Changes

  Եկավ ամառը։ Դպրոցում դասերը վերջացան, ե Մանչուկի ծնողները պատրաստվեցին նրան ուղարկել գյուղ՝ տատիկիմոտ։ Բայց մինչև մեկնելը պետք է տեղի ունենար մի կարեւոր իրադարձություն.լրանամ էր Մանչուկի ութ տարին։ Օ՜, որքան երկար էր Մանչուկը սպասել իրծննդյան տարեդարձին։ Համարյա այն օրից, ինչ լրացել էր նրա յոթ տարին։

  Այդ հանդիսավոր օրվա նախօրյակին Մանչուկը մի խոսակցություն ունեցավ Կառլսոնի հետ։― Վաղը իմ ծննդյան օրն է, ― ասաց Մանչուկը, ― Գունիլլան ու Քրիստերըգալու են մեր տուն եւ մեզ համար իմ սենյակում սեղան կբացեն։

  ― Վաղը իմ ծննդյան օրն է, ― ասաց Մանչուկը, ― Գունիլլան ու Քրիստերը գալու են մեր տուն եւ մեզ համար իմ սենյակում սեղան կբացեն։ Մանչուկը լռեց, նրա տեսքը մռայլ էր։ ― Ես շատ կցանկանայի քեզ էլ հրավիրել, - շարունակեց նա, ֊ բայց մայ-մայրիկը…րիկը...Կառլսոնր ներքևի շուրթն այնպես կախեց, ինչպես երբեք չէր արել։

  Նա որոշել էր այդ մասին նորից խոսել մայրիկի հետ։ Ինչ լինում է, թող լինի։ 

  ― Հրաշալի՜ է, ― գոչեց Կառլսոնը։ ― Գիտե՞ս ինչ, ես մի առաջարկություն ունեմ։ Չի՞ կարելի քո մայրիկին խնդրել, որ ութ մոմ ունեցող մեկ տորթի փոխաբեն թխի ութ տորթ՝ մեկ մոմով։ Մանչուկր չէր կարծում, թե մայրիկը կհամաձայնվի դրան։ 

  ― Երեւի ինձ երբեք շնիկ չնվիրեն, ― հառաչեց Մանչուկը։ ― Բայց ուրիշ նվերներ, իհարկե, շատ կստանամ։ Ես էլ որոշել եմ ամբողջ օրը զվարճանալ եւ շնիկի մասին բոլորովին չմտածել։ ― Եվ, բացի այդ, ես էլ քոնն եմ։ Եվ ես ավելի լավն եմ, քան շնիկը, - ասաց Կառլսոնը՝ նայելով Մանչուկին ու գլուխը կախելով։ Մանչուկը պատրաստ էր Կառլսոնի համար ամեն ինչ անել, մանավանդայժմ, երբ նրանք պիտի բաժանվեին։ ― Կառլսոն, ― ասաց Մանչուկը, ― գիտե՞ս, երկու օր հետո ես մեկնելու եմ տա-տիկիս տատիկիս մոտ եւ այնտեղ եմ մնալու ամբողջ ամառը։ Կառլսոնը սկզբում մռայլվեց, իսկ հետո լուրջ ասաց.

  Նրանց այլես չհաջողվեց խոսել ո՛չ Կառլսոնի տատիկի, ոչ Մանչուկի ծննդյան տարեդարձի մասին, որովհետեւ Մանչուկը պետք է շուտ քներ, որպեսզի իր ծննդյան օրը ժամանակին արթնանար։

  Հաջորդ առավոտյան Մանչուկն արթնացել է անկողնում պառկած սպասում էր։ Նա գիտեր, որ հիմա դուռր կբացվի, բոլորը կմտնեն իր սենյակ՝ բերելով տոնական տորթը ե եւ մյուս նվերները։ Մանչուկն այնքան էր շտապում տեսնել իր նվերները, որ անհամբերությունից փորն սկսեց ցավել։

  Վերջապես նախասենյակում լսվեցին ոտնաձայներ ե հետևյալ բառերը. «Այո, նա երեի արթնացել է»։ Դուռը բացվեց, և բոլորը ներս մտան՝ մայրիկը, հայրիկը, Բոսսեն ու Բետանը։ Սանչուկը նստեց անկողնու մեջ, նրա աչքերը սկսեցին փայլել։

  Նվերները շատ էին, բայց կարծես ավելի քիչ էին, քան անցյալ տարի ստացածները։ Մանչուկն իսկույն սկսեց հաշվել, մատուցարանի վրա չորս փաթեթ կար։

  Մանչուկն իր ստացած չորս փաթեթների համար շատ ուրախ էր։ Նրանցից մեկի մեջ կային տուփով ներկեր― Պարտադիր չէ, մյուսի մեջ՝ խաղալիք ատրճանակ, երրորդում՝ մի գիրք, չորրորդում՝ մի նոր կապույտ տաբատ։ Բոլորը նրան շատ դուր եկան։որ բոլոր նվերներն առավոտյան ստանաս։ Գուցե կեսօրին էլի որեէ բան ստանաս…

  «Որքա՜ն լավն են նրանք՝ մայրիկըՄանչուկն իր ստացած չորս փաթեթների համար շատ ուրախ էր։ Նրանցից մեկի մեջ կային տուփով ներկեր, հայրիկըմյուսի մեջ՝ խաղալիք ատրճանակ, Բոսսեն եւ Բետանրերրորդում՝ մի գիրք, ― մտածեց նա։ ― Աշխարհում ոչ ոք չունի այսքան հրաշալի մայրիկ, հայրիկ, եղբայր ու քույր»։չորրորդում՝ մի նոր կապույտ տաբատ։ Բոլորը նրան շատ դուր եկան։

  Ամբողջ ընտանիքը նստել էր Մանչուկի մահճակալի մոտ Ա նայում էր«Որքա՜ն լավն են նրանք՝ մայրիկը, թե նա ինչպե՛ս է կրակում։ 0՜հայրիկը, որքան էին նրանք միմյանց սիրում։Բոսսեն եւ Բետանր, ― մտածեց նա։ ― Աշխարհում ոչ ոք չունի այսքան հրաշալի մայրիկ, հայրիկ, եղբայր ու քույր»։

  Հետո բոլորով Ամբողջ ընտանիքը նստել էր Մանչուկի համար երգեցին «Շատ ու շատ տարիներ» երգըմահճակալի մոտ Ա նայում էր,իսկ Մանչուկը նորից կրակեցթե նա ինչպե՛ս է կրակում։ 0՜, եւ պայթյունը խլացուցիչ էր։որքան էին նրանք միմյանց սիրում։

  Հետո բոլորով Մանչուկի համար երգեցին «Շատ ու շատ տարիներ» երգը, իսկ Մանչուկը սպասում էր հյուրերին ե ամբողջ ժամանակ հիշում հայրիկի ասածը, որ նվերներ կարող են հայտնվել նաեւ օրվա ընթացքում։ Եվ եղավ մի երջանիկ պահ, երբ նա հավատաց, որ կարող է հրաշք կատարվել, ու իրեն հանկարծ շնիկ նվիրեն։ Բայց իսկույն հասկացավնորից կրակեց, որ դա անհնար է. չէ՞ որ ինքն այսօր հաստատ որոշել էր շնիկի մասին չմտածել եւ ուրախանալ մյուս նվերներով։պայթյունը խլացուցիչ էր։

  Մանչուկը սպասում էր հյուրերին ե ամբողջ ժամանակ հիշում հայրիկի ասածը, որ նվերներ կարող են հայտնվել նաեւ օրվա ընթացքում։ Եվ եղավ մի երջանիկ պահ, երբ նա հավատաց, որ կարող է հրաշք կատարվել, ու իրեն հանկարծ շնիկ նվիրեն։ Բայց իսկույն հասկացավ, որ դա անհնար է. չէ՞ որ ինքն այսօր հաստատ որոշել էր շնիկի մասին չմտածել եւ ուրախանալ մյուս նվերներով։ Եվ, իսկապես, Մանչուկն անչափ ուրախ էր։ Ճաշից հետո մայրիկը Մանչուկի սենյակում սեղան բացեց։ Նա ծաղկամանի մեջ մի մեծ ծաղկեփունջ դրեց ե բերեց ամենագեղեցիկ գավաթները՝ երեք հատ։

  Մանչուկը լռեց։ Այժմ նա ստիպված էր ասել, չնայած գիտեր, որ մայրիկն,իհարկե, դժգոհ կլինի։ 

  Մայրիկը շոյեց Մանչուկի շեկլիկ մազերը։ Օրը դանդաղ էր անցնում։ Արդեն վաղուց էր կեսօր, որի մասին ասել էր հայրիկը, բայց ոչ ոք նոր նվեր չէր բերում։

  Օրը դանդաղ էր անցնում։ Արդեն վաղուց էր կեսօրԲոսսեն ու Բետանը, որի մասին ասել որոնց ամառային արձակուրդները դեռ չէին սկսվել, վերադարձան դպրոցից եւ իսկույն փակվեցին Բոսսեի սենյակում։ Մանչուկին նրանք ներս չթողեցին։ Նախասենյակում կանգնած՝ փակ դռան հետևից նա լսում էր հայԲետանի քրքիջը եւ ինչ-րիկը, բայց ոչ ոք նոր նվեր չէր բերում։որ թղթերի խշխշոց։ Հետաքրքրությունից քիչ էր մնում՝ պայթեր։

  Բոսսեն ու Քիչ հետո նրանք դուրս եկան սենյակից, և Բետանը, որոնց ամառային արձակուրդները դեռ չէին սկսվել,վերադարձան դպրոցից եւ իսկույն փակվեցին Բոսսեի սենյակում։ ծիծաղելով Մանչուկիննրանք ներս չթողեցին։ Նախասենյակում կանգնած՝ փակ դռան հետևից նա լսում էր Բետանի քրքիջը մեկնեց մի փաթեթ։ Մանչուկը շատ ուրախացավ եւ ինչ-որ թղթերի խշխշոց։ Հետաքրքրությունից քիչ արդեն ուզում էր մնում՝պայթեր։փաթեթը բացել, երբ Բոսսեն ասաց.

  Քեզ մի շուն ենք նվիրումՄանչուկը լուռ էր.նա ասես քարացել էր։

  Նա չի հաչում― Դե՛, չի ցատկումիսկ հիմա կարող ես բացել, ― ասաց Բոսսեն։

  իսկ շնիկի թաթիկները― Քեզ ի՞նչ պատահեց,Մանչու՚կ, ի՞նչ պատահեց, ― վախեցած ասաց Բետանը։

  Ականջներն ու կարճ պոչիկը― Լաց մի՛ լինիր,Մանչուկ, պետք չէ, ― շփոթված կրկնում էր Բոսսեն. զգացվում էր, որ նա շատ էր վշտացած։

  Մանչուկը լուռ էր. նա ասես քարացել էր։― Դե՛, իսկ հիմա կարող ես բացելԴուք գիտեիք, ― ասաց Բոսսեն։Բայց Մանչուկը փաթեթը շպրտեց ասում էր նա հեծկլտալով, եւ արցունքները հեղեղի նման սկսեցին հոսել աչքերից։― Քեզ ի՞նչ պատահեց, Մանչու՚կ, ի՞նչ պատահեց, ― վախեցած ասացԲետանը։― Լաց մի՛ լինիր, Մանչուկ, պետք չէ, ― շփոթված կրկնում էր Բոսսեն. զգացվում էրդուք շատ լավ գիտեիք, որ նա շատ էր վշտացած։ես կենդանի շնիկ էի երազում ե ոչ թե…

  Բետանը գրկեց Մանչուկին։― Ների՛ր մեզՄանչուկը վազեց իր սենյակը եւ նետվեց անկողնու վրա։ Բոլորը գնացին նրա հետևից, Մանչու՚կ։ Մենք ուզում էինք կատակ անելբայց Մանչուկը նրանց վրա ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնում, հասկանում ես։― Դուք գիտեիք, ― ասում նա այնպես էր նա հեծկլտալով, ― դուք շատ լավ գիտեիքլալիս, որ եսկենդանի շնիկ էի երազում ե ոչ թե...ամբողջ մարմինը ցնցվում էր։

  Ծննդյան օրը փչացավ։ Մանչուկը վազեց իր սենյակը եւ նետվեց անկողնու վրա։ Բոլորը գնացին նրա հետևիցորոշել էր ամբողջ օրն ուրախ լինել, բայց Մանչուկը նրանց վրա ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնումեթե նույնիսկ նրան շնիկ չնվիրեին։ Բայց նվեր ստանալ թավշե՜ շնիկ… ո՛չ, նա այնպես էր լալիս, որ ամբողջ մարմինը ցնցվում էր։դա արդեն դիմանալու բան չէր։

  Ծննդյան օրը փչացավ։ Մանչուկը որոշել Եվ երբ հիշում էր ամբողջ օրն ուրախ լինելայդ մասին, եթենույնիսկ նրան շնիկ չնվիրեին։ Բայց նվեր ստանալ թավշե՜ շնիկ... ո՛չնրա արցունքներն ավելի առատ էին թափվում, դա արդենդիմանալու բան չէր։եւ գլուխը ավելի խորն էր թաղվում բարձի մեջ։

  Եվ երբ հիշում Ծննդյան օրվա ուրախությունր կորել էր այդ մասին, նրա արցունքներն ավելի առատ էին թափվում, եւ գլուխը ավելի խորն էր թաղվում բարձի մեջ։այլեւս ոչինչ չէր կարող փոխվել։

  Ծննդյան օրվա ուրախությունր կորել էր, եւ այլեւս ոչինչ չէր կարող փոխվել։Ո՛չ, Մանչուկն այլեւս երբեք ուրախ չի լինի։ Ավելի լավ է հենց հիմա մեռնի, ե այնժամանակ Բոսսեն ու Բետանը թող իրենց վերցնեն թավշե շնիկը, որ միշտ հիշեն,թե ինչքա՛ն անխիղճ վարվեցին իրենց փոքր եղբոր հետ նրա ծննդյան օրը, երբ նակենդանի էր...էր… Հանկարծ Մանչուկն զգաց, որ բոլորը՝ թե հայրիկը, թե՛ մայրիկը, թե՛ Բոսսեն ու Բետանը, կանգնած են իր մահճակալի մոտ։ ― Լսի՛ր, Մանչու՚կ, այնտեղ՝ դրսի դռան մոտ, ինչ-որ մեկր քեզ է սպասում, ― ասաց հայրիկը։

  Հենց այդ րոպեին նախասենյակից կամաց հաչոց լսվեց։

  Մանչուկը համառորեն գլուխը չբարձրացրեց. իսկապես ժամանակն է, որինքը հրաժարվի բոլոր տեսակի երազանքներից...երազանքներից… Բայց նախասենյակից նորից հաչոց լսվեց։ Կտրուկ շարժումով Մանչուկը նստեց։

  Այդ ժամանակ Բոսսեն նետվեց նախասենյակ եւ մի րոպե անց ներս մտավ՝ձեռքին բռնած մի փոքրիկ կարճամազ տաքսա՛։ 

  Արցունքները սառեցին Մանչուկի աչքերում, երբ նա ձեռքերը մեկնեց դեպի Բիմբոն։ Մանչուկը վախենում էր, որ շնիկը հանկարծ գոլորշի կդառնա ու կան հետանա։ Բայց Բիմբոն չանհետացավ։ Մանչուկը գրկել էր Բիմբոյին, իսկ նա լիզում էր Մանչուկի այտերը եւ բարձրաձայն հաչում։ 

  Հնչեց դռան զանգր։ Գունիլլան ու Քրիստերն էին եկել։ Մանչուկր բղավելով վազեց նրանց ընդառաջ. 

  Եվ նա Մանչուկին մեկնեց մի տուփ կոնֆետ, իսկ հետո պպզեց Բիմբոյի առջեւ ու կրկնեց. 

  Մանչուկի համար շատ հաճելի էր լսել այդ խոսքերր։

  Մանչուկը Գունիլլային ուՔրիստերին հրավիրեց տոնական սեղանի մոտ։

  Հենց այդ րոպեին մայրիկր մեծ սկուտեղով բուտերբրոդներ եւ ահագին թխվածք բերեց։ Սեղանի կենտրոնում արդեն դրված էր անվանական տորթը՝ ութվառվող մոմերով։ Հետո մայրիկր վերցրեց տաք շոկոլադով լի ամանը, գավաթնե-րը գավաթները լցրեց, որ դուրս գնա։

  Մայրիկը գլուխն օրորեց։ ― Ո՛չ, ես կարծում եմ, որ չարժե սպասել։ Ես հավատացած եմ, որ նա այսօրչի գա։ Եվ, րնդհանրապես, արի մոռանանք նրան, չէ՞ որ հիմա դու Բիմբո ունես։ Իհարկե, Մանչուկն այժմ Բիմբո ուներ, բայց եւ այնպես շատ էր ուզում, որ այսօր Կառլսոնն էլ ներկա լիներ։ Մանչուկր Բիմբոյին դրեց զամբյուղի մեջ ե ինքն էլ նստեց սեղանի մոտ։

  ԻհարկեՀենց այդ րոպեին լուսամատի մյուս կողմում լսվեց շարժիչի ծանոթ դժժոցր, Մանչուկն այժմ Բիմբո ուներ, բայց եւ այնպես շատ էր ուզում, որայսօր Կառլսոնն էլ ներկա լիներ։սենյակ թռավ Կառլսոնր։

  Հենց այդ րոպեին լուսամատի մյուս կողմում լսվեց շարժիչի ծանոթ դժժոցրՄանչուկը հանգստացրեց նրան՝ ասելով,եւ սենյակ թռավ Կառլսոնր։― Դուք արդեն սեղան եք նստել, ― գոչեց նա, ― եւ երեւի արդեն ամեն ինչկերել եք։թե սեղանը դեռ լիքն է ուտելիքներով։

  ― Այո՛, այո՛, ինչպե՞ս չէ, շնորհավորում եմ, ― ասաց Կառլսոնր, ֊ իսկ որտե՞ղ նստեմ։ Մայրիկն այդպես էլ չէր դրել չորրորդ գավաթը, եւ երբ Կառլսոնն այդ նկա-տեցնկատեց, կախեց վարի շուրթն ու փքվեց։ 

  ― Կա՚ռլսոն, ― ասաց Մանչուկը՝ սենյակ վերադառնալով, ― ես մի շուն եմ նվեր ստացել, նրա անունը Բիմբո է։ Ահա նա։ Եվ Մանչուկը ցույց տվեց քնած շնիկին։― Դա հրաշալի նվեր է, ― ասաց Կառլսոնր։ ― Տու՛ր ինձ, խնդրեմ, այս ապուխտով բուտերբրոդը, դա էլ, այն մյուսն էլ... էլ… Օ՜, ― գոչեց հանկարծ Կառլսոնը, — քիչ մնաց մոռանայի։ Ես էլ եմ քեզ նվեր բերել։ Աշխարհի ամենալավ նվերր... նվերր… ― Կառլսոնը տաբատի գրպանից դուրս բերեց մի սուլիչ ե մեկնեց Մանչուկին։ ― Այժմ դու կարող ես սրանով կանչել քո Բիմբոյին։ Ես իմ շներին սուլիչով եմ կանչում։ Չնայած իմ բոլոր հազար շների անունը Ալբերգ է, և նրանք բոլորն էլ թռչում են...են… ― Ինչպես թե բոլորի անունն էլ Ալբերգ է...է…, ― զարմացավ Քրիստերը։ ― Շնորհակալ եմ սուլիչի համար, սիրելի Կառլսոն, ― ասաց Մանչուկը։ ― Շատհաճելի կլինի, երբ ես սրանով իմ Բիմբոյին կանչեմ։

  Գանիլլան, Քրիստերն ու Մանչուկն էլ էին արագ ուտում՝ վախենալով, թե իրենց ոչինչ չի մնա, բայց լավ էր, որ մայրիկը բուտերբրոդներ շատ էր աատրաստել։ Այդ ընթացքում մայրիկը, հայրիկը, Բոսսեն ու Բետանը նստած էին ճաշասենյակում։

  Այդ րոպեին Մանչուկի սենյակից լսվեց երեխաների ծիծաղն ու խոսակցությունը։ 

  Եվ նրանք բոլորը միասին գնացին՝ նայելու, թե ինչպե՛ս է Մանչուկը տոնումիր ծննդյան տարեդարձը։

  Դուռը հայրիկը բացեց։ Բայց առաջինը մայրիկը ճչաց, որովհետև առաջինը

  Այդ հաստլիկ մարդուկի դունչը մինչև ականջները փրփրացրած սերուցքի մեջ էր։ 

  Հայրիկը, Բոսսեն ու Բետանը լուռ կանգնել էին և աչքները լայն բացած՝ նայում էին։― Տեսնու՞մ ես, մայրի՛կ, այնուամենայնիվ, Կառլսոնը ինձ հյուր եկավ, ― ասացՄանչուկը։ ― 0՜, ի՜նչ հրաշալի ստացվեց իմ ծննդյան տարեդարձը։

  ― Տեսնու՞մ ես, մայրի՛կ, այնուամենայնիվ, Կառլսոնը ինձ հյուր եկավ, ― ասաց Մանչուկը։ ― 0՜, ի՜նչ հրաշալի ստացվեց իմ ծննդյան տարեդարձը։ Փոքրիկ, հաստլիկ մարդուկը մատներով սրբեց շրթունքների սերուցքը եւ իր թմբլիկ ձեռքը այնպես եռանդով սկսեց թափահարել ու ողջունել մայրիկին, հայրիկին, Բոսսեին ու Բետանին, որ սերուցքի փաթիլներն այս ու այն կողմ թռան։  ― Ողջու՜յն, ― գոչեց նա, ― մինչեւ օրս ձեզ բախտ չէր վիճակվել ինձ տեսնել։ Ինձ կոչում են Կառլսոն, ես ապրում եմ տանիքում... տանիքում… է՜յ, Գունի՜լլա, Գունի՜լլա, այդ ի՞նչ ես անում, ինչո՞ւ ես այդքան շատ տորթ դնում քո ափսեն, չէ՞ որ ես էլ եմոզում ուտել...ուտել… Եվ Նա բռնեց Գանիլյայի ձեռքը, որն արդեն ափսեի միջից վերցրել էր մի կտոր տորթ, ու ստիպեց նրան, որ նորից տեղը դնի։ ― Առաջին անգամ եմ այսպիսի բկլիկ աղջիկ տեսնում, - ասաց Կառլսոնը և իր ափսեին մի մեծ կտոր տորթ դրեց։ ― Աշխարհի ամենալավ տորթ ուտողը Կառլսոնն է, որն ապրում է տանիքում, ― ասաց նա ե ուրախ ժպտաց։

  ― Այո՛, լավ կլինի, որ գնաք, թե չէ ես ձեզանից ամաչում եմ, ― ասաց Կառլսոնը։ Երբ նրանք դուրս եկան Մանչուկի սենյակից, հայրիկը դիմեց մայրիկին,Բոսսեին ու Բետանին. ― Խոստացեք ինձ, ― ասաց նա, ― որ երբեք ե ոչ ոքի չեք պատմի այն, ինչտեսանք։ 

  Հայրիկը, մայրիկը, Բոսսեն ու Բետանը խոստացան միմյանց, որ երբեք ոչոքի չեն պատմի այդ զարմանալի ընկերոջ մասին, որին իր համար ճարել էր Մանչուկը։

  Նրանք պահեցին իրենց խոստումր։ Եվ մինչև այսօր ոչ ոք ոչ մի խոսք չի լսել Կառլսոնի մասին։ Այդ պատճառով էլ Կառլսոնր շարունակում է ապրել իր փոքրիկ տնակում, որի մասին ոչ ոք ոչինչ չգիտե, չնայած այդ տնակր գտնվում է Ստոկհոլմի մի շատ սովորական փողոցի շատ սովորական շենքի տանիքում։ Եվ Կառլսոնր մինչե այժմ էլ հանգիստ իր համար զբոսնում ու ինչքան ուզում չարաճրճիություններ է անում, չէ՞ որ նա աշխարհի ամենալավ չարաճճին է։

  Երբ կարկանդակներր, տորթն ու բուտերբրոդներր վերջացան, Քրիստերն ուԳունիլլան գնացին տուն, իսկ Բիմբոն խորը քնել էր իր զամբյուղի մեջ։ Մանչուկրորոշեց հրաժեշտ տալ Կառլսոնին։ Կառլսոնր նստած էր լուսամատի գոգին՝ պատրաստ թռչելու։ Քամին տատանում էր վարագույրներր, բայց տաք էր, որովհետև արդեն ամառ էր։

  Այդ րոպեին նա սեղմեց փոքրիկ կոճակր, ե շարժիչն սկսեց աշխատել։― Երբ ես վերադառնամ, մենք ավելի շատ տորթ կուտենք, ― ասաց Կառլսոնր։ ― Տորթից չեն գիրանում... Ցտեսությու՜ն, Մանչու՜կ։― Ցտեսությու՜ն, Կա՜ռլսոն, ― պատասխանեց Մանչուկր։

[[Category: Մանկական]]― Երբ ես վերադառնամ, մենք ավելի շատ տորթ կուտենք, ― ասաց Կառլսոնր։ ― Տորթից չեն գիրանում… Ցտեսությու՜ն, Մանչու՜կ։ ― Ցտեսությու՜ն, Կա՜ռլսոն, ― պատասխանեց Մանչուկր։