Changes

Ալֆոնսինա Սթորնի

Ավելացվել է 11 478 բայտ, 02:05, 16 Օգոստոսի 2012

Սեւ բիբերով արահետը քարքարոտ կայծեր է արձակում։

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Ծովափ===

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Ակնթարթ===

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Մաշվածը===

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Դառը===

Ես կարող էի ապրել քո հոգում,

Ինչպես հեռավոր երկնքում աստղը ճերմակ,

Սակայն խաբված է երազն իմ. քնքուշ,

Դու չունես հոգի:

Ես կարող էի ապրել նաև քո սրտում,

Ինչպես ժայռի վրա շուշանը ձյուների:

Չհաջողվեց, չստացվեց սերս,

Դու չունես սիրտ:

Ես երկինք խնդրեցի,դու տվեցիր ինձ հող,

Ինձ տվեցիր համբույրներ` աստղերի փոխարեն,

Դու հարուստ ես,սակայն, մտածողությամբ` աղքատ.

Դու տվեցիր ինձ հող:

Սերն արշալույսով կարող էր ծաղկել,

Սակայն դարձավ ամպոտ մայրամուտ,

Չես փոխի ու ետ չես դարձնի.

Չեն երևում արշալույսները:

Մի հարցրու` ինչու է ճակատագրին հակառակ,

Պսակ եմ հյուսում խաղողի շիվերից:

Անցել է ժամնակը աղերսանքների ու արցունքների,

Ահա` ինչպիսին է ճակատագիրը:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Իմ «ես»-ը===

Ինչպես բացատրել. ինձ թվում է երբեմն,

թե իմ հոգին նման է քաոսի:

Տեղավորվում են իմ մեջ տիեզերքը համայն

և ողջ շրջապտույտը լինելության:

Ես տիեզերքն եմ: Էլեկտրական հոսանքները

Ինձ տեղափոխում են այլ աշխարհ,

իսկ այստեղ իմ ճամփաները միայնակ են,

այստեղ միայն մենակությունն է ինձ հետ:

Եվ եթե կյանքն ինձ մոտենա ժպտալով`

Ես առաջվա պես օտար կդառնամ,

Կփնտրեմ այլը, անհայտը, հոսողը,

Որին երբեք չեմ հանդիպել:

Օ՜ կյանք իմ. դեպի անկուշտ անսահմանն է

թռչում իմ ճիչը`այրվելով ցանկություններից:

Իմ արյան մեջ տրոփում են աստղաբույլերը,

և ծովերը, ձուլվելով իրար, դառնում են օվկիանոս:

Քանի դեռ ապրում եմ աշխարհում

իմ հոգին ապակե լար է

արծաթե կիթառի:Մի թեթև քամի

հավերժությունից` և կզրնգա նա:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===CAMP-FIRE===

Հունվարյան

գիշերում

բոց

դարձավ բունը ծառի:

Մարդկային

հարյուր գլուխներ,

կարմիր լեզուներով կրակի,

շրջապատեցին

խարույկը:

Ինչ-որ մեկի

բաց բերանից

ձգվեց

թելը երգի:

Նրան շարունակելով

մյուս շրթունքները,

քանդեցին

մետաքսը

հանգերի:

Լուսինը

ուղղահայաց

լուսավորում էր

դեմքերը:

Սև շրջագիծը լեռնաշղթայի

գոտևորում էր աշխարհը:

Եվ ինչ-որ մեկի աջը

կանչում էր,

ոչ թե քո,

այլ Աստծո,

կողք- կողքի գնալ

գիշերվա կեսի

սառցե

շեղբերի վրայով:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Կապեր===

Դատարկ երազանք. դու ապրում ես իմ հոգում`

ջերմացնելով քիչ-քիչ:

Դողում ես շեմին`

Խղճուկ մուրացկանի պես:

Թե հեռանայի քեզնից`

ազատության տենչով,

սիրտս միայնակ

կմեռներ ցավից:

Դու թաքնվել ես իմ հոգում

և հսկում ես ձայնն իմ:

Այս ձանձրալի կյանքին ինձ կապել է

բարակ թելն այդ:

Ես անդադար մերժում էի քեզ.

(խաբիր ուրիշին),

Բայց դեպի ինձ էիր դառնում կրկին`

Կպչուն բոռի նման:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Աչք===

Հանգստանում է:

Մթնշաղը մեռնում է

խորքում, որտեղ թռչունն է

անշարժ նստած:

Տխուր ծովերը,

շրջապատված,

նրա մեջ

գլորում են

ալիքներն իրենց:

Ցերակային

տեսարանները

դանդաղ

հալվում են նրա մեջ:

Առաջին

երկչոտ աստղերը

սգում են

խուլ հորձանուտը

անշարժ բիբի:

Նրա մութ

խորքում

մարդկանց շարքերը անվերջ

հոսում են

ու հոսում:

Հակառակ

կողմեր են

գնում,

խաչվում են,

նահանջում,

միաձուլվում են,

հպվում

առաջին

շարքերին:

Հառաչում են, քանի որ արևն է ծնվում:

Հառաչում են, քանի որ արևը մեռնում է:

Ամեն ինչ այնտեղ, խորքում,

աչքի շրջանակի մեջ,

ուր

նստած է թռչունն

անշարժ:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Դասերը===

Եթե մեր սրտերը արձագանքել կարողանային,

նրանցում կհառնեին ձայները մեռած մարկանց,

և հնարավոր է, նրանց մեջ հնչեին դայլայլները

երգող թռչունների, անտառները լուսավորող:

Չէ որ ըմբռնելով բարությունը օրորոցից

սիրտը սերտում է կյանքն, միաժամանակ

փորձելով մահը, փորձելով ողբերգությունը,

որը սովորել չհասցրինք,

որը մենության մեջ կխաղանք ու կդիտենք:

Քանի անգամ է նա արտասվել, բաբախել ու երգել,

պոկվել ու ընկել է,որ դեպի երկնակամարը թռչի...

Մահը սովորելը համարյա անհույս գործ է`

մենք մահանում ենք ամեն ակնթարթ,

որ հետո մեկ անգամ

մեռնենք:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Աղոթք===

Աստվա'ծ իմ, տեսա երազում այնպիսի՜ սեր,

որ աշխարհում ոչ մեկը դեռ չի տեսել,

միայն անմահության հետ գուցե համեմատվեր

և պոեզիայի հետ` առանց խոսքերի` հոգու մեջ լցվող:

Ձմեռը անցավ, բայց առաջվա պես սառում էր

արյունը,

և նորից,համբերատար, գարունով փոխարինվեց ձմեռը,

Ես հուսով էի` ամռանն ինձ կայցելի սերը,

Բայց նույնիսկ աշնանը իզուր տանջվում էի

սպասումով:

Տե'ր Աստված, մեջքն իմ մերկացած է,

և քո մտրակը խիստ անշշուկ կընդունի նա,

որպես անիծված մեղսագործ` ես լսում եմ քո

ահեղ նախատինքը,

չէ որ իմ կյանքի առջև հառնում է հրդեհը

մայրամուտի:

Եվ չիրագործված կրքի մեջ միայն ես եմ մեղավոր,

պոեզիայով տարված` նրան չտեսա, Սինյո'ր:

Նա, ով հասկանում է

Սև, փայլուն վարսերով գլուխը խոնարհելով,

Ոչ երտասարդ գեղեցիկ կինը

Ծնկեց,և խաչված Քրիստոսը

Բարձրից խաչի

Նայեց նրան` ցավակցելով:

Իսկ սրտի տակ` երեխան էր. նա շուտով զավակ էր ունենալու:

Եվ այնպիսի՜ մեծ թախիծ կար նրա աչքերի խորքում:

Եվ արտասվելով` հպվեց նա

Արյունոտված ոտքերին Քրիստոսի.

―Օ՜, Տե'ր Աստված, միայն աղջիկ ծնվի...

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Հանդիպում===

Տեսադաշտիցս կորցնելով քեզ`

նորից քեզ հանդիպեցի

Ֆլորիդայի մայրուղու անկյունում

և, ձեռնոցներս տրորելով ձեռքումս,

դիմեցի քմծիծաղով.

(որքան ցրված,որքան մռայլ էիր դու)

և հարցրեցի.«Ասացե'ք ինձ խնդրեմ,

ինչու՞ են ձեր ատամները դեղին»:

Դու նայեցիր լուռ կշտամբանքով,

և շրջվեցիր` ձեռքով պատահաբար

անծանոթ կնոջ դիպչելով...

Իսկ հետո քաղաքի թոհուբոհում

ես ճանապարհեցի քո վերարկուն,

գլխարկը...հետքը...կետը...ոչինչ...

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Ես ուզում եմ===

Ետ գալ դեպի այն, ինչ նախաստեղծ է,

լինել խոտի, նորահաս ծաղիկների պես, չխորհել,

բայց հասնելով գեղեցկության ակունքներին`

խմել հյութը և չկոտրել զրնգացող գավաթը:

թ․ Ն․ Համբարձումյան

===Մի անգամ գարնանը===

Որտե՞ղ ես, իմ ընկեր.

որ ասացիր ինձ`

ճերմակ մորուքդ շոյելով.

«Զգու'յշ եղիր, փոքրի'կս, նայի'ր,

Սիրտդ պահպանիր:

Գարուններն անցնում են, և միայն անձրևներն են

սպասում աշնան ճանապարհին...

Զգու'յշ եղիր. տե'ս, որ քեզ

չայրի հրդեհը»:

Ես վախվորած լսում էի նրան`

անսովոր տագնապից դողալով,

«Թռչունները երգում են- պատասխանեցի.-

Գետը զրնգում է,-ասացի»:

Ճակատիս վրա, փոթորիկների հայելում,

հիշում եմ նրա ափերը:

Նա խոնարհվեց դեպի ինձ` շշնջալով,

«Խեղճ աղջիկ...»

թ․ Ն․ Համբարձումյան

[[Category: Պոեզիա]]

Սատանիկ

77

edits

Changes

Ալֆոնսինա Սթորնի

Նավիգացիոն ցանկ

Անձնական գործիքներ

Անվանատարածքներ

Տարբերակներ

Դիտումները

Ավելին

Որոնում

Շրջել կայքում

Գործիքներ