Changes
/* Մեծ կոմբինատորը */
Տասներկուսի կեսին հյուսիս֊արևմուտքից, Չմարովկա գյուղի կողմից, Ստարգորոդ մտավ քսանութ տարեկն մի երիտասարդ։ Նրա հետևից վազում էր մի խուժան։
― Քեռի,― զվարթ կանչում էր էmyusր նա,― տասը կոպեկ տուր։
Երիտասարդը գրպանից հանեց տաքացած մի խնձոր և տվեց խուժանին, բայց նա ձեռք չէր քաշում։ Այդ ժամանակ հետիոտը կանգ առավ, հեգնորեն նայեց տղային և կամացուկ ասաց․
Իպոլիտ Մատվեևիչը խոսք չգտավ պատասխանելու, արձակեց թավշյա խունացած օձիքով վերարկուի կոճակները և նստեց թախտին, անբարյացակամորեն նայելով Բենդերին։
― Ես ձեզ չեմ հասկանում,― ասաց նա թույլ ձայնով։
― Դա սարսափելի չէ։ Հիմա կհասկանք։ Մի րոպե։
Օստապը բոբիկ ոտքերին հագավ նարնջագույն կոշիկները, ման եկավ սենյակում և սկսեց․
― Դուք ո՞ր սահմանով եք անցել։ Լեհակա՞ն։ Ֆիննակա՞ն։ Ռումինակա՞ն։ Թանկ բավականություն պետք է եղած լինի։ Իմ ծանոթներից մեկը վերջերս անցել էր սահմանը, նա ապրում էր մեր կողմի Սլավուտում, իսկ նրա կնոջ ծնողները՝ մյուս կողմի։ Ընտանեկան գործով նա գժտվել էր կնոջ հետ, իսկ կինը վիրավորվողների ընտանիքից է եղել։ Թքել էր իմ ծանոթի ռեխին և սահմանի վրայով ճղել էր արտասահման՝ ծնողների մոտ։ Այդ ծանոթը մի երեք օր նստեց մենակ և տեսավ, որ գործերը վատ են գնում․ ճաշ չկա, սենյակը կեղտի մեջ կորել է, և որոշեց հաշտվել։ Գիշերը դուրս եկավ և սահմանի վրայով գնաց աներոջ մոտ։ Հենց էդտեղ էլ սահմանապահները նրան բռնեցին, գործ սարքեցին, վեց ամսով նստեցրին և հետո հեռացրին պրոֆմիությունից։ Հիմա, ասում են, կինը, հիմարը, փախել եկել է, մինչդեռ ամուսինը նստած է կալանատանը։ Նա հիմա ուտելիք է տանում ամուսնուն․․․ Դուք է՞լ լեհական սահմանի վրայով եք անցել։
― Ազնիվ խոսք,― արտասանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, անսպասելի կախվածություն զգալով այդ զրուցասեր երիտասարդից, որ կանգնել էր դեպի ադամանդները տանող ճանապարհին,― ազնիվ խոսք, ես ՌՍՖՍՌ հպատակ են։ Վերջ ի վերջո ես կարող եմ անձնագիր ցույց տալ․․․
― Արևմուտքում տպագրական գործի զարգացման արդի պայմաններում սովետական անձնագիր տպագրելը այնպիսի մի դատարկ բան է, որ ծիծաղելի է անգամ խոսել դրա մասին․․․ Իմ ծանոթներից մեկը այն տեղն էր հասել, որ նույնիսկ դոլարներ էր տպագրում։ Իսկ դուք գիտե՞ք, թե ինչ դժվար է ամերիկյան դոլար կեղծելը։ Նրանց թուղթը գույնզգույն մազեր ունի մեջը։ Տեխնիկայի մեծ գիտելիք է նա։ Նա հաջող կերպով սաղացնում էր այդ դոլարները Մոսկվայի սև բորսայում։ Հետո պարզվեց, որ նրա պապը, վալյուտայի հայտնի սպեկուլյանտ, գնելիս է եղել դրանք Կիևնում և բոլորովին սնանկացել, որովհետև դոլարները այնուամենայնիվ կեղծ էին։ Այնպես, որ դուք ձեր անձնագրով նույնպես կարող եք տուժել։
Իպոլիտ Մատվեևիչը, զայրացած այն բանից, որ ադամանդների եռանդուն որոնումների փոխարեն նստել է դռնապանի գարշահոտ սենյակում և լսում է երիտասարդ անպատկառի շաղակրատանքը՝ իր ծանոթների մութ գործերի մասին, այնուամենայնիվ սիրտ չէր անում գնալու։ Նա ուժեղ վախ էր զգում, երբ մտածում էր, թե այս անհայտ երիտասարդը կարող է դուրս տալ ամբողջ քաղաքով մեկ, թե եկել է նախկին պարագլուխը։ Այդ դեպքում՝ վերջ ամենեցուն։ Դեռ կարող է պատահել, որ նստեցնեն։
― Դուք այնուամենայնիվ ոչ ոքի մի ասեք, թե ինձ տեսել եք,― աղերսանքով ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը,― կարող են իսկապես կարծել, թե ես էմիգրանտ եմ։
― Այդպես, այդպես։ Հանճարեղ միտք է դա։ Նախ և առաջ ակտիվը՝ կա էմիգրանտ, որը վերադարձել է հարազատ քաղաքը։ Պասիվը՝ նա վախենում է, որ իրեն կվերցնեն Գեպեու։
― Ախր հազար անգամ ասացի ձեզ, որ ես էմիգրանտ չեմ։
― Բայց դուք ո՞վ եք։ Ինչո՞ւ եք եկել այստեղ։
― Գործով եկել եմ N քաղաքից։
― Ի՞նչ գործով։
― Անձնական։
― Եվ դրանից հետո դուք ասում եք, թե էմիգրանտ չե՞ք․․․ Իմ ծանոթներից մեկը նույնպես եկել էր․․․
Բենդերի ծանոթների պատմություններով հուսահատության դուռը հասած Իպոլիտ Մատվեևիչը, տեսնելով, որ նրան իր դիրքերից շեղել չի լինի, հնազանդվեց։
― Լավ,― ասաց նա,― ես ձեզ ամեն բան կբացատրեմ։
«Վերջ ի վերջո առանց օգնականի դժվար կլինի,― անցավ Իպոլիտ Մատվեևիչի մտքով,― բայց մե՜ծ ժուլիկ է երևում։ Այդպիսին կարող է օգտակար լինել»։
==Ադամանդե ծուխ==
Իպոլիտ Մատվեևիչը հանեց գլխից կաստրոե լաքոտած գլխարկը, սանրեց բեղերը, որոնցից սանրը դիպչելուն պես էլեկտրական կայծերի հախուռն մի երամիկ դուրս թռավ, և, վճռականորեն հազալուց հետո, Օստապ Բենդերին, առաջին հանդիպած այդ սրիկային, պատմեց այն ամենը, ինչ մեռնող զոքանչի ասածներից հայտնի էր իրեն ադամանդների մասին։
Պատմելու ընթացքում Օստապը մի քանի անգամ վեր֊վեր էր թռչում և, դիմելով երկաթյա վառարանին ոգևորված բացականչում էր․
― Սառույցը շարժվեց, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ, սառույցը շարժվեց։
Իսկ արդեն մի ժամ անց նրանք երկուսով նստել էին երերուն սեղանիկի շուրջը և, գլուխ֊գլխի տված, կարդում էին մի ժամանակ զոքանչի մատները, պարանոցը, ականջները, կուրծքն ու մազերը զարդարող թանկարժեք իրերի ցուցակը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը, ամեն րոպե ուղղելով քթի վրա տատանվող պենսնեն, շեշտադրությամբ արտասանում էր․
― Երեք թելաշար մարգարիտ․․․ Լավ հիշում եմ։ Երկուսը՝ քառասունական հուլունքից, իսկ մեկը՝ ամենամեծը, հարյուր տասը։ Ադամանդե կուլոն․․․ Կլավդիա Իվանովնան ասում էր, թե չորս հազար արժե, հնօրյա աշխատանք է․․․
Ապա գալիս էին մատանիները․ ո՛չ նշանադրեքի՝ հաստ, հիմար ու էժան, այլ բարակ, թեթև, մեջը ջինջ, լվացած ադամանդներ ամրացված մատանիներ, ծանր, շլացուցիչ կախազարդեր, որոնք գույնզգույն շողք էին գցում կանացի փոքր ականջի վրա, օձաձև ապարանջնաններ՝ զմրուխտ թեփուկով, ճարմանդավոր մանյակ, որի վրա գնացել է հինգ հարյուր դեսյատինի բերքը․ բարգարտազարդ մանյակ, որը կսազեր միայն օպերային նշանավոր պրիմադոննային։ Այդ ամենի պսակը քառասուն հազարանոց ապարոշն էր։
Իպոլիտ Մատվեևիչը նայեց շուրջը։ Դռնապանի ժանտախտավարակ սենյակի մութ անկյուններում բռնկվում և թրթռում էր գարնանային զմրուխտե լույսը։ Առաստաղի տակ ադամանդե ծուխ էր կանգնել։ Մարգարտյա ուլունքները գլորվում էին սեղանի վրա և թռչկոտում հատակին։ Թանկարժեք մտապատրանքը ցնցում էր սենյակը։
Հուզված Իպոլիտ Մատվեևիչը սթափվեց միայն Օստապի ձայնից։
― Վատ ընտրություն չէ։ Ես տեսնում եմ, որ քարերը ճաշակով են ընտրված։ Որքա՞ն արժեր այդ ամբողջ երաժշտությունը։
― Յոթանասուն֊յոթանասունհինգ հազար։
― Հը՜մ․․․ Նշանակում է, այժմ կարժենա հարյուր հիսուն հազար։
― Մի՞թե այդքան շատ,― ուրախացած հարցրեց Վորոբյանինովը։
― Ոչ պակաս։ Միայն թե դուք, Փարիզից եկած թանկագին ընկեր, թքեցեք այդ ամենի վրա։
― Ինչպե՞ս թքեմ։
― Թքով,― պատասխանեց Օստապը,― ինչպես թքում էին մինչև պատմական մատերիալիզմի դարաշրջանը։ Ոչինչ դուրս չի գա։
― Ինչպե՞ս թե։
― Ահա թե ինչպես։ Քանի՞ աթոռ էր։
― Մի դյուժին։ Հյուրասենյակի գարնիտուր։
― Հավանորեն ձեր հյուրասենյակի գարնիտուրը վաղուց այրվել է վառարանների մեջ։
Վորոբյանինովը այնպես վախեցավ, որ նույնիսկ տեղից վեր կացավ։
― Հանգիստ, հանգիստ։ Այդ գործն ինձ վրա եմ վերցնում։ Նիստը շարունակվում է։ Ի դեպ, ես և դուք պետք է մի փոքրիկ պայմանագիր կնքնենք։
Ծանր շնչող Իպոլիտ Մատվեևիչը գլխի շարժումով տվեց իր համաձայնությունը։ Այդ ժամանակ Օստապ Բենդերը սկսեց մշակել պայմանները։
― Գանձի իրացման դեպքում, ես իբրև կոնցեսիայի անմիջական մասնակից և գործի տեխնիկական ղեկավար, ստանում եմ վաթսուն տոկոսը, իսկ սոցապին կարող եք ինձ համար չվճարել։ Ինձ համար միևնույն է։
Իպոլիտ Մատվեևիչը գունատվեց․
― Օրը ցերեկովթալան է դա։
― Իսկ որքա՞ն էիք մտադիր ինձ առաջարկելու։
― Դե, հինգ տոկոս, դե, վերջնական, տասը։ Հասկացեք ախր, չէ՞ որ տասնհինգ հազար է անում դա։
― Էլ ուրիշ բան չե՞ք կամենում։
― Ոչ։
― Բայց մի գուցե ցանկանում եք, որ ես ձրի՞ աշխատեմ, վրայից էլ տամ այն բնակարանի բանալին, որտեղ փո՞ղ է պահված։
― Այդ դեպքում ներեցեք,― ասաց Վորոբյանինովը քթի մեջ։― Ես բոլոր հիմքերն ունեմ կարծելու, որ մենակ գլուխ կհանեմ այդ գործից։
― Ըհը՛։ Այդ դեպքում ներեցեք,― առարկեց հոյակապ,― ես ևս ոչ պակաս հիմքեր ունեմ, ինչպես ասում էր Էնդի Տակկերը, ենթարդլու, որ ինքս էլ մենակ կկարողանամ գլուխ հանել ձեր գործից։
― Խաբեբա՛,― բղավեց Իպոլիտ Մատվեևիչը դողալով։
Օստապը սառն էր։
― Լսեցե՛ք, Փարիզից եկած պարոն, իսկ դուք գիտե՞ք, որ ձեր ադամանդները համարյա թե իմ գրպանումն են։ Եվ դուք ինձ հետաքրքրում եք այնքան, որքանով ես ուզում եմ ապահովել ձեր ծերությունը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը այստեղ միայն հասկացավ, թե ինչ երկաթյա թաթեր են բռնել իր կոկորդից։
― Քսան տոկոս,― մռայլ ասաց նա։
― Ուտելիքն էլ ինձանի՞ց,― հեգնորեն հարցրեց Օստապը։
― Քսանհինգ։
― Եվ բնակարանի բանալի՞ն։
― Ախր դա երեսունյոթ ու կես հազար է անում։
― Ինչ հարկ կա նման ճշտությունների։ Դե լավ, թող լինի հիսուն տոկոս։ Կեսը՝ ձեզ, կեսը՝ ինձ։
Սակարկությունը շարունակվեց։ Օստապը մի քիչ էլ զիջեց։ Նա Վորոբյանինովի անձը հարգելուց դրդված համաձայնեց աշխատել քառասուն տոկոսով։
― Վաթսո՜ւն հազար,― բղավում էր Վորոբյանինովը։
― Դուք բավականին գռեհիկ մարդ եք,― առարկում էր Բենդերը,― դուք հարկ եղածից շատ եք սիրում փողը։
― Իսկ դուք փող չե՞ք սիրում,― մղկտաց Իպոլիտ Մատվեևիչը ֆլեյտայի ձայնով։
― Չեմ սիրում։
― Բա ձեր ինչի՞ն է պետք վաթսուն հազարը։
― Սկզբունքով։
Իպոլիտ Մատվեևիչը միայն շունչ քաշեց։
― Հը, սառույցը շարժվե՞ց,― ավարտեց Օստապը։
Վորոբյանինովը փնչացրեց և խոնարհաբար ասաց․
― Շարժվեց։
― Դե ձեռքդ տուր, կոմանչների գավառական պարագլուխ։ Սառույցը շարժվե՛ց։ Սառույցը շարժվե՛ց, պարոնայնք երդվյալ ատանակալնե՛ր։
Երբ Իպոլիտ Մատվեևիչը, «կոմանչիների պարագլուխ» կոչումից նեղացած, ներողություն պահանջեց և Օստապը, ներողության ճառ արտասանելով ֆելդարշալ անվանեց նրան, նրանք անցան դեսպոզիցիայի մշակմանը։
Կես գիշերին դռնապան Տիխոնը, ձեռքերը գցելով ամեն մի հանդիպած ծառին ու թփին և երկար ժամանակ սյուներին թիկնելուց հետո, քարշ էր գալիս դեպի իր նկուղը։ Ի դժբախտություն նրա նորալուսին էր։
― Ա՜, մտավոր աշխատանքի պրոլետար։ Ցախավաելի մշակ,― բացականչեց Օստապը, տեսնելով անիվ դարձած դռնապանին։
Դռնապանը բառաչեց ցածր ու կրքոտ ձայնով, որով երբեմն գիշերվա լռության մեջ հանկարծ ջերմ ու եռանդով սկսում է մռթմռթալ ունիտազը։
― Հանճարեղ բան է,― հաղորդեց Օստապը Իպոլիտ Մատվեևիչին,― իսկ ձեր դռնապանը բավականին տափակ մարդ է եղել։ Մի՞թե կարելի է մի ռուբլով այդքան խմել։
― Կ֊կարելի է,― ասաց դռնապանը անսպասելիորեն։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>