Changes
— Բանը դրանում չէ, միստր Ֆորդ (Մարտինը գիտեր, որ խմբագրի ազգանունը Ֆորդ էր)․ հարցն այն է, թե դուք կարո՞ղ եք վճարել ինձ. այսինքն՝ հասկանալի է, կանխիկ դրամով։ Ինձ հետաքրքիր չէ, թե ինչ հեռանկարներ ունի «Անդրցամաքայինը» և դուք ինչ եք անելու առաջիկա տարում։ Ես պահանջում եմ, որ դուք վճարեք ինձ իմ աշխատանքի համար՝ ուրիշ ոչինչ։ Եվ ես ասում եմ ձեզ, որ մինչև դուք չվճարեք ձեր պարտքը՝ մինչև վերջին սենթը, ծննդյան համարը տպագրական մեքենային չի հանձնվելու։ Ցտեսությո՛ւն։ Երբ դրամ ունենաք, անցեք ինձ մոտ։
Դուռը բացվեց և Մարտինի կողքից արագ անցավ մի մարդ՝ բռունցքները սեղմած և հայհոյանքներ քրթմնջալով։ Մարտինը ավելի հարմար նկատեց սպասել տասնհինգ րոպե։ Մի քիչ փողոցում թափառելուց հետո նա վերադարձավ, հրեց դուռը և կյանքում առաջին անգամ ոտք դրեց մի խմբագրատան շեմքը։ Երևում էր, որ այստեղ ընդունված չէր այցետոմս ներկայացնել, որովհետև մի տղա պարզապես անցավ միջնորմի հետևը և ասաց, որ ինչ֊որ մեկր հարցնում է միստր Ֆորդին։ Վերադառնալով նա առաջնորդեց Մարտինին խըմբագրի խմբագրի առանձնասենյակը՝ խմբագրության սրբություն սրրբոցը։ Մարտինին ամենից առաջ զարմացրեց սենյակում տիրող արտասովոր խառնակությունը։ Հետո նա տեսավ սեղանի առաջ նստած երիտասարդ տեսքով մի պարոնի, որն ակնհայտ հետաքրքրությամբ նայում էր իրեն։ Մարտինը զարմացավ նրա դեմքի հանդարտ արտահայտության վրա։ Տպարանապետի հետ կռիվը, անկասկած, նրա տրամադրության վրա ամենևին չէր ազդել։
— Ես... ես Մարտին Իդենն եմ,— սկսեց Մարտինը («և եկել եմ ստանալու իմ հինգ դոլլարը»,— ուզում էր ասել նա)։
«Ամեն պարագայում իմ հագի «պարահանդեսային» զգեստը պերճախոս կերպով վկայում է կարիքի մասին»,—մտածեց նա ինքն իրեն։
Հետագա խոսակցության ընթացքում Մարտինն ամեն անգամ, երբ առիթ էր ներկայանում, ակնարկում էր իր այցելության նպատակը, բայց նրա տաղանդի երկրպագուները խուլ էին մնում այդ հարցում։ Նրանք շարունակում էին դովերգել գովերգել նրան, պատմում էին, թե ինչպես հիացել են նրա պատմվածքով իրենք, իրենց կանայք և աղջիկները, բայց ոչ ոք չակնարկեց, թե մտադիր են վճարել նրա պատմվածքի համար։
— Ես պատմեցի՞ ձեզ, թե ինչպես առաջին անգամ կարդացի ձեր պատմվածքը,— հարցրեց միստր Ֆորդը։— Իհարկե՝ ոչ։ Ես գալիս էի Նյու-Յորքից, և երբ գնացքը կանգ առավ Օգդենում, թերթավաճառը վագոն մտավ՝ բերելով «Անդրցամաքայինի» վերջին համարը։
Եվ Մարտինը մտովի երդվեց չհեռանալ խմբագրատնից մինչև լրիվ չստանա իրեն հասանելիք դրամը։ Մանավանդ որ դրամ չունի մինչև անգամ Օքլենդ վերադառնալու համար։ Մարտինը դեռևս զսպում էր իրեն, բայց նրա դեմքին երևաց այնպիսի մի արտահայտություն, որը շփոթեցրեց և մինչև անգամ վախեցրեց խոսակիցներին։
Նրանք սկսեցին գովեստներ շռայլել ավելի մեծ եռանդով։ Միստր Ֆորդը դարձյալ սկսեց պատմել, թե ինչպես առաջին անգամ կարդաց «Զանգերի ղողանջը», և միստր Էնդսը հայտնեց, որ իր եղբոր դուստրը բարձր է գնահատում այդ պատմվածքը, իսկ այդ եղբոր դուստրը ուսուցչուհի է Ալամեդայի դպրոցում ։դպրոցում։
— Ես եկել եմ ձեզանից դրամ ստանալու,— հայտարարեց հանկարծ Մարտինը,— դուք պետք է վճարեք ինձ հինգ դոլլար՝ ձեր բոլորի այնքան հավանած այդ պատմվածքի տպվելուց անմիջապես հետո։
— Ցավում եմ,— ասաց միստր Էնդսը,— բայց ես հենց նոր հաշիվներս մաքրեցի տպարանի հետ, և ամբողջ կանխիկ դրամը տվեցի։ Իհարկե, իմ կողմից շատ անմտածված բան էր այդքան քիչ դրամ վերցնելը, բայց... հասկանո՞ւմ եք, վճարման ժամկետը դեռ չի հասել, իսկ տպարանապետն եկավ և սկսեց խնդրել, որ մենք սիրալիրության համար կանխավճար տանք նրան, իսկ դա բոլորովին անսպասելի էր։
— Դե՞, դո՜ւք, երիտասարդ տաղանդների պատվարժա՜ն շահագործող,— գոռաց Մարտինը,— քսակը բաց արեք, ապա թե ոչ ես կթոթափեմ ձեր գրպանը, թեկուզ միայն մանր դրամներ լինեն այնտեղ։
Հետո նա երեսը շուռ տալով դեպի վախեցած երկու դիտողները՝ ավելացերցավելացրեց.
— Իսկ դուք հեռու կացեք, հակառակ դեպքում ձեզանից մեկնումեկը կտուժի։
