Երջանկությունը
հեղինակ՝ Խորխե Լուիս Բորխես |
Նա, ով գրկում է կնոջը` Ադամն է։
Իսկ կինը` Եվան։
Ամեն ինչ կատարվում է առաջին անգամ։
Երկնքում ես տեսա սպիտակ ինչ֊որ բան, ինձ ասացին` լուսինն է,
բայց այդ բառի, այդ առասպելի հետ ես ի՞նչ կարող եմ անել։
Ծառերը ինձ ահ են ներշնչում։ Ծառերը այնպես գեղեցիկ են։
Կենդանիները աներկյուղ մոտենում են ինձ, որ ես նրանց անուններով կոչեմ։
Գրադարանի գրքերը տառեր չունեն։ Երբ ես բացում եմ գիրքը, տառերը դուրս են հորդում։
Թերթելով ատլասը` ես Սումատրայի կերպարանքն եմ ուրվագծում։
Նա, ով խավարում լուցկի է վառել, հայտանգործել է կրակը։
Հայելու մեջ ուրիշն է ինձ դարանակալել։
Նա, ով նայում է ծովին, տեսնում է Անգլիան։
Նա, ով կարդում է Լիլիենկրոնի տողերը, պայքարի մեջ է մտնում։
Ինձ պատկերացել է Կարթագենը և լեգիոնները, որ ամայացրել են Կարթագենը։
Ինձ պատկերացել է սուրը և կշեռքը։
Փառք սիրուն, ուր չկա ո՛չ տիրել, ո՛չ տիրվել,
բայց երկուսը տրվում են միմյանց։
Փառք գիշերային մղձավանջին,
որ բացահայտեց դժոխք արարելու մեր ունակությունը։
Նա, ով սուզվում է գետը, սուզվում է Գանգեսը։
Նա, ով նայում է ավազե ժամացույցներին, տեսնում է կայսրությունների անկումը։
Նա, ով խաղում է դաշույնով, կանխագուշակում է Կեսարի մահը։
Նա, ով երազ է տեսնում, ամեն մեկս է։
Անապատում ես տեսա պատանի Սֆինքսին, քարից հենց նոր ազատագրված։
Արևի ներքո ոչինչ հին չէ։
Ամեն ինչ կատարվում է առաջին անգամ, բայց հավերժությունում։
Նա, ով կարդում է իմ բառերը, ինքն է այն հորինում։
