Շարիկովի բերանին հազիվ նկատելի ծաղրական ժպիտ երևաց, և նա օղի լցրեց ըմպանակները։
- ― Ըհը, ձեզ մոտ ամեն ինչ շքերթի պես Է,— սկսեց խոսել նա,— անձեռոցիկն՝ Էստեղ, փողկապն՝ Էստեղ, ու «կներեք», ու «խնդրեմ», «մերսի», իսկ Էնպես, որ իսկականից լինի, էդ մեկը՝ չէ։ Չարչարում եք ձեզ, ոնց որ ցարական ռեժիմի ժամանակ։
- ― Իսկ ինչպե՞ս լինի «իսկականից», թույլ տվեք հարցնել։
Շարիկովը չպատասխանեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչի այդ հարցին, բարձրացրեց ըմպանակն ու արտասանեց.
Շարիկովը թոթվեց ուսերը։
- ― Դե, ես համաձայն չեմ։
- ― Ո՞ւմ հետ։ Էնգելսի՞, թե՝ Կաուտսկո։
- ― Երկուսի հետ էլ– պատասխանեց Շարիկովը։
- ― Սա հոյակապ է, երդվում եմ Աստծով։ «Բոլորին, ով կասի, թե ուրիշը...»։ Իսկ ձեր կողմից, դուք ի՞նչ կարող եք առաջարկել։
- ― Առաջարկելու բան չկա... Թե չէ գրում, գրում են... կոնգրես, ինչ֊որ գերմանացիներ... մարդու գլուխն ուռչում է։ Ամեն ինչ վերցնել ու բաժանել...
- ― Այդպես էլ մտածում էի,— բացականչեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը՝ ձեռքի ափը խփելով սփռոցին,— հենց այդպես էլ ենթադրում էի։
- ― Դուք եղանա՞կն էլ գիտեք,– հարցրեց հետաքրքրված Բորմենտալը։
- ― էստեղ էլ ի՞նչ եղանակ,— օղուց հետո ավելի զրուցասեր դարձած բացատրեց Շարիկովը,— հասարակ բան է։ Թե չէ ի՞նչ. մեկը յոթը սենյակներում է նստած, քառասուն հատ շալվար ունի, մյուսը դեսուդեն ընկած, աղբամաններից ուտելու բան է ման գալիս։
- ― Յոթը սենյակ ասելով, դուք, իհարկե, ի՞նձ էիք ակնարկում,- հպարտությամբ աչքերը կկոցած՝ հարցրեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։ Շարիկովը կծկվեց ու լուռ մնաց։
- ― Դե ինչ, լավ, ես դեմ չեմ բաժանքին։ Դոկտոր, քանի՞ հոգու եք երեկ մերժել։
- ― Երեսունինն հոգու,– իսկույն պատասխանեց Բորմենտալը։
- ― Հըմ... Երեք հարյուր իննսուն ռուբլի։ Մեղքը երեք տղամարդու վրա։ Տիկնանց՝ Զինային և Դարյա Պետրովնային չենք հաշվում։ Ձեզնից Շարիկով, հարյուր երեսուն ռուբլի, հաճեցեք մուծել։
- ― Լա՜վ գործ է,– վախեցած պատասխանեց Շարիկովը,– էդ ինչի՞ համար։
- ― Ծորակի համար ու կատվի համար,— հանկարծ թնդաց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը՝ դուրս գալով հեզական հանգստության վիճակից։
- ― Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչ,– տագնապած բացականչեց Բորմենտալը։
— Սպասեք: Այլանդակության համար, որ սարքեցիք և որի պատճառով ձախողեցիք ընդունելությունը: Սա անհանդուրժելի է։ Մարդը վայրենու նման թռչկոտում է բնակարանով մեկ, պոկում ծորակները... Ո՞վ է սպանել մադամ Պոլլասուխերի կատվին։ Ո՞վ...
— Ուրեմն, այսպես,- դղրդում էր Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը,– օղ արեք ձեր ականջին... ի դեպ, ինչո՞ւ եք վրայից հանել ցինկի քսուքը... որ դուք պետք է լռեք և լսեք, թե ինչ են ձեզ ասում։ Սովորել ու ջանալ սոցիալական հասարակության գեթ փոքր֊ինչ տանելի անգամ դառնալ։ Իմիջիայլոց, ո՞ր սրիկան է այդ գրքույկը ձեզ տվել։
- ― Ձեզ որ լսենք, ամենքը սրիկա են,— վախեցած պատասխանեց Շարիկովը՝ շշմած երկու կողմից հարձակումից՛.
— Ես կռահում եմ,– չարացած ու կարմրատակած բացականչեց
— Ուրեմն, Նիկիտինի մոտ նայեք։ Անհրաժեշտ Է, որ ամեն ինչ հստակ լինի։
- ― Նիկիտինի մոտ... Նիկիտինի մոտ... փղեր և մարդկային ճարպկության գագաթնակետը։
— Էդպե՜ս֊սս։ Ի՞նչ կասեք փղերի վերաբերյալ, թանկագին Շարիկով,– անվստահ հարցրեց Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչը։
Ոչ ոք ոչինչ չպատասխանեց դրան։ Բնակարանում դադարել Էին րոլոր ձայները։ Օբուխովո նրբանցքում ժամը տասնմեկին, էնչպես հայտնի է, մեղմվում է երթևեկը։ Հազվադեպ հնչում էր ուշացած մի անցորդի հեռավոր ոտնաձայները, որոնք կտկտում էին վարագույրից այն կողմ ու մարում։ Աշխատասենյակում Ֆիլիպ Ֆիլիպովիչի մատների տակ նրբաձայն զնգում էր ռեպետիրը փոքր գրպանում։ Պրոֆեսորն անհամբերությամբ սպասում էր դոկտոր Բորմենտալի և Շարիկովի վերադարձին։
==8==
