Changes

Նամակներ Երկրից

Ավելացվել է 25 040 բայտ, 17:37, 8 Հունիսի 2016
Այսպես ուրեմն, հիշեցե՛ք․ մարդկային դրախտում տեղ չկա բանականության համար, դրա համար չկա ոչ մի տեսակի սնունդ։ Մեկ տարվա ընթացքում այն կփտի այնտեղ, կփտի ու կնեխի։ Կփտի, կնեխի և սրբության ձեռք կբերի։ Եվ դա լավ է, որովհետև միայն սուրբը կարող է հանդուրժել խելագարների այդպիսի ապաստարանի ուրախությունները։
 
 
==Երրորդ նամակ==
 
 
Դուք արդեն նկատեցիք, որ մարդ կոչվող արարածը կատարյալ տարօրինակություն է։ Անցյալում նա դավանել է (մաշել և դեն է նետել) հարյուրավոր զանազան կրոններ, հիմա էլ նա ունի հարյուրավոր զանազան կրոններ, և ամեն տարի շինարաններից իջնեցնում է առնվազն երեք կրոն։ Ես կարող էի զգալիորեն մեծացնել այդ թվերը և, այնուամենայնիվ, դուրս չգալ փաստերի սահմաններից։
 
Նրա հիմնական կրոններից մեկը կոչվում է քրիստոնեություն։ Սրա համառոտ տեսությունը, կարծում եմ, կարող է ձեզ հետաքրքրել։ Այն ամենամանրամասն կերպով շարադրված է մի գրքում, որը պարունակում է երկու միլիոն բառ և կոչվում է «Հին և Նոր կտակարաններ»։ Այն ունի նաև ուրիշ անուն՝ «Աստծու խոսք»։ Որովհետև քրիստոնյաները ենթադրում են, թե այդ գրքի յուրաքանչյուր բառը թելադրված է աստծու կողմից, նրա, ում մասին ես արդեն ձեզ պատմել եմ։
 
Այդ գիրքը չափազանց հետաքրքիր է։ Դրանում կան բանաստեղծական հրաշալի կտորներ և մի քանի ոչ հիմար առակներ, մի քանի արյունոտ պատմական քրոնիկներ, մի քանի օգտակար բարոյախոսություններ, բազմաթիվ անպարկեշտություններ և անասելի քանակությամբ սուտ։
 
Այդ Աստվածաշունչը հիմնականում կազմված է ուրիշ՝ ավելի հին, իրենց դարն ապրած և հողմացրիվ եղած աստվածաշնչերի բեկորներից։ Դրանում նկարագրված մի երեք֊չորս կարևորագույն ու զարմանահրաշ իրադարձություններ հիշատակված էին նաև նախորդ աստվածաշնչերում․ դրա բոլոր լավագույն կանոններն ու պատվիրանները նույնպես դրանցից են փոխառված, դրանում միայն երկու նոր բան կա, նախ՝ դժոխքը, և երկրորդ՝ այն յուրօրինակ դրախտը, որի մասին ես արդեն ձեզ ասացի։
 
Ուրեմն ինչպե՞ս անենք։ Եթե հավատանք, ինչպես նրանք են հավատում, որ այդ երկու հրեշավոր տեղերն էլ աստված է հորինել, դրանով իսկ նրան անիրավացիորեն կվիրավորենք, իսկ եթե որոշենք, որ մարդիկ իրենք են այդ բաները հորինել, անիրավացիորեն կվիրավորենք նրանց։ Ինչ ասել կուզի, տհաճ երկընտրանք է, քանի որ ո՛չ մեկ և ո՛չ էլ մյուս կողմը մեզ ոչ մի չարիք չի պատճառել։
 
Դրան միանգամից վերջ դնելու համար եկեք ընտրություն կատարենք, ընդունենք մարդկանց տեսակետը և այդ ամբողջ անհաճո բեռը՝ և՛ դրախտը, և՛ դժոխքը, և՛ Աստվածաշունչը, և՛ մնացած ամեն բան գցենք նրանց աստծու վրա։ Գուցե դա անարդարացի լինի, գուցե դա անազնիվ բան լինի, բայց եթե հիշենք նրանց դրախտը, հիշենք թե ինչպիսի ճիգերով էին այն լցնում մարդու համար զզվելի ամեն բանով, ապա ուղղակի անհնար է հավատալ, որ դա հորինել են մարդիկ իրենք։ Իսկ երբ ես ձեզ պատմեմ դժոխքի մասին, այդ գաղափարը ձեզ կթվա է՛լ ավելի անհավանական, և դուք, անկասկած, կբացականչեք՝ ո՛չ, մարդը չէր կարող այդպիսի մի տեղ պատրաստել իր կամ որևէ ուրիշ մեկի համար։ Այդպիսի բան ուղղակի չի կարող լինել։
 
Նրանց պարզամիտ Աստվածաշունչը պատմում է աշխարհի արարչագործման մասին։ Ինչի՞ արարչագործման։ Տիեզերքի՞։ Այո՛, հենց տիեզերքի։ Եվ ընդամենը վե՜ց օրում։
 
Աստված է արել դա։ «Տիեզերք» բառը նա չի գործածել․ այն երևան է եկել բոլորովին վերջերս։ Նա զբաղվել է միայն Երկրով։ Նա այն պատրաստել է հինգ օրում, իսկ այնուհետև․․․ Իսկ այնուհետև ընդամենը մեկ օրում արարել է քսան միլիոն արև և ութսուն միլիոն մոլորակ։
 
Իսկ ինչու են դրանք հարկավոր եղել նրան։ Այս խաղալիք աշխարհը լուսավորելու համար։ Նրա մտադրություններն ավելի հեռու չէին գնում։ Քսան միլիոնից մեկը (ամենափոքրը) պետք է այդ գնդիկը լուսավորեր ցերեկը, իսկ մնացածը պետք է տիեզերքի անհամար լուսիններից մեկին օգնեին չափավորելու նրա գիշերների խավարը։
 
Անկասկած, նա համոզված էր, թե շողացող բյուրավոր աստղերը նրա նորաստեղծ երկինքը կպատեն, հենց որ առաջին անգամ մայր մտնի նրա արևը, սակայն ամենաառաջին աստղը այս սև երկնակամարի վրա վառվեց այն հիշարժան շաբաթվա մեծ աշխատանքներն ավարտելուց երեք և կես տարի հետո միայն։ Միայն այդ ժամանակ երևաց առաջին աստղը։ Դրանք երկուսով առկայծում էին ավելի քան չորս տարի, նախքան դրանց կմիանար երրորդը։ Առաջին հարյուրամյակից հետո այդ մռայլ երկնքի լայն տարածություններում հազիվ թե կարելի լիներ հաշվել թեկուզ քսանհինգ աստղ։ Հազարամյակի վերջին դրանք շատացան, բայց ոչ այնքան, որ այդ մասին արժենար խոսել։ Մեկ միլիոն տարի հետո ներկայիս երկնային զարդարանքի միմիայն կեսն էր տեսանելի, այն էլ աստղադիտակով, և անհրաժեշտ եղավ դարձյալ մեկ միլիոն տարի, որպեսզի երկրորդ կեսը հետևեր առաջինի օրինակին։ Քանի որ այն ժամանակներում աստղադիտակներ դեռ չկային, այդ լուսատուների հայտնվելը աննկատելի էր մնացել։
 
Ահա արդեն երեք հարյուր տարի է, ինչ քրիստոնյա աստղագետները գիտեն, որ իրենց աստվածը աստղերը չի արարել այդ հիշարժան վեց օրվա ընթացքում, բայց քրիստոնյա աստղագետը գերադասում է այդ մասին լռել։ Այնպես, ինչպես քրիստոնյա քահանաները։
 
Աստված իր գրքում չի զլանում գովաբանել իր աշխատությունները և դրա համար ընտրում է ամենաճոխ բառեր, ինչպիսին միայն նրան հայտնի են, դրանով իսկ ապացուցելով, որ ինքը, միանգամայն հիմնավորված կերպով, խոնարհվում է խոշոր մեծությունների առջև, և այնուամենայնիվ, նա պատրաստել է միլիոնավոր վիթխարի արևներ, որպեսզի դրանք լուսավորեն փոքրագույն գնդիկը, փոխանակ այդ գնդիկի պստլիկ արևը ի սպաս դներ նրանց։ Իր գրքում նա հիշատակում է Արկտուրի մասին․ դուք, հավանաբար, այն հիշում եք, մենք մի առիթով այնտեղ եղել ենք։ Եվ դա ընդամենը գիշերային լապտերիկ է այդ Երկրի համար։ Դա մի վիթխարի գունդ է, որ իր մեծությամբ հիսուն հազար անգամ գերազանցում է նրա արևին, որը նրա կողքին նույնն է, ինչ որ դդումը տաճարի կողքին։
 
Սակայն կիրակնօրյա դպրոցներում երեխաներին առաջվա նման սովորեցնում են, թե Արկտուրը ստեղծվել է Երկրի լուսավորմանը նպաստելու միակ նպատակով, և երեխան, մեծանալով, շարունակում է դրան հավատալ անգամ այն ժամանակ, երբ հասկանում է, որ ըստ հավանականության օրենքի, հազիվ թե բանն այդպես կարող էր լինել։
 
Այդ գիրքը և նրա սպասավորները պնդում են, թե Երկիրը ընդամենը վեց հազար տարեկան է։ Միայն վերջին հարյուրամյակում գիտնականների հարցախույզ միտքը կարողացավ որոշել, որ նա մոտենում է հարյուր միլիոն տարուն։
 
Այդ վեց օրում աստված ստեղծեց մարդուն և մնացած կենդանիներին։
 
Նա ստեղծեց տղամարդուն ու կնոջը և նրանց բնակեցրեց գեղեցիկ այգում, մյուս արարածների հետ միասին։ Նրանք բոլորն այնտեղ ապրում էին հաշտ ու խաղաղ, գոհ ու երջանիկ, վայելելով հավերժական պատանեկության հաճույքը, բայց հետո դժբախտություն պատահեց։ Աստված նախազգուշացրեց տղամարդուն և կնոջը, որ նրանք չպետք է ուտեն ինչ֊որ մի ծառի պտուղներից։ Եվ, որքան էլ տարօրինակ է, ավելացրեց, որ եթե դրանից ուտեն, անպայման կմեռնեն։ Ես ասում եմ «որքան էլ տարօրինակ է», որովհետև նրանք դեռ երբեք մահ չէին տեսել և, իհարկե, չէին կարող հասկանալ, թե ինչի մասին է նա ասում։ Եվ ո՛չ նա ու ո՛չ էլ մեկ ուրիշ աստված չէր կարողանա այդ տգետ երեխաներին բացատրել, թե ինչի մասին է խոսքը, առանց ակներև օրինակ բերելու։ Այդ բառը ինքնըստինքյան նրանց համար նույնքան անհասկանալի էր, որքան որ նորածին երեխայի համար։
 
Շուտով մի օձ եկավ մասնավոր կարգով զրուցելու նրանց հետ, և եկավ ոտքով, որովհետև այն օրերին օձերն այդպիսի սովորություն ունեին։ Օձն ասաց, որ արգելված պտուղը նրանց գլուխները կլցնի գիտելիքներով։ Այն ժամանակ նրանք կերան այդ պտղից, ու միանգամայն բնական էր, որովհետև մարդն ի ծնե հետաքրքրասեր է, իսկ քահանան աստծու նման, որին նա ընդօրինակում է և որի ներկայացուցիչն է երկրի վրա, հենց սկզբից առաքելություն է ստանձնել խանգարելու մարդուն, որպեսզի նա չկարողանա որևէ օգտակար բան իմանալ։
 
Ադամը և Եվան ճաշակեցին արգելված պտուղը, և տեղն ու տեղը նրանց ամբողջ ուղեղը պայծառացավ վառ լույսով։ Նրանք գիտելիքներ ձեռք բերեցին։ Ինչպիսի՞ գիտելիքներ։ Գիտելիքներ որոնցից կարող էին օգո՞ւտ քաղել։ Ամենևին էլ ոչ․ նրանք պարզապես իմացան, որ կա մի բան, որը բարություն է կոչվում, ու կա մի բան էլ, որը չարություն է կոչվում, և, բացի այդ, սովորեցին չարիք գործել։ Առաջ նրանք այդ բանը չէին կարողանում անել։ Այդ պատճառով էլ նրանց բոլոր արարքները մինչև այդ պահը անաղարտ էին, անմեղ, անարատ։
 
Բայց հիմա նրանք սովորեցին չարիք գործել (և դրանից տուժել, հիմա նրանք ձեռք բերեցին այն, ինչ եկեղեցին կոչում է ամենաարժեքավոր գանձ), նրանք ձեռք բերեցին Բարոյականի զգացումը, որը մարդուն տարբերում է գազանից և նրան բարձր դասում գազանից։ Այլ ոչ թե գազանից ցածր, ինչպես որ պետք է ենթադրել, որովհետև մարդն իր մտադրությունների մեջ կեղտոտ է ու մեղսագործ, իսկ գազանը մաքուր է ու անմեղ։ Այլ կերպ ասած, ակնհայտորեն փչացած ժամացույցը ավելի բարձր է գնահատվում, քան այն, որը չի կարող փչանալ։
 
Եկեղեցին առաջվա նման Բարոյականի զգացումը համարում է մարդու բարձրագույն արժանիքը, թեև շատ լավ գիտի, որ աստված այդ զգացումի մասին ամենավատթար կարծիքի է եղել և սովորական անշնորհքությամբ փորձել է իր երջանիկ երեխաներին խանգարել դրախտի այգում ձեռք բերելու այն։
 
Այսպիսով, Ադամն ու Եվան իմացան, թե ինչ է չարիքը և թե այն ինչպես պետք է գործել։ Նրանք իմացան, թե ինչպես պետք է կատարել ամեն տեսակ վատ արարքներ ու այդ թվում դրանցից ամենագլխավորը, այն, որն էլ, ըստ էության, աստված նկատի է ունեցել։ Խոսքը վերաբերում է սեռական հարաբերության արվեստին և գաղտնիքին։ Այդ հայտնագործությունը նրանց թվաց հոյակապ մի բան, և նրանք դադարելով այգում աննպատակ թափառելուց, ամբողջ եռանդով նվիրվեցին նոր զբաղմունքին․ ախր խղճուկները շա՜տ էին երիտասարդ ու անմիջական։
 
Այդպիսի երջանիկ ժամանցի ամենաթունդ պահին նրանք լսեցին, որ աստված շրջում է այգում, թփուտների մեջ, կատարելով իր սովորական ցերեկային զբոսանքը, և սաստիկ վախեցան։ Իսկ ինքչո՞ւ։ Որովհետև մերկ էին։ Առաջ նրանք այդ չգիտեին։ Նրանց համար միևնույն էր, ճիշտ այնպես, ինչպես որ աստծու համար։
 
Այդ հիշարժան պահին ծնվեց անբարոյականությունը, և որոշ մարդիկ այդ ժամանակվանից դա գնահատում են ամեն բանից բարձր, թեև չէին կարողանում բացատրել թե ինչու։
 
Ադամն ու Եվան աշխարհ եկան մերկ և չգիտեին ինչ է ամոթը, մերկ և հոգով մաքուր, և այդպես էլ աշխարհ էին գալիս ու այժմ էլ գալիս են նրանց բոլոր սերունդները։ Գալիս են մերկ, մաքուր հոգով, չիմանալով, թե ինչ է ամոթը։ Գալիս են բարոյապես անբիծ։ Անբարոյականությունն ու կեղտոտ մտքերը նրանք ձեռք են բերում տնից դուրս, դա միակ եղանակն է։ Քրիստոնյա մոր առաջին պարտքն է իր երեխային ներշնչել կեղտոտ մտքեր, և նա երբեք չի խորշում այդ պարտքից։ Նրա տղան մեծանում, դառնում է քարոզիչ և մեկնում պարզամիտ վայրենիների կամ քաղաքակիրթ ճապոնացիների մոտ՝ նրանց կեղտոտ մտքեր ներշնչելու։ Այստեղ նրանք էլ են դառնում բարոյազուրկ, սկսում են իրենց մարմինները թաքցնել հագուստի տակ և մերկ այլևս միասին չեն լողանում։
 
Պայմանականությունը, որն անօրինաչափորեն կոչվում է բարոյականություն, չունի միասնական նորմեր և չի կարող այդպիսիք ունենալ, քանի որ հակասում է բնությանն ու բանականությանը և մի հորինվածք է, որը ենթարկվում է ամեն մի քմահաճության, ամեն մի վատառողջ նազի։ Այսպես, օրինակ, Հնդկաստանում բարեկիրթ տիկինը թաքցնում է դեմքն ու կուրծքը, իսկ ոտքերը, հենց ազդրերից սկսած, թողնում է մերկ, եվրոպացի բարեկիրթ տիկինը ոտքերը թաքցնում է, բայց մերկացնում է դեմքն ու կուրծքը։ Այն երկրներում, որտեղ ապրում են պարզամիտ վայրենիները, եվրոպացի բարեկիրթ տիկինը շուտով վարժվում է մեծահասակ բնիկների լիակատար մերկությանը, և դա այլևս չի վիրավորում նրա զգացումները։ Տասնութերորդ դարում ֆրանսիացի մի կոմս և կոմսուհի, միանգամայն աշխարհիկ մարդիկ, որոնք ոչ ազգականներ էին և ոչ էլ ամուսիններ, նավաբեկությունից հետո ընկնելով մի անմարդաբնակ կղզի միայն մի ներքնաշապիկով, կարճ ժամանակ անց զրկվեցին նաև այդ հագուստից։ Եվ մի ամբողջ շաբաթ նրանք ամաչում էին իրենց մերկությունից։ Իսկ հետո դա այլևս նրանց չէր անհանգստացնում, և նրանք մոռացան այդ մասին։
 
Չէ որ դուք ոչ մի անգամ չեք տեսել հագնված մարդու, ուրեմն դուք քիչ բան եք կորցրել։
 
Անդրադառնանք Աստվածաշնչի մեջ պարունակվող զարմանալի տեղեկություններին։ Դուք, բնականաբար, կենթադրեք, որ աստված իր սպառնալիքն ի կատար չածեց, և որ Ադամի ու Եվայի անհնազանդությունը մնաց անպատիժ, քանզի նրանք չէին իրենց ստեղծել, նրանք չէին ստեղծել իրենց բնավորությունը, ցանկություններն ու թուլությունները, և այդ պատճառով էլ, իսկապես, նրանցից չէր կարելի պահանջել անհնարինը, և նրանք չպետք է պատասխան տային իրենց արարքների համար։ Դուք կզարմանաք, իմանալով, որ սպառնալիքը, այնուամենայնիվ, ի կատար ածվեց։ Ադամը և Եվան պատժվեցին, և այդ չարագործությունը մինչև այսօր էլ ջերմ պաշտպաններ ունի։ Մահավճիռը ի կատար ածվեց։
 
Ինչպես դուք, անկասկած, նկատեցիք, այդ խեղճ զույգի զանցանքի միակ մեղավորը խուսափեց պատժից․ և ավելին, դարձավ անմեղների դահիճը։
 
Մեր հայրենիքում մենք, իհարկե, կարող ենք ծաղրել նման կարգի բարոյականությունը, բայց այստեղ դրա վրա ծիծաղելն անսիրտ բան կլիներ։ Այդ մարդկանցից շատերն օժտված են դատելու ընդունակությամբ, բայց երբ խոսքը վերաբերում է կրոնին, ոչ ոք այդ ընդունակությունից չի օգտվում։
 
Լավագույն մտածողները ձեզ կասեն, որ մարդը, որը սաղմնավորել է երեխային, բարոյապես պարտավոր է քնքշորեն հոգալ նրա մասին, նրան պաշտպանել փորձանքներից, պահպանել հիվանդություններից, հագցնել, կերակրել, համբերությամբ տանել նրա քմահաճույքները, պատժել բարի մտքով և միայն հանուն նրա սեփական շահերի, ու երբեք, ոչ մի պարագայում նա իրավունք չունի անմիտ տանջանքների ենթարկելու երեխային։ Զօր ու գիշեր աստված իր երկրային երեխաների հետ վարվում է հակառակ ձևով, և նույն լավագույն մտածողները ջերմորեն արդարացնում են այդ հանցագործությունները, պաշտպանում են դրանք, թողություն են տալիս և, վրդովմունքով, առհասարակ հրաժարվում դրանք համարել հանցագործություն, քանի որ դրանք կատարում է «Նա»։ Մեր հայրենիքը շատ հետաքրքիր երկիր է, բայց այնտեղ չեք գտնի մի բան, որը գոնե կիսով չափ լինի այնքան հետաքրքիր, որքան մարդկային բանականությունը։
 
Ուրեմն այսպես, աստված Ադամին ու Եվային վռնդեց դրախտի այգուց, իսկ ժամանակի ընթացքում առհասարակ նրանց ոչնչացրեց։ Եվ այդ բոլորը նրա համար, որ նրանք չէին ենթարկվել մի հրամանի, որը տալու իրավունք նա չուներ։ Բայց, ինչպես դուք հետագայում կհամոզվեք, նա այդքանով չբավարարվեց։ Նա ունի մի բարոյականության օրենսգիրք իր համար և մի լրիվ ուրիշն էլ իր երեխաների համար։ Նա իր երեխաներից պահանջում է, որ նրանք հանցագործների նկատմամբ լինեն արդարամիտ ու հեզ և նրանց ներեն յոթնապատիկ անգամ, բայց նա ինքը ոչ ոքի նկատմամբ արդարացի կամ հեզ չէ, և նա չներեց թեթևամիտ ու տգետ երիտասարդ զույգի նույնիսկ առաջին զանցանքը և չասաց․ «Դե լավ, կփորձեմ ձեզ հնարավորություն տալ ուղղվելու»։
 
Ճիշտ հակառակը։ Նա որոշեց պատժել Ադամի ու Եվայի նույնիսկ բոլոր սերունդներին բոլոր դարերում, հավերժորեն, մի հասարակ զանցանքի համար, որ ուրիշները կատարել էին նրանց լույս աշխարհ գալուց շատ ավելի առաջ։ Նա մինչև հիմա էլ պատժում է նրանց։ Հայրաբար հեզորե՞ն։ Օ՜, ոչ, գազանային դաժանությամբ։
 
Դուք, անշուշտ, կկարծեք, թե նման էակը արժանի չէ հատուկ գովասանքի։ Չգայթակղվեք․ այստեղ նրան անվանում են Ամենաարդարամիտ, Ամենաառաքինի, Ամենաբարի, Ամենագթասիրտ, Ամենաներող, Ամենաողորմած, Ամենասիրող, բարոյական բոլոր օրենքների Աղբյուր։ Այս երկիմաստ հաճոյախոսությունները ասվում են ամեն օր, այստեղի ամբողջ աշխարհով մեկ։ Սակայն մարդիկ չեն նկատում դրանց երկիմաստությունը։ Նրանք այդ գովասանքը երկինք են հասցնում միանգամայն անկեղծորեն, առանց մի ժպիտի։
Ադմին, Վստահելի
1876
edits