― Գիտե՞ս ինչ,― մարդը՝ կաշառող ժպիտը դեմքին, բռնեց դեմիուրգի արմունկից,― Արի միանգամից՝ հազար։ Կլոր հաշվի համար։
==Լավագույն աշխարհ==
Դեմիուրգ Շամբամբուկլին զանգեց իր ընկեր դեմիուրգ Մազուկտային։
― Մազուկտա՞։ Բարև։ Ես քեզ հարց ունեմ։
― Ասա։
― Իմ աշխարհում մարդիկ մահանում են, իսկ ես դեռ չեմ կառուցել հանգուցյալ աշխարհը։ Եվ ես նույնիկ չգտիեմ ինչից սկսել։
― Դե, դա հեշտ է։ Դու տեղ ունե՞ս։
― Ունեմ։
― Ուրեմն բաժանի երկու մասի։ Որը մեծ ստացվի՝ դժոխքն է։ Որը փոքր՝ դրախտը։
― Իսկ ինչի՞։
― Ո՞նց ինչի։ Բարեպաշտներին մահվանից հետո կուղղարկես դրախտ, մնացածին՝ դժոխք։ Դրախտում տրամադրի բոլոր բարիքները, իսկ դժոխքում առանց դրանց էլ յոլա կգնան։ Էսքանը։
― Պարզ է։ Իսկ ո՞նց տարբերեմ բարեպաշտներին մնացածից։
― Այսի՞նքն։ Շատ հեշտ։ Նա, ով հետևում է քո պատվիրաններին, բարեպաշտ է։ Իսկ, ով խախտում է, մեղսագործ է։
― Ես մարդկանց դեռ ոչ մի բան չեմ պատվիրել, նրանք ինձ սենց էլ են ձեռ տալիս։
― Հմմ․․․ դե, էդ դեպքում, նրանք, ովքեր չեն սպանում, չեն գողանում, սուտ վկայություն չեն տալիս, բարեպաշտներն են, իսկ մնացածը․․․
― Իմ մոտ ոչ ոք չի սպանում ու չի գողանում։
― Իսկ բռնացողներ կա՞ն։ Շնացողնե՞ր։ Մանկապիղծնե՞ր։ Գոնե ձիու գողե՞ր։
― Դե չկա իմ մոտ ոչ մի հանցագործություն։
― Ընդհանրապե՞ս ոչ մի։
― Դե հա։
― Դեե․․․ այդ դեպքում կարող ես առանց դժոխքի բավարարվել։ Ստեղծիր միայն դրախտը և տեղափոխիր քո մեռածներին այնտեղ։
― Իսկ ի՞նչ պետք է լինի դրախտում։
― Այն ամենը, ինչ կարելի է երազել։ Աեմնը, ինչ կհուշի քեզ քո հարուստ երևակայությունը։
― Հենց երևակայությունս իմ մոտ էն չի․․․ դե լավ, ինչ֊որ բան կհորինեմ։
― Հե՜, վաղուց է պետք,― փնչացրեց Մազուկտնա։― Քո աշխարհը հազար տարեկա՞ն է, կարծես։ Որտե՞ղ էիր դու մինչև հիմա պահում քո մեռելներին։
― Դե նստացրել էի նախասենյակում, միացրեցի նրա ողջ կյանքի տեսագրությունը, թող նայի, մինչև մենք ստեղ խոսում ենք։
― Սպասի՛։ Ո՞ւմ՝ «նրա»։
― Մարդուն։
― Չհասկացա։ Քո մոտ ի՞նչ է, հազար տարվա ընթացքում դեռ մի՞ մարդ է մեռել։
― Դե հա։ Ամենաառաջինը։ Ապրեց իր հազար տարին, ու վերջ։ Հիմա չգիտեմ, ուր իրան․․․
― Սպասի, սպասի։ Նա, ինչ է, ծերությունի՞ց է մեռել։
― Իսկ էլ ինչի՞ց կարելի է մեռնել։
― Սովից, ցրտից, հիվանդություններից․․․
― Իմ աշխարհում տաք է և ուտելիքը հերիքում է բոլորին։
― Ու հիվանդություններ էլ չկա՞ն։
― Չկան, իհարկե։ Ես սկսնակ եմ, դեռ տենց նրբությունների չեմ հասել։
― Բնական աղետնե՞ր։
― Disasters֊ը ես անջատել եմ, ինչիս են պետք ավելորդ բարդություններ։
― Վայրի գազաննե՞ր։
― Վտանգավոր չեն։
― Պատերազմնե՞ր։
― Իսկ ինչի՞ համար պատերազմել։
― Ո՞նց թե։ Նոր տարածությունների, իշխանության, կերի, էգերի․․․
― Մարդկանց էգերը կոչվում են կին։ Նրանց համար պետք չէ պատերազմել, նրանք տենց էլ շատ են, և բոլորը չքնաղ են։ Հողը հերիքում է բոլորին, սննդամթերք ինչքան ուզես կա, իսկ իշխանությունը ոչ մեկ նվեր էլ չի վերցնի։
― Իսկ ինչո՞վ են նրանք քո մոտ զբաղվում այդ դեպքում։
― Դե ոնց․․․ Ինքնակատարելագործվում են։ Զարգացնում են գիտությունը, արվեստը, արհեստները։ Վերջերս հեռադիտակն են հայտնաբերել, պատկերացնո՞ւմ ես՝ մոտակա աստղի մոտ արբանյակներ են գտել։ Ես ինքս էլ չգիտեի, որ նրանք այնտեղ կան։ Անասնապահությունը զարգացած է, հողագործությունը՝ նույնպես։ Էզոտերիկայով են խաղ անում ․․․
― Շամբամբուկլի՞․․․
― Հը՞։
― Ասում ես քո աշխարհի համարը ո՞նց է։
― D455112։ Իսկ ինչի՞դ է պետք։
― Դե տենց, ուզում եմ իմ սրբերին մահվանից հետո քո աշխարհ ուղղարկել։ Դրախտի փոխարեն։ Դեմ չե՞ս։