Changes
Ահա թե ինչու Անտառում բոլոր բնակիչները, բացառությամբ, իհարկե, Բծավոր կամ Խոտակեր Շուտովգամի, այսուհետեւ գիտեն, թե ինչով է զբաղվում Քրիստոֆեր Ռոբինը առավոտյան։
==ԳԼՈՒԽ ՏԱՍՆԵՐԵՔԵՐՈՐԴ==
:Որտեղ պարզվում է, որ
::Վագրերը ծառ
::մագլցել չգիտեն
Մի անգամ այնպես պատահեց, որ Վինի֊Թուխը ինչ֊որ բան էր մտածում։ Եվ ահա նա մտածեց, որ վատ չի լինի, եթե այցելի Իային, որովհետեւ երեկվանից չի տեսել նրան։
Նա գնում էր երգելով, երբ հանկարծ հիշեց, որ Բուին չի տեսել երեկ չէ մյուս օրվանի ու որոշեց ճանապարհին մտնել Թավուտ Անտառ ու տեսնել՝ Բուն տա՞նն է, թե՞ ոչ։
Քթի տակ դարձյալ նույն երգը մռմռալով, նա սկսեց քարից քար ցատկելով անցնել Գետը, բայց երբ հասել էր երրորդ քարին, հանկարծ անհանգստացավ․ տեսնես ինչպե՞ս են Կենգուն, Ռուն եւ Վագրը։ Թուխը մտածեց․ «Ես շատ վաղուց չեմ տեսել Ճստիկ Ռուին, եւ եթե այսօր էլ չտեսնեմ, ապա դա կլինի շա՜տ֊շատ վաղուց»։
Եվ նա նստեց քարերից մեկին, հենց Գետի մեջտեղում եւ, մտածելով թե հիմա ո՞ւր գնա, նույն երգից երգեց եւս մի կտոր։
Այդ կտորը, որ նա երգեց, մոտավորապես այսպիսին էր․
<poem>
Ինչո՞վ զբաղվեմ առավոտյան,
Ասե՛ք ինձ։
Գուցե ցատկե՞լ ես սովորեմ
Ճստիկից։
Թե մեջքս շուտ կբարակի,
Իսկ դա պիտի որ ինձ սազի,
Ու բացի այդ, վատ չեմ ցատկի
Կեն,
:գու֊
::ի՛ց։
</poem>
Արեւն այնպես քնքուշ ու տաք էր, այնպես տաք էր նաեւ նրա շողերի տակ վաղուց պառկած քարը, որ Թուխը համարյա որոշեց առավոտը նրա վրա անցկացնել։ Բայց հանկարծ նա հիշեց Ճագարին։
«Այո, Ճագարը, — ինքն իրեն ասաց Թուխը։— Ես սիրում եմ նրա հետ զրուցել։ Նա հասկանալի է խոսում։ Նա չի սիրում երկար, անհասկանալի բառեր, Բուի նման չի։ Նա պարզ, հասարակ բառեր է սիրու, օրինակ․ «Ուտենք» կամ «Հյուրասիրվիր, Թուխ»։ Այո, իմ կարծիքով, նախ եւ առաջ պետք է Ճագարին այցելել»։
Այստեղ երգին նոր կտոր ավելացավ։ Ահա դա․
<poem>
Սիրալիր է Ճագարն այնքան
Դեպքից դեպք,
Հաճելի է նստել սեղան
Նրա հետ։
Նա, որ ուտել շատ է ուզում,
Նրա հետ է լեզու գտնում,
Եթե միայն չի շտապում
Ոչ
:մի
::տե՛ղ։
</poem>
Եվ երբ Թուխը երգեց֊վերջացրեց, վեր կացավ քարից, վերադարձավ ափ ու վճռական քայլերով դեպի Ճագարի տունը շարժվեց։ Բայց մի քանի քայլ չէր արել, երբ սկսեց հարցեր տալ, իհարկե, ինքն իրեն, քանի որ նրա կողքին ոչ ոք չկար․
«Իսկ եթե Ճագարը հանկարծ տանը չլինի՞»։
«Կամ դուրս գալիս հանկարծ նորից մնամ նրա դռան մեջ, ինչպես մի անգամ արդեն եղել է, որովհետեւ նրա դուռը շատ է նեղ»։
«Չէ՞ որ ես չեմ հաստացել, բայց նրա դուռը, միանգամայն հնարավոր է, նիհարած կլինի»։
«Այո, թերեւս, այդպես լինի…»
Սեփական հարցերին այնքան համոզիչ պատասխաններ տալով, Թուխն իր համար էլ աննկատելի շարունակ դեպի ձախ էր թեքվում, մինչեւ որ հանկարծ հայտնվեց սեփական դռան առջեւ։ Ժամը տասնմեկն էր եւ, հասկանալի է, միանգամայն հարմար, որպեսզի նա մի քիչ…
Մի խոսքով, կես ժամ անց Թուխը ճանապարհեց այնտեղ, ուր իսկապես ուզում էր գնալ, այսինքն՝ Դնչիկի մոտ, եւ ճանապարհին թաթով սրբում էր շրթունքները ու երգում բավականին թմբլիկ մի երգ։ Ահա սա․
<poem>
:Լավ է ապրում Վինի֊Թուխը
Աշխարհո՛ւմ։
:Դրա համար էլ միշտ ուրախ է
Նա երգո՛ւմ։
:Ոչ, նա երբեք չի նեղանա,
:Ինչ էլ ուտի, չի հաստանա,
:Վինի֊Թուխը ուտելուց է
Նի֊
:հա
::րո՞ւմ։
</poem>
Գուցե ձեզ այս տողերը այնքան էլ լավ չթվան, բայց Թուխը այս երգը երգում էր շատ արեվոտ առավոտյան, շատ առատ նախաճաշից հետո, ուստի համոզված եր, որ այն երբեւիցե իր հորինած լավագույն երգերից մեկն է։ Եվ նա երգում էր ու երգում, իրեն մեծ բավականություն պատճառելով։
Դնչիկը փոս էր փորում իր տան առաջ, անմիջապես դռան մոտ։
— Բարեւ, Դնչի՛կ,— գոռաց Վինի֊Թուխը։
— Օ՜յ, բարեւ, Թո՛ւխ,— պատասխանեց Դնչիկը, հանկարծակիի եկած վեր թռչելով։— Ես իմացա, որ դու ես։
— Ես նույնպես,— ասաց Թուխը։— ինչո՞վ ես զբաղված։
— Կաղին եմ տնկում, Թուխ, թող նրանից մեծ կաղնի աճի։ Անմիջապես տանս մոտ ինչքան ասես կաղին ունենամ, թե չէ, գիտես, ստիպված եմ լինում մինչեւ ո՜ւր գնալ։
— Իսկ եթե չաճի՞։
— Կաճի, որովհետեւ Քրիստոֆեր Ռոբինը ասաց, որ կաճի։ Դրա համար էլ տնկում եմ։
— Հը՜մ,— ասաց Թուխը։— Իսկ ես… Իսկ ես մեղրահաց կտնկեմ իմ այգում, թող հետո փեթակներ աճեն։
Դնչիկն այնքան էլ համոզված չէր դրանում։
— Կամ ավելի լավ է մեղրահացի կտորներ,— ասաց Թուխը։— Մեղրահացը մի քիչ պետք է խնայել։ Միայն վախենում եմ, այդ դեպքում ոչ թե լրիվ փեթակ աճի, այլ մի մասը, այն էլ՝ հանկարծ սխալ կտոր, որտեղ մեղուները միայն բզզում են, իսկ մեղր չեն սարքում։ Տխո՜ւր բան կլինի։
Դնչիկը համաձայնեց, որ դա իրոք բավականին տխուր բան կլինի։
— Իմիջայլոց, Թուխ, տնկելը հեշտ չի,— ասաց նա,— պետք է կարողանալ։— Եվ նա կաղինը դրեց փոսի մեջ, ծածկեց հողով ու սկսեց վրան թռչկոտել։
— Ես տնկել գիտեմ,— ասաց Վինի֊Թուխը,— որովհետեւ Քրիստոֆեր Ռոբինը ինձ ծաղիկների սերմեր տվեց՝ րանգիզներ ու պտուտակիկներ։ Ոչ, մեխիկներ։ Ես այդ սերմերը ցանել եմ եւ շուտով իմ դռան առաջ իսկական ծաղկանոց կլինի՝ րանգիզներ ու մեխիկներ։ Կամ պտուտակիկներ։
— Ես կարծում էի դրանք նարգիզ են կոչվում,— շարունակելով տեղում թռչկոտել, անվճռական ասաց Դնչիկը,— իսկ մեխիկները… մեխիկներ… Դրանք երեւի մեխակնե՛ր են։
— Ոչ, — ասաց Թուխը,— իմ ծաղիկները կոչվում են րանգիզներ ու պտուտակիկներ։
Հողը ամուր պնդացնելուց հետո Դնչիկը տոտիկները քսեց փորին ու ասաց․ «Հիմա ի՞նչ ենք անելու», իսկ Թուխը պատասխանեց․ «Տեսության գնանք Կենգույին, Ռուին եւ Վագրին», եւ Դնչիկը ասաց․ «Ա֊ա֊այո, գ֊գ֊գնանք», որովհետեւ նա դեռեւս մի քիչ վախենում էր Վագրից։ Վագրը ոչ մի վայրկյան հանգիստ չէր կարողանում կանգնել, եւ եթե բարեւում էր ձեզ, ձեր ականջներում լիքը ավազ էր լինում նույնիսկ այն բանից հետո, երբ Կենգուն ասում էր․ «Վագր, մանկիկս, զգո՛ւյշ», եւ ձեզ օգնում էր ոտքի կանգնել։
Թուխն ու Դնչիկը ճանապարհ ընկան։
Հենց այդ նույն օրը Կենգուն խիստ տնարար տրամադրության մեջ էր։ Նա որոշել էր կարգի բերել բնակարանը, հաշվել սպիտակեղենը, պարզել, թե քանի կտոր օճառ է մնացել, քանի մաքուր անձեռոցիկ է մնացել Վագրին եւ քանի մաքուր գոգնոց՝ Ռուին, այնպես, որ նա երկուսին էլ հանեց տնից, Ռուի համար սալաթով, իսկ Վագրի համար ձկան յուղով բուտերբրոդներ պատրաստելով, որպեսզի նրանք ուրախ ժամանակ անցկացնեն անտառում եւ իրենց լավ պահեն։
Ճանապարհին Վագրը պատմում էր Ռուին (որին այդ բոլորը շատ էր հետաքրքրում) այն ամենի մասին, ինչ կարողանում են անել Վագրերը։
— Իսկ թռչել նրանք կարողանո՞ւմ են,— հարցրեց Ռուն։
— Վագրե՞րը,— ասաց Վագրը։— Թռչե՞լ։ Բան գտար հարցնելո՜ւ։ Նրանք գիտես ո՜նց են թռչում։
— Օ՜,— ասաց Ռուն։— Նրանք թռչում են Բուի նմա՞ն։
— Բուից էլ լավ,— ասաց Վագրը։— Միայն թե չեն ուզում։
— Իսկ ինչո՞ւ չեն ուզում։
— Չգիտես ինչու այդ բանը նրանց դուր չի գալիս։
Բայց Ռուն դա ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասկանալ, որովհետեւ շատ էր երազում թռչել, եւ Վագրը նրան բացատրեց, որ պետք է Վագր լինել այդ հասկանալու համար։
— Իսկ ցատկե՞լ,— հարցրեց Ռուն։— Կարո՞ղ են Վագրերը Կենգուների նման ցատկել։
— Էլի բան գտա՞ր հարցնելու,— ասաց Վագրը։— Այն էլ ո՜նց։ Երբ ուզում են, իհարկե՛։
— Իսկ ես ինչքա՜ն եմ սիրում ցատկել,— ասաց Ռուն։— Արի տեսնենք ով հեռու կցատկի, ե՞ս, թե դո՞ւ։
— Իհարկե, ես,— ասաց Վագրը,— բայց հիմա ժամանակ չկորցնենք, թե չէ կուշանանք։
— Ինչի՞ց կուշանանք։
— Այնտեղից, ուր պետք է ժամանակին հասնենք,— ասաց Վագրը քայլերն արագացնելով։
Շուտով նրանք հասան Վեց Սոճիներին։
— Իսկ ես լողալ գիտեմ,— հայտնեց Ռուն,— մի անգամ ընկա գետը ու լողացի։ Իսկ Վագրերը լողալ գիտե՞ն։
— Իհարկե, գիտեն։ Վագրերը ամեն ինչ գիտեն։
— Իսկ Թուխի նման մագլցե՞լ,— հարցրեց Ռուն, կանգնելով Վեց Սոճիներից ամեանաբարձրի մոտ եւ վերեւ նայելով։
— Աշխարհում բոլորից լավ Վագրերն են մագլցում,— ասաց Վագրը,— հազար անգամ լավ ամեն տեսակի Թուխերի՛ց։
— Նույնիսկ այս ծա՞ռը։
— Նրանք հենց այսպիսի ծառեր են մագլցում,— ասաց Վագրը։— Ամբողջ օրը մագլցում են՝ մեկ վեր, մեկ վար։
— Օ՜յ, Վագր, իսկապե՞ս։
— Հիմա կտեսնես,— վճռական ասաց Վագրը։— Նստիր մեջքիս եւ կտեսնես։
Չգիտես ինչու նա հանկարծ զգաց, որ ծառ բարձրանալը Վագրերի միակ տաղանդն է, որում ինքը համոզված է։
— Օ՜յ, Վա՛գր։ Օ՜յ Վա՛գր։ Օ՜յ Վա՛գր,— հիացմունքից ծվծվում էր Ճստիկ Ռուն։ Նա նստեց Վագրի մեջքին, եւ նրանք մագլցեցին։
Մինչեւ առաջին ճյուղին հասնելը Վագրը կրկնում էր (ինքն իրեն)․ «Մենք մագլցո՛ւմ ենք»։ Հասնելով հաջորդ ճյուղին, նա հպարտությամբ ասաց (ինքն իրեն)․ «Իզո՞ւր էի ասում, որ Վագրերը կարող են մագլցել»։ Մի քիչ էլ բարձրանալով, նա ասաց (ինքն իրեն)․ «Իհարկե, սա այնքան էլ հեշտ բան չի…»
Ավելի վեր բարձրանալով, նա ասաց․
— Չէ՞ որ իջնել էլ կա։
Իսկ ավելի֊ավելի վեր․
— Եվ դա դժվա՛ր կլինի…
— Եթե չընկնե՛նք…
— Բայց դա արդեն կլինի բոլորովի՛ն…
— Հե՛շտ։
Եվ հենց որ նա ասաց՝ «հե՛շտ», ճյուղը, որի վրա նա կանգնած էր, հանկարծ կոտրվեց, եւ, զգալով, որ ընկնում է, Վագրը հազիվ հասցրեց կառչել վերեւի ճյուղից… Հետո նա դանդաղ, շատ դանդաղ բարձրացրեց գլուխը եւ դունչը դրեց ճյուղին… Հետո բարձրացրեց հետեւի թաթերից մեկը… Հետո մյուսը… Եվ, վերջապես, նա տեղավորվեց ճյուղի վրա, ծանր շնչելով ու ափսոսալով, որ մագլցելու փոխարեն չփորձեց լողորդությամբ զբաղվել։
Ռուն իջավ Վագրի մեջքից ու նստեց կողքին։
— Օ՜յ, Վա՛գր,— ուրախ ասաց նա,— մենք արդեն կատարի՞ն ենք։
— Ոչ,— ասաց Վագրը։
— Իսկ մենք կբարձրանա՞նք կատարը։
— Ո֊ո֊ո՜չ,— փնթփնթաց Վագրը։
— Է՜֊է֊է՜,— տխրեց Ռուն, բայց նույն պահին էլ զվարթ շարունակեց։ — Ի՜նչ լավ ստացվեց, երբ դու ձեւացրեցիր, թե ընկնում ես, բայց հետո չընկար։ Մի անգա՛մ էլ փորձենք։
— Ո֊ո֊ո՜չ,— գռմռաց Վագրը։
Ռուն լռեց, բայց քիչ հետո հարցրեց․
— Իսկ կարելի՞ է բուտերբրոդները ուտել։
— Ուտե՛նք,— համաձայնեց Վագրը,— ո՞ւր է։
— Ներքեւում է, ծառի տակ։
Վագրը ասաց․
— Ես կարծում եմ, լավ կլինի, եթե մի քիչ համբերենք։
Նրանք այդպես էլ արեցին։
Իսկ մինչ այդ Թուխն ու Դնչիկը շարունակում էին իրենց զբոսանքը։ Թուխը, բանաստեղծության միջոցով հայտնում էր Դնչիկին, որ ինքը «երբեք չի չաղանա, ինչ էլ ուտի չի հաստանա, որովհետեւ ուտելուց է նիհարում», իսկ Դնչիկը մտածում էր, թե արդյո՞ք շուտ կաճի իր տնկած կաղինը։
— Թո՛ւխ, նայի՜ր,— հանկարծ ճղճղաց Դնչիկը,— Սոճու վրա ինչ֊որ մեկը նստած է։
— Ճիշտ է,— ուշադիր նայելուց հետո ասաց Թուխը։— Այնտեղ ինչ֊որ գազան կա։
Դնչիկը բռնեց Թուխի թաթը, հավանաբար, որպեսզի Թուխը չվախենա։
— Դա որեւէ Գիշատիչ գազա՞ն է,— հարցրեց նա, աշխատելով ուրիշ կողմ նայել։
Թուխը գլխով արեց։
— Դա Յագուլյար է, — ասաց նա։
— Իսկ ի՞նչ են անում Յագուլյարները,— հարցրեց Դնչիկը, սրտի խորքում հուսալով, որ հիմա նրանք այդ բանը չեն անի։
— Նրանք թաքնվում են ծառի ճյուղերի մեջ եւ այնտեղից նետվում վրադ, երբ կանգնում ես ծառի տակ,— ասաց Թուխը։— Քրիստոֆեր Ռոբինը նրանց մասին ամեն ինչ պատմել է։
— Ուրեմն, արի չմոտենանք ծառին, Թուխ, թե չէ մեկ էլ տեսար նա նետվեց այնտեղից ու ոտքերը կոտրեց։
— Նրանց ոչինչ էլ չի պատահում, — ասաց Թուխը, — նրանք շատ ճարպիկ են։
Բայց, չգիտես ինչու, դա չմխիթարեց Դնչիկին։ Նա այնուամենայնիվ զգում էր, որ չպետք է մոտենալ ծառին, որտեղից, մեկ էլ տեսար, ինչ֊որ մեկը ցած նետվեց, թեկուզեւ շատ ճարպկորեն։ Նա արդեն պատրաստվում էր մի շտապ գործով տուն վազել, երբ Յագուլյարը կանչեց ծառի վրայից․
— Օգնեցեք, օգնեցեք։
— Յագուլյարներն ունեն այդպիսի սովորություն,— ասաց Թուխը, շատ գոհ, որ կարող է պարծենալ իր գիտելիքներով։ — Նրանք գոռում են՝ «օգնեցե՜ք, օգնեցե՜ք», եւ հենց որ վերեւ նայեցիր, նետվում են վրադ։
— Ես ներքեւ՛ եմ նայում, ներքեւ՛, — ամբողջ կոկորդով մեկ ճղճղաց Դնչիկը, որպեսզի հանկարծ Յագուլյարը սխալմամբ չանի այն, ինչ չպետք է անել։
Այդ նույն ճյուղից, որտեղ նստած էր Յագուլյարը, հիացական ծվծվոց լսվեց․
— Թո՛ւխն ու Դնչի՛կը։ Թո՛ւխն ու Դնչի՛կը։
Եվ Դնչիկը հանկարծ հիշեց, որ տանը ոչ մի շտապ գործ չունի եւ զգաց, որ սքանչելի օր է՝ արեւոտ ու տաք, շատ ավելի լավ, քան մինչեւ հիմա թվում էր իրեն։
— Թո՛ւխ, — կանչեց նա,— իմ կարծիքով, այդ Վագրն ու Ռո՛ւն են։
— Իմ կարծիքով նույնպես,— ասաց Թուխը։ — Իսկ ես կարծում էի, որ դա Յագուլյար է եւ… եւ էլի մի Յագուլյար։
— Հե՜յ, Ռո՛ւ,— կանչեց Դնչիկը,— ի՞նչ եք անում այդտեղ։
— Մենք չե՛նք կարողանում ցած իջնել։ Մենք չե՛նք կարողանում ցած իջնել,— հիացմունքով ծվծվում էր Ռուն։ — Լավ է, չէ՞։ Թո՛ւխ։ Ես ու Վագրը ապրում ենք ծառի վրա, Բուի նման։ Մենք սրանից հետո Մի՜շտ այստեղ ենք ապրելու։ Իսկ ես տեսնում եմ Դնչիկի տո՛ւնը։ Դնչի՛կ։ Ես այստեղից տեսնում եմ քո տո՛ւնը։ Շատ ենք բարձրացել, չէ՞։ Բուն մեզանից ցած է ապրում։
— Ո՞նց ես այդտեղ ընկել, Ռո՛ւ, — հացրցեց Դնչիկը։
— Ինձ Վագրը բերեց։ Իսկ Վագրերը չեն կարող ներքեւ մագլցել, որովհետեւ նրանց պոչը ընկնում է ոտքերի արանքը։ Նրանք միայն վերեւ են մագլցում։ Երբ մենք բարձրանում էինք, Վագրը այդ մոռացել էր, իսկ հիմա հիշել է, եւ մենք արդեն միշտ այստեղ ենք ապրելու։ Գուցե նույնիսկ ավելի վեր մագլցենք։ Ի՞նչ ասացիր, Վագր։ Ա֊ա֊ա՜։ Վագրն ասում է, որ եթե մենք ավելի վեր բարձրանանք, Դնչիկի տունն այսքան լավ չի երեւա, այնպես որ մենք կմնանք այստեղ։
Այս բոլորը լսելուց հետո Թուխը ասաց․
— Դնչի՛կ, ի՞նչ կարող ենք ձեռնարկել,— եւ ձեռքը գցեց Վագրի բուտերբրոդներին։
— Նրանք ծուղակն են ընկե՞լ,— անհանգստացած հարցրեց Դնչիկը։
Թուխը գլխով արեց։
— Իսկ դու չե՞ս կարող իջեցնել նրանց։
— Բարձրանալ կարող եմ, Դնչի՛կ։ Կարող եմ իջեցնել Ռուին, բայց Վագրին չեմ կարող իջեցնել, գիտես թե նա ինչքա՜ն ծանր է։ Հարկավոր է ուրիշ բան մտածել։
Եվ մտքի մեջ ընկած՝ նա սկսեց ծամել Ռուի բուտերբրոդները։
Վերջին բուտերբրոդն ուտելուց հետո Թուխը երեւի մի հնար գտներ, բայց նա հազիվ էր վերջին բուտերբրոդը ձեռքին առել, երբ թփերի մեջ ինչ֊որ ճյուղ կոտրվեց եւ այնտեղից դուրս եկան Քրիստոֆեր Ռոբինը եւ Իան։
— Բոլորովին չեմ զարմանա, եթե հանկարծ վաղը կարկուտ գա, — ասում էր Իան։ — Կարող է նույնիսկ մրրիկ, բուք ու բորան լինել։ Այսօր, իհարկե, լավ եղանակ է, բայց դա դեռեւս ոչինչ չի նշանակում․ ոչ մի երաշխ… ինչպես են ասում։ Երաշխ… մի խոսքով, հասկանում ես, այդ բանից չկա, թե լավ եղանակները կշարունակվեն։ Սա պարզապես պատահականություն է եւ ուրիշ ոչինչ։
— Ահա եւ Թո՛ւխը, — ասաց Քրիստոֆեր Ռոբինը։ Նրան երեւի չէր հետաքրքրում՝ լավ եղանակը պատահական է, թե ոչ, միայն թե լավը լիներ։— Բարեւ, Թո՛ւխ։
— Քրիստոֆեր Ռոբինը կիմանա, թե ինչ պետք է անել, — ուրախացավ Դնչիկը։
Նա ու Թուխը վազեցին Քրիստոֆեր Ռոբինին ընդառաջ։
— Քրիստոֆեր Ռոբին… — սկսեց Թուխը։
— Եվ Իա,— ասաց Իան։
— Վագրն ու Ռուն բարձրացել են Սոճու վրա եւ չեն կարողանում իջնել…
— Իսկ ես հենց նոր ասում էի։— ընդհատեց Դնչիկը, — որ միայն Քրիստոֆեր Ռոբինն է կարող։
— Իա֊իան նույնպես,— ասաց Իան, նորից հիշեցնելով, որ մոռացել են իրար բարեւել։
— Եթե դուք երկուսով այստեղ լինեիք, մենք կկարողանայինք որեւէ հնար գտնել,— ասացին Թուխն ու Դնչիկը։
Քրիստոֆեր Ռոբինը նայեց վեր, տեսավ Վագրին ու Ռուին եւ փորձեց որեւէ հնար գտնել։
— Ես կարծում եմ, — խորիմաստ ասաց Դնչիկը,— որ եթե Իան կանգնի ծառի տակ, Թուխը բարձրանա նրա մեջքին, իսկ ես կանգնեմ Թուխի ուսերին…
— Եվ եթե Իայի մեջքը հանկարծ կոտրվի, մենք մի կուշտ կծիծաղենք․ հա֊հա֊հա, — ասաց Իան։ — Շատ հաճելի զբաղմունք է, խոսք չկա, չափազանց զվարճալի, բայց, վախենում եմ, քիչ օգտակար։
— Ես…— խեղճացած ասաց Դնչիկը, — ես միայն մտածում էի…
— Դու իսկապես կարծում ես, որ քո մեջքը կջարդվի՞, — զարմացած հարցրեց Թուխը։
— Առանց փորձելու դժվար է որեւէ բան ասել, սիրելի Վինի։ Ամբողջ հետաքրքրությունն էլ հենց դրա մեջ է։
Թուխը հոգոց հանեց, եւ նրանք կրկին սկսեցին մտածել։
— Ուռա՜, ես գտա, — հանկարծ բացականչեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։
— Լսիր ուշադիր, փոքրիկ Դնչիկ,— ասաց Իան, — եւ դու շուտով կիմանաս, թե մենք ինչ ենք ձեռնարկելու։
— Ես կհանեմ վերնաշապիկս, մենք կբռնենք չորս ծայրերից, իսկ Ռուն ու Վագրը կցատկեն վրան։ Նրանց ոչինչ չի պատահի, պարզապես մի քիչ կճոճվեն։
— Ինչպես Վագրին իջեցնենք ծառից, որ ոչ ոք չվնասվի,— ասաց Իա֊Իան։ — Այս օրենքը ականջիդ օղ արա, հարգելի Դնչիկ, եւ ամեն ինչ լավ կլինի։
Բայց հարգելի Դնչիկը ոչինչ չէր լսում, այնքան որ հուզվել էր Քրիստոֆեր Ռոբինի երկնագույն շալվարակապերը նորից տեսնելու մտքից։ Նա դրանք մի անգամ արդեն տեսել էր, երբ շատ փոքր էր եղել եւ այն ժամանակ այնպես էր հուզվել, որ ստիպված էին եղել նրան սովորականից կես ժամ շուտ պառկեցնել քնելու։
Եվ այդ օրվանից Դնչիկը երազում էր ստուգել, արդյոք դրանք այդքան երկնագույն են ու օգտակար, ինչպես իրեն թվացել էր։
Եվ երբ Քրիստոֆեր Ռոբինը հանեց վերնաշապիկն, ու Դնչիկի բոլոր սպասելիքները լիովին իրականացան, ուրախությունից նա ներեց Իային, ժպտաց նրան եւ նույնիսկ բռնեց վերնաշապիկի նույն ծայրից։ Իսկ Իան փսփսաց նրա ականջին․
— Նույնիսկ հիմա չի կարելի երաշխավորել, որ դժբախտ պատահար չի լինի։ Դժբախտ պատահարները շատ տարօրինակ բաներ են։ Նրանք սովորաբար պատահում են բոլորովին պատահաբար։
Երբ Ճստիկ Ռուն հասկացավ, թե ինչ պետք է անի, այնպես հուզվեց, այնպես ուրախացավ, որ ծվծվաց․
— Վա՛գր, Վա՛գր, մենք հիմա ցատկելո՛ւ ենք։ Տես, թե ո՜նց եմ ցատկելու։ Պարզապես թռչեո՜ւ եմ, այ, կտեսնե՛ս։ Իսկ Վագրերը կարո՞ղ են։ Քրիստոֆեր Ռոբի՛ն։ Ես եկա՛,— կանչեց նա ու իրեն նետեց փրկարար վերնաշապիկի ճիշտ մեջտեղը։
Նա այնքան թափով էր ցատկել, որ վերնաշապիկը նրան հետ շպրտեց, եւ Ռուն դեռ երկար ժամանակ ճախրում էր օդում, շարունակելով հիացած ծվծվալ՝ «օ՜,օ՜»։
Վերջապես նա վայրէջք կատարեց ու ասաց․ «Ինչ լա՜վ էր, ինչ լա՜վ էր, լա՜վ էր, չէ՞» եւ նրան ցած իջեցրին։
— Թռի՛ր, Վա՛գր,— կանչում էր նա։ — Շատ հե՛շտ է։
Բայց Վագրը կպել էր ճյուղից եւ չէր էլ մտածում թռչել։ Նա ասում էր ինքն իրեն․ «Իհարկե, ցատկող կենդանիների համար, ինչպիսիք են Կենգուները, դա հասարակ բան է, իսկ լողացող կենդանիների համար, ինչպիսիք ենք մենք՝ Վագրերս, այնքան էլ հեշտ չի, ինչպես թվում է ոմանց»։
Եվ նա, չգիտես ինչու, հանկարծ պատկերացրեց, որ մեջքի վրա պառկած լողում է գետում, ուրախ սուզվում սառը ջրի մեջ, եւ զգաց, որ դա Վագրերի իսկական տարերքն է։
— Թռի՛ր, թռի՛ր,— կանչում էր Քրիստոֆեր Ռոբինը։ — Մի՛ վախեցիր։
— Մ֊մ֊մի րոպե, — ասաց Վագրը, — ինչ֊որ բան է ընկել աչքս։
Եվ նա դանդաղ, շատ դանդաղ, սողաց դեպի ճյուղի ծայրը։
— Թռի՛ր, թռի՛ր, շատ հե՛շտ է,— ծվծվում էր Ճստիկ Ռուն։
Եվ հանկարծ Վագրը, իր կամքից անկախ, զգաց որ դա իսկապես շատ հեշտ է։
— Վա՜յ, — գոռաց նա, սարսափած զգալով, որ ծառը կայծակի արագությամբ սլանում է իր կողքով։
— Զգուշացե՛ք, — գոռաց Քրիստոֆեր Ռոբինը փրկիչներին։
Լսվեց թրխկոց, վերնաշապիկը պատռվեց, եւ բարեկամներն իրար գլխի թափվեցին։
Առաջինը ոտքի կանգնեցին Քրիստոֆեր Ռոբինը, Թուխը եւ Դնչիկը, հետո ոտքի կանգնեցրին Վագրին, իսկ բոլորից ներքեւում, իհարկե, Իան էր։
— Իա, սիրելի՛ս, հո չե՞ս վնասվել, — բացականչեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։ — Ոչ մի տեղդ չի՞ ցավում, — նա իշուկին օգնեց ոտքի կանգնել ու մեջքից թափ տվեց փոշին։
Իան երկար ժամանակ չէր խոսում։
Հետո նա հարցրեց․
— Վագրն այստե՞ղ է։
Վագրը այստեղ էր եւ նորից՝ բարձր տրամադրության մեջ։
— Այստեղ է,— ասաց Քրիստոֆեր Ռոբինը, — ողջ ու առողջ։
— Դե ի՛նչ, — ասաց Իան, այդ դեպքում նրան շնորհակալություն հայտնեք իմ անունից։
