Changes
::բռնկվում է ու այրվում։
:«Եթէ «Եթե քեզ տողատած թուղթ տան,
::գրիր հակառակ ուղղությամբ»։
ԽՈՒԱՆ ՌԱՄՈՆ ԽԻՄԵՆԵՍ<ref>Խուան Ռամոն Խիմենես (1881 — 1958) — իսպանացի բանաստեղծ, Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր։<br> Այս եւ հետագա ծանոթագրությունները թարգմանչինն են։</ref>
Նա թեքվեց փողոցի անկյունադարձում։
Քամուց քշված աշնանային տերեւները պտտվում էին լուսնի լույսով ողողված մայթի վրա, իսկ ընդառաջ եկող աղջիկը թվում էր՝ ոչ թե քայլում, այլ պարզապես սահում էր տերեւների ու քամու միջով։ Նա գլխահակ հետեւում էր, թե ինչպես են կոշիկների ծայրերը դիպչում պարող տերեւներին։ Նրա նուրբ, մեղմ ու կաթնագույն դեմքը անհագ հետաքրքրասիրություն էր արտահայտում։ Հայացքը՝ թեթեւ զարմանք։ Մուգ աչքերով այնպես ուշադիր էր զննում շուրջը, որ թվում էր՝ ոչինչ չի վրիպի նրանից։ Աղջիկը ճերմակ, խշխշան զգեստ էր հազել։ հագել։ Մոնթագին թվում էր, թե ինքը, քայլքին համապատասխան, տեսնում է նրա ձեռքերի ամեն մի շարժումը, դեմքի շենշող դողը, լսում նույնիսկ անորսալի թվացող հնչյունները։ Հանկարծ աղջիկը գլուխը բարձրացրեց ու տեսավ, որ ընդամենը մի քանի քայլ, եւ ինքը կբախվի մայթի մեջտեղում կանգնած տղամարդուն։
Նրանց գլխավերեւում խշշացող ճյուղերը չոր տերեւների անձրեւ տեղացին։ Աղջիկը կանգ առավ։ Անակնկալի գալով՝ նա ուզում էր ետ ցատկել, բայց սոսկ անքթիթ նայեց Մոնթագին։ Նրա մուգ, կայծկլտուն ու կենսախինդ աչքերն այնպես շողացին, ասես ինչ֊որ փաղաքուշ խոսք լսեց։ Սակայն Մոնթագը գիտեր, որ ինքը ողջունեց նրան։ Ապա նկատելով, որ աղջիկը կախարդվածի պես նայում է իր համազգեստի թեւքի սալամանդրի եւ կրծքի փյունիկի պատկերներին, հարցրեց․
— Դա պատժվում է օրենքով։
— Հասկանայի Հասկանալի է։
— Հիանալի աշխատանք է։ Երկուշաբթի Միլլեյի<ref>Էդնա Սենթ֊Վինսենթ Միլլեյ (1892 — 1950)— ամերիկյան բանաստեղծուհի։</ref> գրքերն այրել, չորեքշաբթի՝ Ուիթմենի, ուրբաթ՝ Ֆոլկների։ Վառել—մոխրացնել, հետո էլ մոխիրն այրել։ Սա է մեր մասնագիտության նշանաբանը։
— Տարօրինակ է։ Ես լսել եմ, որ առաջներում տներն այրվել են անզգուշության հետեւանքով, եւ հրշեջներ էին պետք կրակը հանգցնելու համար։
Մոնթագը Ծիծաղեց։ծիծաղեց։
Աղջիկը թռուցիկ հայացք նետեց նրա կողմը։
Նա նորից հայացք նետեց պատին։ Աղջկա դեմքն ինչքա՞ն նման է հայելու։ Ուղղակի անհավատալի է։ Շատերի՞ն գիտես, արդյոք, որ կարող են այդպես բեկել քո սեփական լույսը։ Մարդիկ ավելի շատ նման են… Նա հապաղեց համեմատելին որոնելիս, ապա գտավ (հիշելով իր արհեստը)՝ նման են ջահերի, որոնք այրվում են իսպառ։ Բայց որքան հազվադեպ է պատահում, երբ ուրիշ մարդու դեմքին կարող ես տեսնել քո զգացմունքների, քո նվիրական, թրթռուն մտքերի արտացոլանքը։
Վերամարմնավորման ի՛նչ անհավանական կարողություն ունի այդ աղջիկը։ Նա նայում է Մոնթագին, ինչպես տիկնիկային թատրոնի կախարդված հանդիսատես, կռահում է իր աչքերի ամեն մի թարթում, Ձեռքի ձեռքի ամեն մի շարժում, մատների ամեն ցնցում։ Որքա՞ն ժամանակ քայլեցին նրանք կողքկողքի։ Երե՞ք րոպե։ Հի՞նգ։ Եվ այժմ ինչքա՞ն երկար էր թվում այդ ժամանակը։ Ի՜նչ վիթխարի էր թվում նրան այժմ աղջկա արտացոլումը պատին, ինչպիսի՜ ստվեր էր նետել նրա նրբակազմ իրանը։ Նա զգում էր, որ եթե իր աչքը քոր գա, աղջիկը կթարթի, եթե փոքրինչ փոքր֊ինչ լարվեն դեմքի մկանները՝ աղջիկը կհորանջի ավելի շուտ, քան ինքը կհասցնի այդ անել։
Եվ, հիշելով իրենց հանդիպումը, Մոնթագը մտածեց․ «Իրոք, ասես նա գիտեր, որ ես գալու եմ, ասես փողոցում հենց ինձ էր սպասում այդ ուշ ժամին…»։
