Changes

Պատահաբար ձեռքս ընկան ձեր թերթի մի քանի հազարները և նրանցից երեքում (1989, նոյ. 10, գեկտ. 19, 22) կարդացի խստաշունչ ընդդիմախոսություններ իմ «Երրորդ ուժի բացառման օրենքը» հոդվածի վերաբերյալ։

Պ. Ս իքայելյանր նախ խոսում է լենինյան ազգայիՆ\ դԸո,յթի հայօգոսո լինելու մասին՝ ակնարկ չանելով, որ ըստ այդ դրույթի 1921 թ. Արցախն ու Նախիջևանը նվիրվեց, Ագրբ նշանին, իսկ Կարսն ու Իգդիրը Թուրքիային։ Այնուհետև.1 գալիս են կեղծիքները, նա գրում է, թե իբր իմ հոդվածում առաջարկ կա Հայաստանը հանել ԽՍՀՄ֊ի կազմից, թեև դրա՚ ակնարկն անգամ չեմ արել, գրում է, թե ես իբր Թուրքիայի հետ «բարեկամ ական ր ան ակցութ յուններ» եմ աոաջարկելՀ թեև խոսքս սոսկ բան տկցու թյունների մասին էր եղել և այլն։ (առանց բարեկամականի), թե իբր իմ հոդվածում խոսք կա մեր պատմական հողերից հրաժարվելու մասին, մինչդեռ հոդերից հրաժարվելու ու նման բաների վերաբերյալ ոչ մի խոսք չկա։

Պ. Ս իքայելյանն ինձ մեղադրում է նաև այսպես, իբր ես չեմ թողնում, որ հայերս թուրքերին <(անպտուղ հայհոյենք»ւ\ Սայց ես ո վ եմ, որ նման բան թողնեմ կամ չթողնեմ, պ. Մի*\ քայելյան, հայհոյեք որքան կուզեք, արդեն շատ տարիներ է, | ինչ հայհոյում ենք, միայն բացատրեք, թե մինչև հիմա այդ | հայհոյանքից ինչ օգուտ է ստացել հայ ժողովուրդը և նոր յ հայհոյանքներից ինչ օգուտ կարող է ստանալ առաջիկայում։ Գուցե կարծում եք, թե մեր հայհոյանքից թուրքերը մեղմա~– բարո են դառնում։ Արդյոք չե՞ք սխալվում։