Changes
|հեղինակ =[[Արթուր Կոնան Դոյլ]]
|թարգմանիչ = Հովհաննես Գեւորգի Ղուկասյան (ռուսերենից)
|աղբյուր = [[«Նոթեր Շերլոք Շերլոկ Հոլմսի մասին»]]
}}
[[Կատեգորիա:Արձակ]]
[[Կատեգորիա:Դետեկտիվ]]
Շերլոկ Հոլմսը գրասեղանի դարակից վերցրեց ժամանակի ընթացքում սևացած տուփը, այնտեղից հանեց և ինձ մեկնեց մոխրագույն թղթի վրա խզբզված գրությունը։
Երբ հայացքս կտրեցի այդ հանելուկային նամակից, տեսա, որ Հոլմսը բավարարված է դեմքիս արտահայտությունից։
Հաճախ էի փորձել պարզել, թե ընկերոջս ինչը մղեց քրեական գործի հետաքննության ոլորտը, բայց մինչև այժմ ոչ մի անգամ նա ինձ հետ անկեղծորեն չէր կիսվել։ Նա նստեց բազկաթոռին և ծնկներին դրեց թղթերը։ Հետո ծխեց ծխամորճը, որոշ ժամանակ ծուխ արձակեց և շրջեց էջերը։
Տարեց Թրևորը, ըստ երևույթին, ունևոր և պատվարժան մի մարդ, կալվածք ուներ։ Դոնիֆորպը գյուղակ է, Լանգմերից հյուսիս, Բրոդզից ոչ հեռու։ Թրևորի մեծ, հնաոճ, աղյուսե տունը կանգնած էր կաղնե ցցագերանների վրա։ Այդ վայրերում կարելի էր հիանալի որս անել և զբաղվել ձկնորսությամբ։ Թրևորներն ունեին ոչ մեծ, բայց լավ ընտրված գրադարան։ Ինչպես հասկացա, այն տան հետ միասին գնել էին նախկին տիրոջից։ Բացի այդ, տարեց Տրևորը պահում էր հանդուրժելի մի խոհարար, այնպես որ շատ քմահաճ մարդ այստեղ հաճելի ժամանակ չէր անցկացնի։
Մի անգամ, ժամանելուցս շատ չանցած, ճաշից հետո նստել էինք մի բաժակ պորտվեյնի շուրջ։ Երիտասարդ Թրևորը խոսում էր դիտողականության և դեդուկցիայի իմ մեթոդի մասին , որն ինձ արդեն հաջողվել էր համակարգել, չնայած այդ ժամանակ դեռ կոնկրետ պատկերացում չունեի, թե ինչպիսի կիրառում կգտնի դա հետագայում։ Ծերուկը, հավանաբար, կարծում էր, որ իր որդին չափազանցնում էր արվեստս։
Ծիծաղը քարացավ ծերունու շուրթերին և զարմանքով լի հայացքը սևեռեց վրաս։
Միստր Թրևորը դանդաղ վեր կացավ, ինձ հառեց իր մեծ երկնագույն աչքերի անթարթ, տարօրինակ վայրի հայացքը և հանկարծ ուշաթափ ընկավ ուղիղ սփռոցի վրա, ուր ընկույզի կեղևներ էին սփռված։ Կարող եք պատկերացնել, Ուոտսոն, ինչպես էինք մենք երկուսս՝ որդին ու ես, ցնցված։ Ուշաթափությունը երկար չտևեց։ Բացեցինք միստր Թրևորի օձիքը և դեմքին ջուր ցանեցինք։ Միստր Թրևորը հոգոց հանեց և բարձրացրեց գլուխը։
Եվ գիտեք, Ուոտսոն, ընդունակություններիս չափազանցրած գնահատականը հանգեցրեց ինձ այն մտքին, որ դա կարող է լինել իմ մասնագիտությունը, իսկ մինչև այդ օրը սոսկ հրապուրանք էր, ոչ ավելին։ Ի միջի այլոց, այն ժամանակ, ոչ մի բանի մասին չէի մտածում, բացի տանտիրոջս անսպասելի ուշաթափությունից…
Այդ հարցը տվեց կիսակատակ տոնով, բայց աչքերի խորքում թաքնված էր սարսափը։
Այդ օրվանից միստր Թրևորի՝ իմ նկատմամբ ցուցաբերած անփոփոխ սրտաբացությանը խառնվեց կասկածամտությունը։ Նույնիսկ նրա որդին ուշադրություն դարձրեց դրա վրա։
Միստր Թրևորը չէր ցույց տալիս, բայց այդ հարցը պետք է որ զբաղեցներ նրա ուղեղը և հաճախ գողունի ինձ էր նայում։
Մենք երեքով մեկնվել էինք տան առաջ մարգագետնում դրված ծալովի աթոռներին և տաքանում էինք արևի տակ՝ հիանալով Բրոդզի համայնապատկերով, երբ հանկարծ հայտնվեց սպասուհին և ասաց, թե ինչ-որ տղամարդ ցանկանում է տեսնել միստր Թրևորին։
Մի փոքր անց տեսանք կնճռապատ, շողոքորթ տեսքով, ծուռթաթ քայլվածքով մի մարդու։ Կոճակներն արձակված բաճկոնի թևքը ձյութոթ էր։ Անծանոթի հագին կար կարմիր և սև վանդակավոր շապիկ, քրքրված ծանր կոշիկներ, իսկ տաբատը կոպիտ բամբակյա կտորից էր։ Դեմքը նիհար էր, արևահար, խորամանկ աչքերով։ Ամբողջ ժամանակ ժպտում էր՝ բացելով դեղին, ծուռ ատամները։ Նրա խորշոմած ձեռքերը կարծես ցանկանում էին ինչ-որ բան ճզմել բռան մեջ․ նավաստու համար բնորոշ սովորություն։ Երբ իր երերուն քայլվածքով անցնում էր մարգագետնով, միստր Թրևորն ինչ-որ խուլ ձայն արձակեց, վեր թռավ տեղից և վազեց դեպի տուն։ Նա շատ շուտ վերադարձավ և երբ անցնում էր մոտովս, բրենդիի սուր հոտ զգացի։
Նավաստին նայեց նրան աչքերը կկոցած և լկտիաբար ժպտալով։
Միստր Թրևորը մրթմրթաց, որ այս մարդու հետ բարեկամացել է նավի վրա, երբ նավարկում էին դեպի հանքերը, իսկ հետո գնաց տան կողմը։
Աշունն արդեն մտել էր իր իրավունքների մեջ, և արձակուրդները մոտենում էին ավարտին, երբ անսպասելի հեռագիր ստացա ընկերոջիցս․ ինձ կանչում էր Դոնիֆորպ, քանի որ ըստ իր խոսքերի, օգնությանս և խորհուրդներիս կարիքն ուներ։ Հասկանալի է, ամեն ինչ թողեցի և մեկնեցի հյուսիս։ Ընկերս ինձ կառքով դիմավորեց կայարանում և առաջին իսկ հայացքից հասկացա, որ վերջին երկու ամիսները նրա համար շատ ծանր են եղել։ Նիհարած, տանջված տեսք ուներ և արդեն այնպես բարձր ու աշխույժ չէր խոսում։
Կարող եք պատկերացնել, Ուոտսոն, թե ինչպես էի շշմել այդ նորությունից։
Զարմացած նայեցի նրան։
Սլանում էինք հարթ, ճերմակ գյուղական ճանապարհով։ Մեր արջև բացվեց Բրոդզի վրա մայր մտնող արևի կարմիր ճառագայթներով լուսավորված տեսարանը։ Տունը գտնվում էր բաց տարածության վրա․ դեռ հեռվից, անտառակի ձախ կողմում, տեսանելի էին բարձր խողովակներն ու դրոշակաձողը։
Կռացած դուրս եկավ սենյակից, իսկ կես ժամ անց մեկնեց՝ հորս թողնելով ամենաողբալի վիճակում։ Գիշերները լսում էի հորս քայլերն իր սենյակում։ Հավատացած էի, որ ուր որ է աղետը կպայթի։
Հենց այդ ժամանակ անցանք ծառուղով։ Արևի մարող լույսի ներքո երևում էր, որ տան բոլոր վարագույրներն իջեցված էին։ Երբ մոտեցանք տանը, ընկերոջս դեմքը հոգեկան ցավից աղճատվեց։ Տնից դուրս եկավ սևազգեստ մի պարոն։
Ընկերս բժշկի հետ մտավ մահացածի սենյակը, իսկ ես մնացի աշխատասենյակում։ Հիշողությանս մեջ ծանրութեթև էի անում իրադարձությունների ողջ ընթացքը։ Թվում էր, կյանքումս այսպես ընկճված չէի եղել։ Առաջ ո՞վ էր եղել Թրևորը։ Բռնցքամարտի՞կ, արկածներ որոնո՞ղ, ոսկեխու՞յզ։ Եվ ինչպե՞ս էր հայտնվել այդ անբարեհամբույր դեմքով նավաստու թաթերում։ Ինչու՞ ուշաթափվեց, երբ սոսկ հիշեցրի ձեռքի կիսաջնջված դաջվածքի անվան և ազգանվան սկզբնատառերի մասին և ինչու՞ Ֆորդինգբրիջից ստացված նամակը նրա մահվան պատճառը դարձավ։ Հետո հիշեցի, որ Ֆորդինգբրիջը գտնվում է Համփշիրում, և որ միստր Բեդոզը, ում մոտ Թրևորի տնից գնաց նավաստին, և որին նույնպես, ըստ երևույթին, շանտաժի էր ենթարկել, ապրում էր Համփշիրում։ Նամակը, հավանաբար, կարող էր կամ Հադսոնից լինել՝ սպառնալով, որ ինքը ինչ-որ գաղտնիք կմատնի, կամ Բեդոզից, իր նախկին մեղսակցից, որը զգուշանում էր, որ իրենց գլխին է կախված մերկացման վտանգը։ Թվում էր, ամեն ինչ պարզ էր։ Բայց կարո՞ղ էր նամակը այդքան ծամծմված և անմիտ լինել, ինչպես բնութագրել էր նրա որդին։ Հնարավոր է, նա ճիշտ չէր հասկացել։ Եթե այդպես է, ապա, ամենայն հավանականությամբ, դա վարպետ ծածկագիր է, դուք գրում եք մի բանի մասին, , բայց նկատի ունեք, բոլորովին ուրիշ բան։ Որոշեցի ծանոթանալ այդ նամակին։ Հավատացած էի, որ եթե այդտեղ մի թաքնված միտք կա, ապա ինձ կհաջողվի կռահել։
«Թռչնի հետ գործը, մենք կարծում ենք, վերջացած է։ Ձեռնարկության տեր Հադսոնը, ըստ տեղեկությունների, պատմել է ճանճասպանների մասին ամեն ինչ։ Էգ փասիանիկներից զգուշացեք»։
Պետք է նկատել, որ երբ առաջին անգամ կարդացի այդ նամակը, իմ դեմքին նույնպես հայտնվեց նույնպիսի շփոթություն, ինչպես հիմա ձեր դեմքին։ Հետո այն ուշադիր կարդացի։ Ինչպես ենթադրում էի, նամակի իմաստը թաքնված էր բառերի հանելուկային կույտի մեջ։ Կարող է դրանք թաքնված էին «ճանճասպաններ» կամ «էգ փասիանիկներ» բառերի մե՞ջ։ Սակայն այդ մեկնաբանությունը հիմնավաորված հիմնավորված չէր և դժվար թե ինչ-որ բանի հանգեցներ։ Եվ, այնուամենայնիվ, հակված էի այն կարծիքին, որ ամբողջ գործը բառերի դասավորության մեջ է։ Հադսոն ազգանունը կարծես մատնացույց էր անում, ինչպես ենթադրում էի, որ նա այդ նամակի գործող դեմքն էր, իսկ նամակն ավելի շուտ Բեդոզից էր։ Փորձեցի նամակը կարդալ վերջից, բայց «Զգուշացեք էգ փասիանիկներից» բառերի զուգորդումը չոգեշնչեց ինձ։ Այդ ժամանակ որոշեցի վերադասավորել բառերը, բայց ոչ «թռչունը», ոչ «գործը» դարձյալ լույս չսփռեցին։ Հանկարծ հանելուկի բանալին հայտնվեց իմ ձեռքում։ Ես գտա, որ եթե վերցնեմ ամեն երրորդ բառը, ապա դրանք միասին կկազմեն հենց այն նամակը, որը ծերուկ Թրևորին հասցրել էր այդ վիճակին։ Պարզվեց, նամակը կարճ էր, արտահայտիչ, և այժմ, երբ այն կարդացի ընկերոջս համար, ակնհայտորեն սպառնալիք հնչեց։
«Գործը վերջացած է։ Հադսոնը պատմել է ամեն ինչ։ զգուշացեք»։
Վիկտոր Թրևորը դողդոջուն ձեռքերով ծածկեց դեմքը։
Ահա այդ խոստովանությունը, Ուոտսոն։ Հիմա դա կկարդամ այնպես, ինչպես այն գիշեր հին աշխատասենյակում կարդացի նրա համար։ Տեսնու՞մ եք։ Այն գրված է հետևյալ վերնագրով փաստաթղթի ետևում․ «Մի քանի մանրամասներ «Գլորիա Սկոտի» ուղերթի մասին, որը 1855 թվի հոկտեմբերի 8-ին դուրս եկավ Ֆալմուտից և նոյեմբերի 6-ին խորտակվեց 15°21՛ հյուսիսային լայնության և 25°14՛ արևմտյան երկայնության մոտ»։ Գրված է խոստովանության ձևով և բովանդակում է հետևյալը․ « Իմ թանկագին, սիրելի որդի։ Անպատվության սպառնալիքը մթագնեց կյանքիս վերջին տարիները։ Ամենայն անկեղծությամբ կարող եմ ասել, որ ոչ վախը օրենքի առաջ, ոչ դիրքի կորուստը, որ այստեղ ստեղծել եմ ինձ համար, ոչ իմ անկումը նրանց աչքերում, ով ինձ գիտեր, չի պատառոտում սիրտս։ Ինձ հանգիստ չի տալիս այն միտքը, որ դու ինձ այդքան սիրում ես, իսկ քեզ հարկ կլինի կարմրել իմ փոխարեն։ Այնինչ, մինչև հիմա կարող էի շողոքորթել ինքս ինձ, որ դու ոչ մի բանի համար ինձ արհամարել չես կարող։
Դա ինձ պատահեց հիսուն հինգ թվականին, երբ մոլեգնում էր Ղրիմի պատերազմը, և շատ դեպքերում դատապարտյալներին փոխադրող նավերը Սև ծովում դառնում էին փոխադրամիջոց։ Ահա թե ինչու կառավարությունը հարկադրված էր դատապարտյալներին աքսորի ուղարկել փոքր, այդ գործին քիչ պիտանի նավերով։ «Գլորիա Սկոտը» Չինաստանից թեյ էր տեղափոխում։ Դա հնաոճ, ծանրաշարժ նավ էր, նոր կլիպերները հեշտությամբ առաջ էին անցնում նրանից։ «Գլորիայի» ջրատարողությունը հինգ հարյուր տոննա էր։ Բացի երեսունութ դատապարտյալներից նավի վրա գտնվում էին անձնակազմը կազմող քսանվեց մարդ, տասնյոթ զինվոր, նավապետը, երեք օգնականները, բժիշկը, քահանան և չորս ժամապահները։ Մի խոսքով, երբ մենք հեռացանք Ֆալմուտից, «Գլորիա Սկոտ» նավի վրա կար մոտավորապես հարյուր մարդ։ Նավախցի միջնորմները կաղնեփայտից չէին, ինչպես հարկ էր, որ լինեին դատապարտյալների համար նախատեսված նավերում, այլ բարակ էին և ոչ ամուր։ Դեռ այն ժամանակ, երբ մեզ ծովափ բերեցին, մի մարդ գրավեց իմ ուշադրությունը և այժմ նա «Գլորիայի» նավախցում հայտնվեց կողքիս։ Դա մի երիտասարդ էր, հարթ, մազազուրկ դեմքով, սուր քթով և ծանր ծնոտով։ Իրեն անկախ էր պահում, քայլվածքն ամբարտավան էր, և հսկա հասակի շնորհիվ բոլորի վրա իշխում էր։ Ես չտեսա, որ որևէ մեկը հասներ նրա ուսին։ Հավատացած եմ, որ նրա հասակը վեց ու կես ֆուտից պակաս չէր լինի։ Տխուր ու հոգնած դեմքերի մեջ նրա եռանդով լեցուն դեմքը, որն անկոտրում վճռականություն էր արտահայտում, խիստ առանձնանաում էր։ Ինձ համար դա կարծես փարոս լիներ փոթորկի ժամանակ։ Ուրախացա, իմանալով, որ իմ հարևանն է, իսկ երբ կեսգիշերին լսեցի ինչ-որ մեկի շշնջոցը և հետո նկատեցի, որ նա հնարը գտել է և անցք է բացել մեզ բաժանող միջնորմի մեջ, դա ինձ ավելի ուրախացրեց։
Ես պատասխանեցի նրան և իմ հերթին հետաքրքրվեցի, թե ում հետ եմ խոսում։
Այստեղ ես հիշեցի նրա աղմուկ հանած գործը․ դրա մասին իմացել էի ձերբակալությունիցս մի փոքր առաջ։ Նա լավ ընտանիքի զավակ էր, շատ ընդունակ, բայց անուղղելի արատներով։ Խաբեության բարդ համակարգի շնորհիվ կարողացել էր մեծ գումարներ կորզել լոնդոնյան վաճառականներից։
Այդպիսին էր նրա խոսելաձևը։ Սկզբում ես նրա խոսքերին ոչ մի նշանակություն չտվեցի, բայց մի փոքր անց, երբ ինձ փորձության ենթարկեց և ստիպեց հանդիսավոր երդում տալ, ինձ հասկացրեց, որ «Գլորիա Սկոտի» վրա դավադրություն գոյություն ունի․ որոշված է կաշառել անձնակազմին և մեր կողմը գրավել։ Դատապարտյալներից տասը մարդ մտել են դավադրության մեջ նախքան մեզ «Գլորիա» տեղափոխելը։ Պրենդերգասթը գլխավորում էր այդ դավադրությունը, իսկ նրա դրամները շարժիչ ուժ էին ծառայում։
Ես պարզեցի, որ ձախակողմյան հարևանս մի երիտասարդ է, որն ինձ պես զեղծարարություն է արել։ Ազգանունը Իվանս էր, բայց հետագայում, ինչպես և ես, փոխեց։ Հիմա հարուստ, հաջողակ մարդ է, ապրում է Անգլիայի հարավում։ Նա պատրաստակամություն հայտնեց միանալ դավադրությանը․ դա էր համարում փրկության միակ միջոցը։ Մենք դեռ չէինք հասցրել դուրս գանք ծովախորշից, իսկ դավադրությունն արդեն նվաճել էր բոլոր դատապարտյալներին՝ միայն երկուսը չէին մասնակցում դրան։ Դրանցից մեկը խելապակաս էր, և մենք չէինք վստահում նրան, իսկ մյուսը տառապում էր դեղնախտով և նրանից ոչ մի օգուտ չկար։ Սկզբում մեզ ոչ մի բան չէր խանգարում գրավել նավը։ Անձնակազմը իրենից ներկայացնում էր մարդասպանների մի հրոսակախումբ, կարծես դիտավորյալ ընտրված լինեին այդ գործի համար։ Կարծեցյալ քահանան այցելում էր մեր խցերը, որպեսզի մեզ ճշմարիտ ուղու բերի։ Մեզ մոտ էր գալիս սև պայուսակով, որտեղ իբր թե կային հոգեբարոյական բովանդակությամբ բրոշյուրներ։ Այդ այցելություններն այանքան հաճախ էին կատարվում, որ արդեն երրորդ օրը ամեն մեկիս անկողնու տակ հայտնվեցին մանրասղոց, մի զույգ ատրճանակ, մի ֆունտ վառոդ և քսան գնդակ։ Պահակներից երկուսը Պրենդերգասթի անմիջական գործակալներն էին, իսկ նավապետի երկրորդ օգնականը՝ նրա աջ ձեռքը։ Հակառակ կողմում էին նավապետը , նրա երկու օգնականները, երկու պահակները, լեյտենանտ Մարտինը, տասնութ զինվոր և բժիշկը։ Քանի որ մենք մեզ վրա փոքր իսկ կասկած չէինք հարուցել, ապա որոշված էր նախազգուշական ոչ մի միջոցի չդիմելով գիշերը հանկարծակի հարձակում գործել։ Միայն թե ամեն ինչ կատարվեց ավելի շուտ, քան ենթադրում էինք։
Մնացածը հարկ չկա վերապատմելու։ Մենք հարստացանք, շատ ճանապարհորդեցինք, իսկ երբ որպես հարուստ գաղութարարներ վերադարձանք Անգլիա, կալվածք ձեռք բերեցինք։ Քսան տարուց ավելի մենք խաղաղ ու բեղմնավոր ապրելակերպ ունեցանք և շարունակ հուսացել ենք, որ մեր անցյալը մոռացվել է ընդմիշտ։ Կարող ես պատկերացնել վիճակս, երբ նավաստին մեզ մոտ եկավ, և ես ճանաչեցի ծովից մեր վերցրած մարդուն։ Ինչ-որ ձևով նա փնտրել, գտել է ինձ ու Բեդոզին և որոշել է շանտաժի ենթարկել մեզ։ Այժմ դու կարող ես կռահել, թե ինչու էի ես աշխատում նրա հետ խաղաղ հարաբերություններ պահել և մասամբ կհասկանաս սարսափս, երբ սպառնաց ինձ ուղեվորվել մյուս զոհի մոտ»։
Սրա տակ դողացող ձեռքով անհասկանալիորեն գրված էր․ « Բեդոզը «Բեդոզը շիֆրով գրել էր, որ Հադսոնը պատմել է ամեն ինչ։ Գթասիրտ աստված, փրկիր մեզ»։
Ահա թե ինչ կարդացի այդ գիշեր Թրևորի որդու համար։ Իմ կարծիքով, Ուոտսոն, այս պատմությունը լի է դրամատիզմով՝ ընկերս վշտից իրեն կորցրել էր։ Նա մեկնեց Թերայի թեյի պլանտացիաները և այնտեղ, ինչպես լսել եմ, հաջողության է հասել։ Ինչ վերաբերում է նավաստուն ու Բեդոզին, ապա նախազգուշացումն ստանալու օրվանից ոչ մեկի մասին ոչ մի ծպտուն չկա։ Երկուսն էլ անհետ կորան։ Ոստիկանությանը ոչ մի տեղեկություն չի հասել, հետևաբար, Բեդոզը սխալվել է, ենթադրելով, որ սպառնալիքը կիրականանա։ Ինչ-որ մեկը Հադսոնին կարծես մի պահ տեսել է։ Այդ հիման վրա ոստիկանությունը եզրակացրել է, որ նա սպանել է Բեդոզին և թաքնվել։ Իսկ ես մտածում եմ, որ կատարվել է հենց հակառակը․ Բեդոզը ենթադրելով, որ ամեն ինչ բացահայտվել է, հասել էր հուսահատության, վերջնականապես հաշիվները փակել Հադսոնի հետ և թաքնվել, չմոռանալով իր հետ վերցնել բավականին մեծ գումար։ Այսպիսին են փաստերը, դոկտոր, և եթե դրանք երբևիցե պետք գան լրացնելու ձեր հավաքածուն, ապա ես մեծ ուրախությամբ կդնեմ ձեր տրամադրության տակ։
