Changes
/* V */
Զարկեցե՛ք թմբուկը մարտի։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
</poem>
===VI===
Ուլենշպիգելը Իպո գալով զինվորներ էր հավաքագրում իշխանի համար։ Հետապնդվելով դքսի մարդաորսներից՝ նա ներկայացավ սուրբ Մարտինի վանքի աբբահորը՝ որպես ժամկոչ։ Այստեղ նրա ընկերն էր մի զանգահար՝ ոմն Պոմպիլիոս Նուման, բարձրահասակ մի վախկոտ, որ գիշերն իր ստվերն ընդունում էր սատանայի տեղ, իսկ իր շապիկը՝ ուրվականի։
Աբբահայրը գիրուկ ու կլորիկ էր՝ խորովելու համար չաղացված հավի պես։ Շատ չանցած Ուլենշպիգելը տեսավ, թե ինչ է ուտում այդ հոգևորականը՝ այդքան ճարպ կապելու համար։ Ըստ զանգահարից իմացածի և իր աչքերի տեսածի՝ աբբահայրը ճաշում էր ժամը իննին, ընթրում՝ չորսին։ Մինչև ժամը ութն անց կեսը նա մնում էր անկողնում, ապա ճաշից առաջ գնում էր մի շրջան կատարելու իր եկեղեցում, տեսնելու, թե աղքատների գանձանակը լա՞վ է լցված։ Եվ պարունակության կեսը գցում էր իր քսակը։ Ժամը իննին ճաշում էր՝ մի գուշ կաթ, ոչխարի մի կես ճուռ, թռչնախյուս և դատարկում էր հինգ գավ Բրյուսելի գինի։ Ժամը տասին մի քանի հատ սալորաչիր ծծելով և դրանք Օռլեանի գինով ողողելով՝ աղոթում էր աստծու որկրամոլության գիրկը չնետել իրեն։ Տասներկուսին, ժամանակ սպանելու համար մի սխտոր ու մի թռչնահետույք էր ճաշակում։ Ժամը մեկին մտածելով ընթրիքի մասին՝ մի մեծ թաս իսպանական գինի էր պարպաում, ապա պառկելով անկողնի վրա՝ մի քիչ ննջում էր թարմանալու համար։
Արթնանալուն պես մի քիչ աղի սաղմոն էր ուտում ախորժակը բացելու համար և մի մեծ գավ Անտվերպենի donnelknol խմում։ Հետո իջնում էր խոհանոց, նստում էր բուխարու մոտ՝ նրա մեջ ճտճտացող հաճելի կրակի առաջ։ Եվ դիտում էր, թե ինչպես աբբայության վանականների համար կարմրում ու խորովվում է հորթի մսի մի խոշոր կտոր կամ թե լավ խաշված մի փոքրիկ խոզ, որն ավելի հաճությամբ կուտեր, քան թե մի կլորակ հաց։ Բայց ախորժակը մի քիչ պակասում էր։ Եվ զննում էր շամփուրը, որն ինքնիրեն պտտվում էր հրաշալիքի նման։ Դա հնարանքն էր վարպետ Պետեր վան Ստենկիստեի, որն ապրում էր Կուրտրեի կանոնիկոսության մեջ։ Այդ շամփուրներից մեկի համար աբբահայրը տասնհինգ փարիզիս էր վճարել։
Հետո նորից էր մտնում անկողին, նորից նիրհում հոգնության պատճառով, ապա զարթնում էր երկուսին մոտ՝ որպեսզի մի քիչ խոզի դոնդող ունուշ անի, սրսկված Ռոմանիայի<ref>Ռավեննալի մարզը Իտալիայում։</ref> գինով, որի տակառին երկու հարյուր քառասուն ֆլորին էր վճարում։ Ժամը երեքին ուտում էր մադերայով ողողված մի թռչնիկ և դատարկում երկու բաժակ մալվուազի՝ տակառիկը տասնյոթ ֆլորիննոց։ Երեք ու կեսին վայելում էր մի աման անուշեղենի կեսը՝ ցողելով այն մեղրաջրով։ Այնժամ լավ սթափված ու առույգ՝ մի ոտքն առնում էր ձեռքերի մեջ և մտախոհ հանգստանում։
Հասնում էր ընթրիքի ժամը, և սուրբ Հովհաննես եկեղեցու ավագերեցը հաճախ այցելության էր գալիս այդ հյութեղ պահին։ Երբեմն նրանք գրազ էին գալիս, թե ով կարող է ավելի շատ ձուկ, թռչնեղեն, որսի թռչուն ու միս ուտել։ Շուտ կշտացողը պարտավոր էր վճարել մյուսին մի ափսե կասկարած միս՝ երեք տեսակ տաք գինով, չորս տեսակ քաղցրավենիով և յոթ տեսակ բանջարեղեն կերակուրով։
Այսպես խմում էին նրանք, ուտում և զրուցում հերետիկոսների մասին՝ կատարելապես համաձայն լինելով, որ նրանց բավականաչափ չեն կոտորում։ Ուստի և ամենևին տարաձայնություն ու վեճ չէին ունենում, բացի այն դեպքից, երբ վիճում էին գարեջրով պատվական ապուրներ պատրաստելու երեսունինը եղանակի մասին։
Ապա իրենց հարգարժան գլուխները խոնարհելով քահանայական տռուզ փորերի վրա՝ խռմփում էին։ Երբեմն մեկը կիսազարթնելով ասում էր, որ կյանքը շատ քաղցր բան է այս աշխարհում և խեղճ մարդիկ իզուր են դժգոհում։
Ահա այդ սուրբ մարդու ժամկոչը դարձավ Ուլենշպիգելը։ Նա շատ լավ էր սպասավորում նրան պատարագ մատուցելիս՝ լցնելով երեք անգամ սկիհը՝ երկու անգամ իր համար, մեկ անգամ աբբահոր համար։ Զանգահար Պոմպելիոս Նումանը առիթ ներկայացնելիս օգնում էր նրան այդ գործում։
Ուլենշպիգելը տեսնելով Պոմպիլիոսին այդպես փթթաց, թշեղ ու տռզած փորով՝ հարցրեց, թե աբբահոր ծառայության մե՞ջ էր կուտակել այդ նախանձելի առողջությունը։
― Այո, որդյա՛կ իմ, ― պատասխանեց Պոմպիլիոսը, ― բայց դուռն ամուր փակիր, որ ոչ ոք չլսի մեզ։
Ապա ձայնը ցածրացնելով ասաց․
― Գիտես, անշուշտ, որ մեր տեր աբբահայրը քնքուշ սիրով սիրում է ամեն տեսակ գինիներն ու գարեջրերը, բոլոր մսերն ու թռչնեղենը։ Իր մսեղենը փակում է մի մեծ սնդուկի մեջ, իսկ գինիները՝ մառանում, և դրանց բանալիները շարունակ պահում է իր կախքսակում։ Եվ քնելիս էլ ձեռքերը դնում դրանց վրա․․․ Գիշերը, երբ քնում է, գնում եմ մոտը, բանալիները վերցնում փորի վրայից, ապա ոչ առանց դողալու դնում եմ իր տեղը․ որդյա՛կ իմ, որովհետև եթե իմանա իմ հանցագործությունը՝ ողջ֊ողջ խաշել կտա ինձ։
― Պոմպի՛լիոս, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― այդքան նեղություն չպետք է քաշել․ բավական է միայն մի անգամ վերցնել բանալիները, որոնց օրինակով ես կշինեմ, և աբբահոր բանալիները կմնան նրա փորի վրա։
― Շինի՛ր, որդյա՛կ իմ, ― ասաց Պոմպիլիոսը։
Ուլենշպիգելը շինեց բանալիները, և հենց որ նա ու Պոմպիլիոսը վստահ էին լինում, որ երեկոյան ժամը մոտ ութին բարեգութ աբբահայրը քնել է՝ իջնում էին մառանը և ընտրություն կատարելով վերցնում էին միս ու շշեր։ Ուլենշպիգելը շշերն էր վերցնում, Պոմպիլիոսը՝ մսերը, որովհետև Պոմպիլիոսը միշտ էլ տերևի պես դողում էր, իսկ խոզապուխտն ու ոչխարաճուռը ընկնելիս ամենևին չէին ջարդվում։ Շատ անգամ նրանք թռչուններ էին հափշտակում եփելուց առաջ, որի համար մեղադրվեցին դրկիցների բազմաթիվ կատուներն ու մահվան դատապարտվեցին դրա համար։
Հետո նրանք գնում էին Ketelstraat՝ լպիրշ աղջիկների փողոցը։ Այդտեղ նրանք ոչինչ չէին խնայում իրենց սիրուհիներին առաջաձեռն հյուրասիրելու համար՝ ծխեփ եզան միս ու խոզապուխտ, հաստ երշիկ ու թռչնեղեն, իսկ խմելու համար՝ Օռլեանի և Ռոմանիայի գինիներ, ինչպես և Ingekschebier` անգլիական գարեջուր, որ նրանք այնտեղ՝ ծովի մյուս կողմում ale եմ ամվանում, և սրանք առատահոս լցնում էին իրենց գեղուհիների թարմ կոկորդները և վարձատրվում էին շոյանքներով։
Այնուամենայնիվ մի առավոտ աբբահայրը ճաշից հետո երկուսին էլ կանչեց իր մոտ։ Նա ահարկու տեսք ուներ և ոչ առանց զայրույթի ծծում էր ապուրից հանած մի ոսկորի ծուծը։
Պոմպիլիոսը դողում էր, նրա տռզած փորը ահից ցնցվում էր։ Ուլենշպիգելը լուռ ու հանգիստ կանգնած հաճությամբ շոշափում էր գրպանում մառանի բանալիները։
Աբբահայրը խոսքն ուղղեկով նրան՝ ասաց․
― Խմում են իմ գինին, ուտում են թռչնեղենս․ այդ դո՞ւ ես անում, որդյա՛կ իմ։
― Ոչ, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Իսկ այս զանգահարը, ― ասաց աբբահայրը ցույց տալով Պոմպիլիոսին, ― երբևէ ձեռքը չի՞ թաթախել այդ ոճիրի մեջ, որովհետև հոգին տվողի պես գունատ է, հավանաբար այն պատճառով, որ գողացած գինին թույնի պես է ազդում նրան։
― Ավա՜ղ, հա՛յր սուրբ, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։ Դուք զուր եք մեղադրում ձեր զանգահարին, որովհետև եթե նա գունատ է, ապա ոչ թե գինի խմելուց է, այլ բավականաչափ չխմելուց է, որից նա այնքան է թուլացել, որ եթե նրան չբռնեն ու չպահեն՝ հոգին առվակի պես կլցվի նրա վարտիքի մեջ։
― Ինչպիսի՜ խեղճ մարդիկ կան աշխարհում, ― ասաց աբբահայրը գինու գավից մի խոշոր ումպ խմելով։ ― Բայց ասա ինձ, որդյա՛կ իմ, դու, որ լուսնի աչքեր ունես, գողերին չե՞ս տեսել։
― Կսկսեմ լավ հսկել, հա՛յր սուրբ, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Աստված երկուսիդ էլ ուրախություն պարգևի, զավակնե՛րս, ― ասաց աբբահայրը, ― ապրեցեք ժուժկալությամբ, որովհետև սանձարձակությունից շատ չարիքներ են առաջանում արցունքի այս հովտում։ Գնացե՛ք խաղաղությամբ։
Եվ օրհնեց նրանց։
Ապա մեկ հատ էլ ապուրից հանած ոսկոր ծծեց և դարձյալ մի մեծ թաս գինի խմեց։
Ուլենշպիգելն ու Պոմպիլիոսը դուրս եկան։
― Այս զզվելի գծուծը իր գինուց մի կաթիլ իսկ չէր տա քեզ, ― ասաց Ուլենշպիգելը։ ― Օրհնյալ գործ կլինի դարձյալ նրանից գողանալը։ Բայց ի՞նչ է եղել, որ դողդողում ես։
― Վարտիքս ամբողջովին թրջված է, ― ասաց Պոմպիլիոսը։
― Ջուրը շուտ է չորանում, որդյա՛կս, ― ասաց Ուլենշպիգելը։ ― Բայց ուրախ կաց, այս երեկո շշերի երաժշտություն է լինելու Ketelstraat֊ում։ Մենք կհարբեցնենք նաև երեք գիշերապահներին, որոնք խռմփալով պիտի պահպանեն քաղաքը։
Եվ այդպես էլ արին։
Սակայն մոտենում էր սուրբ Մարտինի տոնը․ եկեղեցին զարդարել էին այդ առթիվ։ Ուլենշպիգելն ու Պոմպիլիոսը գիշերը մտան այդտեղ, դռները պինդ փակեցին, վառեցին բոլոր մոմերը, վերցրին մի ջութակ ու մի պարկապզուկ և ինչքան կարող էին սկսեցին նվագել։ Եվ մոմերը բոցավառվում էին արեգակների պես։ Բայց դա չէր բոլորը։ Նրանք իրենց անելիքն արել էին, ուստի գնացին աբբահոր մոտ, որը, չնայած ուշ ժամին, դեռ չէր պառկել, տապակած կեռախ էր կրծոտում, Հռենոսի գինի խմում և աչքերը քթթում՝ տեսնելով եկեղեցու պատուհանները լուսավորված։
― Հա՛յր սուրբ, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― ուզո՞ւմ եք իմանալ, թե ո՛վ է ուտում ձեր մսերը, ո՛վ է խմում ձեր գինիները։
― Հապա այս լուսավառությո՜ւնը, ― ասաց աբբահայրը, ցույց տալով եկեղեցու ապակիները։ ― Ա՜խ, տե՜ր աստված, մի՞թե դու ես թույլ տվել սուրբ Մարտինին, որ գիշերվա կեսին այսպես անվճար վառի խեղճ վանականների մոմերը։
― Ուրիշ շատ բաներ էլ է անում, հա՛յր սուրբ, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― եկեք տեսեք։
Աբբահայրը վերցրեց իր ցուպը ու հետևեց նրանց․ երեքով մտան եկեղեցին։
Եվ այդտեղ նա տեսավ մեջտեղի ատյանում բոլոր սրբերին՝ իջած իրենց որմնախորշերից, կլոր շրջան կազմած և կարծես հրամանված սուրբ Մարտինի կողմից, որը մի գլխով նրանցից բարձր էր և օրհնելու համար պարզած ձեռքում պահել էր մի խորոված հնդկահավ։ Մյուսները ձեռքին բռնել էին կամ բերանն էին տանում հավի կամ բադի պատառներ, երշիկ, խոզապուխտ, թե՛ հում, թե՛ եփած ձկներ և, ի միջի այլոց, մի գայլաձուկ, որ ամենաքիչը տասնչորս ֆունտ կլիներ։ Եվ ամեն մեկի ոտքի մոտ կար մի շիշ գինի։
Այդ պատկերին ի տես աբբահայրը կատաղությունից այնպես կարմրեց և դեմքն այնպես ուռեց, որ Պոմպիլիոսն ու Ուլենշպիգելը կարծեցին, թե հիմա կպայթի։ Սակայն աբբահայրն առանց ուշադրություն դարձնելու նրանց՝ խոյացավ ուղիղ սուրբ Մարտինի վրա և սկսեց սպառնալ, կարծես ուզում էր նրան վերագրել ուրիշների հանցագործությունը, խլեց նրա ձեռքից հնդկահավը ու խփեց սրբին այնպիսի ուժգին հարվածներով, որ ջարդեց նրա բազուկը, քիթը, ցուպը և խույրը։
Գալով մյուսներին՝ նրանց էլ չզրկեց ուժգին հարվածներից և նրանցից շատերի ձեռքը, ոտքը, խույրը, ցուպը, գերանդին, սակրը, կասկարան, սղոցը և արժանապատվության ու նահատակության այլ խորհրդանիշներ ջարդվեցին ու ընկան նրա զարկից։ Ապա աբբահայրը ցնցելով իր տռզած փորը՝ մոլեգնած ու արագաքայլ գնաց հանգցրեց բոլոր մոմերը։
Հետո որքան կարող էր տարավ խոզապուխտ, թռչնեղեն ու երշիկներ և բեռան տակ կռացած վերադարձավ իր ննջասենյակը այնքան բորբոքված ու զայրացած, որ իրար հետևից երեք շիշ գինի խմեց։
Երբ Ուլենշպիգելը համոզվեց, որ նա քնել է, Ketelstraat տարավ այն ամենը, ինչ աբբահայրը կարծում էր, թե փրկել է, ինչպես և այն ամենը, ինչ մնացել էր եկեղեցում՝ լավագույն կտորները նախօրոք վայելելուց հետո, անշուշտ։ Իսկ փշրանքները սփռեցին սրբերի ոտքերի մոտ։
Հաջորդ օրը Պոմպիլիոսը հարում էր առավոտյան ժամերգության զանգերը, երբ Ուլենշպիգելը գնաց աբբահոր ննջարանը և խնդրեց նրան իջնել եկեղեցի։
Ցույց տալով սրբերի շուրջը եղած փշրանքներն ու թռչնեղենը՝ նա ասաց․
― Տե՛ր աբբահայր, զուր ճիգ թափեցիք երեկ․ այնուամենայնիվ նրանք կերել են։
― Այո, ― պատասխանեց աբբահայրը, ― նրանք եկել են մինչև անգամ ննջարանը և գողի պես տարել այն, ինչ փրկել էի։ Ա՜խ, պարո՛ն սրբեր, դրա մասին գանգատ եմ ներկայացնելու պապին։
― Այո, ― վրա բերեց Ուլենշպիգելը, ― բայց վաղը չէ մյուս օրը թափորի օրն է, շուտով բանվորները եկեղեցի կգան․ եթե նրանք տեսնեն այս խեղճ սրբերին ջարդված ու խեղված՝ չե՞ք վախենում, որ ձեզ մեղադրեն պատկերաջարդության համար։
― Ա՜խ, պարո՛ն սուրբ Մարտին, ― ասաց աբբահայրը, ― ազատացեք ինձ կրակից․ չէի իմանում, թե ինչ էի անում։
Ապա, երբ երկչոտ ժամհարը զանգերից կախված ճոճվում էր, աբբահայրը դարձավ Ուլենշպիգելին ու ասաց․
― Ոչ մի կերպ հնարավոր չէ մինչև կիրակի նորոգել սուրբ Մարտինին։ Ի՜նչ պիտի անեմ, ի՜նչ կասի ժողովուրդը։
― Հա՛յր սուրբ, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― պետք է մի անմեղ խաղ խաղալ։ Մի լավ մորուք կփակցնենք Պոմպիլիոսի դեմքին․ նա խիստ պատկառելի տեսք ունի, որովհետև միշտ էլ մելամազձոտ է․ ապա գլխին կդնենք խույրը, կհագցնենք շապիկը, թևնոցները և սուրբ Մարտինի ոսկեհուռ մեծ փիլոնը․ կպատվիրենք հաստատ ու ամուր կենալ իր պատվանդանի վրա, և ժողովուրդը նրան կընդունի սուրբ Մարտինի տեղ։
Աբբահայրը գնաց Պոմպիլիոսի մոտ, որը ճոճվում էր զանգերից։
― Վե՛րջ տուր զանգահարելուն, ― ասաց նա, ― ինձ լսիր։ Ուզո՞ւմ ես տասնհինգ դուկատ վաստակել։ Այս կիրակի թափորի ժամանակ դու կլինես սուրբ Մարտինը։ Ուլենշպիգելը քեզ ըստ պատշաճին կզգեստավորի, և եթե չորս մարդու կողմից տարվելիս որևէ շարժում գործես կամ մի բառ ասես՝ ես քեզ ողջ֊ողջ խաշել կտամ ձեթի մեջ այն մեծ կաթսայում, որ դահիճն այս օրերին է շինել։ Շուկայի հրապարակում։
― Հա՛յր սուրբ, չափազանց շնորհապարտ եմ ձեզ, ― ասաց Պոմպիլիոսը, ― բայց, ինչպես գիտեք, ջուրս դժվար եմ պահում։
― Պե՛տք է հնազանդվել, ― հարեց աբբահայրը։
― Կհնազանդվեմ, տե՛ր իմ, ― պատասխանեց Պոմպիլիոսը խիստ խղճալի շեշտով։
===VII===
Հաջորդ օրը, երբ արևը պայծառ փայլում էր, թափորը դուրս եկավ եկեղեցուց։ Ուլենշպիգելն ըստ կարելվույն նորոգել էր տասներկու սրբերի արձանները, որոնք օրորվում էին իրենց պատվանդանների վրա՝ համքարությունների դրոշների միջև։ Դրանից հետո գալիս էր աստվածամոր արձանը, ապա նրան հետևող աղջիկների խումբը՝ ամբողջովին սպիտակազգեստ և օրհներգներ երգելով, հետո աղեղնավորներն ու պարսանետաձիգները, ապա ամպհովհանուն ամենից մոտ և մյուսներից ավելի ճոճվելով՝ Պոմպիլիոսը, որ կռացել էր սուրբ Մարտինի ծանր զգեստավորման տակ։
Ուլենշպիգելը քորի փոշիով զինված՝ անձամբ զգեստավորել էր Պոմպիլիոսին եպիսկոպոսական հանդերձանքով, հագցրել էր ձեռնոցներ, ձեռքը տվել ցուպը և սովորեցրել ժողովրդին օրհնելու լատինական եղանակը։ Նա օգնել էր նաև քահանաներին զգեստավորվելու։ Ոմանց ուսին գցում էր ուրարը, մյուսներին՝ փիլոնը, սարկավագներին ՝շապիկը։ Վազում էր եկեղեցու մի ծայրից մյուսը՝ շտկելով մեկի բաճկոնակը, մյուսի զստապանները։ Հիացումով գովում էր պարսանետաձիգների եղբայրության ահարկու աղեղները։ Եվ ամեն մեկի օձիքին ու կռնակին կամ թևքի մեջ մի պտղունց քորի փոշի էր լցնում։ Բայց ավագերեցն ու սուրբ Մարտինի չորս կրողներն ամենից ավելի ստացան այդ փոշուց։ Գալով կույսի դստրերին՝ խնայեց ի սեր նրանց գողտրիկ շնորհագեղության։
Թափորը դուրս եկավ կատարյալ կարգապահությամբ՝ խաչվառները և դրոշները ծածանվում էին օդում։ Մարդիկ խաչակնքում էին իրենց երեսը ի տես այդ սրբազան թափորին։ Շոգ արև էր։
Փոշու ներգործությունն ամենից առաջ ավագերեցն զգաց և մի քիչ քորեց ականջի հետևը։ Ամենքն էլ՝ քահանա, աղեղնավոր, պարսանետաձիգ, քորում էին իրենց վիզը, ոտքերը, ձեռքերը՝ չհամարձակվելով բացահայտորեն անել այդ։ Չորս կրողները նույնպես քորվում էին, բայց ժամհարը բոլորից ավելի էր քոր զգում, որովհետև ենթակա լինելով կիզիչ արևին՝ չէր համարձակվում երերալ, վախենալով ողջ֊ողջ խաշվելուց։ Քիթը վեր֊վար պտտելով՝ այլանդակ ծամածռություններ էր անում ու դողում իր երերուն ոտքերի վրա, որովհետև ամեն անգամ քիչ էր մնում ընկներ, երբ կրողներն սկսում էին քորվել։
Բայց նա չէր համարձակվում շարժվել և ահից «ջուր» բաց թողեց․ իսկ կրողներն ասում էին․
― Մեծ սուրբ Մարտին, անձրև՞ է գալու հիմա։
Քահանաները օրհներգ էին երգում տիրամորը կերկերուն ձայնով․
<poem>
Si de coe-coe-coe-lo desenderes,
O sancta-a-a-a Ma-a-ria...
</poem>
Նրանց ձայնը դողդողում էր սաստկացող քորի պատճառով, բայց նրանք աշխատում էին աննկատ քորվել։ Ավագերեցն ու սուրբ Մարտինի չորս կրողները այնուամենայնիվ իրենց վիզն ու ձեռքերը պատառոտել էին։ Պոմպիլիուսը մնում էր լուռ անշարժ՝ երերալով իր դողդոջուն ոտքերի վրա, որոնք ամենից ավելի էին քորվում։
Բայց հանկարծ բոլոր պարսանետաձիգները, աղեղնավորները, սարկավագները, ավագերեցը և սուրբ Մարտինի կրողները կանգ առան քորվելու համար։ Փոշին ծակում էր Պոմպիլիոսի ոտքի ներբանները, բայց նա ընկնելու վախից չէր համարձակվում քորվել։
Եվ հետաքրքրասերների բազմությունը խոսում էր, որ սուրբ Մարտինը աչքերը զարհուրիկ պտտեցնում է և չափազանց սպառնագին է նայում խեղճ ժողովրդին։
Ավագերեցը նորից կարգադրեց թափորին շարժվել։
Շուտով այրող արևը, որ շեշտակի ընկնում էր թափորի մասնակիցների կռնակներին ու փորերին՝ անհանդուրժելի դարձրեց փոշու ներգործությունը։
Եվ այն ժամանակ քահանաները, աղեղնավորները, պարսանետաձիգները, սարկավագներն ու ավագերեցը նման էին մի խումբ կապիկների, որոնք կանգնել ու առանց ամոթխածության քորվում են։
Սուրբ կույսի արձանին հետևող դստրերը երգում էին իրենց օրհներգը, և երկինք բարձրացող այդ բոլոր անաղարտ ձայները ասես հրեշտակային մեղեդիներ լինեին։
Եվ ի վերջո ամենքն էլ փախան՝ ուր կարող էին․ ավագերեցը քորվելով հանդերձ փրկեց հաղորդության սկիհը․ բարեպաշտ ժողովուրդը մասունքները տարավ եկեղեցի․ սուրբ Մարտինի չորս կրողները Պոմպիլիոսին ուժգնորեն նետեցին գետնին, և խեղճ ժամհարը չհամարձակվելով քորել իրեն, ոչ էլ շարժվել կամ խոսել՝ երկյուղածորեն փակում էր աչքերը։
Երկու պատանի ուզեցին տանել նրան, բայց տեսնելով, որ խիստ ծանր է՝ շիփ֊շիտակ կանգնեցրին, մի պատի հենած, և Պոմպիլիոսն այդտեղ սկսեց աղի արցունքներ թափել։
Ժողովուրդը հավաքվում էր նրա շուրջը․ կանայք բարակ սնդուսե ճերմակ թաշկինակներով սրբեցին նրա դեմքը, որպեսզի արցունքները պահեն որպես մասունք և ասում էին նրան․ «Ձերդ սրբություն, որքա՜ն տաք եք»։
Ժամհարը ողորմագին նայում էր նրանց և ակամա քթով ծամածռություններ անում։
Բայց որովհետև արցունքը հորդառատ հոսում էր նրա աչքերից՝ կանայք ասում էին․
― Ո՜վ սուրբ Մարտին, Իպո քաղաքի մեղքերի համա՞ր եք դուք լաց լինում։ Այդ ձեր ազնվազարմ քի՞թն է շարժվում։ Այնուամենայնիվ մենք հետևել ենք Լյուդովիկուս Վիվեսի խորհուրդներին, այնպես որ Իպռի աղքատներն աշխատանք էլ կունենան, ուտելիք էլ։ Ա՜խ, այդ խոշոր արցունքնե՜երը։ Մարգարիտներ են դրանք։ Այստեղ է մեր փրկությունը։
Տղամարդիկ ասում էին․
― Մեծ սո՛ւրբդ Մարտին, պե՞տք է արդյոք կործանել մեր Ketelstraat֊ը։ Բայց ավելի շուտ սովորեցրեք մեզ, թե ի՞նչ միջոցներով արգելենք դեռահաս աղջիկներին, որ երեկոները դուրս չգան և ամեն տեսակ պատահարի չենթարկվեն։
Հանկարծ ժողովուրդն աղաղակեց․
― Ահա՛ ժամկոչը։
Այնժամ վրա հասավ Ուլենշպիգելը և մեջքից բռնելով Պոմպիլիոսին՝ գցեց ուսը ու տարավ, բարեպաշտ կանանց ու տղամարդկանց բազմությունը հետևեց նրան։
― Ավա՜ղ, ― ասում էր խեղճ ժամհարը խիստ կամացուկ նրա ականջին, ― քորից շուտով շունչս կփչեմ, որդյա՛կ իմ։
― Պինդ կաց, ― պատասխանում էր Ուլենշպիգելը, ― մոռացե՞լ ես, որ փայտե սուրբ ես դու։
Եվ քայլերն արագացնելով հասավ տեղ ու Պոմպիլիուսին դրեց աբբահոր առաջ, որը եղունգներով քորում էր իրեն՝ արյունելու աստիճան։
― Զանգահա՛ր, ― ասաց աբբահայրը, ― դո՞ւ էլ մեզ պես քորել ես քեզ։
― Ո՛չ, հա՛յր սուրբ, ― պատասխանեց Պոմպիլիոսը։
― Խոսե՞լ ես կամ որևէ շարժում գործե՞լ ես։
― Ո՛չ, հա՛յր սուրբ։
― Ուրեմն տասնհինգ դուկատը կստանաս, ― ասաց աբբահայրը։ ― Հիմա գնա քորվիր։
===VIII===
Հետևյալ օրը ժողովուրդն Ուլենշպիգելի միջոցով իմանալով իրողությունը՝ ասաց, որ ստոր ծաղր է որպես սուրբ պաշտել տալ իրենց մի լալկան մարդու, որ վրան թրջում է։
Եվ շատերը դարձան հերետիկոս։ Եվ վերցնելով իրենց ունեցվածքը՝ նրանք գնում էին ստվարացնելու իշխանի բանակը։
Ուլենշպիգելը այդտեղից վերադարձավ Լիեժ։
Միայնակ լինելով անտառում՝ նա նստեց ու սկսեց անրջել։ Նայելով ջինջ երկնքին՝ խոսեց ինքնիրեն․
«Պատերազմ, անվերջ պատերազմ, որպեսզի թշնամի իսպանացին սպանի խեղճ ժողովրդին, կողոպուտի մատնի մեր ունեցվածքը, բռնաբարի մեր կանանց ու աղջիկներին։ Եվ մեր փողը գնում է, մեր արյունը հոսում է առվակներով՝ առանց որևէ մեկի օգուտ բերելու, բացառյալ այդ բիրտ արքային, որ իշխանության մի գոհար ևս ուզում է ավելացնել իր թագին․ մի գոհար, որ նա համարում է փառապանծ, արյան գոհար, ծխի գոհար։ Օ՜, եթե կարողանայի գոհարազարդել քեզ այնպես, ինչպես ես եմ ցանկանում, ճանճերը միայն կուզենային քեզ հետ ընկերություն անել»։
Երբ այս բաների մասին էր մտածում՝ նրա առջևից անցավ եղջերուների մի խումբ։ Դրանց մեջ կային տարիքն առած խոշոր եղջերուներ, որոնք հպարտ կրում էին իննճյուղանի եղջյուրը․ արու այծամները, որ նրանց զինակիրներն են, խայտում էին նրանց շուրջը՝ պատրաստ օգնելու նրանց իրենց սուր կոտոշներով։ Ուլենշպիգելը չգիտեր, թե ո՛ւր են գնում, բայց ենթադրեց, որ իրենց հանգրվանն են վերադառնում։
― Ա՜խ, ծեր եղջերուներ և մատղաշ այծամներ, ― հառաչեց նա, ― ուրախ ու հպարտ գնում եք անտառի խորքով դեպի ձեր հանգրվանը՝ կրծելով դալար ծիլեր, հոտոտելով անուշ բույրերը և երջանիկ եք մինչև դահիճ որսորդի գալը։ Մենք էլ այդպես ենք, ծե՛ր եղջերուներ և այծամներ։
Եվ Կլաասի աճյունը բախեց Ուլենշպիգելի կրծքին։
===IX===
Սեպտեմբերին, երբ մոծակները դադարում են կծել, Լռակյացը վեց դաշտային և չորս խոշոր թնդանոթներով, որոնք հօգուտ նրան էին խոսում, և տանսչորս հազար ֆլամանների, վալոնների ու գերմանների հետ անցավ Հռենոսը, Սեն֊Վիթի մոտ։
Բուրգունդյաի կոստղոտ գավազանի դեղին ու կարմիր դրոշների ներքո, գավազան, որ երկար ժամանակ հոշոտեց մեր երկիրը, գավազան, որ սկիզբ դրեց մեր ստրկության, որից կառչում էր Ալբայի դուքսը, արյունռուշտ դուքսը՝ քայլում էր քսանվեց հազար հինգ հարյուր մարդ, շարժվում էր տասնյոթ դաշտային և ինը խոշոր թնդանոթ։
Բայց Լռակյացը որևէ օգտակար հաջողություն չէր կարող ունենալ այդ պատերազմում, որովհետև Ալբան շարունակ խույս էր տալիս ճակատամարտից։
Իսկ նրա եղբայր Լյուդվիգը՝ ֆլանդրիացի Բայարդը,<ref>Ֆրանսիացի նշանավոր զորավար, մասնակցել է Կառլոս VIII֊ի, Լյուդովիկոս XII֊ի և Ֆրանսուա I֊ի օրոք մղված պատերազմներին և իր խիզախության ու պարկեշտության համար մականվանվել «Աներկյուղ և անհանդիման ասպետ»(1478-1524):</ref> բազում քաղաքներ գրավելուց և Հռենոսի վրա բազմաթիվ նավերից փրկագին վերցնելուց հետո, Ֆրիսլանդիայում, Եմենգեմի մոտ, ճակատեց դքսի որդու հետ և կորցրեց տասնվեց թնդանոթ, հազար հինգ հարյուր ձի և քսան դրոշ՝ վատոգի, վարձկան գուգազների պատճառով, որոնք փող էին պահանջում այն ժամանակ, երբ պետք էր կռվել։
Եվ ավերածությունների, արյան ու արցունքի միջով Ուլենշպիգելն իզուր էր որոնում հայրենի երկրի փրկությունը։
Իսկ դահիճները երկրում կախում էին, գլխատում, այրում խեղճ, անմեղ զոհերին։
Եվ նրանց ունեցվածքը ժառանգում էր արքան։
