Changes
/* Գլուխ 18 */
― Որովհետև դուք ճիշտ եք,― ասաց նա։― Ինձ պես կարող էր վարվել ապուշը կամ խելագարը, եթե ոչ միանգամից և՛ մեկը, և՛ մյուսը։ Ձեր խոսքերը ճիշտ էին։ Պետք է թողած լինեիք, որ ցատկեի։
Մարվինը նոր միայն զգաց, որ կինը չքնաղ է։ Նա փոքրամարմին էր, գլուխը հազիվ էր հասնում Մարվինի վերին կրծաքվանդակին, սակայն արտասովոր նուրբ կառուցվածք ուներ։ միջնամարմինը Միջնամարմինը քնքուշ ու իդեալական ցիլինդրաձև թեքություններ ուներ, հպարտ գլուխը մարմնից մի փոքր առաջ էր հակված՝ սիրտ հալեցնող հինգ աստիճան անկյան տակ։ Դիմագծերը կատարյալ էին, սկսած բարեձև ուռած ճակատից մինչև քառակուսի ծնոտը։ Զույգ ձվադիրները համեստորեն թաքցրած էին սպիտակ սատինե «արքայադուստր» գոտիով, որի տակից երևում էր միայն փայլուն կանաչ մարմնի հոգեմաշ մի ակնարկ։ Բոլոր ոտքերին նարջնագույն գուլպաներ կային, որոնք է՛լ ավելի ընդգծում էին հոդերի փափուկ սեգմենտացիան։
Թո՛ղ նա անհաջողակն ինքնասպան լիներ, բայց նա միաժամանակ Ցելսուսում Մարվինի տեսած ամենացնցող գեղեցկուհին էր։ Մարվինի կոկորդը չորացավ, իսկ զարկերակը սկսեց կատաղի բաբախել։ Նա զգաց, որ սևեռուն նայում է բարձր ձվադրները թաքցնող և միաժամանակ ի ցույց դնող սպիտակ սատինին։ Հասկացավ, որ չի կարողանում հայացքը կտրել երկար, սեգմենտավորված վերջավորության զգայախառ գծագրությունից։ Թունդ շառագունելով, Մարվինն իրեն ստիպեց նայել կնոջ ճակատի գեղեցիկ կնճռված սպիին։
― Դու գայթակղությո՛ւն ես,― ցասումով գոչեց Մարվինը։
― մենք Մենք նման ենք երկու նավի, որոնք մթության միջով անցան իրար կողքից,― ուղղեց Կետին։
― Մի՞թե երբեք կրկին չենք հանդիիհանդիպի,― չէր հանդարտվում Մարվինը։
― Միյան ժամանակը կարող է պատասխանել։
― Գուցե հիմա տխրում է,― կարծիք հայտնեց բարմենը։
― Չգիտեմ, թե ինչու եմ այսպես սիրում նրան,― հայտարարեց Մարվինը։― Բայց գոնե հաստատ գիտեմ, թե ինոչւ ինչու երկնքում արև չկա։ Միայնությանս մեջ նա հանգիստ չի տալիս ինձ, ինչպես կողքի բնականարանի ճնգճնգավող ճնգճնգացող դաշմանուրը։ Սակայն միևնույն է չեմ հեռանա, ինչպես էլ որ հետս վարվի։ Գուցե եղածը մի սովորական արկած էր, այդուհանդերձ միշտ կհիշեմ ապրիլ ամիսը և նրան,երբ երեկոյան զեփյուռը գգվում էր ծառերին, բայց ոչ ինձ համար և․․․
Դժվար է գուշակել, թե Մարվինը ինչքան կշարունակեր իր հեծեծանքները, եթե հազիվ կրծքավանդակին հասնող և երկու ոտնաչափ դեպի ձախ գտնվող մի ձայն չշշնջար․― հե՛յ, պարո՛ն։
― Այո, ուզում եմ։ Բայց ի՞նչ կարող եք դուք․․․
― Ես կորած անձերի մասնավոր հետաքննիչ֊խուզարկու եմ, հաջողություն երաշպավորվածերաշխավորված, եթե ոչ, մի վճարեք ոչ մի սենթ։
― Այդ ի՞նչ առոգանությամբ եք խոսում,― հարցրեց Մարվինը։
― Հասկանում եմ,― ասաց Մարվինը։
― Եվ այդուհանդերջայդուհանդերձ,― ասաց Վալդեզն ավելի խստորեն,― երբ del norte շահագործողը վիրավորում է ինձ և անուղղակիորեն նսեմացնում է նրանց, ովքեր կյանք են տվել ու դաստիրակել ինձ, այդ դեպքում, սինյոր, կուրացնող կարմիր մշուշ է իջնում աչքերիս առջև, դանակն ինքն է հայտնվում ձեռքումս և կարագի պես խրվում աղքատների ու խեղճերի երեխաներին դավաճանողի սիրտը։
― Հասկանում եմ ձեր զգացմունքները։
― Անկեղծ ասած, ես դա նկատել էի,― ասաց Մարվինը։
― Ինչևէ։ Բավական է այդ մաին։ Հիմա, դուք ուզում եք ինձ վարձել հեատաննում այդ ղջկան աղջկան գտնելո՞ւ։ Բայց իհարկե։ El buen pano en el arca se vende, verdad?<ref>Լավ եգիպտացորենն արկղում են պահում, այնպես չէ՞ (իսպ․)։</ref>
― Si, hombre,― ծիծաղելով պատասխանեց Մարվինը,֊ Y el deseo vence al miedo!<ref>Այո, բարեմս։ բարեկամս։ Եվ ձգտեքն հաղթահարել վախը (իսպ․)։</ref>։
― Pues, adelante!<ref>Այդ դեպքում հառա՜ջ (իսպ․)։</ref>։