Changes
/* Գլուխ երեսունվեցերորդ */
Մթության մեջ սարալանջով գնացին ցած։
==Գլուխ երեսունյոթերորդ==
Հիմա Ռոբերտ Ջորդանը պառկել էր աղջկա հետ ու նայում էր թևի ժամացույցի պտտվող սլաքին։ Ժամանակը դանդաղ էր առաջ գնում, համարյա աննկատ, որովհետև ժամացույցը շատ փոքր էր ու վայրկյանացույց սլաքը չէր երևում։ Սակայն, երբ ուշադիր հետևեց րոպեացույց սլաքին, տեսավ, որ կենտրոնանալու դեպքում կարելի է նկատել շարժումը։ Աղջկա գլուխն իր ծնոտի տակն էր, երբ շրջվեց, որպեսզի ժամացույցին նայի, այտերի վրա զգաց շոյանքը նրա կարճ մազերի, որոնք այնպես փափուկ էին, կենդանի, մետաքսյա, ինչպես կզաքիսի մուշտակը, որը ցից֊ցից էր լինում, երբ թակարդից գազանիկին հանում են և մի ձեռքով ամուր բռնած՝ մյուսով սկսում ես փաղաքշել։ Երբ Մարիայի մազերը քսվեցին այտերին, կոկորդը սեղմվեց, իսկ երբ թևերով փաթաթվեց ու ամուր գրկեց աղջկան, զգաց տանջող մի ցավ, որը տարածվեց ամբողջ մարմնով մեկ։ Գլուխն իջեցրեց և աչքերը հառեց ժամացույցի թվահարթակի ձախ կողմում դանդաղ շարժվող ֆոսֆորափայլ սլաքին։ Նա հիմա տեսնում էր սլաքի շարժումը և ավելի ամուր էր գրկել աղջկան, ասես դանդաղեցնելու համար այդ շարժումը։ Չէր ուզում արթնացնել նրան, բայց և չէր կարող ձեռք տալ հիմա, վերջին անգամ, և շրթունքները հպեց աղջկա ծոծրակին, ականջին՝ ըմբոշխնելով մաշկի ողորկության և մազերի փափկության զգացողությունը։ Նայեց թվահարթակի վրա շարժվող սլաքին և ավելի ամուր գրկեց Մարիային ու լեզվի ծայրը այտի վրայով տարավ դեպի ականջի բլթակը, հետո ավելի վեր՝ ականջախեցու հրաշալի գալարներով մինչև վերին կարծր ու անուշ եզրակը։ Լեզուն դողում էր։ Նա զգաց, որ այդ դողը ցավագնորեն տարածվում է իր ամբողջ էության մեջ, տեսավ, որ րոպեացույց սլաքը վերին կետին է մոտենում։ Շրջեց դեռևս քնած աղջկա գլուխը և շրթունքները հպեց նրա շրթունքներին։ Չէր համբուրում, թեթևակի հպել էր շուրթերը նրա փակ շուրթերին և զգում էր նրանց նուրբ շոյանքը։ Ամբողջ մարմնով շրջվեց աղջկա կողմը, և զգաց նրա երկար, թեթև, նուրբ մարմնի դողը, և աղջիկը քնի մեջ հառաչեց, հետո, դեռևս քնի մեջ, փաթաթվեց իրեն, հետո, արդեն արթուն, շրթունքներով սեղմվեց իր շուրթերին։
― Բայց չէ՞ որ ցավում է, ― ասաց նա։
― Չէ՛, չի ցավում, ― ասաց աղջիկը։
― Նապաստա՛կ։
― Չէ՛, էլ մի խոսիր։
― Նապաստա՛կս։
― Մի՛ խոսիր։ Մի՛։
Հետո նրանք եղան իրար հետ, ու թեև ժամացույցի սլաքը շարունակեց իր շարժումը, արդեն աննկատ, նրանք գիտեին, որ ինչ պատահի իրենցից մեկին, չի կարող չպատահել և մյուսին, որ սրանից ավելին չի լինի, որ սա է ամենը և սա է ընդմիշտ, որ սա այն է, ինչ եղել է և պետք է նորից լիներ ու այժմ լինում է։ Սա է, որից զրկվում էին, և հիմա վերստին իրենցն է։ Իրենցն է հիմա, եղել է առաջ, լինելու է միշտ, և այս պահին, և այս պահին, և այս պահին։ Ոհ, այս պահը, այս, միակ պահը, ամեն ինչից վեր պահը, և չկա այլ պահ քեզանից բացի, և այս պահը քո մարգարեն է։ Այժմ և միշտ։ Այո, այս պահը։ Միայն այս պահը, ոչ մի ուրիշ բան այս պահից բացի, և խնդրում եմ, մի՛ հարցրու, թե որտեղ ես դու, և որտեղ եմ ես, և որտեղ է մյուսը, կա միայն այս պահը այժմ և միշտ, և միշտ, և միշտ և միշտ, միայն և միշտ այս պահը, և ոչինչ սրանից բացի, այս պահից, այս բարձրացող, այս լողացող, այս հեռացող, այս պտտվող, այս հեռու ճախրող, միշտ հեռու, միշտ ու ավելի հեռու, և միշտ միասին, միասին, միասին, միասին, տակավին միասին, տակավին միասին, միասին ներքև, միասին քնքշաբար, միասին տենչավառ, միասին բարի, միասին երջանիկ, միասին բարօրության մեջ, միասին երազանքների մեջ, միասին երկրի վրա, արմունկների տակ սոճու կտրատված և խեժ ու գիշեր բուրող ճյուղեր, և պահն հիմա վերջնականապես իջել է երկիր, և արդեն բացվում է նոր օրվա առավոտը։ Այս մտքերն էին պտտվում ուղեղում, բայց նա բարձրաձայն միայն սա ասաց․
― Ո՛հ, Մարիա՛, սիրում եմ քեզ, շնորհակալ եմ։
― Մի՛ խոսիր։ Ավելի լավ է լռենք, ― ասաց Մարիան։
― Ո՛չ, պիտի խոսեմ, որովհետև սա շատ մեծ բան է։
― Ո՛չ։
― Նապաստակ․․․
Բայց աղջիկը սեղմվեց նրան ու շրջեց գլուխը, և Ռոբերտ Ջորդանը ցածրաձայն հարցրեց․
― Ցավո՞ւմ է, նապաստակ։
― Ոչ, ― ասաց նա։ ― Ես էլ եմ շնորհակալ, որ մի անգամ ևս La gloria<ref>Այստեղ՝ գերագույն երանություն (իսպ․)։</ref>֊յի մեջ եղա։
Հետո հանգիստ պառկեցին, կողք֊կողքի, ամբողջ մարմնով՝ ոտքերով, ազդրերով, կողերով, ուսերով, ամուր իրար սեղմված, Ռոբերտ Ջորդանը հիմա նորից նայեց ժամացույցին, և Մարիան ասաց․
― Մենք շատ բախտավոր ենք։
― Այո՛, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, ― շատ բախտավոր մարդիկ ենք։
― Արդեն ո՞ւշ է, պետք է վե՞ր կենանք։
― Այո՛, ― ասաց նա։ ― Շուտով պետք է շարժվենք։
― Դե՛, եթե վեր ենք կենալու, գնանք մի բան ուտենք։
― Լավ։
― Մի բան հարցնեմ։ Չե՞ս անհանգստանում։
― Ոչ։
― Ճի՞շտ ես ասում։
― Այո։ Հիմա արդեն չեմ անհանգստանում։
― Բայց երեկոյան անհանգստացած էիր։
― Եղավ այդպիսի մի պահ։
― Կարո՞ղ եմ քեզ օգնել։
― Ոչ, ― ասաց նա։ ― Դու արդեն օգնեցիր։
― Ա՞յն։ Դա ինձ համար էր։
― Դա երկուսիս համար էր, ― ասաց նա։ ― Այդ բանում մենակ չեն լինում։ Դե՛, նապաստակ, հագնվենք։
Բայց միտքը՝ իր լավագույն ընկերը, վերադարձել էր La Gloria֊յին։ La Gloria, ասաց աղջիկը։ Սա ոչ glori֊ն<ref>Փառք (անգլ․)։</ref> է, ոչ La Gloire֊ը,<ref>Փառք (ֆր․):</ref> որի մասին այդքան գրում ու խոսում են ֆրանսիացիք։ Սա այն է, ինչ կարող ես զգալ Cante Hondo֊ում ու Saeta<ref>Անգլիական ժողովրդական երգեր։</ref>֊ներում։ Անշուշտ նաև Գրեկոյի ու Սան֊Խուան դե լա Կրուսի մոտ, ինչպես և ուրիշների։ Ես միստիկ չեմ, բայց այդ բանը ժխտելը նույնպիսի տգիտություն է, ինչպես, ասենք, հեռախոսի գոյության ժխտումը, կամ այն, որ երկիրը պտտվում է արևի շուրջը, որ սրանից բացի ևս մոլորակներ կան։
Ինչքա՜ն քիչ բան գիտենք մենք։ Պիտի ուզեի դեռ երկար ապրել, և ոչ թե մեռնել այսօր, որովհետև այս չորս օրում ես կյանքի մասին շատ բան իմացա, կարծում եմ շատ ավելի, քան իմ անցած ամբողջ կյանքի ընթացքում։ Պիտի ուզեի մինչև խոր ծերություն ապրել և իսկապես ճանաչել կյանքը։ Տեսնես կարելի՞ է արդյոք սովորել ու սովորել, թե՞ կա մի սահման, որից այն կողմ մարդը չի կարող հասկանալ։ Ես կարծում էի շատ բան գիտեմ, բայց հիմա տեսնում եմ, որ բոլորովին էլ չգիտեմ։ Ա՜խ, եթե ժամանակ լիներ։
― Դու ինձ շատ բան սովորեցրիր, guapa, ― ասաց նա անգլերեն։
― Ի՞նչ ասացիր։
― Ես քեզանից շատ բան սովորեցի։
― Que va, ― ասաց աղջիկը, ― դու ես կրթություն ունեցողը։
Կրթություն, մտածեց նա։ Ի՞նչ կրթություն է իմ ունեցածը, ընդամենը տարրական գիտելիքներ։ Տարրական։ Ափսոս է, եթե այսօր մեռնեմ, որովհետև հիմա ինչ֊որ բան արդեն գիտեմ։ Եվ ինչ֊որ բան հիմա միայն սովորած լինելուդ պատճառն արդյո՞ք այն չէ, որ ժամանակի կարճության պատճառով գերզգայուն ես դարձել։ Ժամանակի կարճությունը ո՞րն է։ Նման բան գոյություն չունի։ Դու դա պետք է իմացած լինեիր։ Ամբողջ կյանքս ես այստեղ եմ այն օրվանից, երբ եկա այս սարերը։ Անսելմոն իմ ամենահին ընկերն է։ Ես նրան ավելի լավ եմ ճանաչում, քան Չարզին, քան Չաբին, քան Գիյին, քան Մայքին, իսկ նրանց ես ճանաչում եմ և լավ եմ ճանաչում։ Ագուստինը եղբայրս է, թեկուզ և կեղտոտ է բերանը, իսկ ես եղբայր չեմ ունեցել։ Մարիան իմ ճշմարիտ սերն է ու իմ կինը։ Ես երբեք ճշմարիտ սեր չեմ ունեցել։ Չեմ ունեցել և կին։ Նաև քույրս է, իսկ ես քույր չեմ ունեցել, դուստրս է, իսկ դուստր երբեք չեմ ունենա։ Ատելությամբ եմ լցվում, որ այսքան լավ բաներ թողնելու եմ ու հեռանալաու։
Պարանե ներբանով կոշիկները կապեց֊վերջացրեց։
― Կարծում եմ, որ կյանքը շատ հետաքրքրական է, ― ասաց Մարիային։ Աղջիկը սրունքներն առել էր ձեռքերի մեջ ու նստել էր կողքին, ննջապարկի վրա։ Ինչ֊որ մեկը քաշեց քարայրի մուտքի ծածկոցը, և լույս երևաց։ Գիշեր էր տակավին, և լուսաբացի նշույլ իսկ չկար, եթե հաշվի չառնենք այն, որ սոճիների կատարների միջից երկնքին նայելիս նա տեսավ, որ աստղերը ցածրացել են։ Լուսաբացն այս ամսին միանգամից է վրա հասնում։
― Ռոբերտո, ― ասաց Մարիան։
― Այո՛։
― Այսօրվա գործին միասին կլինենք, չէ՞։
― Վերջոռմ՝ այո։
― Ո՛չ, հենց սկզբից։
― Սկզբում ձիերին կպահես։
― Չե՞մ կարող քեզ հետ լինել։
― Ո՛չ։ Իմ գործը մենակ պիտի արվի, թե չէ ես ստիպված կլինեմ քո մասին հոգալու։
― Բայց հենց որ վերջացնես, անմիջապես կվերադառնա՞ս։
― Անմիջապես, ― ասաց ու քմծիծաղեց մթության մեջ։ ― Գնացինք, guapa, գնանք մի բան ուտենք։
― Իսկ ննջապա՞րկդ։
― Հավաքիր, եթե հաճելի է։
― Հաճելի է, ― ասաց նա։
― Օգնե՞մ։
― Ոչ։ Թող ինքս անեմ։
Աղջիկը չոքեց, որպեսզի հարթի ու հավաքի ննջապարկը, հետո միտքը փոխեց, կանգնեց և մի ծայրից բռնեց ու թափ տվեց։ Հետո նորից չոքեց, որպեսզի հարթի ու հավաքի։ Ռոբերտ Ջորդանը զգուշությամբ վերցրեց ուսապարկերը, այնպես, որ պատռվածքներից ոչ մի բան չընկնի և սոճիների արանքներով գնաց դեպի քարայրի ծխապատ տապճակով ծածկված մուտքը։ Ժամը երեքից տասը րոպե էր պակաս, երբ արմունկով մի կողմ արեց տապճակը և մտավ քարայր։
