Changes

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_5.png|200px|frameless|thumb|left]]:    — Այդ անկարելի է։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_6.png|200px|frameless|thumb|right]]:    Մեր պատանին դրամը առնելով Պոլիս եկավ, երեք տարի անձնդյուր կյանք մը վարեց և օր մըն ալ տեսավ որ փարա մը չէ մնացած գրպանը։ Այն ատեն եղբայրասիրական զգացումները արթնցան իր մեջ, գորովալից նամակ մը գրեց Տրապիզոն և իր կարոտակեզ սերը հայտնելով՝ ճամբու ծախք մը ուզեց իր հայրենի երդիքը վերադառնալու համար։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_7.png|200px|frameless|thumb|left]]:    Փանջունի տեսավ որ երեք տարվան միջոցին իր անդրանիկը կրկնապատկած էր հարստությունը և շնորհիվ իր գործունյա աշխատասիրության, քաղաքին մեջ առաջնակարգ դիրք մը գրաված. մյուս կողմե տեսավ նաև որ այդ ժամանակամիջոցին ինք փճացուցած էր ամբողջ իր ժառանգությունը և այսօր փարա մը չկար գրպանը։ Այս երկու տեսողությունները իրարու մոտեցուց, իրար խառնեց, բաղադրեց, քննեց, տարրալուծեց և այդ քիմիական գործողություններեն իր մեջ ծնավ ընկերվարությունը։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_8.png|200px|frameless|thumb|right]]:    Ու ա՛լ Տրապիզոնի խաղաղիկ սրճարաններուն մեջ, առտվընե մինչև իրիկուն, կը լսվեր Փանջունիի ձայնը, որ կը գոռար, կ'որոտար ընկերային անիրավությանց դեմ, որ կը սպառնար կործանել, բնաջինջ ընել ամեն բան։ Վեհերոտները սարսափահար մտիկ կ'ընեին իրեն, միամիտները ապշահար կը նայեին այդ անդադար խոսող մարդուն, իսկ խելացիները քիթերնուն տակեն խնդալով՝ կ'երթային իրենց գործին։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_9.png|160px|frameless|thumb|right]]:    — Զարմանալի բան,— պատասխանեց մեր հերոսը։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_10.png|200px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Առաջին անգամ՝ սուլելու համար պատմության դասախոսը, որ Ֆրանսական մեծ հեղափոխությունը գովաբանած էր, պախարակելով սակայն Պապեոֆի և իր կուսակիցներուն հախուռն գաղափարները։ Երկրորդ անգամ գնաց ցույց մը ընելու համար ընկերվարական դասախոսի մը դեմ, որ քննադատած էր ռուս ոչնչականությունը<ref>Ռուս ոչնչականությունը — ռուսական նիհիլիզմը։ 19-րդ դարի 60-ական թթ. ռուս ռազնոչին մտավորականության մեջ տարածում գտած ուղղություն, որ ժխտական վերաբերմունք ուներ ազնվական հասարակության հիմքերի և ավանդների նկատմամբ։ (''Բոլոր ծանոթագրությունները Լևոն Հախվերդյաննին են, եթե չի նշված այլ հեղինակ։'')</ref>։ Երրորդ անգամ գնաց բողոքելու համար իմաստասիրության ուսուցչին դեմ՝ որ պետք եղած խանդավառությունը ցույց չէր տված Քրոփոթքինի վարդապետությանց<ref>Քրոփոթքինի վարդապետությունը — Կրոպոտկինի ուսմունքը։ Պ. Ա. Կրոպոտկին (1842—1921) — ռուսական և միջազգային անարխիզմի գաղափարախոսը, աշխարհագրագետ և ճանապարհորդ։</ref>։ Չորրորդ անգամ՝ ձմեռ ատեն, գնաց համալսարան, որովհետև իր սենյակին մեջ ցուրտ էր ու վառելանյութը կը պակսեր և գարեջրատուն երթալու դրամ չուներ քովը։ Եվ, վերջապես, հինգերորդ անգամ գնաց սպանիացի ուսանողներու հետ ծեծ մը քաշելու համար ուսուցչի մը, որ Պարսելոնի անիշխանական արարքները քննադատած էր։ Այս վերջին այցելությունը պատճառ եղավ որ զինքը արտաքսեն համալսարանեն և անունը ջնջեն ուսանողներու արձանագրության տետրակեն։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_11.png|200px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ սակայն 96-ի ջարդերը վրա հասեր էին, եղբորը գործերը ավրվեր, ինք հալածվեր, բանտարկվեր, փճացեր էր և օր մըն ալ ստիպվեր էր ամեն բան թողլով կինն ու զավակները առնել և հեռանալ Տրապիզոնեն՝ դեպի արտասահման։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_12.png|150px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Կեղտո՜տ արարած,– գոչեց Փանջունի, բռունցքը սպառնագին դեպի վեր բարձրացնելով։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_13.png|300px|frameless|thumb|center]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Սակայն Փանջունի իր հստակատեսությանը մեջ կը սխալեր։ Բուն գործը հիմա պիտի սկսեր։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_39.png|90px100px|frameless|thumb|left]]

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_72.png|120px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Պաշարման դրությունը կը շարունակվի և մենք ութ օրե ի վեր փակված կը մնանք դպրոցի շենքին մեջ զոր ամրացուցած ենք ռազմական պահանջմունքներու համեմատ։ Դպրոցական միության նախագահ Կարոյի մայրը՝ Սառա՝ եկավ միացավ մեր շարքերուն։ Մի խելոք պառավ կին է դա, որուն հետ պետք է խոսիլ նշանացի կերպով քանզի բոլորովին համր է։ Սառայի ներկայութենեն օգտվելով՝ անմիջապես ձեռնարկեցի կազմել «Ծապլվարի գիտակից տիկնանց ՀԱՌԱՋ ակումբ»–ը, և օժանդակ մարմին մը «Ծապլվարի հայ կանանց ԱՆՁՆՎԵՐ խումբ» անունի տակ։ Այս վերջին կազմակերպությունը հրամայողական պահանջք էր դարձած, որովհետև մի քանի օրե ի վեր թանչքե<ref>Թանչք — մայասուլ։</ref> կը տառապեի և պետք ունեի մի անձնվեր կնոջ խնամքին։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_74.png|100px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Հետո երևցավ մտավորական երիտասարդության կողմե մի թռուցիկ, ուղղված Ծապլվարի գործավորական դասակարգին։ Դա մի պերճախոս կոչ էր ընդհանուր գործադուլի, ինչ որ ներկա պայմաններու մեջ մի նվիրական պարտականություն էր ամեն գիտակից գործավորի համար, բայց ափսո՜ս որ պայտար Մկո տակավին չէ հասած այն բարձրության որ կարող ըլլա ըմբռնել մասնավորին շահն ընդհանուրի օգտին զոհելու պարտադրիչ սկզբունքը։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_75.png|150px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Հետո երևցավ Քոմրաշ քուրտ գյուղի Կարլ Մարքս կլուբի մի ցնցող manifeste–ը, որ եղբայրական ձեռք կը մեկներ Ծապլվարի մեջ պատնեշի վրա կռվող իր գաղափարի ընկերակիցներուն։ Այս հայտարարությունը, որ տաք շունչով մը գրված էր, սրտապնդիչ տպավորություն գործեց առ հասարակ բոլոր ընկերներու վրա։[[Պատկեր:Phanjuni_pic_76.png|100px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Հինգերորդը Ծապլվարի գիտակից տիկնանց '''«Հառաջ»''' ակումբի անդրանիկ թռուցիկն էր, որով հրավեր կ'ըլլար Ծապլվարի բոլոր տիկիններուն գալ բոլորվելու մեր շուրջը, դպրոցի գագաթը բարձրացող կարմիր դրոշակին տակ։[[Պատկեր:Phanjuni_pic_77.png|300px|frameless|thumb|center]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Վերջապես, երևցավ նաև Ծապլվարի հայ կանանց '''«Անձնվեր»''' խումբի թռուցիկը, սրտառուչ մի կոչ, ուղղված առ հասարակ բոլոր հայուհիներուն, որպեսզի փութան շուտով մի քիչ ամոքիչ տերևներ հավաքել և եփել։ Ասիկա մի համակրական ցույց էր դեպի կուսակցությանս Ծապլվարի ներկայացուցիչը որ, ինչպես ըսի, թանչքե կը տառապեր։ Այս փափուկ հոգածությունը պարտավոր ըրավ զիս անմիջապես միթինկ կայացնել և հրապարակային շնորհակալություն հայտնել՝ կուսակցությանս կողմե՝ հայ կանանց «Անձնվեր» խումբին։ Իմ ճառս Խև Ավո նշանացի կերպով թարգմանեց ընկերուհի Սառայի, որ շատ հուզված կ'երևար։[[Պատկեր:Phanjuni_pic_30.png|80px|frameless|thumb|left]][[Պատկեր:Phanjuni_pic_66.png|100px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Բաց աստի, մյուս կողմե, բանակցություններ սկսված են Րես Սերգոյի և Տեր Սահակի հետ։ Րես Սերգո երեք օր առաջ եկավ և ուզեց որ դպրոցը թողունք, հաշտություն գոյացնենք և գյուղը հանդարտի։ Մինչև իսկ խոստացավ դպրոցն առ այժմ փակ պահել, ուսուցիչը ետ ղրկել և ինձ հանձնել դպրոցի տնօրենությունը, անպայման կերպով։[[Պատկեր:Phanjuni_pic_78.png|180px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Այդ խաղաղական առաջարկներն ի հարկե կարելի չէր ընդունիր — մենք կ'ուզեինք գաղափարական պայքար, հեղափոխական գործունեություն և ոչ թե անշարժություն և մեռելություն։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_79.png|300px|frameless|thumb|center]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Երկարորեն բացատրեցի իրեն որ ինք, իբրև պուրժուազիայի ներկայացուցիչ, պարտավոր է լինել մեր կատաղի հակառակորդը և իբրև այդ՝ պետք է դիմե կեղտոտ միջոցներու, հրամայողական պարտք էր իրեն համար ոստիկանության աջակցության դիմել և մեզ բռնի դուրս հանել դպրոցեն և այլն։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_82.png|80px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Սիրելի ընկերներ,

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_45.png|150px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Հարկ եղավ բացատրել իրեն թե՝ հեղափոխությունը չի կրնար ընդունիլ երբեք կղերականության կողմե տրված խրատները, թե պայքարը սկսած է և կարելի չէ կասեցնել անոր հառաջխաղացությունը։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_60.png|100px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Անմիջապես Ծապլվարի հայ կանանց ԱՆՁՆՎԵՐ խմբի նախազահ ընկերուհի Սառա փութաց տերտերի մոտ և պետք եղած խնամքները տվավ։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_39.png|100px|frameless|thumb|left]][[Պատկեր:Phanjuni_pic_40.png|100px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Այդ օրվա բոլոր եղելությունները շատ ցնցող տպավորություն առաջ բերին առ հասարակ ամբողջ Ծապլվարի մեջ։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_92.png|150px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Սիրելի ընկերներ,

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_43.png|120px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Բոլոր այս փաստացի ապացույցներն անօգուտ եղան և Հասո տարվեցավ Արաբկիր, ուր բանտարկված կը մնա։

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_45.png|160px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Գիտակից ժողովուրդ,

[[Պատկեր:Phanjuni_pic_62.png|150px|frameless|thumb|right]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Բայց, գիտակի՛ց ժողովուրդ, մի՞թե թույլ պիտի տաս որ այդ մեռյալներն իրենց եղեռնագործ դավաճանության մեջ անպատիժ մնան, մի՞թե չպիտի վերակենդանացնես զանոնք որպեսզի քո ձեռքովը իրենց պատիժը տաս։[[Պատկեր:Phanjuni_pic_42.png|150px|frameless|thumb|left]]:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մենք մեր կեղտոտ ու դավաճան հակառակորդներուն պես '''փրովոքացիաներու''' չենք դիմեր, մենք այդ վատերուն պես եղբայրասպան կռիվներու չենք մղեր Ծապլվարի տգետ ու անգիտակից '''մասսաները''', բայց կ'ըսենք մեր գիտակից շարքերուն.— Դավաճանության և մատնություն գործվեցավ Ծապլվարի մեջ, դավաճաններն ու մատնիչները օր ցերեկով, հայտնի համարձակ կը պտտին, գիտակից ժողովուրդը կը ճանչնա զանոնք, մենք ոևէ խրատ կամ խորհուրդ չենք տար, բայց նա իբրև գիտակից ու խորհող ուժ՝ իր պարտականությունը կ'ըմբռնե և զայն կը գործադրե. նա բռնակալության ահավոր շրջաններուն իսկ գիտցավ թե ի՞նչ է մատնիչ դավաճաններու պատիժը և ըստ այնմ պատժեց զանոնք, այժմ որ անոր գիտակցությունն ավելի ևս զարթած է՝ մի՞թե կարելի է որ ընկրկի, դա վատություն և ստորություն կը լինի։