Changes

:Հայրենիքի, անշուշտ, մեծն է լավը: Ինչպես եւ վարունգի` կանաչը: Աղջկա՝ կույսը: Կրծքի՝ երկու հատը: Ազգի՝ համաշխարհայինը: ՀՀՇ-ի՝ նախկինը: Ռամկավարի՝ դաշնակը: Դաշնակի՝ հիմարը: Դեպուտատի՝ օգտագործածը: Ռետինի՝ կոմպլեմենտարը՝ վերջում գլխին քաշելու համար: Իսկ խոսնակի՝ Խոշորը: Փոխխոսնակի՝ խուրդեն::Վարչապետի՝ հաստը: հաստը։ Արտգործնախարարի՝ ծալովին: ծալովին։ Ընդդիմադրի՝ փսլնքոտը: փսլնքոտը։ Սոցիալիստի՝ Աշոտը: Աշոտը։ Կոմունիստի՝ պահանջատերը: պահանջատերը։ Խմբագրի՝ քյարթուն: քյարթուն։ Պուտանկի՝ մատղաշը: մատղաշը։ Խաշի՝ թափանցիկը: թափանցիկը։ Իկեբանայի՝ ժինգալով հացը: հացը։ Վարկի՝ կորածը: կորածը։ Ազգին չկպչենք: չկպչենք։ Որովհետեւ ազգը չի կարող լինել ախմախ: ախմախ։ Անհատապես, բոլորը կարող են լինել անխելք, բայց հավաքականորեն ազգը լինում է երկու տիպի- — ամերիկացու տիպը՝ տուպոյ, հարուստ ու անդարդ, եւ հայի տիպը՝ շուստրի, թշվառ ու մտահոգ: մտահոգ։ Մի խոսքով՝ անբախտ: անբախտ։ Ավելի ստույգ՝ «բարոյական հաղթանակների» մեռած: Մեռած-չթաղած: մեռած։ Մեռած֊չթաղած։ Եւ այլն:այլն։

:Ո՞վ չէր ուզենա, որ իր երկրի բյուջեն լինի Ամերիկայի բյուջեի չափ, բանակը՝ չինականի, Փոքր Մասիսը՝ Մեծից բարձր (կամ՝ մեկը մյուսից ավելի բարձր), տուն պահողի աշխատավարձը՝ 40 հազար, իսկ Հայրենիքը՝ մի քանի հատ ու բոլորը՝ պատմական: պատմական։ Նաեւ՝ ծովերից ծով:ծով։

:Ընդհանրապես ասած, սովորական, սիքտիրչի ազգերը ընդամենը մեկ հայրենիք են ունենում, բայց արի ու տես, որ այն ոչ միայն սիրում են, որի մասին ոչ միայն երգեր են երգում, այլեւ դեպքից դեպք պաշտպանում էլ են: են։ Նաեւ (որքան էլ տարօրինակ թվա) այնտեղ ապրում են: են։ Անկախ այն բանից՝ մեծ է, թե փոքր: փոքր։ Հաստ է, թե բարակ: բարակ։ Երկար է, թե կարճ: կարճ։ Քարից հաց քամելու մազոխիստական հաճույքի հնարավորություն պարգեւո՞ւմ է, թե՞ ոչ: ոչ։ Պատմական թշնամի ունենալու բերկրանք պատճառո՞ւմ է, թե՞ չի պատճառում: պատճառում։ Եւ պատկերացրեք, առանց այդ «ազգային առանձնահատկությունների» անհրաժեշտության գիտակցության ապրում են անդարդ՝ իրենց մեծ ու փոքր տափա՜կ, կանաչ հարթավայրերում եւ դեգրադացվում՝ Ցեղասպանության ու Պահանջատիրության նման հոգին վեհացնող բաների բացակայության պատճառով:պատճառով։

:Ճիշտ է, ամենքն էլ հոգու խորքում ուզում են մեկից ավելի Հայրենիք: Հայրենիք։ Նրանք էլ են հոգու խորքում ուզում մի քիչ ավելի լեն դաշտ, մի քիչ ավելի խոր գետ: գետ։ Բայց որովհետեւ բոլոր ժողովուրդներն են ուզում (բնականաբար, մեկը մյուսի հաշվին) եւ բոլորն են ուզում, ամենքը ստիպված յոլա է գնում եղածով, կինը՝ աստծո տված ամուսնու ներուժով, ամուսինը՝ իր կնոջ նաղդով: նաղդով։ Ձախ ու աջ շեղումներն էլ լինում են անհատական թուլությունների շրջանակներում, ոչ թե մերի նման ազգային-համազգային-մղձավանջային: ազգային֊համազգային֊մղձավանջային։ Համենայն դեպս, հրապարակային քննարկման առարկա չեն դարձնում մեծն ու փոքրը, հաստն ու բարակը, կանաչն ու ճլորածը: ճլորածը։ Համենայնդեպս, ուստեն ի նշան բողոքի ընդդեմ պատմական, մարդակազմական անարդարության, պատին զարկելով չի ջարդում իր չաքուջը, ինչ է թե՝ ուրիշինի կոթը բռնելու ավելի հարմար է:է։

:Ի դեպ, եթե բանը անարդարության հասավ, կարելի է նեղանալ սեփական հորից վերջին հաշվով: հաշվով։ Բայց չէ: չէ։ Խռովելը խռովել է, պետք է խռովել մասշտաբայնորեն: մասշտաբայնորեն։ Աշխարհացունց ընդվզումով: ընդվզումով։ Մինչեւ ինքնամզում: ինքնամզում։ Մինչեւ ինքնամսխում: ինքնամսխում։ Մինչեւ քոքը: քոքը։ Մահ կամ ազատություն: ազատություն։ Հառա՜ջ ի մահ: մահ։ Ով հետ՝ քամակը փետ: փետ։ Եւ այլն:այլն։

:Լոռեցիք անհիմն շատն ու մեծը ուզողի, ուզվորի համար ազդեցիկ մի խոսք ունեն, թե՝ շատը գոմշի թրիքն է, իսկ մեծը՝ էշի: Հասկացանք: էշի։ Հասկացանք։ Խոսքը մեր մեջ, եթե հայրենիքում չես ապրում, ի՞նչ տարբերություն դա մե՞ծ է, թե՞ փոքր: փոքր։ Հա՞ստ է, թե՞ բարակ: բարակ։ Պատմակա՞ն է, թե՞ ներկա: ներկա։ Փոսո՞ւմ է, թե՞... թե՞… Բայց սա մահկանացու հայաստանցու միտք է, այլ ոչ կենցաղային ու քաղաքական գողուբոզի, որի համար մեծը նշանակում է կուշտ ու անպատասխանատու: անպատասխանատու։ Մի տեղ ապրում ես, մյուս տեղը գողանում ես, երրորդ տեղը թռցրածը թաքցնում ես, չորրորդ տեղը շնանում ես- ես— Էլ չեմ ասում բնածին ապուշության մասին:մասին։

:Բայց պարզվում է, որ մենք՝ Հայաստանի պարզամիտ, անաղուհաց ժողովուրդս, հանդես ենք բերում պատմական կուրություն: կուրություն։ Չենք հասկանում, որ նրանք այդ մեզ համար են անում: անում։ Մեզ համար են պահանջում մեծ Հայաստան: Հայաստան։ Իրենց հազար տարի պետք չի՛: չի՛։ Այդ՝ մեզ ու ազգի համար են իրենց ճղում: ճղում։ Իրենց ո՛չ նախնիներն են ապրել այս հողում, ո՛չ իրենք են ապրում, ո՛չ էլ իրենց սերունդներն են ապրելու: ապրելու։ Այդ մեծ հայրենիքը, պարզվում է, նրանք ուզում են մեզ ու մեր երեխաների համար: համար։ Իսկ մենք երկու ոտքներս դրել մի ոտնամանում ու գոռում ենք. «Չէ՜, մենք պուճուր Հայրենիք ենք ուզում»:ուզում»։

:Ճիշտն ասած, մենք էլ ենք մեր հոգու խորքում մեծ Հայրենիք ուզում, ինչպես ամենայն կով, փորի թե մայրական բնազդով, ուզում է ավելի ընդարձակ մարգագետին: մարգագետին։ Բայց ի տարբերություն մայրական-անասնական մայրական֊անասնական բնազդով ընդարձակ մարգագետին տենչացող կովի, ի տարբերություն հյութալի առվույտներում անտերությունից ու անվերահսկելիությունից կերկոխով պայթած (դաս չհանդիսացած) կովի, մենք չենք ուզում ազգովի դառնալ այն թերմաշը, որը, հենց կողքից մեկը գոչում է՝ «հրե՛ս խիարը», աղը առած վազում է՝ վրան ցանելու: ցանելու։ Իհարկե, գոնե մեկ անգամ կծելու հույսով: հույսով։ Բայց ինչո՞ւ սկսեցինք ու վերջացրինք կանաչ խիարի պատմությամբ: պատմությամբ։ Չէ՞ որ խոսքը Հայրենիքի մասին էր լինելու:  [[Category: Արձակ]]լինելու։