{{Վերնագիր
|վերնագիր = Աննաբել Անաբել Լի
|հեղինակ = [[Էդգար Ալլան Պո]]
|թարգմանիչ = ԱնանունԵրվանդ Սարգսյան
|աղբյուր =
}}
<poem>
Վաղուց, շատ վաղուց, հեռու-հեռավոր
Մի թագավորությունում անհասանելի,
Ապրում էիր դու` հրաշք մի աղջիկ,
Առաջին իմ սեր, իմ Անաբել Լի':
Սիրում էիր ինձ շատ, իսկ ես էլ այնքան,
Որ հնարավոր չէր սիրել ավելի:
Թեև երեխա էի, և դու էլ էիր փոքր`
Այդ թագավորությունում անհասանելի,
Բայց մեծ էր իմ սերը, և նաև քոնը,
Իմ արև պայծառ, իմ Անաբել Լի':
Երկնային լուսե փերիներն անգամ
Չէին կարող սիրել մեզնից ավելի:
Պատմությունն այս ծնվել է վաղուցԴա էր պատճառը գուցե, չգիտեմ,Շատ վաղուցԱյդ թագավորությունում անհասանելիԺայթքեց հողմախառն կայծակ անիծված,Թագավորության մեջ այն ծովից անդինԽլեց քեզ ինձնից,իմ Անաբել Լի':Ուր աղջիկ էր ապրում, ում գուցե գիտեքԻսկ ծնողներդ` վշտահար սրտով,Անունով իր լուսե՝ Աննաբել ԼիՏարան քեզ ինձնից հեռու ավելի.Ու աղջիկն այս ապրում էր միայն Քո տունը դարձավ ծովափնյա մի մտքով՝ խորշ`Սիրել ու սիրվել իմ կողմից...Թագավորության մեջ անհասանելի:
Մանուկ էի եսԱյո, մանուկ երկնային փերիներն անգամԵրջանիկ չէին մեզնից ավելի.Եվ այդ նախանձն էր եւ նապատճառը միակ,Թագավորության մեջ այս ծովից անդին,Որ թագավորությունում անհասանելի`Բայց սիրում էինք մենքԿայծակով լեցուն հողմերը դաժանՍպանեցին հենց քեզ, սիրուց առավել,Ու սերն այդ անմեղՆախանձ էր ծնել երկնքի եզրինիմ Անաբել Լի':
Ու սա էր պատճառը գուցեԲայց մենք սիրեցինք նրանցից ուժգին,Որ հողմը սուրեց երկնքից ուժգինՈվքեր ապրեցին երկար ավելի,Սուլեց ու տարավ իմ ԱննաբելինՈվքեր գիտեին մեզնից ավելի:Փերիներ, դևեր...անզոր էին արդենԻսկ ազնիվ եղբայրները նրաՀեռացրին նրա դին ինձանիցԱյդ աշխարհներում` անհասանելի,Պահեցին այն հեռու մի խցումՈր իմ վշտահար հոգին բաժանեինԹագավորության մեջ այդ ծովից անդինՔո մաքուր հոգուց, իմ Անաբել Լի':
Հրեշտակները երկնքից դիտելիսԵրբ հայացքս է Լուսնի շուրջը, իմ անուրջըՆախանձով խոսեցին մեր սիրո Քո մասինՈւ սա էր պատճառը, բոլորը գիտեն,Թագավորության մեջ այս ծովից անդինէ,Անաբել Լի':Որ հողմն Թեև սին է այդ սուրեց գիշերով երկնքիցպատրանքը,Տարավ ու սպանեց իմ Աննաբելին Բայց սիրել մենք գիտեինք նրանցից առավել,Ով մեծ էր մեզնից,Ով գուցե գիտեր մեզնից ավելին...Ու գիտեմ հիմա, գիտեմ ես հաստատ,Ոչ հրեշտակները երկնքի խորքից,Ու ոչ էլ հրեշներն այս ծովի տակիցՉեն կարող բաժանել իմ հոգին բայց քո հոգուց,մեղմ հայացքըԴու իմ սերՀիասքանչ է, իմ միակ,Իմ Աննաբել Անաբել Լի...':Ու լուսինը չկակկորչեմ ես անհետ, թե չկան երազներ կննջեմ առհավետ`Քո մասին՝ իմ Աննաբել ԼիԱրևավառ ու սիրուն հարսնացուիս հետ,Ու աստղերն էլ չկանԳետնախորշերում` մութ, լոկ աչքերդ պայծառ,Իմ չքնաղ, իմ Աննաբել Լի,Ու չկա մի գիշեր, երբ կողքիդ չեմ, գիտես,Դու իմ սեր, իմ միակ, դու իմ կյանք ու իմ կին,Հեռու հեռավոր այդ խցում ծովափինանմատչելի,Գերեզմանիդ Աշխարհների մեջ այն ծովից անդինանհասանելի...