Changes
/* X */
===X===
Նախասենյակը հանկարծ լցվեց աղմուկ-աղաղակով ու մարդկանցով․ հյուրասենյակում թվում էր, թե դրսից ներս են մտել մի քանի մարդ և դեռ շարունակում են մտնել։ Մի քանի ձայն խոսում ու բղավում էին միաժամանակ, խոսում ու բղավում էին նաև սանդուղքի վրա, դեպի որը տանող նախասենյակի դուռը, ինչպես լսվում էր, չէր փակվում։ Այդ այցելությունը չափազանց տարօրինակ այցելություն էր։ Բոլորն իրար երես նայեցին. Գանյան դահլիճ նետվեց, բայց արդեն մի քանի հոգի մտել էին նաև դահլիճ։
— Ա՜, ահա նա, հուդա՜ն,— բղավեց իշխանին ծանոթ մի ձայն,— բարև, Գանկա, սրիկա։
— Նա՛ է, նա՛ է որ կա,— հաստատեց մի ուրիշ ձայն։
Իշխանի համար կասկած չէր կարող լինել․ մի ձայնը պատկանում էր Ռոգոժինին, մյուսը՝ Լեբեդևին։
Գանյան կանգնել էր դահլիճի դռանը ասես բթացած և լուռ նայում էր, չարգելելով, որ մեկը մյուսի հետևից դահլիճ մտնեն տասը թե տասներկու մարդ՝ Պարֆեն Ռոգոժինի հետևից։ Խումբը չափազանց այլազան էր և աչքի էր ընկնում ոչ միայն այլազանությամբ, այլև այլանդակությամբ։ Մի քանիսը ներս էին մտնում այնպես, ինչպես փողոցում էին, վերարկուներով ու մուշտակներով։ Ի դեպ, սաստիկ հարբածներ չկային, բայց փոխարենը՝ բոլորը, երևում է, խիստ գինովցած էին։ Թվում է, ներս մտնելու համար բոլորը մեկ-մեկու կարիք էին զգում. ոչ մեկը առանձին սիրտ չէր անի ներս մանել, բայց կարծես թե բոլորը իրարու ներս էին մղում։ Նույնիսկ ամբոխի գլուխն անցած Ռոգոժինը զգուշությամբ էր ոտները փոխում, բայց նա ինչ-որ մտադրություն ուներ և թվում էր գրգռված ու մռայլորեն մտահոգված։ Մնացածները կազմում էին միայն _խորը_, կամ, լավ է ասել, հրոսակախումբ՝ Պարֆենին օգնելու համար։ Բացի Լեբեդևից, այստեղ էր նաև մազերը գանգրացրած Զալյոժովը, որը մուշտակը թողել էր նախասենյակում և ներս էր մտել սանձարձակ ու պճնամոլ, և նրա նման երկու-երեք պարոն, ըստ երևույթին վաճառականներից։ Ինչ֊որ մեկը կիսազինվորական վերարկուով, ինչ-որ փոքրիկ ու չափազանց հաստ մարդ, որ շարունակ ծիծաղում էր. մի տասներկու վերշոկանոց հսկայական պարոն, նույնպես չափազանց հաստ, չափազանց մռայլ ու լռակյաց, որը, ըստ երևույթին, շատ վստահ էր իր բռունցքներին, կար մի բժշկական ուսանող, կար մարդկանց շուրջը պտույտ եկող մի լեհիկ։ Սանդուղքից նախասենյակ էին նայում, բայց չէին վստահում ներս մտնել ինչ֊որ երկու տիկին։ Կոլյան նրանց քթի առաջ դուռը շրխկացրեց ու կեռը գցեց։
— Բարև՛, Գանկա, սրիկա՛։ Ինչ է, չէի՞ր սպասում Պարֆեն Ռոգոժինին,— կրկնեց Ռոգոժինը դահլիճին հասնելով և դռան մեջ՝ Գանյայի դիմաց կանգ առնելով։ Բայց այդ րոպեին նա հյուրասենյակում, ուղիղ իր դիմաց նկատեց Նաստասյա Ֆիլիպովնային։ Ըստ երևույթին, նրա մտքովն էլ չէր անցնում այստեղ հանդիպել Նաստասյա Ֆիլիպովնային, որովհետև նրա տեսքը արտակարգ տպավորություն գործեց Ռոգոժինի վրա։ Նա այնպես դժգունեց, որ մինչև իսկ շրթունքները կապտեցին,— նշանակում է ճի՜շտ է,— ասաց նա կամացուկ և կարծես թե ինքն իրեն, բոլորովին շփոթված տեսքով,— վե՜րջ․․․ Դե․․․ հիմա պատասխա՛ն կտա ինձ,— հանկարծ կրճտացրեց նա, կատաղի չարությամբ նայելով Գանյային։— Դե... ա՛խ...
Նա նույնիսկ շնչահեղձ էր լինում, նույնիսկ դժվարությամբ էր արտասանում բառերը։ Նա մեքենայաբար շարժվում էր դեպի հյուրասենյակ, բայց շեմքն անցնելով, հանկարծ տեսավ Նինա Ալեքսանդրովնային ու Վարյային և կանգ առավ, մի քիչ շփոթված, չնայած իր ողջ հուզմունքին։ Նրա հետևից անցավ Լեբեդևը, որը ստվերի պես ետ չէր մնում նրանից և արդեն խիստ հարբած էր, ապա ուսանողը, բռունցքավոր պարոնը, աջ ու ձախ բարևող Զալյոժովը, և, վերջապես, խցկվում էր կարճահասակ հաստլիկը։ Տիկնանց ներկայությունը նրանց բոլորին դեռ որոշ չափով զսպում էր և ակներևաբար խիստ խանգարում, միայն մինչև _սկիզբը_, մինչև բղավելու և _սկսելու_ առաջին պատրվակը... Այստեղ արդեն ոչ մի տիկին չէր խանգարի։
— Ինչպե՞ս, դո՞ւ էլ այստեղ ես, իշխան,— մտացրիվ ասաց Ռոգոժինը, մասամբ զարմացած իշխանին հանդիպելուց,— դեռ շտիբլետիկներո՞վ ես, է֊է՜խ,— հառաչեց նա, արդեն մոռանալով իշխանի մասին և հայացքը վերստին փոխադրելով Նաստասյա Ֆիլիպովնայի վրա, շարունակ մոտենալով ու ձգվելով դեպի նա, ինչպես դեպի մագնիսը։
Նաստասյա Ֆիլիպովնան նույնպես անհանգիստ հետաքրքրությամբ նայում էր հյուրերին։
Գանյան, վերշապես, ուշքի եկավ։
— Բայց թույլ տվեք, վերջապես սա ի՞նչ է նշանակում,— բարձրաձայն ասաը նա, խստորեն նայելով ներս եկածներին և դիմելով գերազանցապես Ռոգոժինին,— դուք, կարծեմ, ախոռ չեք մտել, պարոնայք, այստեղ են իմ մայրը և քույրը...
— Տեսնում ենք, որ մայրն ու քույրը,— ատամների արանքից մզեց Ռոգոժինը։
— Այդ երևում է, որ մայրն ու քույրը,— կոնտենանսի<ref>Կոնտենանսի համար (ֆրանս. contenance֊ից) լուրջ տեսք տալու համար։</ref> համար հաստատեց Լեբեդևը։
Բռունցքավոր պարոնը, հավանաբար ենթադրելով, որ րոպեն հասել է, սկսեց ինչ֊որ բան փնթփնթալ։
— Բայց և այնպես,— հանկարծ և մի տեսակ չափից անց, պայթյունով ձայնը բարձրացրեց Գանյան,— բոլորիդ խնդրում եմ այստեղից անցնել դահլիճ, և ապա թույլ տվեք իմանալ...
— Մի տե՜ս, չի իմանում,— ատամները ցույց տալով չար ժպտաց Ռոգոժինը, առանց տեղից շարժվելու,— Ռոգոժինին չե՞ս իմանում։
— Ասենք, ձեզ մի տեղ հանդիպել եմ, բայց...
— Մի տե՜ս, մի տեղ հանդիպել է։ Ախր ես ընդամենը երեք ամիս առաջ հորս երկու հարյուր ռուբլին քեզ տարվեցի, ծերուկը մեռավ ու այդ պատճառով ժամանակ չունեցավ իմանալու. դու ինձ քարշ տվիր, իսկ Կնիֆը խաղաթղթերն էր խարդախում։ Չե՞ս ճանաչում։ Պտիցինը վկա է։ Ախր քեզ որ երեք մանեթ ցույց տամ, որ հիմա գրպանիցս հանեմ, դրա հետևից չորեքթաթ կսողաս մինչև Վասիլևսկի, ահա թե ինչպիսին ես դու։ Քո հոգին է էդպես։ Հիմա էլ եկել եմ քեզ փողով գնելու, դու մի նայիր, որ էսպիսի կոշիկներով ներս մտա. ես, եղբայր, փող շատ ունեմ, քեզ ամբողջովին և ունեցած֊չունեցածովդ կգնեմ... ուզենամ՝ ձեզ բոլորի՜դ կգնեմ։ Ամե՛ն ինչ կգնե՜մ,― բորբոքվում և կարծես ավելի ու ավելի էր գինովանում Ռոգոժինը։— Է-է՜խ,— բղավեց նա,— Նաստա՜սյա Ֆիլիպովնա։ Մի վռնդեք, մի խոսք ասացեք. պսակվո՞ւմ եք սրա հետ, թե՞ ոչ։
Ռոդոժինը իր հարցը տվեց ինքն իրեն կորցրած, ինչպես կդիմեն որևէ աստվածության, բայց մահվան դատապարտվածի համարձակությամբ, որն արդեն կորցնելու ոչինչ չունի։ Մահու անձկությամբ նա սպասում էր պատասխանի։
Նաստասյա Ֆիլիպովնան ծաղրական ու գոռոզ հայացքով չափեց նրան, բայց նայեց Վարյային ու Նինա Ալեքսանդրովնային, նայեց Գանյային և հանկարծ տոնը փոխեց։
— Բոլորովին էլ ոչ, ի՜նչ եք ասում։ Եվ ինչո՞ւ խելքներիդ փչեց հարցնել,― պատասխանեց նա կամացուկ ու լուրջ և կարծես որոշ զարմանքով։
— Ո՞չ։ Ո՜չ,— բղավեց Ռոգոժինը, ուրախությունից դրեթե խենթացած,— ուրեմն ո՜՞չ։ Իսկ ինձ նրանք ասացին... Ա՜խ։ Դե... Նաստասյա Ֆիլիպովնա։ Նրանք ասում էին, թե դուք նշանված եք Գանյայի հետ։ Ախր սրա՞ հետ։ Մի՞թե կարելի է։ (Ասում եմ նրանց բոլորին)։ Ես նրան ոտով գլխով հարյուր ռուբլու կգնեմ, հազար կտամ, ասենք, երեք հազար, որ ետ կանգնի, նա հարսանիքի նախօրեին կփախչի, իսկ հարսնացուին ամբողջովին ինձ կթողնի։ Այդպես է, չէ՞, Գանկա, սրիկա՜։ Չէ՞ որ կվերցնեիր երեք հազար ռուբլին։ Ահա՛ այդ հազարները, ահա՛։ Դրա համար էլ գալիս էի, որ քեզնից այդպիսի ստորագրություն վերցնեի, ասացի՝ կգնեմ, և կգնեմ։
— Դո՞ւրս կորիր այստեղից, դու հարբած ես,— բղավեց փոխնիփոխ կարմրող ու գունատվող Գանյան։
Նրա բղավոցից հետո հանկարծ լսվեց մի քանի ձայների պայթյուն. Ռոգոժինի ամբողջ խումբը վաղուց արդեն սպասում էր առաջին մարտահրավերին։ Լեբեդևը ինչ-որ արտակարգ ջանասիրությամբ փսփսում էր Ռոգոժինի ականջին։
― Ճիշտ է, չինովնիկ,— պատասխանեց Ռոգոժինը,— ճիշտ է, հարբած հոգի։ Է~խ, ինչ լինում է, լինի։ Նաստասյա Ֆիլիպովնա,― բղավեց նա խելագարի պես նայելով նրան, վախենալով և հանկարծ հանդգնության աստիճան քաջալերվելով,— ահա տասնո՜ւթ հազար։— Եվ նրա առաջ սեղանին շրմփացրեց սպիտակ թղթի խաչկապ մի փաթեթ,— ահա՜։ Եվ... և էլի՛ կլինի։
Նա չհամարձակվեց մինչև վերջ ասել, թե ինքը ինչ էր ուզում։
— Չէ, չէ, չէ՜,— նորից նրա ականջին շշնջաց Լեբեդևը, սարսավւելի վախեցած տեսքով, կարելի էր գլխի ընկնել, որ նա վախեցավ, գումարի ահագնությունից և առաջարկում էր փորձել անհամեմատ պակասից։
— Ոչ, այստեղ արդեն դու, եղբայր, հիմար ես, չգիտես ուր ես մտել... այո, երևում է, քեզ հետ ես էլ հիմար եմ,— գլխի ընկավ և հանկարծ ցնցվեց Ռոգոժինը Նաստասյա Ֆիլիպովնայի հրացայտ հայացքից։— Է֊է՜խ։ Սխալվեցի ես, քեզ լսեցի,— ավելացրեց նա խոր զղջումով։
Նաստասյա Ֆիլիպովնան, ուշադիր նայելով Ռոգոժինի մորմոքուն դեմքին, հանկարծ ծիծաղեց։
— Տասնութ հազա՞ր, ի՞նձ։ Անմիջապես երևում է մուժիկը,—ավելացրեց նա հանկարծ անպատկառ տնավարությամբ և բազմոցից վեր կացավ, կարծես պատրաստվելով մեկնել։ Գանյան սրտի նվաղումով դիտում էր ամբողջ տեսարանը։
— Դե, քառասուն հազար, քառասո՜ւն, և ոչ թե տասնութ,— բղավեց Ռոգոժինը։— Վքանկա Պտիցինն ու Բիսկուպը խոստացան ժամը յոթին քառասուն հազար ներկայացնել։ Քառասո՜ւն հազար։ Ամբողջը սեղանին կդնեմ։
Չափազանց այլանդակ տեսարան էր ստացվում, բայց Նաստասյա Ֆիլիպովնան շարունակում էր ծիծաղել և չէր գնում, կարծես իրոք դիտավորյալ երկարաձգում էր այն։ Նինա Ալեքսանդրովնան ու Վարյան էլ վեր կացան իրենց տեղերից ու վախեցած, լուռ սպասում էին, թե մինչև ուր կհասնի սա. Վարյայի աչքերը փայլատակում էին, բայց Նինա Ալեքսանդրովնայի վրա դա հիվանդագին ազդեց, նա դողում էր, և թվում էր, հիմա ուշագնաց կլինի։
— Դե որ էդպես է՝ հարյո՜ւր։ Հենց այսօր հարյուր հազար կներկայացնեմ։ Պտիցին, նեղ տեղից հանիր, ձեռներդ լավ կտաքացնե՜ս։
— Խելքդ կորցրել ես, — հանկարծ շշնջաց Պտիցինը, արագ մոտենալով նրան և բռնելով ձեռքը,― դու հարբած ես, ոստիկանների հետևից մարդ կուղարկեն։ Որտե՞ղ ես գտնվում։
— Հարբած դուրս է տալիս,― ասաց Նաստասյա Ֆիլիպովնան, կարծես գրգռելով նրան։
— Ախր դուրս չեմ տալիս, կլինի՜։ Երեկոյան կլինի։ Պտիցին, օգնիր, տոկոսավոր հոգի, ինչ կուզես վերցրու, մինչև իրիկուն ճարիր հարյուր հազարը. կապացուցեմ, որ դրա առաջ չեմ կանգնի,— հանկարծ խանդավառության աստիճան ոգևորվեց Ռոգոժինը։
— Բայց սա ի՞նչ բան է,— ահեղ ու հանկարծակի բացականչեց բարկացած Արդալիոն Ալեքսանդրովիչը, մոտենալով Ռոգոժինին։ Մինչև այժմ լուռ կանգնած ծերունու անսպասելի արարքը շատ կոմիկական հնչեց։ Լսվեց ծիծաղ։
— Սա՞ որտեղից լույս ընկավ,— ծիծաղեց Ռոգոժինը,— գնանք, ծերուկ, հարբեցնեմ։
— Դա արդեն ստորություն է,— բղավեց Կոլյան, արդեն լաց լինելով ամոթից ու զայրույթից։
— Մի՞թե ձեր մեջ մեկը չի գտնվի, որ այս անամոթ կնոջը այստեղից դուրս տանի,— հանկարծ ճչաց Վարյան, ամբողջովին գոզալով զայրույթից։
— Այդ ի՞նձ են անամոթ անվանո՜ւմ,— արհամարհական ուրախությամբ հարվածը ետ մղեց Նաստասյա Ֆիլիպովնան,— իսկ ես հիմարի պես եկա նրանց երեկույթի հրավիրելու։ Ահա ինչպես է ինձ քամահրում ձեր քույրիկը, Գավրիլա Արդալիոնովիչ։
Միառժամանակ Գանյան կանգնած էր շանթահար՝ քրոջ արարքից. բայց, տեսնելով, որ Նաստասյա Ֆիլիպովնան այս անգամ իսկապես գնում է, կատաղածի պես նետվեց դեպի Վարյան և բռնեց նրա ձեռքը։
— Ի՞նչ արեցիր դու,— բղավեց նա, քրոջը նայելով, կարծես ուզելով հենց տեղնուտեղը մոխրացնել նրան։ Գանյան բոլորովին կորցրել էր իրեն և վատ էր հասկանում։
— Ի՞նչ արեցի։ Ինձ ո՞ւր ես քարշ տալիս։ Չլինի՞ ներողություն խնդրելու նրանից, որ քո մորը վիրավորեց և քո տունը խայտառակելու եկավ, դու, ստոր մարդ, — կրկին բղավեց Վարյան, հաղթանակած ու մարտահրավերով նայելով եղբորը։
Մի քանի վայրկյան նրանք այդպես կանգնած էին միմյանց հանդեպ, երես առ երես։ Գանյան դեռ պահում էր նրա ձեռքը իր ձեռքում։ Վարյան մեկ֊երկու անգամ ձիգ տվեց ամբողջ ուժով, բայց չդիմացավ և հանկարծ, ինքն իրեն կորցնելով, թքեց եղբոր երեսին։
— Այ թե աղջի՜կ է,— բղավեց Նաստասյա Ֆիլիպովնան։— Բրա՛վո, Պտիցին, ես ձեզ շնորհավորում եմ։
Գանյայի աչքերը սևացան, և նա, ինքն իրեն բոլորովին մոռացած, ամբողջ ուժով ձեռքը թափահարեց քրոջ վրա։ Հարվածը անպայման նրա դեմքին կիջներ։ Բայց հանկարծ մի ուրիշ ձեռք օդում բռնեց Գանյայի ձեռքը։
Նրա և քրոջ միջև կանգնել էր իշխանը։
— Բավական է, հերիք է,― ասաց նա հաստատակամ, բայց նույնպես ամբողջովին դողալով, ինչպես արտակարգ ուժեղ ցնցումից։
— Շարունակ պիտի ճանապարհս կտրե՞ս,— մռնչաց Գանյան, Վարյայի ձեռքը բաց թողնելով, և ազատված ձեռքով ծայր աստիճան կատաղած ամբողջ թափով ապտակ հասցրեց իշխանին։
— Ա՛խ,— ձեռներն իրար զարկեց Կոլյանախ, աստվա՜ծ իմ։
Ամեն կողմից ձայներ լսվեցին։ Իշխանը գունատվեց։ Տարօրինակ ու կշտամբող հայացքով նա նայեց ուղիղ Գանյայի աչքերին. նրա շրթունքները դողում էին և ճգնում ինչոր բան ասել։ Մի տարօրինակ ու բոլորովին անհամապատասխան ժպիտ ծամածռել էր այդ շրթունքները։
— Դե, սա թող լինի ինձ․․․ իսկ նրան... համենայն դեպս, թույլ չե՛մ տա...— վերջապես կամացուկ ասաց նա, բայց, հանկարծ չդիմացավ, Գանյային թողեց, դեմքը ձեռքերով ծածկեց, քաշվեց մի անկյուն, երեսը պատին դարձրեց և կերկերուն ձայնով ասաց.
— Օ, ինչպե՜ս եք ամաչելու ձեր արարքից։
Դանյան իրոք կանգնել էր ստորացածի պես։ Կոլյան նետվեց փարվելու և համբուրելու իշխանին. նրա հետևից խռնվեցին Ռոգոժինը, Վարյան, Պտիցինը, Նինա Ալեքսանդրովնան, բոլորը, նույնիսկ ծերունի Արդալիոն Ալեքսանդրովիչը։
— Ոչինչ, ոչինչ,— քրթմնջում էր իշխանը դիմելով չորս կողմը, նույն անհամապատասխան ժպիտով։
— Եվ կզղջա՜,— բղավեց Ռոգոժինը,— կամաչես, Գանկա, որ այդպիսի... ոչխարին (նա չկարողացավ բառ գտնել) վիրավորեցիր։ Իշխան, հոգիս, թող սրանց, թքի՛ր, գնա՜նք։ Կիմանաս, թե ինչպե՜ս է սիրում Ռոգոժինը։
Նաստասյա Ֆիլիպովնան էլ խիստ զարմացած էր թե Գանյայի արարքից, թե իշխանի պատասխանից։ Նրա սովորաբար դժգույն ու մտախոհ դեմքը, որ շարունակ այնքա՜ն չէր ներդաշնակում քիչ առաջվա նրա կեղծ ծիծաղին, ըստ երևույթին հիմա հուզված էր մի նոր զգացմունքից. և, սակայն, կարծես այնուամենայնիվ նա չէր ուզում դա ցույց տալ, և ծաղրը կարծես ճգնում էր մնալ նրա դեմքին։
— Ճշմարիտ, ես մի տեղ տեսել եմ նրա դեմքը,― ասաց Նաստասյա Ֆիլիպովնան հանկարծ արդեն լուրջ, անակնկալ վերստին հիշելով իր քիչ առաջվա հարցը։
— Իսկ դուք չե՜ք էլ ամաչում։ Մի՞թե դուք այնպիսի կին եք, ինչպես հիմա ձեզ ներկայացնում էիք։ Մի՞թե կարող է պատահել,— բացականչեց հանկարծ իշխանը, սրտի խոր կշտամբանքով։
Նաստասյա Ֆիլիպովնան զարմացավ, քմծիծաղ տվեց, բայց, կարծես մի բան թաքցնելով իր ժպիտի տակ, փոքր-ինչ շփոթվելով, նայեց Գանյային և դուրս եկավ հյուրասենյակից։ Բայց, նախասենյակ չհասած, հանկարծ վերադարձավ, արագ մոտեցավ Նինա Ալեքսանդրովնային, բռնեց նրա ձեռքը և մոտեցրեց իր շրթունքներին։
― Չէ՞ որ ես իրոք այսպիսին չեմ, նա կռահեց,— շշնջաց նա արագ, տաք֊տաք, հանկարծ ամբողջովին բռնկվելով ու շիկնելով, և, շուռ գալով, այս անգամ այնքան արագ դուրս եկավ, որ նույնիսկ ոչ ոք ժամանակ չունեցավ հասկանալու, թե նա ինչու էր վերադարձել։ Միայն տեսան, որ նա մի բան շշնջաց Նինա Ալեքսանդրովնային և, կարծես, համբուրեց նրա ձեռքը։ Բայց Վարյան տեսել ու լսել էր ամեն ինչ և զարմացած ճամփու դրեց նրան հայացքով։
Գանյան ուշքի եկավ և նետվեց ճամփու դնելու Նաստասյա Ֆիլիպովնային, բայց նա արդեն դուրս էր եկել։ Գանյան նրան հասավ սանդուղքի վրա։
― Մի ուղեկցեք,— բղավեց նա Գանյային։— Յտեսություն, մինչև երեկո։ Անպայման, լսո՞ւմ եք։
Գանյան վերադարձավ շփոթված, մտախոհ. ծանր առեղծվածը նրա հոգուն տիրել էր ավելի ծանր, քան առաջ։ Մտքիը դուրս չէր գալիս նաև իշխանը․․․ նա այն աստիճան կորցրել էր ինքն իրեն, որ հազիվ տեսավ, թե ինչպես Ռոգոժինի ամբողջ խումբը իր կողքով դուրս էր թափվում բնակարանից և նույնիսկ դռան մեջ մի կողմ հրեցին իրեն, արագորեն բնակարանից դուրս գալով Ռոգոժինի հետևից։ Բոլորը բարձրաձայն դատում էին ինչ-որ բանի մասին։ Ռոգոժինն ինքը գնում էր Պտիցինի հետ և համառորեն պնդում էր մի կարևոր և, ըստ երևույթին, անհետաձգելի բանի մասին։
— Տանո՜ւլ տվիր, Գանկա,— բղավեց նա, մոտից անցնելիս։
Գանյան տագնապած նայեց նրանը հետևից։
===XI===
