ռազմական կացինը վերցնելով, մտածեց. «Եթե ծառին արմատներուն մեջ ապրող եւ շարունակ արթուն օձուն գլուխը ջախջախեմ կամ ճզմեմ։ ձառին գագաթը թառած Իմդուգուդ թռչունը պիտի վախնա եւ, իր ձագերը առնելով, լեռները պիտի ապաստանի։ Փոթորիկներու պատճառ եղող վհուկը, որ այս ծառին խոռոչի մեջ կապրի, պիտի թողու իր որջը, եւ ես անոնց ամայի բույները պիտի ավերեմ»։

1. 60 շեքելը 1 մինա է եւ 60 մինա 1 տաղանդ է, 1 մինա Հավասար է մոտավորապես 0,5 կգ։

Գիլգամեշ ծառը բռնեց արմատախիլ ըրավ եւ սաղարթապսակը կտրեց։ Երբ ձառը իր ուսին դրած քաղաքի մարդոց քով եկավ, անոնք զարմացան. «Գիլգամեշ, այդ ծառը անշուշտ Իրնինի սուրբ դիցուհիին պիտի նվիրե, իբրեւ գահ կամ մահճակալ»։

Դյուցազն Գիլգամեշ ատաղձագործին տարավ ծառը զենք ու զրահ շինել տալու համար։ Հետո հրամայեց, որպեսզի բովանդակ Ուրուկի մեջ ամենուրեք լռություն ու խաղաղություն տիրե մինչեւ հաջորդ գիշեր։ Լռությունը ու խաղաղությունը պահպանելու համար փողոցներուն մեջ հսկիչ գրավ, այնտեղ ուր հիվանդ կար, բժիշկ ղրկել տվավ, այնտեղ ուր մայրեր կային, անոնց զավակներուն համար հաց ղրկել տվավ, ուր քույրեր կային, անոնց եղբայրներուն խմելու ջուր լեցնել տվավ։ Ամէնուն օգնեց, որպեսզի լռությունը եւ խաղաղությունը պահպանվի եւ չխռովվի։

Իրիկունը խոր փոս մը բացավ հողին մեջ, իր զենքն ու զրահը այդ փոսին բերանը դրավ, անոր շուրջ կախարդական շրջանակ մը գծելե ետք, տուն գնաց։ Ցայգալուսին մոտեցավ փոսին, որուն շուրջ շրջանակ մը գծած էր եւ ուզեց ոգեկոչել դժոխքին ստվերները։ Այդ պահուն լռության միջեն աղջնակի մը սուր ձայնը ելավ։ Առավոտյան դեմ քունին մեջ գեշ երազ մը իրեն սոսկում պատճառած էր։ Եվ այդ փոքրիկ աղջկա աղաղակեն Գիլգամեշի կախարդական զենքն ու զրահը տապալեցան դժոխքը ինկան։

Գիլգամեշ ձեռքը փոսին մեջ խրեց, բայց ձեռքը չհասավ, եւ չկրցավ, իր կախարդական զենքը դուրս հանել։ Ոտքը երկարեց, դարձյալ չհասավ եւ չկրցավ կապանքը դուրս հանել։ Գիլգամեշ սանդարամետի աստվածներուն տաճարին առջեւ նստավ եւ արցունքները հեղեղի պես դժգույն այտերն ի վար վազեցին.

— Ա՜խ, իմ զենքն ու զրահը, ախ իմ կախարդական կապանքս, իմ անդիմադրելի ուժ ունեցող զենքս։ Ո՞վ պիտի կրնա զայն գետնին խորեն լույս աշխարհ բերել։ Ո՞վ պիտի կրնա զրահս դժոխքեն հանել։

Էնկիդուն, կրտսեր եղբայրն ու ընկերը, խորխորատեն ձայն տվավ.

— Գիլգամեշ, տեր իմ, ինչո՞ւ արցունք կը թափես։ Զենքդ դարձյալ գետնին տակեն վեր պիտի բերեմ։ Գիլգամեշ, լսե, սակայն, թե ինչ կուզեմ ըսել քեզի։ Եթե գետնին խորը, մութ աշխարհ կուզես իջնել, պետք չէ, որ տաճար մտնես, պետք չէ, որ մաքուր զգեստ հագնիս, այլապես մեռյալները կը ճչան, քեզ թշնամի կարծելով։ Պետք չէ, որ անոթին մեջեն լավ օծանելիք առնես եւ մարմինդ օծես, այլապես անոնք շուրջդ կը հավաքվին, երբ անոր հոտը առնեն։ Պետք չէ, որ աղեղդ գետնին դպցնես, այլապես կը շրջապատէն քեզ անոնք, որոնք աղեղնահար եղած են, պետք չէ ձեռքդ իշխանական գավազան առնես, այլապես հոգիները քեզ տեսնելով դող կելլեն։ Պետք չէ, որ ոտնաման հագնիս, գետնին տակը պետք չէ, որ աղմուկ հանես, սիրածդ կինդ պետք չէ, որ համբուրես, եթե վշտացած ես զավակեդ, պետք չէ, որ զայն ծեծես, այլապես դժոխային թշվառությունը քեզ կը պատե։ Նինազուի հավետ լուռ, հավետ խաղաղ մայրը, որ այստեղ կը հանգչի, մերկ է եւ իր գավաթանման ստինքները ամոթից զերծ են¹։

1. Հոս ըսել կուզե թե հանգուցյալը հողին տակ միշտ մերկ է, բայց այպանելի կամ ամոթալի չէ։

Սակայն Գիլգամեշ աստծու սուրբ տաճարը մտավ, մաքուր զգեստ հագավ — մեռյալները ճչացին զինքը թշնամի կարծելով, անոթին մեջեն լավ ոծանելիք առավ ու մարմինը օծեց, մեռյալներուն հոգիները հոտ առնելով շուրջ հավաքվեցան։ Աղեղը գետնին դպցուց, անոնք, որ աղեղնահար եղած էին, զինքը շրջապատեցին. գավազանը ձեռքը առավ հոգիները դող ելան։ Ոտնաման հագավ, քայլած ստեն գետնին տակը աղմուկ հանեց, սիրած կինը համբուրեց եւ այն կինը, որուն դեմ բարկացած էր ծեծեց։ Իր սիրած զավակը համբուրեց, ու այն տղան, որուն դեմ բարկացած էր, ծեծեց եւ ահա դժոխային թշվառությունը զինքը պատեց։ Նինազուի մայրը հավետ լուռ, հավետ խաղաղ հոս մերկ կը հանգչի եւ իր գավաթանման ստինքները ամոթե զերծ են։ Էնկիդուն գետնին տակեն ուզեց վեր ելլելս։ Ոչ Նամտարը, եւ ոչ ալ Ասակուն բռնեցին զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։ Ներգալի անողոք պահապանը չբռնեց զինքը — գերհզոր հողը բռնեց քը։ Ան չինկավ պատերազմ ին դաշտին վրա — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։

Արդ, լալագին հեծեց Գիլգամեշ Նինսունի որդին Էնկիդուի համար։ Էկուրը՝ Էնլիլի տաճարը գնաց.

— Լսե ձայնս, երկնավոր հայր Էնլիլ. զենքը դժոխքը ինկավ, մոգական զենքս փոսին մեջ ինկավ. մոգական կապանքս հողին մեջ ինկավ։ Էնկիդուն, ընկերս զայն վեր հանելու գնաց, հողը բռնեց զինքը։ Ոչ Նամտարը եւ ոչ ալ Ասակու բռնեցին զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։ Պատերազմին դաշտիդ վրա չինկավ— գերհզոր հողը բռնեց զինքը։

Դիցահայր Էնլիլ բառով մը իսկ չպատասխանեի Գիլգամեշին։ \

Գիլգամեշ հետո լուսինի աստծուն, Սինին դիմեց.

— Հայր երկնավոր, Սին, կապանքս հողին մեջ ինկավ, զրահս հողին մեջ ինկավ, Էնկիդուն զայն վեր բերելու գնաց՝ հողը բռնեց զինքը։ Ոչ Նամտարը, եւ ոչ ալ Ասակուն բռնեցին զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը, Ներգալի անողոք պահապանը չբռնեց զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։ Ան չինկավ պատերազմի դաշտին վրա— գերհզոր հողը բռնեց զինքը։

Հայր Սինն ալ անոր չպատասխանեց եւ Գիլգամեշ վերջապես գթառատ Էա դիցահոր դիմեց.

— Հայր էա, զենքս հողին մեջ ինկավ։ Էնկիդուն զայն վեր բերելու գնաց՝ հողը բռնեց վէնքը։ Ոչ Նամտարը եւ ոչ ալ Ասակուն բռնեցին, զինքը — գերհզոր հողը բռնեց զինքը։ Ներգալի անողոք պահապանը չբռնեց զինքը — գերհզոր հո՛ղը բռնեց զինքը։ Ան չինկավ պատերազմի դաշտին վրա— գերհզոր հողը բռնեց զինքը։

Զուրերու խորությանց աստվածը՝ Էան Գիլգամեշի խոսքերը լսելով ըսավ Ներգալին՝ առնական դյուցազնին.

— Անմիջապես գետինը փոսմը բաց, որպեսզի Էնկիդուին ուրվականը հողին ընդերքեն դուրս գա եւ. իր սրտակից եղբորը պատմե մութ աշխարհին կարգ ու կանոնը։

Առնի դյուցազնը Ներգալ, գեհենի տերը, մտիկ ըրավ, գետինը վայրկենապես փոս մը բացավ եւ Էնկիդուին ուրվականր հովի նման հողին ընդերքեն դուրս եկավ։ Եվ նորեն ու նորեն գրկվեցան երկու սրտակից ընկերները։ Հետո իրարմե խորհուրդ առին, խորհուրդ տվին. եւ հարցուփորձ ըրին.

— Պատմե ինձի, բարեկամս, ըսե ինձի, բարեկամս, պատմե անդրաշխարհին կարգ ու կանոնը, որ տեսար։

— Ես այդ քեզ չեմ ըսեր, բարեկամս չեմ ըսեր։ Եթե անդրաշխարհին կարգ ու կանոնը, որ տեսա, քեզի ըսեմ, պիտի նստիս ու արտասվես։

— Ուրեմն պիտի նստեմ ու արտասվեմ։

— Մարմինս, որուն դուն ուրախ սրտով կը փարվեիր, ճճիները կուտեն հին հագուստներու պես։ Մարմինս, որուն դուն ուրախ սրտով կը փարվեիր, փետցավ փոխվեցավ եւ փոշիով լեցվեցավ։

Եվ այն ատեն ըսավ Գիլգամեշ՝ փոշիին մեջ կծկվելով, այն ատեն ըսավ Գիլգամեշ արքան, փոշիին մեջ կծկվելով.

— Իզուր անցան բոլոր ճիգերս ու չարչարանք֊ ներս, իզուր փնտրեցի հավերժական կյանքը աշխարհիս վրա։ Մահվան ու աշխարհիս կարգն ու կանոնը անգութ են։ Ամենքիս վիճակված է հպատակիլ ճակատագրին, հող դառնալ եւ խառնվել փոշիին, կորսվիլ Իրկալլի տան խավարին մեջ։

Գիլգամեշ տակավին հարցուց իր բարեկամին.

— Պատմե ինձի բարեկամս, հոգիներու մասին, որոնք վարը՝ դժոխքը կապրին։

— Ամենքն ալ նույն վիճակին ենթարկված են, լույսին երեսը չեն տեսներ, մութին մեջ կորսված են, թռչուներու պես փետուրներե հագուստ հագած են եւ իրենց սնունդը փոշի եւ ցեխ է։

— Պատմե ինձի, բարեկամս, վարը ո՞վ տեսար, ինչպիսի՞ մահով են մահացել, ի՞նչ կընեն վարը։

— Անթիվ հոգիներ տեսա վարը, անդրաշխարհը, որոնց ճակատագիրը իրենց մահով կորոշվի։

— Տեսա՞ր այն, որ կրակեն մեռավ։

— Այո, տեսա, անկողնին վրա փռված՝ միայն ջուր կխմե։

— Տեսա՞ր այն, որ ճակատամարտի մեջ սպանված է։

— Այո տեսա, հայրը ու մայրը գլուխը բռնած են եւ կինը վրան խոնարհած է։

— Տեսա՞ր այն, որուն դիակը դաշտը նետվեցավ։

— Այո տեսա, անոր հոգին դժոխքի մեջ հանգիստ չունի։

— Տեսա՞ր այն մարդը, որուն հոգին խնամող չունի։

— Այո տեսա, կճեկին միջի մնացորդները եւ փողոցը նետված փերթիկները ստիպված է ուտել։