Changes
/* I */
Եվ այդպես էլ արին․ հրաժարվեցին ներկայանալ։ Էգմոնտը ու Հոորնը չհետևեցին նրանց օրինակին։ Եվ պարտականության թերացումը արագացրեց աստծո դատաստանը՝ ի վնաս իրենց։
===II===
Այդ օրերին Բրյուսելի Ձիերի շուկայում գլխատվեցին տյարք Ադլոնները, Բատենբուրգի որդիները և այլ նշանավոր ու քաջարի իշխաններ, որոնք ուզեցել էին անականկալ հարձակմամբ տիրանալ Անտվերպենին։
Եվ երբ նրանք տասնութ հոգով, օրհներգ երգելով գնում էին դեպի պատժավայրը՝ թմբկահարները ամբողջ ճանապարհին առջևից ու հետևից թմբուկ էին զարնում։
Եվ իսպանական գուգազները, որ ուղեկցում էին նրանց մահապատժի, բոցավառ ջահերով խանձում էին նրանց մարմինը ամեն կողմից։ Եվ երբ նրանք ցավից կծկվում էին՝ գուգազներն ասում էին․ «Ի՜նչ է, լյութերականնե՛ր, ուրեմն ցա՞վ եք զգում, որ առաջուց վառում են ձեզ։
Եվ նա, որ մատնել էր նրանց, կոչվում էր Դիրիկ Ալոսե․ սա նրանց առաջնորդել էր Էնքյուզե (որը դեռ կաթալիկական էր), որպեսզի հանձնի դքսի մարդաորսներին։
Եվ նրանք մահացան անվեհեր կերպով։
Եվ նրանց ունեցվածքը ժառանգեց արքան։
===III===
― Տեսա՞ր նրան անցնելիս, ― հարցրեց փայտահատի տարազ հագած Ուլենշպիգելը նույն ձևով զգեստավորված Լամմեին։ ― Տեսա՞ր այդ սինյոր դքսին՝ իր նեղ ճակատով, ինչպես արծվինն է, և իր երկար մորուքով, որ նման է կախաղանից կախված պարանի ծայրին։ Աստված առնի դրա հոգին։ Դու տեսա՞ր նրան՝ այդ սարդին՝ իր երկար, մազոտ թաթերով, որին սատանան փսխելիս թքեց մեր երկրի վրա։ Ե՛կ, Լամմե՛, ե՛կ, գնանք քար շպրտելու ոստայնի մեջ․․․
― Ավա՜ղ, ― ասաց Լամմեն, ― ողջ֊ողջ կայրեն մեզ։
― Ե՛կ գնանք Գրոնենդալ, սիրելի՛ բարեկամ․ այնտեղ մի գեղեցիկ մենաստան կա, ուր Նորին սարդային դքսությունը աղոթելու է խաղաղության աստծուն, որ թույլ տա ավարտել իր գործը, և նրա սև հոգին հրճվի մեռածների դիակների վրա։ Մենք հիմա պահք ենք, և Նորին դքսությունը միայն արյան պահքը չի կարող պահել։ Ե՛կ Լամմե՛, հինգ հարյուր զինված ձիավոր կա Օհենի տան շուրջը․ երեք հարյուր հետևակ մանր խմբերով ճանապարհ են ընկել և մտնում են Սուանի անտառը։ Շուտով, երբ Ալբան իր բարեպաշտությունը հանդես կբերի, մենք վրա կտանք և բռնելուց հետո կդնենք երկաթե գեղեցիկ վանդակի մեջ ու կուղարկենք իշխանին։
Բայց Լամմեն երկյուղից դողալով ասաց․
― Վտանգը մե՜ծ է, որդյակ, շա՜տ մեծ։ Ես քեզ կհետևեի այդ գործում՝ եթե ոտքերս այսքան թույլ չլինեին, եթե փորս այսքան փքված չլիներ այն թթու գարեջրից, որ խմում են այս Բրյուսել քաղաքի մարդիկ։
Այս խոսակցությունը տեղի էր ունենում թավուտի խորքում՝ մի գետնախոր փչակի մեջ։ Հանկարծ նայելով տերևների արանքից, ինչպես որջի միջից, նրանք տեսան դեղին ու կարմիր հագուստները դքսի գուգազների, որոնց զենքերը փայլում էին արևի տակ և որոնք հետիոտն էին գնում անտառում։
― Մեզ մատնել են, ― ասաց Ուլենշպիգելը։
― Երբ նա այլևս չէր տեսնում գուգազներին՝ արագոտն վազեց մինչև Օհեն։ Գուգազները թողեցին, որ նա անցնի՝ առանց ուշադրություն դարձնելու, որովհետև նա փայտահատի հագուստով էր և շալակին փայտի բեռ ուներ։ Այդտեղ նա գտավ ձիավորներին, որոնք սպասում էին․ նա լուրը տարածեց, և ամենքն էլ ցրվեցին ու խույս տվին՝ բացի տյար Բոզար դ'Արմանտիերից, որը բռնվեց։ Գալով Բրյուսելից եկող հետևակներին, ապա նրանցից չգտավ և ոչ մեկին։
Այս անգամ էլ տյար Լիքսի գնդին պատկանող մի փոքրոգի դավաճան մատնեց ամենքին։
Տյար Բոզարը դաժանորեն զոհվեց մյուսների համար։
Ուլենշպիգելը անձկությունից տրորվող սրտով գնաց Անասունների շուկան՝ Բրյուսելում՝ տեսնելու նրա ահավոր մահապատիժը։
Իսկ թշվառ դ'Արմանտիերը անիվի կապվելով՝ երկաթաձողի երեսունյոթ հարված ստացավ ոտքերին ու ձեռքերին, որոնք հերթով ջարդուփշուր արվեցին, որովհետև դահիճներն ուզում էին տեսնել նրան սաստիկ չարչարվելիս։
Երեսունութերորդ հարվածը նա ստացավ կրծքին, որից էլ մեռավ։
===IV===
Հունիսյան մի ջինջ ու հաճելի օր Բրյուսելում, քաղաքապետարանի առջևի հրապարակում կառուցվեց սև մահուդով ծածկված մի կառափնարան․ դրա կողքերին երկու փայտե սյուն՝ ծայրերին երկաթե սայրեր։ Կառափնարանի վրա կային երկու սև բարձ ու մի փոքրիկ սեղան՝ վրան մի արծաթե խաչ։
Այդ կառափնարանի վրա սրահար սպանվեցին ազնվազարմ կոմսեր Էգմոնտը և Հոորնը։ Եվ նրանց ունեցվածքը ժառանգեց արքան։
Եվ Ֆրանսուա Առաջինի դեսպանը խոսելով Էգմոնտի մասին՝ ասաց․
― Քիչ առաջ տեսա գլխատումն այն մարդու, որ երկու անգամ դողացրեց Ֆրանսիային։
Եվ կոմսերի գլուխները անցկացվեցին երկաթե սուր սայրերի վրա։
Իսկ Ուլենշպիգելն ասաց Լամմեին․
― Մարմիններն ու արյունը ծածկված են սև մահուդով։ Օրհնյալ լինեն նրանք, որոնք արիասիրտ կգտնվեն և իրենց սուրն ուղիղ կպահեն գալիք սև օրերին։
===V===
Լռակյացը բանակ կազմեց և երեք կողմից խուժեց Նիդեռլանդիա։
Իսկ Ուլենշպիգելը այսպես խոսեց Մարենհուտի Վայրագ գյոզերի ժողովում․
― Ինկվիզիցիայի գործակալների հորդորով Ֆիլիպ արքան Նորին վսեմության հանդեպ հանցագործ է հայտարարել Նիդեռլանդիայի ամեն մի բնակչի՝ թե՛ հերետիկոսության հարելու, թե՛ դրան արգելք չհարուցելու համար և, նկատի առնելով այդ զազրելի հանցագործությունը, դատապարտում է բոլորին, առանց սեռի ու տարիքի խտրության, բացի նրանցից, որոնք հականե հանվանե են նշված այդ օրինազանցության համար կանխորոշված պատիժներով․ և բոլոր դեպքերում առանց ներման հույսի։ Նրանց ունեցվածքը կժառանգի արքան։
Մահը հնձում է այն հարուստ ու ընդարձակ երկրում, որի սահմաններն են Հյուսիսային ծովը, Էդմենի կոմսությունը, Էմս գետը, Վեստֆալիայի, Կլևի, Ցուլիեի ու Լիեժի երկրամասերը, Քյոլնի ու Տրիրի եպիսկոպոսությունները, Լոթարինգիան ու Ֆրանսիան։ Մահը հնձում է երեք հարյուր քառասուն մղոն տարածության վրա, երկու հարյուր պարիսպապատ քաղաքներում, քաղաքի իրավունքներ ունեցող հարյուր հիսուն գյուղում, ավաններում, շեներում ու անդաստաններում։ Ունեցվածքը ժառանգում է արքան։
― Երկիրն իր առանձնաշնորհումները նվաճել էր կարիքավոր իշխաններին տված փողերով։ Այդ առանձնաշնորհումները խլված են։ Երկիրը հույս ուներ վեհապետների հետ կնքած պայմանագրերով վայելել իր հարստությունը՝ իր աշխատանքի պտուղը։ Սխալվել էր․ որմնադիրը կառուցում է հրդեդի համար, արհեստագործը աշխատում է գողի համար։ Ունեցվածքը ժառանգում է արքան։
Արյուն ու արցո՜ւնք․ մահը հնձում է խարույկների վրա, մեծ ճանապարհը եզերող և կախաղանի դեր կատարող ծառերի վրա, բաց փոսերում, ուր ողջ֊ողջ նետում են խեղճ դեռատի աղջիկներին, բանտերի հեղձուկի մեջ, բոցավառ խռիվի օղակներում, որի մարմանդ կրակի վրա այրվում են դատապարտյալները․ ճարճատող ծղոտի դեզերում, որոնց բոցի ու ծխի մեջ վառվում են զոհերը։ Ունեցվածքը ժառանգում է արքան։
Այսպես է կամեցել Հռոմի պապը։
Քաղաքները լեփ֊լեցուն են լրտեսներով, որոնք զոհերի ունեցվածքից իրենց բաժինն են սպասում։ Ինչքան ավելի հարուստ ես, այնքան ավելի ես հանցավոր։ Ունեցվածքը ժառանգում է արքան։
Բայց երկրի արիասիրտ մարդիկ ամենևին թույլ չեն տա, որ ոչխարի պես մորթեն իրենց։ Փախչողների մեջ կան մարդիկ, որ զինված են և ապաստանում են անտառներում։ Վանականները մատնել էին նրանց, որպեսզի սպանեն նրանց և ունցեվածքը խլեն։ Այդ պատճառով էլ գիշեր֊ցերեկ նրանք շրջում են խմբերով՝ վայրի գազանների պես, գրոհում են մենաստանների վրա, վերցնում այն ամենը, որ վանականները գողացել էին խեղճ ժողովրդից՝ աշտանակ, ոսկե և արծաթե աճյունատուփ, մասնատուփ, հաղորդատուփ, սկիհ և այլ թանկարժեք անոթներ։ Այդպես չէ՞, բարի՛ մարդիկ։ Նրանք վանքերում խմում են այն գինին, որ հոգևորականները միայն իրենց համար էին պահում։ Հալոցք նետված կամ գրավ դրված անոթները կծառայեն սրբազան պատերազմի համար։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
Նրանք նեղում են արքայի զինվորներին, սպանում նրանց, կողոպտում, ապա փախչում իրենց որջերը։ Գիշեր֊ցերեկ անտառներում կտեսնես վառվող ու հանգչող և անընդհատ տեղը փոխող գիշերային կրակներ։ Դա մեր խրախճանքների կրակն է։ Մեզ է պատկանում թե՛ մազավոր, թե փետրավոր որսը։ Ինքնիշխան ենք մենք։ Գյուղացիները մեզ հաց ու խոզաճարպ են տալիս, երբ ուզում ենք։ Լամմե՛, մի դրանց նայիր։ Ցնցոտիներով, ամեհի դեմքերով, վճռական ու հպարտ արտահայտությամբ դեգերում են նրանք անտառներում իրենց սակրերով, տեգերով, երկար սրերով, կարճ թրերով, նիզակներով, գերղարդներով, հրանետերով ու հրահարներով, որովհետև ամեն զենք պիտանի է նրանց։ Եվ ամենևին չեն ուզում որպես զինվոր քայլել դրոշների տակ։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
Եվ Ուլենշպիգելը սկսեց երգել․
<poem>
Slaet op den trommele van dirre dom deyne,
Slaet op den trwmmele van dirre dom, dom.
Զարկեցե՛ք թմբուկը van dirre dom, deyne,
::Զարկեցեք թմբուկը մարտի։
Հանեցեք աղիքները արնախում դքսի
Ու որպես մտրակ՝ շաչեցեք դեմքին։
Slaet op den trommele, զարկեցե՛ք թմբուկը։
Մա՛հ ջարդարարին, անիծյալ դքսին։
Լեշը շների՛ն։ Մա՛հ անարգ դահճին։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
Կախեցե՛ք նրան կալանք հրամանող չարագույժ լեզվից,
Ինչպես և մահու վճիռն ստորագրող նզովյալ ձեռքից։
Slaet op den trommele:
Զարկեցե՛ք թմբուկը մարտի։ Կեցցե՜ն գյոզները։
Ներփակեցե՛ք դքսին ողջ֊ողջ՝
Դիակների հետ իր զոհերի․
Թո՛ղ հագենա գարշահոտից,
Ապա սատկի նույն ժանտախտից։
Զարկեցե՛ք թմբուկը մարտի։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
Նայի՛ր, աստվա՛ծ, դու վերևից,
Խոսքիդ համար սուր ու կրակ,
Մահ, կախաղան հանձըն առած, զինվորներիդ,
Որք ձգտում են ազատության
Հայրենիքի, հողի ու տան։
Slaet op den trommele van dirre dom deyne,
Զարկեցե՛ք թմբուկը մարտի։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
</poem>
Եվ ամենքն էլ սկսեցին խմել ու գոչել․
― Կեցցե՜ն գյոզերը։
Եվ Ուլենշպիգելը խմելով մի վանականի ոսկեզօծ գավով՝ հպարտությամբ դիտում էր Վայրագ գյոզերի խիզախ դեմքերը։
― Վայրագ մարդ֊գազաննե՛ր, ― ասաց նա, դուք գայլ եք, առյուծ ու վագր։ Հոշոտեցեք, ուրեմն, արնախում արքայի զինվորներին։
― Կեցցե՜ն գյոզերը, ― աղաղակեցին նրանք ու երդվեցին․
<poem>
Slaet op den trommele van dirre dom deyne,
Slaet op den trommele van dirre dom, dom.
Զարկեցե՛ք թմբուկը մարտի։ Կեցցե՜ն գյոզերը։
</poem>
