Changes

|հեղինակ = [[Ռյունոսկե Ակուտագավա]]

|աղբյուր = http://japonialit.blogspot.com

Ճիշտ այդպես։ Ես եմ գտել դիակը։ Այսօր առավոտյան, սովորականի պես, ծառ կտրելու նպատակով ես ավելի հեռու լեռները գնացի։ Եվ հանկարծ լեռան ստորոտի անտառում մի դիակ տեսա։ Ասում եք՝ որտե՞ղ։ Յամասինա տանող բանուկ ճանապարհից մոտավորապես չորս-հինգ տյո<ref>Տյո – երկարության չափ. Հավասար է 109 մետրի:ԹԵ ԻՆՉ ԱՍԱՑ ՓԱՅՏԱՀԱՏԸ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆԱՎՈՐԻ ՄՈՏ</ref> հեռավորության վրա։ Դա անմարդաբնակ մի վայր է, ՀԱՐՑԱՔՆՆՈւԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿորտեղ բամբուկ է աճում ու մեջ-մեջ էլ մատղաշ կրիպտոմերիաներ։

Դիակի հագին կար բաց կապույտ սույկան<ref>Սույկան – կիմոնոյի տեսակ:Ճիշտ այդպես։ Ես եմ գտել դիակը։ Այսօր առավոտյան</ref> և կիսամաշ էբոսի գլխարկ<ref>Բարձր, սովորականի պեսփափուկ գլխարկ, ծառ կտրելու նպատակով ես ավելի հեռու լեռները գնացի։ Եվ հանկարծ լեռան ստորոտի անտառում որ կրում էին ազնվականները:</ref>, նրանից, որ դնում են մայրաքաղաքում։ Նա պառկած էր մեջքին։ Այ թե մաքուր գործ է՜ր. մարմնի վրա միայն մի դիակ տեսա։ Ասում եք՝ որտե՞ղ։ Յամասինա տանող բանուկ ճանապարհից մոտավորապես չորս-հինգ տյո1 հեռավորության վրա։ Դա անմարդաբնակ մի վայր էվերք կար. այն էլ ճիշտ կրծքին, իսկ շուրջը թափված բամբուկի չոր տերևները կարծես կենաբարով էին ներծծված։ Ոչ, որտեղ բամբուկ է աճում ու մեջ-մեջ էլ մատղաշ կրիպտոմերիաներ։արյուն չէր հոսում։ Վերքը երևի արդեն չորացել էր։ Հա, մի բան էլ ասեմ, որ վերքի վրա, իմ քայլերից բոլորովին չանհանգստացած, նստել էր մի բոռ։

:'''ԹԵ ԻՆՉ ԱՍԱՑ ԹԱՓԱՌԱՇՐՋԻԿ ԿՈՒՍԱԿՐՈՆԸ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆԱՎՈՐԻ ՀԱՐՑԱՔՆՆՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ'''

:Սպանվածին ես երեկ եմ հանդիպել։ Երեկ... կարծես թե կեսօրին։ Որտե՞ղ։ Սեկիյամայից Յամասինա տանող ճանապարհին։ Ձի նստած մի կնոջ հետ նա գնում էր Սեկիյամա։ Կինը ծածկոցով լայնեզր գլխարկ էր դրել, այնպես որ նրա դեմքը ես չտեսա։ Երևում էր միայն խագիի4 խագիի<ref>Խագի – ճապոնական պոեզիայում առանձնապես սիրված ծաղիկներից մեկը:</ref> ծաղիկների բանվածքով մետաքսյա շրջազգեստը։ Ձին շիկավուն էր, խոզած բաշով։ Հասա՛կը։ Սովորականից մոտավորապես չորս սուն բարձր... Ես ախր կուսակրոն եմ, այդպիսի բաներից գլուխ չեմ հանում։ Տղամարդու մո՛տ... այո, նրա մոտ սուր կար՝ գոտուց կախ, իսկ մեջքին՝ նետ ու աղեղ։ Հիմա էլ լավ հիշում եմ, թե ինչպես սև լաքած կապարճից մոտ քսան նետ էր դուրս ցցվել։

:Նույնիսկ մտքովս էլ չէր անցելՍովորականից մոտավորապես չորս սուն բարձր... Ես ախր կուսակրոն եմ, որ այդպես կվերջանար։ ճշմարիտն ասածայդպիսի բաներից գլուխ չեմ հանում։ Տղամարդու մո՛տ... այո, մարդկային կյանքը անհետանում է վայրկենաբարնրա մոտ սուր կար՝ գոտուց կախ, ինչպես ցողըիսկ մեջքին՝ նետ ու աղեղ։ Հիմա էլ լավ հիշում եմ, թե ինչպես կայծակը։ Ա՛խ, ա՜խ, անկարելի է ասել, թե այս ամենը ինչքան ցավալի է։սև լաքած կապարճից մոտ քսան նետ էր դուրս ցցվել։

:ԹԵ ԻՆՉ ԱՍԱՑ ՊԱՀԱՊԱՆԸ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆԱՎՈՐԻ ՄՈՏՆույնիսկ մտքովս էլ չէր անցել, ՀԱՐՑԱՔՆՆՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿոր այդպես կվերջանար։ ճշմարիտն ասած, մարդկային կյանքը անհետանում է վայրկենաբար, ինչպես ցողը, ինչպես կայծակը։ Ա՛խ, ա՜խ, անկարելի է ասել, թե այս ամենը ինչքան ցավալի է։

:Այս մա՞րդը'''ԹԵ ԻՆՉ ԱՍԱՑ ՊԱՀԱՊԱՆԸ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆԱՎՈՐԻ ՄՈՏ, որին ես բռնել եմ։ Սա նշանավոր ավազակ Տաձյոմարան է։ Երբ ես սրան բռնեցի, ձիուց վայր ընկավ և տնքալով պառկեց քարե կամուրջի վրա, այն կամուրջի, որը Ավադագուտայի մոտ է գտնվում։ Ե՞րբ։ Երեկ գիշեր, առաջին պահակության ժամին։ Անցյալ անգամ, երբ մազ էր մնացել, որ նրան բռնեի, հագին նույն կապույտ սույկանն էր և գոտուց կախած սուրը։ Իսկ այս անգամ, ինչպես տեսնում եք, նրա մոտ նետ ու աղեղ էլ կա։ Ահա թե ինչ։ Դրանք սպանվածի մոտ եղածնե՞րն են։ Դե, այդ դեպքում, անկասկած, սպանությունը կատարել է Տաձյոմարան։ Աղեղը, կաշեպատ, սև լաքած կապարճը, բազեի փետուրներով տասնյոթ նետերը, բոլորը, ուրեմն, պատկանելիս են եղել սպանվածին։ Այո, ձին, ինչպես բարեհաճեցիք ասել, շիկավուն էր, խուզված բաշով։ Երևի այնպես էր վիճակվել, որ ձին նրան թամբից ցած գցի։ Կամուրջից ոչ հեռու ձին խոտ էր պռճոկում, և հետևից քաշ էին գալիս երկար երասանները։ՀԱՐՑԱՔՆՆՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ'''

:Այս նույն մա՞րդը, որին ես բռնել եմ։ Սա նշանավոր ավազակ Տաձյոմարան, որ նման չէ մայրաքաղաքում թրևող մյուս ավազակներին, կանանց համար մեռած է։ Հիշո՞ւմ եքԵրբ ես սրան բռնեցի, անցյալ տարի լեռան ձիուց վայր ընկավ և տնքալով պառկեց քարե կամուրջի վրա, Բինձուրային նվիրված Ակիտորիբե տաճարի հետևումայն կամուրջի, մի կնոջ սպանեցին աղջկա հետորը Ավադագուտայի մոտ է գտնվում։ Ե՞րբ։ Երեկ գիշեր, ըստ երևույթին ուխտագնացներից։ Ասում էինառաջին պահակության ժամին։ Անցյալ անգամ, որ դա նրա ձեռքի գործն է։ Ահա և այս կինըերբ մազ էր մնացել, որ գնում էր շիկավուն ձիով։ Եթե Տաձյոմարան է սպանել տղամարդուն, ապա ո՞ւր է կորել կինը, ի՞նչ է պատահել նրան: Անհայտ է։ Ներեցեքբռնեի, որ խառնվում եմ ձեր գործերին, բայց հարկավոր է դա հետաքննել։հագին նույն կապույտ սույկանն էր և գոտուց կախած սուրը։

:Իսկ այս անգամ, ինչպես տեսնում եք, նրա մոտ նետ ու աղեղ էլ կա։ Ահա թե ինչ։ Դրանք սպանվածի մոտ եղածնե՞րն են։ Դե, այդ դեպքում, անկասկած, սպանությունը կատարել է Տաձյոմարան։ Աղեղը, կաշեպատ, սև լաքած կապարճը, բազեի փետուրներով տասնյոթ նետերը, բոլորը, ուրեմն, պատկանելիս են եղել սպանվածին։ Այո, ձին, ինչպես բարեհաճեցիք ասել, շիկավուն էր, խուզված բաշով։ Երևի այնպես էր վիճակվել, որ ձին նրան թամբից ցած գցի։ Կամուրջից ոչ հեռու ձին խոտ էր պռճոկում, և հետևից քաշ էին գալիս երկար երասանները։ Այս նույն Տաձյոմարան, որ նման չէ մայրաքաղաքում թրևող մյուս ավազակներին, կանանց համար մեռած է։ Հիշո՞ւմ եք, անցյալ տարի լեռան վրա, Բինձուրային նվիրված Ակիտորիբե տաճարի հետևում, մի կնոջ սպանեցին աղջկա հետ, ըստ երևույթին ուխտագնացներից։ Ասում էին, որ դա նրա ձեռքի գործն է։ Ահա և այս կինը, որ գնում էր շիկավուն ձիով։ Եթե Տաձյոմարան է սպանել տղամարդուն, ապա ո՞ւր է կորել կինը, ի՞նչ է պատահել նրան։ Անհայտ է։ Ներեցեք, որ խառնվում եմ ձեր գործերին, բայց հարկավոր է դա հետաքննել։ '''ԹԵ ԻՆՉ ԱՍԱՑ ՊԱՌԱՎԸ ԴԱՏԱԿԱՆ ԱՍՏԻՃԱՆԱՎՈՐԻ ՀԱՐՑԱՔՆՆՈւԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ''' Այո, այս դիակը այն նույն մարդունն է, որի հետ ամուսնացած էր իմ աղջիկը։ Միայն թե նա մայրաքաղաքից չէ։ Նա սամուրայ<ref>Սամուրայ – զինվորական կաստա հին Ճապոնիայում:</ref> էր՝ Կոկուֆուից, որ գտնվում է Վակասայում։ Նրա անունը Կանաձավա Տակեխիրո է, նա քսանվեց տարեկան է։ Ոչ, նա չէր կարող որևէ մեկի չարությունը իր վրա հրավիրել. նա շատ մեղմ բնավորություն ուներ։

:Ես այդ տղամարդուն և նրա Այդ մարդուն ես եմ սպանել։ Բայց կնոջը հանդիպել եմ երեկ, կեսօրից քիչ անց։ Ուժեղ քամուց մետաքսե ծածկոցը իսկույն ետ գնաց, և մի ակնթարթ երևաց կնոջ դեմքը։ Մի ակնթարթ միայն, երևաց ու անմիջապես չեմ սպանել։ Ո՞ւր է կորել նա։ Ինձ էլ հայտնի չէ։ Սպանեցեք։ Ինչքան էլ նորից ծածկվեցտանջեք ինձ, և գուցե մասամբ դրանից էրմիևնույն է, որ դա ինձ բոդիսատվայի6 դեմք թվաց։ Եվ ես տեղնուտեղը որոշեցիչեմ կարող ասել այն, ինչը չգիտեմ։ Քանի որ պետք այսպես դասավորվեց, ես այլևս վախենալու մտադրություն չունեմ և ոչինչ չպետք է տիրեմ այդ կնոջը, թեկուզև անհրաժեշտ լինի տղամարդուն սպանել։թաքցնեմ։

:Ձեզ սարսափելի՞ է թվում։ Դատարկ բան. Ես այդ տղամարդուն սպանելը հասարակ գործ է։ Երբ ցանկանում են և նրա կնոջը տիրել, տղամարդուն միշտ սպանում են։ Միայն թե ես սպանում հանդիպել եմ սրովերեկ, որ գոտուս տակ էկեսօրից քիչ անց։ Ուժեղ քամուց մետաքսե ծածկոցը իսկույն ետ գնաց, իսկ ահա դուք ոչ մեկդ չեք ապավինում սրին, սպանում եք իշխանությամբ, փողովև մի ակնթարթ երևաց կնոջ դեմքը։ Մի ակնթարթ միայն, իսկ երբեմն երևաց ու անմիջապես էլ պարզապես շողոքորթ բառերով։ ճիշտ էնորից ծածկվեց, այդ դեպքում արյուն չի թափվումև գուցե մասամբ դրանից էր, տղամարդը մնում որ դա ինձ բոդիսատվայի<ref>Բոդիսատվա – բուդդաներին նախորդող աստվածություն: Այստեղ դա համապատասխանում է կենդանիհրեշտակային դեմք արտահայությանը:</ref> դեմք թվաց։ Եվ ես տեղնուտեղը որոշեցի, բայց համենայն դեպս դուք նրան սպանում եք։ Եթե միայն մտածեք, ում մեղքն որ պետք է ավելի ծանր՝ ձե՞րըտիրեմ այդ կնոջը, թե իմը, ով գիտե։ (Հեգնական քմծիծաղ)։թեկուզև անհրաժեշտ լինի տղամարդուն սպանել։

:Բայց դա չի նշանակումՁեզ սարսափելի՞ է թվում։ Դատարկ բան. տղամարդուն սպանելը հասարակ գործ է։ Երբ ցանկանում են կնոջը տիրել, տղամարդուն միշտ սպանում են։ Միայն թե ես դժգոհ սպանում եմ լինումսրով, եթե առանց տղամարդկանց սպանելու հաջողվում որ գոտուս տակ է կանանց տիրանալ։ Իսկ այս անգամ ես ուղղակի որոշեցի առանց , իսկ ահա դուք ոչ մեկդ չեք ապավինում սրին, սպանում եք իշխանությամբ, փողով, իսկ երբեմն էլ պարզապես շողոքորթ բառերով։ ճիշտ է, այդ դեպքում արյուն թափելու տիրանալ կնոջը։ Միայն թե բանուկ ճանապարհի վրա այդպիսի խաղը գլուխ չի գա։ Ուստի մտածեցիթափվում, տղամարդը մնում է կենդանի, բայց համենայն դեպս դուք նրան սպանում եք։ Եթե միայն մտածեք, ում մեղքն է ավելի ծանր՝ ձե՞րը, թե ինչպես նրանց երկուսին քաշեմ անտառի խորքը։իմը, ով գիտե։ (Հեգնական քմծիծաղ)։

:Այդ դժվար չեղավ։ Ներկայանալով որպես ուղեկիցԲայց դա չի նշանակում, սկսեցի նրանց պատմել, որ դիմացի լեռան վրա դամբանաբլուր կա, որ թե ես դա պեղել դժգոհ եմ, այնտեղ գտել եմ շատ սրեր ու հայելի7 և այդ բոլորը հորել լեռան մոտի անտառում, որպեսզի ոչ ոք չտեսնի, և որլինում, եթե մուշտարի գտնվի, էժան գնով կվաճառեմ ցանկացած իրը։ Տղամարդը սկսեց կամաց-կամաց ենթարկվել խոսքերիս ազդեցությանը։ Եվ ի՞նչ եք կարծում։ Ճիշտ եմ ասում, ահավոր բան առանց տղամարդկանց սպանելու հաջողվում է ընչաքաղցությունը։ Չէր անցել նույնիսկ կես ժամկանանց տիրանալ։ Իսկ այս անգամ ես ուղղակի որոշեցի առանց արյուն թափելու տիրանալ կնոջը։ Միայն թե բանուկ ճանապարհի վրա այդպիսի խաղը գլուխ չի գա։ Ուստի մտածեցի, որ նրանք շրջեցին իրենց ձիու գլուխը և ինձ հետ արահետով ուղղվեցին դեպի լեռը։թե ինչպես նրանց երկուսին քաշեմ անտառի խորքը։

:Երբ մենք մոտեցանք անտառինԱյդ դժվար չեղավ։ Ներկայանալով որպես ուղեկից, ես ասացիսկսեցի նրանց պատմել, որ իրերը թաղված են հենց թավուտում և նրանց առաջարկեցի գնալ տեսնել։ Ագահությունը տղամարդուն ուտում էրդիմացի լեռան վրա դամբանաբլուր կա, որ ես դա պեղել եմ, այնտեղ գտել եմ շատ սրեր ու հայելի<ref>Հայելիները հնում մետաղյա էին:</ref> և նաայդ բոլորը հորել լեռան մոտի անտառում, իհարկե, չհակառակեց։ Բայց կինը ասացորպեսզի ոչ ոք չտեսնի, և որ ինքը ձիուց չի իջնի, կսպասի այդտեղ։ Դա նրա կողմից միանգամայն բանական էրեթե մուշտարի գտնվի, որովհետև նա տեսնում էրէժան գնով կվաճառեմ ցանկացած իրը։ Տղամարդը սկսեց կամաց-կամաց ենթարկվել խոսքերիս ազդեցությանը։ Եվ ի՞նչ եք կարծում։ Ճիշտ եմ ասում, ահավոր բան է ընչաքաղցությունը։ Չէր անցել նույնիսկ կես ժամ, որ անտառը շատ խիտ է։ Ամեն ինչ շատ լավ էր գնում, նրանք շրջեցին իրենց ձիու գլուխը և ես կնոջը մենակ թողնելով, տղամարդուն տարա թավուտ։ինձ հետ արահետով ուղղվեցին դեպի լեռը։

:Մացառուտի ծայրին միայն բամբուկ էր աճում։ Բայց երբ անցանք մոտավորապես կես տյո, կրիպտոմերիաներ էլ պատահեցին։ Իմ մտադրության համար դրանից ավելի հարմար տեղ չկար։ Ճյուղերը հեռացնելովԵրբ մենք մոտեցանք անտառին, ես ճշմարտանման պատմություն էի անումասացի, թե իբր գանձերը որ իրերը թաղված են կրիպտոմերիաների տակ։ Տղամարդը ինձ ունկնդրելով՝ արագ առաջ հենց թավուտում և նրանց առաջարկեցի գնալ տեսնել։ Ագահությունը տղամարդուն ուտում էր գնում, գնում էր այնտեղև նա, որտեղ երևում էին այդ ծառերի բարակ ցողունները։ Բամբուկը ավելի ու ավելի սակավ էր հանդիպումիհարկե, չորս կողմը արդեն կրիպտոմերիաներ էին բարձրանումչհակառակեց։ Բայց կինը ասաց, ևոր ինքը ձիուց չի իջնի, հենց այդտեղ էլ ես անակնկալ նետվեցի կսպասի այդտեղ։ Դա նրա վրա ու գետին տապալեցի։ Մի վայրկյան հետո կողմից միանգամայն բանական էր, որովհետև նա արդեն կապկպված տեսնում էր ծառին։ Ասում եք, որտեղի՞ց պարանը... Ո՞ր ավազակն է առանց պարանի լինում։ Պարանը գոտուս տակ որ անտառը շատ խիտ է։ Ամեն ինչ շատ լավ էր. չէ որ ցանկապատի վրայից անցնելու համար դա ինձ միշտ պետք է գալիս։ Որպեսզի նա չկարողանար գոոգոռալ, հասկանալի էգնում, և ես նրա բերանը բամբուկի տերևներ խցկեցիկնոջը մենակ թողնելով, որից հետո նրանով զբաղվելու հարկ չկար։տղամարդուն տարա թավուտ։

:Տղամարդու հետ հաշիվը փակելով՝ ես վերադարձա կնոջ մոտ և ասացիՄացառուտի ծայրին միայն բամբուկ էր աճում։ Բայց երբ անցանք մոտավորապես կես տյո, որ նրա ուղեկիցը անակնկալ տկարացել էկրիպտոմերիաներ էլ պատահեցին։ Իմ մտադրության համար դրանից ավելի հարմար տեղ չկար։ Ճյուղերը հեռացնելով, և որ հարկավոր է գնալ տեսնելես ճշմարտանման պատմություն էի անում, թե ինչ է պատահել։ Ավելորդ է նույնիսկ ասելիբր գանձերը թաղված են կրիպտոմերիաների տակ։ Տղամարդը ինձ ունկնդրելով՝ արագ առաջ էր գնում, որ այս անգամ էլ ես իմն արեցի։ Նա հանեց իր լայնեզր գլխարկը և, ձեռքս բաց չթողնելով, քայլեց դեպի անտառի խորքը։ Բայց երբ եկանք հասանք գնում էր այնտեղ, ուր ամուսինը կապված որտեղ երևում էին այդ ծառերի բարակ ցողունները։ Բամբուկը ավելի ու ավելի սակավ էր ծառիցհանդիպում, չորս կողմը արդեն կրիպտոմերիաներ էին բարձրանում, նա ձեռքը տարավ թևի տակ և մի դաշույն դուրս քաշեց։ Դեռ երբեք չէի տեսել այդքան անսանձ ու խիզախ կին։ Թե որ զգաստ չլինեի այն ժամանակ, անպայման մահացու վերք կստանայի փորիս։ Դրանից հենց այդտեղ էլ ես մի կերպ խույս տվեցի, բայց անակնկալ նետվեցի նրա վրա ու գետին տապալեցի։ Մի վայրկյան հետո նա անողոք հարվածներ արդեն կապկպված էր հասցնումծառին։ Ասում եք, չքաշվելով վիրավորել ուր որտեղի՞ց պարանը... Ո՞ր ավազակն է առանց պարանի լինում։ Պարանը գոտուս տակ էր. չէ որ պատահի։ Սակայն հո իզուր չիցանկապատի վրայից անցնելու համար դա ինձ միշտ պետք է գալիս։ Որպեսզի նա չկարողանար գոռգոռալ, հասկանալի է, որ ես Տաձյոմարան եմ։ Ինձ վերջապես հաջողվեց, առանց սուրը հանելու, դաշույնը ցած գցել նրա ձեռքից։ Իսկ առանց զենքի ամենախիզախ կինն էլ ոչինչ չի կարող անել։ Եվ, վերջ ի վերջո, ինչպես և ցանկանում էի, տղամարդուն կյանքից չզրկելովբերանը բամբուկի տերևներ խցկեցի, կարողացա կնոջը տիրանալ։որից հետո նրանով զբաղվելու հարկ չկար։

:ԱյոՏղամարդու հետ հաշիվը փակելով՝ ես վերադարձա կնոջ մոտ և ասացի, տղամարդուն կյանքից չզրկելով։ Ես դրանից հետո որ նրա ուղեկիցը անակնկալ տկարացել է, և որ հարկավոր է գնալ տեսնել, թե ինչ է պատահել։ Ավելորդ է նույնիսկ ասել, որ այս անգամ էլ չէի պատրաստվում նրան սպանել։ ես իմն արեցի։ Նա հանեց իր լայնեզր գլխարկը և, ձեռքս բաց չթողնելով, քայլեց դեպի անտառի խորքը։ Բայց երբ ուզեցի անտառից չքվելեկանք հասանք այնտեղ, թողնելով պառկած կնոջը՝ արցունքն աչքերինուր ամուսինը կապված էր ծառից, հանկարծ նա խելագարի նման կախվեց թևքիցս ձեռքը տարավ թևի տակ ևմի դաշույն դուրս քաշեց։ Դեռ երբեք չէի տեսել այդքան անսանձ ու խիզախ կին։ Թե որ զգաստ չլինեի այն ժամանակ, շնչահեղձ լինելովանպայման մահացու վերք կստանայի փորիս։ Դրանից ես մի կերպ խույս տվեցի, բղավեց. «Կամ դուք կմեռնեքբայց նա անողոք հարվածներ էր հասցնում, կամ ամուսինս... երկուսիցդ մեկը պետք է մեռնի... Երկու տղամարդու աչքի առաջ խայտառակվելը մահից վատ է... Ձեզանից մեկը պետք է մեռնի... իսկ ես նրա մոտ կգնամչքաշվելով վիրավորել ուր որ պատահի։ Սակայն հո իզուր չի, ով որ կենդանի կմնա»։ Եվ ահա այդ ժամանակ ես Տաձյոմարան եմ։ Ինձ վերջապես հաջողվեց, առանց սուրը հանելու, դաշույնը ցած գցել նրա ձեռքից։ Իսկ առանց զենքի ամենախիզախ կինն էլ ցանկացա սպանել տղամարդուն։ (Մռայլ հուզմունք):ոչինչ չի կարող անել։ Եվ, վերջ ի վերջո, ինչպես և ցանկանում էի, տղամարդուն կյանքից չզրկելով, կարողացա կնոջը տիրանալ։

:ԱյժմԱյո, տղամարդուն կյանքից չզրկելով։ Ես դրանից հետո էլ չէի պատրաստվում նրան սպանել։ Բայց երբ այս բանն ասացի ձեզուզեցի անտառից չքվել, երևիթողնելով պառկած կնոջը՝ արցունքն աչքերին, թվում էհանկարծ նա խելագարի նման կախվեց թևքիցս և, որ ես դաժան մարդ եմ։ Ձեզշնչահեղձ լինելով, անշուշտբղավեց. «Կամ դուք կմեռնեք, այդպես կամ ամուսինս... երկուսիցդ մեկը պետք է թվում, որովհետև դուք այդ կնոջ դեմքը չեք տեսել: Որովհետև դուք չեք տեսել մեռնի... Երկու տղամարդու աչքի առաջ խայտառակվելը մահից վատ է... Ձեզանից մեկը պետք է մեռնի... իսկ ես նրա վառվող աչքերը։ Երբ մեր հայացքները հանդիպեցին իրարմոտ կգնամ, ես ցանկացա իմ կինը դարձնել նրան, թեկուզս, կայծակն ինձ տեղնուտեղը շանթի։ Իմ կինը դարձնել նրան՝ գլխումս միայն և միայն ով որ կենդանի կմնա»։ Եվ ահա այդ միտքն էր պտտվում։ Ոչ, դա գռեհիկ վավաշոտություն չէր, ինչպես դուք կարծում եք։ Եթե միայն վավաշոտությունը լիներ, ես կնոջը քացով դեն կշպրտեի և կհեռանայի։ Այդ դեպքում տղամարդն ժամանակ էլ ստիպված չէր լինի սուրս իր արյունով ներկել։ Բայց այն պահին, երբ թավուտի աղջամուղջում դիտեցի կնոջ դեմքը, վճռեցի, որ մինչև տղամարդուն չսպանեմ, չեմ գնա այդտեղից։ցանկացա սպանել տղամարդուն։ (Մռայլ հուզմունք)

:Չնայած որոշել էի նրան սպանելԱյժմ, բայց ստորաբար սպանել չէի ուզում։ Ես նրա կապերը արձակեցի և երբ այս բանն ասացիձեզ, պետք երևի, թվում է մենամարտենք սրերով։ Այն պարանը, որ գտել եք ծառի բնի մոտես դաժան մարդ եմ։ Ձեզ, հենց իմ շպրտածն է։ Տղամարդը այլայլված դուրս քաշեց ծանր սուրը և իսկույն էլանշուշտ, առանց ծպտուն հանելուայդպես է թվում, կատաղորեն նետվեց ինձ վրա։ Կարիք էլ չկա ասելու, թե ինչով վերջացավ որովհետև դուք այդ մենամարտը։ Քսաներեքերորդ շարժմանը սուրս ծակեց կնոջ դեմքը չեք տեսել Որովհետև դուք չեք տեսել նրա կուրծքը։ Քսաներեքերորդ շարժմանը՝ խնդրում եմ չմոռանաք։ Դա վառվող աչքերը։ Երբ մեր հայացքները հանդիպեցին իրար, ես ցանկացա իմ կինը դարձնել նրան, թեկուզս, կայծակն ինձ մինչև հիմա տեղնուտեղը շանթի։ Իմ կինը դարձնել նրան՝ գլխումս միայն և միայն այդ միտքն էր պտտվում։ Ոչ, դա գռեհիկ վավաշոտություն չէր, ինչպես դուք կարծում եք։ Եթե միայն վավաշոտությունը լիներ, ես կնոջը քացով դեն կշպրտեի և կհեռանայի։ Այդ դեպքում տղամարդն էլ զարմանք է պատճառումստիպված չէր լինի սուրս իր արյունով ներկել։ Բայց այն պահին, ամբողջ աշխարհում նա միակն էրերբ թավուտի աղջամուղջում դիտեցի կնոջ դեմքը, վճռեցի, որ քսան անգամ իր սուրը խաչեց իմի հետ։ (Ուրախ ժպիտ):մինչև տղամարդուն չսպանեմ, չեմ գնա այդտեղից։

:Հենց Չնայած որոշել էի նրան սպանել, բայց ստորաբար սպանել չէի ուզում։ Ես նրա կապերը արձակեցի և ասացի, պետք է մենամարտենք սրերով։ Այն պարանը, որ նա ընկավգտել եք ծառի բնի մոտ, արյունաշաղախ հենց իմ շպրտածն է։ Տղամարդը այլայլված դուրս քաշեց ծանր սուրը ձեռքիսև իսկույն էլ, շրջվեցի դեպի կինը։ Բայցառանց ծպտուն հանելու, պատկերացնո՞ւմ եքկատաղորեն նետվեց ինձ վրա։ Կարիք էլ չկա ասելու, թե ինչով վերջացավ այդ մենամարտը։ Քսաներեքերորդ շարժմանը սուրս ծակեց նրա կուրծքը։ Քսաներեքերորդ շարժմանը՝ խնդրում եմ չմոռանաք։ Դա ինձ մինչև հիմա էլ զարմանք է պատճառում, ամբողջ աշխարհում նա արդեն չկար։ Ես նրան սկսեցի փնտրել ծառերի մեջ։ Սակայն բամբուկի թափված տերևների վրա որևէ հետք չէր մնացել։ Իսկ երբ ես ականջ էի դնումմիակն էր, լսում էի միայն տղամարդու կոկորդից եկող հոգեվարքի խռխռոցը։որ քսան անգամ իր սուրը խաչեց իմի հետ։ (Ուրախ ժպիտ)

:Գուցե երբ մենք սկսեցինք մենամարտել, կինը թավուտից ծլկել էր, որպեսզի օգնություն կանչի։ Հենց որ դա մտքովս անցավնա ընկավ, ես հասկացա, որ բանը կյանքիս է վերաբերում։ Ես սպանվածից վերցրի արյունաշաղախ սուրըձեռքիս, աղեղն ու նետերը և անմիջապես նախկին արահետը դուրս եկա։ Այնտեղ կնոջ ձին առաջվա նման խաղաղ խոտ էր պռճոկում։ Խոսել այն մասինշրջվեցի դեպի կինը։ Բայց, թե ինչ եղավ հետոպատկերացնո՞ւմ եք, կնշանակի ջուր ծեծել։ Միայն մի բան։ Մայրաքաղաք մեկնելուց առաջ այդ սուրը նա արդեն ինձ մոտ չէր։ Ահա և իմ ամբողջ խոստովանությունը։ Ամենադաժան պատժի ենթարկեք ինձ. ախր չկար։ Ես նրան սկսեցի փնտրել ծառերի մեջ։ Սակայն բամբուկի թափված տերևների վրա որևէ հետք չէր մնացել։ Իսկ երբ ես միշտ գիտեիականջ էի դնում, որ օրերից մի օր իմ գլուխը ստիպված կլինի ցցի վրա բարձրանալ:(Գրգռիչ տեսք)։լսում էի միայն տղամարդու կոկորդից եկող հոգեվարքի խռխռոցը։

:Բայց նա ինչպես էլ որ գալարվում էր, պարանը միայն ավելի խորն էր մտնում մարմնի մեջ։ Ես ինքնաբերաբար ձգվեցի նրա կողմը, ոչ, ես նոր միայն ուզում էի ձգվել, բայց Տիրանալով ինձ՝ կապույտ զգեստով այն տղամարդը ոտքով խփեց ու մի ակնթարթում ինձ գցեց գետին։ Հենց այդ ժամանակ էլ դա պատահեց։ Այդ պահին դարձավ կապկպված ամուսնուս աչքերում մի աննկարագրելի փայլ տեսա։ Աննկարագրելի... նույնիսկ այժմ հիշելով այդ աչքերըև ծաղրանքով հռհռաց։ Երևի, ես չեմ կարողանում իմ մեջ դողը խեղդել։ Ուժ չունենալով արտաբերել մի հատիկ բառ, ամուսինս հայացքի մեջ զեղեց իր ամբողջ հոգին։ Բայց նրա աչքերը ցասում, տառապանք չէին արտահայտում, դրանցում շողշողում շատ ծանր էր իմ նկատմամբ սառը մի արհամարհանք, ահա թե ինչ էին արտահայտում դրանք։ Ոչ թե այն տղամարդու քացուց, այլ այդ հայացքի սարսափից ինձ կորցրած, ես գոռացի ու ուշաթափ եղա։ամուսնուս համար։

:Երբ Բայց նա ինչպես էլ որ գալարվում էր, պարանը միայն ավելի խորն էր մտնում մարմնի մեջ։ Ես ինքնաբերաբար ձգվեցի նրա կողմը, ոչ, ես ուշքի եկանոր միայն ուզում էի ձգվել, կապույտ հագած բայց այն տղամարդը արդեն գնացել էր։ Միայն ամուսինս առաջվա նման կապված էր կրիպտոմերիայի բնին։ Բամբուկի թափված տերևների վրայից դժվարությամբ բարձրանալովոտքով խփեց ու մի ակնթարթում ինձ գցեց գետին։ Հենց այդ ժամանակ էլ դա պատահեց։ Այդ պահին ամուսնուս աչքերում մի աննկարագրելի փայլ տեսա։ Աննկարագրելի... նույնիսկ այժմ հիշելով այդ աչքերը, ես ուշադրությամբ նայեցի նրա դեմքին։ չեմ կարողանում իմ մեջ դողը խեղդել։ Ուժ չունենալով արտաբերել մի հատիկ բառ, ամուսինս հայացքի մեջ զեղեց իր ամբողջ հոգին։ Բայց նրա հայացքը գրեթե չէր փոխվել։ Նրա աչքերը առաջվա պես ցասում, տառապանք չէին արտահայտում էին , դրանցում շողշողում էր իմ նկատմամբ սառը մի արհամարհանք և զսպված ատելություն։ Չգիտեմ ինչպես ասեմ, ահա թե այն ժամանակ ես ինչ զգացի... և՛ ամոթէին արտահայտում դրանք։ Ոչ թե այն տղամարդու քացուց, և՛ վիշտ, և՛ ցասում... Օրորվելով ոտքի կանգնեցի և մոտեցա ամուսնուս։ «Լսեք։ Այն բանից հետո, ինչ որ պատահեցայլ այդ հայացքի սարսափից ինձ կորցրած, ես ձեզ հետ այլևս չեմ կարող ապրել։ Ես որոշել եմ մեռնել։ Բայց... բայց դուք էլ մեռեք։ Դուք տեսաք իմ խայտառակությունը։ Դրանից հետո ես չեմ կարող ձեզ կենդանի թողնել»։գոռացի ու ուշաթափ եղա։

:Մեծ դժվարությամբ, բայց ահա թե ինչ ասացի Երբ ես նրան։ Եվ, համենայն դեպսուշքի եկա, կապույտ հագած այն տղամարդը արդեն գնացել էր։ Միայն ամուսինս առաջվա նման զզվանքով կապված էր նայում ինձ։ Զսպելով հուզմունքս, որից կուրծքս քիչ էր մնում պւսյթերկրիպտոմերիայի բնին։ Բամբուկի թափված տերևների վրայից դժվարությամբ բարձրանալով, ես սկսեցի փնտրել ուշադրությամբ նայեցի նրա սուրը։ դեմքին։ Բայցնրա հայացքը գրեթե չէր փոխվել։ Նրա աչքերը առաջվա պես արտահայտում էին սառը արհամարհանք և զսպված ատելություն։ Չգիտեմ ինչպես ասեմ, հավանաբար, ավազակը բոլորը հափշտակել էրթե այն ժամանակ ես ինչ զգացի. ոչ միայն սուրը.. և՛ ամոթ, այլև նետն ու աղեղը ոչ մի տեղ չէին երևում։ Միայն դաշույնն էրև՛ վիշտ, բարեբախտաբաոև՛ ցասում... Օրորվելով ոտքի կանգնեցի և մոտեցա ամուսնուս։ «Լսեք։ Այն բանից հետո, ոտքերիս մոտ ընկած։ ինչ որ պատահեց, ես ձեզ հետ այլևս չեմ կարող ապրել։ Ես վերցրի դաշույնր և մեկ անգամ էլ ասացի ամուսնուսորոշել եմ մեռնել։ Բայց. «Հիմա .. բայց դուք էլ մեռեք։ Դուք տեսաք իմ խայտառակությունը։ Դրանից հետո ես չեմ կարող ձեզ կսպանեմ։ Եվ իսկույն էլ կսպանեմ ինձ»։կենդանի թողնել»։

:Ամուսինս հազիվհազ շարժեց շրթունքներըՄեծ դժվարությամբ,երբ լսեց այս խոսքերը։ Հասկանալի էբայց ահա թե ինչ ասացի ես նրան։ Եվ, ձայն դուրս չեկավհամենայն դեպս, որովհետև նրա բերանը խցկված ամուսինս առաջվա նման զզվանքով էր բամբուկն տերևներով։ Բայց երբ նայեցի նայում ինձ։ Զսպելով հուզմունքս, որից կուրծքս քիչ էր մնում պայթեր, ես սկսեցի փնտրել նրա շրթունքներինսուրը։ Բայց, իսկույն հասկացահավանաբար, թե ինչ ավազակը բոլորը հափշտակել էր ասել։ Իմ նկատմամբ ունեցած նույն արհամարհանքով նա արտաբերեց մի բառ. «Սպանի'ր»։ Եվ գրեթե անգիտակցաբար ես դաշույնը խոր մեխեցի նրա կուրծքըոչ միայն սուրը, որ ծածկած այլև նետն ու աղեղը ոչ մի տեղ չէին երևում։ Միայն դաշույնն էր բաց կապույտ զգեստով։, բարեբախտաբաո, ոտքերիս մոտ ընկած։ Ես վերցրի դաշույնր և մեկ անգամ էլ ասացի ամուսնուս. «Հիմա ես ձեզ կսպանեմ։ Եվ իսկույն էլ կսպանեմ ինձ»։

:Կարծեմ այստեղ նորից գիտակցությունս կորցրեցի։ Երբ ուշքի եկա ու շուրջս նայեցիԱմուսինս հազիվհազ շարժեց շրթունքները, ամուսինսերբ լսեց այս խոսքերը։ Հասկանալի է, առաջվա նման կապկպվածձայն դուրս չեկավ, այլևս չէր շնչում։ Բամբուկի բներին փաթաթված կրիպտոմերիաների խիտ ճյուղերի արանքից որովհետև նրա գունատ դեմքին ընկավ մայր մտնող արևի ճառագայթը։ Հեկեկանքս զսպելով՝ ես դիակի վրայից արձակեցի պարանը։ Եվ հետո... ի՞նչ պատահեց հետո։ Խոսելու ուժ չունեմ այլևս։ Ինչ էլ որ անում էիբերանը խցկված էր բամբուկն տերևներով։ Բայց երբ նայեցի նրա շրթունքներին, մեռնելու վճռականություն չէի գտնում իմ մեջ։ Ես դաշույնը մոտեցնում էի կոկորդիսիսկույն հասկացա, ջանում էի խեղդվել լեռան ստորոտի լճակում, փորձում էիթե ինչ էր ասել։ Իմ նկատմամբ ունեցած նույն արհամարհանքով նա արտաբերեց մի բառ... Բայց ահա չմեռա, մնացի կենդանի և դրանով չեմ կարող հպարտանալ։ (Տխուր ժպիտ)։ Գուցե գթասիրտ, կարեկցող աստվածուհի Կաննոն երես դարձրեց այնպիսի փուչ էակից, ինչպիսին ես եմ։ Բայց հիմա ես ի՞նչ անեմ, «Սպանի'ր»։ Եվ գրեթե անգիտակցաբար եսդաշույնը խոր մեխեցի նրա կուրծքը, որ սպանել եմ իմ ամուսնուն, անարգվել եմ ավազակի կողմից, ես ի՞նչ անեմ։ Ես ինչ... Ես... (Միանգամից հուսակտուր հեկեկանքներ):ծածկած էր բաց կապույտ զգեստով։

:Ավազակին լսելով՝ կինս վերջապես դեմքը մւոախոհ բարձրացրեց։ Տիրանալով կնոջս՝ ավազակը նստեց և սկսեց նրան հանգստացնել։ Իմ բերանը, պարզ է, խցկված էր։ Ես երբեք կապված էի ծառի բնին։ Բայց ամբողջ ժամանակ կնոջս աչքով-ունքով նշաններ էի անում. «Մի՛ հավատա նրան։ Ինչ ասում է՝ սուտ է»։ Ահա թե ինչ էի ուզում նրան այդպես գեղեցիկ չէի տեսել։ հասկացնել։ Բայց ի՞նչ պատասխանեց ավազակին իմ գեղեցկուհի կինըկինս, երբ ես՝ կապկպվածսթափված տերևների վրա տխուր նստած, նրա կողքին էի։ Այժմ ես դեգերում եմ չգոյության մեջիր ծնկներից աչքը չէր բարձրացնում։ Ճիշտ է, սակայն ամեն կարելի էր ենթադրել, որ նա ուշադիր լսում է ավազակի խոսքերը։ Ես խանդից գալարվում էի։ Իսկ ավազակը խոսքը ճարպկությամբ նպատակին էր հասցնում։ Մեկ անգամանարատությունը կորցնելուց հետո՝ ամուսնու հետ յոլա գնալը դժվար կլինի։ Ավելի լավ չի՞ լինի իր՝ ավազակի կինը դառնալ, հենց քան այդպես մնալ ամուսնու հետ։ Չէ՞ որ հիշում եմ նրա այդ պատասխանընա անվայել արարքի դիմեց հատկապես այն պատճառով, զայրույթը այրում է ինձ։ որ կինը դուր էր եկել իրեն... Ահա թե ինչ ասաց կինս. «Դե, ուրեմն, տարեք ինձ, ուր որ ուզում եք»։ (Երկար լռություն):աստիճան հանդուգն էր խոսում նա։

:Ավազակին լսելով՝ կինս վերջապես դեմքը մտախոհ բարձրացրեց։ Ես երբեք նրան այդպես գեղեցիկ չէի տեսել։ Բայց ի՞նչ պատասխանեց ավազակին իմ գեղեցկուհի կինը, երբ ես՝ կապկպվածս, նրա մեղքը միայն դրանում չէ։ Այդ մեկի պատճառով կողքին էի։ Այժմ եսդեգերում եմ չգոյության մեջ, երևիսակայն ամեն անգամ, խավարում թափառելովհենց որ հիշում եմ նրա այդ պատասխանը, այսպես չէի տանջվի։ զայրույթը այրում է ինձ։ Ահա թե ինչ կատարվեց, ասաց կինս, ինչպես երազում, հետևեց ավազակին, որը նրան թևանցուկ էր արել, և արդեն պատրաստվում էր դուրս գալ անտառից, երբ հանկարծ անասելի գունատվելով, մատնացույց արեց ինձ՝ ծառին կապկպվածիս։ «Սպանեք դրան։ Ես չեմ կարող ձեզ հետ լինել, քանի դեռ նա կենդանի է...»«Դե,— մի քանի անգամ խելագարի պես աղաղակեց նա։ «Սպանեք դրան»ուրեմն, այս բառերը դեռ հիմա էլ փոթորկի նման քշում են տարեք ինձ դեպի խավարի խորխորատները։ Արդյոք երբևիցե այդպիսի նողկալի բառեր դուրս եկե՞լ են մարդկային շրթունքներից։ Արդյոք այդպիսի զզվելի բառեր երբևէ հասե՞լ են մարդկային լսելիքին։ Արդյոք թեկուզ երբևէ... (Կծու քրքիջի անակնկալ պոռթկում): Այդ խոսքերի վրա նույնիսկ ավազակը գունատվեց։ «Սպանե՛ք դրան»,— նրա թևքից կառչած, գոռում էր կինս։ Ակնապիշ նրան նայելով՝ ավազակը ոչ հա ասաց, ոչ էլ՝ չէ, և հանկարծ քացով խփեց գցեց նրան թափթփված տերևների վրա։ (Նորից կծու քրքիջի պոռթկում)։ Ձեռքերը խաչելով կրծքին՝ նա դարձավ դեպի ինձ։ «Ինչպե՞ս վարվել այս կնոջ հետ։ Սպանե՞լ, թե ներել։ Պատասխան տալու համար՝ գլխով անել։ Սպանե՞լ»։ Միայն այդ բառերի համար ես պատրաստ եմ ամեն ինչ ներել երան։ ուր որ ուզում եք»։ (Կրկին երկար Երկար լռություն)։

:Բայց նրա մեղքը միայն դրանում չէ։ Այդ մեկի պատճառով ես, երևի, խավարում թափառելով, այսպես չէի տանջվի։ Ահա թե ինչ կատարվեց, կինս, ինչպես երազում, հետևեց ավազակին, որը նրան թևանցուկ էր արել, և արդեն պատրաստվում էր դուրս գալ անտառից, երբ հանկարծ անասելի գունատվելով, մատնացույց արեց ինձ՝ ծառին կապկպվածիս։ «Սպանեք դրան։ Ես չեմ կարող ձեզ հետ լինել, քանի դեռ նա կենդանի է...»,— մի քանի անգամ խելագարի պես աղաղակեց նա։ «Սպանեք դրան», այս բառերը դեռ հիմա էլ փոթորկի նման քշում են ինձ դեպի խավարի խորխորատները։ Արդյոք երբևիցե այդպիսի նողկալի բառեր դուրս եկե՞լ են մարդկային շրթունքներից։ Արդյոք այդպիսի զզվելի բառեր երբևէ հասե՞լ են մարդկային լսելիքին։ Արդյոք թեկուզ երբևէ... (Կծու քրքիջի անակնկալ պոռթկում) Այդ խոսքերի վրա նույնիսկ ավազակը գունատվեց։ «Սպանե՛ք դրան»,— նրա թևքից կառչած, գոռում էր կինս։ Ակնապիշ նրան նայելով՝ ավազակը ոչ հա ասաց, ոչ էլ՝ չէ, և հանկարծ քացով խփեց գցեց նրան թափթփված տերևների վրա։ (Նորից կծու քրքիջի պոռթկում)։ Ձեռքերը խաչելով կրծքին՝ նա դարձավ դեպի ինձ։ «Ինչպե՞ս վարվել այս կնոջ հետ։ Սպանե՞լ, թե ներել։ Պատասխան տալու համար՝ գլխով անել։ Սպանե՞լ»։ Միայն այդ բառերի համար ես պատրաստ եմ ամեն ինչ ներել երան։ (Կրկին երկար լռություն)։ Մինչ ես տատանվում էի, կինս հանկարծ բղավեց ու նետվեց թավուտի խորքը։ Ավազակը նույն վայրկյանին ընկավ նրա հետևից, բայց, ինչպես երևում էր, չկարողացավ հասնել։ Ինձ թվում էր, թե այդ բոլորը զառանցանքի մեջ եմ տեսնում։

:Երբ նա հեռացավ, շրջապատում ամենուրեք լռություն տիրեց։ Ո՛չ, ոչ ամենուրեք, կողքիս լսելի էր ինչ-որ մեկի հեկեկանքը։ Պարանը քանդելով՝ ես ուշադիր ականջ դրեցի։ Եվ ի՞նչ։ Ես հասկացա, որ այդ ինքս եմ հեկեկում։ (Երրորդ անգամ երկար լռություն) :

:Վերջապես, ես դժվարությամբ ծառաբնից անջատեցի չարչարված մարմինս։ Իմ առջև փայլում էր դաշույնը, որ կինս էր վայր գցել։ Ես դա վերցրի և մի արագ շարժումով խրեցի կուրծքս։ Եվ զգացի, թե ինչպես արյան ինչ-որ կծիկ գլորվեց դեպի կոկորդս, բայց դրանում տանջալից ոչինչ չկար։ Երբ կուրծքս սառեց, շուրջս ավելի խոր լռություն իջավ։ 0~, ինչպիսի լռություն էր։ Այդ լեռնային անտառում չէր դայլայլում ոչ մի թռչուն։ Միայն կրիպտոմերիայի ու բամբուկի ճյուղերի վրա վառվում էին մայր մտնող արևի տխուր ճառագայթները։ Մայր մտնող արևի... բայց և նրանք էլ կամաց-կամաց աղոտանում էին։ Ոչ ծառերը և ոչ էլ բամբուկը այլևս չէին երևում։ Եվ ինձ, որ փռված էի գետնին, պարուրեց մի խոր անդորրություն։

:Եվ ահա այդ ժամանակ ինչ-որ մեկը գաղտագողի մոտեցավ ինձ։ Ես ուզեցի տեսնել, թե ով է։ Բայց աղջամուղջը շուրջս ամեն ինչ ծածկեց։ Եվ ինչ-որ մեկը... այդ ինչ-որ մեկը իմ կրծքից անտեսանելի ձեռքով հանեց դաշույնը։ Նույն պահին բերանս նորից լցվեց հորդող արյունով։ Եվ դրանից հետո ես առհավետ ընկղմվեցի չգոյության խավարի մեջ։

:1922 [[Կատեգորիա: Արձակ]][[Կատեգորիա: Ճապոնական գրականություն]]