Ավելացվել է 1611 բայտ,
14:46, 23 Մարտի 2015 {{Վերնագիր
|վերնագիր = Մարդ, որ ծիծաղում էր
|հեղինակ = [[Ջերոմ Սելինջեր]]
|թարգմանիչ = Ամալյա Ղուկասյան (ռուսերենից)
|աղբյուր = [[«Տարեկանի արտում՝ անդունդի եզրին»]]
}}
[[Կատեգորիա: Արձակ]]
1928 թվականին, ինը տարեկանում, ես մի կազմակերպության անդամ էի, որ կրում էր «Կոմանչների ակումբ անունը», և նվիրված էի դրան իմ ամբողջ esprif de corps:<ref>Կորպորացիոն ոգով։</ref> Ամեն օր դասերից հետո ուղիղ ժամը երեքին 165֊րդ դպրոցի ելքի մոտ, Հարյուրիններորդ փողոցում, Ամստերդամյան ավենյուի մոտակայքում, մեզ՝ քսանհինգ կոմանչիներիս, սպասում էր մեր Առաջնորդը։ Իրար սեղմվելով ու հրմշտելով՝ տեղավորվում էինք մեր առաջնորդի փոքրիկ «պիկապում», և, համաձայն մեր ծնողների հետ ունեցած գործնական պայմանավորվածության, նա մեզ տանում էր Կենտրոնական զբոսայքի։ Ետճաշյա ամբողջ ժամանակը ֆուտբոլ կամ բեյսբոլ էինք խաղում, նայած եղանակին։ Շատ անձրևոտ օրերին Առաջնորդը մեզ տանում էր պատմաբնագիտական թանգարան կամ Կենտրոնական պատկերասրահ։