Changes

:Զանգը մոլեգնորեն հնչեց, և երբ միսս Փարկերը վերցրեց լսափողը, մի կատաղի ձայն, հյուսիս-իռլանդական հյուսիս֊իռլանդական ականջ ծակող արտասանությամբ, բղավեց. :― Ֆարինգտոնին ուղարկեք ինձ մոտ։ բղավեց․

:Մարդը կիսաձայն մրթմրթաց. «Թող կորչի» և աթոռը ետ հրեցՄիսս Փարկերը վերադառնալով իր գրամեքենայի մոտ, որ տեղից վեր կենա։ Երբ ոտքի կանգնեց, նա բավական բարձրահասակ էր ու ամրակազմ։ Դեմքն ուռած էր. մուգ– գինեգույն, հոնքերն ու բեղը՝ շիկավուն, աչքերը փոքր-ինչ դուրս պրծած էին, իսկ սպիտակուցները՝ պղտոր։ Նա բարձրացրեց ասաց սեղանի փեղկը և, անցնելով այցելուների կողքով, ծանր քայլերով դուրս եկավ գրասենյակից։ ետևում նստած գրագրին․

:Դժվարությամբ բարձրացավ աստիճաններով մինչև երկրորդ հարկի հարթակը, որտեղ դռներից մեկին պղնձյա մի ցուցանակ էր փակցված «Միստր Օլեյն» մակագրությամբ։ Նա կանգ առավ հոգնածությունից ու զայրույթից հևալով և թակեց դուռը։ Մի սուր ձայն բղավեց. :— Մտե՛ք։Միստր Օլեյնը Ձեզ վերև է կանչում։

:Ներս մտավ միստր Օլեյնի առանձնասենյակը։ Հենց նույն պահին նա՝ փոքրամարմին մի մարդ, որի մաքուր սափրած դեմքին ոսկյա ակնոց կարՄարդը կիսաձայն մրթմրթաց․ «Թող կորչի» և աթոռը ետ հրեց, գլուխը որ տեղից վեր բարձրացրեց փաստաթղթերի կույտի վրայից։ Նրա վարդագույն ու անմազ գլուխը հիշեցնում էր մի մեծ ձուկենա։ Երբ ոտքի կանգնեց, որ կախվել նա բավական բարձրահասակ էր թղթերի վրա։ Միստր Օլեյնը ժամանակ չկորցրեց. :— Ֆա՞րինգտոն։ Սա ի՞նչ է։ Մի՞թե պետք է շարունակ նկատողություն անեմ։ Ասացեքու ամրակազմ։ Դեմքն ուռած էր․ մուգ– գինեգույն, խնդրեմհոնքերն ու բեղը՝ շիկավուն, ինչո՞ւ Բոդլիի աչքերը փոքր֊ինչ դուրս պրծած էին, իսկ սպիտակուցները՝ պղտոր։ Նա բարձրացրեց սեղանի փեղկը և Քիրվանի պայմանագրի ւսատճենները չեք հանել։ Ձեզ ասել եմ, որ դրանք պետք է ժամը չորսին պատրաստ լինեն։անցնելով այցելուների կողքով, ծանր քայլերով դուրս եկավ գրասենյակից։

:— Բայց, սըր, միստր Շելլին ասաց, որ... :— Սը՜ր, միստր Շելլին ասաց... Աշխատեք լսել, սըր, թե ես ինչ եմ ասում և ոչ թե այն, ինչ միստր Շելլին է ասում։ Աշխատանքից խուսափելու համար միշտ ինչ-որ պատրվակ գտնում եք։ Նկատի ունեցեք, որ եթե Դժվարությամբ բարձրացավ աստիճաններով մինչև օրվա վերջը պատճենը պատրաստ չլինիերկրորդ հարկի հարթակը, այդ մասին կհայտնեմ միստր Քրոսբիին... Պա՞րզ է։ :— Այո՛, սըր։ :— Դուք ինձ լսո՞ւմ եք... Այսինքն ի՞նչ եմ ասում, ձեզ հետ խոսելը նույնն է, ինչ պատի հետ։ Մեկընդմիշտ հասկացեք, որ նախաճաշելու համար ձեզ հատկացվում է կես ժամ որտեղ դռներից մեկին պղնձյա մի ցուցանակ էր փակցված «Միստր Օլեյն» մակագրությամբ։ Նա կանգ առավ հոգնածությունից ու զայրույթից հևալով և ոչ թե մեկուկես։ Կուզեի իմանալ, թե քանի՞ կերակրատեսակ եք պատվիրում... Հիմա հասկացա՞ք ինձ։ :— Այո՛, սըր։թակեց դուռը։ Մի սուր ձայն բղավեց․

:Միստր Օլեյնը նորից գլուխը խոնարհեց թղթերի կույտին։ Մարդն ակնապիշ նայում էր այդ ողորկ գանգին, որը գլխավորում էր «Քրոսբի և Օլեյն» ընկերության գործերը և որոշում դրա կայունությունը։ Կատաղության ջղաձգությունը մի ակնթարթ սեղմեց նրա կոկորդն ու անցավ, թողնելով ծարավի մի սուր զգացում։ Նրան ծանոթ էր այդ զգացումը եւ հասկացավ, որ երեկոյան անհրաժեշտ է մի լավ խմել։ Ամսվա առաջին կեսն արդեն անցել էր, եւ եթե նա ժամանակին վերջացնի պատճենահանումը, չի բացառվում, որ միստր Օլեյնը նրան դրամարկղի հրամանագիր տա։ Նա կանգնել էր անշարժ և ուշադիր ուսումնասիրում էր թղթակույտին խոնարհված այդ. գլուխը։ Հանկարծ միստր Օլեյնն սկսեց թղթերը շուռ ու մուռ տալ ինչ-որ բան փնտրելով։ Հետո, կարծես, նոր միայն նկատելով գրագրի ներկայությունը, նորից բարձրացրեց գլուխն ու ասաց. :— Դե, ի՞նչ, որոշել եք ամբողջ օրն այդպես կանգնե՞լ։ Ազնիվ խոսք, Ֆարինգտոն, կատակելու տրամադրություն չունեմ։ :— Ես սպասում էի, որ... :— Դե լավ, սպասելու կարիք չկա։ Ներքև իջեք եւ ձեր գործով զբաղվեք։Մտե՛ք։

:Մարդը դանդաղ շարժվեց դեպի դուռը ևՆերս մտավ միստր Օլեյնի առանձնասենյակը։ Հենց նույն պահին նա՝ փոքրամարմին մի մարդ, երբ արդեն դուրս էր գալիս սենյակիցորի մաքուր սափրած դեմքին ոսկյա ակնոց կար, լսեց, թե ինչպես գլուխը վեր բարձրացրեց փաստաթղթերի կույտի վրայից։ Նրա վարդագույն ու անմազ գլուխը հիշեցնում էր միստր Օլեյնն իր ետևից բղավումմի մեծ ձու, որ եթե պայմանագիրը մինչև երեկո պատրաստ չլինի, միստր Քրոսբին կիմանա այդ մասին։ կախվել էր թղթերի վրա։ Միստր Օլեյնը ժամանակ չկորցրեց․

:Նա վերադարձավ գրասենյակ՝ իր տեղը— Ֆա՞րինգտոն։ Սա ի՞նչ է։ Մի՞թե պետք է շարունակ նկատողություն անեմ։ Ասացեք, հաշվեց քանի թերթ էր մնում արտագրելու։ Վերցրեց գրիչը և թաթախեց թանաքամանի մեջ, սակայն աչքերը շարունակում էին անթարթ նայել իր գրած վերջին բառերին. «Ցանկացած պարագաներում հիշյալ Բերնարդ Բոդլին...»։ Մթնում էր, մի քանի րոպեից կմիացնեն գազըխնդրեմ, ինչո՞ւ Բոդլիի և հնարավոր կլինի գրել։ Նա զգացՔիրվանի պայմանագրի պատճենները չեք հանել։ Ձեզ ասել եմ, որ դրանք պետք է անպայման հագեցնի կոկորդը սեղմող ծարավը։ Ոտքի կանգնեց և, նորից բարձրացնելով սեղանի փեղկը, դուրս եկավ գրասենյակից։ Երբ դուրս էր գալիս, գրասենյակի վարիչը հարցական նրան նայեց։ :— Մի՛ անհանգստացեք, միստր Շելլի,— ասաց գրագիրը, մատնացույց անելով իր ճանապարհորդության նպատակը։ժամը չորսին պատրաստ լինեն։

:Գրասենյակի վարիչը աչքը գցեց կախիչին, սակայն տեսնելով, որ բոլոր գլխարկներն իրենց տեղում են, ոչինչ չասաց։ Հայտնվելով սանդղահարթակին, գրագիրը գրպանից հանեց կեպին, դրեց գլխին և արագորեն ցած վազեց երերուն աստիճաններով։ Դուրս գալով շքամուտքից, գաղտագողի քայլերով գնաց դեպի շենքի անկյունը, շարունակ հպվելով պատին և վերջապես ներս սահեց ինչ-որ դռնով։ Այժմ նա ապահով էր, — Օ՚Նեյլի խանութի ետին սենյակի մթության մեջ և իր բորբոքված, մուգ գինեգույն կամ մսագույն երեսը խցկելով բարի փոքրիկ պատուհանից ներս, բղավեց. :— Է՛յ, Պա՛տ, բարի եղիր մի գավաթ գարեջուր տալ։ Մատուցողը նրան մի գավաթ գարեջուր բերեց։ Նա մի շնչով կուլ տվեց այն և չամանի սերմ խնդրեց։ Հետո վճարելիք դրամը դրեց վաճառասեղանինԲայց, որ մատուցողը մթության մեջ խարխափելով վերցնիսըր, և ինչպես գաղտագողի քայլերով մտել էրմիստր Շելլին ասաց, այնպես էլ դուրս եկավ խանութից։որ…

:Մթությունն ու թանձր մառախուղը հաղթում էին փետրվարյան վերջալույսին— Սը՜ր, և Յուստեյս սթրիթում վառվեցին լապտերները։ Գրագիրը տների պատերի կողքով քայլեց մինչև գրասենյակի դուռըմիստր Շելլին ասաց… Աշխատեք լսել, մւասծելով այն մասինսըր, թե արդյոք կհասցնի՞ պայմանագրի պատճենահանումը ժամանակին ավարտել։ Աստիճանների վրա նրա շնչին դիպավ օծանելիքի սուրես ինչ եմ ասում և ոչ թե այն, տամուկ բուրմունքըինչ միստր Շելլին է ասում։ Աշխատանքից խուսափելու համար միշտ ինչ֊որ պատրվակ գտնում եք։ Նկատի ունեցեք, ամենայն հավանականությամբ երբ ինքը Օ՚Նեյլի մոտ էրոր եթե մինչև օրվա վերջը պատճենը պատրաստ չլինի, եկել էր միսս Դելակուրը։ Գլխարկը կրկին խցկեց գրպանը և շինծու անհոգությամբ մտավ գրասենյակ։ :— Միստր Օլեյնը Ձեզ էր հարցնում,— խիստ տոնով ասաց գրասենյակի վարիչը,— որտե՞ղ էիք։այդ մասին կհայտնեմ միստր Քրոսբիին… Պա՞րզ է։

:Գրագիրը նայեց փակոցի մոտ կանգնած երկու այցելուներին, կարծես ակնարկելով, որ նրանց ներկայությունը խանգարում է պատասխանել։ Քանի որ երկու այցելուներն էլ տղամարդիկ էին, վարիչն իրեն թույլ տվեց ծիծաղել։ :― Այդ խաղերին ծանոթ եմ,— ասաց նա,— օրական հինգ անգամը մի քիչ շատ չէ՞... Դե լավԱյո՛, ժամանակ մի կորցրեք և միստր Օլեյնի համար գտեք Դելակուրի գործի ամբողջ գրագրությունը։ սըր։

:Կողմնակի անձանց ներկայությամբ արված այդ կշտամբանքը— Դուք ինձ լսո՞ւմ եք… Այսինքն ի՞նչ եմ ասում, աստիճաններով արագ վեր բարձրանալը և հապճեպ կուլ տված գարեջուրը մթագնել էին նրա գլուխը ևձեզ հետ խոսելը նույնն է, նստելով գրասեղանի առջև՝ հարկավոր թղթերը գտնելու, նա հասկացավինչ պատի հետ։ Մեկընդմիշտ հասկացեք, որ նախաճաշելու համար ձեզ հատկացվում է կես ժամ և ոչ մի հույս չկա մինչև ժամը հինգ անց կեսն ավարտել պայմանագրի պատճենահանումը։ թե մեկուկես։ Կուզեի իմանալ, թե քանի՞ կերակրատեսակ եք պատվիրում… Հիմա հասկացա՞ք ինձ։

:Վրա էր հասնում խավար— Այո՛, խոնավ երեկոն, և նա երազում էր այն անցկացնել բարերում, ընկերների հետ խմել գազի պայծառ լույսի ու բաժակների չխկոցի տակ։ սըր։

:Վերջապես գտավ Դելակուրի գործի գրագրությունը Միստր Օլեյնը նորից գլուխը խոնարհեց թղթերի կույտին։ Մարդն ակնապիշ նայում էր այդ ողորկ գանգին, որը գլխավորում էր «Քրոսբի և դուրս եկավ գրասենյակից։ Հույս ուներՕլեյն» ընկերության գործերը և որոշում դրա կայունությունը։ Կատաղության ջղաձգությունը մի ակնթարթ սեղմեց նրա կոկորդն ու անցավ, թողնելով ծարավի մի սուր զգացում։ Նրան ծանոթ էր այդ զգացումը եւ հասկացավ, որ երեկոյան անհրաժեշտ է մի լավ խմել։ Ամսվա առաջին կեսն արդեն անցել էր, եւ եթե նա ժամանակին վերջացնի պատճենահանումը, .թե միստր Օլեյնը չի նկատիբացառվում, որ վերջին երկու նամակները պակասում են։ միստր Օլեյնը նրան դրամարկղի հրամանագիր տա։ Նա կանգնել էր անշարժ և ուշադիր ուսումնասիրում էր թղթակույտին խոնարհված այդ գլուխը։ Հանկարծ միստր Օլեյնն սկսեց թղթերը շուռ ու մուռ տալ ինչ֊որ բան փնտրելով։ Հետո, կարծես, նոր միայն նկատելով գրագրի ներկայությունը, նորից բարձրացրեց գլուխն ու ասաց․

:Օծանելիքի սուր— Դե, տամուկ բուրմունքը տարածվել էր միստր Օլեյնի առանձնասենյակը տանող ճանապարհին։ Միսս Դելակուրը հրեուհու դեմքովի՞նչ, ոչ այնքան երիտասարդ մի կին էր։ Ասում էինորոշել եք ամբողջ օրն այդպես կանգնե՞լ։ Ազնիվ խոսք, թե միստր Օլեյնն անտարբեր չէր նրա կամ նրա դրամի հանդեպ։ Միսսը հաճախ էր գրասենյակ այցելում եւ գալով այնտեղՖարինգտոն, շատ երկար էր մնում։ Այժմ նա նստած էր գրասեղանի մոտ, օծանելիքների բույրի մեջ, շոյում էր հովանոցի բռնակը և համաչափ շարժում գլխարկին ամրացված մեծ. սև փետուրը։ Միստր Օլեյնը նստել էր իր պտտվող բազկաթոռին, դեմքով դեպի կինը և անպարկեշտորեն ոտը ոտին գցել։ Գրագիրը թղթապանակը դրեց սեղանին և հարգալից խոնարհվեց, սակայն ոչ միստր Օլեյնը, ո՛չ էլ միսս Դելակուրը նրա խոնարհվելուն ուշադրություն չդարձրին։ Միստր Օլեյնը մատով թխթխկացրեց թղթապանակին, հետո չխչխկացրեց, կարծես ասելով՝ լավ, կարող եք գնալ։ կատակելու տրամադրություն չունեմ։

:Գրագիրը վերադարձավ իր տեղը ե նորից նստեց գրասեղանի առջե։ Նա լարված— Ես սպասում էի, անթարթ աչքերով նայեց անավարտ նախադասությանը. «Ցանկացած պարագաներում հիշյալ Բերնարդ Բոդլին...», և մտածեց, թե որքան տարօրինակ է, որ վերջին երկու բառերը սկսվում են միևնույն տառով։ Գրասենյակի վարիչը սկսեց շտապեցնել միսս Փարկերին, ասելով, որ այդպես նա չի հասցնի մինչև փոստի առաքումը վերատպել բոլոր նամակները։ Մի քանի րոպե գրագիրը հետևում էր գրամեքենայի չխչխկոցին, հետո գործի անցավ։ Սակայն գ|ուխը ծանրացել էր, իսկ մտքերը թռչում էին դեպի գարեջրատան պայծառ լույսն ու աղմուկը։ Այդպիսի երեկոները թունդ փունջ խմելու համար էին ստեղծված։ Նա անձնատուր չեղավ և շարունակեց գրել, բայց երբ խփեց ժամը հինգը, դեռ տասնչորս էջ կար արտագրելու։ Գրո՛ղը տանի։ Միևնույն է չի հասցնի վերջացնել։ Բարձրաձայն հայհոյելու ուժգին ցանկություն ուներ, ուզում էր բռունցքով մի լավ հարվածել։ Այնքան էր ջղայնացած, որ Բերնարդ Բոդլի գրելու փոխարեն գրեց Բեռնարդ Բերնարդ և ստիպված էր ամբողջ էջը նորից արտագրել։ որ…

:— Դե լավ, սպասելու կարիք չկա։ Ներքև իջեք եւ ձեր գործով զբաղվեք։ Մարդը դանդաղ շարժվեց դեպի դուռը և, երբ արդեն դուրս էր գալիս սենյակից, լսեց, թե ինչպես էր միստր Օլեյնն իր ետևից բղավում, որ եթե պայմանագիրը մինչև երեկո պատրաստ չլինի, միստր Քրոսբին կիմանա այդ մասին։  Նա վերադարձավ գրասենյակ՝ իր տեղը, հաշվեց քանի թերթ էր մնում արտագրելու։ Վերցրեց գրիչը և թաթախեց թանաքամանի մեջ, սակայն աչքերը շարունակում էին անթարթ նայել իր գրած վերջին բառերին․ «Ցանկացած պարագաներում հիշյալ Բերնարդ Բոդլին…»։ Մթնում էր, մի քանի րոպեից կմիացնեն գազը, և հնարավոր կլինի գրել։ Նա զգաց, որ պետք է անպայման հագեցնի կոկորդը սեղմող ծարավը։ Ոտքի կանգնեց և, նորից բարձրացնելով սեղանի փեղկը, դուրս եկավ գրասենյակից։ Երբ դուրս էր գալիս, գրասենյակի վարիչը հարցական նրան նայեց։  — Մի՛ անհանգստացեք, միստր Շելլի,— ասաց գրագիրը, մատնացույց անելով իր ճանապարհորդության նպատակը։ Գրասենյակի վարիչը աչքը գցեց կախիչին, սակայն տեսնելով, որ բոլոր գլխարկներն իրենց տեղում են, ոչինչ չասաց։ Հայտնվելով սանդղահարթակին, գրագիրը գրպանից հանեց կեպին, դրեց գլխին և արագորեն ցած վազեց երերուն աստիճաններով։ Դուրս գալով շքամուտքից, գաղտագողի քայլերով գնաց դեպի շենքի անկյունը, շարունակ հպվելով պատին և վերջապես ներս սահեց ինչ֊որ դռնով։ Այժմ նա ապահով էր, Օ՚Նեյլի խանութի ետին սենյակի մթության մեջ և իր բորբոքված, մուգ գինեգույն կամ մսագույն երեսը խցկելով բարի փոքրիկ պատուհանից ներս, բղավեց․  — Է՛յ, Պա՛տ, բարի եղիր մի գավաթ գարեջուր տալ։  Մատուցողը նրան մի գավաթ գարեջուր բերեց։ Նա մի շնչով կուլ տվեց այն և չամանի սերմ խնդրեց։ Հետո վճարելիք դրամը դրեց վաճառասեղանին, որ մատուցողը մթության մեջ խարխափելով վերցնի, և ինչպես գաղտագողի քայլերով մտել էր, այնպես էլ դուրս եկավ խանութից։ Մթությունն ու թանձր մառախուղը հաղթում էին փետրվարյան վերջալույսին, և Յուստեյս սթրիթում վառվեցին լապտերները։ Գրագիրը տների պատերի կողքով քայլեց մինչև գրասենյակի դուռը, մտածելով այն մասին, թե արդյոք կհասցնի՞ պայմանագրի պատճենահանումը ժամանակին ավարտել։ Աստիճանների վրա նրա շնչին դիպավ օծանելիքի սուր, տամուկ բուրմունքը, ամենայն հավանականությամբ երբ ինքը Օ՚Նեյլի մոտ էր, եկել էր միսս Դելակուրը։ Գլխարկը կրկին խցկեց գրպանը և շինծու անհոգությամբ մտավ գրասենյակ։  — Միստր Օլեյնը Ձեզ էր հարցնում,— խիստ տոնով ասաց գրասենյակի վարիչը,— որտե՞ղ էիք։ Գրագիրը նայեց փակոցի մոտ կանգնած երկու այցելուներին, կարծես ակնարկելով, որ նրանց ներկայությունը խանգարում է պատասխանել։ Քանի որ երկու այցելուներն էլ տղամարդիկ էին, վարիչն իրեն թույլ տվեց ծիծաղել։  — Այդ խաղերին ծանոթ եմ,— ասաց նա,— օրական հինգ անգամը մի քիչ շատ չէ՞… Դե լավ, ժամանակ մի կորցրեք և միստր Օլեյնի համար գտեք Դելակուրի գործի ամբողջ գրագրությունը։  Կողմնակի անձանց ներկայությամբ արված այդ կշտամբանքը, աստիճաններով արագ վեր բարձրանալը և հապճեպ կուլ տված գարեջուրը մթագնել էին նրա գլուխը և, նստելով գրասեղանի առջև՝ հարկավոր թղթերը գտնելու, նա հասկացավ, որ ոչ մի հույս չկա մինչև ժամը հինգ անց կեսն ավարտել պայմանագրի պատճենահանումը։  Վրա էր հասնում խավար, խոնավ երեկոն, և նա երազում էր այն անցկացնել բարերում, ընկերների հետ խմել գազի պայծառ լույսի ու բաժակների չխկոցի տակ։  Վերջապես գտավ Դելակուրի գործի գրագրությունը և դուրս եկավ գրասենյակից։ Հույս ուներ, թե միստր Օլեյնը չի նկատի, որ վերջին երկու նամակները պակասում են։  Օծանելիքի սուր, տամուկ բուրմունքը տարածվել էր միստր Օլեյնի առանձնասենյակը տանող ճանապարհին։ Միսս Դելակուրը հրեուհու դեմքով, ոչ այնքան երիտասարդ մի կին էր։ Ասում էին, թե միստր Օլեյնն անտարբեր չէր նրա կամ նրա դրամի հանդեպ։ Միսսը հաճախ էր գրասենյակ այցելում եւ գալով այնտեղ, շատ երկար էր մնում։ Այժմ նա նստած էր գրասեղանի մոտ, օծանելիքների բույրի մեջ, շոյում էր հովանոցի բռնակը և համաչափ շարժում գլխարկին ամրացված մեծ, սև փետուրը։ Միստր Օլեյնը նստել էր իր պտտվող բազկաթոռին, դեմքով դեպի կինը և անպարկեշտորեն ոտը ոտին գցել։ Գրագիրը թղթապանակը դրեց սեղանին և հարգալից խոնարհվեց, սակայն ոչ միստր Օլեյնը, ո՛չ էլ միսս Դելակուրը նրա խոնարհվելուն ուշադրություն չդարձրին։ Միստր Օլեյնը մատով թխթխկացրեց թղթապանակին, հետո չխչխկացրեց, կարծես ասելով՝ լավ, կարող եք գնալ։  Գրագիրը վերադարձավ իր տեղը և նորից նստեց գրասեղանի առջև։ Նա լարված, անթարթ աչքերով նայեց անավարտ նախադասությանը․ «Ցանկացած պարագաներում հիշյալ Բերնարդ Բոդլին…», և մտածեց, թե որքան տարօրինակ է, որ վերջին երկու բառերը սկսվում են միևնույն տառով։ Գրասենյակի վարիչը սկսեց շտապեցնել միսս Փարկերին, ասելով, որ այդպես նա չի հասցնի մինչև փոստի առաքումը վերատպել բոլոր նամակները։ Մի քանի րոպե գրագիրը հետևում էր գրամեքենայի չխչխկոցին, հետո գործի անցավ։ Սակայն գ|ուխը ծանրացել էր, իսկ մտքերը թռչում էին դեպի գարեջրատան պայծառ լույսն ու աղմուկը։ Այդպիսի երեկոները թունդ փունջ խմելու համար էին ստեղծված։ Նա անձնատուր չեղավ և շարունակեց գրել, բայց երբ խփեց ժամը հինգը, դեռ տասնչորս էջ կար արտագրելու։ Գրո՛ղը տանի։ Միևնույն է չի հասցնի վերջացնել։ Բարձրաձայն հայհոյելու ուժգին ցանկություն ուներ, ուզում էր բռունցքով մի լավ հարվածել։ Այնքան էր ջղայնացած, որ Բերնարդ Բոդլի գրելու փոխարեն գրեց Բեռնարդ Բերնարդ և ստիպված էր ամբողջ էջը նորից արտագրել։  Իրեն այնքան ուժեղ էր զգում, որ կարող էր մի հարվածով ամբողջ գրասենյակը քարուքանդ անել։ Մարմինը տրըփում էր ամեն ինչ ջարդուփշուր անելու ցանկությամբ։ Իր ողորմելի վիճակը նրան սաստիկ կատաղեցրեց... կատաղեցրեց… Կարո՞ղ էր գանձապահից կանխավճար խնդրել։ Ոչ, գանձապահը լավ մարդ չէր, նրանից ոչինչ մի սպասիր, չի տա... տա… Նա գիտեր, թե որտեղ կարող էր գտնել տղաներին՝ Լեոնարդին, Օ՚Հալորանին և Քիթ Ֆլինին։ Նրա ներքին էության ծանրաչափը փոթորիկ էր գուշակում։

:Այնքան տարված էր մտքերով, որ երրորդ անգամ նոր միայն լսեց, որ կանչում են իրեն։ Միստր Օլեյնն ու միսս Դելակուրը կանգնել էին փակոցի ետևում, և բոլոր ծառայողները շրջվել էին նրանց կողմը, սպասելով թե ինչ է լինելու։ Նա ոտքի կանգնեց։ Միստր Օլեյնն սկսեց իր երկարաշունչ, ցասումնալից ճառը, վկայակոչելով, որ երկու նամակ պակասում է։ Գրագիրն ասաց, որ ինքն այդ մասին տեղյակ չէ և արտագրել է այն ամենը, ինչ տվել են իրեն։ Ճառը շարունակվեց։ Դա այնքան դաժան ու կատաղի էր, որ գրագիրը հազիվ կարողացավ իր մեջ խեղդել դիմացը կանգնած թզուկի գլխին մի լավ հարված հասցնելու ցանկությունը։ :— Ես երկու այլ նամակների մասին ոչինչ չգիտեմ,— բութ կերպով կրկնում էր նա։ :— Դուք ոչինչ չգիտեք։ Իհա՛րկե, որտեղի՞ց իմանայիք,— ասաց միստր Օլ՛եյնը,— լսե՛ք,— ավելացր՛եց նա, նախ և առաջ փնտրելով կողքին կանգնած կնոջ խրախուսանքը,— դուք ինձ հիմարի տե՞ղ եք դրել։ Կարծում եք կատարյալ հիմա՞ր եմ։

:Գրագիրն աչքերը կնոջ դեմքից շրջեց դեպի փոքրիկ— Ես երկու այլ նամակների մասին ոչինչ չգիտեմ, ձվաձև գլուխը և՝ նորից ետ ու մինչև կհասցներ գիտակցել, լեզուն օգտվեց հարմար առիթից. :— Ներեցե՛ք, սըր, բայց ինձ անհարմար է այդ հարցին պատասխանել։բութ կերպով կրկնում էր նա։

:Հետևեց մի դադար— Դուք ոչինչ չգիտեք։ Իհա՛րկե, որի ընթացքում չէր լսվում նույնիսկ ծառայողների շնչառությունը։ Բոլորը ցնցված էին (այդ սուր մտքի հեղինակը մյուսներից ոչ պակաս)որտեղի՞ց իմանայիք, և միսս Դելակուրի դեմքին, որ գեր— ասաց միստր Օլ՛եյնը, բարեհոգի մի անձնավորություն էր— լսե՛ք, մի լայն ժպիտ հայտնվեց։ Միստր Օլեյնի այտերը վայրի վարդի գույն ստացան— ավելացրեց նա, նախ և գետնաթզուկի բերանը ծամածռվեց կատաղությունից։ Նա սկսեց բռունցքն արագ թափահարել գրագրի քթի տակ այնպեսառաջ փնտրելով կողքին կանգնած կնոջ խրախուսանքը, որ ասես էլեկտրամեքենայի պարպիչ էր թրթռում։ — դուք ինձ հիմարի տե՞ղ եք դրել։ Կարծում եք կատարյալ հիմա՞ր եմ։

:— ԱնտաշԳրագիրն աչքերը կնոջ դեմքից շրջեց դեպի փոքրիկ, անպատկառի մեկը։ Ձեր հետքն անգամ չի լինի այստեղ։ Դեռ կտեսնե՜նք։ Անմիջապե՛ս ներողություն խնդրեք ձեր անպատկառության համարձվաձև գլուխը և՝ նորից ետ ու մինչև կհասցներ գիտակցել, թե չէ գրասենյակից դուրս կվռնդվեք։ Լսո՞ւմ եք, ներողություն խնդրեք կամ դո՛ւրս գրասենյակից։լեզուն օգտվեց հարմար առիթից․

:Նա կանգնել էր գրասենյակի դիմացի շենքի մուտքում— Ներեցե՛ք, հույս ունենալով, որ գանձապահը մենակ դուրս կգա։ Բոլոր աշխատողներն արդեն անցան, և վերջապես երևաց գանձապահը՝ գրասենյակի վարիչի հետ։ Անօգուտ էր նրան նույնիսկ մի բառ ասել, երբ նա գրասենյակի վարիչի հետ էր։ Ֆարինգտոնը հասկանում էր, որ գործերը շատ վատ են։ Ստիպված էր միստր Օլեյնից ներողություն խնդրել իր հանդգնության համար, սակայն գիտեր, որ այդ օրվանից գրասենյակում իրեն հանգիստ չեն թողնի։ Նա լավ էր հիշում, թե ինչպես էր միստր Օլեյնը հալածում փոքրիկ Փիքին, մինչև նրան դուրս քշեց գրասենյակից՝ տեղ ազատելով իր քրոջորդու համար։ Նրան տանջում էին և՛ ատելությունը, և՛ ծարավը, և՛ վըեժխնդրությունը, նա կատաղած էր իր և ողջ աշխարհի վրա։ Միստր Օլեյնը հիմա իրեն մի ժամ էլ հանգիստ չի թողնի, կյանքն իսկական դժոխք կդառնա։ Այս անգամ իրեն իսկական հիմար դրսևորեց։ Լեզուն չէ՞ր կարող իրեն քաշել։ Ի դեպ, հենց սկզբից էլ նա և միստր Օլեյնն իրար տանել չէին կարողանում, հատկապես այն դեպքից հետո, երբ միստր Օլեյնի ականջին հասավ, թե ինչպես էր ինքը, Հիգինսին և միսս Փարկերին զվարճացնելու համար, նմանակում նրա հյուսիս-իռլանդական առոգանությունը։ Դրանից էլ սկսվեց ամեն ինչ։ Միգուցե փորձի Հիգինսից դրա՞մ ճարելսըր, բայց ինքը՝ Հիգնիսն էլ գրոշի կարուտ է։ Երբ մեկը երկու ընտանիքի հոգս ինձ անհարմար է քաշում, էլ որտեղից... այդ հարցին պատասխանել։

:Նրա հաղթանդամ մարմինը նորից մորմոքվում էր գարեջրատան հարմարավետության կարոտից։ Մառախուղը սկսեց սառեցնել նրա ներսըՀետևեց մի դադար, որի ընթացքում չէր լսվում նույնիսկ ծառայողների շնչառությունը։ Բոլորը ցնցված էին (այդ սուր մտքի հեղինակը մյուսներից ոչ պակաս), և նա կարծում էր, թե հավանաբար Պատի մոտ, 0՛ Նեյլի խանութումմիսս Դելակուրի դեմքին, հնարավոր կլիներ ինչ-որ բան պոկել։ Բայց դե նրանից մի շիլլինգից ավելի չես ստանագեր, իսկ բարեհոգի մի շիլլինգը բանի պետք չէ։ Սակայն ինչ-որ տեղից հարկավոր է դրամ ձեռք բերել, իր վերջին պենին նա ծախսել անձնավորություն էր գարեջրի վրա, իսկ շուտով արդեն այնքան ուշ կլինի, որ այլևս ոչ մի տեղից փող չես ճարի։ Մատները ժամացույցի շղթային քսելովլայն ժպիտ հայտնվեց։ Միստր Օլեյնի այտերը վայրի վարդի գույն ստացան, նա հանկարծ հիշեց Ֆլիթ սթրիթի վրա գտնվող Թերրի Քեփի գրավատունը։ Ա՛յև գետնաթզուկի բերանը ծամածռվեց կատաղությունից։ Նա սկսեց բռունցքն արագ թափահարել գրագրի քթի տակ այնպես, սա միտք է։ Ինչպե՞ս շուտ չէր մտածել։ որ ասես էլեկտրամեքենայի պարպիչ էր թրթռում։

:Արագ-արագ քայլեց Թեմփլ-Բարի նեղ անցուղիով— Անտաշ, քթի տակ փնթփնթալով և գրողի ծոցն ուղարկելով բոլորինանպատկառի մեկը։ Ձեր հետքն անգամ չի լինի այստեղ։ Դեռ կտեսնե՜նք։ Անմիջապե՛ս ներողություն խնդրեք ձեր անպատկառության համար, քանի որ հիմա ինքը երեկոն շատ լավ կանցկացնի։ Թերրի Քելիի գնահատուն ասաց. «Մի կրոն», բայց ընդունողը համաձայնվեց վեց շիլլինգ տալ։ Վերջապես նրան վեց շիլլինգ տվեցին։ Գրավատնից շատ գոհ թե չէ գրասենյակից դուրս եկավ՝ բթամատի և ցուցամատի մեջ սեղմելով դրամներից կազմված գլանը։ Ուեստմորլենդ սթրիթի մայթերը ողողված էին երիտասարդ տղամարդկանցով ու կանանցովկվռնդվեք։ Լսո՞ւմ եք, որ վերադառնում էին աշխատանքից, իսկ չորս կողմը դես ու դեն էին վազվզում երեկոյան լրագրերի անուններն աղաղակող ցնցոտիավոր տղաները։ Նա անցավ այդ ամբոխի միջով, շուրջը նայելով հպարտ գոհունակությամբ և հաղթական հայացքներ նետելով մեքենագրուհիներին ու գրասենյակում ծառայող աղջիկներին։ Գլուխը դժժում էր տրամվայների զանգերից ու անիվիկների սուլոցներից, իսկ ռունգերն արդեն զգում էին փունջի գալարվող գոլորշին։ Նա քայլում էր ու մտածում, թե ի՞նչ խոսքերով է ընկերներին պատմելու ողջ կատարվածը։ ներողություն խնդրեք կամ դո՛ւրս գրասենյակից։

:— ԴեՆա կանգնել էր գրասենյակի դիմացի շենքի մուտքում, այստեղ ես հույս ունենալով, որ գանձապահը մենակ դուրս կգա։ Բոլոր աշխատողներն արդեն անցան, և վերջապես երևաց գանձապահը՝ գրասենյակի վարիչի հետ։ Անօգուտ էր նրան նայեցի նույնիսկ մի բառ ասել, երբ նա գրասենյակի վարիչի հետ էր։ Ֆարինգտոնը հասկանում էր, որ գործերը շատ վատ են։ Ստիպված էր միստր Օլեյնից ներողություն խնդրել իր հանդգնության համար, սակայն գիտեր, որ այդ օրվանից գրասենյակում իրեն հանգիստչեն թողնի։ Նա լավ էր հիշում, իսկ հետո՝ աղջկան։ Ապա նորից թե ինչպես էր միստր Օլեյնը հալածում փոքրիկ Փիքին, մինչև նրան նայեցի ու շատ դանդաղ ասացի. «Ներեցեքդուրս քշեց գրասենյակից՝ տեղ ազատելով իր քրոջորդու համար։ Նրան տանջում էին և՛ ատելությունը, սըրև՛ ծարավը, և՛ վրեժխնդրությունը, նա կատաղած էր իր և ողջ աշխարհի վրա։ Միստր Օլեյնը հիմա իրեն մի ժամ էլ հանգիստ չի թողնի, կյանքն իսկական դժոխք կդառնա։ Այս անգամ իրեն իսկական հիմար դրսևորեց։ Լեզուն չէ՞ր կարող իրեն քաշել։ Ի դեպ, հենց սկզբից էլ նա և միստր Օլեյնն իրար տանել չէին կարողանում, հատկապես այն դեպքից հետո, երբ միստր Օլեյնի ականջին հասավ, թե ինչպես էր ինքը, Հիգինսին և միսս Փարկերին զվարճացնելու համար, նմանակում նրա հյուսիս֊իռլանդական առոգանությունը։ Դրանից էլ սկսվեց ամեն ինչ։ Միգուցե փորձի Հիգինսից դրա՞մ ճարել, բայց ինձ անհարմար ինքը՝ Հիգնիսն էլ գրոշի կարոտ է։ Երբ մեկը երկու ընտանիքի հոգս է այդ հարցին պատասխանել»։քաշում, էլ որտեղից…

:Քիթ Ֆլինը նստած Նրա հաղթանդամ մարմինը նորից մորմոքվում էր Դեյվի Բրայնի գարեջրատան իր մշտական անկյունումհարմարավետության կարոտից։ Մառախուղը սկսեց սառեցնել նրա ներսը, և երբ Ֆարինգտոնն ավարտեց պատմությունընա կարծում էր, նրա կողմը հրեց կես բաժակ խմիչքթե հավանաբար Պատի մոտ, ասելով0՛Նեյլի խանութում, որ դա հիանալի է, որ ինքը երբեք նման հնարավոր կլիներ ինչ֊որ բան չէր լսել։ Ֆարինգտոնն էլ իր հերթին հյուրասիրեց նրան։ Քիչ հետո Ներս մտան 0՚Հալորանն ու Փադի Լեոնարդըպոկել։ Բայց դե նրանից մի շիլլինգից ավելի չես ստանա, և հարկ եղավ պատմությունը կրկնել նրանց համար։ Օ՚Հալորանը բոլորի համար տաք վիսկի պատվիրւեց եւ պատմեց, թե իսկ մի անգամ ինչպես շիլլինգը բանի պետք չէ։ Սակայն ինչ֊որ տեղից հարկավոր է սրամտորեն շշպռել գրասենյակի վարիչինդրամ ձեռք բերել, երբ ծառայում իր վերջին պենին նա ծախսել էր Քալանսին Ֆաունես սթրիթի գարեջրի վրա, բայց քանի իսկ շուտով արդեն այնքան ուշ կլինի, որ այդ սրամտությունը էկլոգների ազատախոս հովիվների ոճով էրայլևս ոչ մի տեղից փող չես ճարի։ Մատները ժամացույցի շղթային քսելով, նա ստիպված էր խոստովանելհանկարծ հիշեց Ֆլիթ սթրիթի վրա գտնվող Թերրի Քեփի գրավատունը։ Ա՛յ, որ Ֆարինգտոնի պատասխանն ավելի սրամիտ էր։ Այստեղ Ֆարինգտոնը տղաներին ասաց, որ ժամանակն է մինչև վերջ խմել և նորից սկսել։ սա միտք է։ Ինչպե՞ս շուտ չէր մտածել։

:Յուրաքանչյուրը նոր էր ընտրել իր թույնըԱրագ֊արագ քայլեց Թեմփլ֊Բարի նեղ անցուղիով, երբ ներս մտավ հենց ինքը՝ Հիգինսը։ Իհարկեքթի տակ փնթփնթալով և գրողի ծոցն ուղարկելով բոլորին, նա ստիպված էր միանալ մյուսներին։ Նրան խնդրեցին իր ձևով պատմել, թե բանն ինչպես է եղելքանի որ հիմա ինքը երեկոն շատ լավ կանցկացնի։ Թերրի Քելիի գնահատուն ասաց․ «Մի կրոն», բայց ընդունողը համաձայնվեց վեց շիլլինգ տալ։ Վերջապես նրան վեց շիլլինգ տվեցին։ Գրավատնից շատ գոհ դուրս եկավ՝ բթամատի և նա այդ արեց մեծ աշխուժությամբցուցամատի մեջ սեղմելով դրամներից կազմված գլանը։ Ուեստմորլենդ սթրիթի մայթերը ողողված էին երիտասարդ տղամարդկանցով ու կանանցով, քանի որ հինգ բաժին թունդ վիսկիի պատկերն անչափ ոգևորիչ էր։ Բոլորը պայթում վերադառնում էին ծիծաղիցաշխատանքից, երբ նա ցույց տվեցիսկ չորս կողմը դես ու դեն էին վազվզում երեկոյան լրագրերի անուններն աղաղակող ցնցոտիավոր տղաները։ Նա անցավ այդ ամբոխի միջով, թե ինչպես շուրջը նայելով հպարտ գոհունակությամբ և հաղթական հայացքներ նետելով մեքենագրուհիներին ու գրասենյակում ծառայող աղջիկներին։ Գլուխը դժժում էր միստր Օլեյնը բռունցքը թափահարում Ֆարինգտոնի քթի առաջ։ Հետո կրկնօրինակհց Ֆարինգտոնին, ասելով, «Եվ ահա մեր հերոսը, շատ հանգիստ...»տրամվայների զանգերից ու անիվիկների սուլոցներից, իսկ Ֆարինգտոնը շրջապատողներին ռունգերն արդեն զգում էին փունջի գալարվող գոլորշին։ Նա քայլում էր նայումու մտածում, իր ծանր, աղոտ հայացքով, ժպտում և ժամանակ առ ժամանակ ներքևի շուրթով ծծում բեղերը, որոնցից վիսկիի կաթիլներ էին ծորում։ թե ի՞նչ խոսքերով է ընկերներին պատմելու ողջ կատարվածը։

[[Կատեգորիա:արձակ]]Քիթ Ֆլինը նստած էր Դեյվի Բրայնի գարեջրատան իր մշտական անկյունում, և երբ Ֆարինգտոնն ավարտեց պատմությունը, նրա կողմը հրեց կես բաժակ խմիչք, ասելով, որ դա հիանալի է, որ ինքը երբեք նման բան չէր լսել։ Ֆարինգտոնն էլ իր հերթին հյուրասիրեց նրան։ Քիչ հետո Ներս մտան 0՚Հալորանն ու Փադի Լեոնարդը, և հարկ եղավ պատմությունը կրկնել նրանց համար։ Օ՚Հալորանը բոլորի համար տաք վիսկի պատվիրեց եւ պատմեց, թե մի անգամ ինչպես է սրամտորեն շշպռել գրասենյակի վարիչին, երբ ծառայում էր Քալանսին Ֆաունես սթրիթի վրա, բայց քանի որ այդ սրամտությունը էկլոգների ազատախոս հովիվների ոճով էր, նա ստիպված էր խոստովանել, որ Ֆարինգտոնի պատասխանն ավելի սրամիտ էր։ Այստեղ Ֆարինգտոնը տղաներին ասաց, որ ժամանակն է մինչև վերջ խմել և նորից սկսել։  Յուրաքանչյուրը նոր էր ընտրել իր թույնը, երբ ներս մտավ հենց ինքը՝ Հիգինսը։ Իհարկե, նա ստիպված էր միանալ մյուսներին։ Նրան խնդրեցին իր ձևով պատմել, թե բանն ինչպես է եղել, և նա այդ արեց մեծ աշխուժությամբ, քանի որ հինգ բաժին թունդ վիսկիի պատկերն անչափ ոգևորիչ էր։ Բոլորը պայթում էին ծիծաղից, երբ նա ցույց տվեց, թե ինչպես էր միստր Օլեյնը բռունցքը թափահարում Ֆարինգտոնի քթի առաջ։ Հետո կրկնօրինակեց Ֆարինգտոնին, ասելով, «Եվ ահա մեր հերոսը, շատ հանգիստ…», իսկ Ֆարինգտոնը շրջապատողներին էր նայում, իր ծանր, աղոտ հայացքով, ժպտում և ժամանակ առ ժամանակ ներքևի շուրթով ծծում բեղերը, որոնցից վիսկիի կաթիլներ էին ծորում։ Երբ բաժակները մի անգամ էլ դատարկվեցին, դադար տիրեց։ Օ՚Հալորանը դեռ փող ուներ, բայց, ինչպես երևում է, մյուս երկուսը ոչինչ չունեին, և ողջ խումբն ափսոսանքով թողեց գարեջրատունը։ Դյուք սթրիթի անկյունում Հիգինսը ե Քիթ Ֆլինը ձախ թեքվեցին, մինչդեռ մնացած երեքը վերադարձան քաղաքի կենտրոն։ Անձրևը մաղում էր սառը մայթերին, և երբ նրանք Բալաստ֊Օֆիս հասան, Ֆարինգտոնն առաջարկեց գնալ Շոտլանդական բար։ Բարը լեփ֊լեցուն էր, իսկ օդում կախվել էր ձայների ու բաժակների զնգոցը։ Երեքն էլ հրհրոցով առաջ անցան լուցկի վաճառողների կողքով, որ նվնվում էին դռների մոտ, և խմբով տեղավորվեցին վաճառասեղանի մի անկյունում։ Սկսեցին անեկդոտներ պատմել։ Լեոնարդը նրանց ծանոթացրեց Ուեդերս ազգանունով մի երիտասարդի հետ, որը Տիվոլիում ելույթ էր ունենում որպես ակրոբատ ու կրկեսային կոմիկ։ Ֆարինգտոնը հյուրասիրեց ամբողջ խմբին։ Ուեդերսն ասաց, որ ինքը մի քիչ իռլանդական վիսկի կխմի։ Ֆարինգտոնը, որ հինգ մատի պես գիտեր ինչն ինչոց է, տղաներին հարցրեց, արդյոք նրանք չե՞ն ուզում, բայց տղաները Թիմին ասացին, որ թունդ խմիչք բերի։ Խոսակցությունը դարձավ թատրոնի շուրջ։ Մի անգամ էլ Օ՚Հալորանը հյուրասիրեց, հետո նորից՝ Ֆարինգտոնը, չնայած Ուեդերսը բողոքում էր, թե հյուրասիրությունը ծայրահեղ իռլանդական է։ Նա խոստացավ տղաներին կուլիսների ետև տանել և ծանոթացնել գեղեցիկ աղջիկների հետ։ Օ՚Հալորանն ասաց, թե ինքն ու Լեոնարդը կգան, իսկ Ֆարինգտոնը չի կարող, որովհետև ամուսնացած է։ Եվ Ֆարինգտոնը կկոցեց անշարժ, աղոտ աչքերն ի նշան այն բանի, որ կատակը հասկանում է։ Ուեդերսը բոլորին ստիպեց իր հաշվին մեկական փոքրիկ բաժակ խմել և խոստացավ ավելի ուշ հանդիպել նրանց Մեյիգանի մոտ, Փուլբերգ սթրիթում։  Երբ Շոտլանդական բարը փակվեց, նրանք տեղափոխվեցին Մելիգանի մոտ։ Անմիջապես անցան ետևի սենյակը, և Օ՚Հալորանը բոլորի համար թունդ խմիչք պատվիրեց։ Բոլորի կատարները տաքացել էին։ Ֆարինգտոնն արդեն պատրաստվում էր նորից հյուրասիրել, երբ հայտնվեց Ուեդերսը։ Դեռ լավ էր, որ նա մի ըմպանակ դառը խմեց։ Ֆինանսները պակասում էին, բայց դեռ կարելի էր շարունակել։ Հանկարծ ներս մտան երկու երիտասարդ կանայք՝ մեծ գլխարկներով և մի երիտասարդ՝ զոլավոր կոստյումով։ Նրանք նստեցին հարևան սեղանի մոտ։ Ուեդերսը ողջունեց նրանց և ընկերներին ասաց, որ նրանք Տիվոլիից են։ Ֆարինգտոնի հայացքն անընդհատ թափառում էր կանանցից մեկի ուղղությամբ։ Այդ կնոջ արտաքինի մեջ ինչ֊որ աչք ծակող բան կար։ Նրա գլխարկի շուրջը մի հսկայական, կապտա֊կանաչավուն շղարշից շարֆ էր փաթաթած, որը մի մեծ վարդակապով կապված էր կզակի տակ, եւ ուներ մինչև արմունկները հասնող մուգ դեղին ձեռնոցներ։ Ֆարինգտոնը հիացմունքով էր նայում նրա լիքը թևերին, որոնք կինը հաճախ ու մեծագույն նազանքով էր շարժում, իսկ երբ փոքր֊ինչ անց նա պատասխանեց Ֆարինգտոնի հայացքին, նրա մեծ, շագանակագույն աչքերն ավելի բորբոքեցին Ֆարինգտոնի խանդաղատանքը։ Նրա հայացքը՝ ակնապիշ և մի քիչ շեղ, Ֆարինգտոնին հիացրեց։ Կինը մի երկու անգամ էլ նայեց նրան ու իր ուղեկիցների հետ դուրս գալով սենյակից, դիպավ նրա աթոռին և լոնդոնյան առոգանությամբ «կներեք» ասաց։ Երբ վերջինս դուրս եկավ սենյակից, Ֆարինգտոնը նայում էր նրա ետևից, հույս ունենալով, որ կինը կշրջվի, բայց չշրջվեց։ Ֆարինգտոնն անիծեց իրեն՝ փողի պակաս զգալով ու ափսոսաց այդ երեկոյի բոլոր հյուրասիրություևների համար, որ ինքն էր արել, հատկապես՝ վիսկիների, որ հյուրասիրել էր Ուեդերսին։ Եթե այդ րոպեին կար մի բան, որ նա չէր սիրում՝ ուրիշի հաշվին խմելն էր։ Այնքան զայրացած էր, որ այլևս չէր լսում, թե ինչ էին խոսում ընկերները։  Երբ Փադի Լեոնարդը ձայն տվեց նրան, պարզվեց, որ խոսքը գնում էր ուժեղ մարդկանց մասին։ Ուեդերսը սեղանակիցներին իր մկաններն էր ցույց տալիս և այնքան պարծեցավ, որ ընկերները ստիպված էին ձայն տալ Ֆարինգտոնին, որպեսզի պահպանի ազգային արժանապատվությունը։ Ֆարինգտոնը քշտեց թևքերը և ինքն էլ սեղանակիցներին ցույց տվեց իր մկանները։ Երկուսի թևերն էլ մանրազնին քննության և համեմատության ենթարկվեցին, և վերջիվերջո որոշվեց ուժի մրցույթ անցկացնել։ Հավաքեցին սեղանը, և հակառակորդները, ձեռքերի մատներն իրար հագցրած, արմունկներով հենվեցին սեղանին։ Փադի Լեոնարդի նշանով նրանցից յուրաքանչյուրն աշխատում էր մյուսի ձեռքը սեղանին սեղմել։ Ֆարինգտոնը շատ լուրջ և վճռական տեսք ուներ։  Մրցույթն սկսվեց։ Երեսուն վայրկյան անց Ուեդերսն իր հակառակորդի ձեռքը դանդաղորեն սեղմեց սեղանին։ Ֆարինգտոնի գինուց կարմրատակած դեմքն ավելի ուժգին շառագունեց ամոթից ու զայրույթից, քանի որ այդ լակոտը հաղթել էր իրեն։  — Ամբողջ մարմնով առաջ ընկնել չի կարելի։ Ազնի՛վ պայքարիր,— ասաց նա։  — Այդ ո՞վ է անազնիվը,— գոչեց Ուեդերսը։  — Եկեք նորից սկսենք, մինչև երեքը լրանա։ Մրցույթը նորից սկսվեց։ Ֆարինգտոնի ճակատի երակներն ուռեցին, իսկ Ուեդերսի գունատ դեմքը պիոնի գույն ստացավ։ Նրանց ձեռքերն ու թևերը դողում էին լարվածությունից։ Երկար պայքարից հետո Ուեդերսը կրկին հակառակորդի ձեռքը ղանդաղորեն սեղմեց սեղանին։ Հանդիսատեսների կողմից հավանության խուլ ձայներ լսվեցին։ Մատուցողը, որ կանգնած էր սեղանի մոտ, իր շեկ գլխով նշան արեց հաղթողին և հիմար մտերմությամբ ասաց․  — Այ, դա գո՜րծ էր։  — Իսկ քո՞ ինչ գործն է,— կատաղած նրա կողմը շրջվեց Ֆարրնգտոնը,— ի՞նչ ես քիթդ ուրիշի գործերի մեջ խոթում, սատանայի ծնունդ։  — Սը՚ս,— ասաց Օ՚Հալորանը, նկատելով Ֆարինգտոնի դեմքի վայրագ արտահայտությունը,— հանգիստ, տղանե՛ր։ Մի֊մի բաժակ էլ խմենք ու գնանք։ Մռայլադեմ մի մարդ կանգնած էր Օ՚Քոննիլ կամրջի անկյունում և սպասում էր Սենդիմաունթ գնացող փոքրիկ տրամվային, որ տուն հասներ։ Նա լի էր թաքնված չարությամբ ու վրեժխնդրությամբ։ Սրտնեղում էր ու մի տեսակ վիրավորված էր զգում իրեն, նույնիսկ կարգին հարբած էլ չէր, իսկ գրպանում միայն մի երկպենսանոց էր մնացել։ Նա հայհոյում էր աշխարհի երեսին եղած ամեն ինչ։ Անհաջողություններ էր ունեցել գրասենյակում, գրավ էր դրել ժամացույցը, ծախսել էր ամբողջ փողը և մի լավ չէր էլ խմել։ Նորից ծարավ զգաց և բուռն ցանկություն ուներ նորից հայտնվելու տոթ, ծխով լցված գարեջրատանը։ Կորցրել էր ուժեղ մարդու իր համբավը այն բանից հետո, երբ ինչ֊որ մի լակոտ երկու անգամ անընդմեջ հաղթել էր իրեն։ Սիրտը լեցուն էր կատաղությամբ, իսկ երբ հիշեց մեծ գլխարկով այն կնոջը, որ անցնելիս դիպավ իրեն և «կներեք» ասաց, բարկությունը համարյա խեղդեց նրան։  Տրամվայը նրան մինչև Մելբուրն Ռոուդ տարավ, և նա քայլեց առաջ, իր մեծ մարմնով խուսավարելով զորանոցի պատերի ստվերում։ Զզվելի էր տուն վերադառնալը։ Երբ ետնամուտքից ներս մտավ, տեսավ, որ խոհանոցում ոչ ոք չկա, և կրակը համարյա հանգած է։ Նա բղավեց․  — Ա՛դա։ Ա՛դա։ Նրա կինը փոքրիկ, սրադեմ մի էակ էր և իշխում էր ամուսնուն, երբ վերջինս ողջամիտ էր, ու դողում նրա առաջ, երբ հարբած էր։ Հինգ երեխա ունեին։ Մի փոքրիկ տղա ներքև վազեց աստիճաններով։  — Այդ ո՞վ է,— մթության մեջ նայելով հարցրեց հայրը։  — Ես եմ, հայրի՛կ։  — Ո՞վ, «Ես»։ Չա՞րլին։  — Ո՛չ, հայրի՛կ, Թոմը։  — Ո՞ւր է մայրդ։  — Եկեղեցում։  — Լավ… Իսկ նա մտածե՞լ է ինձ համար ճաշ թողնելու մասին։  — Այո՛, հայրի՛կ, ես…  — Լամպը վառիր։ Հանուն ինչի՞ ես մթության մեջ քարշ գալիս։ Իսկ մյուսնե՞րն ուր են, քնա՞ծ են։ Նա ծանրորեն փլվեց աթոռին, նայելով, թե ինչպես է տղան վառում լամպը։ Ապա սկսեց տղայի լավ առոգանությունը նմանակել, քթի տակ մրթմրթալով․ «Եկեղեցո՜ւմ… եկեղեցո՜ւմ, հայրիկ»։ Երբ լամպը վերջապես վառվեց, նա բռունցքով հարվածեց սեղանին ու գոռաց․  — Ո՞ւր է իմ ճաշը։  — Ես հիմա… կեփեմ, հայրիկ,— ասաց փոքրիկը։ Հայրը կատաղությունից վեր ցատկեց եւ ցույց տվեց կրակը։  — Ա՛յս կրակի վրա՞։ Արդեն ամեն ինչ այրվել է։ Սպասի՛ր, ես քեղ ցույց կտամ, թե ինչպես են կրակը փչացնում։ Նա մի քայլ արեց դեպի դուռը եւ վերցրեց անկյունում դրված գավազանը։  — Ես քեզ ցույց կտամ, թե ինչպես են կրակը փչացնում,— ասաց հայրր քշտելով թեւքերը, որպեսզի չխանգարեն իր շարժումներին։ Տղան «Հայրի՜կ» բղավեց ու լաց լինելով սկսեց սեղանի շուրջը վազել, բայց հայրը հասավ նրան եւ բռնեց օձիքից։ Տղան վախեցած նայում էր հորը, սակայն փախուստի ճանապարհ չգտնելով, ծնկի եկավ։  — Մյուս անգամ կրակը չես փչացնի,— ասաց հայրը և ուժով հարվածեց նրան գավազանի կոթով, — առ քեզ, լակո՛տ։ Տղան ճչաց սուր ցավից, երբ գավազանը մի շերտ թողեց նրա ազդրին։ Ապա օդում իրար զարկեց ձեռքերը, և ձայնը դողդողաց վախից․  — Հայրի՜կ,— բղավում էր նա,— ինձ մի ծեծիր, հայրի՜կ։ Ես… ես կաղոթեմ քեզ համար… Ես կաղոթեմ քեզ համար, հայրի՜կ, միայն թե ինձ մի՛ ծեծիր… Ես կաղոթե՜մ քեզ համար…