Changes

Աստվածային կատակերգություն

908 bytes removed, 07:30, 6 Հուլիսի 2016

/* Դրախտ */

Մի տեղ լրիվ և մի այլ տեղ մասնակի։

4 Այն երկնում, որ հեղեղված է այդ լույսով,

Ես եղա և տեսա բաներ այնպիսի,

Որ չեմ կարող վերապատմել բառերով.

7 Զի մեր միտքը, երբ իր իղձին է հասնում,

Այնքան շատ է խորասուզվում նրա մեջ,

Որ հիշելու կարողությունն է կորցնում։

10 Սակայն ինչ որ ես կարող եմ վերհիշել

Այն սրբազան արքայության գանձերից,

Արդ կլինի երգերիս նյութը վայել։

13 Ո՛վ Ապոլլոն, այս երկունքիս մեջ վերջին,

Քո ավյունով դու ինձ այնքան տոգորիր,

Որքան հարկ է, որ ստանամ քո դափնին։

16 Ցարդ բավ եղավ մի գագաթը Պառնասի,

Բայց հիմա ինձ հարկավոր են երկուսն էլ,

Որ մուտք գործեմ ասպարեզը նոր մարզի։

19 Մտիր կուրծքըս և շունչըդ ինձ փոխանցիր,

Այն շունչդ հզոր, որ ունեցար դու այնժամ,

Երբ մրցման մեջ դու Մարսիային հաղթեցիր։

22 Եթե դու ինձ, ո՛վ զորություն աստվածյան,

Այնպես օգնես, ոը կարենամ պատկերել

Թեկուզ ստվերն աբբայության մշտնջյան,

25 Կմոտենամ ես քո դափնուն բաղձալի,

Պսակվելու համար նրա տերևով,

Քո շնորհիվ և իմ նյութի պանծալի։

28 Հայր, այդ տունկից այնքան քիչ են քաղում արդ՝

Մեծարելու համար կայսրի, պոետի,

— Ի մեծ ամոթ մարդկանց կամքի հանցապարտ ―

31 Որ անշուշտ դու, աստվածությունըդ դելֆյան,

Կհրճվեիր, եթե մեկը նկրտեր

Արժանանալ այդ տերևին պենեյան։

34 Փոքրիկ կայծին հետևում է մեծ հրդեհ.

Ինձնից հետո գուցե լինեն լավագույն

Խնդրարկուներ, որոնց Կիրրան ունկնդրե։

37 Ջահն աշխարհի մարդկանց վրա է ծագում

Մերթ այս կողմից, մերթ այն, սակայն այն կողմից,

Ուր չորս ծիրերն երեք խաչեր են կազմում,

40 Նա ծագում է ավելի լավ ընթացքով

Եվ ավելի լավ աստղերի բույլի հետ,

Ու երկիրը կաղապարում իր կնքով։

43 Աստ առավոտ, անդ երեկո էր դարձել,

Եվ քիչ առ քիչ այս կիսագունդը համակ

Պայծառել էր, իսկ այն մյուսը խավարել,

43 Երբ ես տեսա իմ տիրուհուն, որ դարձած

Դեպի ձախ կողմ, պիշ նայում էր արևին.

Արծիվն անգամ նրան այնպես չէր նայած։

49 Եվ ինչպես որ շողը ծագում է շողից

Ու վերստին բարձրանում է դեպի վեր,

Ինչպես բազեն, որ թռչում է վեր նորից,

52 Այսպես նրա սևեռաբիբ նայվածքից

Առաջացավ իմ հայացքը անսովոր,

Որով արփին ես դիտեցի ներքևից։

55 Այն, ինչ երկրում անկարող ենք մենք անել,

Աստ կարող ենք, ի շնորհիվ տեղանքի,

Որ ի վերուստ մարդկանց համար է հաստվել։

58 Ես այդ լույսին չտոկացի շատ երկար,

Բայց տեսա, որ նա կայծեր էր արձակում,

Ինչպես երկաթն հանված բովից թեժ ու վառ։

61 Տվնջյան լույսն հանկարծ աճեց իմ աչքում,

Ինչպես եթե ամենակալ Տերը մեր

Մի նոր արև դրած լիներ երկնքում։

64 Բեատրիչեն աչքերն հառել էր հավերժ

Երկինքներին, ես էլ նրան հառեցի

Իմ աչքերը զմայլյալ ու այլամերժ։

67 Նրա տեսքից գերմարդացա ես տակավ,

Գլավկն ինչպես դարձավ աստված ծովային,

Երբ մի տեսակ խոտ համտեսեց ու կերավ։

70 Գերմարդանալն անհնար է բացատրել,

Սակայն բավ է այս օրինակը նրան,

Ով կարող է այդ իր փորձով հաստատել։

73 Թե ես միայն հոգով էի համբառնում,

Դու լոկ գիտես, ո՛վ երկինքը վարող Սեր,

Որ բարձրացրիր ինձ քո ուժով անհատնում։

76 Երբ գնդերը, որ հոլովվում են հավետ,

Իրենց վրա կենտրոնացրին ուշքը իմ

Հնչյուններով իրենց մեղմ ու դաշնավետ,

79 Տեսա երկինքն այնպես վառված արևից,

Որ այդպիսի լայնատարած լիճ երբեք

Չի գոյացել գետից և կամ անձրևից։

82 Ձայնն այնքան նոր և լույսն այնքան առատ էր,

Որ ուզեցի դրանց պատճառն իմանալ

Մի մարմաջով, որ իմ մեջ չէր եղել դեռ։

85 Տիրուհիս, որ միտքըս կարդում էր դյուրավ,

Գոհացնելու համար իղձըս անձկայրյաց,

Նախքան հարց տալս իր բերանը բաց արավ

88 Եվ բարբառեց. «Թյուր կարծիքովդ ինքըդ քեզ

Բթացնում ես. դու ամեն ինչ կիմանաս,

Եթե քեզնից այդ կարծիքը թոթափես։

31 Է՛լ երկրում չես, ինչպես կարծում ես դու դեռ։

Շանթն այնպես չի գահավիժել վերից վար,

Ինչպես դու արդ սլանում ես դեպի վեր»։

94 Եվ ես նրա այս խոսքերով կարճառոտ

Թոթափվեցի տարակույսից առաջին,

Բայց ընկա նոր տարակույսի մեջ կնճռոտ

97 Եվ ասացի. «Մի զարմանքից հանգչեցի,

Բայց հիմա էլ զարմանում եմ թե ինչպես

Վեր եմ թռչում միջով թեթև տարերքի»։

~~100~~ Եվ այնժամ նա հառաչանքով խորազգաց

Աչքերն ուղղեց դեպի ինձ այն նայվածքով,

Որով մայրն է նայում որդուն ցնորված.

~~103~~ Եվ բացատրեց․ «Էությունները համայն

Իրենց միջև ունեն մի կարգ ներդաշնակ,

Որ տիեզերքն Աստծուն դարձնում է նման։

~~106~~ Վեհ էակներն այդ կարգի մեջ ստեղծված

Տեսնում են դրոշմն իմաստության Արարչի,

Որի համար է այն կարգը հաստատված։

~~109~~ Այդ կարգի մեջ գոյակները ամենայն

Հակում ունեն ինչ-որ բանի ձգտելու,

Իրենց տարբեր վիճակների համաձայն,

~~112~~ Եվ լողում են տիեզերքի մեծ ծովով

Դեպի տարբեր հանգրվաններ՝ խթանված

Իրենց վարող մասնահատուկ բնազդով։

~~115~~ Դա է տանում հուրը դեպի գունդը վառ,

Դա է վարում անբանական կենդանուն,

Դա է պահում երկրի զանգվածը ստվար։

~~118~~ Սակայն անբան գոյակները չեն միայն,

Որ ձգտում են դեպի որոշ նպատակ,

Այլև նրանք, որ ունեն միտք բանական։

~~121~~ Այս բոլորի տնօրինողն իմաստուն

Իր լույսով է օծում երկինքը վերին,

Որի մեջ է շրջում երկինքն արագուն։

~~124~~ Եվ հենց այնտեղ, ինչպես վերջին կայանին,

Մեզ տանում է ուժն այն լարի, որ ամեն

Գոյացություն ուղղում է իր վախճանին։

~~127~~ Սակայն ինչպես արվեստի գործն իր ձևով

Հղացվածից մերթ տարբեր է դուրս գալիս,

Նյութի հետ հաշտ չընթանալու պատճաոով,

~~130~~ Այսպես էակն իր բնական ընթացքից

Մերթ շեղվում է, իր այն ուժի պատճառով,

Որ կարող է և խոտորվել ճիշտ ճամփից։

~~133~~ Ինչպես շանթը մերթ ամպերի խորքերից

Ցած է վիժում, այսպես խոյանքը մարդու

Մերթ ընկնում է, շեղված պատիր հաճույքից։

~~136~~ Մի զարմանա բարձրանալովդ արդ վերև,

Այնպես ինչպես չես զարմանա տեսնելով

Մի գետակ, որ սարից իջնում է ներքև։

~~139~~ Զարմանալին այն կլիներ քո դեպքում,

Որ դու, անխոչ, գետնին կառչած մնայիր,

Ինչպես եթե բոցը մնար իր տեղում»։

~~142~~ Եվ նա նորից երկինք ուղղեց հայացքն իր։

</poem>

Որ անցնում է այլ ջրային տարածքով,

4 Վերադարձեք դեպ ափերը ձեզ ծանոթ.

Դուք մի դուրս գաք դեպի բաց ծով, զի գուցե

Կորցնելով ինձ՝ մնաք շվար ու շփոթ։

7 Այստեղ ոչ ոք չի նավարկել տակավին.

Ինձ վարում են Ապոլլոնն ու Միներվան,

Մուսաներն էլ ցույց են տալիս ինձ ուղին։

10 Իսկ դուք քչերդ, որ մտքերը ձեր հլու

Բարձրացրել եք դեպի հացն այն սրբազան,

Որ ատամ են աոանց հագարդ զգալու,

13 Քաջ կարող եք այս խոր ծովով նավարկել,

Հետևելով միշտ իմ նավի հետքերին,

Քանի ջրի մակերեսը չի հարթվել։

16 Հերոսներն այն, որ Կոլխիդա գնացին,

Զարմանալու այնքան պատճաո չունեցան,

Երբ երկրագործ դարձած տեսան Ցասոնին։

19 Արքայության ծարավն անհագ ու անմար

Մեզ տանում էր այնպես թափով դեպի վեր,

Ինչպիսի թափ ունի երկինքը կամար։

22 Բեատրիչեն նայում էր վեր, ես՝ նրան։

Լայնալիճից արձակված նետը երբեք

Այնքան փութով չի հասնի դեպ իր նշանն,

25 Որքան փութով ժամանեցի ես մի վայր,

Որ գրավեց իմ ուշն ու միտքը համակ։

Տիրուհիս, որ կարդում էր միտքն իմ շվար,

28 Դարձավ դեպ ինձ և ցնծագին բարբառեց.

«Երախտագետ սրտով ուղղվիր առ Աստված,

Որ առաջին երկնագունդը մեզ հասցրեց»։

31 Ինձ թվաց, որ մեզ պարուրեց մի ամպ անդ՝

Ստվարախիտ, ամուր, ողորկ ու շողուն,

Ինչպես լույսից պսպղացող ադամանդ։

34 Կուռ մարմինը ընդունեց մեզ՝ երկուսիս,

Ինչպես ջուրը, միշտ մնալով անբաժան,

Ընդունում է իր մեջ ճաճանչի լույսի։

37 Եթե մարմնով էի—և այդ դեպքում մեզ

Հասկանալի չէ, թե ինչպես կարող են

Երկու մարմին ներթափանցել իրար մեջ—

40 Դա ավելի պետք է վառեր տենչը մեր

Տեսնելու այն էությունը, որի մեջ

Զուգորդված են բնությունները տարբեր։

43 Անդ կտեսնենք այն խորհուրդները խորին,

Որ անքնին ընդունում ենք հավատով,

Այնպես ինչպես ճշմարտությունն առաջին։

46 Ես ասացի. «Ո՛վ տիրուհի սրտակից,

Ես խորապես շնորհակալ եմ նրան,

Ով ինձ հանեց մահկանացու աշխարհից։

49 Բայց ասացեք՝ ի՞նչ են բծերն այս մարմնի,

Որոնք երկրում մարդկանց առիթ են տվել

Առասպելներ հյուսելու շուրջ Կայենի»։

52 Եվ նա ասաց թեթևակի ժպիտով.

«Եթե մարդիկ սխալվում են մի հարցում,

Որ, չի լուծվում զգայության միջոցով,

55 Դու պետք չէ որ,շատ զարմանաս դրանից,

Զի մեր միտքը շատ չի կարող թևածել,

Ընթանալով զգայությանց ետևից։

58 Իսկ դու ինքըդ ի՞նչ ես կարծում»։ Ես նրան,

«Այստեղ լուսնի տարբեր տեսքերը, ըստ իս,

Հետևանք են նյութի տարբեր խտության»։

61 «Կարծիքդ,— ասաց,— սխալ է և ընդունայն.

Դա կտեսնես, երբ ուշ դարձնես փաստարկիս,

Որով հիմա ես կաշխատեմ հերքել այն։

64 Վառ երկինքը լի է բազում աստղերով,

Որոնք իրենց լույսի չափի համեմատ

Երևում են մարդկանց տպրբեր տեսքերով։

67 Թե դա լիներ նոսրի, խիտի պատճառով,

Բոլորի մեջ մի հատկություն կլիներ,

Բաշխված նվազ կամ առավել չափերով։

70 Այլատեսակ հատկություններն արդյունք են

Այլ էական պատճառների, իսկ սրանք,

Բացի մեկից, քո կարծիքով դեր չունեն։

73 Եթե նոսրը պատճառ լինէր բծերի,

Որ տեսնում ես, այս լուսինը կլիներ

Կամ նոսրացած բաղակցության նյութերի,

76 Եվ կամ, ինչպես մի մարմնի մեջ կա պարարտ

Ու նիհար մաս, այսպես և այս լուսնի մեջ

Կլինեին տարբեր շերտեր բարդ ի բարդ։

79 Նախորդ դեպքում կպարզըվեր հարցը այդ,

Երբ արևի խավար լիներ, վասնզի

Կթափանցեր լույսը նյութով այդ անգայտ։

82 Գա չէ. ապա տեսնենք վարկածը երկրորդ.

Եվ եթե ես դա էլ հերքել կարենամ,

Քո կարծիքը կհամարվի ավելորդ։

85 Եթե նոսրը ամեն տեղ չի տարածվում,

Կա ուրեմըն սահման նոսրի ու խիտի,

Ուրկից այն կողմ էլ լույսը չի թափանցում,

88 Այլ այնտեղից ետ է դառնում ուղղաբար,

Այնպես ինչպես պատկերը ետ է դառնում

Այն ապակուց, որի ետևն է կապար։

91 Բայց կառարկես՝ երբ խիտ խավը լինի խոր,

Լույսն ավելի մութ կերևա, քան այլուր,

Կանդրադառնա քանզի տեղից հեռավոր։

94 Այս կասկածից կարող է փորձը միայն

Ազատել քեզ, եթե նրան դու դիմես,

Որ աղբյուրն է ձեր գիտությանց ամենայն։

97 Վերցրու երեք հայելի և նրանցից

Երկուսը մոտ, իսկ երրորդը հեռու դիր,

Այնպես որ սա քեզ երևա մեջտեղից։

~~100~~ Քո թիկունքում զետեղիր լույս մի ուժգին,

Որ ցոլանա հայելիքում այն երեք

Եվ նրանց ցոլքն անդրադառնա քո դեմքին։

~~103~~ Հեռավորը թեև լույսի քանակով

Հավասար չէ մյուս երկուսին, բայց նրանք

Հավասար են իրենց լույսի որակով։

~~106~~ Արդ ինչպես ջերմ ճաճանչների շողյունից

Ձյան գոյանյութն ազատվում է քիչ առ քիչ

Ե՛վ իր նախկին սառնությունից, և՛ գույնից,

~~109~~ Այսպես ես քեզ, թոթափելով սխալից,

Պիտի լույսով մի ողողեմ այնպես վառ,

Որ քո աչքին փայլատակի շողալից։

~~112~~ Աստվածության անշարժանան երկնի տակ

Պտտվում է մի մեծ մարմին երկնային,

Որի ուժն է կրում ամեն մի գոյակ։

~~115~~ Հաջորդ երկինքն, ուր կան աստղեր այնքան շատ,

Հաղորդում է ուժն այդ տարբեր գոյերին,

Որ իր մեջ են և իրենից տարանջատ։

~~118~~ Մյուս երկինքներն եղանակով բնազանց

Այդ ուժերը տնօրինում են այնպես,

Որ գործադրեն ազդեցությունը յուրյանց։

~~121~~ Այսպես մեկը մյուսին են հաջորդում

Տիեզերքի օրգաններն այս և բարձրից

Առած ուժը ստորինին հաղորդում։

~~124~~ Արդ հետևիր, թե ինչպես եմ գնում ես

Քո ցանկացած ճշմարտությունը դեպի,

Որին հետո ինքըդ անձամբ կհասնես։

~~127~~ Շարժումը և ուժը երկնի գնդերի

Ձեռքի գործն է շարժիչների երանյալ,

Ինչպես դարբնած իրը դարբնի ձեռքերի։

~~130~~ Երկինքն այն, որ ունի աստղեր մշտավառ,

Ընդունում է իր մեջ դրոշմը ոգու

Եվ շարժվում է նրա ուժով մշտավար։

~~133~~ Ինչպես հոգին ձեր մարմնի մեջ մարդկային

Տարածվում է անդամների մեջ տարբեր,

Ըստ այլազան կարողությանց յուրային,

~~136~~ Այսպես ոգին աստղերի մեջ բազմազան

Տարածում է իր այդ ուժը բարերար,

Պահելով իր միասնությունն անբաժան։

~~139~~ Ինչպես հոգին ձեր մարմնի հետ մարդկային

Միաձույլ է, այսպես ուժը այդ ոգու

Միաձույլ է այդ մարմնի հետ երկնային։

~~142~~ Ունենալով հարազվարթ բնություն,

Ձուլված ուժը մարմնի միջով է շողում,

Ինչպես խինդը աչքի միջով վառվռուն։

~~145~~ Այդ ուժից են տարբեր լույսերը ծագում,

Ոչ թե մարմնի խտությունից այս կամ այն.

Պատճառն այդ է, որը առաջ է բերում

~~148~~ Մութն ու պայծառն, իր ներգործման համաձայն»։

</poem>

Ինձ ցուցադրեց որոշակի փաստերով.

4 Եվ ցույց տալու համար, որ ես հասկացել,

Համոզվել եմ, գլուխըս ըստ պատշաճի

Վեր բարձրացրի, որ կարենամ զեկուցել։

7 Սակայն հանկարծ ես տեսա մի երևույթ,

Որով այնպես ուշս ու միտըս կլանվեց,

Որ մոռացա իմ ասելիքը ընդփույթ։

10 Ինչպես վճիտ, ականակիտ, հանդարտիկ

Ջրերի մեջ, ուր հատակն է երևում,

Կամ ինչպես ջինջ ապակու մեջ թափանցիկ

13 Մենք տեսնում ենք մեր պատկերը այնքան թույլ,

Որքան ողորկ մարգարիտն է երևամ

Ճակտի վրա սպիտակ ա աննշույլ,—

16 Այսպես տեսա դեմքեը՝ պատրաստ խոսելու.

Եվ ունեցա ներհակ պատրանքը նրա,

Ով սեր ծնեց ջրի միջև և մարդու։

19 Հենց որ նրանց, նկատեցի թուլորեն,

Կարծեցի թե դիմացոլքեր են դրանք,

Եվ շուռ եկա տեսնելու թե ովքեր են։

22 Բայց հայտնապես չտեսնելով ես ոչէնչ,

Նորից հայացքս իմ տիրուհուն ուղղեցի,

Որ ժպտում էր ինձ աչքերով վառ ու ջինջ։

25 «Մի զարմանար, որ ես ժպտում եմ քո այդ

Տղայական մտքի վրա,— ասաց նա.—

Չհենվելով ճշմարտությանը անգայթ,

28 Դու տարվել ես ցնորական մտքերով.

Քո տեսածներն էակներ են իրական,

Եվ այստեղ են ուխտի խախտման պատճառով։

31 Խոսիր, լսիր և հավատ դու նրանց։

Ճշմարտության լույսը, որով ապրում են,

Թույլ չի տա, ոը նրանք լինեն պարտազանց»։

34 Ես դիմեցի այնժամ մեկին, որ կարծես

Մեծ ցանկություն ուներ ինձ հետ խոսելու,

Եվ ասացի անձկակարոտ անձի պես.

37 «Ազնիվ հոգի, որ խորապես զգում ես

Հավերժ կյանքի քաղցրությունները բոլոր,

Որ գիտեն լոկ ճաշակողներն անձնապես,

40 Ես չափազանց գոհ կլինեմ, եթե դու

Անունդ հայտնես և ձեր մասին ինձ խոսես»։

Եվ նա ասաց պատրաստակամ ու ժպտուն.

43 «Արդար, հայցին դուռ չի փակի սերը մեր,

Ինչպես սերը բազումողորմ Արարչի,

Որ պատրաստ է միշտ լսելու խնդրանքներ։

46 Ես աշխարհում կուսական քույր եմ եղած,

Եվ եթե դու լավ նայես ինձ և հիշես,

Ապա, իմ այս գեղեցկության տակ աճած,

49 Կճանաչես Պիկկարդային անպայման.

Երանելյաց այս դասի հետ միասին

Երջանիկ եմ այստեղ՝ գնդում լուսնական։

52 Մեր սրտերը, որոնք այրվում են միայն

Այն սիրով, որ Սուրբ Հոգին է ներշնչում,

Վայելում են ցնծություններ լի ու լայն.

55 Մեր այս կարգը, ուր այնքան ցած է թվում,

Մեզ տրված է պարզապես այն պատճառով,

Որ մեր ուխտը չենք կատարել աշխարհում»։

58 Եվ ես նրան. «Ձեր դեմքերում վեհագին

Աստվածային ինչ-որ մի բան է շողում,

Որ փոխում է ձեր կերպարանքը նախկին,

61 Դրա համպը չհիշեցի քեզ մեկեն.

Բպյց այն, ինչ որ դու ինձ ասում ես հիմա,

Ինձ օգնում է ճանաչելու քեզ արդեն։

64 Դուք, որ այստեղ շատ երջանիկ եք կարծես,

Չէի՞ք ցանկա լինել տաեղում բարձրագույն,

Աստծու գահին մոտ զգալու համար ձեզ»։

67 Նա նախ ժպտաց ընկերների հետ մեկտեղ,

Ապա ասաց խինդով այնքան համակված,

Որ այրվում էր կարծես սիրուց հորդազեղ.

70 «Եղբայր, մեզ լոկ սերն է տալիս գոհացում,

Սերը, որ մեզ մղում է լոկ ցանկալ այն,

Ինչ որ ունենք, և այլ տենչ չի հարուցում։

73 Թե ցանկայինք բարձր տեղում մենք լինել,

Դրանով մեր կամքը շեղված կլիներ

Կամքից նրա, որ այստեղ է մեզ պահել։

76 Դա չի կարող տեղ ունենալ երկնքում,

Եթե հարկ է սիրով ապրել միշտ այստեղ,

Եթե լավ ես սիրո բնույթն հասկանում։

79 Պայմանը մեը երանելի վիճակի

Կամակցելն է աստվածային կամքի հետ,

Նույնացնելով կամքերը մեր ամենքի։

82 Մեր տեղադրումն արքայության մարզերում

Հաճո է մեզ, ինչպես և այն Արքային,

Որի կամքին մեր կամքը չենք հակադրում։

85 Նա է լոկ մեր խաղաղությունն հոգևոր,

Նա է ծովն այն, որին ձգտում են հավետ

Իր ստեղծած արարածները բոլոր»։

88 Ինձ պարզ դարձավ, որ ամեն տեղ երկնքում

Դրախտ է, թեև շնորհները Բարձրյալի

Ամենուրեք նույն չափերով չեն բաշխվում։

91 Բայց ինչպես նա, ով հագեցած մի ճաշով,

Ցանկանում է մի այլ բան էլ ճաշակել,

Իր կերածից շնորհակալ լինելով,

94 Այսպես արի և հասկացրի այնժամ ես,

Իմանալու համար թե ինչ ուխտ էր այն,

Որ չէր հասցրել նա կատարել լիապես։

97 Եվ նա ասաց. «Վերին երկնում է հանգչում

Վեհ կյանքի և արժանիքի տեր մի կին։

Նա, ով նրա նշած տարազն է հագնում,

Ընդունելի է, երբ արվում է սիրով։

~~103~~ Փափագելով այդ կնոջը հետևել,

Վաղ հասակում ես քաշվեցի աշխարհից

Եվ ուխտեցի նրա վանքին նվիրվել։

~~106~~ Սակայն մարդիկ չարակամ ու անիրավ

Քաղցըր վանքից ինձ հանեցին բռնությամբ.

Աստված գիտե, թե հետո կյանքս ինչ դարձավ։

~~109~~ Իսկ այն մյուս լուսահոգին, որ իմ աջ

Կողմն է կանգնած և որ շողում է մեր այս

Երկնագնդի ամբողջ լույսով քո առաջ,

~~112~~ Իմ խոսքերն այս վերագրում է և իրեն.

Նա էլ քույր էր, որից, ինչպես և ինձնից,

Նվիրական քողը խլվեց բռնորեն։

~~115~~ Սակայն երբ նա բռնի աշխարհ դուրս բերվեց,

Ի հեճուկըս նրա կամքի և ուխտի,

Այդ սուրբ քողը սրտի խորքում միշտ պահեց։

~~118~~ Նա կայսրուհի Կոստանցան է վեհածին,

Որ Սվեվիո երկրորդ հողմից մեծազոր

Ծնեց երրորդն, իշխանավորը վերջին»։

~~121~~ Այսպես խոսեց, ապա «Ոդջոյն քեզ, Մարիամ»

Սկսեց երգել ու երգելով չքացավ,

Ինչպես ջրում ինչ-որ մարմին ծանրանդամ։

~~124~~ Իմ հայացքով հետևեցի ես նրան,

Ապա, նրա հետքը իսպառ կորցնելով,

Դարձա դեպի իմ մեծ իղձի առարկան,

~~127~~ Այսինքըն դեպ Բեատրիչեն իմ անեղծ,

Բայց նա այնպես իմ աչքի մեջ ցոլացավ,

Որ սկզբում տեսողությունս այլայլվեց.

~~130~~ Այդ պատճառով իմ հարցումը ուշացավ։

</poem>

Դեռ չկերած մեկն ու մեկը նրանցից.

4 Զույգ գայլերի միջև վայրագ, կենազուրկ,

Այսպես դառը կմատնվեր խուճապի,

Կամ թե շունը՝ այծյամների միջև զույգ։

7 Այսպես մղված զույգ հարցերից տանջալի,

Լռում էի, և լռությունս հարկադիր

Ես չեմ գտնում բասրելի կամ գովելի։

19 Լռում էի, բայց իմ հարցերն ավելի

Որոշ էին արտահայտված իմ դեմքին,

Քան եթե ես դրանք խոսքով հայտնեի։

13 Բեատրիչեն, Դանիելի ճիշտ նման,

Որ ամոքեց Ռաբելոնի արքային,

Երբ զայրույթը կուրացըրել էր նրան,

16 Բարբառեց ինձ. «Լավ տեսնում եմ, թե ինչպես

Երկու հարցեր մեզ հուզում են այնքան շատ,

Որ մտովին կաշկանդված ես զգում քեզ։

19 Դու դատում ես. «Եթե կամքըս հաստատ է.

Ապա ինչպե՞ս բռնությունը ուրիշի

Կարող է իմ արժանիքը կրճատել»։

22 Իսկ մյուս հարցը, որ, պահանջում է լուծում,

Դա մեր հոգու վերադարձն է աստղերին,

Ինչպես որ դա Պլատոնն էր ուսուցում։

25 Այս հարցերն են, որոնք, չափով հավասար

Հուզում են քեզ, բայց ես պիտի նախ խոսեմ

Այս հարցի շուրջ, որ ավելի է դժվար։

28 Աստվածության ամենամոտ Սերովբեն,

Մովսեսն, Սամվելն, Հովհաննեսները երկու,

Մինչև անգամ Մարիամն իրենց գահն ունեն

31 Նույն երկնային լուսապայծառ ոլորտում,

Ինչ որ Լուսնի, հոգիները քո տեսած,

Եվ բոլորն էլ հավերժ կյանքով են ապրում։

34 Բոլորն էլ նույն ոլորտում են բոլորշի,

Բայց ապրում են անհամաչափ ցնծությամբ,

Զի նույն չափով չեն զգում շունչն Հավերժի։

37 Սրանք այստեղ երևացին միմիայն

Նրա համար, որ զգալի դառնա քեզ

Նրանց նվազ աստիճանը խնդության։

40 Այսպես պետք է ձեր մտքի հետ բարբառել,

Զի նա միայն զգայության միջոցով

Կընկալի այն, ինչ չի կարող ըմբոնել։

43 Դրա համար Սուրբ Գիրքը ձեր ըմբռնման

Հարմարվում է, վերագրելով Աստուծուն

Ոտներ, ձեոներ, բայց հասկանամ է այլ բան.

46 Եկեղեցին էլ տեսքի տակ մարդկային

Գաբրիելին, Միքայելին է ցուցում,

Եվ այն մյուսին, որ բժշկեց Տուբիային։

49 Ինչ որ Տիմեյն հոգվոց մասին է պնդում,

Այն չէ, ինչ որ երևում է ձեզ այստեղ,

Զի նա իրոք ասում է և հավատում,

52 Որ մեր հոգին վերադառնում է կրկին

Դեպ իր աստղը, ուրկից ցած էր իջել նա

Կենդանություն տալու համար մեր մարմնին։

55 Բայց գուցե մենք նրա խոսքին տալիս ենք

Տարբեր իմաստ, քան ուզում է նա ասել,

Ուստի պետք չէ դրա վրա ծիծաղենք։

58 Թե ուզում է նա ասել, որ ամենայն

Ազդեցության այս աստղերից է գալիս,

Ապա ճիշտ է որոշ չափով խոսքը այն։

61 Բայց այս միտքը մոլորության հանգեցրեց

Ողջ աշխարհին, որը հասավ մինչ այնտեղ,

Որ նրանց Զևս, Մերկուր ու Մարս անվանեց։

64 Իսկ մյուս հարցը, որ քեզ հուզում է նույնպես,

Նվազ կնճռոտ և նվազ է փորձանքոտ

Եվ չի կարող ճիշտ հավատից շեղել քեզ։

67 Եթե երբեմն արդարությունը երկնի

Մարդկանց աչքին անարդար է երեում,

Պետք չէ որ դա ձեր հավատը թուլացնի։

70 Բայց քանի որ ճշմարտության մեջ այս խոր

Մարդկային միտքն ի զորու է թափանցել,

Քո փափագին ես գոհացում կտամ նոր։

73 Եթե թեկուզ բռնադատյալն իր կամքով

Բռնադատչի բռնությանը չի օգնել,

Հոգիներն այս չեն չքմեղվի դրանով։

76 Քանզի կամքը չի շիջանի բռնությամբ,

Այլ բոցի պես կպայքարի աննկուն,

Եթե փորձեն նրան ընկճել ուժգնությամբ։

79 Իսկ եթե նա զիջում անի շատ թե քիչ,

Կօգնի ուժին, այսպես արին և սրանք,

Չդառնալով նորից վանքի բնակիչ։

82 Եթե նրանց կամքը լիներ անսասան,

Ինչպես կամքն այն, որով Լավրենտն ու Մուկիոն

Հերոսաբար հրակիզման դիմացան,

85 Նրանց պիտի վերադարձներ դեպի վանք,

Ուրկից նրանք հանված էին բռնությամբ.

Բայց հազվագյուտ է այդպիսի տոկուն կամք։

88 Այս խոսքերիս եթե դա լավ դրիր ուշ,

Կսպառվի և քո այդ հարցը, որ հետո

Քեզ կարող էր մտատանջել նորից հույժ։

91 Սակայն հիմա ծագեց ուրիշ հարց մի բարդ,

Որի միջից դարս չես կարող գալ անձամբ.

Դու քո միտքը կհոգնեցնես տարապարտ։

94 Ես ասացի որպես ստույգ բան ու ճիշտ,

Որ չի կարող ստել հոգին երանյալ,

Երբ Առաջին ճշմարտության մոտ է միշտ։

97 Եվ ապա դա Պիկկարդայից իմացար,

— Եվ նա կարծես հակասում է ինձ այստեղ—

Որ Կոստանցան քողի սերը պահեց վառ։

~~100~~ Եղբայր, գիտես, շատ հաճախ է պատահել,

Որ խույս տալու համար ինչ-որ վտանգից,

Մարդ անում է այն, ինչ անել չէր վայել։

~~103~~ Այսպես Ալկմեն ակնածելու համար հոր,

Սպանեց իր հարազատ մոր, և անսաստ

Չլինելու համար դարձավ հանցավոր։

~~106~~ Այստեղ, ինչպես ինքըդ կարող ես դատել,

Բռնությունը միացած է կամքի հետ

Եվ հանցանքը անկարելի է ներել։

~~109~~ Ըստ էության կամքը դեմ է բռնության,

Բայց զիջում է, քանզի եթե դիմադրի,

Կմատնվի ավելի մեծ փորձության։

~~112~~ Արդ Պիկկարդան երբոր այնպես է խոսում,

Բացարձակ կամքն է հասկանում, մինչդեռ ես

Պայմանականն, ուստի մենք չենք հակասում»։

~~115~~ Այսպես եղավ հոսանքը սարբ առվակի,

Որ բխում էր ճշմարտության Ակունքից.

Եվ հագեցավ իմ ծարավը կրկնակի։

~~118~~ «Ո՛վ սիրեցյալ, աստվածային դու տիկին,—

Ասացի ես,— ձեր խոսքերը հորդաբուխ

Ողողում ու ջերմացնում են իմ հոգին։

~~121~~ Ես չեմ կարող ձեզ հատուցել արժանին

Ինձ մատուցած ծառայության փոխարեն.

Իմ տեղ Տերը թող հատուցի ձեզ բարին։

~~124~~ Տեսնում եմ, որ մեր միտքը չի հագենա,

Եթե լույսին ճշմարտության չհասնի,

Որից բացի արիշ ստույգ բան չկա։

~~127~~ Իսկ երբ հասնի՝ կխաղաղվի միտքը մեր

Նրա ծոցում, ինչպես գազանն իր որջում,

Թե ոչ ամեն ձգտում իզուր կլիներ։

~~130~~ Ճշմարտության այդ ձգտումից է ծլում,

Ինչպես բողբոջ, տարակույսը թեզնավոր,

Որ մեզ քիչ-քիչ դեպի բարձունքն է ձգում։

~~133~~ Այս բոլորն ինձ թույլ են տալիս, ո՛վ տիկին,

Ձեզ հարգանքով հարցընելու մի այլ բան,

Որ ինձ համար դեռ մութ է ու անմեկին։

~~136~~ Ես ուզում եմ գիտնալ, թե ուխտն անկատար

Կարելի՞ է փոխարինել այլ բանով,

Որ ձեր կշռի համար թեթև դուրս չգար»։

~~139~~ Բեատրիչեն դեպ ինձ նայեց այնպիսի

Աստվածային ու սիրավառ աչքերով,

Որ շլացած իմ աչքերը հակեցի,

~~142~~ Տեսողությունս համարյա թե կորցնելով։

</poem>

Եվ քեզ այդպես շլացնում եմ իմ տեսքով,

4 Մի զարմանար, զի դա առաջ է գալիս

Իմ բերկրանքից, որը ինչքան աճում է,

Այնքան դեմքիս պայծառություն է տալիս։

7 Տեսնում եմ, թե ինչպես արդեն քո մտքում

Ցոլանում է ճշմարտության Լույսն հավերժ,

Որի տեսքն իսկ մեր մեջ սեր է բորբոքում։

10 Եթե մարդկանց հրապուրում է այլ բան,

Դա լոկ Նրա նմանությանն է պատիր,

Որ թվում է մարդուն բարիք իսկական։

13 Դա ուզում ես գիտնալ, թե ուխտը խախտված

Կարելի՞ է փոխարինել այլ բանով,

Որով հոգին լինի հոգսից ազատված»։

16 Բեատրիչեն այս երգն այսպես սկսեց,

Այնուհետև առանց դադար առնելու

Իր սրբազան միտքը այսպես ինձ պարզեց.

19 «Մեծ պարգևը, որ Արարիչն էակին

Ստեղծելով՝ բաշխեց նրան բարությամբ,

Եվ որ նրա համար գանձ է թանկագին,

22 Դա ինքնիշխան ազատությանն է կամքի,

Որով օժտված ե օժտվում են ի ծնե

Իմացական էակները հատկակի։

26 Այստեղից էլ քեզ կլինի պարզըված

Մեծ արժեքը ուխտի, եթե, իհարկե,

Մարդու ուխտին հավանություն տա Աստված։

28 Զի երբ Աստված և մարդ դաշինք են կնքում,

Զոհվում է այս թանկագին գանձն իմ ասած,

Եվ այդ բանը հոժար կամքով է արվում։

31 Ուրեմն ուխտին փոխարինող էլ ի՞նչ կա.

Ուրիշ բտնով փոխարինել կամ փոխել,

Դա ուզել է, որ վատից լավ բան դուրս գա։

34 Արդ հիմնական հարցը արդեն պարզ է քեզ.

Բայց զի բանը եկեղեցին է վճռում

Որ ասածիս հակասում է աստ կարծես,

37 Հարկ է, որ դու սեղանին քիչ էլ նստես,

Վասնզի այն չոր պատառը, որ կերար,

Օգնություն է դեռ պահանջում, որ մարսես։

40 Արդ միտքըդ բաց իմ խոսքերին հայտնելիք,

Եվ միշտ հիշիր, քանզի մի բան իմանալ

Ու մոռանալ՝ չի տա ոչ մի գիտելիք։

43 Ուխտի համար հարկավոր է երկու բան.

Մեկը զոհի համար դաշինքն է կնքած,

Մյուսը՝ զոհի հիմքը կազմող առարկան։

46 Առաջինը ամենևին չի խախտվում,

Այլ պահվում է, և այդ մասին պարզորոշ

Բացատրություն արդեն տրվեց վերևում։

49 Հրեից մոտ զոհը հարկ էր կենսական,

Թեպետ նրանք ինչպես գիտես, երբեմըն

Փոխում էին իրենց զոհի առարկան։

52 Իսկ երկրորդը, որ առարկան է զոհի,

Կարող է և մեղքի պատճառ չլինել,

Եթե ուրիշ առարկայի հետ փոխվի։

65 Սակայն ոչ ոք թող իր կամքով սեփական

Չփոփոխի ստանձնած պարտքը առանց

Թույլտվության եկեղեցու սրբազան։

68 Փոփոխությանն անմիտ բան է համարվում,

Եթե զոհի հին առարկան նորի մեջ

Չի ընդգրկվում, ինչպես չորսը վեց թվամ։

61 Բայց երբ զոհի նյութը ծանր է արժեքով

Եվ չունի իր զուգակշիռն համարժեք,

Այն չի կարող փոխարինվել այլ բանով։

64 Թող ուխտի հետ մարդիկ թեթև չվարվեն.

Հավատարիմ եղեք, բայց ոչ անխոհեմ,

Ինչպես եղավ իր ուխտի մեջ Եփթայեն։

67 Լավ կլիներ, որ նա ասեր՝ «վատ արի»,

Քան վատւսգայնն աներ ախտը պահելով.

Այսպես անմիտ եղավ ավագն հույների,

70 Որի համար Իփիգենիան զոհ դարձավ,

Եվ ամեն ոք շատ ափսոսաց ու ողբաց,

Երբ այդպիսի զոհի մասին իմացավ։

73 Ո՛վ քրիստոնյայք, եղեք ուխտի մեջ զգույշ.

Ամեն հովից փետուրի պես մի թռչեք.

Մի կարծեք, թե ձեզ կլվա ամեն գուշ։

76 Դուք Հին ու նոր Կտակարանը անեք,

Եվ հովիվն է եկեղեցու ձեզ վարում.

Այսքանը ձեզ բավական է, որ փրկվեք։

79 Եթե կիրքը ձեզ թելադրի ուրիշ բան,

Դուք մարդ եղեք, ոչ թե անմիտ ոչխարներ,

Որ ձեր վրա հրեաները չխնդան։

82 Դուք մի վարվեք մատղաշ գառան պես շամբուշ,

Որ թողնելով իր մոր կաթը խոլաբար

Ցատկրտում է ու խաղ անում անզգույշ»։

85 Բեատրիչեն այսպես ճառեց ճիշտ ու ճիշտ,

Ապա դարձավ լի ըղձանքով դեպ այն կողմ,

Ուր աշխարհը ավելի է պայծսա. միշտ։

88 Նրա լռելն ա փայլելը ավելի

Կարկամեցրին մի պահ իմ միտքը անհագ,

Որ նորանոր հարցեր ուներ լուծելի։

91 Եվ ինչպես նետն իր նշանին է զարկում,

Երբ դեռ լարը թրթռամ է աղեղի,

Այսպես և մենք ընկանք երկրորդ երկնքում։

94 Իմ տիրուհին այնքան բերկրեց ու փայլեց,

Երբ ընդգրկվեց նոր երկնքի ոլորտում,

Որ երկնքի պայծառությունն էլ աճեց։

97 Եթե աստղն այն պայծառացավ առավել,

Ինչ եղա ես, որ բնությամբ իմ արդեն

Ամե՛ն կերպով փոփոխական եմ հավետ։

~~100~~ Ինչպես ձկներն հանդարտ ու ջինջ ձկնոցում

Մոտենում են շտապ ինչ֊որ մի բանի,

Որ ուտելու համպր հարմար են կարծում,

~~103~~ Այսպես անթիվ լուսապայծառ հոգիներ

Գալիս էին մեզ ընդառաջ, ասելով․

«Ահա նա, ով կաճեցնի սերը մեր»։

~~106~~ Որքան նրանք գալիս էին դեպի մեզ,

Այնքան խինդով զեղուն էին երևում

Իրենց խորքից ճառագայթող լույսի մեջ։

~~109~~ Արդ, ընթերցող, ինքըդ դատիր ու խորհիր,

Թե այս մասին այսքան միայն նշեի,

Ինչքան պիտի դու դա թերի գտնեիր.

~~112~~ Եվ զգայիր, թե ես ինչքան անձկագին

Ուզում էի նրանց վիճակն իմանալ,

Երբ որ նրանք երևացին իմ աչքին։

~~115~~ «Ո՛վ բպրեծին, որին շնորհն երկնավոր

Թույլ է տվեւ տեսնել գահերն հաղթական,

Դեռ չթողած կյանքի պայքարն երկրավոր,

~~118~~ Մենք վառված ենք սիրո լույսով երկնասփյուռ․

Թե ուզում ես տեղեկանալ մեր մասին,

Մեզ հարց տուր և քո փափագը գոհացար»։

~~121~~ Այսպես ասաց մեկն ինձ խմբից այն բարի.

Իսկ տիրուհիս ասաց, «Խոսիր համարձակ,

Եվ հավատա նրանց իբրև արդարի»։

~~124~~ «Ես տեսնում եմ, թե ինչպես քո սեփական

Լույսի մեջ ես դու պարփակվել և ինչպես

Խինդ ես զեղում քո աչքերիդ արփական։

~~127~~ Բայց չգիտեմ, թե, վեհ հոգի, ո՞վ ես դու,

Եվ ինչո՞ւ ես այս գնդի մեջ, որ երկրից

Քողարկված է մի այլ գնդով լուսատու»,—

~~130~~ Ասացի ես ուղղված լույսին այն խոսուն,

Այս խոսքերիս վրա իսկույն նա դարձավ

Առաջվանից ավելի վառ ու շողուն։

~~133~~ Ինչպես արևն իր արձակած լույսով վառ

Քողարկվում է, երբ ջերմությունը նրա

Կլանել է գոլորշիները ստվար,

~~136~~ Այսպես ծածկեց նա իր դեմքը սրբազան

Խնդությունից աճած լույսով անեղծյալ,

Եվ սքողված այսպես՝ տվեց պատասխան

~~139~~ Այն կերպով, որ երգում է երգն հետևյալ։

</poem>

Այրն հինավուրց, ում կին դարձավ Լավինիան,

4 Աստծու թռչունն ավելի քան երկու դար

Եվրոպայի ծայրամասում կանգ առավ,

Այն լեռանց մոտ, ուրկից ելավ անվթար։

7 Եվ այնտեղից, հովանու տակ թևերի,

Վարեց աշխարհն ու փոխանցվեց ձեռքից ձեռք,

Մինչև որ նա ընկավ մեջն իմ ձեռքերի։

10 Ես կայսր էի և Հուստինիան եմ կոչվում.

Ես Սուրբ Հոգու ներշնչումով զտեցի

Ինչ որ զուր էր և ավելորդ օրենքում։

13 Սակայն նախքան այդ գործին ձեռք զարկեի,

Ես հավատում էի, որ կա ի Քրիստոս

Մեկ բնություն, և դրանով գոհ էի։

16 Բայց գերագույն հովվապետը Ագապիտ

Իր հոգեշահ քարոզներով ինձ բերեց

Այն հավատին, որ միակն է ճշմարիտ։

19 Ես անսացի նրան, և այդ հավատն արդ

Հասկանում եմ, ինչպես դու ես հասկանում

Ճիշտն ու սխալն ամեն ճառում հակամարտ։

22 Հազիվ թե ես եկեղեցուն հարեցի,

Բարձրյալն Աստված ինձ ներշնչեց ձեռնարկել

Այդ մեծ գործին, որին և ես լծվեցի։

25 Ես զենքերըս Բելիսարիս հանձնեցի.

Եվ երկինքը նրան այնպես աջակցեց,

Որ նշան էր, թե պետք է ես հանգչեի։

28 Իմ պատասխանն այս է հարցիդ առաջին.

Բայց բնույթն իր ինձ ստիպում է այստեղ

Խոսքիս կցել մի հավելված առանձին,

31 Որ իմանաս, թե ինչքան են անիրավ

Նրանք, ովքեր արծվի ընդդեմ են գործում,

Յուրացնելով կամ մերժելով այն դյուրավ։

34 Ինչ սխրանքներ նրան դարձրին հարգարժան.

Առ այդ նախ և առաջ Պալլանտը զոհվեց,

Որպեսզի նա դառնա տեր ու գերիշխան։

37 Գիտես, որ նա երեք դարից ավելի

Ալբում մնաց, մինչև որ հուսկ իր համար

Կռվի ելան երեքն ընդդեմ երեքի։

40 Գիտես, որ նա հերթով տարավ հաղթանակ

Սահմանակից ցեղերի դեմ այլազան,

Հռոմի յոթ արքաների ժամանակ։

43 Գիտես, որ նա մարտեր մղեց հաղթական

Ընդդեմ Բրեննի ու Պյուտոսի թշնամի

Եվ ընդդեմ այլ իշխանների տիրական։

46 Այդ մարտերում Կինտն ու Տորկուատն անվանի,

Դեկյաններն ու Ֆաբյանները ստացան

Այն հռչակը, որ գովքի է արժանի։

49 Նա ջախջախեց հոխորտությունն արաբաց,

Որոնք անցան Հաննիբալի ետևից

Այն Ալպերով ուրկից Պոն է իջնում ցած։

52 Նրա ներքո՝ դեռ հասակում անհանգիստ՝

Սկիպիոնն ու Պոմպեոսը հաղթեցին,

Որից տուժեց ձեր քաղաքը բլրանիստ։

55 Մոտենալով պահն, երբ երկինքը ուզեց

Պայծառացնել աշխարհն համայն իր նման,

Հռոմի կամքով Կեսարն իր ձեռքն այն վերցրեց։

58 Ինչ որ արեց Վարոսից մինչ Հռենոս՝

Իզեր, Լուառ և Սեն գետերը տեսան,

Ինչպես տեսավ Ռոդանոսը հորդահոս։

61 Ինչ որ արեց Ռավեննայից դուրս գալով

Եվ թռչելով Ռուբիկոնից, մի գործ էր,

Որ ո՛չ խոսքով կարտահայտվի, ո՛չ գրչով։

64 Ապա փութով դեպ Իսպանիա սլացավ,

Հուսկ Դուրացցո, և Ֆարսալիան թրատեց

Այնպես ուժգին, որ տաք Նեղոսն զգաց ցավ։

67 Տեսավ Անտանդրն ու Սիմոյիսն իր օրրան,

Ուր հանգչում է հավետ Հեկտորը հերոս,

Հուսկ խոյացավ Պտղոմեի շեշտ վրան։

70 Նա շանթի պես սուրաց ընդդեմ Յուբայի,

Հետո դարձավ թռավ դեպի արևմուտք,

Ուր ձայնն առավ պոմպեական շեփորի։

73 Ինչ որ արեց վեհապետի հետ հաջորդ,

Բրուտոսն ու Կասիոն կասեն Դժոխքում

Եվ Մոդենան ու Պերուջան վշտահորդ։

76 Կլեոպատրան, որ ողբում է դեռ տխուր,

Խուճապահար փախուստ տվեց նրանից

Եվ մի իժից մահ ստացավ դառնալուր։

79 Նա թռչելով հասավ Կարմիր ծովեզրին,

Եվ աշխարհը խաղաղեցրեց այնպես լավ,

Որ ի վերջո փակվեց տաճարն Յանոսի։

82 Բայց այն, ինչ որ արծիվն արեց և ինչ որ

Անելու էր բոլոր իրեն ենթակա

Երկրների համար մոտ ու հեռավոր,

85 Աննշան ու անփառունակ կերևա,

Եթե դիտենք պայծառ մտքով ու սրտով

Այն ինչ արեց երրորդ կայսեր ձեռքում նա.

88 Քանզի այնժամ Արդարությունը Կենդան

Նրա վրա վեհ պարտք դրեց մեղմելու

Խստությունը երկնի արդար բարկության։

91 Արդ ի զարմանս քեզ հայտնում եմ սա միայն.

Նա, որ լուծել էր վրեժը հին մեղքի,

Տիտոսի հետ փութաց պատժել վրեժն այն։

94 Երբ ատամը լանգոբարդյան կծոտեց

Եկեղեցուն, Կառլոս Մեծը՝ արծվային

Թևերի տակ օգնեց նրան ու հաղթեց։

97 Արդ դու դատիր նրանց մասին, որոնց ես

Մեղադրեցի, և նրանց այն թերությանց,

Որ պատճառն են չարիքների հասած ձեզ։

~~100~~ Մեկն հանրային դրոշին է հակադրում

Ոսկե շուշանն, իսկ մյուսը՝ զեղծում այն.

Հեշտ չէ ասել, թե ով է շատ թյուր գործում։

~~103~~ Թող գիբելլինք այլ դրոշի տակ անեն

Խաղերն իրենց. վատ հետևորդ են նրանք,

Որոնց գործերն արդարության միշտ դեմ են։

~~106~~ Թող նոր Կառլոսն այն տապալել չփորձի

Իր գուելֆներով, այլ թող սոսկա ճանկերից,

Որ ճղել են մորթն իսկ հզոր առյուծի:

~~109~~ Հաճախ որդիք տուժել են հոր հանցանքով.

Եվ թող ոչ ոք չմտածի, թե Աստված

Զինանշանն իր կփոխի շուշանով։

~~112~~ Այս երկինքը ապաստանն է բազմաթիվ

Հոգիների, որ բարեգործ են եղել,

Ձեռք բերելու համար համբավ ու պատիվ:

~~115~~ Երբ իղձերը, մոլորվելով, ձգտում են

Միայն դրանց, ապա սլացքը սիրո

Կբարձրանա վերև նվազ ջերմորեն։

~~118~~ Սակայն մասամբ մեր խնդությունը անհաս

Նրա մեջ է, որ մեր վարձքը տրվում է

Ըստ արժանյաց, ոչ ավելի, ոչ պակաս։

~~121~~ Եվ երկնային Արդարությունը Կենդան

Մաքրում է մեր զգացումները այնպես,

Որ չեն կարող նրանք հակվել չարության։

~~124~~ Տարբեր ձայներ երգ են կազմում քաղցրալուր.

Այսպես տարբեր աստիճանները մեր մեջ

Կազմում են մի դաշնակություն ընդհանուր։

~~127~~ Այս երկնում է շողում հոգին բարեբախտ

Ռոմեոյի, որի գործը գեղեցիկ

Վարձատրվեց հատուցումով ապերախտ:

~~130~~ Բայց պրովանսցիք, որ նրա դեմ գործեցին,

Չխնդացին, զի վերջը վատ է նրանց,

Որ նախանձից բամբասում են ուրիշին։

~~133~~ Կոմս Ռայմոնդը ուներ չքնաղ չորս աղջիկ,

Որոնք դարձան թագուհիներ, շնորհիվ

Ռոմեոյի — մի անձ համեստ ու շրջիկ։

~~136~~ Կոմսը դրդված խոսքերից չար, բանսարկու,

Իր հաշիվը պահանջեց այն արդարից,

Որ տասի տեղ վերադարձրեց տասներկու։

~~139~~ Եվ նա մեկնեց ծեր ու թշվառ վիճակում.

Եթե աշխարհն իմանար սիրտը նրա,

Որ իր հացը մուրալով էր վաստակում,

~~142~~ Կդարձեր նրան գովքի առարկա»։

</poem>

Ծովիկ

Վստահելի

1318

edits

Changes

Աստվածային կատակերգություն

Նավիգացիոն ցանկ

Անձնական գործիքներ

Անվանատարածքներ

Տարբերակներ

Դիտումները

Ավելին

Որոնում

Շրջել կայքում

Գործիքներ