Changes
Էլբերթը դուրս եկավ ջրափոսից ու սկսեց թռչել փոստատարի կողքից։ Ճը՜ռռ֊ճը՜ռռ֊ճը՜ռռ— ճռճռացին վիթխարի կոշիկները։
==Տասնմեկերորդ գլուխ==
<b>Կեսգիշեր</b>
— Հապա, իմ սիրելի Ռռռռ,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը,— քնելու ժամանակն է։ Ճենապակե Շնիկն ու Չալտիկ Հավիկը վաղուց քնել են։ Սոսկալի ուշ է արդեն։
— Վա՜յ, ինչո՞ւ՝ սոսկալի,— հարցրեց Ռռռռը։— Ուրեմն, եթե քնեմ, կլինի ավելի ուշ եւ ավելի՞ սոսկալի։
— Չէ, հիմարիկ։ Ուզում եմ ասել, որ հիմա Շ Ա Տ ուշ է, շուտով կեսգիշեր կլինի։
Ռռռռը անհանգստացավ։
— Իսկ ի՞նչ բան է յդ կեսգիշերը։
— Ինչո՞ւ ես այդպես հուզվում, Ռռռռ։ Հիմա պառկիր քնելու, իսկ կեսգիշերին ես քեզ կարթնացնեմ, եւ ու կտեսնես, թե դա ինչ է։ Համաձա՞յն ես։
— Համաձայն եմ,— ասաց Ռռռռը՝ քունը գլխին։— Հեքիաթ պատմիր, թե չէ՝ քունս չի տանի։
— Լավ,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը ձեռքը պարզելով ինչ֊որ ուղղությամբ, եւ Ռռռռը նոր միայն նկատեց, որ մորեղբոր ուսի ետեւից իրեն է նայում Ձին։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը շոյեց Ձիու վիզը։
— Գիտեմ… այդ Ձին խոհանոցի պահարանից է եկել, ինձ Տաքը պատմել է,— մրթմրթաց Ռռռռը քնի մեջ։— Հետաքրքիր է, նա իսկական Ձի է, թե երեւակայական…— նա աչքերը բացեց, բայց ոչինչ չտեսավ։
Բայց Ձին նրանց մոտ էր։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը ջրի մեջ տեսնում էր նրա արտացոլումը։
— Ձին այստեղ է,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը,— ես տեսնում եմ նրա արտացոլման մի փոքրիկ մասը՝ գլուխն ու երեք մտքերը…
— Այ թե ծիծաղելի բան կլիներ,— ասաց Ռռռռը,— եթե…
— Դու արդեն քնած ես,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը,— մի ուրիշ անգամ հեքիաթ կպատմեմ։
— Բոլորովին էլ չեմ քնել,— ասաց Ռռռռը։— Ասում եմ, ի՞նչ հետաքրքիր կլիներ, եթե ձիերը երեք ոտք ունենային՝ երկուսը՝ մի կողմից ու մեկն էլ՝ մյուս։
— Այո, այդպես շատ հարմար է շրջանով վազելու համար։ Այդ դեպքում ձիու մի կողմը մյուսից ավելի արագ կվազեր։ Դու երեւի հենց դա՞ նկատի ունեիր։
Որպես պատասխան, լսվեց բարձրաձայն մի խռմփոց։
— Ի՜նչ քնկոտ վագր է,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Ձի՛։
Ձիու արտացոլումը շարժվեց, եւ Ռռռռը բացեց քնաթաթախ աչքերը։ Նա լսեց, թե ինչպես Ձին անցավ գետն ու հետո ելավ ափ։ «Հետաքրքիր է, իսկ երազները նրա հե՞տ են, թե մնացել են խոհանոցի պահարանում»— մտածեց Ռռռռը եւ նույն պահին խորը քուն մտավ։
Նա քնել էր, իսկ այդ ընթացքում նամակը լողաց դեպի ափ եւ քթով մխրճվեց առափնյա եղեգների մեջ։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը թիերը դրեց նավակի մեջ եւ ականջ դրեց, թե ինչպես է ժամացույցը խփում ժամը տասը։
«Շուտով կեսգիշեր է»,— մտածեց նա եւ Ռռռռին ծածկեց վերմակով, իսկ հետո ինքն էլ պառկեց ժամացույցի կողքին։ «Որպեսզի լսեմ, երբ խփի ժամը տասներկուսը»— մտածեց նա։
— Բարի գիշեր,— ասաց նա Պստիկ֊Ամպիկին։
Մի քիչ քնելուց հետո գլուխը բարձրացրեց ու նայեց աստղերին, ժամացույցը խփեց ժամը տասնմեկը։ Ճենապակե Շնիկը քնի մեջ ֆսֆսաց, իսկ Չալտիկ Հավիկը գլուխն ուզեց հանել թեւի տակից, բայց նորից թաքցրեց։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը լսեց, թե ինչպես են նավակի կողին հարվածում ալիքները։
«Ինչո՞ւ էր Ռռռռը այդպես վախենում կեսգիշերից։ Ափսոս, գիշերը կենդանի չէ, որ— թըփ, թըփ, թըփ— իջնի երկնքից՝ լուսինն էլ ճեռքին։ Գիշերը ինչքա՜ն խաղաղ է ու գեղեցիկ։ Եվ ինչպե՞ս են փայլում աստղերը»։
Աչքերն իրենք իրենց փակվում էին, եւ նա մի քիչ էլ ննջեց։
—Թիկ֊թակ, թիկ֊թակ, թիկ֊թակ…— ժամացույցը խփեց կեսգիշեր։
— Ռռռռը բացեց աչքերն ու ձգվեց։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը թիերն իջեցրեց ջուրը եւ անշտապ սկսեց թիավարել հոսանքն ի վար։
