Changes
Ճանապարհի ուրիշ կամուրջներ չկային, եւ շուտով գնացքից մնաց միայն մի ճերմակ ամպիկ։
==Տասներորդ գլուխ==
<b>Ճռճռան Կոշիկ փոստատարի մասին</b>
Դեռ գնացքը չէր անհետացել նրանց աչքից, երբ ճանապարհորդները հանկարծ լսեցին․ «Ճը՜ռռ, ճը՜ռռ, ճը՜ռռ»— ու նրանց վրա ընկավ մի վիթխարի ստվեր։
Ոչ մի սարսափելի բան չպատահեց, իհարկե։ Պարզվեց, որ դա Ճռճռան Կոշիկ մականունով փոստատարի ստվերն է։ Նա աշխարհի ամենախոշոր փոստատարն էր, որին կրճատ անվանում էին Ճռանկոշ։ Ճռանկոշը այնքան մեծ էր, այնքան բարձրահասակ, որ բոլորը վախենում էին, երբ նա հայտնվում էր անսպասելի կերպով։ «Օգնեցե՜ք,— բղավում էին բոլորը։— Հսկա է»։
Ճռանկոշը իսկապես հսկա էր, բայց շատ բացի էր ու չէր սիրում մարդկանց վախեցնել։ Հենց դրա համար էլ ճռճռան կոշիկներ էր հագնում, որպեսզի բոլորը լսեին իր մոտենալն ու չվախենային։
Արեւն արդեն մայր էր մտնում, եւ Ճուանկոշի առջեւից քայլում էր երկար֊երկար ստվերը, իսկ նրա գլխի մոտ, ասես Երկրի շուրջը փոքրիկ մի Լուսին, պտտվում էր եւս մի ստվեր։
— Փոստատար աղավնին է,— ուրախացավ Ռռռռը, երբ Ճռանկոշը շատ մոտեցավ։
— Բարեւ,— ասաց Ճռանկոշը։— Ես նամակ եմ բերել քեզ, մորեղբայր Թիկ֊Թակն էլ նամակ ունի։
Նա բացեց պայուսակն ու նամակներ հանեց։
Դրանք այն նամակներն էին, որոնք Ռռռռը գցել էր փոստարկղը դեռեւս Ե Ր Ր Ո Ր Դ Գ Լ Խ Ո Ւ Մ, երբ մորեղբայր Թիկ֊Թակը լոգանք էր ընդունում։
— Նամակը քեզնից է, Ռռռռ,— գոչեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը պատռելով ծրարը։
— Իսկ իմը՝ քեզնից,— ասաց Ռռռռը։
Մինչ նրանք կարդում էին նամակները, աղավնին ցայվում էր ջրափոսում։
— Շատ անպիտան է այդ աղավնին,— ասաց Ճռանկոշը։— Միշտ ջրափոսերն է մտնում։ Ես նրան պահում եմ շտապ նամակների համար։ Դուք երեւի գիտեք, որ եթե նամակի համար վճարում են վեց պենս ավելի, ուրեմն, նշանակում է՝ պետք է շտապ տեղ հասցնել։ Ճիշտն ասած, իմ ձեռքին հիմա այդպիսի նամակներ չկան։ Հե՜յ, Էլբերթ, հերիք ցայվես։ Անունն էլ Էլբերթ է։ Վերջացրու… Ինչպե՞ս անեմ, որ հասկանաս… փետուրները աղտոտել է անպիտանը։
Ռռռռը մռայլվեց։
— Տեսնում եմ, որ գլխումդ միտք է ծնվում, Ռռռռ,— նկատեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Նա հիմա կասի, թե ինչ է պետք անել, որ Էլբերթը ես վարժվի ջրափոսերը մտնելուց։
— Պետք է երգ երգել կրիաների համար,— հանկարծ վրա տվեց Ռռռռը։
— Հը՛մ… բայց դա ի՞նչ կապ ունի աղավնու հետ,— ասաց Ճռանկոշը։— Ինչո՞ւ երբ երգենք կրիանեիր համար, երբ Էլբերթին ենք ուզում ետ վարժեցնել ջրափոսերից։
— Անպայման կօգնի, այ, կտեսնեք,— ասաց Ռռռռը։— Կրիաների համար օրորոցային երգեք։ Ինչպե՞ս էր… հա՛…
<poem>
<i>
Քնիր, կրիա,
Քնիր, անուշ,
Քնիր հիմա,
Աշխարհն է սուս…
</i>
</poem>
եւ նրանք կքնեն։ Իսկ երբ կրիաները քնեն, ձմեռն էլ կգա․ ձմեռը գիտե, որ կրիաները քնում են միայն ձմռանը։ Ու ձմեռը կսառեցնի բոլոր ջրափոսերը, որոնք սառույցով կծածկվեն․ աղավնին էլ չի կարողանա այլեւս ցայվել։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը հիացմունքով նայեց Ռռռռռին, իսկ Ճենապակե Շնիկը պոչը խաղացրեց։
— Պստիկ֊Ամպիկ,— մորեղբայր Թիկ֊Թակը կանչեց իր ամպիկին, որը հենց նոր էր վերադարձել որսորդներին անձրեւի տակ առնելուց հետո։— Բարի եղիր, մի քիչ ջրիր մեր Ռռռռին։
Պստիկ֊Ամպիկը Ռռռռի վրա մի իսկական հեղեղ տեղաց։ Ռռռռը գլուխը պահեց անձրեւի տակ եւ ջուրն սկսեց հաճելի կերպով խուտուտ տալ ականջների հետեւը։
— Դա քեզ՝ շքանշանի փոխարեն, Ռռռռ,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։
— Տեսե՜ք, ծիածանը,— գոչեց Ճռանկոշը։ Հետո շրջվելով, Ռռռռին ասաց․— Շնորհակալ եմ քեզնից։ Դու շատ խելացի վագր ես։ Մեր գնալու ժամանակն է, Էլբերթ։
Էլբերթը դուրս եկավ ջրափոսից ու սկսեց թռչել փոստատարի կողքից։ Ճը՜ռռ֊ճը՜ռռ֊ճը՜ռռ— ճռճռացին վիթխարի կոշիկները։
