Changes

ժամը Ժամը իննին Փարիզից դուրս է գալիս «Նորմանդիայի» ուղևորներին Հավր տանող հատուկ գնացքը։ Այն սլանում է առանց կանգառների և երեք ժամից հետո գլորվելով ներս է ընկնում Հավրի ծովակայանի շենքը։ Ուղևորները դուրս են գալիս փակ կառամատույց, էսկալատորով բարձրանում են կայարանի վերին հարկը, անցնում մի քանի դահլիճով, գնում չորս կողմից փակ կամրջակներով և հայտնվում մեծ նախասրահում։ Այստեղ նրանք լիֆտ են նստում և բարձրանում իրենց հարկերը։ Դա արդեն «Նորմանդիան» է։ Ինչպիսի՞ն է նրա արտաքին տեսքը, ուղևորներին անհայտ է, որովհետև նրանք այդպես էլ շոգենավը չտեսան։

Խոր ներքևում, կայարանի բոլոր հարկերի հարթակներից ճանապարհ գնողները դնողները բղավում էին իրենց վերջին ողջերթի խոսքերն ու ցանկությունները։ Բղավում էին ֆրանսերեն, անգլերեն, իսպաներեն։ Բղավում էին նաև ռուսերեն։ Թևքին արծաթե խարիսխ և Դավթի վահան ունեցող ծովայինի համազգեստ հագած, բերետով և տխուր մորուքով տարօրինակ մի մարդ ինչ֊որ բաներ էր բղավում հրեերեն։ Հետագայում պարզվեց, որ դա շոգենավի ռաբբին է, որին Գլխավոր տրանսատլանտիկ ընկերությունը ծառայության է վերցրել ուղևորների որոշ մասի հոգեկան պահանջմունքները բավարարելու համար։ Մյուս մասին պատրաստ են ծառայելու կաթոլիկ և բողոքական քահանաները։ Մուսուլմանները, կրակապաշտներն ու սովետական ինժեներները զրկված են հոգևոր ծառայությունից։ Այս գործը Գլխավոր տրանսատլանտիկ ընկերությունը թողել է իր տնօրինությանը։ «Նորմանդիայի» վրա կա բավական մեծ կաթոլիկական եկեղեցի, որը լուսավորվում է աղոթքի համար անասելի հարմար էլեկտրական կիսալույսով։ Բեմը և կրոնական պատկերները կարող են փակցվել հատուկ վահաններով, և այդ դեպքում եկեղեցին ավտոմատիկ կերպով վերածվում է բողոքական հավաքատեղիի։ Ինչ վերաբերում է տխրամորուս ռաբիին, ապա նրան առանձին շենք չեն հատկացրել և նա իր ժամասացությունը կատարում է մանկական սենյակում։ Այդ նպատակով ընկերությունը տալիս է նրան թալես և հատուկ վարագույր, որով նա միառժամանակ ծածկում է նապաստակների և կատվիկների սին պատկերները։

Նավախելի վրա, ուր մենք տեղավորվել էինք, ամեն բան դողում էր։ Դողդողում էին տախտակամածները, պատերը, լուսանցույցները, շեզլոնգները, լվացարանի վրա դրված բաժակները, ինքը՝ լվացարանը։ Շոգենավի ցնցումները այնքան ուժեղ էին, որ սկսեցին ձայն արձակել նույնիսկ այնպիսի առարկաներ, որոնցից այդ բանը չէր կարելի սպասել։ Կյանքում առաջին անգամ մենք լսեցինք, թե ինչպես հնչում են երեսսրբիչները, օճառը, հատակի գորգը, սեղանի թուղթը, վարագույրները, անկողնու վրա նետած օձիքը։ Հնչում և թնդում էր նավասենյակում եղած ամեն բան։ Բավական էր, որ ուղևորը մի պահ մտասուզվեր և թուլացներ դեմքի մկանները, որ իսկույն սկսեին կափկափել նրա ատամները։ Թվում էր, թե ողջ գիշերը ինչ֊որ մեկը թակում է դուռը, բախում պատուհանը, ծանրումեծ հռհռում է։ Մենք հաշվեցինք հարյուրի չափ հնչույններհնչյուններ, որ արձակում էր մեր նավասենյակը։

Չգիտես ինչու միշտ թվում էր, թե Հին ու Նոր աշխարհների միջև ընկած օվկիանոսային ճանապարհը շատ բանուկ է, որ մի գլուխ ընդառաջ են գալիս ուրախ շոգենավեր՝ երաժշտությամբ և դրոշակներով։ Մինչդեռ իրականում օվկիանոս ասածդ վեհապանծ և ամայի մի տարածություն է, և Եվրոպայից չորս հարյուր մղոն հեռավորության վրա փոթորկի մեջ լողացող շոգենավիկը միակն էր, որին մենք հանդիպեցինք հնգորյա ճամբորդուցյան ճամբորդության ընթացքում։ «Նորմանդիան» օրորվում էր դանդաղ ու փքված։ Նա ընթանում էր արագությունը գրեթե չպակասեցնելով, վստահ դեն նետելով բարձր ալիքները, որոնք չորս կողմից հարձակվում էին նրա վրա, և միայն երբեմն համաչափ գլուխ էր տալիս օվկիանոսին։ Դա մարդկային ձեռքի ստեղծած չնչինության պայքարը չէր մոլեգնած տարերքի հետ։ Դա գոտեմարտ էր՝ հավասարը հավասարի հետ։

Ծխելու կիսակլոր դահլիճում երեք նշանավոր ըմբիշներ՝ տափակ ականջներով, պիջակները հանած, թուղտ թուղթ էին խաղում։ Նրանց ժիլետների տակից երևում էին վերնաշապիկները։ Ըմբիշները տանջալիորեն մտածում էին։ Նրանց բերաններից կախված էին մեծ սիգարներ։ Մյուս սեղանի շուրջը երկու հոգի շախմատ էին խաղում, ամեն րոպե ուղղելով տախտակի վրայից սահող ֆիգուրները։ Փոթորկալից այս եղանակին սովետական մարդկանցից բացի, է՛լ ով կտարվի թագուհու մերժված գամբիտի խաղով։ Հենց այդպես էլ կար։ Պարզվեց, որ համակրելի բոտվիննիկները սովետական ինժեներներ են։

Հետզհետե ծանոթացան միմյանց հետ, ընկերուցյուններ ընկերություններ ստեղծվեցին։ Բաժանեցին ուղևորների տպագիր ցուցակը, որոնց մեջ մի շատ ծիծաղելի ընտանիք կար․ միստեր Բուտերբրոդը, միսիս Բուտերբրոդը և պատանի միստեր Բուտերբրոդը։ Եթե «Նորմանդիայով» գնալիս լիներ Մարշակը, ապա, անշուշտ, ոտանավոր կգրեր մանուկների համար «Հաստլիկ միստեր Բուտերբրոդը» վերնագրով։

Ուղևորության հինգերորդ օրը շոգենավի տախտակամածները ծածկվեցին նախասենյակներից դուրս բերված ճամպրուկներով և սնդուկներով։ Ուղևորներն անցան աջ նավակողը և գլխարկները ձեռքներին պահած ագահորեն նայում էին հորիզոնին։ Ափը դեռ չէր երևում, իսկ Նյու֊Յորքի երկրաքերծերն արդեն վեր էին խոյանում ուղղակի ջրից, ինչպես ծխի հանդարտ սյուներ։ Դա ապշեցուցիչ մի կոնտրաստ է․ օվկիզնոսի օվկիանոսի ամայությունից հանկարծ մեկից վեր է բարձրանում աշխարհի ամենամեծ քաղաքը։ Արևաշող ծխի մեջ, աղոտ փայլփլում էին հարյուր երկու հարկանի «Իմպայր Սթեյթ Բիլդինգի» կողերը։ «Նորմանդիայի» նավախելի հետևում ճախրում էին ճայերը։ Չորս ուժեղ, փոքր բուքսիրանավեր սկսեցին շուռ տալ նավի անասելի մեծ իրանը, ձգելով և հրելով նրան դեպի նավահանգիստ։ Նավակողից դեպի ձախ ուրվագծվում էր ազատության ոչ մեծ, կանաչ արձանը։ Հետո, չգիտես ինչու, նա հայտնվեց աջ կողմում։ Մեզ շուռ էին տալիս և քաղաքն էլ պտտվում էր մեր շուրջը, ցույց տալով մերթ մեկ, մերթ մյուս կողմը։ Վերջապես նա կանգնեց իր տեղում, անասելի մեծ, շառաչող, տակավին անհասկանալի։

Ժամանողների և դիմավորողների ձայները, ծիծաղն ու համբյուրները համբույրները խուլ տարածվում էին դահլիճով մեկ, որի մերկ կոնստրւկցիաները կոնստրուկցիաները տուրբիններ շինող գործարանային ցեխի տեսք էին տալիս նրան։

Լուսինը երևում էր վաթսուն հարկանի երկու շենքերի արանքից։ Բայց հեռադիտակին կպած հետաքրքրասերը նայում էր ոչ թե լուսնին, այլ շատ ավելի բարձր ― նա նայում էր «Իմպայր Սթեյտ Բիլդինգ» ― հարյուր երկու հարկանի շենքի գագաթին։ «Իմպայրի» պողպատյա գագաթը, լուսնի լույսի տակ, ձյունապատ էր թվում։ Մարդու սիրտը սառչում էր տեսնելով, թե ինչպես այդ ազնիվ, մաքուր շենքը փայլփլում է որպես արհեստական սառցե մի քառատաշ գերան։ Մենք երկար կանգնեցինք այդտեղ՝ գլուխներս լուռ վեր բարձրացրած։ Նյու֊Յորքի երկնաքերծերը հպարտուցյան հպարտության զգացում են հարուցում այս հսկայական շենքերը կառուցող գիտության և աշխատանքի մարդկանց նկատմամբ։

Սալահատակին հագցրած և մետաղյա կլոր կափարիչներով ծածկված անցքերից գոլոշի գոլորշի էր բարձրանում։ Մենք երկար ժամանակ չէինք կարողանում հասկանալ, թե որտեղից է այդ գոլոշին։ Ռեկլամների կարմիր կրակներն օպերային լույս էին գցում նրա վրա։ Թվում էր, թե ահա ուր որ է անցքը կբացվի և այնտեղից դուրս կգա Մեֆիստոֆելը և մի թեթև հազալուց հետո թավ ձայնով կերգի՝ «Ֆաւստից»֊ից․ «Ֆաուստից»֊ից․ «Սուսեր ունեմ ես, փետրազարդ գլխարկ, և փող անհամար, թիկնոց թանկարժեք»։

Մենք կանգնել էինք Միացյալ Նահանգի ամենահանրաճանաչ անկյունում՝ 42֊րդ փողոցի և Բրոդվեյի անկյունում։ «Մեծ սպիտակ ուղին», ինչպես տիտղոսում են Բրոդվեյին ամերիկացիք, փռված էե էր մեր առջև։

Այստեղ էլեկտրականությունը իջեցված է (կամ բարձրացված է, եթե կամենում եք) կրկեսի վարժեցրած կենդանու մակարդակին։ Նրան այստեղ ստիպել են կոտրատվել, ցատկել խոչընդոտների վրայով, աչքով անել, պարել։ Էդիսոնի հանգիստ էլեկտրականությունը վերածել են Դուրովյան ծովառույծի։ Նա քթով գնդակներ է բռնում, ձեռնածություն է անում, մեռնում, կենդանանում, անում է այն ամենը, ինչ նրան հրամայում են։ Էլեկտրական շքահանդեսը երբեք չի դադարում։ Ռեկլամների կրակները բռնկվում են, պտտվում և հանգում, որպեսզի անմիջապես նորից ճառագեն․ մեծ ու փոքր տառեր―սպիտակտառեր ― սպիտակ, կարմիր ու կանաչ, անվերջ փախչում են ինչ֊որ տեղ, որպեսզի մի վարկյան վայրկյան անց վերադառնան և վերսկսեն իրենց մոլեգին վազքը։

Բրոդվեյում կենտրոնացված են քաղաքի թատրոնները, կինեմատոգրաֆները և պարասրահները։ Տասնյակ հազարավոր մարդիկ շարժվում են մայթերով։ Նյու֊Յորքը աշխարհի այն սակավաթիվ քաղաքներից մեկն է, որտեղ բնակչությունը զբոսնում է որոշակի փողոցի վրա։ Կինոյի մուտքերն այնպես են լուսավորված, որ թվում է, թե մի հատիկ լամպ ավելացնելու դեպքում ամեն ինչ կպայթի անասելի լույսից, ամեն ինչ գրողի ծոցը կգնա։ Բայց այդ մի լամպը խցկելու տեղ չկա։ Լրագրավաճառներն այնպիսի ոռնոց են բարձրացնում, որ կոկորդը մաքրելու համար ոչ թե մի շաբաթ է պետք, այլ տարիների համառ աշխատանք։ Բարձր երկնքում, «Պարամաունտ» երկնաքերծի անհաշվելի հարկերից մեկում բոցկլտում է էլեկտրական թվատախտակը։ Ոչ աստղերն են երևում, ոչ լուսինը։ Ռեկլամների լույսը մթագնում է ամեն ինչ։ Լուռ հոսանքով սլանում են ավտոմեքենաները։ Ցուցափեղկերում վանդականաշխ փողկապների արանքում պտտվում են և նույիսկ մահացու օղակներ կատարում լուսատու փոքրիկ գնանիշներով պիտակներ։ Դրանք արդեն միկրոօրգանիզմներ են՝ Բրոդվեյի էլեկտրականության տիեզերքում։ Սարսափրլի Սարսափելի ղռվռոցի մեջ, մի հանգիստ մուրացկան նվագում է սաքսոֆոն։ Ցիլինդրավոր մի ջենտլմեն թատրոն է գնում, և կողքին անպայման մի տիկին՝ երեկոյան քղանցքավոր հագուստով։ Մի կույր լուսնոտի պես առաջ է գնում իր ուղեկցող շնիկով։ Երիտասարդներից ոմանք ման են գալիս անգլխարկ։ Դա մոդայիկ է։ Լապտերների տակ պսպղում են հարթ սանրած մազերը։ Անպետք ու թանկարժեք սիգարների հոտ է գալիս։

Մենք քայլում էինք գարշահոտ, նեղ փողոցներով։ Ոչ, այստեղ էլեկտրականությունը վարժեցված չէր, այլ սովորական։ Նա բավականին աղոտ լուսավորում էր և ոչ մի ցատկ չէր անում։ Հսկա մի ոստիկան կանգնել էր տան պատին հենված։ Նրա լայն, հրամայական դեմքի վերևում, գլխարկի վրա փայլում էր Նյու֊Յորք քաղաքի ոսկե զինանշանը։ Նկատելով այն անվստահությունը, որով մենք քայլում էինք փողոցում, նա ընդառաջ եկավ մեզ, բայց հարց չստանալով, կարգ ու կանոնի վեհատեսիլ ու ձգված այդ ներկայացուվիչը ներկայացուցիչը նորից ընդունեց իր նախկին դիրքը։

Մտնելով սենյակ մենք սկսեցինք փնտրել միացուցիչը և երկար չէինք կարողանում հասկանալ, թե ինչպես են այստեղ միացնում լույսը։ Մենք թափառում էինք սենյակից սենյակ, նախ՝ խարխափելով, հետո լուցկի էինք վառում, պրպտում պատերը, ուսումնասիրում դռներն ու լուսամուտները, բայց ոչ մի տեղ միացուցիչ չկար։ Մի քանի անգամ հուսահատվեցինք և նստեցինք մթության մեջ հանգստանալու։ Վերջապես գտանք։ Յուրաքանչյուր լամպի կողքից կախված էր բարակ մի շղթա՝ ծայրին փոքրիկ գնդիկ։ Շղթայից քաշելուն պես էլեկտրականությունը վառվում էր։ Նորից քաշես՝ կմարի։ Անկողինները գիշերվա համար պատրաստված չէին և մենք սկսեցինք փնտրել զանգի կոճակը՝ աղախին կանչելու համար։ Կոճակ չկար։ Մենք փնտրեցինք, ամենուրեք, ձգեցինք բոլոր կասկածելի պարանները, բայց այդ չոգնեց։ Այն ժամանակ մենք հասկացանք, որ ծառայողներին պետք է կանչել հեռախոսով։ Զանգահարեցինք դռնապանին և կանչեցինք աղախնուն։ Եկավ մի նեգրուհի։ Նա բավականին վախեցած տեսք ուներ, իսկ երբ մենք խնդրեցինք անկողինը պատրաստել, նրա վախն ավելի սաստկացավ։ Անկողինը այնուհանդերձ նա պատրաստեց, բայց դեմքի արտահայտությունն այնպիսին էր, ասես որոշակի ապօրինի գործով էր զբաղված։ Ընդ որում, նա շարունակ մեզ ասում էր՝ «իես սըր»։ Համարում գտնվելու կարճ ժամանակամիջոցում, նա մի երկու հարյուր անգամ կրկրնեց՝ կրկնեց՝ «իես սըր»։ Հետո մենք իմացանք, որ հյուրանոցներում անկողինը պատրաստում են հենց իրենք՝ ապրողները և մեր գիշերային ազդանշանը աննախընթաց իրադարձություն էր հյուրանոցի պատմության մեջ։

Կոմոդի վրա գտանք սև կազմով մի հաստ գիրք։ Գրքի վրա կար հյուրանոցի ոսկե դրոշմանիշը։ Պարզվեց, որ դա ավետարան է։ Այդ հինավուրց աշխատասիրությունը հարմարեցված էր գործնական մարդկանց, որոնց ժամանակը խիստ սահմանափակ է։ Առջին Առաջին էջի վրա ցանկն էր, որ հատկապես կազմել էր հյուրանոցի հոգատար ադմինիստրացիան։

Ի՞նչը կարող է ավելի հրապուրիչ լինել, քան օտար քաղաքի կրակները, որոնք խիտ լցրել են այս ընդարձակ օտար աշխարհը, որը պառկել է քնելու Ատլանտիկ օվկիանոսի ափին։ Այնտեղից, օվկիանոսի կողմից, փչում էր տաք քամի։ Բոլորովին մոտիկ բարձրանում էին մի քանի երկնաքերծեր։ Թվում էր, թե հեշտությամբ կարելի է ձեռքդ հասցնել նրանց։ Նրանց լուսավոր պատուհանները կարելի էր հաշվել։ Գնալով, կրակներն ավելի էին խտանում։ Նրանց մեջ առանձնապես պայծառները կային, որոնք ձգվում էին ուղիղ, երբեմն փոքր֊ինչ կոր շղթայով(հավանորեն փողոցային լապտերներ էին)։ Ավելի հեռվում փայփլում փայլփլում էր մանր կրակների ոսկե, հոծ ծակոտկենը, ապա սկսվում էր մութ, չլուսավորված շերտ (Հուդզո՞նն էր դա, թե միգուցե Արևելյան գետը)։ Ու կրկին արվարձանների ոսկե մշուշը, անծանոթ փողոցների և հրապարակների համաստեղությունը։ Կրակների այս աշխարհում, որն սկզբում անշարժ էր թվում, կարելի էր նկատել որոշ շարժում։ Ահա գետի վրայով դանդաղ անցավ նավակի կարմիր կրակը։ Փողոցով սուրաց շատ փոքրիկ մի ավտոմոբիլ։ Երբեմն հանկարծակի, գետի մյուս ափում, ինչ֊որ տեղ, թարթելով հանգչում էր փոշու հյուլեի նման փոքրիկ մի կրակ։ Հավանորեն Նյու֊Յորքի յոթ միլիոն բնակիչներից մեկը, լույսը մարելով, պառկեց քնելու։ Ո՞վ էր նա։ Գրագի՞ր, թե՞ վերերկրյա երկաթուղու ծառայող։ Կամ միգուցե պառկեց քնելու մի գործակատար միայնակ աղջիկ(նրանք այնքա՜ն շատ են Նյու֊Յորքում)։ Եվ հիմա երկու բարակ վերմակի տակ պառկած, Հուդզոնի շոգենավային շչակներից սրտնեղած, նա իր երազանքներում տեսնում է մի միլիոն դոլար (1.000.000)։

Հետիոտների և ավտոմոբիլների հիմնական վտառները շարժվում են լայն ավենյուներով։ Նրանց տակ անց է կացված սովբեյի սոբվեյի ածխահորերին նմանվող սև և խոնավ չորսգծանի թունելները։ Նրանց վերևում շառաչում է երկաթաձայն «Էլեվեյթեդը» (վերերկրյա երկաթուղին)։ Այստեղ ամեն տեսակի տրանսպորտ կա՝ և մի քանի հնօրյա, երկհարկանի ավտոբուսներ և տրամվայներ։ Հավանորեմ Կիևում, ուր ոչնչացրել են տրամվայի շարժումը գլխավոր փողոցում, շատ կզարմանան, իմանալով, որ տրամվայ է անցնում նույնիսկ Բրոդվեյով, աշխարհի ամենաբանուկ փողոցով։ Վ՜այ այն մարդուն, որին անհրաժեշտ է քաղաքն անցնել ոչ թե երկարությամբ, այլ լայնքով և որի գլխում ծագել է խելացնոր միտք՝ դրա համար վերցնել տաքսի֊կեբ։ Տաքսին շրջվում է դեպի սթրիթ և անմիջապես ընկնում խրոնիկական խցանի մեջ։ Մինչ ոստիկանները ավտոմոբիլների փնչացող նախիրը քշում են երկարավուն ավենյուներով, կեղտոտ ու նեղլիկ սթրիթներում հավաքվում է զայրացած ձախողակների, խելացնորների խաժամուժը, որը քաղաքը կտրում է ոչ թե երկարությամբ, այլ լայնքով։ Հերթը ձգվում է մի քանի արվարձան, վարորդները շուռումուռ են գալիս իրենց նստատեղերում, ուղևորները գլուխներն անհամբեր դուրս են հանում պատուհաններից և թեք ընկնելով՝ թախծոտ բացում են լրագրերը։

Պատրաստի հագուստեղենի խանութի առջև հանգիստ անցուդարձ էր անում մի մարդ։ Նա կրծքին և մեջքին կրում էր երկու միանման պլակատներ․ «Այստեղ գործադուլ են անում»։ Հետևյալ փողոցում ետ ու առաջ էին քայլում ևս մի քանի պիկետավորներ։ Անկյունի խանութի մեծ ցուցափեղկի վերևում, չնայած արևոտ առավոտին, վառվում էին էլեկտրական կապույտ լույսեր ― «Սրճարան»։ Սրճարանը մեծ էր, շատ լուսավոր ու շատ մաքուր։ Պատերի տակ դրված էին ապակե վաճառասեղաններ, որոնց վրա կային գեղեցիկ, ախորժաբեր ուտելիքներ։ Մուտքից ձախ գտնվում էր դրամարկղը։ Աջում ՝ Աջում՝ մետաղե պահարանիկ, գանձատուփի նման, փոքրիկ լայնակի մի կտրվածքով։ Կտրվածքից ցցված էր ստվարաթղթե տոմսի ծայրը։ Բոլոր մտնողները քաշում էին տոմսի ծայրից։ Մենք էլ քաշեցինք։ Լսվեց զանգակի մելոդիկ հնչյուն։ Ձեռքներումս հայտնվեց տոմսը, իսկ կտրվածքից դուրս ցցվեց կապտավուն նոր ծայր։ Հետո մենք սկսեցինք անել այն, ինչ անում էին նյույորքցիները, որոնք վազել էին սրճարան շտապ նախաճաշելու։ Հատուկ սեղանիկից վերցրինք մեկական թեթև սրճագույն մատուցարան, վրան դրեցինք պատառաքաղ, դանակ և թղթե անձեռոցիկներ և հաստ վերարկուներով և գլխարկներով խիստ անհարմար զգալով, մոտեցանք ապակե վաճառասեղանի աջ եզրին։ Վաճառասեղանի ամբողջ երկարությամբ երեք շարք նիկելե փողրակներ էին անցնում, որոնց վրա հարմար էր դնել մատուցարանը, իսկ հետո, ամաններով լցվելուն պես, առաջ շարժվել։ Վաճառասեղանը, ճիշտն ասած, իրենից ներկայացնում էր թաքնված մի մեծ էլեկտրական սալոջախ։ Այստեղ տաքացվում էին սուպեր, տապակած մսի կտորներ, զանազան հաստության և երկարության նրբերշիկներ, խոզի ազդր, ռուլետներ, կարտոֆիլի պյուրե, տապակած, խաշած և ինչ֊որ գնդիկների ձև տված կարտոֆիլ, բրյուսելյան կաղամբի փոքրիկ գնդիկներ, սպանաղ, գազար և այլն։

Թասակավոր, սպիտակազգեստ խոհարարները խիստ կարմիր քսած ու գանգրահեր, վարդագույն գլխարկներով շատ վայելչատես աղջիկները վաճառասեղանի ապակե մակերեսի վրա էին շարում ուտելիքով ափսեները և ծակիչով տոմսի վրա նշում նրա արժեքը։ Այնուհետև գալիս էին սալաթներ և վինեգրետներ, զանազան խորտիկներ, ձկան մայոնեզներ, վրան սոուս լցրած ձկներ։ Ապա հաց, կաթնահունց, բուլկիներ և ավանդական կարմիր կարկանդակներ՝ խնձորի, մորու, անանասի լցոնով։ Այստեղ տալիս էին սուրճ և կաթ։ Մենք շարժվում էինք վաճառասեղանի երկարությամբ՝ մատուցարանը հրելով։ Ռանդած սառցի հաստ շերտի վրա դրված էին կոմպոտով և պաղպաղակով լի ափսեներ, նարիջներ և կիսած գրեյպֆրուտներ, հյութերով լի մեծ ու փոքր բաժակներ։ Համառ ռեկլամը ամերիկացիներին սովորեցրել է հյութեր խմել առաջին և երկրորդ նախաճաշերից առաջ։ Հյութերի մեջ կա վիտամին, որ խիստ օգտակար է գնորդների համար, իսկ հյութերի վաճառքը՝ մրգավաճառների համար։ Մենք արագ ընտելացանք ամերիկյան այդ սովորությանը։ Սկզբում խմում էինք նարնջի թանձր ու դեղին հյութ, ապա անցանք գրեյպֆրուտի թափանցիկ կանաչ հյութին։ Հետո սկսեցինք ճաշից առաջ ուտել հենց գրեյպֆրուտ (նրա վրա շաքար են ցանում և ուտում գդալով․ իր համով նա մի փոքր հիշեցնում է նարնջին, մի փոքր կիտրոնին, բայց ավելի հյութեղ է նրանցից)։ Եվ, վերջապես, երկչոտությամբ, ոչ միանգամից, սկսեցինք խմել սովորական պոմիդորի հյութ, նախապես պղպեղելով այն։ Պարզվեց, որ դա ամենահամեղ և ամենաթարմացնող հյութն է և ավելի շատ սազեց հարավ֊ռուսական մեր ստամոքսներին։ Միակ բանը, որին մենք այնպես էլ չնտելացանք չընտելացանք Ամերիկայում, դա ճաշից առաջ սեխ ուտելն է, որը պատվավոր տեղ է գրավում ամերիկյան խորտիկների մեջ։

Սրճարանի մեջտեղում դրված էին փայտե ողորկ սեղաններ՝ առանց սփռոցի և հագուստի կախարանի։ Ցանկացողները կարող էին գլխարկները նույնպես դնել աթոռի տակ՝ հատուկ ձողիկի վրա։ Սեղանների վրա շարված էին յուղով, քացախով, պոմիդորի հյութով և զանազան կծու համեմունքներով լեցուն շշեր։ Կար նաև շաքարավազ՝ լցրած տաքդեղամանի նման ծակոտենծակոտկեն, մետաղե խցան ունեցող ապակե սրվակի մեջ։

Բայց ավտոմատներն այնքան էլ ժողովրդականություն չեն վայելում Ամերիկայում։ Ըստ երևույթին, իրենց տերերն էլ զգում են, որ ռացիոնալիզացիան ևս ինչ֊որ մի սահման պետք է ունենա։ Ուստի և ոչ հարուստ մարդկանց համար նախատեսված ուժեղ տրեստներին պատկանող նորմալ ռեստորանները միշտ էլ լեփ֊լեցուն են լինում։ Նրանցից ամենաժողովրդականը՝ «Չայլդզը», էժան և բարձրորակ ուտելիքի վերացական հասկացողություն է դարձել Ամերիկայում։ «Նա ճաշում է Չայլդզի մոտ» մոտ»։ Դա նշանակում է՝ նա շաբաթական վաստակում է երեսուն դոլար։ Կարելի է Նյու֊Յորքի ուզածդ մասում գտնվելիս ասել՝ «Գնանք ճաշելու Չայլդզի մոտ», տասը րոպե չի տևի այնտեղ հասնելը։ Չայլդզի մոտ նույն մաքուր, գեղեցիկ սնունդն են տալիս, ինչ սրճարանում կամ ավտոմատում։ Միայն թե այնտեղ մարդուց չեն խլում ճաշացուցակին նայելու «հը՜մ» ասելու, մատուցողին հարցնելու՝ լա՞վն է, թե չէ հորթի միսը, և «իես, սըր» պատասխանն ստանալու փոքրիկ բավականությունը։

Ընդհանրապես, Նյու֊Յորքը նշանավոր է նրանով, որ այնտեղ ամեն ինչ կա։ Այնտեղ կարելի է գտնել ուզածդ ազգության ներկայացուցչին, կարելի է ճարել ուզածդ ճաշը, ուզածդ առարկան՝ ուկրաինանկան ուկրաինական ասեղնագործ վերնաշապկից սկսած մինչև ձեռքի ձև ունեցող ոսկրե ծայրապանակով չինական փայտիկը, որով մեջք են քորում, ռուսական խավիարից ու օղիից մինչև չիլիական սուպը կամ չինական մակարոնը։ Չկա աշխարհի այնպիսի նուրբ խորտիկ, որը Նյու֊Յորքը չկարողանա առաջարկել։ Բայց այդ ամենի դիմաց դոլար պետք է վճարել։ Իսկ մենք ուզում ենք խոսել ամերիկացիների այն ճնշող մեծամասնության մասին, որոնք միայն կարող են ցենտեր վճարել և որոնց համար գոյություն ունեն Չայլդզը, սրճարանը և ավտոմատը։ Նկարագրելով այդ հաստատությունները, մենք համարձակ կարող ենք ասել, որ այդպես է սնվում միջին ամերիկացին։ Այդ միջին ամերիկացու հասկացողության տակ ենթադրվում է մի մարդ, որն ունի կարգին աշխատանք և կարգին ռոճիկ, և որը կապիտալիզմի տեսակետով իրենից ներկայացնում է առողջ, բարգավաճող ամերիկացու, երջանիկ ու լավատես մարդու օրինակ, որը համեմատաբար ոչ թանկ գներով ստանում է կյանքի բոլոր բարիքները։

Մենք երկար ժամանակ չէինք կարողանում հասկանալ, թե ինչու արտաքուստ այդպիսի գեղեցիկ ամերիկյան ճաշերը այնքան էլ չեն գրավում իրենց համով։ Սկզբում մենք կարծում էինք, թե պարզապես պատրաստել չեն կարողանում, բայց հետո իմացանք, որ բանը միայն դրանում չէ, որ բանը ամերիկյան տնտեսության բուն կազմակերպման, բուն էության մեջ է։ Ամերիկացիներն ուտում են շլացուոիչ շլացուցիչ ճերմակություն ունեցող, բայց միանգամայն անհամ հաց, սառեցրած միս, աղի կարագ, պահածոներ և խակ պօմիդոր։պոմիդոր։

Ժամանակն անցնում էր։ Մենք դեռևս գտնվում էինք Նյու֊Յորքում և չգիտեյինքչգիտեինք, թե երբ և ուր ենք գնալու հետագայում։ Մինչդեռ մեր պլանով նախատոսված նախատեսված էր ճանապարհորդություն բովանդակ ցամաքով՝ «օվկիանոսից օվկիանոս։օվկիանոս»։

Տոմսի համար ստիպված էինք մի փոքր հերթ կանգնել։ Շուրջը որոտում էր գավառական ուրախ տոնավաճառը։ Օ․ Հենրիի բազմիցս նկարագրած վաճառողները բարձրաձայն գովում էին իրենց ապրանքը․ ալյումինե ինչ֊որ ծվծվաններ, ձեռնափայտեր՝ փորագրություններով, ձեռնափայտեր՝ տիկնիկ ներկայացնող գլխազարդով, տոնավաճառային ամեն տեսակի հիմար բաներ։ Ինչ֊որ տեղ մի կով էին քշում՝ գեղեցիկ աչքերով և երկար թերթերունքներով։ Գեղեցկուհին ցուցադրաբար օրորում էր կուրծքը։ Մեխանիկական երգեհոնի տերը պարում էր իր գործիքի խլացուցիչ երաժշտության տակ։ Փայլուն մետաղաձողից ամրացված նավականման ճոճերը լրիվ շրջան էին գործում։ Եթե ճոճվողները գլխիվայր բարձրանում էին երկինք, , լսվում էր կանացի հիստերիկ և ոչ շինծու ճիչ, որ մեզ Կոնեկտիկուտ նահանգից տեղափոխում էր Մոսկվա նահանգը, Կուլտուրայի և հանգստի զբոսայգին։ Աղի կաղին և պանրով կարկանդակ վաճառողները ձայները գլուխներն էին գցել ամենուրեք։

Մրցելույթների ընդմիջումների պահին, շրջանի ներսում, փայտե հարթակի վրա, կրկեսային ծաղրածուները ներկայացում էին տալիս այն մասին, թե ինչպես չորս ձախորդներ տուն են կառուցում։ Իհարկե, չորս հիմարների գլխներին աղյուսներ էին ընկնում, հիմարները միմյանց երեսին գաջի շաղախ էին քսում, սխալմամբ խփում էին միմյանց մուրճերով և նույնիսկ ինքնամոռացության մեջ ընկած՝ սղոցում էին սեփական ոտքերը։ Դենբերիի տոնավաճառային կոմիկները հիանալի էին կատարում բոլոր այդ տրյուկները, որոնք իրենց սկիզբն են առնում հունական և հռոմեական շատ հեռավոր անցյալից և հիմա է՛լ ավելի փայլուն կերպով պահպանվում է այնպիսի մեծ ծաղրածուների վարպետությամբ, ինչպիսին է Ֆրատելլինին։Միշտ Ֆրատելլինին։ Միշտ հաճելի է նայել կրկեսային լավ աշխատանքին, երբեք չեն ձանձրացնում դարերով հղկվախ հղկված նրա պրիոմները։

Զուլուսական խրախճանքը տևեց մի քանի ժամ։ Այդ պոռնոգրաֆիան այնքան է մեքենայացված, որ մի տեսակ արթյունաբերական֊ գործարանային արդյունաբերական֊գործարանային բնութ է կրում։ Այդ տեսարանի մեջ զգայականությունն այնքան քիչ է, որքան փոշեծծիչների կամ հաշվիչ մեքենաների մասսայական արտադրության մեջ։

Նա նայեց մեզ իր շատ սև, շատ բարի աչքերով և երջանիկ ու արդյունավետ ճամփորդուցյուն ճամփորդություն ցանկացավ։

Մենք միամտաբար կարծում էինք, թե երբ որ բոլորը հավաքվեն, մենք, այսպես ասած,հանդեսի մեղավորներս էլ կմտնենք դահլիճ և նույնպես բաժակ կբարձրացնենք և կուտենք դիվանագիտական փոքրիկ բուտերբրոտները։ Բայց որտեղի՞ց։ Պարզվեց, որ մենք պարտավոր ենք կանգնած մնալ հարթակում այնքան ժամանակ, մինչև կգնա վերջին հյուրը։

Մեմք Մենք հրավիրեցինք նրան նստել, բայց նա հրաժարվեց։ Նա վազվզում էր մեր փոքրիկ համարում, երբեմն հրելով մեզ իր ցցուն ու պինդ փորով։ Նրա ժիլետի ներքևի երեք կոճակներն արձակված էին և փողկապի պոչը դուրս էր պրծել։ Հանկարծ մեր հյուրը բղավեց․

Ծերուկ Ադամսը նստել էր հանգիստ, մաքուր, կոռեկտ։ Ո՛չ, նա մեզ խորհուրդ չէր տալիս դեպի Խաղաղ օվկիանոսը գնալ հյուսիսային ճանապարհով, Սոուլտ֊Լեյկ֊սիթի, Աղի լճի քաղաքի միջսվ։ միջով։ Այնտեղ մեր գնալու պահին լեռնացքները կարող են ձյունով պատած լինել։

Միստեր Ադամսը, առանց աչքերը բանալու, սկսեց ձեռքերի մեջ ճխլտել գկխարկը գլխարկը և քրթմնջալ․

Արևը մարեց միստեր Ադամսի գլխին։ Նա հովանոցը մոռացել էր մեր համարում․ կնոջը մոռացել էր նեքևումներքևում, իսկ հովանոցը՝ վերևում։ Նման պարագաներում տեղի ունեցավ մեր ծանոթությունը միսիս Ռեբեկա Ադամսի հետ։

Պարզվեց, որ ամերիկյա ամերիկյան գրող Էռնեստ Հեմինգուեյը, որի «Ֆիեստա» գիրքը վերջերս տպագրվեց Սովետական Միությունում և մեծ խոսակցություն առաջացրեց սովետական գրական շրջաններում, Նյու֊Յորքում է գտնվում հենց մեր այնտեղ եղած օրերին։

Բոլորս միասին կանգնել էինք հյուրանոցային համարում, ուր ապրում էր Հեմինգուեյը, և զբաղված էինք սովորական ամերիկյան գործով․ ձեռքներս բռնել էինք «գայ֊բոլով» սառցախարն վիսկիյով վիսկիով բարձր ու լայն ըմպանակներ։ Ըստ մեր սովորության, ամեն մի գործ Ամերիկայում դրանով էր սկսվում։ Նույնիսկ, երբ մեր գրական գործերով գնում էինք « Ֆերրար «Ֆերրար էնդ Ռեյնգարտդ» հրատարակչությունը, որի հետ կապված էինք, ապա ուրախ, շիկահեր միստեր Ֆերրարը, հրատարակիչն ու բանաստեղծը, անմիջապես քարշ էր տալիս մեզ հրատարակչության գրադարանը։ Գրքեր այնտեղ շատ կային, սակայն, բացի այդ, դրված էր մի մեծ սառցապահարան։ Հրատարակիչն այդ պահարանից հանում էր զանազան շշեր և սառցի խորանարդիկներ, ապա հարցնում, թե ո՞ր կոկտեյլին ենք նախապատվություն տալիս։ ― «Մանհետտենին», «Բակարդիին», «Մարտինիին», և անմիջապես սկսում էր կոկտեյլ հարել այնպիսի հմտությամբ, ասես կյանքում երբեք գիրք չէր հրատարակել, բանաստեղծություն չէր գրել, այլ միշտ աշխատել էր իբրև բարմեն։ Ամերիկացիները սիրում են կոկտեյլ հարել։

― Շատ լավ, ― ասաց մեր բարեկամը։ Կատարեցեք դուք ձեր ավտոմոբիլային ճամբորդուցյունըճամբորդությունը, իսկ վերադառնալուց հետո զանգահարեք ինձ։ Ամեն ինչ կարվի։

Հետո էլի երկու անգամ, ավելի շուտ խղճներիս հանգստության համրհամար, ստուգեցինք ճանապարհը, և երկու դեպքում էլ միստեր Ադամսը չէր մոռանում ավելացնել, որ շտապում ենք էլեկտրական աթոռի։ Ի պատասխան, ծիծաղ էր հնչում։

Տեսակցության իրադրությունն այնպիսին է, որ հյուրերն անպայման ի վիճակի են բանտարկյալին որևէ արգելված իր տալու։ Բայց դա անօգուտ բան է։ Բանտարկյալին, խցիկ վերադառնալիս, տեսակցուցյան տեսակցության սրահի դռան հետևում անմիջապես խուզարկում են։

Սինգ֊Սինգի նոր կորպուսները շատ հետաքրքիր են։ Կասկածից վեր է, որ նրանց շինարարության վրա ազդել է շենքեր կառուցելու ամերիկյան տեխնիկայի ընդհանուր մակարդակը և մանավանդ ամերիկյան կայնքի կյանքի մակարդակը, այն, ինչ Ամերիկայում անվանում են «ստանդարտ ոֆ լայֆ»։

Այն դրված էր անպատուհան ընդարձակ սենյակում, որի մեջ լույս էր թափանցում առաստաղի ապակյա լապտերի միջով։ Մարմարե սպիտակ հատակի վրա մենք երկու քայլ արինք և կանգ առանք։ Աթոռի հետևում, դռան վրա, որը մեր մտած դռան դիմացն էր գտնվում, մեծ, սև տառերով գրված էր՝ «Սայլես» «Սայլենս» ― «Լռություն»։

Բայց մի վարկյան վայրկյան անց, աթոռը շատ անախորժ թվաց մեզ։ Առանձնապես ճնշում էին ողորկուն արմնկակալները։ Ավելի լավ էր չմտածել նրանց մասին, ովքեր ողորկել էին այն իրենց արմունկներով։

― Իմ բիզնեսն այն է, ― ասաց նա, ― որ ես «Մեդիսոն֊սկվեր֊գարդեն» շենքը վարձով եմ տալիս բոլոր ցանկացողներին։ Եվ այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում աշխարհում, ինձ ձեռնտու է։ Կոմունիստները միտինգ են կազմակերպում Հիտլերի դեմ՝ իմ դահլիճը վարձով եմ տալիս կոմունիստներին։ Հիտլերականները միտինգ են կազմակերպում կոմունիստների դեմ՝ դահլիճը տալիս եմ հիտլերականներին։ Իմ շենքում այսօր դեմոկրատները նզովում են հանրապետականներին, իսկ վաղը հանրապետականները հենց նույն ամբիոնից ապացուցում են, որ միստեր Ռուզվելտը բոլշևիկ է և Ամերիկան տանում է դեպի անարխիա։ Ւմ Իմ դահլիճը բոլորի համար է։ Ես իմ բիզնեսն եմ անում։ Բայց և այնպես ես իմ համոզմունքներն ունեմ։ Վերջերս Լինդբերգի երեխային սպանող Բրունո Հաուպտմանի պաշտպանները ուզում էին իմ դահլիճը վարձել՝ Հաուպտմանի օգտին ագիտացիա մղելու համար։ Եվ ահա այդ մարդկանց ես իմ դահլիճը չտվեցի։ Իսկ ուրիշներին՝ խնդրեմ, համեցեք։ Փող վճարեք և տեղերը գրավեք, ով էլ որ լինեք :― բոլշևիկ, անարխիստ, ինձ համար միևնույն է։

Ուժեղ, սպիտակ լույսը ընկնում էր ռինգի հարթակի վրա։ Կրկեսի մնացած մասը ընկղմված էր կիսխավարի կիսախավարի մեջ։ Սպիտակ, երկեղջյուր գլխազարդերով վաճառողների սուր ճիչերը տարածվում էին վիթխարի շենքով մեկ։ Վաճառողները շարքերի միջով անցնելով, առաջարկում էին աղի կաղին, աղի բլիթներ, ռետինե ծամոն և փոքր շշերով վիսկի։ Սմերիկացիներն Ամերիկացիներն իրենց բնույթով ծամող ժողովուրդ են։ Նրանք ծամում են ռետին, կոնֆետ, սիգարի ծայրը, նրանց ծնոտները շարունակ շարժվում են, կափկափում, շրխկում։

Կառներան հանդես եկավ նախավերջին զույգի հետ։ Խլացուցիչ ողջյունների ողջույնների տակ նա դուրս եկավ ռինգ և շուրջը նայեց այն մռայլ ու շփոթ հահայցքով հայացքով որով սովորաբար օժտված են չափից դուրս բարձրահասակ և ուժեղ մարդիկ։ Դա մի մարդու հայացք է, որը շարունակ վախենում է, թե ինչ֊որ մեկին կամ ինչ֊որ բան կջնջխի, կջարդի, կայլանդակի։

Տրվեց ազդանշան, մենեջերները թափվեցին ռինգից, և Կառներան սկսեց հանգիստ քոթակել գերմանացուն։ Նույնիսկ ոչ թե քոթակել, այլ կալսել։ Գյուղացի Կառներան ասես իր համար սովորական գյուղատնտեսական աշխատանք էր կատարում։ Նրա երկու մետրանոց ձեռքերը համաչափ բարձրանում և իջնում էին։ Սվելի Ավելի հաճախ նրանք օդին էին առնում, բայց այն սակավ դեպքերում, երբ իջնում էին գերմանացու վրա, նյույորքյան հասարակությունը բղավում էր՝ «Կառներա։ Բուբո՜ւ»։ Հակառակորդների ուժերի անհավասար լինելը շատ ակնբախ էր։ Կառներան անհամեմատ բարձրահասակ և ծանր էր գերմանացուց։

Ամերիկյան ըմբշամարտի կանոններով․․․ Ասենք, ինչ հարկ կա խոսելու կանոնների մասին, երբ այդ ըմբշամարտի առանձնահատկությունը հենց այն է, որ ոչ մի կանոն չկա։ Կարելի է անել ինչ ուզում ես․ Կոտրատել կոտրատել հակառակորդի ձեռքերը, մատները խոթել նրա բերանը, ջանալով պատռել այն պահին, երբ հակառակորդը փորձում է կծել նրա մատները, քաշքշել մազերից, պարզապես ծեծել, եղունգներով չանգռել դեմքը, քաշել ականջները, խեղդել կոկորդը․ ամեն ինչ կարելի է անել։ Այդ ըմբշամարտը կոչվում է «ռեսլինգ» և անկեղծ հետաքրքրություն է առաջացնում հանդիսականների մեջ։

Կովբոյները հերթով դուրս էին գալիս դարպասներից՝ ցածրահասակ և կատաղիորեն ցատկող ցուլերին հեծած։ Ամենայն հավանականությամբ, մրցասպարեզ մտնելուց առաջ, այդ ցուլերին ինչ֊որ բանով ցավ էին պատճառել, որովհետև անասելի քացահարում էին։ Հեծյալի խնդիրն այն էր, որ նա պետք է որքան հնավավոր է երկար մնար անասունի մեջքին, նրանից չբռնելով և գլխարկը պահելով աջ ձեռքին։ Առաստաղից կախված էր մի վիթխարի վայրկայանացույցվայրկյանացույց, որին կարող էր հետևել ամբողջ դահլիճը։ Մի կովբոյ դիվահար ցուլի վրա մնաց տասնյոթ վայրկյան, մյուսը՝ քսանհինգ։ Հեծյալներից մի քանիսին ցուլերը գետին էին շպրտում արդեն երկրորդ կամ երրորդ վայրկյանին։ Հաղթողին հաջողվեց ցուլի վրա մնալ մոտ քառասուն րոպե։ Կովբոյները գյուղական տղաների լարված և ամոթխած դեմք ունեին, որոնք չեն ուզում խայտառակվել հյուրերի առջև։

«Ռոդեոյի» սիրահարներն աղաղկում աղաղակում էին և հուշատետրում գրի առնում վայրկյաններն ու վայրկյանի տասնորդականները։

Ամենադժվարը թողնված էր վերջում։ Այստեղ արդեն կովբոյներն աշխատանք շատ ունեին։ Դարպասներից բաց թողեցին պոզահարող, չար մի կով։ Նա մրցարանով սլանում էր այնպիսի արագությամբ, որպիսին չէր կարելի սպասել այդ, ընդհանուր առմամբ, խաղաղ կենդանուց։ Կովբոյը ձիով ընկել էր նրա հետևից, հետո ամբողջ թափով թռավ կովի վզին և, պոզերից բռնելով, կռացրեց գետնին։ Ամենա կարևորը և ամենադժվարը կովին տապալելն էր։ Շատերին այդպես էլ չհաջողվեց այդ անել։ Կովին տապալելուց հետո պետք էր կապել նրա չորս ոտքերը և գոնե մի քիչ կաթ կթել շշի մեջ, որը կովբոյը շտապ հանում էր գրպանից։ Այդ ամենի համար միայն մեկ րոպե էր տրվում։ Կովը կթելուց հետո կովբոյը հանդիսավոր կերպով շիշը բարձրացնում էր գլխից վեր և ուրախ֊ուրախ վազում ցանկապատի հետևվը։հետևը։

Հովիվների փայլուն մարզանքները, նրանց մեղմ երգերն ու սև կիթառները ստիպեցին մեզ մոռանալ բռնցքամարտի ձեռնոցների ծանր շրխոցներըշրխկոցները, ամերիկյան «ռեսլինգ» ըմբշամարտի մասնակիցների լորձունքոտ, բաց երախներն ու լացակումած դեմքերը։

«Ես գիտեմ, որ դու շատ ես ուզում մեկնել։ Դու պարզապես հազիվ ես քեզ զսպում, որպեսզի ճամփա ընկնես առաջին պատահած մարդկանց հետ։ Այդպիսին է քո բնավորությունը։ Քեզ համար ոչինչ չարժե լքել ինձ և Բեբիին։ Դու հետաքրքասեր էս ես նեգր երեխայի նման, թեև արդեն վաթսուներեք տարեկան ես։ Մի մտածիր, թե քանի անգամ ես կտրել֊անցել Ամերիկան և՛ ավտոմոբիլով, և՛ գնացքով։ Դու այն գիտես քո բնակարանի պես։ Բայց եթե ուզում ես մի անգամ էլ նայել՝ մեկնիր։ Ես ամեն բանի պատրաստ եմ քեզ համար։ Միայն մի բան է ինձ անհասկանալի, ո՞վ է վարելու ձեր մեքենան։ Ասենք, արեք ինչպես գիտեք։ Իսկ իմ մասին լավ է բնավ չմտածեք»։

«Նո՛, նո՛, Բեկկի, ― կարդացվում էր միստեր Ադամսի պատասխան հայցքում։ հայացքում։ ― Դա սխալ կլինի և վաղաժամ է այդպես մռայլորեն մտածել իմ մասին։ Ես ոչ մի տեղ չեմ ուզում գնալ։ Պարզապես ուզում եմ օգնել մարդկանց։ Եվ հետո, ես կկորչեմ առանց քեզ։ Ո՞վ է իմ գլուխը սափրելու։ Ավելի լավ է՝ եկ մեզ հետ։ Դու ավելի հետաքրքրասեր ես, քան ես։ Այդ ամենքը գիտեն։ Գնանք։ Ի դեպ, դու կվարես մեքենան։

― Ի՜ նչ Ի՜նչ հիանալի երեխա է։ Քանի՞ տարեկան է։ Մի՞թե միայն երկու։ Տեսքից կարելի է ութ տալ։ Զարմանալի ինքնուրույն երեխա է։ Դուք նրան ավելի շատ ազատություն պետք է տաք։ Արդո՞ք ձեզ չի թվում, որ ծնողների մշտական խնամակալությունը դանդաղեցնում է երեխայի զարգացումը։

Երկու օր մենք թրև էինք գալիս Նյու֊Յորքում, ձանձրացնելով միմյանց հարցերով, թե ի՞նչ կլինի, եթե Ադամսները հրաժարվեն մեզ հետ գալ։ Այդ դեպքում որտեղի՞ց կգտնենք այն իդեալական էակին։ Եվ մենք երկար կանգ էինք առնում ճամբորդական իրերի խանութների ցուցափեղկերի առջև։ Շոտլանդական կտորից կայծակ֊օղլակներով պայուսակները, նավային պարուսինից կարած մեջքակապերը, կաշվե փափուկ ճամպրուկները, պլեդները և թերմոսները ― ամեն ինչ հիշեցնում էր ճամբորդուցյան ճամբորդության մասին ու հրապուրում։

Ճիշտ նշանակված ժամկետին մեր համարում հայտնվեց միստեր Ադամսը։ Նա անճանաչելի էր դարձել։ Նա դանդաղկոտ էր և հանդիսավոր։ Ժիլետի բոլոր կոճակները կոճկված էին։ Այդպես գալիս է հարևան բարյացակամ տերության դեսպանը արտաքին գործերի մինիստրի մոտ և տեղեկացնում, որ իր նորին մեծության կառավարությունը իրեն համարում է պատերազմական դրության մեջ այն տերության հետ, որի ներկայացուցիչը հենց համարվում է նշված արտաքին գործերի մինիդտրը։մինիստրը։

Ցուցահանդեսային շենքի երկու հարկում, ինչպես կիզակետի մեջ, հավաքվել էր ավտոմոբիլային Ամերիկայի հեքիաթային ողջ փայլը։ Ոչ նվագախումբ կար, ոչ արմավենիներ, ոչ բուֆետ, մի խոաքովխոսքով, լրացուցիչ ո՛չ մի զարդարանք։ Ավտոմոբիլներն ինքնին այնքան գեղեցիկ էին, որ ոչ մի բանի կարիք չէին զգում։ Ամերիկյան տեխնիկայի ազնիվ ոճն այն է, որ գործի էությունը ոչ մի կողմնակի բանով խաթարված չէ։ Ավտոմոբիլն այն առարկան է, որի համար եկել են այստեղ։ Եվ այստեղ միայն նա գոյություն ունի։ Նրան կարելի է ձեռք տալ, մեջը նստել, ղեկը պտտեցնել, ֆառերը վառել, մոտորը քչփորել։

Թանկարժեք «պակկարդների», «կադիլակների», «ռոլս֊րոյսեի»«ռոլս֊րոյսերի», երկարավուն մարմինները դրված էին հայելապատ ստենդների վրա։ Առանձին հրապարակներում պտույտներ էին գործում հատկապես ողորկված շասսիներ և մոտորներ։ Պտտվում ու վեր֊վեր էին ցատկում նիկելե անիվները, ցույց տալով ռեսորների և ամորտիզատորների ճկունությունը։

Բայց ավելի լավ շրջահոսության համար թևերի մեջ թաքցրած բյրեղապակյա լապտերներով, հզոր, ցածլիկ «կորդերը» ստիպում են մոռանալ ոսկե բզեզներին։ Ամերիկուհիները բարձրանում են այդ մեքենաները և ժամերով նստում այնտեղ, դուրս գալու ամզոր։ Տրամադրությունները լրիվ փչացած՝ նրանք սեղմում են կոճակը, և լապտերները հանդիսավոր կերպով դուրս են սողում թևերից։ Նորից են սեղմում կոճակը, լապտերները թաքնվում են իրենց բներում։ Եվ դարձյակ դարձյալ արտաքինից ոչինչ չի երևում․ փայփլող լերկ թև։

Բայց ամեն ինչ խունանում է՝ և՛ ոսկին, և՛ բյուրեղապակին, տեսքով հնացած, բայց ազնվատեսք հսկա «ռոլս֊ռոյսերի «ռոլս֊ռոյսերի» առջև։ Սկզբում ուզում ես անցնել այդ մեքենաների կողքով։ Սկզբում նույնիսկ զարմանում ես, թե ինչու այս ֆառերը թաքցնող և ոսկերանգ սլացիկ մոդելների կողքին դրված են այս սև ու հասարակ մեքենաները։ Բայց բավական է մոտիկից տնտղես, և պարզ է դառնում, որ հենց սա է գլխավորը։ Այդ մեքենան ամբողջ կյանքի համար է, չափից դուրս հարուստ պառավների, արքայազների համար է։ Այս դեպքում Միսսին նկատում է, որ երբեք լիակատար երջանկության չի հասնի, որ երբեք արքայադուստր չի լինի։ Դրա համար Ֆրենկը իր Օֆիսում շատ քիչ փող է վաստակում։

Այս մեքենան երբեք դուրս չի գա մոդայից, չի հնանա, ինչպես չեն հնանաում հնանում ադամանդը և սամույրի մորթին։ Օ՜հ, նույնիսկ սարսափելի է նրա մեջ նստել։ Քեզ զգում ես կնիքապահ լորդի պես, որը կորցրել է կնիքը և հիմա վտարվելու է։

Ու թեև յուրաքանչյուր այդպիսի շուկայում հատուկ հովանու տակ կանգնած էր լինում մի ավտոմոբիլ, զարդարված «Այսորվա «Այսօրվա սենսացիա» հրապուրիչ պլակատով, և մենք խենթորեն ցանկանում էինք ձեռք բերել այդ սենսացիան (վաճառվում էր շատ էժան և ուղղակի հիանալի տեսք ուներ) Ադամսը անհողդողդ էր և մեզ ետ պահեց վտանգավոր գնումից։

Նյու֊Յոր քի Նյու֊Յորքի հպարտ աշտարակները մնացին հետևում։ «Իմպայրի» չժանգոտվող պողպատ հագած նիստերը աղոտ լույս էին սփռում հսկա քաղաքի վրա կախված վաղորդյան մշուշի մեջ։ Բարակ մառախուղը պարուրել էր «Ռադիո֊սիթիի», «Կրայսլերի», «Վուլվորդի» և ուրիշ անունավոր և անանուն երկրաքերծերը։ Այժմ մենք ընթանում էինք աշխույժ և անբարետես ծայրամասով։

Մենք առաջին անգամը չէինք լինում ավտոմոբիլային ճանապարհում։ Այժմ մենք ընտելացել, վարժվել էինք ճանապարհին՝ այդ փայլուն կառուցվածքին, բայց առաջին տպավորությունն անմոռանալի էր։ Մենք ընթանում էինք տասնմեկ դյույմ հաստություն ունեցող երկաթբետոնե սպիտակ սալերի վրայով։ Այդ իդեալական հարթ մակերեսը փոքր֊ինչ խորդուբորդ էր և լպրծուն չդառնալու մեծ գործակից ուներ։ Անձրևը նրան սահուն չէր դարձնում։ Մենք սուրում էինք նրա վրայով այնպիսի թեթևությամբ և այնպես անաղմուկ, որով անձրևի կաթիլն է սահում֊անցնում ապակու վրայով։ Ճանապարհն ամբողջ երկարությամբ գծված էր սպիտակ հաստ շերտերով ։ շերտերով։ Նրա վրայով երկու ուղղությամբ էլ կարող էին միանգամից երթևեկել չորս մեքենա։ Գործնականորեն այդ ճանապարհները, հին Հռոմի ճանապարհների նման կառուցված են մշտնջենական։

Վայելչատես մի շենքից, որի ապակե մեծ ցուցափեղկում երևում էին ավտոմոբիլային ամեն տեսակ քսուկներ և փոշիներ, դուրս եկավ մի մարդ, զոլավոր գլխարկով և զոլավոր կոմբինեզոնով։ Արձակված շապիկը բացահայտում էր զոլավոր օձիքը և կաշվե սև թիթեռ֊փողկապը։ Դա մի տեսակ տեխնիկական շիկ է՝ կաշվե բանտիկներ կրելը։ Բաքի անցքի մեջ նա ռետինե թևք մտցրեց, և կոլոնկան սկսեց ավտոմատ կերպով հաշվել ավտոմոբիլի կլանած բենզինի գալոնները։ Դրա հետ միաժամանակ, կոլոնկայի հաշվիչի վրա թվեր էին դուրս ցատկում, որոնք ցույց են տալիս բենզինի արժեքը։ Յուրաքանչյուր նոր գալոնի հետ ապարատը մելոդիկ զանգ էր տալիս։ Զանգերը նույնպես տեխնիկական շիկ են։ Կարելի է և առանց զանգերի։

Այնուհտև Այնուհետև զոլավոր ջենտլմենը ուշադրություն է դարձնում քամու ապակու վրա։ Նա սրբում է ապակին մաքուր և փափուկ փալասվ։ փալասով։ Եթե ապակին շատ է կեղտոտվել, այն սրբվում է հատուկ փոշիով։

Իսկ մենք՝ տղամարդիկս, զբաղվում էինք հաշվարկումներով։ Ի՛նչ հաճելի է գործարար լինել, երբ ոչ մի գործ չկա։ Մեր ազնիվ մկնագույն ֆորդը ցույց տվեց, որ յուրաքանչյուր տասնվեց մղոնին ծաղսում ծախսում է մի գալոն բենզին։ Նյու֊Յորքի նահանգում բենզինի գալոնն արժե տասնվեց ցենտ։ Նշանակում է, տասնչորս գալոնով լիքը բակը՝ երկու դոլար քսանչորս ցենտ արժողությամբ, մեզ հնարավորություն էր տալիս անել երկու հարյուր քսանչորս մղոն։ Մղոնը մենք վերածում էինք կիլոմետրերի և դուրս էր գալիս, որ ավտոմոբիլային ճանապարհորդության արժեքը Նահանգներում անհամեմատ ցածր է, քան Եվրոպայում։

Փոքրիկ թասերով մենք ուտում էինք դարչնագույն ապուր, վրայից՝ «կրեկերներ»՝ մանր, աղի պաքսիմատներ, որոնք իրենց անունն արդարացնում էին ատամների տակ անասելի խրթխրթոցով։ Երբ մենք սկսեցինք ուտել մեծ֊մեծ «թի֊ բոուն «թի֊բոուն սթեյկներ» ― T տառի նման ոսկոր ունեցող սառեցրած մսից բիֆշտեքսներ, մի հին ֆորդով մոտեցավ ինքը՝ «Ճաշիր և պարիր» ռեստորան֊զվարճավայրի տերը։ Նա սկսեց մեքենայից դահլիճ քարշ տալ եգիպտացորենի չոր ցողունների խրձեր և նրանցով զարդարել սենյակը։ Այսօր երեկոյան հավաքվելու է շրջակայքի երիտասարդությունը, պարեր են լինելու։ Այդ ամենը շատ հաճելի, խաղաղ, նույնիսկ նահապետական տեսք ուներ։ Մինչդեռ մենք Նյու֊Յորքից հեռացել էինք ընդամենը հարյուր մղոնով։ Ընդամենը հարյուր մղոն այն կողմ գտնվում էր աշխարհի ամենաբազմաշառաչ բնակավայրը, իսկ այստեղ արդեն անդորրություն էր, գավառական հոգեպարար ֆլիրտ՝ պարերի ժամանակ, ինչ֊որ ցողուններ, նույնիսկ ծաղիկներ։

Ճանապարհներին բազում տարբերանշաններ կան։ Բայց մի հիանալի առանձնահատկություն―նրանց առանձնահատկություն ― նրանց մեջ չկա ոչ մի ավելորդ նշան, որը շեղեր վարորդի ուշադրությունը։ Նշանները դրված են գետնից քիչ բարձր, աջ կողմում, որպեսզի վարորդը դրանք տեսնի առանց աչքը ճանապարհից հեռացնելու։ Նրանք երբեք պայմանական չեն լինում և ոչ մի վերծանման կարիք չեն զգում։ Ամերիկայում երբեք չես պատահի կարմիր քառակուսու մեջ՝ խորհրդավոր, կապույտ եռանկյան, մի նշան, որը հասկանալու համար ժամերով պետք է գլուխ տրաքացնել։

Ճանապարհային նիշերի մեծամասնությունը պատված է հայելու կլոր ապակիներով, որոնք գիշերը անդրադարձնում են ավտոմոբիլային լապտերների լույսը։ Այդպիսով նշանն ինքնըստինքյան լույս է տալիս։ Դեղին ֆոնի վրա սև մակագրությունները ( դրանք ամենանկատելի գույներն են) նախազգուշացնում են․ «Դանդաղ», «Դպրոցական գոտի», «Կանգ առ», «Վտանգավոր է», «Նեղ կամուրջ», «Արագության սահմանը 30 մղոն»։ «Ճամփահատում» կամ՝ «Երեսուն ֆուտ անց, փոս կլինի»։ Եվ իրոք, ուղիղ երեսուն ֆուտից հետո, կլինի փոս։ Ասենք, նման մակագրությունն այնքան հազվադեպ է պատահում, որքան և ինքը՝ փոսը։

Ճանապարհներն ամերիկայն ամերիկյան կյանքի ամենանշանավոր երևույթներից մեկն է։ Հենց կյանքի և ոչ միայն տեխնիկայի։ Միացյալ նահանգներն ունեն հարյուր հազարավոր մղոն, այսպես կոչված, high woys―բարեկարգ ways ― բարեկարգ ճանապարհներ, որոնցով ավտոբուսային կանոնավոր հաղորդակցություն է գնում։ Ավտոբուսները սլանում են չվացուցակով՝ վաթսուն մղոն արագությամբ, և նրանցով ուղևորվելը կրկնակի էժան է, քան երկաթուղով։

Նյու֊Յորքում անվնաս է մնացել մի դեղատուն, ուր դեղագործն անձամբ դեղորայք է պատրաստում։ Օ՜, դա մի հիանալի հաստատուցյուն հաստատություն է՝ բժշկական գաղտնիքի լուսապսակով պատած։ Ի ապացույց այն բանի, որ այստեղ, իրոք, դեղորայքը ձեռքով են պատրաստում, դեղատան տերը պատուհանում ցուցադրել է հին ու դեղնած դեղատոմսերի մի կույտ։ Այդ ամենը միջնադարյան ալքիմիկի որջի տեսք ունի։ Նույնիսկ մտնելը սարսափելի է։ Այլ բան է սովորական դեղատունը։ Այնտեղ կարելի է ուտել, գնել գրպանի ժամացույց կամ զարթուցիչ, կաթսա կամ խաղալիք, կարելի է գնել կամ վարձով վերցնել մի որևէ գիրք։

Մենք տխրությամբ աչքի անցկացրինք ճաշացուցակը։ Ճաշ համար 1, ճաշ համար 2, ճաշ համար 3, ճաշ համար 4։ Դիներ նաբր ուան, դիներ նաբր թու, դիներ նաբր թրի, դիներ նաբր ֆոր։ Համար չորս ճաշը կրկնակի թանկ արժե համար երկու ճաշից։ Բայց դա չի նշանակում, որ նա կրկնակի լավն է․ ոչ, պարզապես երկու անգամ ավելի է։ Եթե համար2֊ի համար 2֊ի «քանտրի սոսիջ» անվան տակ հրամցվող ճաշը բաղկացած է կտրատված երեք նրբերշիկներից, ապա համար 4 ճաշի մեջ «սոսիջ» կլինեն վեց հատ, համը նույնը կմնա։

Ո՞ր ճանապարհորդին հայտնի չէ հուզումնալից սպասումի առաջին անկրկնելի զգացումը, որը համակում է մարդու էությունը այն քաղաքը մտնելիս, ուր նա երբեք չի եղել։ Յուրաքանչյուր փողոց, յուրաաքանչյուր յուրաքանչյուր նրբանցք նորանոր գաղտնիքներ են բացում ճանապարհորդի ծարավ աչքերի առջև․ երեկոյան կողմ նրան սկսում է թվալ, թե ինքն արդեն հասցրել է սիրել այդ քաղաքը։ Փողոցի բազմության տեսքից, շենքերի ճարտարապետությունից, շուկայի հոտից, վերջապես միայն այդ քաղաքին հատուկ գույնից են գոյանում ճանապարհորդի առաջին, ամենաճիշտ տպավորությունները։ Նա կարող է մի տարի ապրել քաղաքում, ուսումնասիրել բոլոր անկյունները, բարեկամներ ձեռք բերել, ապա մոռանալ այդ բարեկամների ազգանունները, մոռանալ բարեխղճորեն ուսումնասիրված ամեն բան, բայց առաջին տպավորությունները երբեք չի մոռանա։

Բակերով տները, որտեղ անպայման կա փայտե թեթև, փականքից զուրկ գարաժ, երբեք իրարից բաժանված չեն լինում ցանկապատերով։ Ցեմենտի մի շերտ տան դռներից տանում է դրպի դեպի մայթ։ Թափված տերևների հաստ շերտ է պառկած գազոնների քառակուսիների վրա։ Մաքուր տնակները շողշողում են աշնանային արևի լույսի տակ։

Երբեմն «ռեզիդենշել֊պարտ»֊ի այն մասը, ուր ապրում են ապահովված մարդիկ, շշմեցնող տպավորություն է գործում։ Այստեղ հարստության այնպիսի իդիլիա է, , որ թվում է, թե դա միայն հեքիաթում կարող է լինել։ Սպիտակ գոգնոցներով և չեպչիկավոր սևամորթ դայակները այստեղ ման են ածում փոքրիկ ջենտլմեններին։ Կապուտաշիկահեր աղջիկները գլորում են դեղին, թեթև օղակները։ Հիանալի «տուրինգ֊կառերը» կանգնած են հարուստ առանձնատների առջև։

Ավտոմոբիլային ուղևորությունը Ամերիկայով նման է միապաղաղ և վեհատեսիլ օվկիանոսով ճամբորդելուն։ Երբ էլ դուրս գաս տախտակամած՝ առավոտյան, երեկոյան, փոթորկին, թե հանդարտ պահին, երկուշաբթի, թե հինգշաբթի, միշտ էլ շուրջդ ջուր կլինի, որը ոչ վերջ ունի, ոչ ծայր։ Երբ էլ նայելու լինես ավտոմոբիլի պատուհանից, միշտ էլ հիանալի հարթ ճանապարհ կլինի՝ գազոլին կայաններով, տուրիստական տնակներով և ճանապարհի երկու կողերին ռեկլամային պլակատներով։ Այդ ամենը արդեն տեսել ես երեկ և առաջին օրը և գիտես, որ նույն բանը տեսնելու ես վաղը և մյուս օրը։ Եվ Օհայո նահանգում ճաշն էլ է նույնը լինելու, ինչպիսին երեկ էր, երբ անցնում էինք Նյու֊Յորկ Նյու֊Յորք նահանգով։ Ճիշտ ինչպես շոգենավի վրա, ուր լայնության և երկարության փոփոխությունը նորություն չի մտցնում ճաշացուցակի և ուղևորների օրվա կարգ ու կանոնի մեջ։ Այս հետևողական միօրինակության մեջ է Միացյալ Նահանգների վիթխարի թափն ու անհաշիվ հարստությունը։ Նախաքան Նախքան Ամերիկայի Արևելքի մասին խոսելը՝ թե դա լեռնոտ, անապատային, թե անտառապատ երկիր է, ուզում ես ասել ամենագլխավորը, ամենակարևորը, որ դա ավտոմոբիլային և էլեկտրականության երկիր է։

―Դե՛, Բեկկի, Բեկկի, ― փնթփնթում էր նա հաուսահատ։ հուսահատ։ ― what are you doing... Ի՞նչ ես անում, Lt"It's impwssibleimpossible!

Մի ինժեներ սիրել է մյուս ինժեների կնոջը։ Բանը վերջանում է նրանով, որ կինը, բաժանվելով ամուսնուց, միացել է սիրած մարդու հետ։ Բովանդակ փոքրիկ մեծ քաղաքը գիտեր, որ դա իդեալական մաքուր սիրավեպ էր, որ կինը չի դավաճանել ամուսնուն, որ կինը համբերությամբ սպասում էր ապահարզանին։ Սկսնակ դատախազի պես բծախնդիր ամերիկյան աստվածն անգամ կշտամբանքի առիթ չէր գտնի։ Նորապսակներն ապրեցին նոր կյանքով, երջանիկ այն բանով, որ իրենց տառապանքները վերջացան։ Բայց իրականում նրանց տառապանքները նոր էին սկսվում։ Դադարեցին նրանց մոտ այցելելուց, դադարեցին հյուրընկալելուց։ Բոլորը երես դարձրին նրանցից։ Դա մի իսկական բոյկոտ էր և հատկապես սարսափելի էր նրանով, որ տեղի էր ունենում մեծ փոքրիկ քաղաքում, ուր հիմնական հոգևոր պահանջները եզրափակվում են այցելություններով և բրիջ կամ պոկեր խաղալու համար ծանոթներին տուն հրավիրելով։ Վերջի վերջո բոլոր այդ մարդիկ, որոնք երիտասարդ զույգին արտակսել արտաքսել էին իրենց շրջանից, ծայր աստիճան անտարբեր էին․ թքած այն բանի վրա, թե ով ում հետ է ապրում, բայց օրինավոր ամերիկացին չպետք է բաժանվի։ Անվայել բան է դա։ Հետևանքն եղավ այն, որ այն մարդը, որ իրեն թույլ էր տվել ուրիշի կնոջը սիրել և նրա հետ ամուսնանալ, տեղափոխվեց այլ քաղաք։ Դեռ լավ էր, որ այդ օրերին ճգնաժամ չկար և հեշտությամբ կարելի էր աշխատանք գտնել։

― Ախր սա եգիպտացորեն է, ― անակնկալ կերպով ասաց վաճառղը ուկրաինա֊ռուսերեն լեզվով։ ― Բա ո՞նց չեք տեսնում, որ պարզապես եգիպտացորեն է։ Իսկ դուք որտեղի՞ եք եկել, որ ռսեվար եք խոսում։

―Իսկ ― Իսկ դուք չե՞ք փչում։

Լաբորատորիայում մենք տեսանք աշխարհի մի քանի լավագույն ֆիզիկոսների, որոնք անպիջակ նստել էին աշխատանքի։ Նրանք ծառայության մեջ են «Ջեներալ Էլեկտրիկում»։ Ընկերությունն այնքան էլ շատ փող չի տալիս նրանց։ Ինչ վերաբերում է փորձեր և հետազոտություններ կատարելու միջոցներին, ապա դրանք ոչ մի բանով սահմանափակված չեն։ Եթե միլիոն է պետք, կտան միլիոն։ Դրանով է բացատրվում, որ Ընկերուցյանը Ընկերությանը հաջողվել է իր կողմը քաշել համաշխարհային լավագույն ֆիզիկոսներին։ Ամերիկայում ոչ մի համալսարան չի կարող տալ նրանց աշխատանքի այն ազատությունը, որից նրանք օգտվում են այստեղ, գործարանային լաբորատորիայում։

Դրա փոխարեն այն բոլոր գյուտերը, որ անում են այդ իդեալիստները, դառնում են ընկերության լիակատար սեփականությունը։ Գիտնականներն առաջ են մղում գիտությունը, իսկ ընկերուցյունը ընկերությունը փող է վաստակում։

― Պարոնա՛յք, ― ասաց մեզ ուրախությունից փայլող Ադամսը, ― ես ձեզ հանձնարարում եմ միստեր Ռիպլիին։ Դուք կարող եք մեծ օգուտ քաղել այս միստերից, եթե ուզում եք իմանալ, թե ինչ բան է ամերիկյան էլեկտրական արթյունաբերությունը։ արդյունաբերությունը։ Նո՛, նո՛, դուք պետք է խնդրեք միստեր Ռիպլիին ցույց տալու իր էլեկտրական տնակը։

Միստեր Ռիպլիի դեմքը տառապանք էր արտահայտում։ Բայց արդեն մեկ վարկյանից վայրկյանից նրա դեմքին նորից շողաց լավատես ժպիտը։ Միստեր Ռիպլին մոտեցավ պլիտայի կողքին դրաված քառակուսի մետաղյա բաքին և վեր առավ կափարիչը։

Հետո երջանիկ սեփականատերը մի տեսակ աննկատելի կերպով կորցնում է աշխատանքը (Ամերիկայում դա կոչվում է կորցնել «ջաբը»), և նրա նոր ավտոմոբիլն իր երկու ազդանշաններով, էլեկտրական վառիչով և ռադիո ապարատով վերադարձվում է իսկական տիրոջը՝ բանկին, որը տարաժամկետ է տվել։ Ա՜յ քեզ դժբախտություն։ Ոչ թե ինչ֊որ քնձռոտ, այլ, իրոք, հիանալի ապրանքներ են վաճառվում։ Վերջին տարիների ընթացքում Ամերիկայում կատարելուցյան կատարելության է հասել մասսայական սպառման առարկաների արտադրությունը։ Բա կարելի՞ է դիմանալ ու չգնել նոր փոշեծծիչ, թեև հինը լավն է և մի տասը տարի էլ կարող է աշխատել։

Երբ մենք երեսուն մղոն հեռացել էինք Սկենեկտեդիից, միսիս Ադամսը ամաուսնուն ամուսնուն ասաց․

― Անշուշտ, հենց այդ ժամանակ էլ թաշկինակի փոխարեն անձեռոցիկն ես խրել գրպանդ, ― իր ենթադրուցյունն ենթադրությունն արեց միսիս Ադամսը։

― Ամերիկացիները մեծ աղգ ազգ են։

Զովաղուցիչ Զովացուցիչ ջուր ընտրելիս այլևս գլուխ տրաքացնելու հարկ չկա։

Մենք դեռևս «Նորմանդիա» նավի վրա էինք, և բուքսիրները հենց նոր էին սկսել շոգենավը քաշել Նյու֊Յորքի նավահանգիստը, երբ երկու առարկա գրավեցին մեր ուշադրությունը։ Մեկը փոքր էր, կանաչավուն՝ Ազատության արձանը, իսկ մյուսը՝ հսկա և անպատկառ, հսսկայական հսկայական մի վահան էր, որ պրոպագանդում էր «Չուինգամ Ռիգլի»՝ ռետինե ծամոն։ Այդ օրվանից պլակատի վրա նկարված կանաչ տափակ մռութիկը հսկա ձայնափողով հետևում էր մեզ բովանդակ Ամերիկայում, համոզելով, աղերսելով, հորդորելով, պահանջելով, որպեսզի մենք ծամենք «Ռիգլի» հոտավետ, աննման, առաջնակարգ ռետինը։

Մի անգամ, երբ անցնում էինք ինչ֊որ մի փոքրիկ քաղաքով, փշալարի հետևում տեսանք մի գիպսե ձի, որը կանգնած էր կանաչ խոտերի մեջ, ծառերի արանքում։ Սկզբում կարծեցինք, թե դա հուշարձանն է անհայտ մի ձիու, որը հերոսաբար ընկել է նեգրերի ազատգրության ազատագրության համար մղվող Հյուսիսի և Հարավի կռվում։ Ավա՜ղ, ոչ։ Ներշնչված աչքերով այդ ձիուկը, լռելյայն հիշեցնում էր անցորդներին «Սպիտակ ձի» չգերազանցված վիսկիի գոյության մասին, որն ամրապնդում է հոգին, թարմացնում ուղեղը, գիտությամբ սնում պատանիներին և բերկրանք պատճառում ծերերին։ Սպառողն այդ հիրավի կախարդական ըմպելիքի մասին ավելի մանրամասն տեղեկություններ կարող է գտնել «Սպիտակ» պանդոկում, որը տեղավորված էր հենց այստեղ՝ այգում։ Այստեղ նա կարող էր իմանալ, որ հինգ րոպեի ընթացքում այդ վիսկին կարելի է խմել հարբելու աստիճան, որ այն խմողի կինը երբեք չի դավաճանի իրեն, իսկ երեխաները բարեհաջող կմեծանան և նույնիսկ լավ «ջաբ» կգտնեն։

«Եթե ուզում եք, որ ձեր խոսքերին հավատան, որքան կարելի է հաճախ կրկնեցեք»։ Արևելյան փոքրիկ քաղաքում, որով մենք անցանք, Մեյն֊սթրիթի բոլոր հեռագրասյուներին փակցված էին բոլորովին միանման պլակատներ՝ կոնգրեսի ռեսպւբլիկական ռեսպուբլիկական փոքրիկ թեկնածու միստեր Ջոզեֆ Ա․ Բոլդուինի դիմանկարով։

― Կ՛ացԿա՛ց, ― բղավեց հանկարծ միստեր Ադամսը։ ― Ո՛չ, ո՛չ։ Դուք այս պետք է տեսնեք և գրի առնեք ձեր հուշատետրերում։

Ջրափոշիով ցողված մենք երկար նայում էինք ջրվեժին, որը երկնաքերծի բարձրունքից գահավեժ թափվում էր հազարավոր տոննաներով ջուր, որին դեռ չէին հաջողացրել լցնել շշերի մեջ և վաճառել իբրև ամենաթարմացնող, ամենաբուժիչ ըմպելիք, որը բարերար ներգործություն է ունենում վահանաձև գեղձերի վրա, օգնում է մատեմատիկայի մաթեմատիկայի ուսումնասիրմանը և նպաստում բորսայական հաջող գործարքներ կատարելուն։

Անգլիայում ո՛չ բոլորն են աշխատանքի գնում մետաքսյա շլյապայով։ Եվ հանկարծ, Թեմզայի վրայով կամուրջն անցնելիս, ջենտլմենը լռելյայն ցատկեց ջուրը և խեղդվեց։ Նո՜, նո՜, պարոնայք։ Դուք պետք է հասկանաք։ Եեջանիկ Երջանիկ մարդը իր գրասենյակը գնալիս ճանապարհին նետվում է Թեմզան։ Ձեզ չի՞ թվում, որ Դիրբորնում ևս մարդ ուզում է ցիլինդր դնել։

Փողոցը վերջացավ։ Էստակադայի բարձրությունից բացվում էր ինդուստրիալ խստաշունչ մի տեսարան։ Ղողանջում էին գործարանի ցեխերի միջև երթևեկող գնացքների ազդանշանային զանգերը։ Մի մեծ շոգենավ սուլելով, ջրանցքով գնում էր ուղիղ դեպի գործարանի մեջտեղը։ Մի խոսքով, այստեղ կար այն ամենը, ինչ տարբերում էր արդյունաբերական շրջանը մանկապարտեզից․ շատ ծուխ, գոլոշի, կճռտոց, շատ քիչ ժպիտ և ուրախալի թոթովանք։ Այստեղ մի տեսակ առանձնահատուկ լրջություն էր զգացվում, ինչպես պատերազմական գործողությունների թատերավայրում, ճակատամերձ շերտում։ Մոտերքում, մի ինչ֊որ տեղում, մարդիկ մասնակցում էին ինչ֊որ խիստ նշանակալից մի գործի ֊ ― ավտոմոբիլ էին շինում։

Մինչ միստեր Ադամսը և միստեր Գրոզնին, որը ամենևին միստեր չէր, այլ ընկեր Գրոզնի, «Ավտոստրոյի» մեր ներկայացուցիչը Դիրբորնում, մեզ համար թույլտվություն էին ստանում գործարանը դիտելու համար, մենք կանգնել էինք ինֆորմացիոն բյուրոյի հոլլում և զննում էինք պարկետին դրված նոր թողարկվող ֆորդը։Դահլիճում ֆորդը։ Դահլիճում այն ավելի մեծ էր երևում, քան փողոցում։ Անհավանական էր թվում, որ ֆորդի գործարանները յուրաքանչյուր օր յոթ հազար այդպիսի բարդ ու գեղեցիկ մեքենաներ են թողարկում։

Թեև երեսունհինգ թվականի վերջն էր, Դիրբորնը և Դետրոյթը լեփ֊լեցուն էին երեսունվեց թվականի մոդելների ռեկլամային նմուշներով։ Ավտոմոբիլների նմուշները դրված էին հյուրանոցների նախասրահներում, , դիլերների խանութներում։ Նույնիսկ դեղատների և հրուշակարանների ցուցափեղկերում կարկանդակների, հոգնաների և սիգարատուփերի արանքներում պտտվում էին ֆայստոնյան հաստ անվադողեր հագցրած ավտոմսբիլների անիվները։ Միստեր Հենրի Ֆորդը գաղտնիք չէր սարքում իր արտադրությունից։ Նա այդ ցուցադրում էր, ուր միայն հնարավոր էր։ Բայց իր լաբորատորիայում դրված էր նվիրական մի առարկա՝ 1938 թվականի մոդելը, որի մասին ամենահակասական լուրեր էին պտտվում։ Իբր նրա մոտորը տեղավորված է հետևում, ռադիատոր, իբր, բոլորովին չկա, կուպեն, իբր, երկու անգամ մեծ է, և, ընդհանրապես, ավտոմոբիլային հազար ու մեկ գիշերներ։ Այդ ամենը առ ժամանակ ոչ ոք չի տեսնի, մանավանդ «Ջեներալ Մոտորսի» մարդիկ, որոնք Ֆորդից մի քանի մղոն հեռավորության վրա պատրաստում են, ֆորդովյան մակարդակի «շևրոլե» և «պլիմուտ» մեքենաներ։

Թույլտվությունը շատ արագ ստացվեց։ Ադմինիստրացիան մեզ տրամադրեց հյուրերի «Լինկոլնը», որի մեջ նույնիսկ առջամորթուց արջամորթուց ոտների ծածկոց կար, հավանորեն հեռավոր հյուսիսից եկած հյուրերի համար հնարավորին չափ մոտ և հարազատ իրադրություն ստեղծելու ցանկությունից։ «Լինկոլնի» հետ միասին առանձնացվեցին շոֆեր և գիդ։ Մենք մտանք գործարանային բակերը։

Կոնվեյերը շարժվում է, և մեկը մյուսի հետևից իջնում են հիանալի և էժան մեքենաները, որոնք լայն դարպասներով դուրս են գալիս աշխարհ, ընդարձակ տափաստան, ազատություն։ Դրանք շինող մարդիկ մնում են բանտարկության մեջ։Դա մեջ։ Դա տեխնիկայի հաղթանակի և մարդկային դժբախտությունների մի զարմանալի պատկեր է։

Մաքուր պարկետի մեջ հագցրած ռելսերի վրա կանգնած է հնօրյա մի գնացք՝ տամբուրների վրա չուգունե ձևավոր ձողեր։ Վագոնների դրսի պատերը նախշված են վարդերով և տերևներով, իսկ պատուհանների տակ, մեդալիոնների մեջ, նկարված են գյուղական տեսարաններ։ Վագոնները կցված են պղնձյա լապտերներ, բռնատեղեր և զինանիշեր ունեցող արագաշարժ, փոքրիկ շոգեքարշին։ Հիսուն տարի սրանից առաջ ճիշտ այդպիսի մի գնացքում Էդիսոն ազգանունով մի տղա, ուղևորներին թերթ է վաճառել։ Ճիշտ այդպիսի մի գնացքում, նա կոնդուկտորից ականջին ստացել է պատմական ապտակը, որից զրկվել է լսողությունից։ Եվ հազար ինը հարյուր քսանյոթ թվականին, Էդիսոնի ութսունամյակի տոնակատարության օրերին, Դետրոյթի և Դիրբորնի միջև վերականգնել են հնօրյա երկաթուղային ճյուղը, և հենց նույն ծաղիկներով ու բնանկարներով գնացքը , որը մենք տեսանք թանգարանում, տարել է մեծ գյուտարարին։ Եվ ինչպես յոթանասունհինգ տարի աւաջ առաջ Էդիսոնը թերթ է վաճառել գնացքում նստած հյուրերին։ Չի եղել միայն տղային գնացքից նետած կոպիտ կոնդուկտորը։ Եվ երբ Էդիսոնին հարցնում էին, թե խլությունը չի՞ ազդել արդյոք իր աշխատանքին, նա պատասխանել է․

Ծիծաղելի գնացքը ծնգծնգացնելով, արագ շարժվում էր Դիրբորն։ Իսկ շուրջը, բովանդակ աշխարհում, բոցկլտում էր էլեկտրականությունը, զրնգում էին հեռախոսները, հնչում պատեֆոնի սկավառակնրըսկավառակները, էլեկտրական ալիքները գոտևորել էին աշխարհը։ Եվ այդ ամենին կյանքի էր կոչել զորավարի դեմքով խուլ ծերուկը, որը դանդաղաքայլ անցնում էր վագոնից վագոն և թերթ վաճառում։

― Գիտությունը Էդիսոնից պրծում չունի, ― գոչեծ գոչեց ծերուկը։ ― Նույնիսկ ժամանակակից ռադիո֊լամպերը ծնվել են այս շիկացման էլեկտրալամպի լույսի հետ։

Այդ միտքը Ֆորդի գլխում ծագել է, ինչպես ինքը հետագայում ասաց մեզ, քսան տարի սրանից առաջ: առաջ։ Ինչպես ամերիկյան ամեն մի նախաձեռնություն, երկար ստուգում են, նախքան լայն մասշտաբով կիրառելը։ Այժմ արդեն կան մոտ քսան գաճաճ գործարաններ, և Ֆորդը տարեց֊տարի ավելացնում է դրանց թիվը։ Գործարանների միջև ընկած տասը, քսան, և նույնիսկ հիսուն մղոն տարածությունը չի հուզում Ֆորդին։ Ամերիկյան ճանապարհների իդեալական վիճակի դեպքում դա պրոբլեմ չէ։

Գործարանն իրենից մի փոքրիկ, գրեթե ամբողջովին ապակեպատ շենք էր ներկայացնում։ Այստեղ ամենաերևելին այն էր, որ այդ գործարանիկը, որտեղ ընդամեմը ընդամենը հինգ հարյուր մարդ էր աշխատում, պատրաստում է ֆառեր, մեքենայի հետևի լապտերիկներ և առաստաղի լուսամփոփներ՝ Ֆորդի բոլոր գործարանների համար։ Ֆեոդալական ծուղրուղուների և խոչկորային ճղճղոցների մեջ գործարանը մեկ ժամում պատրաաստում է հազար ֆառ, վեց հարյուր հետևի լապտերներ և հինգ հարյուր լուսամփոփ։ Բանվորների իննսունութ տոկոսը ֆերմերներ են, և նրանցից յուրաքանչյուրն ունի հինգից մինչև հիսուն ակր հողամաս։ Գործարանը աշխատում է երկհերթ, բայց եթե աշխատի լրիվ կարողությամբ, ապա մեկուկես անգամ ավելի արտադրանք կթողարկի։

Ի՞նչ են անելու ոչ մի ակր չունեցող բանվորները․ նոր գաղափարը ոչինչ չի ասում, թեև հենց այդ մարդիկ են կազմում Միացյալ Նահանգների ողջ բանվոր դասակարգը։ Բայց եթե անգամ կասկածելիորեն բարիացած կապիտալիստներին հաջողվի ամերիկյան ողջ պրոլետարիատին նստեցնել հողի վրա, որն ինքնստինքյան հանդիսանում է բուրժուական նոր ուտոպիա, ապա այդ դեպքում էլ շահագործումը ոչ միայն չէր վերանա, այլ, իհարկե, կուժեղանար, ավելի նուրբ ձևեր ընդուելով։ընդունելով։

― Ասացեք, ― հարցրինք մենք մենեջերին, այսինքն՝ դիրեկտերին, որը մեզ հետ ման էր գալիս կոնվեյերի երկայնքով, ― գիտե՞ք արդյոք, թե քանի ֆառ են այսոր այսօր արտադրել։

― Յուրաքնչյուր ժամ ես տեղեկուցյուն տեղեկություն եմ ստանում արտադրանքի մասին, ― ավելացրեց մենեջերը և թուղթը կախեց մեխից։

Այդ տանտերերը՝ բանվորներ, մանր առևտրականներ և այրի կանայք, հաջողությամբ մրցում են հյուրանոցների հետ, առևտրական կաատաղության կատաղության հասցնելով նրանց տերերին։

ԹՈՂ ՁԵՐ ՍԻՐՏԸ ՀՊԱՐՏՈՒԹՅԱՄԲ ԼՑՎՒԼՑՎԻ, ԵՐԲ ԱՐՏԱՍԱՆԵԼԻՍ ԼԻՆԵՔ ՁԵՐ ԻՋԵՎԱՆԱԾ ՀՅՈՒՐԱՆՈՑԻ ԱՆՈՒՆԸ։

― Ո՛չ, ո՛չ, պարոնայք, ― ասում էր միստեր Ադամսը, երբ մթնշաղն իջնում էր և պետք էր մտածել գիշերելու մասին, ― ես լուրջ եմ հարցնում՝ ուզու՞մ եք, որ ձեր սիրտը լցվի հպարտությամբ։ Դա շատ հետաքրքիր է, երբ սիրտը լցվում էհպարտությամբէ հպարտությամբ, իսկ քսակը համեմատականորեն դատարկվում է։

― Պատահմամբ միայն կապիտալիստ չդարձսչդարձա, ― մի առիթով ասաց մեզ միստեր Ադամսը։ ― Ո՛չ, ո՛չ, ո՛չ, միանգամայն լուրջ եմ ասում։ Ձեզ համար հետաքրքիր կլինի լսել այդ։ Ժամանակին ես երազում էի դառնալ հարուստ մարդ։ Շատ փող էի վաստակում և որոշեցի ապահովագրել ինձ այն հաշվով, որ հիսուն տարեկան հասակումս խոշոր գումարներ ստանամ ապահովագրական ընկերությունից։ Ապահովագրման այդպիսի ձև կա։ Հսկայական մուծումներ պետք էր անել, բայց ես արի այդ, որպեսզի օր֊ծերության հարուստ մարդ դառնամ։ Ընտրեցի աշխարհի երկու ամենապատվավոր ապահովագրական ընկերությունները․ Պետերբուրգի «Ռուսաստան» ընկերությունը և Մյունխենի գերմանական ազնվագույն ընկերությունը։ Պարոնայք։ Ես գտնում էի, որ եթե ողջ աշխարհը տակնուվրա էլ լինի, Գերմանիայում և Ռուսաստանում ոչինչ չի պատահի։ Այո՛, այո՛, այո՛, միստերներ, նրանց հաստատուն լինելը ոչ մի կասկած չէր հարուցում։ Բայց ահա ինը հարյուր տասնյոթ թվականին ձեզ մոտ տեղի ունեցավ հեղափոխություն և «Ռուսաստան» ապահովագրական ընկերությունը դադարեց գոյություն ունենալուց։ Այդ ժամանակ, ես իմ բոլոր հույսերը փոխադրեցի Գերմանիա։ Ինը հարյուր քսաներկու թվականին լրացավ իմ հիսուն տարին։ Ես պետք է ստանայի չորս հարյուր հազար մարկ։ Պարոնա՛յք, դա շատ մեծ, հսկայական փող է։ Եվ ես ինը հարյուր քսաներկու թվվականին Մյունխենի ապահովագրական ընկերությունից ստացա մի նամակ․ «Շատ հարգելի հեր Ադամս, մեր ընկերությունը շնորհավորում է ձեզ հիսուն տարեկան դառնալու առթիվ և կցում է չորս հարյուր հազար մարկայի չեկ»։ Դա աշխարհիս ազնվագույն ապահովագրական ընկերությունն էր։ Նո՛, նո՛, նո՛, պարոնայք, լսեցեք, սա շա՜տ֊շա՜տ հետաքրքիր է։ Այդ ամբողջ պրեմիայով ես կարող էի գնել միայն մի տուփ լուցկի, քանի որ Գերմանիայում այդ օրերին ինֆլյացիա էր և երկրով մեկ շրջանառության մեջ էին դրված միլիարդանոց արժետոմսեր։ Հավատացնում եմ ձեզ, միստերներ, կապիտալիզմը ամենաերերուն բանն է աշխարհիս երեսին։ Բայց ես երջանիկ եմ, ես ստացա լավագույն պրեմիան՝ ես կապիտալիստ չդարձա։

Միստեր Ադամսը թեթևամիտ վերաբերմունք ուներ փողի նկատմամբ․ այդ վերաբերմունքի մեջ կար մի քիչ հումոր և շատ քիչ հարգանք։ Այդ իմաստով նա բոլորովին նման չէր ամերիկացու։ Իսկական ամերիկացին կարող է հումորով վերաբերվել աշխարհի ամեն բանին, բայց ոչ փողին։ Միստեր Ադամսը բազում լեզուներ գիտեր։ Ապրել էր Ճապոնիայում, Ռուսաստանում, Գերմանիայում, Հնդկաստանում, հիանալի ծանոթ էր Սովետական Միությանը։ Աշխատել էր Դնեպրոստրոյում, Ստալինգրադում, Չելյաբինսկում, և հին Ռուսաստանին ծանոթ լինելը թույլ էր տվել նրան հասկանալու սովետական երկիրն այնպես, ինչպես հազվադեպ է հաջողվում հասկանալ օտարերկրացիներին։ Նա կոշտ վագոններով շրջագայել էր ՍՍՌՄ֊ում , խոսք ու զրույցի բռնվել բանվորների ու կոլտնտեսականների հետ։ Տեսել էր երկիրը ոչ միայն այնպես, ինչպես բացվում էր հայացքի առջև, այլ այնպես, ինչպես եղել էր երեկ և ինչպես լինելու է վաղը։ Նա նրան տեսնում էր շարժման մեջ։ Եվ դրա համար ուսումնասիրում էր Մարքսին ու Լենինին, կարդում Ստալինի ճառերը և բաժանորդագրվում «Պրավդա»։

― Այո՛, այո՛, այո՛, պարոնայք, ― քրթմնջում էր միստեր Ադամսը, ― օ՜, նո։ Դեռ ոչինչ հայտնի չէ։

― Սակայն ինչը մեզ կխանգարի ժամը ութի մոտերքը լինել Չիկագոյում։

Գիշերային Չիկագոն, որին մենք մոտեցանք քաղաքը Միչիգան լճից բաժանող լայնահուն առափնյա փողոցով, շշմեցուցիչ գեղեցիկ երևաց։ Աջում սևություն էր՝ հագեցած ափին խփվող ալիքների ծովային համաչափ աղմուկով։ Առափնյա փողոցով, գրեթր գրեթե իրար դիպչելով, մի քանի շարքով սլանում էին ավտոմոբիլներ՝ ասֆալտը ողողելով ֆառերի ադամանդե լույսով։ Ձախում՝ մի քանի մղոնի վրա շարվել էին երկնաքերծերը։ Նրանց լուսացայտ պատուհանները նայում էին լճին։ Երկրաքերծերի վերին հարկերի կրակները միախառնվում էին աստղերի հետ։ Մոլեգնում էին էլեկտրական ռեկլամները։ Այստեղ ևս, ինչպես Նյու֊Յորքում, էլեկտրականությունը վարժեցված էր։ Այն փառաբանում էր նույն աստվածներին։ «Կոկա֊կոլա», վիսկի՝ «Ջոննի Ուոկեր», «Կեմել» սիգարեթները։ Կային և շաբաթվա ընթացքում ձանձրացած մանկիկներ․ մի լղար մանկիկ, որը նարնջի հյութ էր խմում, և նրա բարեբախտ հակոտնյան՝ գեր, բարետես մի մանկիկ, որը գնահատելով գործարանատերերի ջանքերը, նարնջահյութ է կլանում ձիու դոզաներով։

Նյու֊Յորքյան առաջին երեկոն մեզ վրդովել էր իր աղքատությամբ և հարստությամբ։ Իսկ այստեղ, Չիկագոյում, մարդուն համակում է զայրյութի զայրույթի զգացմունք այն մարդկանց նկատմամբ, որոնք դոլարների հետևից ընկած, արգավանդ տափաստանում, ջրառատ Միչիգանի ափին, կառուցել են այս ահավոր քաղաքը։ Անհնարին է հաշտվել այն մտքի հետ, որ քաղաքը առաջացել է ոչ թե աղքատության, այլ հարստության, տեխնիկայի, երկրագործության և անասնապահության անսովոր զարգացման հետևանքով։ Հողը մարդուն տվել է այն ամենը, ինչ կարելի էր նրանից վերցնել։ Մարդն աշխատել է եռանդով և հմտությամբ, որով կարելի է միայն հիանալ։ Այնքան հաց է աճեցված, այնքան նավթ է հանված և այնքան մեքենա է կառուցված, որ այդ ամենը կհերիքեր երկրագնդի կեսը բավարարելու համար։ Բայց պտղառատ, պարարտացված հողի վրա, բանականության հակառակ, աճել է մի հսկա, այլանդակ, թունավոր սունկ՝ Չիկագո քաղաքը Իլլինոյս նահանգում։ Դա անհեթեթության մի տեսակ հաղթանակն է։ Այստեղ միանգամայն լրջորեն սկսում էս մտածել, որ տեխնիկան կապիտալիզմի ձեռքին՝ դանակ է խելագարի ձեռքին։

― Ո՛չ, պարոնայք, չէ՞որ չէ՞ որ ասացի՝ շատ հիանալի պարահանդես է։

― Ո՛չ, ո՛չ, պարոնայք, ես միշտ ուզում եմ հարցրած լինել, ինչու՞ հանկարծ անկախություն տվինք Ֆիլիպիններին։ Լուրջ, պարոնայք, մենք լավ մարդիկ ենք։ Ինքներս տվեցինք անկախություն, հապա մի լավ մտածեք։ Այո՛, այո՛, այո՛, մենք լավ մարդիկ ենք, բայց հանդուրժել չենք կարող, երբ հափռում են մեր քսակը։ Այդ գրողի տարած ֆիլիպինցիների արտադրած շաքարը շատ էժան է նստում և, իհարկե, ներմուծում են մեզ առանց մաքսի։ Չէ՞ որ նրանք մինչև օրս Միացյալ Նահանգներ էին։ Նրանց մոտ շաքարն այնքան էժան է, որ մեր շաքարարդյունաբերողները չէին կարող մրցակցել նրանց հետ։ Այժմ, երբ նրանք մեզանից ստացել են երկար սպասած անկախությունը, ստիպված են մաքս վճարել շաքարի համար, ինչպես մյուս օտարերկրյա վաճառականները։ Ի դեպ, մենք չենք կորցնում և Ֆիլիպինները, որովհետև բարի ֆիլիպինցիները համաձայնեցին մեզանից անկախությունն ընդունել, միայն այն պայմանով, որ մեր բանակը և ադմինիստրացիան իրենց մոտ մնան։ Դե, ասացեք, պարոնայք, մի՞թե մենք կարող ենք այդ բանում մերժել նրանց։ Ո՛չ, ճիշտ եմ ասում, պարոնայք, ես ուզում եմ, որ դուք ընդունեք մեր ազնվությունը։ Ե ս Ես պահանջում եմ այդ։

Բարձրահասակ, կորացած և նիհար, երկարավուն տխուր դեմքով, կարճ խուզվածքով, նա հնատարազ սև սերթուկի քղանցքները ետ տանելով նստեց դաշնամուրի առջև, ձեռքի մեծ դաստակով ուղղեց մանժետը և շուռ եկավ դեպի հասարակությունը։ Նրա հայացքն ասում էր․ «Այո, ես դժբախտ տարագիր եմ և ստիպված եմ նվագել ձեր առջև, ձեր արհամարելի դոլարների դիմաց։ Եվ իմ ամբողջ նվաստացման համար ես քիչ բան եմ խնդրում՝ լռություն»։ Նա նվագում էր։ Այնպիսի լռություն էր, ասես բոլոր հազար լսողները դահլիճում պառկել էին մեռած, նոր, մինչև օրս անհայտ երաժշտական գազով թունավորված։ Ռախմանինովը վերջացրեց։ Մենք սպասում էինք պոռթկումի։ Բայց պարտերում լսվեցին միայն նորմալ ծափահարություններ։ Մենք մեր ականջներին չէինք հավատում։ Զգացվում էր սառն անտարբերություն, ասես, հասարակությունը եկել էր ոչ թե լսելու հիանալի երաժշտություն, հիանալի կատարմամբ, այլ մի տխոուրտխուր, բայց անհրաժեշտ պարտք կատարելու։ Միայն վերնասրահից լսվում էին ինչ֊որ մի քանի խանդավառ ունկնդիրների աղաղակ։

Բոլոր համերգները, որոնց մենք ներկա եղանք Ամերիկայում, այդպիսի տպավորություն գործեցին։ Ստոկովսկու ղեկավարած Ֆիլադելֆիայի նշանավոր նվագախմբի համերգին ներկա էր բովանդակ պերճաշուք Նյու֊Յորքը։ Հականալի չէ, թե ինչով է ղեկավարվում պերճաշուք Նյու֊Յորքը, բայց նա ամենևին ոչ բոլոր համերգներին է հաճախում։ Մսի և պղնձի արքաները, երկաթուղային թագուհիները, ռետինե ծամոնի արքայազունները և պարզապես դոլարի արքայադուստրերը՝ իրիկնազգեստներով, ֆրակներով և ադամանդներով գրավել էին բելետաժը։ Ըստ երևույթին, Ստակովսկին հասկացավ, որ միայն երաժշտությունը քիչ է այդ հասարակության համար, որ նրան պետք է արտաքին տեսք։ Եվ ականավոր դիրիժյորն իր համար էֆեկտավոր, գրեթե կրկեսային մի ելք հորինեց։ Նա հրաժարվեց ձողիկով նոտակալին ավանդաբար թխկթխկացնելուց։ Նրա մուտքից առաջ նվագախումբն արդեն լարել էր գործիքները և կատարյալ լռություն էր տիրում։ Նա դուրս եկավ կուլիսների հետևից, փոքր ինչ կորացած, Մեյերհոլդի նման, ոչ ոքի չնայելով, նախաբեմով արագ անցավ իր տեղը և անմիջապես թափով ձեռքերը թափահարեց։ Եվ նույն թափով էլ սկսեց «Մեյստերզինգերի» նախերգանքը։ Դա զուտ ամերիկյան տեմպ էր։ Ոչ մի վարկյան վայրկյան հապաղում։ Ժամանակը փող է։ Կատարումը անթերի էր։ Դահլիճում գրեթե ոչ մի հույզ չառաջացրեց։

Նա նստեց դաշնամուրի առջև և արագ֊արագ մի քանի մեներգ անգիր նվագեց այն վատ օպերայից , որ խոտանել էր տասը տարի առաջ։

― Ոչ, սա ոչ մի բանի պետք չէ, ― ասում էր նա նվագելով, ― ցած է ամեն տեսակի քննադատուցյունից։քննադատությունից։

==Երորրդ Երրորդ մաս — Դեպի խաղաղ օվկիանոս==

Ամբողջ ճանապարհին մեզ ուղեկցում էր միօրինակ վատ եղանակը։ Ուղևորության առաջին օըը օրը միայն շողում էր պաղ սառեցրած արևը։ Բուֆալոյում արդեն անձրև էր գալիս։ Կլիվլենդում այն սաստկացավ, Դետրոյթում ուղղակի պատիժ դարձավ մեր գլխին, իսկ Չիկագոյում տեղի տվեց կատաղի սառը քամուն, որը գլխարկներ էր պոկում և գրեթե հանգցնում էլեկտրական ռեկլամները։

Չիկագո դեռ չհասած, անձրևի և մառախուղի մեջ տեսանք Հերի մետաղաձուլական գործարանի մռայլ ուրվականը։ Մետալուրգիան և վատ եղանակը երկուսով այնպիսի մի անսամբլ էին ստեղծել, որ մարդու մարմնով սառսուր սարսուռ էր անցնում։ Եվ միայն հետևյալ օրը, Չիկագոյից դուրս պրծնելուց հետո, տեսանք կապուտակ երկինքը, որի վրայով քամին արագ և առանց այլևայլության ամպերն էր քշում։

Ելքին ամենից մոտիկ սենյակում, պատից մի հուշատախտակ էր կախված գրողի պատկերով, որի տակ փորագրված էր Մարկ Տվենի անշահախնդիր երկրպագուի՝ տեղական բանկերի գախափարապես գաղափարապես կայուն մակագրությունը․

Պառավները մեզ մի քանի լուսանկար ծախեցին։ Նրանցից մեկում պատկերված էր Բեկկի Տաչերն ինքը ծերության օրերին։ Նա ամաուսնացած ամուսնացած է եղել, կարծյոք, փաստաբանի հետ։ Մահվանից քիչ առաջ Մարկ Տվենը եկել է Հաննիբալ և նկարվել նրա հետ։ Այդ երկու ծերերի մեծ լուսանկարը կախված է թանգարանում սրտառուչ մի գրությամբ․ «Թոմ Սոյերը և Բեկկի Տաչերը»։

Բավականին վաղ էր դեռ, երբ թողեցինք Հաննիբալը։ Ճանապարհին սրընթաց թռչում էին քնկոտ, շրջիկ գործակատարները։ Ցերեկը նրանք աշխատում են, երեկոյան քուններն առնում, իսկ գիշերը տեղից տեղ փսխադրվում։ փոխադրվում։ Գիշերը ճանապարհն ամայի է։ Եվ առևտրի այդ դևերը հնարավորություն ունեն լրիվ թափով սլանալու։

Օկլախոմայում ևս դրված էին աշտարակներ, և համաչափ տարուբերվում էին լծակները։ Նավթ էր հայտնաբերվել բուն քաղաքում։ Նավթի աշտարակները գնալով ավելի էին մոտենում Օկլախոմային և, վերջապես, կոտրելով թույլ դիմադրությունը, ներխուժել էին քաղաքի փողոցները։ Քաղաքը կողոպուտի է մատնաված։ մատնված։ Տների բակերում, մայթերի սալարկների վրա, դպրոցական շենքերի դիմաց, բանկերի և հյուրանոցների դեմհանդիման՝ ամենուրեք նավթ էին ծծում։ Քաշում են բոլորը, ով հավատում է աստծուն։ Նավթի բաքերը կանգնած էին տասհարկանի մեծ շենքերի կողքին։ Խոզապուխտով ձվածեղից նավթի հոտ է գալիս։ Ազատ մնացած ամայի տեղում երեխաները խաղում են երկաթե կտորտանքներով և ժանգոտ պտուտակաբանալիներով։ Տները քանդում, գրողի ծոցն են ուղարկում, և նրանց տեղ երևան են գալիս վերնակներ, լծակներ։ Եվ այնտեղ, ուր երեկ ինչ֊որ մեկի տատիկը, կլոր սեղանի մոտ նստած, բրդե շալ էր գործում, այսօր ճռճռում է լծակը, և զամշե գործահարմար ժիլետ հագած նոտ նոր տերը բերկրանքով հաշվում է հանած գալոնները։

Ստիպված էինք համաձայնել, որ մեր սրտերը լցվեն հպարտությամբ և իջևանենք հյուրանոցում։ Երկրոորդ Երկրորդ կարգի հյուրանոցը, որի վրա կենտրոնացրինք մեր բծախնդիր ընտրությունը, շատ փքունորեն կոչվում էր «Կադիլակ», բայց կառուցված էր, անտարակույս, դեռ մինչև նավթային բարգավաճումը, որովհետև այն ծորակից, որից տաք ջուր պետք է հոսեր, սառը ջուր էր գալիս, իսկ սառը ջրի ծորակից ընդհանրապես ոչինչ չէր հոսում։ Միստեր Ադամսն անկեղծորեն վշտացած էր։ Քաղաքի բոլոր նորություններին իրազեկ, զրուցասեր տանտիրուհու փոխարեն նա տեսավ գրեթե հիսուն տարեկան միջանցքապահ սպասավորի, որը բոլոր հարցերին պատասխանում էր լիակատար անտարբերությամբ․ «իես, սըր» կամ «նո, սըր», ընդ որում նա ծխում էր այնպիսի գարշահոտ սիգար, որ նրա գնալուց հետո միստեր Ադամսը երկար ժամանակ հազում և քիթը մաքրում էր, ինչպես ջրում խեղդվող, որին ափ են հանել մեռնելու վերջին րոպեին։ Մի ժամ անց, միստեր Ադամսը մոտեցավ մեր համարի դռանը և հուսով թակեց։ Քանի որ ոչ մի հնարավորություն չկար բացել արդեն կպած կոպերը, ուստի մենք ոչինչ չպատասխանեցինք։ Միստեր Ադամսը նորից նրբավարի դուռը թակեց։ Պատասխան չկար։

Ձեռքի վեր պարզած բութ մատն Ամերիկայում նշանակում է մեքենա նստեցնելու֊տանելու խնդրանք։ Ճանապարհ դուրս եկող մարդը համոզված է, որ անպայման որևէ մեկն իրեն կվերցնի։ Եթե ոչ առաջին մեքենան, ապա հինգերորդը, յոթերորդը, տասներորդը, բայց անպայման կվերցնեն։ Այդ կերպ կարելի է մեծ ճանապարհորդուցյուն ճանապարհորդություն կատարել․ մեկի հետ հարյուր մղոն գնալ, մյուսի հետ՝ ևս հարյուր, երրորդի հետ՝ ամբողջ հինգ հարյուր։

Երկուսին չկարողացանք վերցնել, մենք չորս հոգի էինք մեքենայում։ Երիտասարդները Ամարիլլո քաղաքի փոստատանը տեսակցուցյուն տեսակցություն նշանակեցին մեկմեկու, և նրանցից մեկը, կռանալով, մտավ մեքենան։ Նա իր ճամպրուկը խնամքով դրեց ոտքերի տակ, սիգարեթ հանեց և ծխելու թույլտվություն խնդրց։ Միստեր Ադամսն անհապաղ գլուխը շուռ տվեց ետ, որքան հնարավոր էր, և սկսեց հարցեր տեղալ մեր ուղեկցի գլխին։ Օ՜, միստեր Ադամսը չլսված ռևանշ վերցրեց Օկլախոմայի համար։ Ծովային հետևակի զինվորից տիկ էր հանում մեր աչքի առջև։

― Իհարկե ոչ, ― ոգևորված պատասխանեց Ադամսը։ ― Մենք գծագրատուփեր պատրաստել չենք կարող։ Այո, այո, պարոնայք, մի՛ ծիծաղեք։ Ոչ թե չենք ուզում, այլ չենք կարող։ Այո՛, այո՛, միստերներ։ Ամերիկան իր բովանդակ, վիթխարի տեխնիկայով չի կարող կազմակերպել գծագրատուփերի արտադրությունը։ Հենց այն Ամերիկան, որը տարեկան շինում է միլիոնավոր ավտոմոբիլներ։ Իսկ գիտե՞ք ինչումն է բանը։ Եթե գծագրատուփեր անհրաժեշտ լինեին ամբողջ բնակչությանը, մենք կկազմակերպեինք մասսայական արտադրություն, կթողարկեինք գրոշի արժեք ունեցող տասնյակ միլիոնավոր հիասքանչ գծագրատուփեր։ Բայց Միացյալ Նահանգների բնակչությունը, պարոնայք, տասնյակ միլիոնավոր գծագրատուփերի կարիք չի զգում։ Նրան հարկավոր են միայն տասնյակ հազարներ։ Նշանակում է մասսայական արտադրություն կազմակերպել չի կարելի և ստիպված են գծագրատուփերը պատրաստել ձեռքի աշխատանքով։ Իսկ այն ամենը, ինչ Ամերիկայում մեքենայով չի ստացվում, այլ մարդու ձեռքով, անասելի թանկ է նստում։ Եվ մեր գծագրատուփերը տասնապատիկ թանկ կնստեն , քան գերմանականը։ Միստեր Իլֆ և միստեր Պետրով, գրեցեք ձեր հուշատետրերում, որ մեծն Ամերիկան երբեմն անզոր է լինում հին, ողորմելի Եվրոպայի առջև։ Այդ շա՛տ, շա՛տ, շա՛տ կարևոր է իմանալ։

Ռոբերտսի ընկերներից մեկը գրել էր, որ նրա համար մրգեր փաթաթողի աշխատանք է գտել Ֆենիկսում՝ շաբաթական տասնյոթ դոլարով։ Պետք է գնալ յոթ հարյուր մղոն, այդքան երկար ճանապարհի համար փող, իհարկե, չունի։ Ամբողջ գիշերը չի քնել․ գնում էր ապրանքատար վագոնով և շատ ցուրտ էր։ Վագոնում մի քանի շրջմոլիկ կային։ Ռոբերտսի համար ամոթ էր անտոմս երթևեկելը , և նա ամեն մի կայարանում իջնում էր օգնելու կոնդուկտորներին՝ բագաժ բեռնելու։ Իսկ շրջմոլիկները քնում էին , չնայած ցրտին, և ոչ մի խղճի խայթ չէին զգում։

Եվ այսպես, նա վարպետ էր այդ փոքրիկ ֆաբրիկատիրոջ մոտ և ամուսնացել էր նրա աղջկա հետ։ Դա շատ երջանիկ ամուսնություն էր։ Երիտասարդ ամուսիններն ամեն ինչ անում էին միասին․ գնում էին կինո, ծանոթների մոտ, նույնիսկ միշտ միասին էին պարում։ Կինը ուսուցչուհի էր, շատ խելոք ու լավ աղջիկ։ Նա երեխա ունենալ չէր ուզում․ վախենում էր, որ նրանք կխլեն իր ամուսնուն։ Գործերն էլ լավ էին գնում։ Չորս տարվա համատեղ կյանքի ընթացքում հավաքել էին երկու հազար դոլար։ Ունեին տասնութ գլուխ ցեղական կով և սեփական ավտոմոբիլ։ Ամեն ինչ այնքան լավ էր գնում, որ դրանից ավելին չէին ցանկանում։ Եվ ահա երեսունչորս թվականի փետրվարին դժբախտություն պատահեց։ Կինն ընկավ սանդուխքից և ողնաշարը լուրջ վնասվածք ստացավ։ Սկսվեցին վիրահատումներ, բուժում, և մեկուկես տարվա ընթացքում բոլոր ունեցած֊չունեցածը տվին բժիշկներին։ Վերջ ի վերջո, դա ավելի շուտ նմանվում էր բանդիտների հարձակման, քան մարդասիրական բժշկական օգնության։ Բժիշկները վերցրեցին ամեն ինչ․ և կանխիկ դրամը, և բոլոր տասնութ կովերի և ավտոմոբիլի վաճառքից գոյացած դրամը։ Ոչ մի ցենտ չմնաց։ Սռաջին Առաջին հիվանդանոցը վերցնում էր շաբաթական քսանհինգ դոլար, Օկլախոմայինը այժմ վերցնում է հիսունական դոլար։ Կնոջ համար մետաղե կորսետ պետք է շինել տալ՝ դա կարժենա ևս հարյուր քսան դոլար։

Եթե ռոբերտսների նման մարդկանց հետ որևէ դժբախտություն է պատահում, ապա նրանցից հազվագյուտներն են սկսում որոնել իրենց հասած դժբախտության արմատները։ Դա հատուկ չկ չէ միջին ամերիկացու բնավորությանը։ Երբ նրա գործերը լավ են գնում, չի ասում, թե որևէ մեկը բարեբարություն է արել։ Նա ինքն է փող վաստակել՝ իր ձեռքով։ Բայց եթե գործերը վատ են գնում, ոչ ոքի չի մեղադրում։ Նա ասում է, ինչպես Ռոբերտսն ասաց մեզ՝ «իմ բախտը չբանեց»» կամ «իմ այս գործից բան դուրս չեկավ։ Նշանակում է, ես չեմ կարող այդ գործն անել»։ Բժիշկները կողոպտել են Ռոբերտսին, բայց փոխանակ մտածելու՝ իրավացաի իրավացի է դա, թե անիրավացի, նա հանգստացնում է իրեն այն մտքով, որ իր բախտը չբանեց, և այն հույսով, որ մի տարուց հետո բախտը նորից կբանի։ Երբեմն նույնիսկ ինքնասպանի երկտողն իր մեջ լոկ մի պրիմիտիվ միտք է պարունակում․ «Կյանքում իմ բախտը չբանեց»։

Ռոբերտսը պահեց թերթի կտրվացքը և լռեց։ Տեսքից նա քսանութ տարեկան էր։ Մի հանդարտ երիտասարդ, գեղեցիկ առնական դեմքով և սև աչքերով։ Փոքր֊ինչ սապատովոր սապատավոր քիթը մի քիչ հնդկացու տեսք էր տալիս նրան։ Ռոբերտսը իսկույն բացատրեց, որ, իրոք, իր մեջ մի քառորդ հնդկական արյուն կա։

Այստեղ մենք հասկացանք, որ նա մեզ հարձուփորձ հարցուփորձ չէր անում բնավ ոչ այն պատճառով, որ ավելորդ նրբանկատուցյուն նրբանկատություն էր դրսևորում։ Ընդհակառակն, ամերիկացիները նույնիսկ փոքր֊ինչ կոպիտ են։ Ո՛չ, պարզապես նրան այդ չէր հետաքրքրում, ինչպես, ամենայն հավանականությամբ, չէին հետաքրքրում ոչ մերձակա Մեքսիկան, ոչ իր Նյու֊Յորքը։

Չէնք Չենք պատմի, թե ինչպես պատահեց։ Այսպես թե այնպես այնքան էլ նրբագեղ բան չէր դա։ Չենք ասի նաև, թե ով էր դրա մեղավորը։ Բայց կարող ենք երաշխավորել, որ դա ոչ միսիս Ադամսն էր, ոչ նրա ամուսինը։ Մի բան միայն կարելի է ավելացնել մեր օգտին։ Երբ մեքենան սողում էր դեպի առուն, ոչ ոք մեզանից երկինք չկարկառեց իր ձեռքը, հրաժեշտ չտվեց իր մերձավորներին և ծանոթներին։ Բոլորն իրենց պահում էին ինչպես կարգն էր։ Լարված լռել էինք, հետևելով, թե ուր է ընկնելու մեքենան։

Մեզ ճանապարհի վրա քաշող ամերիկացին չուզեց նույնիսկ լսել մեր շնորհակալությունը։ Ճանապարհին օգնելն Ամերիկայում ինչ֊որ մի առանձնահատուկ արիություն չի համարվում։ Եթե մեր փրկիչն ինքն ընկած լիներ դժբախտության մեջ, նրան նույնպես սուսուփուս ու արագ կօգնեին, ինչպես ինքն օգնեց մեզ։ Օգնության համար փող առաջալկելու առաջարկելու մասին նույնիսկ խոսել չի կարելի։ Դրա համար կարող են սոսկալի հայհոյել։

Հենց այդտեղ էլ, կամարի մոտ մեզանից քսանչորսական ցենտ կլպեցին մի գալոն բենզինի համար։ Նյու֊Մեքսիկոյում բենզինն ավելի թանկ արժե, քան Տեխասում։ Հյուրընկալ ողջյունը ողջյույնը փոքր֊ինչ թունավորված էր առևտրական նեխահոտով։ Տարբեր նահանգնոերում բենզինը տարբեր գին ունի՝ գալոնի համար տասնչորսից մինչև երեսուն ցենտ։ Ամենից թանկ արժե, իհարկե, անապատներում, ուր ստիպված են հեռվից բերել։ Եվ հաճախ նահանգների սահմաններում կարելի է տեսնել այսպիսի պլակատ․

Այդ տեսակի գործողությունների մեջ մեզանում շատ ավելի սիստեմատիկություն էր նկատվում, քան հյուրանոց որոնելիս։ Նահանգներում ապրելու մեկուկես ամսվա ընթացքում մեզ այնքան էր ձանձրացրել ամերիկյան խոհանոցը, որ պատրաստ էինք ստամոքսներս ընդունել ամեն մի կերակուր՝ իտալական, չինական, հրեական, միայն ոչ «բրեկֆեստ նամբր թու» կամ «դիներ նամբր ուան», միայն թե ոչ այդ համարակալված, ստանդարտացված և կենտրոնացված սնունդը։ Եթե կարելի է ուտելու բնագավառում ընդհանրապես խոսել վատ ճաշակի մասին, ապա ամերիկյան խոհանոցն անպայման հանդիսանում է վատ, անհեթեթ և էքսցենտրիկ ճաշակի արտահայտություն, որը կյանքի է կոչել այնպիսի վիժվածքներ, ինչպիսիք են քաղցրաղի վարունգը, ֆաներայի պնդուցյան պնդության տապակած խոզապուխտը կամ սպիտակությամբ կուրացնող և բոլորովին անհամ (ո՛չ, բամբակի համ ունեցող) հացը։

Քաղաքից դուրս խստաշունչ կարմիր բլուրների միջև կանգնած է Ռոկֆելյերյան Ռոկֆելլերյան մարդաբանության ինստիտուտի հիանալի շենքը։ Ինստիտուտը պահվում է Ռոկֆելլերի որդիներից մեկի միջոցներով։ Բայց ի՞նչ կլիներ, եթե Ռոկֆելլերի որդին մարդաբանությամբ չտարվեր։ Այդ հարցին, թերևս չէր պատասխանի և ինքը՝ ինստիտուտի փոխ֊դիրեկտոր միստեր Չեմպենը, որը մեզ ծանոթացրեց ինստիտուտի աշխատանքների հետ։

Մենք մայր տաճար ընկանք ցերեկվա ժամը մեկի մոտերքը, բայց քահանան այնքան սիրալիր էր, որ մի քիչ հետաձգեց իր ճաշը։ Նա բացեց տաճարը, արագ և ճարպկորեն ծնրադրեց և ոտքի ելնելով, առաջնորդեց տեսնելու իսպանական հրաշալի քանդակներով պատը։ Մենք կանգնել էինք փոշոտ, փոքրիկ մառանում, որտեղ խառնիճաղանջ վիճակում, ինչպես պատահի, դարակների վրա, հատակին, պահեստներում, դրված էին հիսուսների, աստվածածինների և սրբերի փայտե քանդակապատկերներ։ Դրանք շինված էին պրիմիտիվ եղանակով և անօրինակ։ Այդ գունազարդ և ոեսկեզօծ ոսկեզօծ փոքրիկ արձաններն ապշեցնում էին իրենց կաթոլիկական հոյակապությամբ։

Հազար հինգ հարյուր քառասունմեկ թվականին կառուցած սուրբ Միգուլեի հինավուրց եկեղեցու ավագ քահանան դուրս եկավ ֆրանսիացի՝ ֆրանցիսկյան կրոնավորներից։ Նրա մոտ գործերն առևտրական հիմքերի վրա էին դրված․ առաջին հերթին նա մեզանից վերցրեց յոթանասունհինգական ցենտ՝ դիտելու համար։ Եկեղեցու բուն շենքը շատ հին է, բայց բոլոր քանդակները նոր են, գերմանական գործարանային արտադրանք․ սակայն նրանք դուր են գալիս անհագ ավագ քահանային , և նա փութեռանդորեն հրավիրում էր մեզ հիանալ դրանցով, որից կարելի էր եզրակացնել, որ հարգարժան ֆրանցիսկացին արվեստից ոչինչ չէր հասկանում։

Եվ նա քարշ տվեց մեզ սանդուխքի աստիճաններով, որի բալոր բոլոր պատերից կախված էին ամերիկյան և ոչ ամերիկյան գրողների լուսանկարներ։ Մենք բարեղճորեն դիտեցինք Տվենի դիմանկարը և լսեցինք բանաստեղծական ձոնը։

Այստեղ է ապրում նաև հայտնի արդյունաբերող Մակ֊Կորմիկը, որը շատ ձեռնարկություններ ուներ հին Ռուսաստանում։ Վերջերս նա որպես տուրիստ մեկնել էր Սովետական Միություն, մնացել տասնմեկ օր և վերադառնալուց հետո Սանտա֊Ֆեում դասախոսություններ էր կարդում իր ուղևորության մասին, որոնց մեջ ավելի շատ տեղեկուցյուններ տեղեկություններ էր տրվում «Ինտուրիստի» մասին, որովհետև այդ կարճ ժամանակամիջոցում ուրիշ ոչ մի բանի հետ չէր կարողացել ծանոթանալ։

Մենք գնում էինք այստեղ դեռևս փոքր, կանաչ գետակի՝ Ռիո֊գրանդեի երկայնքով, և մի քանի տասնյակ մղոն անցնելուց հետո հայտնվեցինք հնդկական Սան֊Իլդեֆոնսո գյուղում։ Իսպանական այդ ճոխ անվան հետևում ոչ կաթոլիկական մայր եկեղեցի կար, ոչ հոգևոր հոգևորականներ, ոչ կաստիլյան զտարյուն երիտասարդներ։ Փոքրիկ հրապարակը շրջապատված էր կավածեփ տներով։ Նրանցից ամեն մեկի մոտ գետնի վրա երևում էր գմբեթաձև կառուցվածք։ Դրանք վառարաններ էին, օջախներ։ Հրապարակի մեջտեղում կանգնած էր մի հսկա կնիկ։ Ձաղ Չաղ կրծքին իջած երկու մեծ ծամերը հյուսված էին բրդյա կարմիր ու կանաչ թելերով։ Մսեղ ականջների վրա երևում էին ականջօղերի անցքերը։

Խոնավ օր էր, լալագին, միաժամանակ աշնանային և ձմեռային։ Սկզբում ձյուն էր գալիս, հետո անձրև մաղեց, օրվա վերջում մառախաուղ մառախուղ պատեց։ Ֆառերը լուսավորում էին աղոտ, ավտոմոբիլներ գրեթե չէին հանդիպում։ Մենք մենակ էինք հնդկական ահեղ բնության մեջ։ Խոր ներքևում անընդմեջ և ցածրաձայն աղմկում էր Ռիո֊գրանդեն։

Տաոս հասնելով, մենք կանգ առանք կեպտեն Օ"'Խեյի գորշ և երկնագույն կեմպում։ Հաղթանդամ կեպտենը վերցրեց բանալիները և մեզ տարավ խցիկները ցույց տալու։

― Ավելի լավ է կեմպի տեր լինել, քան բանակի կապիտան, ասաց միստեր Օ"'Խեյը, դուռը բացելով, ― իսկ մեծ ճանապարհի մոտ կյանքն ավելի հետաքրքիր է, քան մեծ քաղաքում։

Յուրաքանչյուր խցիկի կողքին կար փոքրիկ գարաժ՝ մեկ մեքենայի համար։ Ինչպես գրեթե միշտ, Ամերիկայում գարաժը չեն փակում։ Օ"'Խեյի կեպտենի գարաժները նույնիսկ դրսի դուռ չունեին։ Տեսականորեն ընդունվում է, որ ձեր մեքենան կարող են գողանալ, բայց իրականում այդպիսի բան շատ հազվադեպ է պատահում։ Ո՞վ պիտի գիշերով հևիհև դուրս բերի փակ մոտորով մեքենան, համարը փոխի, ոստիկաններից թաքնվի։ Բարդ է և անշահավետ։ Դա կարգին գողի զբաղմունք չէ։ Հաշիվ չկա։ Ա՜յ, եթե փող դրված լիներ։

Մեր առջև նստել էր մեկը նրանցից, ով մի ժամանակ ծխել է խաղաղուցյան խաղաղության ծխամորճը կամ «կանգնել պատերազմի արահետին», արյունռուշտ և ազնիվ հնդկացի։ Ինչ կա որ, ոչ կապիտան Մայն Ռիդը, ոչ Գաստոն Էմարը չեն խաբել մեզ։ Մանկության օրերին հենց այդպես էլ պատկերացնում էինք հնդկացիներին։

Մենք դուրս եկանք քառակուսի հրապարակը, որին իբրև զարդ էր ծառայում «Դոն Ֆերնանդո» անունով անտիկվարառեստորանային հաստատությունը։ Երկաթուղուց հեռու ընկած և ընդամենը երկու հազար բնակիչ ունեցող այդ քաղաքի համար ռեստորանը շատ լավն էր։ Այստեղ մատուցում էին լուռումունջ , ջահել հնդկուհիներ, որոնց հետևում էր վիլենցի հրեայի տխուր դեմքով մի մարդուկ։ Հենց նա էլ պատվեր ընդունեց մեզանից։ Նա հենց ինքը դոն Ֆերնանդոն էր։ Մեր կանխորոշումը հաստատվեց միայն կիսով չափ։ Ֆերնանդոն իրոք հրեա էր, բայց ոչ վիլենցի, այլ շվեյցարացի։ Այդպես նա ինքն ասաց։ Ինչ վերաբերում է հանգամանքներին, որոնց դրդմամբ ձեռք է բերել դոն կոչումը, այդ մասին նա լռեց, բայց պետք է ենթադրել, որ եթե առևտրական շահերը պահանջեին, ապա նա առանց որևէ վարանումի իրեն գրանդ կկոչեր։

― Ո՛չ, ոչ Բեկկի, այդպես չի կարելի ասել։ Պետք է խոհեմ լինել, օ՜, նո՛։ Ես նախազգուշացնում եմ ձեզ, պարոնա՛յք, մեզ վտանգ է սպառնում։

Ընդհանուր հաշվով մինչև ցերեկվա ժամը հինգը ինֆորմացիա էինք վերցնում և Սանտա֊Ֆեից դուս դուրս եկանք աղջամուղջին, որն ավելի սաստկացրեց միստեր Ադամսի երկյուղը։ Մինչև Ալբուկերկ նա լուռ էր։ Անշուշտ նրա անհանգիստ հոգին ճնշված էր ծանր կանխագուշակումից։

Մի ժամ անց շղթաները հագցաված հագցված էին, և միսիս Ադամսը միացրեց մոտորը։ Լեռնանցքի ամենաբարձր կետում երևաց կիսախարխուլ գերանակապ մի խրճիթ՝ «Սրճարան֊բար» ցուցանակով։ Այնտեղ առևտուր էր անում բրիջ, սապոգներ և կարճ թևքերով բարակ կոֆտա հագած մի աղջիկ։ Թեև շուրջը բազում մղոնների վրա ոչ մի բնակելի շենք չկար, աղջկա արտաքինը, այնուամենայնիվ, ոչ մի կերպ չէր կարելի գյուղական անվանել։ Դա տիպիկ նյույորքյան, չիկագոյան կամ ամարելյան սրճարանի աղջիկ էր․ խիտ գանգրացում, կարմիր քսած այտեր, փետրած հոնքեր, լաքած եղունգներ և աշխատելու անթերի պրոֆեսիոնալ հմտություն։

Մեր առջևից արդեն մի քանի ժամ էր, որ գնում էր տարօրինակ մի արարած, որին միայն խաթեր համար կարելի էր ավտոմոբիլ անվանել․ ավտոմոնիլ ավտոմոբիլ չէր, այլ ավտո֊վիգվամ վառարանի ժանգոտած ծխնելույզով և քամուց փողփողվող պատառոտված բամբակե վերմակներով, որոնք երևակայական խցիկի պատերն էին կազմում։ Ներսում երևում էին մետաղյա մի բաք և մեծ, կեղտոտ երեխաներ։

Գնալով ավելի շատ էինք ուտել ուզում։ Անցնելով, ինչպես միստեր Ադամսը նկատեց, տաք սւպով սուպով ափսեի նմանվող գեղատեսիլ ժայռի կողքով, մենք հասկացանք, որ մեռնում ենք սովից։

Գալոպ քաղաքը շատ բան տվեց մեզ Ամերիկան հասկանալու համար։ Ճիշտն ասած, այդ քաղաքը բոլորովին չէր տարբերվում մյուս փոքրիկ քաղաքներից և գրողի անելիքը խիստ թեթևանում է, քանի որ քաղաքի արտաքինը կարելի է չնկարագրել։ Մի քանի տարով բացակայած որևէ հին գալոպցի դժվար թե ճանաչեր իր հայրենի քաղաքը, քանի որ չկա ոչ մի նշան, որով կարողանար ճանաչել։ «Ո՞ր քաղաքն է» կհարցներ նա գլուխը ավտոմոբիլից դուրս հանելով։ Եվ իմանալուց հետո միայն, որ ինքը, իրոք, Գալոպումն է գտնվում և ոչ թե Սպրինգֆիլդում կամ Ժնևում, կսկեր համբուրել հայրենի հողը (ասֆալտը)։ Հենց այդ օրիգինալության բացակայությամբ է նշանավոր Գալոպ քաղաքը։ Եթե ամերիկացիները երբևէ թռչեն լուսնի վրա, այնտեղ անպայման ճիշտ այնպիսի քաղաք կկառուցեն, , ինչպիսին Գալոպն է։ Չէ որ Նյու֊Մեքսիկոյի լուսնկա անապատում կանգնած է բենզինային այդ օազիսը իր Մեյն֊սթրիթով, «Մանհետեն֊սրճարանով», որտեղ կարելի է խմել պոմիդորի հյութ, ուտել խնձորով կարկանդակ և ավտոմատի մեջ հինգ ցենտ գցելով, լսել գրամաֆոն կամ մեխանիկական ջութակ, իր հանրախանութով, որտեղ կարելի է գնել ժանգագույն թավշյա շալվարներ, գուլպաներ, փողկապներ և կովբոյական վերնաշապիկ, իր ֆորդի ավտոմոբիլների խանութով, կինեմատոգրաֆիկ, որտեղ կարելի է տեսնել հարուստների կամ բանդիտների կյանքից վերցրած նկար, և դեղատնով, որտեղ լեհ պորուչիկների պես ձգված ու պճնագեղ աղջիկներն աշխատանքի գնալուց առաջ ուտում են գեմ ենդ էգգ։ Լավ քաղաք է Գալոպը։ Նրան չեն հետաքրքրում Եվրոպայի, Ասիայի և Աֆրիկայի իրադարձությունները։ Մինչև իսկ ամերիկյան գործերով էլ Գալոպն այնքան մտահոգված չէ։ Նա հպարտ է նրանով, որ իր վեց հազար բնակիչներով ոււնի ունի տաք և սառը ջուր, լողարաններ, դուշ, սառնարաններ և արտաքնոցներում տուալետի թուղթ․ ունի նույն կոմֆորտը, ինչ ունեն Կանզաս֊սիթին կամ Չիկագոն։

Մենք անցանք Արիզոնիզոնի Արիզոնի սահմանը։ Անապատի ծակող և ուժեղ լույսը փռվել էր Ֆլագստաֆ տանող հրաշալի ճանապարհի վրա։ Ռեկլամային ձանձրացնող պլակատները գրեթե անհետացան, և միայն մեկ֊մեկ կակտուսի կամ դեղնած դաշտագլորի հետևից գլուխը դուրս էր հանում փայտի վրա փակցված «Կոկա֊կոլա» անպատկառ պլակատը։ Գազոլին կայանները գնալով ավելի սակավ էին հանդիպում։ Փոխարենը տեղի բնակիչների շլյապաները գնալով ավելի էին լայնանում։ Մենք երբեք չէինք տեսել և հավանորեն չենք տեսնի այդպիսի մեծ շլյապաներ, ինչպես Արիզոնում, անապատների և կենյոնների երկրում։

Այստեղ, սրանից մի քանի տասնյակ միլիոն տարիներ առաջ անտառ է եղել։ Ոչ վաղուց այդ անտառը գտել են, գետնատապալ քարացած ծառաբների վիճակում։ Դա մի ափշեցուցիչ տեսարան է, անապատի մեջտեղը, մեծագույն լռության մեջ ընկած են ծառի բները, որոնք պահպանել են ամենասովորական կարմրադարչնագույն ծառաբների արտաքինը։ Միլիոնավոր տարիների պրոցեսս պրոցես է ընթացել ծառի մասնիկները աղի, կրի, երկաթի մասնիկներով փոխարինելու։ Ծառերը ձեռք են բերել մարմարի կարծրութկուն։

Քարացած անտառի արգելանոցը խնամքով պահպանվում է, այնտեղից չի կարելի վերցնել և ոչ մի ավազահատիկ։ Բայց հազիվ էինք հեռացել արգելանտառի սահմաններից, երբ տեսանք տապալված քարացած ծառերից մի կերպ ցանկապատած գազոլին կայանը։ Հենց այստեղ էլ ծառակտորների աշխույժ առևտուր էր գնում՝ կտորը տասնհինգ ցենտ և ավելի գնով։ Ինչ֊որ մի միայնակ տնայնագործ, իր մոտորով (որ դռռում էր ողջ անապատով մեկ) տենդորեն հուշանվերներ էր պատրաստում՝ սղոցելով, տաշելով և ողորկելով։ Արժե՞ր արդյոք այդքան միլիոնավոր տարիներ պառկած մնալ, որպեսզի դառնար տգեղ մի կրցքազարդ՝ կրծքազարդ՝ «բարի հիշատակ» մակագրությամբ։

Մենք ծառի մի քանի կտոր դրեցինք ավտոմոբիլի մեջ և կենդանի պատկերացնելով , թե ինչպես մոտ ժամանակներում նրանք ճամպրուկների մեջ դրած անցնելու են օվկիանոսի վրայով, առաջ շարժվեցինք։

Եթե իրիկվա կողմ միսիս Ադամսը խնդրում էր ամուսնուն, ճանապարհին որևէ մեկից ստուգել, թե արդյոք ճիշտ ուղղությամբ ենք գնում, ծերուկը սկսում էր անհանգիստ ֆռռալ իր տեղում։ Նրա շարժումներից կարելի էր դատել, որ չէր իմանում՝ ինչպես գործի անցնել։ Պարզապես մոռացել էր։ Հարկ էր, որ նա իջեցներ ապակին, գլուխը դուրս հաներ և «պարդն մի սըր» ասելով, որ նշանակում է՝ «ներեցեք ինձ», տեղեկանար ճանապարհի մասին։ Այդ ամենը նա ճշտապահորեն անում էր։ Եվ բացականչում էր՝ «պարդոն մի» ու փորձում էր գլուխը դուրս հանել։ Բայց ամենակարևորը՝ ապակին իջեցնելը, մոռանում էր։ Նրա մոտ այդ օղակը դուրս էր ընկնում։ Եվ ամեն անգամ ի վիճակի չլինելով հասկանալու, թե ինչու գլուխը դուրս չի գալիս, փորձում էր արմունկով ջարդել ապակին։ Ամերիկյան արտադրանքի ամրությունն էր միայն, որ միստեր Ադամսի ճակատն ու ձեռքերը փրկում էր կտրտվելուց։ Մենք սկսեցինք ընդհամրապես ընդհանրապես զգուշանալ իրիկվա կողմ նման հանձնարարություններ նրան անելուց։

Մենք արագ թափով շարժվում էինք անապատի ճանապարհով, որ նույն օրն ևեթ հասնենք Գրենդ֊կենյոն՝ Մեծ֊կենյոն՝ երկրագնդի աշխարհագարական աշխարհագրական մեծագույն հրաշալիքներից մեկը։

«Էհ, ինչ հարկ կա հիմարություններ անել։ Գնանք, ավելի լավ է, խմենք որևէ տեղ։ Դա շատ ավելի հետաքրքիր է։ Չ՞եք Չե՞ք ուզում։ Այդ դեպքում ես, այնուամենայնիվ, կերգեմ։ Ձեր բանը վատ կլինի»։

Գրենդ֊կենյոնի տաք գարաժում մենք տեսանք ինչ֊որ մեկի ավտոմոբիլը էքսիդենտից հետո։ Մեծ «բյուկի» կափարիչի մեջ ծառի հաստ ճյուղեր էին խրվել։ Մոտորը սեղմվել էր առջևի նստատեղին։ Մեքենայի ներսում ճյուղիկներ և կանաչ տերևներ էին թափված․ այս «բյուկի» վարորդը քնել էր ղեկի մոտ նստած։ Ամերիկայում պատահում է այդ։ Հարթ ճանապարհ, մեքենայի քուն բերող օրորում, ցերեկվա հոգնություն, և մարդն իր համար աննկատելի քնում է հիսուն մղոն արագության վրա։ Արթնացումը գրեթե միշտ ահավոր է լինում։ Մեր տեսած «բյուկը» այնպիսի ուժով էր խրվել ծառի մեջ, որ աղետի վայրում չէր լինում ջոկել՝ որտեղ է սկսվում «Ջենելալ Մոտորսի» ստեղծագործությունը և որտեղ է վերջանում բնության ստեղծագործությունը։ Որքան էլ տարօրինակ լինի քնած դրայվերը ոչ միայն կենդանի էր մնացել, այլև, ընդհանրապես, ոչ մի վնասվածք չէր ստացել։ Գարաժի տղան մեծալրջորեն արտահայտեց իր կարծիքը, թե մեքենայի տերն այսուհետև լինելու է ավելի ապահով տեղերում, քան շարժվող մեքենայում, օրինակ մահճակալի մեջ։ Մենք բոլորս նայեցինք միսիս Ադամսին։ Թեև նա երբեք չէր քնել ընթացքի պահին, բոլորիս դեմքերին գրված էր․ «այ, տեսում տեսնում եք» ― ասես մենք մի քանի անգամ արդեն բռնել ենք մեր դրայվերուհուն ղեկի մոտ խռմփալիս։ Այդ բանը մենք արեցինք, համենայն դեպս։

Գրենդ֊կենյոնից սկսվում էր նոր, տուրիստների կողմից չտրորված մի ճանապարհ։ Ազգային պարկի բարձրադիր և խիտ անտառները հետզհետե նոսրանում էին և, ի վերջո, բոլորովին անհետացան։ Նրանց փոխարինեցին դեղին ժայռերը, որոնք վերջանում էին նոր անապատը տանող վայրէջքով։ Ճանապարհը գահավիժում էր շեշտակի թեքուղիներով։ Այն պատկանում էր ամերիկյան ավտոմոբիլային ճանապարհների ամենանշանավոր տեսակին․ «scenic road» ― որ նշանակում է՝ գեղատեսիլ ճանապարհ։ Կառուցողները ոչ միայն շինել են դիմացկուն, լայն, հարմար և անձրևի դեպքում անվտամգ անվտանգ ճանապարհ, այլև հասել են այն բանին, որ նրա յուրաքանչյուր շրջադարձը ստիպեր ուղևորին հիանալ նորանոր տեսարաններով, միևնույն բնանկարների տասնյակ տարբեր ռակուրսներով։

― Չէ՛, լուրջ, պարոնայք, ― ասում էր միստեր Ադամսը, գլուխն ամեն րոպե մեքենայից դուրս հանելով, ― դուք չեք ուզում հասկանալ, թե ինչ բան է ամերիկյան սերվիսը։ Դա սպասրկելու սպասարկելու վարպետության ամենաբարձր աստիճանն է։ Ձեզ հարկ չկա մագլցել ժայռերի վրա՝ հարմար դիտակետ գտնելու։ Դուք ամեն բան կարող եք տեսնել մեքենայի մեջ նստած։ Այդ իսկ պատճառով գնեցեք ավտոմոբիլ, գնեցեք գազոլին, գնեցեք յուղ։

Նավագոները ատում և արհամարում էին «սպիտակադեմ եղբայրներին», որոնք մի քանի հարյուրամյակներ ոչնչացրել են նրանց, քշել ավելի ու ավելի վատ տեղեր և վերջի ի վերջո բերել հասցրել այս անբերի անբերրի անապատը։ Այդ ատելությունը նկատվում է յուրաքանչյուր հնդկացաու հնդկացու հայացքում։ Հնդկացին իր նորածին երեխային կկապի փոքրիկ տախտակի վրա և կդնի վիգվամի կեղտոտ հողե հատակին, բայց սպիտակ մարդուց չի վերցնի նրա կուլտուրան։

Հնդկացիներին ոչնչացնող կառավարություններն այժմ փորձում են պահպանել նրանց փոքրիկ սերունդը։ Վաշինգտոնի հնդկական դեպարտամենտի գլխին դրված է մի լիբերալ ջենտլմեն։ Կազմակերպված են, այսպես կոչված, հնդկական ռեզերվավիաներռեզերվացիաներ, որտեղ սպիտակներին թույլատրվում է առևտուր անել հնդիկների հետ միայն պետուցյան պետության վերահսկողության տակ։ Հնդկացիներին նախապես քշելով արգավանդ հողերից, այժմ նրանց հատկացրել են մի քանի կտոր խղճուկ անապատ, և այդ համարվում է մեծ բարերարություն։ Բացված են հնդկացիների արվեստի թանգարաններ։ Հնդկացիներից գրոշի արժեքվ գնում են նկարներ, գորգեր, նախշազարդ կավե ամաններ և արծաթյա ապարանջաններ։ Հնդիկ երեխաների համար կառուցել են մի քանի գերազանց սարքավորված դպրոցներ։ Ամերիկացիները նույնիսկ մի քիչ հպարտանում են իրենց հնդկացիներով։ Այդպես հպարտանում է կենդանաբանական այգու դիրեկտորը ծեր առյուծի հազվագյուտ մի նմուշով։ Հպարտ գազանը շատ ծեր է և արդեն վտանգավոր չէ, ճանկերը բթաղել բթացել են, ատամները թափվել։ Բայց նրա մորթը հիանալի է։

Ճիշտ է, հնդկացիների յուրաքանչյուր ցեղը խոսում է իր հատուկ լեզվով, բայց դա խոչընդոտ չէ։ Ցանկություն լիներ միայն։ Եվ բազում ամերիկյան գիտնականներ, հնդկացիների մշակույթի գիտակներ, կարճ ժամանակամիջոցում կստեղծեյին կստեղծեին գրականություն, թեկուզ մի քանի կարևորագույն ցեղերի համար։

Եթե առաջ էլ էր անապատը բազմազան թվում, ապա այժմ այն փոխվում էր համարյա ամեն րոպե։ Սկզբում մեզ ընդառաջ էին գալիս հարթ՝ ասես վրաները կակաո ցանած բլրակներ, որոնք իրենց ձևով հիշեցնում էին վիգվամների (ահա թե հնդկացիները որտեղից են ընդօրինակել իրենց ճառտարապետությունըճարտարապետությունը)։ Հետո սկսվեց հարթ ու կլոր, տեսքով փափուկ՝ ինչպես բարձը և նույնիսկ բարձի պես եզրերի մոտ կնճռոտ, գորշ բարձունքների կուտակումը։ Հետո մենք հայտնվեցինք մի ոչ մեծ կենյոնի հատակին։ Այստեղ սկսվեց այնպիսի մի ճարտարապետություն, այնպիսի դամբարաններ, և ամրոցներ, որ մենք բոլորովին դադարեցինք խոսել և, գլուխներս պատուհանից դուրս հանելով, հետևվում էինք մեր կողքով սլացող հազարամյակների քարե տեսիլքին։ Արևը մայր մտավ, անապատը վարդագունեց։ Այս ամենը վերջացավ ժայռի վրա, հարթ տեռասներով շրջապատված մի ամբողջ տաճարով։ Ճանապարհը թեքվեց դեպի այդ տաճարը։ Նրա տակով հոսում էր Լիթլ Կոլորադո գետը։ Նրա վրայով գցված էր նոր, կախովի մի կամուրջ։ Այստեղ վերջանում էր նավագոյի ռեզերվացիան։ Անմիջապես մթնեց և ցրտեց։ Բենզինը վերջացավ։ Ուտել էինք ուզում։ Բայց միստեր Ադամսը դեռ չէր հասցրել արտահայտել իր միտքը՝ որ հիմա ամեն բան կորած է, որ ստիպված ենք գիշերել անապատում, երբ կամուրջի հենց մյուս կողմում կրակ առկայծեց, և մենք մոտեցանք մի տնակի։ Տնակի մոտ նկատելով գազոլինկայան, թեթևացած շունչ քաշեցինք։ Այդ երկու կառուցումներից բացի, որոնք ուղղակի կանգնած էին անապատում և նույնիսկ չէին ցանկապատված, ուրիշ ոչինչ չկար։ Տնակն իրենից ներկայացնում էր այն, ինչ ռուսերեն և իսպաներեն ասում են «ռանչո», իսկ անգլերեն «ռենչ»։ Եվ ահա այստեղ, անապատում, որտեղ հարյուրավոր մետր շրջագծով ոչ մի հաստատուն բնակավայր չկա, մենք գտանք հիանալի անկողիններ, Էլեկտրական լուսավորություն, ջեռուցում, տաք ու պաղ ջուր, գտանք նույն կահավորումը՝ ինչ կարելի է գտնել Նյու֊Յորքի, Չիկագոյի կամ Գալոպի ուզածդ տանը։ Ճաշարանում մեր առջև բաժակներով դրեցին պոմիդորի հյութ և տվեցին «T» տառի ձևն ունեցող ոսկորով «ստեյկ» նույնպես գեղեցիկ և անհամ, ինչպես Չիկագույում, Նյու֊Յորքում կամ Գալոպում և այդ ամենի համար մեզանից վերցրին այնքան, որքան արժե Գալոպում, Չիկագույում կամ Նյու֊Յորքում, թեև, օգտվելով ճանապարհորդի անելանելի դրությունից, կարող էին վերցնել որքան կամենային։

Ամերիկյան standart standard of Life֊ի (կյանքի մակարդակի) այդ երևույթը ոչ պակաս վեհաշուք էր, քան գունազարդ անապատը։ Եթե հարցնելու լինեք, թե ինչը կարելի է համարել Միացյալ Նահանգների գլխավոր առանձնահատկությունը, մենք կարող ենք պատասխանել՝ այս անապատի տնակը։ Այս տնակի մեջ է պարփակված ամերիկյան բավանդակ կյանքը․ Լիակատար կոմֆորտ անապատում՝ հնդկացիների աղքատ քողտիկների կողքին։ Ճիշտ այնպես, ինչպես ՉիկագույումՉիկագոյում, որտեղ Միչիգան֊ավենյուի կողքին տեղավորված է աղբակույտ, Նյու֊Յորք, Նյու֊Օռլեան կամ Նյու֊Ջերսի, ամենուրեք դուք կտեսնեք կոմֆորտ և չքավորություն, աղքատություն և հարստություն, որոնք անբաժան քույրերի պես ձեռք֊ձեռքի տված կանգնած եմ մեծ երկրի բոլոր կամուրջների մոտ։

Արտասանդուխքի ճաղաշարի վրա ընկած էր պիոներական լուծ, կողքերին դրված էին քարացած ծառի մի քանի քոթուկներ։ Արտասանդուխքի վրա մեզ դիմավորեց մի ալեհեր կովբոյ՝ տնակի և գազոլին կայանի տերը։ Նա Տեխասից անապատ է եկել քսան տարի սրանից առաջ։ Այն օրերին Միացյալ Նահանգների յուրաքանչյուր քաղաքացի կարող էր անապատում ձրի ստանալ վեց հարյուր ակր հողամաս և զբաղվել անասնապահությամբ։ Միայն պետք էր այդ հողին ներդնել երկու հարյուր դոլար։ Կովբոյն այն ժամանակ դեռ երիտասարդ էր։ Նա ձեռք բերեց անասուն, տուն շինեց, ամուսնացավ։ Սրանից դեռ հինգ տարի առաջ տնակից մինչև մոտակա ճանապարհը երկու հարյուր մղոն էր, միայն ձիով կարելի էր գնալ։ Բայց ահա վերջերս ճանապարհ անցկացրին, սկսեցին երևալ տուրիստներ, կովբոյը կառուցեց գազոլինկայան, իսկ իր տնակը վերածեց հյուրանոցի։ Նրա գերանակապ հոլլում վառվում է մեծ բուխարիկ, պատերից կախված են եղջերուի գլուխներ, հնդկական գորգեր և ընձառյուծի մորթի, դրված են մի քանի ճոճաթոռներ և ստվարաթղթե լուսամփոփով շարժական լամպեր (ճիշտ այդպիսիք դրված էին նյույորքյան հյուրանոցի մեր համարում)։ Կա դաշնամուր և ռադիո, որն անընդհատ նվագում կամ նորություններ է հաղորդում։ Կինն ու աղջիկը կերակուր են պատրաստում և մատուցում։ Կովբոյն ինքը, տիպիկ ամերիկյան ամուսինն ու հայրը, բարեհոգի, փոքր֊ինչ մտաբաղ, ժպտալով օգնում է նրանց տնտեսության գործերում, փայտ է դնում բուխարիկի մեջ և գազոլին է վաճառում։ Բայց արդեն երևում են ապագա մեծ հյուրանողի տարրերը։ Արդեն կա սեղան ՝ ծրարների և թղթի հատուկ բաժանմունքով։ Առայժմ այնտեղ դրված են սովորական ծրարներ, բայց շուտով, հավանորեն, նրանց վրա կհայտնվեն հյուրանոցի ճակատը, ինչպես և հնդիկի պրոֆիլ պատկերող փոքրիկ զարդաքանդակներ և գեղեցիկ սարքած անուններ՝ «Հյուրանոց անապատ» կամ «Հյուորանոց «Հյուրանոց Նավագո֊բրիջ», արդեն վաճառքի են դրվել հնդկական գորգեր և մանր զարդաքանդակներ։ Գորգերի մեջ կան երկուսը, որոնց տերը չի ուզում վաճառել, թեև մի անգամ արդեն նրան տվել են երկու հարյուր հիսունական դոլար ամեն մեկի համար։

― Նո՝Նո, սըր, ― ասաց միստեր Ադամսը, անհամբեր մի ոտքից մյուսին հենվելով, ― դուք պետք է մեզ պատմեք, թե ինչով են նշանավոր այդ գորգերը։

― Նավագոներն, իրոք որ, հիանալի ժողովուրդ են։ Նրանք չափազանց ազնիվ են։ Նրանց մոտ հանցագործություն բնավ չի լինում։ Ինձ թվում է, որ նրանք նույնիսկ չգիտեն, թե ինչ ասել է հանցագործություն։ Քսան տարվա ընթացքում ես սովորեցի այնպես հարգել նրանց, ինչպես երբեք չէի հարգել ոչ մի սպիտակ մարդու։ Ես շատ եմ խղճում նրանց։ Շատ երեխաներ են մահանում նրանց մոտ։ Չէ՞ որ նրանք ոչ մի օգնություն չեն ցանկանում ստանալ սպիտակներից։ Սպիտակների ազդեցուցյանը ազդեցությանը չեն ենթարկվում, սպիտակներին չեն թողնում իրենց վիգվամները։ Ես նավագոների հետ լավ հարաբերություն ունեմ ու թեպետ քսան րարի է ապրում եմ նրանց հետ՝ օտար մարդ եմ նրանց համար։ Մինչդեռ հիանալի ժողովուրդ են, այնքան ազնիվ, որ դժվար է պատկերացնել։

․․․ Մենք այդ հնդկացու մասին հիշեցինք մեկ ամիս անց, երբ նստել էինք Ամերիկայի Միացյալ նահանգների Նահանգների սենատում և լսում Ջոն Պիրպոնտ Մորգան֊կրտսերի հարցաքննությունը, որ կատարում էր սենատային հանձնաժողովը։ Գրքի վերջում մենք դեռ կանդրադառնանք այդ էպիզոդին։

Նա նորից մեկնեց անապատ։ Այս անգամ այնտեղից երբեք չվերադառնալու հաստատ վճռականությամբ։ Այդ սրանից տասնութ տարի առաջ էր։ Նա բնակություն հաստատեց նավագո ցեղի քոչավայրում և սկսեց ապրել հնդկացիների նման։ Փող չուներ։ Ինչպես հնդկացիները, նա էլ էր զբաղվում որսով և անասնապահությամբ։ Տարիներն անցնում էին։ Հնդկացիները ընտելացան այդ տարօրինակ, ուրախ ու քաջարի ակնոցավոր մարդուն։ Հետզհետե սկսեցին նրան վստահել, նա դառնում էր իրենց մարդը։ Երբեմն նա քաղաք էր գնում, բաժանորդագրություն կազմզկերպում կազմակերպում հնդկացի երեխաների համար, համոզում հնդիկներին բուժվել բժիշկների մոտ և նորածիններին չկապել տախտակին։ Նա կատարելապես տիրապետեց նավագո լեզվին և շատ սիրեց հնդկացիներին։ Ոչ մի կերպ չէր պատրաստվում սկսելու քրիստոնեության պրոպագանդը։ «Դեռ կհացնեմ»կհասցնեմ», ― մտածում էր նա, իսկ որոշ ժամանակ անց, բոլորովին թողեց քրիստոնեության մասին մտածելը։ Հետադարձ հայացք նետելով, նա հասկացավ, որ անցել է իր կյանքի մեծ և , ամենայն հավանականությամբ, լավագույն մասը, և որ լավ է անցել այն։ Նա երջանիկ էր։

― Ես ուզում էի հնդկացիներին դարձնել քրիստոնյա, ― ասաց մեզ կարմիր վերնաշապիկով, ատրճանակի փամփուշտների ժապավենով գոտևորված մարդը, ― բայց ամենևին չստացվեց այնպես, ինչպես սպասում էի․ նրանք ինձ դարձրին հնդկացի։ Այո՛։ Հիմա ես իսկապես հնդակացի հնդկացի եմ։ Ուզու՞մ եք քերթեմ ձեր գանգամաշկը։

Եվս երկու֊երեք շրջադարձ, և անապատը չքացավ։ Հանկարծակի մենք ընկանք կուրորտային հրաշալի Տիրոլ, Շվեյցարիա, Կովկաս։ Դա միջմոլորակային ճանապարհորդների վերադարձն էր Մարսից ԵեկիրԵրկիր, նրա գեղատեսիլ անկյուններից մեկը՝ Կանաբի կուսական անտառը։ Ճանապարհին փափուկ ձյուն էր նստել, իսկ կողքերին բարձրանում էին համաչափ մեծ սոճիներ։ Շողշողում էր դեկտեմբերյան արևը։

― Դուք գիտե՞ք, պարոնայք, որ Յուտա նահանգում ապրում են մորմոններ, ― հարցրեց միստեր Ադամսը։

Մենք նորից սկսեցինք ափասոսալափսոսալ, որ չայցելեցինք աղի լճի քաղաքը և այդպես էլ կմեկնենք Ամերիկայից, առանց մորմոններին տեսնելու։

― Չէ՛, լուրջ, պարոնայք, այդպես չի կարելի դատել, ― ասաց միստեր Ադամսը, ― Աղի լճի քաղաքից մենք ոչ մի կերպ չէինք կարող հասնել Կալիֆոռնիա, քանի որ տարվա այս ժամանակ, լեռնանցքները, հավանորեն, արդեն սառցակալել են։ Օ՜, նօ։ նո։ Խնդրում եմ հիշեք ժայռոտ լեռները։

ԱկսօրԱյսօր, մի օրվա, ավելի ճիշտ՝ մի քանի ժամվա ընթացքում մեր առջևով անցան տարվա բոլոր եղանակները։

Մենք արդեն չէինք զարմանում, որ բնությունը կանխագուշակել է հնդկական ճարտարապետությունը, հնդկական նկարները և նույնիսկ իրեն՝ հնդկացուն։ Նավագո անապատից հետո ծագած նման հետևությունները Զեյոն֊կենյոնից Զայոն֊կենյոնից հետո անչափ խղճուկ ու անվճռական էին թվում։ Այստեղ պարզ էր դառնում, որ բովանդակ արվեստը՝ և եգիպտականը, և հունականը, և չինականը, և գոթականը, և կայսրության ոճը, և նույնիսկ մերկապարանոց ֆորմալիզմը, այդ ամենը եղել են արդեն մի ժամանակ, միլիոնավոր տարիներ սրանից առաջ հանճարեղորեն հնարված են եղել բնության կողմից։

Պատկերացրեք ձեզ լեռնային արագահոս Կոլորադո գետը, որը հոսում է քարե վիթխարի միջանցքի հունով։ Միջանցքի պատերն իրենցից ներկայացնում են կարմրասև գույնի շատ բարձր, գրեթե ուղղաբերձ ժայռեր։ Ժայռերի բարձրությունն է վեց հարյուր հիսուն ֆուտ։ Եվ ահա կենյոնի բնության ստղծած ստեղծած երկու պատերի արանքում մարդու ձեռքերը երկաթբետոնից ստեղծել են երրորդ՝ գետի հոսանքը փակող պատ։ Այդ պատը գնում է կիսաշրջանով և նման է քարացած ջրվեժի։

― Հավանորեն, ― ասաց Տոմսոնը ժպտալով, ― եթե որհևէ որևէ կառուցողի հարցնելու լինեն, թե ո՞վ է այստեղ մոնտաժում տուրբինները, նա չի կարողանա տալ իմ անունը։ Նա պարզապես կասի, որ մոնտաժի գործը վարում է «Ջեներալ Էլեկտրիկ Կոմպանիան»։ Մեզ մոտ, Ամերիկայում, ինժեներները համբավ չեն վայելում։ Մեզանում հայտնի են միայն ֆիրմաները։

Իսկ ու՞մն է հարկավոր համբավ ստեղծել Տոմսոնի կամ Ջոնսոնի , Վիլսոնի կամ Ադամսի համար, եթե այդ մարդիկ ընդամենը կառուցում են միայն ինչ֊որ մեքենաներ, էլեկտրակայաններ, կամուրջներ և ոռոգման սիստեմներ։ Իրենց տերերին անգամ ձեռնտու չէ նրանց համար համբավ ստեղծելը։ Ականավոր մարդուն ստիպված կլինեն մեծ ռոճիկ տալ։

― Չէ՛, լուրջ , պարոնայք, ― ասաց միստեր Ադամսը, ― մի՞թե կարծում եք, որ Ֆորդը Ամերիկայում նշանավոր է նրանով, որ ստեղծել է էժանագին ավտոմոբիլ։ Օ՜, նո։ Հիմարություն կլիներ այդպես կարծել։ Պարզապես բովանդակ երկրով վազում են նրա ավտոմոբիլները՝ իր ազգանունը ռադիատորի վրա նշած։ Ձեր երկրում նշանավոր է բոլորովին ուրիշ մի Ֆորդ։ Ձեզանում նշանավոր է Ֆորդ֊մեխանիկը, մեզանում՝ Ֆորդ֊հաջողակ վաճառականը։

Շուտով մենք սկսեցինք գեղեցիկ ու ոլորապտույտ ճանապարհով իջնել ներքև՝ մի նոր անապատ, որը բնավ նման չէր այն անապատներին, որոնց մենք արդեն ընտելացել էինք մի շաբաթվա ընթացքում։ Գոլորշիացումների թեթև մշուշով պատած անապատը բացվում էր հետզհետե՝ ճանապարհի յուրաքանչյուր նոր ոլորքի հետ միասին։ Մենք զգուշորեն անընդհատ ներքև էինք իջնում։ Մեծ ընդմիջումից հետո կյանքը նորից սկսվեց․ վարած արտեր, ոռոգիչ ջրանցքներ, կանաչ աշնանացան, երկար, մինչև մառախլապատ հորիզոնը գնացող խաղողի այգիներ և Բեկերսֆիլդ քաղաքի նավթի աշտարակները։ Դեկտեմբեր ամիսն էր։ Երևացին արմավենիներ, ծառեր, շրջազգեստով աղջիկներ և շալվաով շալվարով աղջիկներ։ Բրդե նուրբ կտորից երկար ու լայն շալվար հագած և վիզը թեթև շալ գցած աղջիկները նշան էին այն բանի, որ Հոլլիվուդը մոտ է։ Նման շալվարներով ման գալը կինեմատոգրաֆիական ոճ է։ Ազատ է ու հարմար։

Բեկերսֆիլդի նաֆթի նավթի աշտարակները, ի տարբերություն Օկլախոմայի մետաղե աշտարակների, շինված են փայտից։ Այստեղի նավթի հանքավայրերն ավելի հին են։ Ու դարձյալ աշտարակների կողքին մենք տեսանք խղճուկ քողտիկներ։ Այդպես է ամերիկյան կյանքի օրենքը․ որքան վայրը հարուստ է, որքան այնտեղ շատ միլիոններ են քաշում կամ փորում հանում հողից, այնքան խղճուկ ու անհրապույր են այդ միլիոնները հանող կամ քաշող մարդկանց խրճիթները։

Առևտուրն ու ռեկլամն այստեղ կրում են ավելի աշխույժ բնույթ, քան անապատում։ Անվերջ ու միօրինակ «Խմիր կոկա֊կոլա»֊ներից հետո այստեղ նյույորքյան ճարպկություն է զգացվում սպառողի նկատմամբ հոգատար լինելու մեջ։ Փոքրիկ գազոլինկայանի տերը Բեկերսֆիլդից մեկնելու ժամանակ իր հաստատության վերևում կախ էր տվել ավտոմոբիլային յուղի դատարկ տուփերից սարքած կոմիկական մի մարդուկ։ Մարդուկն օրորվում եր էր քամուց, շառաչում ու հառաչում, ինչպես միայնակ, ամենքից մոռացված մի տեսիլք։ Եվ նրա տնքոցների մեջ որոշակի լսվում էր՝ «Գնեցեք միայն պենսիլվանյան յուղ։ Այս յուղը քվակերների նահանգից է։ Քվակերները լավ մարդիկ են, նրանց յուղը վատը լինել չի կարող»։

1֊ին ամերիկացի (ժպտալով): ։ ― How do you do!

1֊ին ամերիկացի։ ― Վերի նայս ― հիանաալի հիանալի (բարձրաձայն ծիծաղում է): ― Ինչպե՞ս են գնում ձեր գործերը։

2֊րդ․ ― Ռիալի՞ն։ Ռիալի՞։ Իսկապե՞ս։ Ախ, ափսոս։ Ես ձեզ կարեկցում եմ, բարեկամս (զվարթ ծիծաղով թփթփացնում է առաջինի ուսը):

Սպորտով զբաղվելն վելի ավելի օգտակար է առողջության համար, քան գրքեր կարդալը։ Եվ մարդն իր ամբողջ ժամանակը նվիրում է սպորտին։

Կալիֆոռնիան հռչակված է ավտոմոբիլային աղետներով։ Ճանապարհի երկարությամբ, գնալով ավելի հաճախակի սկսեցին հանդիպել մեծ պլակատներ, որոնք հորդորում էին շոֆերներին զգույշ գնալ։ Նրանք հիանալի նկարված էին՝ լակոնիկ ու ահաբեկող։ Մի հսկա պոլիսմեն ձախ ձեռքով գրկած մի աղջկա դիակ, աջով ուղիղ մեզ էր ցույց տալիս։ Տակը գրված էր՝ «Վերջ տվեք այս ապանություններին»։ սպանություններին»։ Մյուս պլակատի վրա պատկերված էր խռիվ մազերով, խելագարված մի մարդ՝ մանկան դիակը գրկած։ Եվ մակագրությունը՝ «Ի՞նչ արեցի ես»։

Շղթաներից մեկը կարգին վիճակումն էր։ Մենք դա հագցրինք և սկսեցինք մեքենան զգույշ հրել։ Միսիս Ադամսը ճարպկորեն դրսևորեց իր ուժերը, ավտոն վարպետորեն շրջադարձ կատարեց և զգույշ շարունակեց ճանապարհը։ Մեզ մոտ տրադիդիա տրադիցիա էր դարձել ճանապարհային ծանր ապրումների ժամանակ պահպանել հպարտ լռություն։ Լուռ էինք և հիմա։ Միայն միստեր Ադամսը տաք֊տաք շշնջում էր․

― Որտեղի՞ց եք, հայրենակիցներ, ― հանկարծ լսվեց մի որոշակի վոլգյան բաս։

― Արա՛գ, արա՛գ․ արա՛գ, ― բղավում էին նրանք։

― Ս՛յմ Այմ վերի, վերի սորի, ― փնթփնթում էր միստեր Ադամսը երկու կողմի վրա գլուխ տալով պրեզիդենտի պես։ ― Այմ թերիբլի սորի։ Ես չափազանց ցավում եմ։

Լաստանավի անընդհատ զանգերի, ավտոմոբիլային դռռոցների և շոֆերների վիրավորական ծիծաղի տակ նավաստիները գլորելով դուրս բերեցին մեզ սալարկված նավակայանը և, հետույքները խախացնելովխաղացնելով, ետ վազեցին լաստանավ։ Իսկ միստեր Ադամսը երես առ երես մնաց իր զայրացած կնոջ հետ։

― Ա՛խ, Բեկկի, մի՛ խոսիր այդպես, ― ասաց միստեր Ադամսը ուշքի գալով, չէ՛, լուրջ, ինձ համար ցավալի է, երբ այդպես են խոսում։

― Կա՛ց, ― վճռաբար ասաց միսիս Ադամսը և երկու մատը ամուսնու ժիլետի գրպանը խրելով, անմիջապես այնտեղից դուրս քաշեց բանալին։ ― Սա ի՞նչ բան է։

Սպիտակ լաստանավերը բոլոր ուղղություններով հատում են արևի տակ փայլփլող ծովախորշը։ Նավահանգիստներում կանգնած են օվկիանոսային մեծ շոգենավեր։ Նրանք ծխում են, պատրաստվելով մեկնել Յոքոհամա, Հոնոլուլու և Շանհայ։ Զինվորական ավանի օդանավակայանից բարձրանում է մի ինքնաթիռ և թևերը փայլեցնելով, անհետանում պայծառ երկնքում։ Ծովածոցի մեջտեղը, մի հին զրահապատի նմանվող Ալկատրաս կղզու վրա կարելի է տեսնել առանձնահատուկ ուշագրավ հանցագործների ֆեդերալ բանտի շենքը։ Այնտեղ նստած է Ալ֊Կապոնեն, երկիրն ահաբեկած բանդիտական կազմակերպության ականավոր պարագլուխը։ Սովորական բանդիտներին Ամերիկայում նստեցնում են Էլեկտրական էլեկտրական աթոռին։ Ալ֊Կապոնեն դատապարտված է տասնմեկ տարվա բանտարգելության ոչ թե մաքսանենգության ու կողոպուտի համար, այլ կողոպուտով ու մաքսանենգությամբ ձեռք բերած կապիտալներից եկամտահարկ չվճարելու համար։ Բանտում Ալ֊Կապոնեն գրոտում է հակասովետական հոդվածներ, որոնց հաճույքով տպում են Հերստի թերթերը։ Նշանավոր բանդիտն ու մարդասպանը (կառապան Իվանովի նման, միայն շատ ավելի վտանգավոր) մտահոգված է երկրի վիճակով և բանտում նստած նախագծեր է հորինում փրկելու հայրենիքը կոմունիստական գաղափարների տարածումից։ Եվ ամերիկացիները, հումորի մեծ սիրահարները, այդ իրադրության մեջ ոչ մի ծիծաղելի բան չեն գտնում։

Հեռագրային բլրի վրա կառուցված է մի բարձր աշտարակ, որի բարձրունքից, ինչպես ասացինք, բացվում է քաղաքի մի ավելի ընդարձակ տեսարան։ Սայկայն Սակայն մեզ վերև չթողեցին։ Պարզվեց, որ առավոտյան աշտարակից ցած է նետվել և ջարդուփշուր եղել մի գործազուրկ երիտասարդ, և այդ օրը որոշել են փակել աշտարակի մուտքը։

Մենք մոտեցանք Ոսկե դարպասներին։ Դեպի օվկիանոս տանող ելքի մոտ բարձր տեղում հիանալի զբոսայգի է գցված և կառուցված է գեղեցիկ արվեստների թանգարան՝ եվրոպական նշանավոր քանդակագործության պատճենների մեծ քանակով։ Այստեղ վերջանում է «Լինկոլն֊հայ֊վեյը»՝ Նյու֊Յորկ Նյու֊Յորք ― Սան֊Ֆրանցիսկո պողոտան։ Ամերիկյան տեխնիկները զարմանալի համեստ մարդիկ են։ Ատլանտիկ օվկիանոսը Խաղաղ օվկիանոսի հետ միացնող իրենց բետոնային գլուխգործոցի ավարտը նրանք նշել են երեք ֆուտ բարձրության հուշասյունով․ նրա վրա պատկերված են «Լ» տառ, Լինկոլնի բրոնզե փոքրիկ խորաքանդակը և փորագրված է մակագրություն․ «Լինկոլնի ճանապարհի արևմտյան վերջավորությունը»։ Ճանապարհը կառուցողների անուններն անհայտ են մնացել։ Ինչ կա որ։ Մարդիկ, որոնք մեկուկես տարուց հետո անցնելու են Սան֊Ֆրանցիսկոյի կամուրջներով, չեն իմանա, թե ովքեր են նախագծել և կառուցել այդ կամուրջները։

Կամուրջը կառուցողների սիրալիրության շնորհիվ մենք հնարավորություն ստացանք դիտելու աշխատանքները։ Նստեցինք նավակայանում մեզ սպասող ռազմանավակը և մեկնեցինք ծովածոցի մեջտեղում տեղավորված Իերբա֊ Բուենա Իերբա֊Բուենա կղզին։ Այն գտնվում է զինվորական գերատեսչության տնօրինության տակ և այնտեղ այցելելու համար պետք էր ստանալ հատուկ անցագրեր։ Սան֊Ֆրանցիսկո֊ Օկլենդ Սան֊Ֆրանցիսկո―Օկլենդ յոթ կիլոմետր երկարությամբ կամուրջը բաղկացած է տարբեր սիստեմի մի քանի կամրջամասերից։ Առանձնապես հետաքրքիր է նրա արևմտյան՝ կախովի մասը 3,2 կիլոմետր երկարությամբ։ Այն միացնում է Սան֊Ֆրանցիսկոն և Իերբա֊Բուենո կղզին և բաղկացած է կենտրոնական կամրջակով կապված կախովի կամրջամասերից։ Կղզու վրա, կամրջի արևմտյան մասը հանդիպում է կղզին Օկլանդի հետ միացնող արևելյան մասին։ Այս մասը բաղկացած է չորսից ավելի մետր ձգվող բարձակային կամրջամասից և ցանցավոր ֆերմաներով պատած մի քանի կամրջամասերից։

Սան֊Ֆրանցիսկոյում ապրելու հինգերորդ օրը մենք նկատեցինք, որ քաղաքը սկսում է կլանել մեզ, ինչպես մի ժամանակ, վաղուց ի վեր, հազար քաղաք, տասնյակ անապատ և քսան նահանգ սրանից առաջ քիչ մնաց մեզ կլաներ Նյու֊Յորքը։ Մեր հուշատետրերը լցվել էին գործարար տեսակցությունների, գործարար նախաճաշերի և գործարար «կոկտեյլ պարտիի» նմուշների խիտ գրանցումներով։ Մենք վարում էինք գործարար ամերիկացիների կյանք, ընդ որում, ոչ մի գործ չունենալով։ Մեր օրերը լեցուն էին տեսակցությունից ուշանալու երկյուղով։ Նզովելով քարշ էինք գալիս սենյակում, որոնելով կորսված ճարմանդները։ Չիչիկովի պես այցելեցինք քաղաքագլխին ― քաղաքի մեր, իտալացի Ռոսսիին՝ սև հոնքերով ալեհեր ու ճաղատ ջենտլմենին։ Նա մեզ ցույց տվեց հենց երեկ հոնոլուլուից Հոնոլուլուից ուղարկված նամակը։ Այդ նամակը բերել էր «Չայնակլիպերը»՝ Սիկորսկու թռչող նավակը։ Ուղիղ հինգ րոպե մենք քաղաքագլխի մոտ գովաբանում էինք Սան֊Ֆրանցիսկո քաղաքը։ Իսկ նա մեզ հյուրասիրեց հրաշալի սիգարներով։ Մեր բախտից Սան֊Ֆրանցիսկոն, իրոք որ, հիանալի քաղաք էր, և մենք ստիպված չեղանք ստել միստեր Ռոսսիին։ Սիթի֊հաուզից դուրս եկանք հաճելի ժպիտը դեմքներիս և տագնապը սրտներիս։ Ժամանակն էր դուրս պրծնելու գործարար տեսակցությունների օղակից և սկսելու իսկական գործարար կյանք, այսինքն՝ աննպատակ թափառել քաղաքում։

Մենք առաջին անգամ շրջանցեցինք Ոսկե դարպասների մոտի հրվանդանը և դուրս եկանք ծովափ։ Ծովափի երկարությամբ ձգվում էր լողափը, որն աղմուկով օղողում էին Խաղաղ օվկիանոսի ալիքները։ Դեկտեմբերյան արևոտ, բայց քամի օր էր։ Լողասեզոնն արդեն վերջացել էր, և ծովափին նայոց նայող զվարճատեղիները դատարկ էին։ Տաք կիրակի օրերին Սան֊Ֆրանցիսկոն այստեղ է գալիս հանգստանալու և զվարճանալու։ Այստեղ կարելի է ուժերը փորձել, զբոսնել իրար բախվող էլեկտրական ավտոմոբիլներով, տասը ցենտով ստանալ ապագա կնոջ դիմանկարը՝ նրա բնավորության նկարագրով, խաղալ մեխանիկական բիլիարդ և, ընդհանրապես, լիուլի ստանալ ամերիկյան զվարճալիքների ամբողջ օրաբաժինը։ Բայց ի՜նչ գեղեցիկ վայր է սա։ Ծովափն իր մասշտաբով չէր զիջում օվկիանոսին․ երկուսն էր վերջ չունեին։

Միգուցե օվկիանոսի կլիմայի կամ ամբողջ աշխարհից այստեղ խռնվող նավաստիների ազդեցության շնորհիվ է, բայց Սան֊Ֆրանցիսկոյի ռեստորանային գործում նկատվում է Ամերիկային ոչ հատուկ մտքի խաղ։ Կենտրոնում, Մարկետ֊սթրիթի մոտերքը գտնվող Բերնշտեյնի ռեստորանում, մատուցում են միայն ձկնեղեն, ռեստորանն ինքը կառուցված է նավի տեսքով, ուտելիքը տանում բերում են նավապետի ու նավաստու կոստյումներ հագած մարդիկ։ Ամենուրեք կախված են փրկօղակներ՝ «Բերնշտեյն» մակագրությամբ․ իհարկե, դա մի այնքան էլ մեծ գեղարվեստական ֆանտազիա չէ, բայց դեղատնային համար երեք նախաճաշից հետո, մարդ որոշ բավականություն է ստանում, մանավանդ որ ավելի թանկ չարժե, քան դեղատուն այցելելը։ Նավահանգստից ոչ հեռու կա արդեն բոլորովին հիանալի , սնունդհամի մի հաստատություն․ դա իտալական «Լուկկա» ռեստորանն է։ Նրա տերը մոգի, կախարդի և բարեգործի տպավորություն է գործում։ Ճաշի համար կախարդն այնքան էլ քիչ չի վերցնում՝ մեկ դոլար, բայց դրա փոխարեն մարդը նույն վճարով այստեղ իրավունք ունի նորից ու նորից պահանջել իր հավանած ճաշը։ Սակայն գլխավոր սյուրպրիզն առջևումն է։ Ճաշից հետո, երբ այցելուն հագնում է վերարկուն, նրան տալիս են ժապավենով խնամքով կապված կարկանդակների փաթեթ։

Ֆուտբոլն Ամերիկայում նշանակում է՝ ամենամեծ ստադիոն, մարդկանց և ավտոմոբիլների ամենամեծ կուտակում, ամենաբարձրաձայն ճիչ, որը կարող է դուրս թռչել երկու ձեռք, մի գլուխ և թեք դրած գլխարկ ունեցող էակի շրթունքներից, նշանակում է՝ ամենամեծ դրամարկղ, հատկապես ֆուտբոլային մամուլ և հատուկ ֆուտբոլային գրականություն (պատմվածքներ, վիպակներ և վեպեր ֆուտբոլային կյանքից): ։ Ֆուտբոլային մեծ մրցությունը Ամերիկայում անհամեմատ ավելի նշանակալից իրադարձություն է, քան Տոսկանինիի ղեկավարությամբ սիմֆոնիկ նվագախմբի համերգը, քան Ֆլորիդայի մրրիկը, Եվրոպայում տեղի ունեցող պատերազմը և նույնիսկ նշանավոր միլիոնատիրոջ աղջկա առևանգումը։ Եթե որևէ բանդիտ ուզենա հռչակվել, նա իր սենսացիոն հանցագործությունը չպետք է կատարի բանակի և նավատորմի միջև տեղի ունեցող ֆաուտբոլային ֆուտբոլային մրցության օրը, այլ դրա համար պետք է ավելի հարմար ու հանգիստ ժամանակ գտնի։ Մուսոլինին, օրինակ, շատ հարմար մոմենտ ընտրեց Հաբեշստանի վրա հարձակվելու համար։ Այդ օրը Ամերիկայում ֆուտբոլային խաղ չկար, և դուչեն լավ պաբլիսիթի ստացավ թերթերի առաջին էջում։ Թե չէ ստիպված կլիներ քոչել երկրորդ կամ նույնիսկ երրորդ էջը։

Ստադիոնի պատերի հետևում երևում էին Սան֊Ֆրանցիսկոյի վերև և ներքև ձգվող տները, խիտ ու թարմ կանաչին էին տալիս այգիների ծառերը, խոտավետ հրապարակը փայլփլում էր արևի տակ, իսկ օվկինոսից փչող ջրիմուռների, ոստրեների, պատանեկության և երջանկության թեթև բուրմունքը միախառնվում էր վիսկիի դեղատնային քաղցր֊մեղցր հոտի հետ։ Հասարակությունը խանդավառությունը թաքցնելու համար և ի հիշատակ «ցամաք օրենքի», գրպանից հանում էր տափակ շշերը և հենց տրիբունաների վրա վիսկի էր կուլ տալիս՝ ոըղղակի ուղղակի շշի բերանից։

«Սանտա֊Կլարայի» նվագախումբը նստարանին ցատկելով, այնպիսի մի երաժշտական շփոթ սարքեց, որ հենց միայն դրանից անիծյալ և լպիրշ քրիստոնեական երիտասարդները հոդս պիտի ցնդեին։ Դատավորի յուրաքանչյուր սուլոցի հետ խաղագիծը մոտենում էր տեխասցիների դարպասին։ Սանտա֊կլարականները տառացիորեն ճակատավ ճակատով ճամփա էին բացում և նվաճում կանաչ դաշտի դյույմերն ու ֆուտերը։ Բղավոցներից բորբորքված, նրանք խիստ կռանում էին և, հարու տվող այծերի նման, գլխով նետվում դեպի թշնամական փորերից կազմված պատը։

«Խրիստիան֊Տեքսասի» լավագույն ֆուտբոլիստը անակնկալ հափռեց գնդակը և սլացավ դեպի «Սանտա֊Կլարայի» դարպասը։ Նա կտրելու էր ամբողջ դաշտը։ Նրան ընդառաջ էին վազում, հետապնդում էին հետևից, փորձում էին կողքից բռնել ոտքը։ «Սանտա֊Կլարայի» ավելի կատաղի պաշտպանները նետվում էին նրա ոտքերի տակ։ Բայց փոքրիկ ֆուտբոլիստը, գնդակը փորին սեղմած, վազում էր հա՛ վազում։ Դա մի տեսակ հրաշք էր։ Նախ՝ վազում էր դաշտի եզրով, ապա՝ շեշտակի թեքվեց դեպի կենտրոն։ Նա ցատկեց ոտքերի տակ նետված սանտա֊կլարացու վրայով և ճարպկորեն խույս տվեց իրեն ձգված տասնյակ ձեռքեից։ ձեռքից։ Դժվար է նկարագրել հասարակության հուզմունքը։ Վերջապես խաղացողը վազելով անցավ վերջին գիծը և կանգ առավ։ Դա վերջն էր։ «Խրիստիան֊Տեքսասը» տարավ։ Մեր տրիբունան խայտառակվեց։ Դիմացինը՝ բուռն ցնծության մեջ էր։

― Ինձ հետ մի խոսեք ֆուտբոլի մասին, ― ասաց մեզ միստեր Ադամսը։ ― Դա զարհուրելի բարբարոս խաղ է։ Չէ՛, լուրջ, ցավալի է լսել, երբ դուք խոսում եք ֆուտբոլի մասին։ Փոխանակ սովորելու, երիտասարդ մարդիկ զբաղվում են սատանան գիտե, թե ինչով։ Չէ՛, լուրջ, չխոսենք այդ հիմարությունների մասին։

― Այսպես, ուրեմն, Բեկկի, ― ասաց նա, ― գլխարկը դեռ Սան֊Ֆրանցիսկո չի հասել։ Բայց չէ՞ որ մենք Սանտա֊Ֆե կարգադրություն ենք արել , որպեսզի գլխարկը հատկապես Սան֊Ֆրանցիսկո ուղարկեն։

― Հենց այդպես էլ կա, ― բացականչեց միսիս Ադամսը։

― Հենց այդպես էլ կա։ Սա Գրենդ֊կենյոնի համարի բանալին է, որ սխալմամբ ուղարկել ես Սանտա֊Ֆեի փոստը։ Իսկ գլխարկ ուղարկելու կարգադրությունն, անշուշտ, ուղարկել ես Գրենդ֊կենյոն, կեմպ։ Ես կարծում եմ, իմ նվիրած ժամացույցը վերադաարձնելու վերադարձնելու խնդրանքը նույնպես Գրենդ֊կենյոնի փոխարեն ընկել է Սանտա֊Ֆե։

― Բայց, Բեկկի, չէ՞ որ Ֆրեզնույում Ֆրեզնոյում հեռադիտակ են թողել, իսկ դա, կարծում եմ, շալից թանկ է։

― Լա՛վ։ նշանակում Նշանակում է, բանալին՝ Գրենդ֊կենյոն, շալը՝ Ֆրեզնո, իսկ Սանտա֊Ֆե՝ ժամացույցի վերաբերյալ․․․ Այսինքն ոչ, ժամացույցի վերաբերյալ՝ Գրենդ֊կենյոն, իսկ Սանտա֊Ֆե, նախ և առաջ, պետք է ուղարկել ներողություն։ Այնուհետև․․․

Մի ժամանակ, շատ վաղուց, մոլոկաններն ապրելիս են եղել Վոլգայի շրջակայքում։ Ցարական կառավարությունը նեղում էր, նրանց մոտ տերտերներ և միսիոներներ ուղարկում։ Մոլոկանները անձնատուր չէին լինում։ Այդ ժամանակ նրանց գաղթեցրին Կովկաս, Կարսի շրջանում ինչ֊որ տեղ։ Նրանք այնտեղ, նոր տեղում էլ սկսեցին անել այն, ինչ արել էին դարեր շարունակ՝ հացահատիկ ցանել։ Բայց գնալով դժվարանում էր ապրելը, հետապնդումներն ավելի կատաղի էին դառնում, և մոլոկանները որոշեցին թողնել հայրենի երկիրը, որը խորդ խորթ մայր էր դարձել իրենց համար։ Ու՞ր գնալ։ Մարդիկ գնում են Ամերիկա։ Իրենք էլ հինգ հարյուր ընտանիքով գնացին Ամերիկա։ Այդ հազար ինը հարյուր երկու թվականին էր։ Ինչպե՞ս ընկան Սան֊Ֆրանցիսկո։ Մի կերպ։ Մարդիկ գնում էին Սան֊Ֆրանցիսկո։ Իրենք էլ գնացին Սան֊Ֆրանցիսկո։ Մեր հսկա ուղեկիցը տեսքից քառասուն տարեկան կլիներ։ Նշանակում է, նա Ամերիկա է ընկել, երբ եղել է վեցամյա երեխա։ Բայց սա մի այնպիսի ռուս մարդ էր, որ անգամ չէիր հավատա, թե նա իբր անգլերեն խոսել գիտե։ Ամերիկայում մոլոկանները ուզում էին առաջվա պես զբաղվել երկրագործությամբ, բայց հող գնելու փող չկար։ Եվ նրանք գնացին նավահանգիստ աշխատելու։ Այդ օրվանից Սան֊Ֆրանցիսկոյի մոլոկանները բեռնակիրներ են։ Քաղաքում մոլոկանները բնակություն հաստատեցին մի բլրի վրա, հետզհետե տներ կառուցեցին, մի փոքրիկ աղոթարան շինեցին, որին հանդիսավոր կերպով անվանում են «Մոլոկան֊չերչ», ռուսական դպրոց կառուցեցին, և բլուրը սկսեց կոչվել «Ռուսական բլուր»։ Հոկտեմբերյան հեղափոխությունը մոլոկանները դիմավորեցին ոչ մոլոկոնավարի, այլ պրոլետավարի։ Նախ և առաջ՝ նրանց մեջ խոսեց բեռնակիրը, նոր հետո մոլոկանը։ Իրենց կյանքում առաջին անգամ նրանք զգացին, որ հայրենիք ունեն, որ այն դադարել է իրենց խորթ մայր լինելուց։ Կոլեկտիվացման օրերին հարգարժան մոլոկան ծերունիներից մեկը նամակ էր ստացել Սովետական Միության իր մի ազգականից, որով իրենից խորհուրդ էին հարցնում՝ կոլխոզ մտնե՞լ, թե՞ չմտնել։ Նրանք գրում էին, որ Սովետական Միությունում ապրող մեկ ուրիշ մոլոկան ծերուկ հակառակ խորհուրդ է տալիս՝ կոլխոզ չմտնել։ Եվ ծեր մարդը, ոչ այնքան հին մոլոկան քարոզիչը, որքան հին սան֊ֆրանցիսկյան բեռնակիրը, պատասխանել էր նրանց՝ մտնել։ Այդ ծերունին հպարտությամբ ասում էր մեզ, որ հիմա հաճախ շնորհակալական նամակներ է ստանում իր ազգականներից։ Երբ Սան֊Ֆրանցիսկո էր եկել Տրոյանովսկին, իսկ հետո՝ Շմիդտը, մոլոկանները ծաղիկներով էին դիմավորել նրանց։

Չէ, այստեղ ոչինչ չէր հիշեցնում Սան֊Ֆրանցիսկոն։ Այս փողոցը ավելի շուտ նմանվում էր հին Տուլայի կամ Կալուգայի ծայրամասին։ Մենք կանգ առանք արտասանդուխքով մի փոքրիկ տնակի առջև և ներս մտանք։ Առաջին սենյակում, ուր պատերից կախված էին հնօրյա լուսանկարներ և ամսագրերից պոկած նկարներ, լիքը ժողովուրդ կար։ Այստեղ կային մորուքավոր, ակնոցավոր տարեց մարդիկ։ Կային և ավելի ջահելներ՝ պիջակներով, որոնց տակից երևում էին ռուսական վերնաշապիկներ։ Ճիշտ այդպիսի զգեստ էին հագնում ռուս բանվորները մինչև հեղափոխությունը տոն օրերին։ Բայց ամենից ուժեղ տպավորություն գործեցին կանայք։ Ուզում էինք նույնիսկ ձեռքերով աչքներս շփել, հավաստիանալու համար, որ նման կանայք կարող են լինել հազար ինը հարյուր երեսուն վեց թվականին, և այդ ոչ թե հին Ռուսաստանի խուլ անկյուններից մեկում, այլ բենզինա֊էլեկտրական Սան֊Ֆրանցիսկոյում, աշխարհի մյուս ծայրում։ Նրանց մեջ մենք տեսանք սպիտակադեմ և կարմրադեմ ռուս գեղջկուհիներ՝ տոնական փոթավոր կոֆտաներով և լայն շրջազգեստներով, որոնց ձեևը ձևը մի ժամանակ բերվել է Ռուսաստանից և այնպես էլ քարացած, առանց որևէ փոփոխության մնացել Սան֊Ֆրանցիսկոյում, տեսանք մարգարեի աչքերով հաղթանդամ պառավներ։ Պառավները չթե գլխաշորով էին։ Այդ դեռ ոչինչ։ Բայց որտեղի՞ց էին ճարել այդ իսկական սիսեռահատիկներով ցինդելյան չիթը։ Կանայք խոսում են մեղմորեն և կլորբերան, երգում օյահունչ ձայներով և, ինչպես ընդունված է, ձեռք էին տալիս բաց ափով։ Նրանցից շատերը անգլերեն խոսել բոլորովին չգիտեին, թեև գրեթե ամբողջ կյանքը ապրել էին Սան֊Ֆրանցիսկոյում։ Ժողովը հիշեցնում էր հին գյուղական հարսանիք․ երբ բոլորն արդեն հավաքվել են, բայց ուրախությունը դեռ չի սկսվել։

 <poem>

 </poem>

 <poem>

 </poem>

Մենք այդ երկուհարյուրամյա գժտուցյանը գժտությանը չխառնվեցինք։

― Այո՛, այո՛, պարոնայք, ― ասում էր միստեր Ադամսն ուրախությունից փայլելով, մենք վաթսուն օրից ավելի չպետք է տանջենք մեր բեբիին։ Այսօր մենք նամակ ենք ստացել։ Անցյալ շաբաթ բեբիին տարել են կենդանաբանական այգի և ցույց են տվել ակվարիում։ Երբ բեբին միանգամից այդքան ձուկ է տեսել, բացականչել է՝ «No more fichfish!» ― «Էլ ձուկ պետք չէ»։ Մեր բեբին տխրում է։ Ո՛չ, ո՛չ, պարոնայք, մենք պետք է գնանք որքան կարելի է շուտ։

Խոր ափսոսանքով մենք վերջին անգամ անցանք Սան֊Ֆրանցիսկոյի գեղատեսիլ սապատավոր փողոցներով։ Ահա այս փոքրիկ պուրակում կարող էինք նստել նստարանին և չնստեցինք, այս աղմկոտ փողոցում կարող էինք զբոսնել, բայց ոչ մի անգամ չենք եղել այստեղ, ահա այս չինական ռեստորանում կարող էինք հրաշալի նախաճաշել, բայց, չգիտես ինչու, չնախաճաշեցինք։ Բա անառականոցնե՜րը, անառականոցնե՜րը։ Ախր մենք մոռացել էինք ամենագլխավորը․ հին Ֆրիսկոյի նշանավոր անառականոցները, որտեղ նավապոտներն նավապետներն իրար գլուխ են ջարդում ռոմի հաստ շշերով, որտեղ մալայացիները պարում են սպիտակ աղջիկների հետ, որտեղ ափիոնից ապուշ են կտրում խաղաղաբարո չինացիները։ Ա՜խ, մոռացել էինք, մոռացել։ Եվ արդեն ոչինչ անել չէինք կարող, պետք էր մեկնել։

Մենք քանի գնում հեռանում էինք Սան֊Ֆրանցիսկոյից, սլանալով օվկիանոսի երկարությամբ գցված ճանապարհով։ Դեռ երեկ մենք Կալիֆոռնիայի համալսարանում էինք։ Տեսանք սլավոնական գրականության պրոֆեսոր միստեր Կաունին, և նա Լև Տոլստոյի թաթարերեն լեզվով պատմվացքների պատմվածքների գիրքը ձեռքին բռնած, իր ուսանողներին պատմում էր ՍՍՌՄ ազգային քաղաքականության, ժողովուրդների կուլտուրական զարգացման մասին։ Փոքրահասակ, ալեհեր նրբագեղ պրոֆեսորն իր դասախոսությունը համեմում էր սրամտություններով, մի քանի տասնյակ երիտասարդներ ուշադիր լսում էին կյանքի նոր ու զարմանալի ապրելաձև ունեցող հեռավոր երկրի մասին։ Երեկոն անցկացրինք պրոֆեսորի տանը, Բյորկլիի մոտ, Սան֊Ֆրանցիսկոյի ծովածոցի ափին։ Միստեր Կաունը իր լավագույն ուսանողներից տասնհինգ հոգու հրավիրել էր իր տունը։ Բոցկլտում էր բուխարիկը, երիտասարդ տղաներն ու աղջիկները նստել էին հատակին, շատախոսում էին, չինական ընկույզ էին չրթացնում։ Աղջիկներից մեկը վեր կացավ, գնաց ինչ֊որ տեղ և տասը րոպեից վերադարձավ թաց ու հերարձակ մազերով, ինչպես ջրահարս։ Նա լողացել էր ծովախորշում։ Խոհանոցում, փայտե մեծ արկղի մեջ քնել էին վեց նորածին շան լակոտներ։ Պրոֆեսորը հաճախ գնում էր այնտեղ և հիացմունքիցհալվելովհիացմունքից հալվելով, ձեռքերը ծալած, նայում էր շնիկներին։ Հետո մենք դուրս եկանք ծովախորշի ափը և լուսնի շողերով լուսավորված, թափառում էինք ավազոտ լողափով։ Երիտասարդները նստեցին շրջան կազմած և խմբով երգեցին մի քանի ուսանողական երգեր։ Նախ կատարվեց «արջերի» մարտական երգը, որն ուղղված էր ստանֆորդյան ուսանողների՝ ֆուտբոլի դաշտի Կալիֆոռնիայի համալսարանի այդ ոխերիմ թշնամիների դեմ։ Կալիֆոռնիայի համալսարանի ուսանողներն իրենց «արջեր» էին անվանում։ Մի կուշտ երգելուց հետո (երգում էին բավական ներդաշնակ, բայց նվազ ձայնով, մի մոլոկան կարող էր նրանց խլացնել իր ձայնով) նրանք պատմեցին մեզ, որ Կալիֆոռնիայի համալսարանում սովորում է վաթսունչորսամյա մի ուսանող։ Դրա շարժառիթը ո՛չ միայն արտակարգ սերն է գիտելիքների հանդեպ։ Կա ևս մի հանգամանք։ Վաղուց, շատ վաղուց, երբ ավելի քան ծեր ուսանողը եղել է պատանի, նա ժառանգություն է ստացել իր հորեղբորից։ Համաձայն կտակի, ժառանգը այդ ահագին կապիտալի տոկոսներից օգտվելու էր այնքան ժամանակ, մինչև որ ավարտեր համալսարանը։ Դրանից հետո ժառանգությունը գործադրվելու էր բարեգործական նպատակներով։ Այսպիսով, բիզնեսմեն֊հորեղբայրը ցանկացել էր մի հարվածով երկու նապաստակ սպանել․ կրթության տալ ազգականին և աստծու առաջ քավել արագ հարստանալու հետ անխուսափելիորեն կապված մեղքերը։ Բայց ազգականը պակաս բիզնեսմեն դուրս չեկավ, քան հորեղբայրը։ Նա գրվեց համալսարանում և այդ օրվանից ուսանող է համարվում և ստանում կապիտալի տոկոսները։ Արդեն վաթսուն տարի է, շարունակվում է այդ ստորությունը, և հանգուցյալ բիզնեսմեն֊հորեղբայրը ոչ մի կերպ չի կարողանում դժոխքից քոչել դրախտ։ Մի խոսքով, զվարճալի դեպք՝ կալիֆոռնյան համալսարանի պատմության մեջ։

Այդ ամենը երեկ էր, իսկ այսօր, օվկիանոսային քամիով հովհարված՝ սլանում ենք «Ոսկե նահանգով, դեպի Լոս֊Անժելոս ուղղություն վերցրած։ Մոնտերեյ քաղաքով անցնելիս մի փայտաշեն տնակի առջև տեսանք հուշատախտակ․ «Այստեղ ապրել է Ռոբերտ Լյուսի Լյուիս Ստիվենսոնը՝ 1879 թվականի երկրորդ կեսին»։ Մենք գնում էինք ոչ միայն հարմար ու գեղեցիկ, այլև մի տեսակ պճնագեղ ճանապարհով։ Շուրջն ամեն ինչ պճնազարդ էր երևում․ և՛ պայծառ տնակները, և՛ արմավենիները, որոնց տերևներն այնպես էին փայլում, ասես հենց նոր ներկել էին էմալե կանաչ ներկով, և՛ երկինքը, որի տեսքը պարզորոշ ցույց էր տալիս, թե անհուսալի բան է այստեղ ամպ տեսնելը։ Միայն օվկիանոսն էր որոտում և մոլեգնում, ինչպես անբարեկիրթ ազգականը՝ օրինավոր ընտանիքում, անվանակոչության տոնին։

Սրտի հիվանդությունը թույլ չէր տալիս նրան անկողնից ելնելու։ Մենք մտանք մի սենյակ, որտեղ գլխով դեպի պատուհանը դրված էր երկաթյա սպիտակ մի մահճակալ։ Նրա մեջ, բարձերին հենված՝ կիսապառկել էր ոսկե ակնոցավոր մի ծերունի։ Կրծ քից Կրծքից փոքր֊ինչ ցած, վերմակի վրա դրված էր ցածրիկ, փոքրիկ մի նստարան՝ վրան պորտատիվ գրամեքենա։ Ստեֆենսը ինչ֊որ հոդված էր վերջացնում։

― Ստիպված էի որդուս բացատրել, թե որքա՜ն դժվար է իրեն ազնիվ մարդ համարել, երբ իրականում կաշառակեր ես։ Այո՛, այդ չիմանալով, ես գնվել էի բուրժուական հասարակության կողմից։ Չէի հասկանում, որ այն փառքն ու հարգանքը, որով ես պարգևատրված էի, հանդիսանում են միայն կաշառք, այն բանի համար, որ ես պաշտպանում էի անարդարացի կյանքի կառուցվացքը։կառուցվածքը։

Այս ասելով, նա իր տունը տարավ ճարտարապետի հյուրերից տասնհինգ հոգու, նեռարյալ ներառյալ նրա երաժշտական աղջկան և մեզ՝ Վիլյամսների և Ադամսների հետ։

Հետո նա պատմեց, թե ինչպես մի անգամ, եռակայմ առագաստանավի հրամանատար լինելով, նավարկել է դեպի Հարավային բևեռ, ինչպես առագաստանավը սառցակալել է, և նավի անձնակազմը ցանկացել է սպանել իրեն, բայց ինքը մեն֊մենակ ճնշել է անձնակազմի ապստամբուցյունը ապստամբությունը և նավը բարեհաջող դուրս բերել տաք լայնություններ։

Քաղաքի վրա շողում է ծննդյան տոների ուժեղ արևը։ Թանձր, սև ստվերներ էին ընկել ասֆալտե գետնին։ Հոլլիվուդյան կլիմայում ինչ֊որ անախորժ բան կա։ Արևի մեջ արևային ոչինչ չկա, այն նման է տաք լուսնի, թեև շատ ուժեղ է տաքացնում։ Օդում շարունակ ինչ֊որ հիվանդագին չորություն է զգացվում, և բենզինի հոտով հագեցաց հագեցած քաղաքի մթնոլորտը անտանելի է։

Մոսկվան տեսել է Լուի Մալստոնի, Կինգ Վիգորի, Ռուբեն Մամուլյանի և Ջոն Ֆորդի նկարները, կինեմատոգրաֆիական Մոսկվան տեսել է լավագույն ռեժիսյորների լավագույն նկարները։ Մոսկովյան հանդիսատեսները հիանում էին Դիսնեյի խոզուկներով, պինգվիններով և մկնիկներով, հիանում էին Չապլինի գլուխգործոցներով։ Այդ ռեժիսյորները, բացառուցյամբ բացառությամբ Չապլինի, որը մի նկարը բաց է թողնում մի քանի տարվա ընթացքում, տարեկան նկարահանում են հինգ, ութ, տասը նկար։ Իսկ ինչպես հայտնի է արդեն, ամերիկացիները տարեկան ութ հարյուր նկար են «կրակում»։ Մենք, իհարկե, ենթադրում ենք, մնացած յոթ հարյուր իննսուն նկարներն էլ աստված գիտե ինչ գանձեր են։ Բայց չէ՞ որ մենք միայն լավերն էինք տեսել, իսկ վատերի մասին միայն լսել էինք։ Ուստի և շատ ծանր է ամերիկյան կինեմատոգրաֆիայից ստացած տպավորությունը, երն երբ նրա հետ ծանոթանում ես իր հայրենիքում։

Պատմական դրամաների իրադարձությունները շատ տարբեր են լինում, նայած թե ով է հանդիսանում գլխավոր գործող անձը։ Սրանք բաժանվում են երկու կարգի․ հին՝ հունա֊հռոմեական և ավելի ժամանակակից՝ մուշկետյորական։ Եթե նկարում գլխավորող է Հուլիոս Կեսարը կամ, ասենք, Նումա Պոմպիլիոսը, ապա լույս աշխարհ են հանվում հունա֊հռոմեական ֆիբրոլիտե զենք ու զրահը և երիտասարդ մարդիկ, որոնց մենք տեսանք Հոլլիվուդի փողոցներում, կատաղիորեն «կոտորում» են իրար փայտե տապարներով և սրերով։ Եթե գլխավոր գործող անձը Եկատերինա երկրորդն է, Մարիա Անտուանետը կամ որևէ թագավորական տոհմի երկարահասակ անգլուհի, ապա դա կլինի մուշկետյորական կարգի, այսինքն՝ գլխարկների թափահարում՝ ջայլամի փետուրները հատակին դիպցնելով, բազմիցս անառիթ մենամարտեր, հետապնդումներ և հալածանքներ հաստագավակ արշավաձիերով, ինչպես նաև երիտասարդ ու աղքատ ազնվականի վսեմ, պլատոնիկ ու տաղտկալի սերը կայսրուհու կամ թագուհու հետ, որն ուղեկցվում է խստորեն չափավորված համբյուրներով համբույրներով (Հոլլիվուդի ցենզուրան արտոնում է միայն որոշ մետրաժի համբյուրներհամբույրներ)։ Պիեսի սյուժեն այնպիսին է, ինչպիսին աստված է տվել։ Եթե աստված ոչինչ չի տվել, խաղում են նաև առանց սյուժեի։ Սյուժեն կարևոր չէ։ Կարևորը մենամարտերն են, մահապատիժները, խնջույքներն ու ճակատամարտերը։

Վերջապես, օպերային երգչի մասնակցությամբ ֆիլմը։ Այստեղ արդեն ինքներդ էլ հասկանում եք, առանձնապես քաշվելու բան չկա։ Ո՞վ է պահանջելու, որ օպերային երգիչը խաղա այնպես, ինչպես Կոկլեն֊ավագը։ Նա խաղալ չգիտե և անգամ չի էլ ուզում։ Նա ուզում է երգել, և նրա այդ օրինական ցանկությունը պետք է բավարարել, մանավանդ որ հանդիսատեսներն էլ են ցանկանում, որ նշանավոր երգիչը, որքան հնարավոր է, շատ երգի։ Այսպիսով, սյուժեն այստեղ էլ նշանակություն չունի։ Սովորաբար այսպիսի մի պատմություն է տեղի ունենում։ Չքավոր մի երիտասարդ (ցանկալի էր, իհարկե, որ նա լիներ գեղեցիկ, բայց այստեղ արդեն ստիպված են հաշվի նստել երգչի արտաքին տվյալների հետ․ փոր, աչքերի տակ այտուցներ, կարճ ոտքեր) սովորում է երգել, բայց հաջողություն չունի։ Թե ինչու հաջողություն չունի հասկանալի չէ, որովհետև ուսուցման հենց սկզբին նա նույնքան վարպետորեն է երգում, որքան և իր փառքի գագաթին։ Բայց ահա երևան է գալիս ջահել ու գեղեցիկ մեկենասուհի, որն առաջ է մղում երգչին։ Նա անմիջապես ընկնում է «Մետրոպոլիտեն օպերա» և հանկարծ նրա գլխին է թափվում վիթխարի, աներևակայելի, ապշեցուցիչ, հրեշավոր և գերբնական հաջողությունը, այնպիսի հաջողություն, որ Շալյապինն անգամ իր լավագույն տարիներին երազում չէր տեսել։ Կա միայն մի տարբերակ․ հաջողության է հասնում ոչ թե երգիչը, այլ երգչուհին, և այդ դեպքում դրամայի շեքսպիրյան օրենքների համաձայն, մեկենասի դերը խաղում է ոչ թե կին, այլ հարուստ ու գրավիչ մի տղամարդ։ Հասարակությունը երկու տարբերակներն էլ ընկալում է միատեսակ խնդությամբ։ Բայց գլխավորը հանրամատչելի մեներգներն են, որոնք կատարվում են գործողության ընթացքում։ Շատ լավ է, եթե դրանք լինեն «Պայացներ»֊ից , «Բոհեմա»֊ից կամ «Ռիգոլետտո»֊ից։ Հասարակությանը դուր է գալիս այդ։

Կուլտուրական ամերիկացին չի գտնում, որ իր հայրենական կինեմատոգրաֆիան իրավունք ունի արվեստ կոչվելու։ Դեռ ավելին․ նա ձեզ կասի, որ ամերիկյան կինեմատոգրաֆիան դա բարոյական համաճարակ է, ոչ պակաս վտանգավոր, քան քութեշն ու ժանտախտը։ Ամերիկյան կուլտուրայի բոլոր գերազանց նվաճումները՝ դպրոցները, համալսարանները, գրականությունը, թատրոնը՝ այդ ամենն ընկճել, խլացրել է կինեմատոգրաֆիան։ Կարելի է բարեհամբյուր բարեհամբույր և խելոք տղա լինել, հիանալի սովորել դպրոցում, հրաշալի անցնել համալսարանական գիտությունների դասընթացը և մի քանի տարի կանոնավոր կինեմատոգրաֆ հաճախելուց հետո դառնալ ապուշ։

===Գլուխ երեունվեցերորդ — Խալտուրայի աստվածը===

Սակայն հանդուգն լրագրավաճառներից ավելի սարսափելի դուրս եկավ հեզաբարո մի կին, որ կանգնել էր մեր պատուհանների դիմաց։ Նա հագել էր Փրկության բանակի համազգեստ, սև կապոր՝ որի լայն ժապավենները կապված էին կզակի տակ, և սատինե սև բալախոն։ Վաղ առավոտից նա անկյունում կանգնեցնում էր փայտե եռոտանին, որից երկաթե շղթայով կախված էր ցանցապատ դույլը, և սկսում էր հնչեցնել զանգակը։ Նա տոնածառի փող էր հավաքում չքավորների համար։ Նվիրատվությունները պետք էր գցել հենց այդ տնական դույլի մեջ։ Բայց անսիրտ, իրենց կինոխալտուրայով զբաղված հոլլիվուդցիներն ուշադրություն չէին դարձնում կապորով կնոջը և փող չէին տալիս։ Նա չէր կպչում անցորդներից, չէր հրավիրում իրենց լուման մուծել, չէր երգում հոգևոր երգեր։ Նա գործում էր ավելի համոզիչ միջոցներով, դանդաղ, հանգիստ, անընդհատ ու անվերջ հնչեցնելով զանգակը։ Մի փոքրիկ ընդմիջում էր տալիս, որպեսզի գնա ճաշելու։ Ճաշում էր զարմանալիորեն արագ, իսկ սնունդը, ըստ երևույթին, երբեք չէր մարսում, որովհետև այլևս պոստից չէր հեռանում։ Երբեմն ցանկություն էր առաջանում դուրս վազել հյուրանոցից և այդ զարհուրելի անձնավորությանը տալ մեր բոլոր խնայողուցյուններըխնայողությունները, միայն թե դադարեր մեզ կատաղության հասցնող այդ զանգահարությունը։ Բայց մի միտք կասեցնում էր մեզ, որ նվիրատվությունների հանգանակության հաջողություններից ուրախացած կինը, կսկսի ավելի վաղ գալ մեր անկյունը, և ավելի ուշ գնալ։

Մի քանի օր անց, թեթևություն զգացինք։ Սկսեցինք դիտել կինոստուդիաները։ Այն, ինչ մեզանում կինոֆաբրիկա է կոչվում, Ամերիկայում ստուդիա անունն է կրում։ Կանուխ գնում էինք հյուրանոցից և ուշ վերադառնում։ Զանգակի ձայնը գրեթե չէինք լսում։ Բայց փոխարենը հանդես եկավ նոր հանելուկ։ Ամեն անգամ, երբ վերադառնում էինք հյուրանոց և գրասենյակից վերցնում համարի բանալին, հյուրանոցի ծառայողը հանձնում էր նաև եկած նամակները և թերթիկներ, որոնց վրա գրի էին առնվում, թե ով է մեզ զանգահարել։ Եվ ամեն անգամ ծանոթների ու բարեկամների անունների մեջ հանդիպում էր այսպիսի երկտող․ «Միստեր Իլֆին և միստեր Պետրովին զանգահարել է քեպտեն Տրեֆիլևը և խնդրել է նշանակել օր և ժամ հանդիպման համար»։ Մի խոսքով, քեպտենը բավական մեծ ակտիվություն էր դրսևորում։ Մենք բոլորովին կորցրել էինք գլուխներս կռահումներ անելով, թե ո՞վ է այդ կեպտեվ կեպտեն Տրեֆիլևը և ի՞նչ է ուզում մեզանից։ Ինքներս սկսեցինք հետաքրքրվել նրանով, հարձուփորձ էինք անում կինեմատոգրաֆիստներին նրա մասին, բայց ոչ ոք խելքը գլխին բան չէր ասում։ Վերջին երկտողում ասված էր, որ անխոնջ քեպտենը նորից զանգահարեց, որ նա ցավում է, որ ոչ մի կերպ չի կարողանում մեզ գտնել և հույս ունի, որ ինքներս ազատ ժամանակ կզանգահարենք նրան։ Հետհասցեից երևում էր, որ Տրեֆիլևը ապրում է մեզ հետ միևնույն հյուրանոցում։ Այստեղ մենք զգացինք, որ եռանդուն կապիտանի հետ հանդիպումն անխուսափելի է։

Տարօրինակ խաբուսիկ քաղաքը, որով մենք անցնում էինք, փոփոխվում էր յուրաքանչյուր քայլափոխին։ Դարեր, ժողովուրդներ, մշակույթներ―ամեն մշակույթներ ― ամեն ինչ այստեղ խճճված էր, արտասովոր ու հրապուրիչ հեշտությամբ։

Ամենամեծ պավիլիոնում նկարահանում էին մի տեսարան՝ պարահանդես շոգենավում։ Հրապարակի վրա խռնվել էին մի քանի հարյուր ստատիստներ, նկարահանման վայրը հիանալի լուսավորվախ լուսավորված էր։ Հոլլիվուդի ստուդիաները մեծ քանակությամբ լույս ունեն և չեն խնայում։ Նկարահանման ընդմիջում եղավ, լույսը պակասեցրին, և ստատիստները պարից հետո, հևակովհևալով, նետվեցին պավիլիոնի կիսալուսավոր անկյունները հանգստանալու և զրուցելու։ Ծովայինի համազգեստով, շքանշաններով և ծովակալի շքեղ ուսադիրներով աղջիկներն անմիջապես սկսեցին բարձրաձայն բլբլացնել ինչ֊որ կանացի բաների մասին։ Ծովային սպիտակ համազգեստով երիտասարդները, կինեմատոգրաֆիական լեյտենանտի բութ աչքերով ճեմում էին պավիլիոնում՝ լոք տալով հատակին ընկած էլեկտրական կաբելների վրայով։

Օ՜, այդ հոյակապ կինոլեյտենանտները։ Եթե երախտագետ մարդկության մտքովն հանկարծ անցներ հուշարձան կանգնեցնել Խալտուրայի աստծուն, ապա կինեմատոգրաֆիական լեյտենանտից ավելի լավագույն մոդել չէր ճարվի։ Երբ նկարի սկզբում հայտնվում է սպիտակ կիտելով և ծովայինի գլխարկը թեք դրած հերոսը, կարելի է անմիջապես հանգիստ խղճով փախչել դահլիճից։ Ո՛չ մի խելքը գլխին, մտածված և հետաքրքիր բան արդեն տեղի չի ունենա։ Սա հենց ինքը՝ խալտուրայի աստվածն է― է ― ուրախ և դատարկագլուխ։

Օվկիանոսը լայնարձակ էր, մեղմ քամի էր փչում ափին, և ափակոծության դանդաղ աղմուկը հիշեցնում էր, որ աշխարհում կա իսկական կյանք՝ իսկական զգացմունքներով, որոնց պարտադիր չէ տեղավորել չեչոտկաներով, համբյուրներով համբույրներով և կրակոցներով առլեցուն, ճիշտ սահմանված քանակով մետրերի մեջ։

― Հասկանու՞մ եք, սլանում էի ճեպնթացով։ ճեպընթացով։ Գնացքից՝ շոգենավ։ Շոգենավից՝ գնացք։ Գնացքից դարձյալ շոգենավ։ Շոգենավից դարձյալ գնացք։ Եվրոպայի, Ատլանտիկայի, Ամերիկայի, Խաղաղ օվկիանոսի, Ճապոնիայի, Հեռավոր Արևելքի վրայով․․․ Գալիս եմ թրջված, ոնց որ մուկ, իսկ Կոլչակն արդեն չկա։ Գնդակահարել, հաշվից դուրս են գցել։ Վռազ ետ դարձա։ Գնացքից՝ շոգենավ, շոգենավից՝ գնացք, գնացքից՝ դարձյալ շոգենավ։ Թրա՛խկ։ Դեռ Ամերիկայում իմանում եմ, Դենիկինն էլ արդեն չկա․ հրամանատարությունը արդեն հանձնել է Վրանգելին։ Սա ի՞նչ սատանայական բան է։ Դարձյալ գնացքից շոգենավ, շոգենավից՝ գնացք։ Հասնում եմ Փարիզ―Վրանգելն էլ արդեն չկա։ Է՜, մտածում եմ, գնացեք բոլորդ էլ ուր ուզում եք, իսկ ես շուռ եկա և ուղիղ դեպի Ամերիկա։ Հիմա ես ճանապարհորդ եմ և դասախոս։

․․․Չե ․․․Չէ որ մեզանում ոչ մի անկախ մարդ չկա, բացի Չապլինից։ Մենք ծառայում ենք մեր տերերի մոտ և անում այն ամենը, ինչ հրամայում են։ Դուք կհարցնեք, ինչպե՞ս է որ, այնուամենայնիվ, երևան են գալիս այն մի քանի լավ նկարները, որ արտադրում է Հոլլիվուդը։ Դրանք երևան են գալիս հակառակ տիրոջ կամքի։ Այդ պատահական հաջողություն է, տիրոջ զիջողությունը ծառայի հանդեպ, որին գնահատում են, որպեսզի նա հիմարաբար չլքի աշխատանքը։ Երբեմն ստիպված են լինում լավ ֆիլմը թաքցնել տերերից, որպեսզի նրանք չհասցնեն փչացնել։ Դուք ճանաչու՞մ եք Լուի Մայլստոնին։ Երբ նա բեմադրում էր «Արևմտյան ֆրոնտում անփոփոխ է» վեպը, վախենալով տերերից, որոնք սովորություն ունեն գնալ նկարահանումների վայրը և խորհուրդներ տալ, նա լուր տարածեց, որ իր նկարահանումների ժամանակ շարունակ պայթյուններ են տեղի ունենում և որ դա շատ վտանգավոր է կյանքի համար։ Տերերը վախեցան և հանգիստ թողին խորամանկ Մայլստոնին։ Բայց և այնպես նրան չհաջողվեց մինչև վերջ թաքցնել։ Մի անգամ նրան կանչեց հուզված տերը և հարցրեց․

===Գլուխ երեսունութերորդ — Աղոթեցեք, կշռվեցեք և վճարեցեք===

Միմյանց նվիրում են սիգարներ, գինիներ, օծանելիք, շարֆեր, կոֆտաներ, մանր֊մունր զարդարանքներ։ Խանութի տղաները վազվզում են քաղաքավ քաղաքով մեկ, հատուկ տոնական թղթերով փաթաթված նվերները տեղ հասցնելու։ Բեռնատար մեքենաները ևս միայն նվերներ են տանում դեսուդեն։ Նվագախմբի ուղեկցությամբ, գեներալի գեղեցիկ համազգեստով պտույտի է ելել բամաբակե մորուքով կարմրաքիթ Սանտա֊Կլաուսը՝ նաֆթալինի բքով պարուրված։ Նվերների աստծու հետևից տղաներ են վազում։ Մեծահասակները հազում են ծննդյան պապիկին տեսնելիս և լարված մտաբերում, թե էլ ում պետք է նվեր տանել։ Աստված ոչ անի որևէ մեկը մոռացվի․ ամբողջ տարվա ընթացքում հարաբերությունները փչացած կլինեն։

― Պարոնայք, սա ուղղակի անհավանական է, ― բղավում էր նա ուժեղ ձայնով։ ― Դուք շատ բան կորցրիք, որ մեզ հետ չէիք։ Գրեցեք ձեր հուշատետրերում, որ ամեն ինչ կորցրիք, պարոնա՛յք։ Եվ այսպես, Բեկկիի հետ գնացինք Էմմի Մակֆերսոնի տաճարը։ Չնայած մինչև քարոզն սկսվելը մի ամբողջ ժամ կար, եկեղեցին լեփ֊լեցուն էր։ Հազարից ավելի մարդ էր նստած այնտեղ։ Ու բոլորն էլ լավ, հասարակ մարդիկ։ Տնօրեններն, ըստ երևույթին, ինչ֊որ կարևոր անձնավորությունների տեղ ընդունեցին մեզ և նստեցրին առաջին կարգում։ Շատ լավ էր, պարոնայք։ Նստել ու սպասում ենք։ Այո՛, այո՛, այո՛, առայժմ իհարկե, խոսքի բռնվեցինք հարևանների հետ։ Հիանալի մարդիկ էին։ Մեկը ֆերմեր էր՝ Այովայից, մյուսն էլ էր հատկապես եկել այստեղ։ Նա Նևադայում փոքրիկ ռենչ ունի։ Լավ, ազնիվ մարդիկ են, որոնք ուզում են որևէ բանի հավատալ, կարոտ են հոգևոր սննդի։ Նրանց հարկավոր է որևէ բան տալ, դա շատ անհրաժեշտ է, պարոնայք։ Վերջապես հնչում է երաժշտությունը, թնդում է տուշ, ոնց որ կրկես լինի, և հայտնվում է Էմմի Մակֆերսոնը, գանգրացրած մազերով, ամբողջովին խոպոպիկներով, մորեգույն մանիկյուրով, սպիտակ խիտոնով, քսված, ներկված։ Ոչ այնքան ջահել, բայց դեռ սիրունիկ։ Բոլորը հիացած են։ Հարկա՛վ։ Մտածեցեք հապա, պարոնայք։ Տխուր տերտերի փոխարեն դուրս է գալիս ժամանակակից սիրունիկ մի կին։ Եվ գիտե՞ք նա ինչ եր էր ասում։ Դա սարսափելի բան էր։

Հենց այդ պահին շարքերով անցան սպասավորները՝ թռուցիկներ բաժաելովբաժանելով, որոնց վրա տպված էր․

Էմմի Մակֆերսոնը լցրել էր միստեր Ադամսի համբերության բաժակը։

― Չե՛, լուրջ, պարոնայք, ― ասում, էր նա մեր համարում անցուդարձ անելով, ― մենք Բեկիի հետ որոշել ենք մեկնել։ Ո՛չ, ո՛չ, պարոնայք, ես ձեզ հիանալի հասկանում եմ։ Դուք գրող եք, հարկ է, որ լավ ծանոթանաք ամերիկյան կինեմատոգրաֆիային։ Այո՛, այո՛, դա ձեզ միանգամայն անհրաժեշտ է։ Բայց ես ու Բեկկին այստեղ անելիք չունենք։ Թողեք մենք գնանք Մեքսիկա։

Այս խոսքերով միստեր Ադամսը մահճակալին փռեց մեծ, ծալատեղերն արդեն ճղված քարտեզը և փորով ընկավ վրան։

― Մենք կգնանք Մեքսիկա․ կհանգստանանք ծովափին։ Բեկիի հետ արդեն գնացել ենք «Չեմբեր օֆ Կոմերս» և ինֆորմացիա վերցրել։ Բացի այդ, մենք հիմա կգնանք «Ա․ Ա․ Ա․» և այնտեղ էլ կվերցնենք ինֆորմացիա։ Այնպես չէ՞ Բեկկի։ Հենց սահմանի մոտերքը մի հիանալի տեղ կա, մեքսիկական Էնսենադո գյուղը։ Հրաշալի լողափ, լավ ճանապարհ։ Հետո կհանդիպենք Սան֊Դիեգոյում։ Այնտեղից սկսվում է մեր վերադարձի ճանապարհը դեպի Նյու֊Յորք։ Ի՞նչ եք կարծում, պարոնայք։

Չնայած այն բանին, որ ուղևորությունը մեծ բավականություն էր պատճառում Ադամս ամուսիններին, նրանք սկսեցին երկյուղել, որ մենք ժամկետին չենք վերադառնա Նյու֊Յորք։ Միևնույն ժամանակ առանց իրենց բեբիի սկսեցին թաղծել և ամբողջ օրերով փոքրիկ երեխաներ էին որսում, գրկում էին սեղմում կրծքներին, խեղդում համբյուրներով։ համբույրներով։ Հոլլիվուդում նշված ժամկետից ավելի մնալը վախեցնում էր նրանց։

― Եթե մենք Սան֊Դիեգոյից դուրս գանք դեկտեմբերի 26֊ին, ժամանակին կհասցնենք տուն վերադառնալ, ― ասում էր միստեր Ադամսը, քարտեզի վրա կարմիր մատիտով նկարելով մեր վերադարձի ճամփան։ ― Մեքսիկական սահմանի երկարությամբ կգնանք Էլ֊Պասո, հետո Սան֊Անտոնիոյի վրայով կընկնենք Նյու֊Օռլեան, իսկ հետո, կտրելով գրեթե բոլոր սև նահանգները, կհասնենք Վաշինգտոն։

Որքան էլ որ ափսոսում էինք մեր ուղեկիցներից բաժանվել, ստիպված էինք այդ անել, որովհետև Հոլլիվուդի հետ ծանոթանալը դեռ մի քանի օր էլ էր պահանջում։ Իսկ տանջել միստեր Ադամսին, ստիպելով քարշ գալ մեզ հետ ստուդիաները, շատ տմարդի բան կլիներ։ Մենք պայմանավորվեցինք դեկտեմբերի քսանհինգին հանդիպել Սան֊Դիեգոյում՝ Խաղաղ օվկիանոսի ափին, հենց մեքսիկական սահմանի մոտ գտնվող քաղաքում։ Եթե այդ օրը մենք չգնանք, ամուսինները ճամփա կընկնեն առանց մեզ, և մենք ստիպված կլինենք գնացքով հասնել նրանց։

Մեկնելուց քիչ առաջ մարդկանց մի մեծ հերթ տեսանք ռեստորանի մուտքի առջև։ Մշտական ցուցանակի վրա հագցված պաստառը ծանուցում էր, որ այստեղ փրկության բանակը ծննդյան ձրի ճաշ է տալու գործազուրկներին։ Ռեստորանի դռները փակ էին, մինչև ճաշ դեռ բավական ժամանակ կար։ Հերթը ցուցադրում էր ամերիկյան ամեն տեսակի ու ամեն տիպի գործազուրկների․ վաղուց չսափրած այտերով ու կզակով շրջմոլիկներից սկսած մինչև հեզ ծառայողը, որը դեռ չի հրաժարվել փողկապից և չի կորցրել երբևէ հասարակության մեջ վերստին մտնելու հույսը։ Այստեղ կանգանած կանգնած էին պատանիներ․ նրանք աճել ու մեծացել էին այն ժամանակ, երբ աշխատանքը չքացել էր, նրանք երբեք չէին աշխատել, ոչինչ անել չեն կարող, և տեղ չկա, որտեղ սովորեն աշխատել։ Եռանդով լի, ընդունակ այդ երիտասարդները ոչ ոքի պետք չեն։ Այստեղ կանգնած էին իրենց ամբողջ կյանքում աշխատած ծերունիներ, որոնք այլևս երբեք չեն աշխատելու, ընտանիքի հայրեր, ազնիվ աշխատավորներ, որոնք իրենց բանվորական կյանքի ընթացքում քիչ տերերի չեն հարստացրել․ սրանք ևս ոչ ոքի պետք չեն։

― Կապիտալիզմն իբրև մարդկանց շահ ու վաստակ բերող հասարակարգ, իբրև գոյության հնարավորություն տվող հասարակարգ, վաղուց մեռել է։ Բայց, դժբախտաբար, մարդիկ այդ դեռ չեն հասկացել։ Նրանք կարծում են, թե սա ժամանակավոր դժվարություն է, ինչպես լինում էր առաջներում։ Նրանք չեն հասկանում, որ կապիտալիզմը երբեք այլևս աշխատանք չի տա տասներեք միլիոն ամերիկյան գործազուրկներին։ Չէ՞ որ երեսուն թվականից սկսած ճգնաժամը նկատելիորեն թուլացել է, գործերն անհամեմատ լավ են գնում, իսկ գործազրկությունը չի պակասում։ Մարդկանց փոխարինել են նոր մեքենաները և արտադրության ռացիոնալիզացիան։ Աշխարհի ամենահարուստ երկիրը, «աստծո երլիրը»երկիրը», ինչպես այն անվանում են ամերիկացիները, մեծ երկիրը ի վիճալի չէ իր մարդկանց ապահովելու ո՛չ աշխատանքով, ո՛չ հացով, ո՛չ կացարանով։

Վերջապես տեսադաշտից անհետացան մարդկային ձեռքի բոլոր ստեղծագործությունները, և մեր առջև բացվեց լայնածավալ, հպարտ ու հանդարտ օվկիանոսը։ Տեղատվության ժամն էր, և օվկիանոսը բավական հեռացել էր ափերից։ Ծովային խոնավ հատակը անդրադարձնում էր մայրամուտի արևը։ Երկու արևներն էլ (իսկականն ու անդրադարձածը) սրնթաց սրընթաց վազում էին գնացքի հետևից։ Արևն արագորեն իջնում էր հորիզոն, գնալով ավելի էր կարմրում, տափակում ճխլտվում ու կորցնում իր ձևը։ Այժմ դա մի թոշնած, ամեն տեսակ հանդիսավորությունը կորցրած լուսատու էր։ Իսկ օվկիանոսը շարունակում էր ընթանալ գնացքի կողքով՝ կապտականաչ ու մեղմ ալիքներ թավալելով, առանց իրար անցնելու և իր վրա ուշադրություն հրավիրելու։

― Պարոնայք, ― բացականչեց Ադամսը, երբ հազիվ ոտք էինք դրել կառամատույցի վրա։ ― Գիտե՞ք ով էր առաջին մարդը, որին մենք տեսանք մեքսիկական հողի վրա։ Ամենաառաջինը, որ հանդիպեց մեր ճանապարհին։ Այո, այո, պարոնայք, դա թերեկյան մի կոզակ էր։ Ամենաիսկական թերեքյան կոզակ։ Հիանալի խոսում է ռուսերեն, իսկ իսպաներեն՝ ոչ մի բառ։

Բազմամղոն հիանալի լողափի դիմաց երկար շարքով կանգնած էին բնակելի խցիկներ։ Նույնիսկ հիմա, ձմերը ձմեռը նրանցից մի քանիսում բնակվում էին։ Նրանց առմուտքերին տաքանում էին մի տեսակ ինքնուրույն դնչիկներով աղջիկներ․ սրտառուչ վայրենինուհիներ, որոնք դեպի բնությունն էին փախել խստաբարո և հարուստ ծնողներից, մեծ քաղաքների դղրդյունից և խելացնորությունից։

Իսպանական միսիսայի միսիայի հին շենքի մոտից թեքվեցինք արևելք, դեպի տուն։

Մենք դուրս եկանք «Օլդ Սպենիշ տրեյլ» իսպանական հին կածանը։ Բետոնը, ասֆալտը և մանրախիճը խիստ կերպարանափոխել էին հին ճանապարհը։ Կոնվիստադորները Կոնկիստադորները թերևս չճանաչեն հիմա այս հին վայրերը։ Այնտեղ, ուր սուլում էր հնդկացու փետրավորած նետը, այժմ կանգնած է «գազոլին ստեյշենը»․ կոմպրեսորն արագ շնչելով, օդ է մղում ավտոմոբիլային կամերայի մեջ։ Եվ այնտեղ, ուր իսպանացիները, իրենց կաշվե և պողպատե սպառազինության ծանրության տակ շնչակտուր լինելով, քարշ էին գալիս հազիվ նկատելի կածանով, այժմ անցնում է ամերիկյան սովորական «հայ֊վեյը»՝ բարձր կարգի, երբեմն նույնիսկ թեքուղիներ ունեցող ճանապարհը։

«Լաս֊Պալմաս» կեմպը, որտեղ մենք իջևանեցինք, իրենից ներկայացնում էր կեմպի թե հյուրանոցի նման մի բան։ Այստեղ արդեն կար հոլլ՝ տակառների մեջ դեկորատիվ բույսերով, ճոճաթոռներով և փափուկ գահավորակներով, դրանով այն նմանվում էր հյուրանոցի և առիթ էր տալիս ուղևորի սիրտը հպարտությամբ լցնելու (հիշու՞մ եք՝ «Թող ձեր սիրտը հպարտուցյամբ հպարտությամբ լցվի, երբ արտասանելու լինեք ձեր իջևանած հյուրանոցի անունը»): Մյուս կողմից, սենյակի վարձագինը մեծ չէր և որոշակի հասկացնել էր տալիս, որ «Լաս֊Պալմասը», այնուամենայնիվ, կեմպ է։ Մի խոսքով, դա հարմար ապաստան էր։ Տերը երեսուն տարի առաջ երրորդ կարգի նավասենյակով Ամերիկա եկած ավստրիական գերմանացի էր։ Այժմ, բացի կեմպից, նրան է պատկանում նաև «Կալիֆոռնիա֊օթել» չորսհարկանի շենքը՝ սրճարանով և ընդհանուր ճաշասեղանով։ Ուստի նրա դեմքից չի իջնում ամերիկյան լավատես ժպիտը, որը մոտեցնում է նրան միստեր Մաքս Ֆակտորին և այլ բախտավորներին։

Բենսոն գնալիս մենք անցնում էինք կակտուսների հսկայական դաշտերով։ Դրանք «ջայենտ֊կակտուսներ» էին ― հսկա կակտուսներ։ Աճում էին խմբերով և միայնակ ու նման էին հազար անգամ խոշորացված և դիք կանգնեցրած վարունգների։ Նրանք պատած էին փորակներով, ինչպես կորնթոսյան սյուները, և մազերով, ինչպես կապկի թաթերը։ Նրանք ունեն կարճ ու հաստ ձեռիկներ։ Այդ ելուստները անասելի արտահայտիչ են դարձնում այդ հսկա կակտուսները։ Կակտուսներից մի քանիսը աղոթում են՝ , ձեռքերը դեպի երկինք բարձրացրած, մյուսները գրկախառնվում են, երրորդները երեխա են օրորում։ Իսկ մի քանիսը կանգնած են հպարտ անդորրությամբ՝ վերից նայելով անցորդներին։

Երբ միստեր Ադամսը խանութպանի պիջակի օձիքից բռնած, սկսեց հարձուփորձ հարցուփորձ անել, թե մարդիկ ի՞նչ են անում Բենսոում, տերը պատասխանեց․

Կամրջի մեքսիկական կողմում ևս սահմանապահ կայան կար, բայց այնտեղ ոչ ոքի և ոչինչ չհարցրին։ Տնակի մոտ, ճիշտ է, կանգնել էր զաֆրանադեմ մի տղամարդ կեղտոտ վզով, ոսկե եզրակավոր մուգ խակի գույնի շլացուցիչ համազգեստով։ Բայց մեքսիկական սահմանապահի դեմքին լիակատար արհամարանք արհամարհանք կար իր վրա դրած պարտականությունների նկատմամբ։ Դեմքին գծագրված էր հետևյալը․ «Այո, դառը ճակատագիրը հարկադրել է ինձ կրել այս գեղեցիկ համազգեստը, բայց ես իմ գեղեցիկ ձեռքերը չեմ կեղտոտի, ստուգելով ինչ֊որ կեղտոտ թղթեր։ Ոչ, այդ բանը չսպասեք ազնվազարմ Խուան֊Ֆերդինանդ֊ խրիստոֆոր Խուան֊Ֆերդինանդ֊Խրիստոֆոր Կոլումբոսից»։

Կրկեսի հրապարակը շրջապատված էր անկտուր, շատ գեղեցիկ և կոպիտ կառուցված ամֆիթատրոնով։ Շենքը, ըստ բնույթի, ժողովրդական էր, հասարակ, բոլորովին զուրկ զարդարանքից։ Հանդիսականներին, որոնք վախենում էին ցեմենտահատակի վրա մրսելուց, վարձով տալիս էին հարդով լցված, տափակ, զոլավոր մինդարներ։ Տղաներից բաղկացած նվագախումբը բարձրաձայն և կեղծ տոնով փոխհարում փողհարում էր իսպանականացրած քայլերգեր։ Նվագախմբի տղաները զուգված էին մուգ պիջակներով, կանաչ փողկապներով, մեծահովար գլխարկներով և սպիտակալամպաս մոխրագույն շալվարներով։ Կլոր հրապարակում սփռված էր մաքուր ավազ։

Այս ամբողջ տեսարանում ամենից ծանրն այն էր, որ ցուլը մեռնել չէր ուզում և վախենում էր իր հակառակորդներից։ Բայց և այնպես նրան խիստ զայրացրին, և նա հարձակվեց տորեադոր աղջկա վրա։ Աղջիկը չէր կարողանում խույս տալ և ցուլը մի քանի անգամ իր ուժեղ կողով հրեց նրան։ Աղջիկը ցավից ծամածռություններ էր անում, բայց շարունակում էր կարմիր թիկնոցը թափահարել ցլի աչքերի առջև։ Ցուլը նրան պոզերով հրեց, տապալեց ավազի վրա և վրայով անցավ։ Ցուլի ուշադրությունը շեղեցին փորձված հանգիստ տղամարդիկ։ Այդ միջոցին աղջիկը ոտքի ելավ և, վնասված տեղերը տրորելով , գնաց դեպի ցանկապատը, որտեղ գտնվում էր սուսերապահը։ Այժմ մենք նրան տեսնում ենք մոտիկից, մի մետր հեռավորությունից։ Նա ծանր :շնչում էր։ Նրա տորեադորական թավշյա ժիլետի կարը քանդվել էր։ Այտոսկրի վրա չանգռվածք կար։ Նա մեքսիկացու ձեռքից վերցրեց սուսերը, փոքր֊ինչ հեռացավ արգելապատից և դեմքը պատշգամբին դարձնելով, որտեղ նստած էին քաղաքի պետերը, հանեց գլխարկը։ Պատշգամբից թաշկինակ թափահարեցին, և աղջիկը, մանկան պես խորը շունչ քաշելով, գնաց դեպի ցուլը։

Վրա հասավ վճռական պահը։ «La Gitanita»֊ն նշան բռնեց և սուսերը խրեց ցուլի վիզը, հենց պոզերի հետևը։ Լավ նրան բռնած և բավական խոր մտած սուսերը սպանում է ցուլին։ Ասում են, դա մեծ էֆեկտ է։ Մի հարված, և ցուլն ընկնում է հաղթողի ոտքերի տակ։ Բայց աղջիկը չկարողացավ սպանել ցուլին։ Նա ծակում էր թույլ և անշնորք։ Ցուլը փախավ, տանելով վզի վրա օրորվող սուսերը։ Աղջիկը ստիպված էր մի քանի պահ նվաստացուցիչ ապրումներ ունենալ, երբ բանդերիլյոնները ընկել էին ցուլի հետևից՝ սուսերը վզից հանելու համար։ Այդպես կրկրնվեց կրկնվեց մի քանի անգամ։ Ցուլը հոգնեց, աղջիկը նույնպես։ Վարդագույն փրփուր երևաց ցլի դնչին։ Նա դանդաղ շրջում էր հրապարակում։ Մի քանի անգամ մոտեցավ փակ դարպասներին։ Մենք հանկարծ լսեցինք գյուղական խաղաղ բառաչ, հեռավոր ու օտար այն ամենից, ինչ արվում էր կրկեսի հրապարակոմ։ Որտեղի՞ց կարող էր այստեղ կով հայտնվել։ Ախ, հա՜, ցուլ։ Նա մի քանի անգամ էլ ոտները քարշ տվեց և կամաց, կամաց ծնկի եկավ։ Այդ պահին հրապարակում հայտնվեց քաղաքացիական կոստյումով հաղթանդամ մի մարդ և փոքրիկ դաշյունով ցլին մորթեց։

Աղջիկը լաց եղավ վրդովմունքից, ամոթից և ցավից։ Հասարակությունը դժգոհ էր։ Միայն հետո, երբ երկրորդ քույրը՝ «La Gordobestita»֊ն, սպանում էր հաջորջ հաջորդ ցուլին, առաջինին հնարավորություն տվեցին վերականգնել իր պատիվը, և նա բավական ճարպկորեն մի քանի անգամ ցլին բաց թողեց իր ազդրից մեկ սանտիմետր հեռավորության վրա, խաբելով նրան կարմիր թիկնոցով։ Լսվեցին ծափահարություններ, աղջիկը վերստին ծաղկեց, և հասարակությանը մի քանի բալետային ողջյուններ տվեց։

Վտիտ մեքսիկացին փալասով բանիմացորեն սրբում էր իրեն վերադարձված արյունոտ սուսերը։ Ձիերը, քարշ տալով, տարան մեռած անասունին, և հրապարակ բաց թողին երրորդ, առաջինի պես փոքր և սև ցուլին։ Այս ցուլն էր գիտեր, որ գլխին խաղ են խաղալու։ Սրա վիճակը ևս ցավալի էր․ «La Gordobestita»֊ն նույնպես մորթում էր տանջալիորեն երկար ու անշնորք և, ի վերջո, այս ցլին էլ մորթեցին դաշյունով։ Սարսափելի է կյանքից մահին անցնելու պահը։ Ցուլը հանկարծակի ընկնում է, նրա կոպիտ մարմնի ներսում ինչ֊որ բան է տեղի ունենեում, գալիս է օրհասը։ Նայելն ամոթալի է և սարսափելի, ասես ինքդ մասնակցել էս անկյունից կատարվող սանության։սպանության։

Միգուցե կատղի կատաղի ցուլերի և նշանավոր ցլամարտիկի մենամարտն ունի սպորտային տեսք, միգուցե։ Բայց այն, ինչ մենք տեսանք Մեքսիկայի գավառական քաղաքում, զզվանք էր առաջացնում։

Սակայն վատթարագույնը առջևումն էր։ Ծաղրածուի դիմակներով և կոստյումներով երեք ցլամարտիկ, որոնց կրցքերըկրծքերը, կողերը և հետույքները հարվածներից պաշտպանված էին բարձերով, կես ժամ ծաղր ու ծանակի ենթարկեցին չորրորդ ցուլին։ Սկզբում դա սովորական կրկեսային մնջախաղ էր, որը սովորաբար վերջանում է նրանով, որ ծաղրածուները հրապարակից փախչում են իրար մեջքի հեծած, իսկ հետո նորից հայտնվում են՝ հասարակությանը գլուխ տալու, դիմակները հանելու և իրենց իսկական, չշպարված, խելացի դեմքերը ցույց տալու համար։

Բայց այստեղ մնջախաղը վերջացավ նրանով, որ ցլին մորթեցին։ Այնքան անակնկալ ու սարսափելի էր այդ, որ մենք վեր կացանք։ Մուտքին դեռ չհասած, տեսանք, որ ցլին քարշ տալով տանում են։ Նրա ազնվացեղ, սև դունչը ծանր ու տանջալից քարշ էին տալիս ավազի վրայով, իսկ կուրացած աչքերը ուշադիր և խիստ նայում էին բառաչող և խրխջացող հանդիսատեսներին։ Հասարակությունը գլխարկներ էր գցում տորեադորներին, և վերջիններս ճարպկորեն ետ էին նետում։ Մենք դանդաղ անցնում էինք Խուարեց քաղաքի վատ լուսավորված փողոցներով։ Հնչում էին կիթառները։ Երիտասարդ մարդիկ միհարկանի խրճիթների ծեփաթափ պատերին հենված՝ լարերին էին տալիս։ «Լոբբի N № 2» ռեստորանից լսվում էր մեքսիկական կրքոտ երգ։ Մռայլ էր մեր հոգին։

Նախքան Էլ֊Պասո ընկնելը, մենք բավական երկար ժամանակ Միացյալ Նահանգներում էինք և կարգին շրջեցինք երկրով մեկ։ Մենք այնպես էինք ընտելացել լավ ճանապարհներին, լավ սպասարկման, մաքրության և հարմարավետուցյանհարմարավետության, որ դադարել էինք այդ ամենը նկատելուց։ Բայց բավական էր միայն մեկ օր լինել Մեքսիկայում, որ վերստին, ըստ արժանվույն, գնահատեինք Միացյալ Նահանգների նյութական բոլոր նվաճումները։

Եեիտասարդն Երիտասարդն ընդունեց հեռագիրը, ականջի հետևից դուրս քաշեց իր մատիտը և բառերն արագ հաշվելով , ասաց․

Ամերիկայում գոյություն ունի հետաքրքիր առևտրական հաստատություն՝ «Մեյլ֊օրդեր֊հաուզ»։ Իսկապես ասած, նման հիմնարկություններ հայտնի են և Եվրոպայում, բայց սովորաբար հաջողություն չեն ունենեում և սնանկանում են։ Դա առևտուր է փոստով։ Այստեղ ամեն ինչ կառուցված է սերվիսի վրա։ Եթե սերվիսը վատ լինի, ապա չի օգնի ոչ ապրանքի որակը, ոչ հիմնարկի պետի շքեղ կաբինետը։ «Մեյլ֊օրդեր֊ հաուզը» սպասարկում է գլխավորապես ֆերմերներին։ Գնացուցակով այդ հաստատությունում կարելի է պատվիրել ամեն ինչ, ասեղից սկսած մինչև տան ամբողջ կահավորանքը։ Այդ գործի հաջողությունը կառուցված է այն բանի վրա, որ ուզածդ պատվերը կատարվում է քսանչորս ժամվա ընթացքում և ոչ մի վարկյանով վայրկյանով ավելի, անկախ այն բանից, թե ինչ է պատվիրված՝ հարյուր գլանակ, թե դաշնամուր, և անկախ այն բանից, թե ուր պետք է հասցնել ապրանքը՝ Հինգերորդ ավենյու, թե Դակոտա նահանգի մի փոքրիկ տնակ։ Եթե իրը դուր չեկավ, կարող է ետ ուղարկվել «Մեյլ֊օրդեր֊հաուզ», իսկ վստահված դրամն անմիջապես կվերադարձվի, չհաշված լոկ մի քանի ցենտ փոստային ծախսերը։

Սերվիսը հարգելու զգացմունքների, ինչպես և ժողովրդի բոլոր զգացմունքների վրա հիանալի խաղում են քահանաները և բանկիրները։ Ընդունված է ասել, որ քահանաները ժողովրդին սերվիս են տալիս։ Ճիշտ է ժամասացությունը հենց այդպես էլ կոչվում է՝ «սերվիս», բայց եկեղեցին սիրում է գործադրել նաև այդ բառի փոխաբերական իմաստը։ Մարդկանց ուղեղների մեջ մտցնում են այն միտքը, թե եկեղեցին ծառայաում ծառայում է ժողովրդին։

― Ա՛հ, Բեկկի, ― բացականչեց ծերուկը, ― ինչպե՞ս կարող ես այդպես ասել՝ «վերադառնա՜նք»։ Մինչև ռեստորան քիչ է մնացել։ Ես լավ հիշում եմ այդ տեղը։

Նոր տարին բուռն կերպով դիմավորելուց հետո առավոտյան «Ռոբերտ Ի․ Լի» հյուրանոցում արթնացանք մի ջերմ ցանկությամբ՝ մեկնել։ Մեկնել որքան կարելի է շուտ, այս րոպեիս, այս վարկյանիս։ վայրկյանիս։ Զուր էր միստեր Ադամսը մեզ համոզում, թե Սան֊Անտոնիոն հիանալի քաղաք է, որ աններելի հիմարություն կլինի քաղաքը չդիտել («Չէ՛, լուրջ, պարոնայք»), որ մենք ոչինչ չենք հասկանում և չենք ուզւում ուզում հասկանալ․ մենք թախիծով կրկնում էինք միևնույն բանը․

Ամեն անգամ մի որևէ քաղաքից դուրս էինք գալիս այնպես, որ իրիկնամուտին ընկնենք մի ուրիշ քաղաք, օրվա ընթացքում արագ անցնելով տասնյակ փոքր ու մեծ Մեյն֊սիթիներ, Ադամս ամուսինները առջևում, մենք՝ հետևում և մեր արանքում հերթական հիչ֊հայկերը՝ ճամպրուկը ծնկներին դրած։ Բայց երբեք այսպես չէինք շտապել։ Թվում էր, թե մեր մեքենայի անթերի մոտորը սնվում է ոչ միայն գազոլինով, այլև մեր մեջ եռացող անհամբերությամբ․ շուտ՝ դեպի Նյու֊Յորք, շուտ՝ շոգենավ, շուտ դեպի Եվրոպա։ Ավտոմոբիլային ուղևորության երկորդ երկրորդ ամիսը մոտենում էր իր վախճանին։ Սա շատ կարճ ժամանակաշրջան է այսպիսի մեծ և հետաքրքիր երկրի համար։ Բայց մենք պռնկեպռունկ լցված էինք Ամերիկայով։

― Գրո՛ղը, գրո՛ղը տանի։

Գերեզմանոցից գնացինք լուսանկարչական խանութ ապարատը նորոգել տալու։ Այն պահին, երբ միստեր Ադամսը տանտիրուհու հետ զրուցում էր քաղաքի հետագա զարգացման հեռանկարների(հեռանկարները վատ էին) և առևտրի մասին (առևտուրն էլ էր վատ գնում), խանութ մտավ շատ գեղեցիկ մի երիտասարդ, սև աչքերով և ֆրանսիական կոր քթով։

Նյու֊Օռլեանը գեղեցիկ քաղաք է։ Շատ դուր եկավ մեզ, բայց Սան֊Անտոնիոյում Նոր տարվա երեկոյան մեր ավտոմոբիլային խմբին համակած անտարբերության և ձանձրույթի զգացումը, երկար ժամանակով սկսած համատարափ անձրևի նման, իսկի անցնելու միտք չուներ։ Մենք քաշել էինք ճանապարհորդուցյան ճանապարհորդության սերուցքը։ Մարդը հարմարեցված չէ մշտապես բավականություն ստանալու։ Այդ իսկ պատճառով Նյու֊Օռլեանի բովանդակ գեղեցկությունը ընկալում ենք խելքով։ Հոգին լուռ էր։

Որքան առաջ էինք շարժվում Հարավային նահանգներով, այնքան հաճախ էինք հանդիպում նեգրերի համար ստեղծած ամեն տեսակի սահմանափակումների։ Մերթ դրանք առանձին ղուգարաններ զուգարաններ էին «գունավորների համար», մերթ հատուկ նստարան՝ ավտոբուսի կանգառում կամ առանձին բաժանմունք՝ տրամվայում։ Այստեղ նույնիսկ հատուկ եկեղեցիներ կային, օրինակ, սպիտակ բապտիստների և սև բապտիստների համար։ Երբ բապտիստական աստվածը մի քանի տարուց հետո հայտնվի երկրի երեսին, որպեսզի ոչնչացնի միմյանց օգնող սովետական աթեիստներին, նա կհիանա Ամերիկայի հարավում եղած իր հիմնարկություններով։

Բարեբախտաբար, մարտկոցի մտքովն անգամ չէր անցել գրողի ծոցը գնալ։ Լարերը պարզապես փսքր֊ինչ փոքր֊ինչ խոնավացել էին, և չորանալուն պես մոտորն սկսեց աշխատել։

― Իսկ ինչու՞ է այդպես։ Մի՞թե ներգրերը նեգրերը վատ աշխատողներ են։

Հեների Հենրի Ֆորդը իր դիրքով գրեթե անհասանելի դեմք է ամերիկյան հասարակության մեջ։ Եվ ահա մեկ անգամ նա մտնում է իր գործարանի շենքերից մեկը, որտեղ մի քանի ինժեներներ կային, սեղմում է նրանց ձեռքը և սկսում խոսել գործի մասին, որի համար եկել է։ Խոսակցության պահին ծերունի Հենրին անհանգիստ տեսք ուներ։ Ինչ֊որ մի միտք տանջում էր նրան։ Մի քանի անգամ խոսքը կիսատ էր թողնում, որոշակի փորձելով ինչ֊որ բան հիշել։ Վերջապես նա ներողություն է խնդրում զրուցակիցներից, ընդհատում խոսակցությունը և մոտենում սենյակի հեռավոր անկյունում նստած երիտասարդ ինժեներներին։

Եվ այսպես, տասը հազար մղոն անելուց հետո մենք հայտնվվեցինք հայտնվեցինք Միացյալ Նահանգների մայրաքաղաքում։

Մեր առջև, կլոր առանձնասենյակի խորքում, որի պատերին կախված էին միսիսիպյան շոգենավեր պատկերող հինավուրց վիմատիպ նկարներ, իսկ փոքրիկ որմնախորշերում դրված էիմ ռազմանավերի մոդելներ, միջին չափի գրասեղանի հետեևումհետևում, ծխացող սիգարը ձեռքին և գեղեցիկ քթին չեխովյան պենսնե, նստել էր Ֆրանկլին Ռուզվետը՝ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների պրեզիդենտը։ Նրա հետևում փայլատակում էին ազգային երկու դրոշների աստղերն ու զոլերը։

Սկսվեցին հարցեր։ Թղթակիցները հարցնում էին, պրեզիդենտը պատաս;անում պատասխանում էր։

Այդ ամբողջ արարողությունը, իհարկե, փոքր֊ինչ պայմանական է։ Բոլորին հայտնի է, որ պրեզիդենտը առանձնապես ոչ մի գաղտնիք բաց չի անելու ժուրնալիստներին։ Մի քանի հարցերի պրեզիդենտը պատասխանում էր լուրջ և բավական հանգամանորեն, մի քանիսին պատասխանում էր կատակով (դա այնքան էլ հեշտ բան չէ՝ շաբաթական երկու անգամ պատասխանել հարյուրավոր համառ ժուրնալիստների հարցերին), մի քանիսին պատասխանում էր, թե այդ մասին կխոսի հետևյալ աբգամ։անգամ։

Փոքրիկ դահլիճի մի ծայրում աթոռներ էին դրված, մյուսում՝ սեղան, որի շուրջը տեղի էր ունենեում ունենում հարցաքննությունը։ Սեղանի վրա ոչ կանաչ մահուդ էր փռված, ոչ կարմիր, դա մի երկար, ողորկուն սեղան էր։ Ամեն ինչ շատ հասարակ էր։ Միլիարդատիրոջ աթոռի կողքին, հատակին ընկած էր նրա հաստ, արդեն ոչ նոր պորտֆելը։ Մորգանը շրջապատված էր իր իրավունքներով և խորհրդատուներով։ Նրանք շատվոր էին, մի քանի տասնյակ մարդիկ ― ալեհեր և կարմրադեմ, հաստ ու ճաղատ կամ երիտասարդ՝ խորաթափանց աչքերով, և դրանք զինված էին փաստերով, տեղեկանքներով, փասթաթղթերով, մեծածավալ գրքերով և թղթապանակներով։ Մորգանյան կտրիճների այդ ամբողջ բանդան իրեն միանգամայն ազատ էր զգում։

Նախագահում էր վտիտ, ներշնչված, գրեթր գրեթե ռուսական դեմքով սենատոր Նայը (նրան շատ կսազեր շեղօձիք վերնաշապիկը): Հարցաքննությունը վարում էր կլորադեմ և կենսուրախ սենատոր Կլարկը։ Իսկույն երևում էր, որ նրան դուր է գալիս Ջոն Պիրպոնտ Մորգան֊կրտսերին հարցաքննելը։

Դրանցից տասներեք միլիոնը արդեն շատ տարիներ է, ինչ աշխատանք չունի։ Ընտամիքների Ընտանիքների հետ միասին դա կազմում է բովանդակ երկրի քառորդ մասը։ Իսկ տնտեսագետները գտնում են, որ Միացյալ Նահանգների տերիտորիայում այսօր իսկ կարելի է կերակրել միլիարդ մարդ։

Մենք շարունակ խոսում էինք Սովետական Միության մասին, զուգահեռներ էինք անց կացնում, համեմատություններ անում։ Մենք նկատել էինք, որ սովետական մարդիկ, որոնց հաճախ էինք հանդիպում Ամերիկայում, համակված էին նույն զգացմունքներով։ Չէր լինում մի խոսակցություն, որը վերջ ի վերջո չհանգեր Միությունը հիշելուն․ «Իսկ մեզ մոտ այսպես է», «իսկ մեզ մոտ այնպես է», «լավ կլիներ այս բանը մեզ մոտ մտցնել», «այս բանը մեզանում ավելի լավ են անում», «այս մեկը մենք դեռ չենք կարողանում անել», «այս բանը մենք արդեն յուրացրել ենք»։ Սովետական մարդիկ արտասահմանում պարզապես ուղևորներ, գործուղված ինժեներներ կամ դիվանագետներ չեն։ Դրանք բոլորն էլ սիրահարված, իրենց սիրո առարկայից կտրված և յուրաքանչյուր րոպե նրան հիշող մարդիկ են։ Դա մի հատուկ հայրենասիրություն է, որ հասկանալի չի կարող լինել, ասենք, ամերիկացուն։ Ամերիկացին, ամենայն հավանականությամբ, լավ հայրենասեր է։ Եվ եթե նրան հարցնելու լինես անկեղծորեն կասի, որ սիրում է իր երկիրը, ընդ որում կպարզվի, որ նա չի սիրում Մորգանին, չգիտե և չի ուզում գիտենալ այն մարդկանց ազգանունները, որոնք նախագծել են Սան֊Ֆրանցիսկոյի կախովի կամուրջները, չի հետաքրքրվում, թե ինչու Ամերիկայում տարեցտարի ուժեղանում է երաշտը, ով և ինչու է կառուցել Բոուլդեր֊դամը, ինչու Հարավային նահանգներում լինչի են ենթարկում նեգրերին, և թե ինչու ինքը պետք է սառեցրած միս ուտի։ Նա կասի, որ սիրում է իր երկիրը։ Բայց նա միանգամայն անտարբեր է գյուղատնտեսության հարցերի նկատմամբ, քանի որ ինքը գյուղացի չէ, արդյունաբերության հարցերի, քանի որ ինքը արդյունաբերող չէ, ֆինանսական հարցերի, քանի որ ֆինանսիստ չէ, արվեստի հարցերի, քանի որ արտիստ չէ և ռազմական հարցերի, քանի որ զինվորական չէ։ Նա աշխատավոր մարդ է, շաբաթական ստանում է իր երեուն երեսուն դոլարը և թքել է Վաշինգտոնի ու նրա օրենքների վրա, Չիկագոյի և իր բանդիտների, Նյու֊Յորքի՝ իր Ուոլ֊սթրիթով հանդերձ։ Իր երկրից նա միայն մի բան է խնդրում․ հանգիստ թողնել իրեն և չխանգարել ռադիո լսելուն և կինո գնալուն։ Ա՛յ, երբ նա գործազուրկ կլինի, այդ դեպքում ուրիշ բան։ Այդ դեպքում նա կսկսի մտածել այդ ամենի մասին։ Ո՛չ, նա չի հասկանա, թե ինչ բան է սովետական մարդու հայրենասիրությունը, որը սիրում է ոչ թե իր իրավաբանական հայրենիքը, որը միայն քաղաքացիության իրավունք է տալիս, այլ շոշափելի հայրենիքը, ուր իրեն են պատկանում հողը, գործարանները, խանութները, բանկերը, դրեդնոուտները, սավառնակները, թատրոններն ու գրքերը, որտեղ ինքն է այդ ամենի քաղաքագետն ու տնորենը։

Հյու֊Լոնգը խորհուրդ է տալիս բաժանել հարստությունը։ Հրապարակ են գալիս մի թերթ թուղթն ու մատիտը։ Ընտրողը, փնչացնելով, գումարում է, բազմապատկում, հանում և բաժանում։ Դա խիստ հետաքրքիր զբաղմունք է։ Ա՛հ, կեցցե այդ Հյու֊Լոնգը։ Յուրաքանչյուրը մեծ գումար կստանա։ Մարդիկ այնպես են տարված այդ տարրական թվաբանությաբթվաբանությամբ, որ բնավ չեն մտածում, թե ինչպես վերցնել այդ միլիոնները։

Միստեր Տաունսենդից հետո ելույթներ ունեցան դահլիճը լցրած ծերունիներն ու պառավները։ Նրանք գնում էին բեմ և հարցեր էին տալիս , որոնց պատասխանում էր մտածողը։

Զարմանալի գեղեցիկ է Նյու֊Յորքը։ Բայց ինչու՞ ես թաղծել թախծել սկսում այդ մեծ քաղաքում։ Տներն այնքան բարձր են, որ արևի լույսն ընկնում է միայն վերին հարկերի վրա։ Եվ ամբողջ օրը քեզ չի թողնում այն տպավորությունը, որ արևը մայր է մտնում։ Հենց առավոտվանից մայրամուտ է։ Երևի հենց դրանից էլ այդպես թաղծալի է Նյու֊Յորքում։

«Բրոմո֊զելցերը»՝ գլխացավի դեմ գործածվող խմիչքը, վաճառվում է ամենուրեք, նարնջահյութի, սուրճի և լիմոնադի հետ հավասար։ Շուտով «Բրոմո֊զելցերը» կմտցվի ճաշացանկի մեջ։ Ճաշն այսպիսին է լինելու․ առաջինը՝ «բրոմո֊զելցեր», երկրորդը՝ «չիլի» ― մեքսիկական սուպ, երրորդը՝ «սոլ» ձուկ, իսկ անուշեղեն՝ դարձյալ «բրոմո֊զելցեր»։ Եվ եթե միայն Նյու֊Յորքում շատ ավելի հեռախոսներ կան , քան բովանդակ Անգլիայում, ապա, անտարակույս, հենց նույն Նյու֊Յորքում, օրվա ընթացքում շատ ավելի գլխացավի դեղորայք են գործածում, քան Անգլիան՝ կես տարում։ Նյու֊Յորքի ավելի խաղաղ շրջաններում, բնակարաններն ավելի թանկ արժեն, նրա համար, որ այստեղ աղմուկ քիչ կա։ Նյու֊Յորքում լռություն են վաճառում, և այդ ապրանքը թանկ արժե։ Դա անգլիական կոստյումի պես մի բան է։ Թանկ արժե, բայց լավն է։

Վերջին անգամ ավտոբուսի իմպերիալում նստած, անցանք հինգերորդ ավենյուով։ Ցուցափեղկերից մեզ էին նայում վարդագույն ականջներով մանեկենները։ Ավտոմոբիլների արանքով անցնում էին կրկեսի երեք փղեր, հրավիրելով նյույորկցիներին նյույորքցիներին այցելել երեկոյան ներկայացումը։