Changes
Նոր էջ. {{Վերնագիր |վերնագիր = Կատվի տեսանկյունից |հեղինակ =[[Կարել Չապեկ]] |թարգմանիչ = Ա․ Վարդանյան |աղբյուր =...
{{Վերնագիր
|վերնագիր = Կատվի տեսանկյունից
|հեղինակ =[[Կարել Չապեկ]]
|թարգմանիչ = Ա․ Վարդանյան
|աղբյուր = անհայտ
}}
Ահա, սա իմ Մարդն է։ Ես չեմ վախենում նրանից։ Նա ուժեղ է, քանի որ շատ է ուտում․ նա Ամենակեր է։ Ի՞նչ ես կուլ տալիս։ Տուր ինձ։
Նա գեղեցիկ չէ, քանի որ չունի մորթի։ Չունենալով բավարար թուք` իրեն լվանում է ջրով։ Մլավում է կոպիտ եւ հաճախ տեղի-անտեղի։ Երբեմն քնի մեջ փսփսում է։
Դուռը բացիր։
Չեմ հասկանում, թե ինչու է հենց նա Տեր դարձել. գուցե մի առանձնահատուկ բան է կերել։ Նա մաքրում է սենյակներն իմ։
Երբեմն թաթն է վերցնում մի սեւ սուր ճիրան, որով սպիտակ թղթերն է ճանկռոտում։ Սա միակ խաղն է, որ նա գիտի։
Ցերեկվա փոխարեն քնում է գիշերը, մթության մեջ տեսնել չի կարողանում։
Նա չունի այլ ուրախություններ։ Չունի արյան ծարավ, չի երազում որսի կամ կռվի մասին, երբեք չի երգում սիրային երգեր։
Հաճախ գիշերները, երբ ես խորհրդավոր եւ կախարդական ձայներ եմ լսում, երբ տեսնում եմ, թե ինչպես է խավարը կենդանանում, նա գլուխը կախ նստում է սեղանի մոտ եւ ժամերով իր ճանկով սպիտակ թուղթն է քերծում։
Չկարծես, թե դու հետաքրքրում ես ինձ։ Պարզապես քո ճիրանի փափուկ շշուկն եմ լսում։
Երբեմն շշուկը լռում է. խեղճ տխմարը ընդունակ չէ այլ խաղ մտածել։ Այդ ժամանակ ես նրան խղճում եմ եւ մոտենալով մլավում եմ տանջալի քաղցր անտարբերությամբ։ Իմ Մարդն ինձ բարձրացնում է եւ տաք երեսը մորթուս մեջ է առնում։ Այդ պահին նրա մեջ բարձր կյանքի մի մասնիկ եմ տեսնում. նա երանության մեջ հոգոց է հանում եւ ինչ-որ հաճելի բան է փսփսում։
Բայց չկարծես, թե դու հետաքրքրում ես ինձ։ Գրկիդ մեջ մի լավ տաքացրիր ինձ, եւ հիմա ես կրկին կլքեմ քեզ` լսելու ձայնը խորհրդավոր խավարի։
|վերնագիր = Կատվի տեսանկյունից
|հեղինակ =[[Կարել Չապեկ]]
|թարգմանիչ = Ա․ Վարդանյան
|աղբյուր = անհայտ
}}
Ահա, սա իմ Մարդն է։ Ես չեմ վախենում նրանից։ Նա ուժեղ է, քանի որ շատ է ուտում․ նա Ամենակեր է։ Ի՞նչ ես կուլ տալիս։ Տուր ինձ։
Նա գեղեցիկ չէ, քանի որ չունի մորթի։ Չունենալով բավարար թուք` իրեն լվանում է ջրով։ Մլավում է կոպիտ եւ հաճախ տեղի-անտեղի։ Երբեմն քնի մեջ փսփսում է։
Դուռը բացիր։
Չեմ հասկանում, թե ինչու է հենց նա Տեր դարձել. գուցե մի առանձնահատուկ բան է կերել։ Նա մաքրում է սենյակներն իմ։
Երբեմն թաթն է վերցնում մի սեւ սուր ճիրան, որով սպիտակ թղթերն է ճանկռոտում։ Սա միակ խաղն է, որ նա գիտի։
Ցերեկվա փոխարեն քնում է գիշերը, մթության մեջ տեսնել չի կարողանում։
Նա չունի այլ ուրախություններ։ Չունի արյան ծարավ, չի երազում որսի կամ կռվի մասին, երբեք չի երգում սիրային երգեր։
Հաճախ գիշերները, երբ ես խորհրդավոր եւ կախարդական ձայներ եմ լսում, երբ տեսնում եմ, թե ինչպես է խավարը կենդանանում, նա գլուխը կախ նստում է սեղանի մոտ եւ ժամերով իր ճանկով սպիտակ թուղթն է քերծում։
Չկարծես, թե դու հետաքրքրում ես ինձ։ Պարզապես քո ճիրանի փափուկ շշուկն եմ լսում։
Երբեմն շշուկը լռում է. խեղճ տխմարը ընդունակ չէ այլ խաղ մտածել։ Այդ ժամանակ ես նրան խղճում եմ եւ մոտենալով մլավում եմ տանջալի քաղցր անտարբերությամբ։ Իմ Մարդն ինձ բարձրացնում է եւ տաք երեսը մորթուս մեջ է առնում։ Այդ պահին նրա մեջ բարձր կյանքի մի մասնիկ եմ տեսնում. նա երանության մեջ հոգոց է հանում եւ ինչ-որ հաճելի բան է փսփսում։
Բայց չկարծես, թե դու հետաքրքրում ես ինձ։ Գրկիդ մեջ մի լավ տաքացրիր ինձ, եւ հիմա ես կրկին կլքեմ քեզ` լսելու ձայնը խորհրդավոր խավարի։
