Changes
}}
[[Category: Արձակ]]
[[Կատեգորիա:Հայ գրականություն]][[Կատեգորիա:Դետեկտիվ]]
Կինը չէր ամաչում ոչ բարձրաձայն արտասվելուց և ոչ էլ առատ արցունքներից, որոնք ակոսելով դեմքի շպարը՝ կզակից կաթում էին ծոցն ի վար։ Մայոր Վահագն Բագրատունին ուշադրությամբ նայում էր արտասվող կնոջն ու փորձում էր որսալ նրա բնավորությունը։ «Այս կինը,— խորհում էր նա,— զոհ է դարձել իր բարությանն ու մարդասիրությանը։ Պատսպարել է սրիկային և․․․ խնդրե՜մ․․․»։
