Changes
/* Գլուխ տասներկուերորդ */
― Ա՜խ, միայն թե ոչ այստեղ, ոչ պալատո՛ւմ։
==Գլուխ տասներեքերորդ==
Գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը սևեռուն հայացքով նայում էր թույլ լուսավորված էկրանին, փորձելով վերծանել պատկերը։ Բոլոր ինժեներների ու գիտնականների նման, նա իր կյանքի մի զգալի մասը անց էր կացրել սրընթաց էլեկտրոնների նկարած պատկերները զննելով, որոնք վերարտադրել են խիստ խոշոր կամ խիստ փոքր, չափազանց պայծառ կամ չափազանց աղոտ երևույթներ, որպեսզի մարդ կարողանար նկատել դրանք։ Հարյուր տարվանից ավելի է անցել այն ժամանակներից, երբ կատոդային փողակը իշխանություն ընծայեց մարդուն անտեսանելի աշխարհի նկատմամբ․ նա արդեն մոռացել է, թե երբ էր այդ աշխարհը անմատչելի եղել իրեն։
Ինֆրատեղարկուն նրանցից երկու հարյուր մետր հեռու փոշե մակերևույթի վրա, հայտնաբերեց հազիվ նկատելի ջերմային բիծ, որը կազմում էր գրեթե կանոնավոր մեկուսացված մի շրջանակ։ Սարքի տեսադաշտում այլևս ոչ մի տեղ նկատելի չէր ջերմության աղբյուր։ Ճիշտ է, բիծը շատ ավելի փոքր էր, քան այն, որ Լոուսոնը նկարահանել էր «Լագրանժից», բայց կոորդինատները համընկնում էին։ Ոչ մի տարակույս․ այն է որ կա։
Սակայն հայտնի չէ դեռևս, թե ինչ է նշանակում այդ բիծը․․․ Շատ բացատրություններ կարող են լինել։ Ասենք, այստեղ Ծովի հատակից ցցվել է մի միայնակ լեռնագագաթ, որը հասնում է մինչև մակերեսը։ Այդ բանը պարզելու միայն մի միջոց կար։
― Այստեղ մնացեք, ― ասաց Լոուրենսը։ ― Ես իմ փոշեսահնակով առաջ կգնամ։ Երբ ես լինեմ ճիշտ բծի կենտրոնում, ինձ ասացեք։
― Ինչ եք կարծում, դա վտանգավոր չէ՞։
― Հազիվ թե, բայց ավելի լավ է վտանգի չենթարկվել։
Եվ «Փոշեսահնակ֊1֊ը» դանդաղ սահեց դեպի առեղծվածային բիծը՝ այնքան նկատելի ինֆրատեղարկուի համար, բայց նույնքան աննկատելի սովորական աչքի համար։
― Մի քիչ ձախ, ― հրաման տվեց Թոմը։ ― Մի քանի մետր ևս․․․ էլի․․․ այդպե՛ս։
Լոուրենսը աչքերը հառեց լուսնային գորշ փոշուն։ Կարծես ոչ մի տարբերություն Ծովի մյուս տեղամասերի համեմատությամբ։ Բայց լավ նայելով, նա նկատեց մի այնպիսի բան, որից սարսուռ անցավ մարմնով։
Եթե շատ ուշադիր նայես (ինչպես նա էր հիմա նայում) Ծովի հարթության վրա կարելի էր նկատել շատ մանր նախշեր։ Այդ նախշը շարժվում էր, երեսի շերտը ասես մի անտեսանելի քամու ուժով սողում էր դեպի փոշեգնացը։
Այ քեզ բան․․․ Լուսնի վրա անսովորն ու անհասկանալին զգուշություն էր պահանջում․ շատ հաճախ այն փորձանք էր նշանակում։ Գլխավորը լարեց ուշադրությունը։ Եթե այստեղ խորտակվել է նավը, ի՞նչ կարող էր սպառնալ փոշեսահնակին․․․
― Ավելի լավ է մի մոտեցեք, ― հաղորդեց նա «Փ ոշեսահնակ 2֊ին»։ ― Այստեղ ինչ֊որ տարօրինակ բան կա, չեմ կարողանում հասկանալ։
Ու մանրամասն նա Լոուսոնին նկարագրեց երևույթը։ Լսելով՝ նա համարյա անմիջապես պատասխանեց․
― Ասում եք, նման է վերընթաց հոսանքի՞։ Այդպես էլ պետք է լինի։ Մենք այդտեղ հայտնաբերել ենք ջերմային օջախ։ Այն բավականին հզոր է, ուստի և առաջ է բերել փոխատարական հոսանք։
― Իսկ ջերմությունը որտեղի՞ց է։ Ի՞նչ գործ ունի «Սելենը»։
Լոուրենսը չէր կարողանում թաքցնել իր հիասթափությունը։ Հենց սկզբից էլ նա այդպես էր մտածում։ Անիմաստ ձեռնարկում է։ Ճառագայթման մի օջախ կամ ցնցման հետևանքով դուրս ժայթքած շիկացած գազերը թյուրիմացության մեջ են գցել սարքը և իրենց խաբել֊քաշել են այս անապատը։ Որքան կարելի է շուտ պետք է հեռանալ այստեղից, հապաղելը վտանգավոր է։
― Ապա մի սպասեցե՛ք։ ― Լոուրենսը լսեց Թոմի ձայնը։ ― Իր բազմատեսակ ագրեգատներով ու քսաներկու ուղևորներով հանդերձ նավը քիչ ջերմություն չպետք է որ ճառագայթի։ Առնվազն երեք֊չորս կիլովատ։ Ու եթե փոշին ստատիկ հավասարակշռության վիճակում է, այդքանը բավական է, որպեսզի աղբյուրի նման խփի։
Շատ էլ հավանական չէ․․․ Բայց Լոուրենսը պատրաստ էր կառչել ջրի երեսի փրփուրին։ Վերցնելով մետաղե զննաձողը, գլխավորը այն ուղղահայաց իջեցրեց փոշու մեջ։ Սկզբում նա հեշտությամբ էր գնում, բայց որքան խորն էր գնում, այնքան դիմադրությունը ավելանում էր։ Ու երբ ձննաձողը մինչև վերջ մտավ (քսան մետր), ― ինժեները լարեց բոլոր ուժերը, որպեսզի ավելի խոր հրի այն։ Զննաձողի ծայրը ևս անցավ փոշու տակ՝ ոչինչ չկա։ Բայց Լոուրենսը հույս էլ չուներ, որ առաջին իսկ փորձից կհաջողվի։ Պետք է գիտական մոտեցում, սիստեմ։
Ետ ու առաջ հածանվելով, ասես երբեմնի կարտոֆիլ ցանող մի ֆերմեր, գլխավոր ինժեները փոշեսահնակից կիսով չափ դուրս թեքված՝ զննաձողը ձեռքին աշխատում էր։ Այդ օպերացիան մեծ ճշտաջանություն էր պահանջում, ու գործը դանդաղ էր ընթանում։ Լոուրենսը հիշեցնում էր կույրի, որը ճկուն շիվը ձեռքին խարխափում է մթության մեջ։ Եթե նրա շիվը շատ կարճ լինի, ապա մի բան ևս պետք է հորինել։ Բայց առայժմ վաղ է այդ մասին մտածելը․․․
Երբ ավարտվում էր տասներորդ րոպեն, Լուորենսը վրիպեց։ Ամբողջ ժամանակ նա աշխատում էր երկու ձեռքով, և ահա, ինչքան ուժ ուներ հուպ տալով զննաձողի վերին ծայրը, չափից ավելի դուրս կռացավ փոշեսահնակից, ոտքերը հանկարծ պոկվեցին տեղից, և նա բերանքսիվայր ընկավ Ծովը։
Երբ Պաթը դուրս եկավ օդասահանքի խցիկից, իսկույն նկատեց, որ տրամադրությունը փոխվել է։ Գիրքը դրել էին մի կողմ, ու սկիզբ էր առել տաք վիճաբանություն, որն ընդհատվեց նավապետի երևալուն պես։ Մի անհարմար լռություն տիրեց։ Որոշ ուղևորներ աչքի պոչով հետևում էին Հարրիսին, ոմանք էլ դիտմամբ չէին նկատում նրան։
― Կոմոդոր, ― ասաց Պաթը, ― ի՞նչ է պատահել։
― Ոմանք գտնում են, ― պատասխանեց Հանստենը, ― որ մենք այստեղից դուրս գալու համար ամեն ինչ չէ որ անում ենք։ Ես բացատրեցի, որ միայն մի ելք կա․ սպասել մինչև մեզ կգտնեն։ Բայց բոլորը չէ, որ համաձայն են ինձ հետ։
Զարմանալի ոչինչ չկա, մտածեց Պաթը։ Ժամանակն անցնում է, փրկարարները չեն երևում՝ բնականաբար ջղերը չեն դիմանում։ Կսկսեն պահանջել, որպեսզի գործենք, ամեն կերպ գործենք, միայն թե ձեռքներս ծալած չնստենք։ Մարդ էակի համար նողկալի բան է մահվան դեմ֊հանդիման անգործության մատնվելը։
― Մենք արդեն քանիցս քննարկել ենք այդ, ― հոգնաբեկ ասաց նա։ ― Խորությունը տասը մետրից պակաս չէ։ Նույնիսկ եթե մենք կարողանանք դուրս գալ նավից, ոչ ոք ի վիճակի չի լինի հաղթահարելու փոշու դիմադրությունը և մակերես դուրս գալ։
― Դուք համոզվա՞ծ եք, ― հարցրեց ինչ֊որ մեկը։
― Միանգամայն, ― պատասխանեց Պաթը։ ― Դուք երբևէ փորձե՞լ եք լող տալ ավազի մեջ։ Շատ չեք լողա։
― Իսկ եթե մոտորները գործի գցե՞ք։
― Վախենում եմ, մեկ սանտիմետր անգամ չշարժվենք տեղից։ Բայց թեկուզ շարժվեինք՝ մենք առաջ կգնայինք, այլ ոչ թե դեպի վեր։
― Հարկավոր է բոլորին հավաքել նավի վերջնամասում, գուցե քիթը բարձրանա։
― Իսկ նավիրանի բեռնվածությո՞ւնը, ― առարկեց Պաթը։ ― Ասենք ես միացրեցի մոտորները՝ դա միևնույն է թե պոզահարես աղյուսե պատը։ Միայն աստծուն է հայտնի, թե ինչի կարող է դա հանգեցնել։
― Բայց չէ որ գոնե մի հույս կլինի։ Ինչո՞ւ չփորձել։
Պաթը նայեց կոմոդորի կողմը, մի փոքր դժգոհությամբ, թե ինչու նա օգնության չի հասնում։ Հանստենը հանգիստ պատասխանեց նրա հայացքին, կարծես ասելով․ «Մինչև հիմա ես էի գլուխ քաշում, այժմ ձեր հերթն է»։ Ինչ արած, արդարացի է։ Սյուն ճիշտ էր։ Ժամանակն է կանգնել սեփական ոտքերի վրա, համենայն դեպս, ցույց տալ ուրիշներին, որ նա ի վիճակի է այդ անելու։
― Խիստ վտանգավոր է, ― վճռաբար ասաց նա։ ― Մենք հանգիստ կերպով կարող ենք առնվազն չորս օր էլ սպասել։ Բայց մեզ կգտնեն ավելի շուտ։ Ինչո՞ւ ռիսկի դիմել։ Եթե դա մեր վերջին հնարավորությունը լիներ՝ ես կասեի, այո։
Պաթ Հարրիսը աչք ածեց շուրջը՝ թե ո՞վ կառարկի։ Ու ակամա հանդիպեց միսս Մոռլիի հայացքին։ Ասենք նա չէր էլ փորձում խուսափել դրանից։ Սակայն միսսի խոսքերը տհաճ էին նրա համար։
― Հավանական է, նավապետը ամենևին էլ չի շտապում վերև։ Նա ինչ֊որ վաղուց չէր երևում, միսս Ուիլքինզը նույնպես։
«Այ դու, սատկածի մեկը, ― մտածեց Պաթը։ ― Միայն այն պատճառով, որ իրեն հարգող ոչ մի տղամարդ․․․»
― Հանգիստ Հարրի՛ս, ― ժամանակին միջամտեց կոմոդորը։ ― Ես ինձ վրա եմ վերցնում այդ։
Հանստենը, առաջին ամգամը լինելով, իսկականից դրսևորեց իր բնավորությունը։ Մինչ այդ պահը նա ամեն ինչ անում էր աննկատելի ու տակնհաց կամ թողնում էր անելու Պաթին։ Այժմ նրանք լսում էին հրամանատարի ձայնը, ու այն հնչում էր ինչպես շեփորը մարտադաշտում։ Խոսում էր ոչ թե պաշտոնաթող տիեզերագնացը, այլ տիեզերքի կոմոդորը։
― Միսս Մոռլի, ― ասաց նա, ― ձեր դիտողությունը անմիտ է և ոչ տեղին։ Ձեզ կարող է ներել միայն ծանր իրավիճակը, որի մեջ մենք բոլորս ընկել ենք։ Ինձ թվում է, դուք պետք է ներողություն խնդրեք նավապետից։
― Ես ճիշտ եմ, ― համառորեն առարկեց նա։ ― Թող նա ասի, որ դա այդպես չէ։
Վերջին երեսուն տարվա մեջ կոմոդոր Հանստենը ոչ մի անգամ չէր դուրս եկել համբերությունից, չէր ուզում այդ բանն անել նաև այժմ։ Սակայն նա գիտեր, թե երբ է օգտակար զայրացած ձևանալ․ հիմա էլ չէր խանգարի այդպես վարվել։ Նա բարկանում էր միսս Մոռլիի վրա, դժգոհ էր և Պաթից՝ նա պարզապես անհարմար դրության մեջ էր դրել նրան։ Փաստը մնում է փաստ՝ Պաթն ու Սյուն իսկապես որ շատ երկար մլուլ տվեցին այդ հաշվառման վրա։ Երբեմն արտաքին պարկեշտությունը անմեղ վարվելակերպից պակաս կարևոր չէ։ Չինացիները իզուր չեն ասում․ «Եթե կոշկերիզակներդ քանդվել են, հարևանիդ բոստանում մի կապիր»։
― Թքած միսս Ուիլքինզի ու նավապետի փոխհարաբերությունների վրա, ― ամենաահարկու ձայնով, որին միայն ընդունակ էր, ասաց կոմոդորը։ ― Դա նրանց անձնական գործն է, բայց քանի դեռ նրանք ազնվությամբ կատարում են իրենց պարտականությունները, մենք իրավունք չունենք խառնվելու։ Միգուցե, դուք ուզում եք ասել, որ նավապետ Հարրիսը թերանո՞ւմ է իր պարտականություններում։
― Հըմ․․․ ես այդ չեմ ասել։
― Այդ դեպքում ես ձեզ խնդրում եմ ընդհանրապես չխոսել։ Առանց այն էլ քիչ չեն մեր դժվարությունները, նորերը ստեղծելու հարկ չկա։
Մնացած ուղևորները նրանց վեճը լսում էին անհարմարության ու հետաքրքրության խառը զգացումով, ինչպես սովորաբար մարդկանց մեծ մասը լսում է ուրիշների գժտությունը։ Ինչևիցե, այս բախումը բոլորին էր վերաբերում, քանի որ առաջին մարտահրավերն էր հրամանատարի հեղինակությանը, առաջին նշանը այն բանի, որ կարգապահությունը խախտված է։ Մինչ այդ նրանց փոքրիկ ջոկատը մի ներդաշնակ միասնություն էր․ բայց ահա ինչ֊որ մեկը դեմ էր դուրս գալիս ցեղի ավագանուն։
Բացի այն մոր միսս Մոռլին հին նևրաստենիկ էր, նա նաև հաստակող ու համառ էր։ Ու կոմոդորը հասկանալի շփոթմունքով նկատեց, որ նա պատրաստվում է հակահարված տալու։
Բայց ոչ ոքի չհաջողվեց իմանալ, թե ինչ էր մտադիր պատասխանել միսս Մոռլին։ Այդ նույն վայրկյանին միսսիս Շաստերը մի այնպիսի ճիչ արձակեց, որի ուժգնությունը միանգամայն համապատասխանում էր նրա կազմվածքին։
Լուսնի վրա, երբ մարդ սայթաքում է, նա սովորաբար հասցնում է մի որևէ բանի ձեռք գցել, չէ որ նրա նյարդերն ու մկանները նախատեսված են երկրային ձգողության համար, որը վեց անգամ գերազանցում է լուսնայինը։ Բայց գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը կանգնած էր կռացած, ու տարածությունը շատ քիչ էր։ Նա սուզվեց լուսնափոշու մեջ ու հայտնվեց խավարում։
Եթե չհաշվենք սկաֆանդրի ներսում եղած սարքերի թույլ ճառագայթումը, ոչինչ չէր երևում։ Զգուշությամբ, շատ զգուշորեն Լոուրենսը ձեռքերը սկսեց պարզել տարբեր կողմեր։ Փխրուն միջավայրը համարյա դիմադրություն ցույց չէր տալիս, բայց նա ապարդյուն փնտրում էր որևէ հենարան, դժվար էր գլխի ընկնել նույնիսկ, որն է վերը, որը՝ վարը։
Հուսալքումը կաշկանդել էր Լոուրենսի ոտք ու ձեռքը։ Սիրտը բախում էր արագ ու անկանոն, նախազգալով այն խուճապային կացությունը, երբ մարդու բանականությունը դավաճանում է։ Գլխավոր ինժեները բազմիցս տեսել էր, թե ինչպես են մարդիկ վերածվում բղավող, սարսափով բռնված անասունի, ու գիտեր, որ ինքը նման դրության շեմին է։
Նրա գլխում այն միտքը ծագեց, որ ընդամենը մի քանի րոպե առաջ նա խելագարության նոպայից փրկեց աստղագետին։ Բայց այժմ բախտի քմահաճույքի մասին մտածելու ժամանակը չէ։ Հարկավոր է ոգեկոչել մնացած կամքը՝ վերականգնել ինքնազսպումը, կարգավորել սրտի աշխատանքը, որն ասես ուզում է կուրծքը պատառոտել։
Հանկարծ ինժեների սաղավարտի ներսում հստակ ու հուժկու հնչեց մի այնպիսի անսպասելի ձայն, որ խուճապի ալիքները դադարեցին նրա գիտակցության կղզյակին զարնվելուց։ Դա ծիծաղ էր, ու ծիծաղում էր Թոմ Լոուսոնը։
Ծիծաղը անմիջապես ընդհատվեց, հաջորդեց ներողությունը։
― Ներեցեք, միստր Լոուրենս, առանց դիտումնավորության։ Շատ զվարճալի է նայել, թե ինչպես եք թափահարում ձեր ոտքերը։
Գլխավոր ինժեները քարացավ։ Երկյուղը չքացավ, տեղի տալով զայրույթին։ Նա բարկանում էր Լոուսոնի վրա, բայց էլ ավելի շատ իր վրա։
Չէ որ ակներև էր, նրան ոչ մի վտանգ չէր սպառնում․ օդով լի սկաֆանդրը նման է ջրում լողացող փուչիկի և չի կարող սուզվել։ Լոուրենսը անմիջապես հիշեց, թե ինչ պիտի անի։ Ոտքի ու ձեռքի մի քանի շարժում, ծանրության կենտրոնը տեղափոխվեց՝ ու սաղավարտը երևաց մակերևույթի վրա։ Ինժեները տեսավ, որ սուզվել է ամենաշատը տասը սանտիմետր։ Եվ փոշեսահնակն էլ կողքին է։ Նույնիսկ անհասկանալի է, թե ոնց չի դիպել նրան, երբ թպրտում էր ափ նետված ութոտանիկի պես։
Արժանապատվությունը պահելու մտահոգությամբ, գլխավոր ինժեները բռնեց փոշեսահնակի կողքից ու մագլցելով բարձրացավ նրա վրա։ Խոսել դեռևս չէր համարձակվում, անսովոր վարժություններից նրա շունչը բոլորովին կտրվում էր, ու ձայնը կարող էր մատնել հենց նոր ապրած վախը։ Բացի այդ նա զայրացած էր։ Անցյալում, երբ գլխավորը մշտապես դրսում էր աշխատում, նման սխալ թույլ չէր տա։ Երկար է նստել գրասենյակում․․․ Վերջին անգամ նա սկաֆանդր էր հագել, երբ ամենամյա ստուգում էր անցկացվում, և այն էլ օդասահանքում։
Փոշեսահնակ բարձրանալով, Լոուրեսը նորից զննաձողը ձեռքն առավ։ Աստիճանաբար անցան բարկությունն ու երկյուղի վերջին մնացուկները, և գլխավոր ինժեները մտածմունքի մեջ ընկավ։ Ուզում էր նա, թե չէր ուզում, այն ինչ տեղի էր ունեցել այս կես ժամվա ընթացքում, մի ինչ֊որ կապ էր ստեղծում իր ու Լոուսոնի միջև։ Ճիշտ է, աստղագետը ծիծաղում էր, երբ ինքը թպրտում էր փոշու մեջ, բայց երևի իսկապես ծիծաղելի տեսարան էր։ Եվ չէ որ Լոուսոնը ներողություն խնդրեց։ Իսկ վաղո՜ւց էր թվում, որ հավասարապես նա ընդունակ չէ ո՛չ ծիծաղելու, ո՛չ էլ ներողություն խնդրելու․․․
Ու հանկարծ բոլոր կողմնակի մտքերը դուրս թռան Լոուրենսի գլխից․ տասնհինգ մետր խորության վրա զննաձողը ինչ֊որ կարծր բանի առավ։
