Changes

 ֊ — Իսկ սա տեսե՞լ ես,– ասում եմ ու նռնակը մոտեցնում նրա կապտավուն քթին։ «Տես, բռունցքս կսեղմեմ եւ ոչ դու կլինես, ոչ էլ այս անիծյալ գրասենյակը…»։

 ֊ — այստեղ նույնիսկ,֊ ասում է հայրս,– բայց դա խիստ գաղտնի է,– ասում է հայրս,֊ հարյուրերորդից հետո էլի մասնիկներ են գտել…»։ Ուրեմն դրանք, այդտարրերը, հորս ասելով պայթելու այնպիսի ցնցող հատկություն են ի հայտ բերել, որ հնդկընկույզի չափ ռումբ լինի նետեցիր՝ մայրցամաքը չկա։ Լրագրողի մեկը գրպանում դրած բերել է, ինչ֊որ տեղ վայր ու գցել ու վերջ։ Հրթիռներ էլ պետք չեն…«Իսկ այնպես նրանք պե՞տք են»,– ասում եմ ես։ «Լակո տ,– ասում է հայրս,– ես պատերազմ, կռիվ, թոհուբոհ տեսած մարդ եմ»։ «Մեկ է, չես հասկանում»,– ասում եմ։ «Լակոտ»,– ասում է հայրս։ «Սա դեռ ի՜նչ է,– ասում է ծերուկը,– իսկ եթե հակաշխարհից ու հականյութից ստեղծեին ապա ամբողջ մոլորակին մի քորոցի գլխիկի չափն էլ հերիք

 ֊ — Իսկ ինձ, ահա, պատմել են,– ասում եմ ես,– դա իհարկե Ամերիկայում է եղել։ Մի գաղտնի տեղ կողք֊կողքի հինգ սուզանավակ էին կանգնած։ Նավակներից մեկի նավաստուն ուղարկեցին վերեւ ձյունը մաքրելու, բայց նա կտրականապես հրաժարվեց։ Այն ժամանակ մյուսին ուղարկեցին։ Ահա հենց նրա, մյուսի եղբայրն էլ պատմել է ինձ։ Ուրեմն, նա մաքրում է, իսկ նրա տակ նավակի մեջ, հրդեհ է սկսվում ու ոչ մի կերպ հնար չի լինում հանգցնել։ Եվ հրամանատարն էլ չկա ափին է։ Իսկ այս մեկը վերեւում դեռ ոչինչ չգիտե (ձյունն է մաքրում), միայն զգում է,որ ոտքերի տակ ինչ֊որ բան է տաքանում, բայց բանի տեղ չի դնում։ Եվ հանկարծ մի ա՜խ է քաշում։ Նավակն էր պայթել, նրա հետ բոլոր մնացածները, իսկ նա, որ մաքրում էր, չգիտեմ քանի կիլոմետր մի կողմ էր նետվել ու ընկել ուղիղ ձնաթմբի մեջ։ Կապիտանն այդ ժամանակ քայլում էր ափով ու հենց այդ պահին Իավասարվել էր լապտերին։ Նա ճակատով խփվեց սյանն ու թափով վեր նետվելով մեկեն ընկավ մեռած։ Ոչ ոք կենդանի չմնաց։ Միայն նա, որ ձնաթմբի մեջ էր ընկել, կենդանի մնաց։ «Ասածդ ի՞նչ է»–զարմացավ հայրս։ «Հենց այնպես,– ասացի ես,– եւ հետո, երբ այդ ամենը պայթեց, դրա հետ մեկտեղ ինքնաշարժ ջրականներն էլ դես ու դեն թռան։ Աստված գիտե ինչքան երկար էին փնտրում դրանք, որ դուրս հանեն ջրից…»։ «Խմել չգիտե՚ս»–ասաց հայրս։

 ֊ — Մի վախենա, փոքրիկ,– ասում եմ,– ես էլ եմ այս քաղաքից։

 ֊ — Մենք միասին կապրենք,– ասում եմ ու անհեթեթ, հարբած արցունքները հոսում են այտերիս վրայով։ ֊Քեռի՛—Քեռի՛, դու հարբած ես,– ասում է տղան։ ֊ — Ես հարբած չեմ,– ասում եմ,– ես լաց չեմ լինի։ Մենք երկուսով կապրենք քաղաքում։ Դու ինձ քո բեռնատարի վարորդը կդարձնես… ֊ — Ղեկի մոտ չի կարելի հարբած լինել,– լուրջ ասում է տղան։ ֊ — Ես հարբած չեմ, էլ չե՛մ անի,– ասում եմ ես։

 ֊ — Քեռի, դու կկործւսնես իմ քաղաքը,– ասում է տղան։ ֊ — Չեմ կործանի,– ասում ես,– ես ամենափոքրիկ մարդն եմ։ Իմ համեմատ՝ դու հսկա ես, իսկ ես այնպես փոքրիկ եմ, որ չեմ կարող քանդել մեր քաղաքը։

 ֊ — Փոքրի՜կ, փոքրի՜կ,– կանչում եմ։ ֊ Որտե՞ղ ես։ Ես տուն եմ դառնում։ Վատ եմ։ Գլուխս պտտվում է։ Արդեն ամեն ինչ հասկանում եմ։ Միայն սարսափելի վատ

 ֊ — Բան չկա, Վիտյա,– ասում է մայրս։– Ամեն ինչ լավ է լինելու։ Մայրդ միշտ քո կողքին կլինի…

 ֊ — Դու ներիր ինձ, մայրիկ,– ասում եմ ես ու հապշտապ, գրեթե գողունի դուրս վազում։

 ֊ — Դե ինչպե՞ս, Վիտյա՛,– ասում է նա։– Ի՞նչ էր պատահել

 ֊ — Դուք հիվա՞նդ էիք։ ֊ — Ոչ,– ասում եմ ես։ ֊ — Հապա ի՞նչ էր եղել,– զարմանում է ղեկավարս։ ֊ — Ես չկարողացա,– ասում եմ ու ստորաբար մտածում՝ առայժմ ճշմարտությունն եմ ասում, իսկապես չէի կարող, եւ այդպիսով ազնվությունս չի տուժում։

 ֊ — Իսկ ուղղումներն արե՞լ եք,– հարցնում է ղեկավարս։ ֊ — Դեռ չեմ հասցրել,– ասում եմ ու մխիթարում ինքս ինձ։ «Չէ՞ որ իսկապես չեմ հասցրել…»։ ֊ — Ինչպե՞ս թե, Վիտյա,– ասում է ղեկավարս,– գնանք իմ առանձնասենյակը։– Ես քարշ եմ գալիս մինչեւ աոանձնասենյակ։ Ղեկավարս թրմփում Է բազկաթոռին, բազկաթոռը տեղի Է տալիս նրա տակ։ Ես կանգնում եմ սեղանի մոտ ու չեմ նայում նրան։ Նրա կոկիկ սեղանին տեսնում եմ ամերիկյան ամրակիչը եւ հայացքս չեմ կարողանում կտրել դրանից։

 ֊ — Ախր սա ինչի՞ Է նման, Վիտյա՛։ Ես ճանաչում եմ քո հորը։ Դու որդուս հետ միասին ես սովորել… Գիտես, թե ինչպես եմ քեզ վերաբերվում։ Դու չէ՞ որ խելացի, ընդունակ երիտասարդ ես, շնորհալի… Ինչո՞վ հապա բացատրել քո վերաբերմունքը։ ֊ — Ես լռում եմ։ Ես գիտեմ լավ է չխոսեմ։ Հավանաբար նա իրո՛ք վատ չի վերաբերվում ինձ։ Հավանաբար նա ուզում է ընդառաջ գնալ եւ թողնել, չհեռացնել, թեպետ ես չարդարացրի ինձ։ Հավանաբար նա ինձ էլի ժամանակ կտա, որպեսզի ցույց տամ իմ կարողությունները։ Լավն այն է, որ ազնիվ խոսքեր չտամ։ Դա ավելի ազնիվ է։ Լավ է լռել ու սաւսսել, մինչեւ նա ինքը կորոշի ամեն ինչ եւ ուսիս թփթփացնելով՝ կարձակի։

 ֊ — Ախր, հասուն մարդ ես, Վիտյա… Դու չէ՞ որ լավ ես հիշում ձեր շրջանավարտներին… Կուխարսկին, Պոտյոխինն ու Մյասնիկովն արդեն ասպիրանտներ են, Մոսկվինն ու Նոմո– կոնովը խոշոր հեռանկարային ինստիտուտների գիտաշխատողներ։ Զապորոժչենկոն արդեն կապիտան է… Իսկ դու չէ՞ որ պակաս ընդունակ չէիր, քան նրանք։

 ֊ — Փորձնական ժամկետն ավարտվե՞ց։ Ավարտվեց։ Եվ ի՞նչ դուրս եկավ։ Ֆո՛ւկ։ Ես, իհարկե, կարող եմ քեզ էլի հնարավորություն տալ, բայց պիտի վստահ լինեմ…

 ֊Ահա—Ահա, ուրեմն, Վիտյա…