Changes
/* Գիշերային ձայն */
== Գիշերային ձայն ==
<b>1</b>
Սինգոն արթնացավ ինչ֊որ աղաղակից, որ նրան տղամարդու գոռոց թվաց։
Չէր կարողանում տարբերել՝ շան ոռնո՞ց էր, թե մարդկային ձայն։ Սկզբում անհասկանալի հնչյուններն ընկալեց որպես սովորական աղաղակ։
Մտածեց, չլինի Տերուի հոգևարքի կլանչոցն է։ Գուցե շանը թունավորե՞լ են։ Սինգոյի քունքերը ուժգնորեն տրոփում էին։
— Օ՜հ,— տնքաց, կուրծքը սեղմվում էր։ Սիրտը ջղաձգումից կծկվում։
Դրանից նա վերջնականապես արթնացավ։ Չէ, շան ոռնոց չէր, այլ մարդու աղաղակ։ Այդ մարդու լեզուն փաթ էր ընկնում, ասես կոկորդը ճզմում էին։ Սինգոն դողում էր ցրտից։ Մեկի վրա երևի հարձակում են գործել...
— Լսի՛ր․․․ Դե լսիր, ախր։— Դարձյալ աղաղակեց զոհը։ Խեղդված, հուսահատ աղաղակ, գրեթե անհոդաբաշխ։ Նրան սպանում են, իսկ նա «լսիր» է ասում, ուզում է արդարանալ կամ որևէ բան է աղերսում։
Դարբասը չխկաց, կարծես մեկը բռունցքով խփեց դռնակին։ Սինգոն ամբողջովին կուչ եկավ ու տեղից վեր կենալու շարժում կատարեց։
— Կիկկո֊ո՜, Կիկկո-ո՜։
Սյուիտիի ձայնն էր, Կիկուկոյին է կանչում։ Լեզուն այնպես է փաթ ընկնում, որ «կու» հնչյունը չի կարողանում արտաբերել։ Սաստիկ հարբած է։
Սինգոն ուժասպառվելով, գլուխը նորից դրեց բարձին։ Սրտի արագացած բաբախյունը չէր մեղմանում։ Նա շփեց կուրծքը, ջանալով շնչառությունը կանոնավորել։
— Կիկկո՜֊ո՜։ Կիկկո՜-ո՜․․․
Սյուիտին, ինչպես երևում է, ձեռքով չէր խփել դռանը, այլ փլվել էր մարմնի ողջ ծանրությամբ։
Սինգոն հոգոց արձակեց․ պետք է դուռը բանալ։
Եվ մեկեն գլխի ընկավ․ լավ չի լինի, եթե ինքը գնա։
Չէ՞ որ Սյուիտին սիրով ու հուսահատությամբ կանչում էր հատկապես Կիկուկոյին։ Սինգոն նրանից այդպիսի ձայն երբեք չէր լսել։ Դա նման էր երեխայի հուսակտուր վայնասունի, երբ նա անտանելի ցավից, սարսափից կամ կյանքին սպառնացող մահացու վտանգի ժամանակ կանչում է մորը։ Մեղքի ճահճուտը խրված Սյոլիտին կանչում էր Կիկուկոյին։ Նա կնոջ առջև բացում էր իր տանջահար սիրտը, փորձում սիրաշահել նրան։ Կարծում էր Կիկուկոն չի լսում իրեն, շարունակում էր կանչել հարբած֊փաղաքուշ ձայնով։ Համարյա երկրպագելով նրան։
— Կիկկո-ո՜։ Կիկկո-ո՜...
Սյուիտիի հուսահատությունը հաղորդվում էր Սինգոյին։ Ինքը կյանքում ոչ մի անգամ կնոջը չի կանչել այդպես սիրով ու աղեկտուր։ Թերևս այն պատճառով, որ չի ապրել այնպիսի հուսահատություն, ինչպիսին պատել է Սյուիտիին օտար հողում կռվելիս։
Սինգոն ականջ էր դնում. լավ կլիներ Կիկուկոն արթնանար։ Եվ, այնուամենայնիվ, մի քիչ ամաչում էր, որ հարսը լսելու է որդու խղճալի ձայնը։ Եթե Կիկուկոն վեր չկենա, կարթնացնեմ Յասուկոյին, որոշեց նա, բայց գերադասում էր, որ արթնանա Կիկուկոն։
Նա ոտքով տաք ջերմակը հրեց անկողնու ծայրը։ Ջերմակ են դնում, երբ արդեն գարուն է եկել, դրանից էլ քունքերն այդպես տրոփում են։
Սկեսրայրի անկողնում ջերմակ դնելը Կիկուկոյի պարտականությունն էր։
— Կիկուկո, ջերմակ չե՞ս բերի,— երբեմն ձայնում էր Սինգոն։ Հարսի դրած ջերմակը տաքությունն ավելի երկար էր պահպանում։ Այն միշտ ամուր փակված էր լինում կափարչապտուտակով։
Յասուկոն ջերմակ չէր սիրում ոչ առողջ, ոչ էլ հիվանդ Ժամանակ, չէր սիրում նույնիսկ այժմ, տարիքն առած հասակում։ Նրա ոտքերը մշտապես տաք էին։ Մինչև հիսուն դառնալը, Սինգոն տաքանում էր կնոջ կողքին, բայց վերջին տարիներս առանձին էին քնում։
Յասուկոն ոտքերը երբեք չէր դնում Սինգոյի ջերմակի վրա։
— Կիկկո-ո՜։ Կիկկո-ո՜,— դարձյալ լսվեց դռնակի կողմից։
Սինգոն գիշերալամպը վառեց, նայեց ժամացույցին։ Գրեթե երկուսն անց էր կես։
Տոկիոյից վերջին էլեկտրագնացքը Կամակուրա է գալիս գիշերվա մեկին։ Սյուիտին, հավանաբար, մտել էր նաև կայարանամերձ բարը։
Որդու գոռոցն ունկնդրելով, Սինգոն մտածեց, որ Տոկիոյում ապրող սիրուհու հետ ունեցած նրա կապն, ըստ երևույթին, իր վախճանին է մոտենում։
Ահա և Կիկուկոն վեր կացավ, ետնամուտքով դուրս գնաց բակ։
Սինգոն թեթևացած հանգցրեց լույսը։
— Ներիր նրան,— մրմնջաց ինքն իրեն, ասես դիմելով Կիկուկոյին։
Սյուիտին քայլում էր, երևի, Կիկուկոյի ուսից կախ ընկած։
— Ցավում է, բաց թո՛ղ, ցավում է,— ասաց Կիկուկոն։― Ձեռքդ գգել ես մազերիս։
— Իսկապե՞ս։
Խոհանոցում սայթաքելով՝ երկուսն էլ վայր ընկան։
— Վերջ տո՛ւր։ Կամաց՛․․․ Դի՛ր ծնկներիս․․․ Շարունակես այդպես խմել, ոտքերդ կուռչեն։
— Ոտքերս կուռչե՞ն։ Համա փչո՜ւմ ես։
Կիկուկոն, հավանաբար, նրա ոտքերը դրել էր իր ծնկներին ու փորձում էր կոշիկները հանել։
Նա ներել էր։ Սինգոն դեռ լիովին չէր հանգստացել։ Սակայն նման պահերին, երբ Կիկուկոն այդպես ներում էր ամուսնուն, միշտ ուրախանում էր։
Կիկուկոն, երևում է, հենց սկզբից էլ լսել էր Սյուիտիի աղաղակները։
Բայց և այնպես Սինգոն զգում էր, թե որքան բարի էր նա։ Սիրուհու մոտից վերադարձող հարբած Սյուիտիի ոտքերը ծնկներին դրել, հանում էր կոշիկները։
Ամուսնուն անկողնում պառկեցնելուց հետո գնաց ետնադուռն ու դարբասը փակելու։
Սյուիտիի խռմփոցը հասնում էր մինչև իսկ Սինգոյին։
Սյուիտիին դիմավորեց կինը, պառկեցրեց անկողնում, ու նա հիմա քնած է։ Իսկ ի՞նչ վիճակի մեջ է Կինուկոն, որի հետ Սյուիտին կոնծել էր գիտակցությունը կորցնելու աստիճան։ Չէ որ միշտ նրա տանն է խմում ու վայրագություններ անում, նրան է տանջում ու աչքերից արցունքներ քամում։
Ավելին, հնարավոր է՝ հենց շնորհիվ այն բանի, որ Սյուիտին հանդիպել է Կինուկոյին, նրա կինը՝ Կիկուկոն, թեև հաճախ վատ տեսք է ունենում, բայց ազդրերը կլորացրել է։
<b>2</b>
Սյուիտիի բարձր խռմփոցը շուտով դադարեց, բայց Սինգոյի քունն արդեն կոտրվել էր։ Պառկած մտածում էր՝ մի՞թե խռմփալու գարշելի սովորությունը Յասուկոյից է անցել որդուն։
Գուցե և ոչ․ այսօր խռմփում է պարզապես սաստիկ հարբած լինելուց։
Ճիշտն ասած, վերջին Ժամանակներս Յասուկոն ոնց իր թե էլ չի խռմփում։
Ըստ երևույթին, եղանակը քանի ցուրտ է, խորն է քնում։
Գիշերն անքուն անցկացնելու հաշորդ օրը Սինգոյի հիշողությունը վատանում էր։ Երբեմն նա դառնում էր սենտիմենտալ։
Արդեն հիմա էլ, երբ Սյուիտին կանչում էր կնոջը, նրա գոռգոռոցներին ականջ էր դնում մի տեսակ գերզգայնությամբ։ Ինչ է, Սյուիտիի լեզուն իրոք փաթ չէ՞ր ընկնում։ Ինչ է նա չէ՞ր փորձում իր անվայելուչ արարքը հարբածությամբ քողարկել։
Կնոջն անպարզորոշ կանչող Սյուիտիի ձայնի մեջ Սինգոն սեր ու հուսահատություն որսաց ամենից հավանական է այն պատճառով, որ ինքը տղայից հատկապես այդ էր սպասում։
Այսպես, թե այնպես, նա գիշերվա աղաղակի համար որդու բոլոր արարքները ներեց։ եվ մտածեց, որ Կիկուկոն նույնպես չի կարող չներել նրան։ Այս միտքը բխում էր անշուշտ նաև հայրական եսամոլությունից։
Թվում էր, թե ինքը այնքա՜ն լավ է վերաբերվում հարսին և այնուամենայնիվ, հոգու խորքում միշտ հարազատ որդու կողմն էր։
Սյուիտին իրեն այլանդակ էր պահում։ Տոկիոյում կոնձել էր սիրուհու մոտ, եկել տուն, վեր ընկել ցանկապատի տակ։
Նրա բախտը բերեց, որ Սինգոն չգնաց դուռը բացելու․ հայրը չէր լռի, այնպիսի օրը կգցեր, որ տղան անմիջապես ուշքի կգար։ Կիկուկոյի հետ հեշտ է։ Կախ ընկավ նրա ուսերից, և կինն ամուսնուն անտրտունջ քարշ տվեց սենյակ։
Կիկուկոն, Սյուիտիի զոհը լինելով հանդերձ, հենց ինքն էլ ներում շնորհեց նրան։
Նա, որ նոր է քսան տարեկան դառնում, դեռ հարկադրված կլինի բազմաթիվ անգամ ներել ամուսնուն, եթե, իհարկե, նրանք իրար հետ ապրեն այնքան, որքան միասին ապրել են Սինգոն ու Յասուկոն։ Կիկուկոն արդյո՞ք ընդունակ է անվերջ ներելու։
Այն, ինչ անվանում են ընտանեկան կյանք, ոչ այլ ինչ է, քան մի մթին ճահճուտ, որն անվերջանալիորեն կլանում է ամուսինների միմյանց դեմ գործած չարիքները։ Սյուիտիի ու Կիկուկոյի ընտանեկան ճահճուտը նույնպես անմնացորդ կուլ կտա և՛ Կիկուկոյի սերն առ Սյուիտին, և՛ Սինգոյի՝ Կիկուկոյի հանդեպ տածած ջերմությունը։
Սինգոն միանգամայն խելամիտ էր համարում, որ ըստ ետպատերազմյան օրենսդրության ընտանիքի միավորներ են դառնում ոչ թե ծնողներն ու երեխաները, ինչպես եղել է նախկինում, այլ մարդն ու կինը։
— Այո, ընտանեկան կյանքի ճահճուտը,— մրմնջաց նա։— Անհրաժեշտ է Սյուիտիին կնոջ հետ առանձին բնակեցնել։
Ամենանվիրական մտքերը կիսաձայն կրկնելու սովորությունը Սինգոն ձեռք բերեց հասակն առնելիս։
— Ընտանեկան կյանքի ճահճուտ,— կրկին մրմնջաց նա։ Այդ նշանակում է՝ մարդ ու կին միմյանց պատճառած չարիքներին պետք է միայն երկուսով դիմանան և թաղեն դրանց ճահճուտում։
Չէ՞ որ կնոջ խելացի լինելն արտահայտվում է հենց նրանով, որ կարողանում է ամուսնու գործած չարիքներին ճակատով նայել։
Շուտով գարունը կսկսվի։
Սինգոն հոնքը քորեց։
Այժմ, երբ նույնիսկ գիշերներն արթնանում ես, այլևս այնքան տհաճ չէ, որքան ձմռանը։
Սյուիտիի աղաղակը լսելուց շատ առաջ, նա զարթնեց տարօրինակ երազից։ Այն ժամանակ դեռ հիշում էր։ Բայց Սյուիտիի պատճառով իրար անցնելուց հետո, գրեթե բոլորովին մոռացավ։
Հնարավոր է, որ երազը մտից գնաց ուժեղ սրտխփոցից։
Ամբողջ տեսածից հիշում էր միայն, թե ինչպես մի տասնչորս֊տասնհինգամյա աղջկա աբորտ էին անում և էլի մի քանի որոշակի խոսքեր․ «Այսպիսով, աղջիկն այս սուրբ է դառնում առհավետ»։
Սինգոն երազում մի պատմվածք էր կարդում, որն այդ բառերով էլ ավարտվում էր։
Պատմվածքը կարդալիս, միաժամանակ դիտում էր բովանդակոլթյունը, ինչպես ներկայացում կամ կինոնկար։ Սինգոն ինքը գործող անձ չէր, այլ հանդիսատես։
Տասնչորս֊տասնհինգ տարեկանում աբորտ անելն ու սուրբ դառնալը զարմանալի բան էր, բայց դրան նախորդել էր մի երկար պատմություն։ Երազում կարդացած պատմվածքը մի տղայի ու մի աղջկա մաքուր սիրո մասին էր։ Երբ ընթերցումն ավարտեց ու արթնացավ, հուզմունքը դեռ չէր անցել։
Աղջիկը ոնց որ թե չգիտեր, որ հղի է և աբորտ աելու մասին չէր մտածում, միայն թախծում էր տղայի համար, որից բաժանել էին իրեն։ Մոտավորապես այս էր պատմությունը։ Անբնական ու անհրապույր։
Մոռացված երազը հետո չես կարող վերաստեղծել։ Երազ էին նաև պատմվածքի ընթերցումից առաջացած զգացումները։
Երազում աղջիկը կարծես անուն ուներ, ինքը նաև պետք է որ տեսած լիներ նրա դեմքը, սակայն մտքի մեջ լոկ աղոտ տպավորվել էր հասակը․․․
Ավելի ճիշտ, աղջկա նրբագեղ ու փոքրահասակ լինելը։
Թվում էր, թե հագինը եվրոպական հագուստ էր։
Սինգոն փորձում էր ինքն իրեն հավատացնել, որ աղջիկը Յասուկոյի ավագ քրոջ կերպարանքն ուներ, բայց երևի այղպես չէր։
Երազն, անկասկած, տեսել էր երեկ երեկոյան թերթում կարդացած հոդվածի ազդեցության տակ։ «Աղջիկը երկվորյակներ ծնեց։ Գարնանային իրադարձություններ Առմորիում» խոշորատառ վերնագրով տպագրված էր հետևյալը, «Առմորիի պրեֆեկտության հասարակական առողջապահության բաժնի կատարած ստուգման շնորհիվ ծանոթացանք ցնցող փաստերի․ այն կանանց թիվը, որոնց հղիությունը եվգենիկայի օրենքի համապատասխան ընդհատվել է, տասնհինգ տարեկաններինը կազմում է հինգ, տասնչորս տարեկաններինը՝ երեք, տասներեք տարեկաններինը՝ մեկ, երկրորդ աստիճանի միջնակարգ դպրոցի աշակերտուհիներինը (տասնվեց-տասնութամյա)՝ չորսհարյուր, որոնցից առաջին աստիճանի միջնակարգ դպրոցի աշակերտուհիներինը քսան տոկոս։ Հիրոսակի քաղաքի միջնակարգ դպրոցի աշակերտուհիներից հղի է մեկը, Առմորի քաղաքի դպրոցում՝ մեկը, Մինամիցուգարա գավառում՝ չորսը, Կիտացուգարա գավառում՝ մեկը։ Երկու տասներորդ տոկոսը սեռային հարցում անփորձ լինելու պատճառով, չնայած պրոֆեսիոնալ բժիշկների միջամտության, զոհվել է, իսկ երկուսուկես տոկոսը գտնվում է ծանր վիճակում, և մենք պրոֆեսիոնալ բժիշկների հետ ոչ մի առնչություն չունեցող մարդկանց ձեռքից զոհ գնացող դեռահաս մայրերի կյանքի համար ի վիճակի ենք միայն մեծագույն տագնապ ապրել»։
Նկարագրված էր ծննդաբերության ընդամենը չորս դեպք։ Կիտացուգարա գավառի միջնակարգ դպրոցի տասնչորսամյա աշակերտուհին անցյալ տարվա փետրվար ամսին ծնել է երկվորյակներ։ Մայրն ու երեխաներն առողջ են։ Պատանի մայրը շարունակում է սովորել դպրոցում։ Ծնողները նույնիսկ չեն իմացել, որ աղջիկը հղի է։
Երկրորդ աստիճանի միջնակարգ դպրոցի տասնյոթամյա աշակերտուհին համադասարանցի տղայի հետ պայմանավորվում է, որ կամուսնանան, և անցյալ տարվա ամռանը հղիանում է։ Երկուսի ծնողներն էլ, քանի որ աղջիկն ու տղան դեռ դպրոցականներ են, հղիությունն ընդհատել են տալիս։ Բայց և՛ աղջիկը, և՛ տղան հայտարարում են. «Դա մեզ համար խաղ չէր։ Միևնույն է, մենք շուտով կամուսնանանք»։
Լրագրային փոքրիկ հոդվածը Սինգոյի վրա ցնցող տպավորություն գործեց։ Եվ ահա երազում տեսավ ինչպես աբորտ են անում աղջկան։
Բայց Սինգոյի երազը պատմում էր ոչ թե աղջկա ու տղայի ամոթաբեր, պախարակելի արարքը, այլ նրանց երկուսի անբասիր, անմեղ սիրո և «առհավետ սուրբ դարձած» աղջկա մասին։ Քնելուց առաջ Սինգոն կարդացածը վաղուց մոռացել էր։
Ցնցող տպավորությունը վերածվեց զարմանալի երազի։ Ինչո՞ւ։
Գուցե Սինգոն իր երազով փրկում էր թե՛ աթոբտ անող աղջկան, թե՛ ինքն իրեն։
Համենայն դեպս, երազի մեջ գթասրտություն կար։
Բայց արդյո՞ք դա իր սեփական էությունից բխող գթասրտություն էր,— փորձեց ինքն իրեն վերլուծել Սինգոն։
Թերևս իր՝ ծերուկի, դեռևս իսպառ չկորցրած երիտասարդության փշրանքները ստեղծեցին աղջկա ու տղայի մաքուր սիրո երազը,— հուսալով մաածեց նա։
Հենց այդ հույսն էլ երազից հետո մղեց նրան Սյուիտիի գոռոցների մեջ, որոնց ականջ էր դնում լիովին գթասրտած, սեր ու հուսահատություն զգալ։
<b>3</b>
Մյուս օրը առավոտյան։ Սինգոն դեռ անկողնի մեջ պառկած լսում էր, թե Կիկուկոն ինչպես է բոթբթելով արթնացնում Սյուիտիին։
Վերջերս Սինգոն ծեգը չբացված արթնանում էր ու չէր իմանում ինչ անել։ Յասուկոն, որ սիրում էր քնել, փնթփնթում էր. «Մազերդ սպիտակեցին, էլի քուն չունես, տնաշե՜ն»։ Ճիշտն ասած, սկեսրայրին սազական չէր հարսից առաջ վեր կենալ, Սինգոն այդ հասկանում էր։ Նա գաղտագողի դուրս էր գալիս նախասենյակ, բացում էր մուտքի դուռը, թերթերը արկղից հանում ու կրկին անկողին մտնելով, սկսում անշտապ կարդալ։
Նա լսեց, որ Սյուիտին գնաց լվացարանի մոտ։
Ուզեց ատամները մաքրել, խոզանակը տարավ բերանը, վատ զգաց և, երևի, փսխեց։
Կիկուկոն մանրաքայլ վազ տվեց խոհանոց։
Սինգոն վեր կացավ։ Պատշգամբում դեմառդեմ հանդիպեց խոհանոցից վերադարձող Կիկուկոյին։
— Օ՜, դուք արդեն վե՞ր եք կացել, հայրիկ։
Կիկուկոն կտրուկ կանգ առավ, կարծես, դեմն ելած անակնկալ խոչընդոտից․ այտերը բռնկվեցին։ Ձեռքին բռնած բաժակից ինչ֊որ բան ճողփալով թափվեց։ Ըստ երևույթին, խոհանոցից սառը սակե էր տանում Սյուիտիին զարթխումելու։
Կիկուկոյի գունատ, դեռևս առանց կոսմետիկայի դեմքը ալ կարմիր դարձավ, քնաթաթախ աչքերում խռովք կայծեց, անմեղորեն բացված դալուկ շուրթերին, մերկացնելով գեղեցԻԿ ատամները, շփոթահար ժպիտ երևաց։ Ինչ դուրեկան տեսք ունի, մտածեց Սինգոն։
Մի՞թե հարսի մեջ դեռ այդքան շատ մանկական բան է մնացել։ Նա հիշեց գիշերվա երազը։
Ըստ էության, արտառոց ոչինչ չկա այն բանի մեջ, որ մանկահասները, որոնց մասին գրել էր թերթը, ամուսնանում են և երեխաներ են ծնում։ Հին Ժամանակ վաղ ամուսնության դեպքեր որքան ասես կային։
Ինքը՝ Սինգոն, այդ երեխաների հասակում մինչև ականջները սիրահարված էր Յասուկոյի ավագ քրոջը։
Տեսնելով, որ Սինգոն մտավ սեղանատուն, Կիկուկոն շտապեց ծածկափեղկերը բացել։
Սենյակ խուժեց արդեն բոլորովին գարնանային դարձած արևը։
Կիկուկոն, ասես վախեցած լույսի առատությունից, ձեռքերը տարավ գլխին, սկսեց գիշերը քանդված մազերը կարգի բերել։
Տաճարի շուրջն աճած գինգոները դեռ չէին բացվել, բայց արևի վաղորդյան ճառագայթների տակ արդեն զգացվում էր ուռճացած բողբոջների բույրը։
Կիկուկոն շորերն արագ փոխելուց հետո մի գավաթ կանաչ թեյ բերեց․
— Ներեցեք, հայրիկ, մի քիչ ուշացրի։
Սինգոն սովորություն էր դարձրել՝ անկողնուց վեր կենալիս անմիջապես տաք թեյ էր խմում։ Թեյի եփաքանակը և գույնը դուրս տալու չափը որոշելը խիստ դժվար է։ Կիկուկոյի պատրաստած թեյը միշտ մյուսների եփածից համեղ էր լինում։
Տեսնես իր ամուսնաթող աղջիկը կարո՞ղ է Կիկուկոյից ավելի համեղ պատրաստել, մտածում էր Սինգոն։
— Հարբածներին այժմ խումհար անելու համար խմիչք են տալիս։ Հին ժամանակ, որպեսզի սթափվեին, պարզապես կանաչ թեյ էին խմում։ Այնպես որ, դու քեզ շատ մի կոտորիր, Կիկուկո,— կատակեց Սինգոն։
— Օ՛հ, հայրիկ, դուք, ուրեմն, ամեն ինչ գիտե՞ք։
— Գոռոցներից արթնացա։ Սկզբում կարծեցի Տերուն է ոռնում։
― Ի՜նչ եք ասում։
Կիկուկոն նստել էր գլխահակ, ասես ուժ չուներ վեր կենալու։
— Ես Կիկուկոյից ավելի շուտ զարթնեցի։— Մյուս սենյակից ասաց Ֆուսակոն։— Զարհուրելի գոռոց էր, նույնիսկ վատ զգացի, իսկ Տերուն չէր հաչում, դրանից էլ հասկացա, որ գոռացողը Սյուիտին է։
Ֆուսակոն սեղանատուն մտավ մանկանը կուրծք տալով, հագին՝ գիշերային կիմոնոն։
Դեմքն անբարետես էր, բայց կուրծքը սպիտակ էր, գեղեցիկ։
— Այդ ո՞նց ես հագնված, փնթի,— ասաց Սինգոն։
— Աիխարան անտանելի թափթփված է, ես էլ նրա նման թափթփված դարձա։ Փնթի մարդու հետ ամուսնանալիս անպայման ինքդ էլ ես փնթիանում։ Ուրիշ ճար չունես։
Կունիկոյին պոկելով աջ կրծքից ու ձախ կուրծքը խոթելով նրա բերանը, Ֆուսակոն մռայլված ավելացրեց․
— Եթե քեզ համար տհաճ է, որ աղջիկդ փնթի է դարձել, պետք է նրան մարդու տալուց առաջ ստուգեիր՝ ապագա ամուսինը փնթի է, թե ոչ։
— Տղամարդը և կինը նույն բանը չեն։
— Բոլորն էլ նույն բանն են, իրար նման։ Նայիր Սյուիտիին, կիմանաս։
Ֆուսակոն գնաց լվացարանի կողմը։
Կիկուկոն ձեռքերը պարզեց նրան։ Ֆուսակոն երեխային կոպտորեն գցեց հարսի վրա։ Փոքրիկը լաց եղավ։
Մայրը, ուշադրություն չդարձնելով նրա լացին, սենյակից դուրս գնաց։
Լվացվելուց հետո ներս եկավ Յասուկոն։
— Ի՛նձ տուր,— գիրկն առավ նա երեխային։— Սրա հայրն ի՞նչ է մտածում։ Նոր տարվա նախօրեից, երբ Ֆուսակոն եկավ մեզ մոտ, անցել է արդեն երկու ամիս։ Ասում ես Ֆուսակոն թափթփված է, բա դու, որ նրա հայրն ես, թափթփված չե՞ս։ Դու էլ ես աղջկադ պես թափթփված ու անփույթ։ Հենց Նոր տարվա նախօրյակին, կարծես ուրիշ ավելի հարմար օր չէր կարելի ընտրել, հանկարծ հայտնաբերեց, որ ամուսնու հետ ապրել չի կարող։ Աիխարա֊սանն էլ համա թե լավ մարդ է, գոնե մի անգամ գար մեր տուն, հետաքրքրվեր։— Յասուկոն խոսում էր նայելով երեխային։— Այն աղջկան՝ Տանիձաքիին, որ քեզ մոտ քարտուղարուհի էր աշխատում, Սյուիտին մի անգամ կիսաայրի անվանեց։ Հիմա կարելի է Ֆուսակոյին էլ նույն ձևով կիսամարդաթող ասել։
— Ի՞նչ կնշանակի «կիսաայրի»։
— Աղջիկ, որ չի հասցրել ամուսնանալ, սիրած մարդուն կորցրել է ռազմաճակատում։
— Բայց պատերազմի Ժամանակ Տանիձաքին դեռ համարյա երեխա էր։
— Երևի կլիներ տասնվեց-տասնյոթ տարեկան։ Արդեն միանգամայն հնարավոր էր, որպեսզի որևէ մեկը նրա համար դառնար անմոռաց մարդ։
Յասուկոյի «անմոռաց մարդ» խոսքը Սինգոյի համար անակնկալ էր։
Սյուիտին տանից գնաց առանց նախաճաշելու։ Երևում է, լավ չէր զգում, նաև ուշանում էր գործից։
Սինգոն տանն ավելի երկար մնաց, սպասում էր առավոտվա փոստին։ Նամակներից մեկը հարսի անունով էր։
— Կիկուկո՛։— Սինգոն նամակը տվեց նրան։
Չնայելով ծրարն ում էր հասցեագրված, Կիկուկոն մնացած նամակների հետ դա էլ էր բերել դրել Սինգոյի առջև։ Կիկուկոյին առհասարակ հազվադեպ էին գրում։ Հիմա էլ նա նամակի չէր սպասում։
Տեղնուտեղը ծրարը բացեց ու կարդաց։
— Ընկերուհուցս է։ Աբորտ է արել, որից հետո վիճակը վատացել է։ Այժմ պառկած է Հոնգոյի համալսարանական կլինիկայում։
— Այ թե ի՜նչ,— Սինգոն հանեց ակնոցն ու նայեց Կիկուկոյին։— Երևի գաղտնի է արել, որևէ պատահական մանկաբարձուհու մոտ։ Դա շատ վտանգավոր է։
Երեկվա լրագրային հոդվածը, իր երազը և առավոտվա այս նամակը, ինչպիսի զուգադիպություն,— մտածեց Սինգոն։
Նա շատ էր ուզում երազը Կիկուկոյին պատմել։
Լուռ նայում էր հարսի դեմքին՝ ասես վարակվելով նրա երիտասարդությամբ։ Կպատմեմ, որոշեց նա և անմիջապես վախեցած հրաժարվեց։ Հանկարծ ու Կիկուկոն նույնպես հղի է և նույնպես մտադիր է վիժում անել. այդ դեպքում իր պատմած երազը ավելորդ մտքերի տեղիք կտա։
<b>4</b>
Երբ էլեկտրագնացքը անցնում էր Կիտակամակուրայի հովտով, Կիկուկոն զարմացած բացականչեց.
— Սալորենիներն այս ինչ բո՜ւռն են ծաղկել։
Հովտում, ուղղակի էլեկտրագնացքի պատուհանների դեմ, մեծ քանակությամբ սալորենիներ էին աճել։ Սինգոն ամեն օր, ուզեր-չուզեր, տեսնում էր դրանց։
Բուռն ծաղկումն ավարտվել էր, և արևակեզ տեղերում ճերմակ ծաղիկները փոքր֊ինչ խամրել էին։
— Մեր այգում էլ են ծաղկել,— ասաց Սինգոն ու հիշեց, որ այնտեղ ընդամենը երկու, երեք ծառ կա։ Ծաղկած սալորենիների այսպիսի առատություն Կիկուկոն այս տարի առաջին անգամն էր տեսնում։
Հարսը հազվադեպ էր նամակներ ստանում, հազվադեպ էլ մեկնում էր որևէ տեղ։ Տանից դուրս էր գալիս միայն գնումներ կատարելու համար։
Այսօր որոշել էր այցելել համալսարանական կլինիկայում պառկած ընկերուհուն, և Սինգոն ուղեկցում էր նրան։
Այն տունը, որտեղ ապրում էր Այուիտիի սիրուհին, հենց համալսարանի դիմացն էր։ Այդ հանգամանքը որոշ չափով անհանգստացնում էր Սինգոյին։
Էլեկտրագնացքում նա այնպես էլ վճռականություն չունեցավ Կիկուկոյին հարցնելու՝ հո հղի չէ։
Հարցնելը այնքան էլ դժվար չէր, պարզապես հարմար պահը բաց թողեց։
Արդեն քանի տարի էր չէր հետաքրքրվում Յասուկոյի կանացի գործերով։ Դաշտանադադարն սկսվելուց հետո Յասուկոն դադարեց նրա հետ այդ մասին խոսել։
Ոչ այն պատճառով, որ մինչև հիմա առողջ էր, այլ որ, ըստ երևույթին, վրա էր հասել նրա թառամելու շրջանը։
Սինգոն կնոջ հետ ունեցած նման կարգի խոսակցությունները վաղուց մոռացել էր։
Իսկ այժմ մտաբերեց, որովհետև ուզում էր Կիկուկոյից իմանալ՝ հղի է, թե ոչ։
Եթե Յասուկոն գիտենար, որ նրանք գնացել են կլինիկա, անպայման կասեր, թող Կիկուկոն էլ մտնի բժշկի մոտ ստուգվելու։
Նա բազմիցս փորձել էր հարսի հետ խոսել երեխա ունենալու մասին։
Սինգոն նկատում էր․ սկեսուրի բացած այդ խոսակցությունները Կիկուկոյին դուր չէին գալիս։
Սյուիտիից նա, անշուշտ, ոչինչ չէր թաքցնում։ Սյն տղամարդը, որի հետ կինը անկեղծ է, կնշանակի նա այդ կնոջ համար ամեն ինչ է։ Կինը հենց որ ուրիշ տղամարդ է ճարում, ամուսնու հետ սրտաբաց լինելուց իսկույն դադարում է։ Օրերից մի օր այդ բանն ասել էր Սինգոյին հին ընկերներից մեկը․ որքան հիշում է, այն ժամանակ դա իրեն անչափ հետաքրքրեց։
Նույնիսկ դուստրը իր ծնողներին ամեն ինչ մինչև վերջ չի ասում։
Սինգոն, ինչպես նաև Կիկուկոն, առ այսօր խուսափում էին խոսք բացել այն մասին, որ Սյուիտին կապված է ուրիշ կնոջ հետ։
Եթե Կիկուկոն հղի է, ապա ամենից առաջ շնորհիվ Սյուիտիի սիրուհու։ Նրա գոյությունը, հավանաբար, նպաստեց, որ հարսը հասունանար։
Ամբողջ այդ պատմությունը խիստ անախորժ էր, բայց Սինգոն չէր մոռանում, որ խոսքն ախր վերաբերում էր մարդուն, և երեխայի մասին Կիկուկոյին հարցնելը նրան դաժանություն էր թվում։
— Ամամիայի պապն երեկ մեզ մոտ էր եկել։ Մայրիկը չի՞ ասել ձեզ,— անսպասելի հիշեց Կիկուկոն։
— Չէ, չի ասել։
— Ամամիյան նրանց տանում է Տոկիո, եկել էր հրաժեշտ տալու։ Երկու մեծ փաթեթներով թխվածք էր բերել, խնդրեց տալ Տերուին։
— Շա՞նը։
— Այո։ Մայրիկն այդպես էլ ասաց. շան համար է բերել, բայց մեկը կարելի է պահել, որ մարդիկ ուտեն։ Ամամիյա-սանի առևտրական գործերը հաջող են, նորից սկսել է տուն կառուցել։ Ծերուկն այնպես ուրախացել էր։
— Ի՜նչ ես ասում։ Հազվադեպ է պատահում, որ առևտրականը հարկադրված ամեն բան՝ ընդհուպ մինչև սեփական տունը, վաճառելուց հետո կրկին ոտքի կանգնի և նույնիսկ սկսի նոր տուն կառուցել։ Նրա գնալու օրից արդեն տասը տարի է անցել։ Տարիներն ակնթարթի պես թռան։ Ամեն օր այս էլեկտրագնացքով գնում գալիս եմ․ ձանձրացա։ Երբեմն ընկերներով իրար հանդիպում ենք ռեստորանում։ Դա էլ արդեն տասը տարի կրկնվում է և տաղտկալի է դարձել։ Նաև սկսել եմ հոգնածություն զգալ, երևում է ժամանակս եկել է նրան ներկայանալու։
Սինգոյին թվաց, թե Կիկուկոն չհասկացավ ինչ է նշանակում «''նրան'' ներկայանալ»։
— Ներկայանալ դժոխքի տիրակալ Էմմին։ Կարոդ ենք նրան ասել, որ մեզ բաժին ընկած մի փշուր կյանքում մեղք չենք գործել։ Խոսքը չէ որ կյանքի հենց այդ փշուրների մասին է։ Եվ արդյոք չափազանց խիստ չէ՞, մարդուն պատժել ապրած կյանքի համար, որից, ըստ էության, նրան լոկ փշրանքներ են հասել։
— Այդ ինչպե՞ս։
— Ահա թե ինչպես։ Գոնե եղե՞լ է որևէ մեկը, որ մարդուն հասանելիք կյանքի իր բաժինը լիակատար ամբողջությամբ ապրեր։ Հազիվ թե։ Վերցնենք օրինակ այն ռեստորանի հանդերձապահին, որտեղ ես, ինչպես ասացի, երբեմն գնում եմ։ Այդ հանդերձապահը միայն մի բան գիտե՝ հաճախորդներից ընդունել հանած կոշիկները և ապա նորից հանձնել հաճախորդներին։ Ու այդպես ամեն օր։ Որևէ ծերունու եթե հարցնես, առանց մտածելու կպատասխանի,― դրանից ավելի լավ բան պետք էլ չէ։ Բայց դա, ախր, կյանքի մի չնչին պատառիկ է։ Փորձիր հարցնել մատուցողուհուն , առանց տատանվելու կասի,— այդ ծեր հանդերձապահի վիճակն անտանելի է։ Նստում է նկուղային հարկում, մանղալի կողքին, չորս կողմից շրջապատված ոտնամանների արկղերով ու անընդհատ կոշիկներ է մաքրում։ Նկուղն ուղղակի մուտքի մոտ է, ձմեռը՝ ցուրտ, ամառը՝ շոգ։ Իսկ տանը, հավանաբար, իր պառավին շարունակ հավատացնում է, որ ծերանոցում շատ ավելի լավ կապրեին։
— Այ, մայրիկն էլ այդպես է։ Նա հաճախ կրկնում է, որ երիտասարդները միշտ մեռնել են ուզում։ Դա, իմ կարծիքով, անլուրջ խոսակցություն է։
— Նա իզուր չէ այդպես ասում, պարզ է, որ ինձանից շաա կապրի։ Ի դեպ, երիտասարդներից ո՞ւմ նկատի ուներ։
— Ո՞ւմ․․․— Կիկուկոն դեմ ընկավ։— Այսօրվա նամակի գրողին՝ ընկերուհուս։
— Այն նամակը, որ առավոտյան ստացա՞ր։
— Այո։ Նա ամուսին չունի։
— Հը՛մ։
Սինգոն լռեց։ Կիկուկոն ևս չուզեց այդ խոսակցությունը շարունակել։
Էլեկտրագնացքը Տոցուկայից հենց նոր դուրս եկավ։ Մինչև Հոդոգայ դեռ բավական ճանապարհ կար։
— Կիկուկո,— ասաց Սինգոն,— ես արդեն վաղուց եմ այդ մասին մտածում․ դու չէի՞ր ուզենա Սյուիտիի հետ մեզանից անջատ ապրել։
Կիկուկոն նայում էր Սինգոյին, սպասելով, թե էլի ինչ կասի, հետո խղճալի ձայնով հարցրեց.
— Ինչո՞ւ, հայրիկ։ Որովհետև Ֆուսակո֊սանը վերադարձե՞լ է։
— Ոչ, Ֆուսակոյի հետ դա կապ չունի։ Ֆուսակոն դեռ լրիվ բաժանված չէ, և դու դրա համար նրան երևի կարեկցում ես։ Սակայն, եթե անգամ Աիխարայից բոլորովին հեռանալու էլ լինի, նա մեզ մոտ երկար չի մնա։ Առանձնացած կապրի։ Այնպես որ իմ ասածը վերաբերում է միայն քեզ ու Սյուիտիին։ Ձեզ համար ավելի լավ չէ՞ր, որ առանձին ապրեիք։
— Ոչ։ Դուք այնքան բարի եք իմ հանդեպ, հայրիկ, ես ուզում եմ ձեզ հետ ապրել։ Առանց ձեզ մենակ կզգամ։
— Ինձ համար այդ անչափ հաճելի է։
— Դուք ինձ այնքան երես եք տալիս։ Չէ՞ որ ընտանիքի ամենափոքրն եմ։ Մեր տանն էլ էին ինձ փայփայում. հայրս չափազանց սիրում էր ինձ, և ես սովորել էի ամեն բանի համար վազել մոտը։
— Շատ լավ գիտեմ, որ հայրդ սիրում էր քեզ։ Չես կարող պատկերացնել, թե միշտ, երբ դիմում ես ինձ, ինչպիսի մեծ հաճույք ես պատճառում։ Առանց քեզ տխուր կլինի, դու Սյուիտիի մասին ամեն ինչ գիտես, բայց մինչև այսօր չէի ուզում քեզ հետ այդ հարցի շուրջ խոսել։ Համա թե լավ հայր եմ։ Գուցե առանձին ապրեք, ամեն բան կարգի ընկնի։
— Ոչ։ Թեև դուք ինձ ոչինչ չէիք ասում, բայց շարունակ անհանգստանում էիք, ես այդ հիանալի գիտեմ։ Ես ուզում եմ ձեր կողքին լինել։— Կիկուկոյի խոշոր աչքերում լճացել էին արցունքները։— Ես առանձին ապրելուց վախենում եմ։ Անընդհատ մենակ նստել տանն ու սպասել, անվերջ սպասել։ Որքան անտանելի է, որքան տխուր, ուղղակի զարհուրելի։
— Բայց հո մենակ ինքդ կսպասես, ոչ ոք չի տեսնի։ Դե լավ, էլեկտրագնացքը նման խոսակցությունների համար հարմար տեղ չէ։ Այնուամենայնիվ, լավ մտածիր։
Կիկուկոն դողում էր, ասես հիմիկվանից արդեն սոսկում էր մենակությունից։
Իջան Տոկիոյի կայարանում։ Սինգոն Կիկուկոյին տաքսիով տարավ Հոնգո։
Արդյոք այն պատճառով, որ հայրը նրան շատ էր սիրում, թե՞ պարզապես սաստիկ հուզված լինելուց էր՝ Կիկուկոյին սկեսրայրի այդ արարքը կարծես տարօրինակ չթվաց։
Երբ հասան այն փողոցը, որտեղ ապրում էր Սյուիտիի սիրուհին, Սինգոն թեպետ կասկածելի ոչինչ չնկատեց, զգուշությունից մղված, վարորդին խնդրեց մտնել համալսարանական կլինիկայի բակը։
== Գարնանային ձայներ ==
