Սոնետ 2
Գրապահարան-ից
հեղինակ՝ Ւիլյամ Շեքսպիր |
Երբ կգերեն քառսուն ձմեռ ճակատդ
Եւ հանդը գեղության քո կակոսեն,
Կյանքիդ գարնան հպարտ քո հանդերձանքդ
Մի անարժեք քուրձի կվերածեն․
Այդժամ, թե հարց տան, ո՞ւր է գեղությունդ,
Գանձերն ամեն՝ ծաղկուն քո օրերի,
Ասելը՝ փոս ընկած աչաց խորքում է,
Խայթող ամոթ, սին գովք լոկ կլինի։
Ի՜նչ լավ կարտահայտվեր խոհեմությունդ,
Թե ասեի՛ր․ «Զավակս այս չքնագեղ
Իմ ծերության օրվա արդարացումն է»,
Որ քո պերճանքը նա է ժառանգել։
Եւ պատանի ես մեջ քո ծերության
Եւ զգում ես տաք արյուն, երբ սառն է այն։
