Իսկ շուրջը՝ Ձորի Բողազն էր, որտեղ մի գարնանային օր սկսվել էր Վարոսի և Հեղնարի սերը․․․
․․․Ձորի Բողազում գարուն էր։ Ձյունը հալչում էր և արևն արդեն հաճելի տաքացնում էր մարդկանց մեջքերը։ Ամեն ինչ թաց էր։ Գալիս էր թարմ ու դուրեկան խոնավության բույրը։ Ձորի լանջերն ի վար հոսում էին ջրի մանրիկ շերտեր՝ կարծես ոլորվելով կամ հյուսվելով։ Ջրերը կլկլում էին տարբեր հնչյուններով և հարափոփոխ փայլփլում էին արևից։ Ձորով հոսող գետակն առատաջուր էր, սառը և վճիտ։ Գետինն ամեն տեղ խոնավ էր, մուգ ու փափուկ, այնտեղից բարձրանում էր թանձր գոլորշի, որը սակայն, տեղ֊տեղ արդեն նոսրանում էր, իսկ հողը՝ գունաթափվում և ամրանում։
Երկինքը կապույտ էր՝ արտասովոր հստակ և համահավասար կապույտով։ Ձմեռվա ընթացքում արևի վրա քաշված փառը միանգամից վերացել էր և առարկաներն այժմ նորից գտնվում էին վճիտ ու շեշտակի լույսի մեջ, երևում էին հստակ ու որոշակի մանրամասնություններով։
