Քորալայն

Այս ստեղծագործությունը այժմ թարգմանվում է Գրապահարանի մասնակցի կողմից։ Խնդրում ենք Չխմբագրել։

Ես սկսեցի գրել այս գիրքը Հոլլիի համար, իսկ ավարտեցի արդեն Մեդդիի համար։

Հեքիաթները ավելին են քան ճշմարտությունը ոչ այն պատճառով, որ պատմում են գոյություն չունեցող հրեշների մասին, այլ որովհետև նրանք մեզ ասում են․ հրեշներին կարելի է հաղթել։

Դ․ Կ․ Չեստերտոն

Տեղափոխվելուց հետո Քորալայնը համարյա միանգամից գտավ դուռը։

Դա շատ հին տուն էր վերնահարկով և նկուղով։ Այն շրջապատված էր անխնամ այգով, որտեղ աճում էին ահռելի հին ծառեր։

Քորալայնի ընտանիքը զբաղեցրեց այդ մեծ տան երկրորդ հարկի բնակարանը։

Այդ հին տան մյուս հարկերը զբաղեցնում էին ուրիշ բնակիչներ։

Միսս Սփինքը և միսս Ֆորսիբլը, երկու կլորիկ ծեր կանայք, ապրում էին առաջին հարկում, Քորալայնենց բնակարանի տակ։ Նրանք պահում էին մի քանի շոտլանդական տերյերներ, որոնց կարծես անվանում էին Հեմիշ, Էնդրյու և Ջոք։ Ինչպես հայտնեց առաջին հանդիպման ժամանակ Քորալայնին միսս Սփինքը, իրենք դերասանուհիներ էին եղել։

― Գիտես, Քարոլայն, ― ասաց Միսս Սփինքը, սխալ անունով դիմելով աղջկան, ― ես և միսս Ֆորսիբլը ժամանակին շատ հայտնի դերասանուհիներ էինք։ Մեզ ճանաչում էին Անգլիայի սահմաններից շա՜տ հեռու, սիրելիս։ Մի՛ տուր Հեմիշին խմորեղեն, նրա փորը կցավի և նա կտանջվի ողջ գիշեր։

― Իմ անունը Քորալայն է, այլ ոչ թե Քարոլայն։ Քորալայն։

Քորալայնի վերևում, տանիքի տակ, ապրում էր մեծ բեղերով տարօրինակ մի ծերուկ։ Նա ասաց Քորալայնին, որ վարժեցնում է մկնիկներ, բայց ոչ մեկին թույլ չի տալիս նրանց տեսնել։

― Մի օր, փոքրիկ Քարոլայն, երբ համարները պատրաստ լինեն, ողջ աշխարհը կտեսնի այդ հրաշալի կրկեսը։ Ուզո՞ւմ ես իմանալ, թե ինչու չի կարելի նրանց տեսնել հենց հիմա։ Դա՞ էիր ուզում հարցնել։

― Ոչ, ― հանգիստ պատասխանեց Քորալայնը, ― ես ուզում եմ խնդրել ձեզ, որ ինձ չանվանեք Քարոլայն։ Իմ անունը Քորալայն է։

― Դու չես կարող տեսնել այդ կրկեսը, որովհետև փորձերը դեռ չեն ավարտվել։ Բացի այդ, նրանք հրաժարվում են նվագել այն երգը, որ գրել եմ նրանց համար։ Մկների համար գրված իմ բոլոր երգերը, պետք է նվագել «տու֊դում, տու֊դում» ռիթմով։ Իսկ սպիտակ մկները չգիտես ինչու նվագում են «պամ֊պարամին» նման մի բան։ Ես էլ մտածում եմ, որ գուցե նրանց պետք է կերակրել պանրի ուրիշ տեսակներով։

Քորալայնը չհավատաց, որ մկների կրկես գոյություն ունի, նա որոշեց, որ ծերունին այդ բոլորը հնարել է։

Քորալայնը սկսեց հետազոտել այգին։ Այգին շատ մեծ էր։ Թենիսի հին խաղահրապարակը այգու եզրին էր։ Տան բնակիչները չէին խաղում թենիս, ցանկապատում մեծ անցքեր էին առաջացել, իսկ ցանցը փտել էր։

Այգին էլ շատ անխնամ էր․ փոքրիկ ու թառամած վարդի թփեր, ալպիական թմբիկ, որի վրա բացի քարերից ոչինչ չկար։ Բացատում աճում էին թունավոր սնկեր։ Երբ Քորալայնը պատահաբար նրանցից մեկին դիպավ, հոտն անտանելի էր։

Նա գտավ նաև ջրհորը։ Տեղափոխվելու առաջին իսկ օրը միսս Սփինքը և միսս Ֆորսիբլը նախազգուշացրին Քորալայնին, որ այդ ջրհորին մոտենալը վտանգավոր է, այնպես որ նա ուղղակի ստիպված էր գտնել ջրհորը, որպեսզի իմանար, թե որտեղ չարժե թափառել։

Երրորդ օրը նա գտավ ջրհորը ծառերի ետևում, բարձր, խիտ խոտերի մեջ, թենիսի խաղահրապարակից ոչ հեռու։ Ջրհորը կլոր էր, ցածր, աղյուսից շարված, համարյա ամբողջովին ծածկված առատորեն աճող բույսերով։ Ջրհորը փակված էր տախտակներով, որպեսզի ոչ ոք պատահաբար այնտեղ չընկներ։ Տախտակներից մեկի մեջ մի ոչ շատ մեծ անցք կար, Քորալայնը գցում էր այնտեղ քարեր ու կաղիններ և հաշվում, քանի վայրկյան կանցնի, մինչև ջրի մեջ շրմփան։

Այգում զբոսնելիս նա գտավ ոզնի, օձի կաշի (առանց օձի), քար, որը նման էր գորտի, ու դոդոշի, որը նման էր քարի։

Նրան հանդիպեց նաև մի սև մեծամիտ կատու, որը նստած մեկ պատին, մեկ կոճղին, հետևում էր իրեն։ Երբ Քորալայնը փորձում էր մոտենալ ու խաղալ նրա հետ, նա հպարտ հեռանում էր։

Նոր տուն տեղափոխվելուց հետո մի երկու շաբաթ Քորալայնը զբաղված էր այգին ու նրա բնակիչներին ուսումնասիրելով։

Մայրիկը կանչում էր նրան տուն միայն ճաշելու և ընթրելու։ Նաև հետևում էր, որպեսզի տանից դուրս գալիս տաք հագնվեր․ ամառը այդ տարի բավականին ցուրտ էր։ Ամեն օր աղջիկը հետազոտում էր շրջակայքը, բայց մի օր առավոտյան անձրև եկավ, և այդ օրը Քորալայնը ստիպված տանը մնաց։

― Ի՞նչ անեմ, ― հարցրեց Քորալանը։

― Կարդա, ― պատասխանեց մայրիկը։ ― Տեսաֆիլմ նայիր։ Խաղալիքներով խաղա։ Այցելիր միսս Սփինքին ու միսս Ֆորսիբլին կամ վերևում ապրող ծերունուն։

― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը։ Չեմ ուզում։ Ես ուզում եմ շարունակել իմ հետազոտությունները։

― Արա, ինչ ուզում ես, ― ասաց մայրիկը, ― միայն տունը տակն ու վրա չանես։

Քորալայնը մոտեցավ պատուհանին ու նայեց անձրևին։ Լինում են անձրևներ, որոնց տակ կարելի է զբոսնել։ Բայց սա թափվում էր կարծես դույլից, կտրուկ ընկնում էր գետնին և բազմաթիվ ցայտեր առաջացնում։ Դա շատ գործնական անձրև էր, և այդ օրը նրա գլխավոր գործն էր՝ դարձնել այգին ջրի ու ցեխի խառնուրդ։

Քորալայնը նայեց բոլոր այն ֆիլմերը, որոնց տեսաերիզները գտավ տանը, խաղաց բոլոր խաղալիքներով և մի անգամ էլ վերընթերցեց իր բոլոր գրքերը։

Նա միացրեց հեռուստացույցը, փոխեց բոլոր ալիքները, բայց բացի ձանձրալի խոսսկցություններից ֆինանսական շուկաների մասին և թոք շոուներից, հեռուստացույցով ոչինչ ցույց չէին տալիս։

Վերջապես նա հանդիպեց մի հաղորդման, որը նրան հետաքրքրեց։ Դա կենդանիների մասին ֆիլմի վերջին մասն էր։ Ֆիլմն այն մասին էր, թե ինչպես կենդանիները, թռչունները, միջատները վտանգի դեպքում, կերպարանափոխվում են, նմանվում ոմանք տերևների, ոմանք ճյուղիկների, ոմանք՝ ուրիշ կենդանիների։ Դա նրան մի փոքր զվարճացրեց, բայց հաղորդումը ավարտվեց, և հեռուստացույցով սկսեցին պատմել ինչ֊որ հրուշակեղենի գործարանի մասին։

Նա որոշեց, որ հիմա հայրիկի հետ խոսելու ժամանակն է։

Քորալայնի ծնողները աշխատում էին համակարգչով, իսկ դա նշանակում է, որ մեծ մասամբ տանն էին լինում։ Նրանցից ամեն մեկն ուներ իր աշխատասենյակը։

― Ողջույն, ― ասաց հայրիկը առանց գլուխը շրջելու։

― Գիտե՞ս, ― ասաց Քորալայնը, ― անձրև է գալիս․․․

― Իսկապես, ― հաստատեց հայրիկը, ― թափվում է ինչպես դույլից։

― Ամենևին ոչ, ― առարկեց Քորալայնը, ― մի քիչ կաթում է։ Կարելի՞ է զբոսնել։

― Իսկ ի՞նչ ասաց մայրիկը։

― Նա ասաց․ «Դու չես գնա զբոսնելու այսպիսի եղանակին, Քորալայն Ջոնս»։

― Ուրեմն, չես գնա զբոսնելու։

― Ես չափազանց շատ եմ ուզում ինչ֊որ բան ուսումնասիրել։

― Ուսումնասիրիր բնակարանը, ― առաջարկեց հայրիկը։ ― Ահա վերցրու թուղթն ու մատիտը։ Հաշվիր բոլոր դռներն ու պատուհանները։ Թվիր բոլոր երկնագույն առարկաները։ Գտիր տաք ջրի բաքը։ Եվ թույլ տուր ինձ հանգիստ աշխատել։

― Կարելի՞ է գնալ հյուրասենյակ։

― Միայն թե ոչինչ ձեռք չտաս։

Քորալայնը մտածեց, հետո վերցրեց թուղթն ու մատիտը և գնաց բնակարանը ուսումնսասիրելու։

Խոհանոցի կողքի պահոցասենյակում գտավ տաք ջրի բաքը։

Հաշվեց բոլոր երկնագույն առարկաները՝ դրանք հարյուր հիսուն երեք հատ էին։

Հաշվեց պատուհաները՝ քսաներեք հատ։

Հետո դռները՝ տասնչորս հատ։

Տասներեք դռները միմյանցից առանձնապես չէին տարբերվում, նրանք բացվում ու փակվում էին։ Իսկ տասնչորսերորդը, ամենամեծը, շագանակագույն փայտե դուռը հյուրասենյակի անկյունում՝ փակ էր։

Նա մոտեցավ մայրիկին և հարցրեց․

― Ի՞նչ է, այս դռան ետևում։

― Ոչինչ, թանկագինս։

― Նա պետք է ինչ֊որ տեղ տանի։

Մայրիկը բացասաբար օրորեց գլուխը։

― Արի միասին նայենք, ― ասաց նա Քորալայնին, գնաց խոհանոց և վերցրեց դռան ետևում պահված բանալիների խուրձը։ Նա երկար զննեց բանալիները, և, վերջապես ընտրեց ամենամեծ, ամենասև, ժանգով պատված բանալին։ Նրանք գնացին հյուրասենյակ։ Մայրիկը պտտեց բանալին։ Դուռը բացվեց։ Մայրիկը ճիշտ էր։ Դուռը ոչ մի տեղ չէր տանում։ Նրա ետևում, աղյուսե պատ էր։

― Երբ տունը ուներ միայն մի տեր, ― ասաց մայրիկը, ― այս դուռը ինչ֊որ տեղ տանում էր։ Հետո տունը բաժանեցին բնակարանների և այս անցումը փակեցին աղյուսով։ Երևի մյուս կողմում բնակարան է, որը դեռ ոչ ոք չի գնել։

Նա փակեց դուռը և բանալիները տեղը դրեց։

― Դու չկողպեցիր այն, ― նկատեց Քորալայնը։

Մայրիկը թոթվեց ուսերը։

― Ի՞նչ միտք ունի կողպել այն, ― ասաց նա։ ― Չէ որ նրա ետևում ոչինչ չկա։

Կորալայնը ոչինչ չասաց։

Փողոցում մթնեց, իսկ անձրևը դեռ շարունակվում էր, թխկթխկացնում էր պատուհաններին և աղավաղում փողոցով սլացող մեքենաների լույսերը։

Հայրիկը ավարտեց աշխատանքը և ընթրիք պատրաստեց։

Քորալայնը կնճռոտեց դեմքը։

― Հայրիկ, դու նորից օգտվել էս ճաշերի գրքից վերցված բաղադրատոմսով։

― Սա կանաչ սոխ է և կարտոֆիլ, շոգեխաշած խոտաբույսերով և «Գրուէր» պանրով։

Քորալայնը բացասաբար շարժեց գլուխը, հանեց սառնարանից սառեցված պիցցան և դրեց միկրոալիքային ջեռոցի մեջ․․․

― Դու հո գիտես, որ ես չեմ սիրում, երբ պատրաստում ես գրքով, ― ասաց Քորալայնը, մինչ նրա ընթրիքը պտտվում էր ջեռոցում, իսկ կարմիր թվերը փոքրիկ էկրանին համրում էին մինչև պատրաստվելը մնացող վայրկյանները։

― Փորձիր, գուցե քեզ դուր գա, ― ասաց հայրիկը, բայց Քորալայնը նորից բացասաբար շարժեց գլուխը։

Այդ գիշեր Քորալայնի քունը չէր տանում։ Նա երկար ժամանակ բաց աչքերով պառկած էր մահճակալին, ու երբ արդեն քունը տարավ, հանկարծ ինչ֊որ տեղից լսեց․ «Թ֊թ֊թ֊թ֊թ֊թ․․․»։ Նա նստեց։

Ձայնը չէր դադարում։ «Ճը֊ը֊ը֊ռ֊ռ֊ռ․․․»։

Նա դուրս եկավ նախասենյակ, բայց այնտեղ ոչ ոք չկար։ Նա շրջեց նախասենյակում։ Ծնողների ննջարանից լսվում էր խռմփոց՝ դա իհարկե հայրիկն էր, ժամանակ առ ժամանակ լսվում էր քնկոտ փնթփնթոց՝ դա էլ մայրիկն էր։

Քորալայնը որոշեց, որ տարօրինակ ձայները երազում էր լսել, բայց հանկարծ նկատեց ինչ֊որ շարժվող բան։

Ստվերի նման մի մուգ բան արագորեն անցավ նախասենյակի հեռավոր անկյունը։

«Միայն թե սարդ չլինի», ― մտածեց Քորալայնը։ Սարդերի ներկայությամբ նա իրեն այնքան էլ լավ չէր զգում։

Ստվերը սահեց հյուրասենյակ, և Քորալայնը չնայած վախին հետևեց նրան։

Եթե նախասենյակի լույսը չվառվեր, հյուրասենյակում բոլորովին մութ կլիներ։ Դռան մեջ կանգնած Քորալայնը հատակի գորգի վրա մի ահռելի, նիհար կնոջ նմանվող, ծուռումուռ ստվեր էր գցել։

Մինչ Քորալայնը մտածում էր, վառի լույսը թե չէ, մի ստվեր դանդաղ դուրս եկավ բազմոցի տակից, մի պահ կանգնեց, հետո նետվեց սենյակի հեռավոր անկյունը։

Քորալայնը արագ միացրեց լույսը։ Անկյունում ոչինչ չկար, բացի հին դռնից, որի ետևում երևում էր աղյուսե պատը։

Նա համոզված էր, որ մայրիկը դուռը փակել էր։ Այժմ դուռը կիսաբաց էր։ Հավանաբար այն էր ճռճռում։ Քորալայնը մոտեցավ դռանը, և տեսավ միայն կարմիր աղյուսե պատը։

Փակելով հին փայտե դուռը, նա հանգցրեց լույսը և վերադարձավ անկողին։

Այդ գիշեր նա երազում տեսնում էր սև ստվերներ, որոնք թաքնվելով լույսից սահում էին տեղից֊տեղ։ Կարմիր աչքերով ու դեղին, սուր ատամներով փոքրիկ ստվերները ձուլվեցին, դարձան մի մեծ ստվեր և սկսեցին երգել․

Մենք շատ ենք այստեղ, նայիր, շատ ենք և փոքրիկ։ Հետևում ենք, ինչպես ես մեծանում։ Այստեղ կլինեք, երբ մեռնես։

Շշուկի նման ձայները միալար ու ձանձրալի էին։

Հետո Քորալայնը տեսավ «ինչ֊որ գովազդ», իսկ այնուհետև՝ էլ ոչ մի երազ չտեսավ։

Հաջորդ օրը անձրևը դադարեց, բայց փողոցում սպիտակ խիտ մառախուղ էր։ ― Գնում եմ զբոսնելու, ― ասաց Քորալայնը։

― Միայն հեռու չգնաս, ― պատասխանեց մայրիկը։ ― Տաք հագնվիր։

Քորալայնը հագավ երկնագույն վերարկուն, կարմիր շարֆը, դեղին ռետինե կոշիկները և դուրս եկավ փողոց։

Միսս Սփինքը զբոսնում էր շների հետ։

― Բարև Քարոլայն, ― ասաց միսս Սփինքը, այսօր անտանելի եղանակ է։

― Այո, ― համաձայնեց Քորալայնը։

― Մի ժամանակ ես փայլում էի Պորցիայի դերում, ― ասաց միսս Սփինքը, ― և, ինչքան էլ միսս Ֆորսիբլը պատմի իր Օֆելիայի մասին, հանդիսատեսը գալիս էր նայելու հատկապես Պորցիային։ Այն ժամանակ մենք շատ հայտնի էինք։

Միսս Սփինքի հագին այնքան բլուզ ու սվիտեր կար, որ նա թվում էր սովորականից ավելի կլորիկ ու կարճահասակ։ Նա նման էր հարած սերուցքի մի ահռելի սարի։ Հաստ ապակիներով ակնոցների ետևում նրա աչքերը թվում էին ահռելի։

― Նրանք ինձ միշտ ծաղիկներ էին ուղարկում հարդարասենյակ։ Միշտ, ― շարունակեց հիշողությունները միսս Սփինքը։

― Ովքե՞ր, ― հարցրեց Քորալայնը։

Միսս Սփինքը զգուշությամբ շուրջը նայեց, կարծես վախենալով, որ ինչ֊որ մեկը իրենց ականջ է դնում։

― Տղամարդիկ, ― շշնջաց նա և, քաշելով շների թոկերը մանրիկ քայլերով շտապեց տան կողմը։

Քորալայնը շարունակեց իր զբոսանքը։

Նա համարյա շրջանցել էր տունը, երբ տեսավ իր բնակարանի դռան մեջ կանգնած միսս Ֆորսիբլին։

― Միսս Սփինքին չե՞ս տեսել, Քարոլայն։

Քորալայնը պատասխանեց, որ տեսել է նրան շների հետ զբոսնելիս։

― Հուսամ, որ նա չի կորչի մառախուղի մեջ, թե չէ, կտեսնես, նորից կսկսվի նրա հերպեսը, ― ասաց միսս Ֆորսիբլը։ ― Միայն հետախույզը կարող է գտնել ճանապարհը այս մառախուղում։

― Ես հետախույզ եմ, ― ասաց Քորալայնը։

― Դրանում ոչ մի կասկած, սիրելիս, ― նկատեց միսս Ֆորսիբլը։ ― Բայց միևնույն է, աշխատիր այսօր չկորչել։

Քորալայնը գնաց մառախլապատ այգում թափառելու։ Նա աշխատում էր տեսադաշտից չկորցնել տունը։ Տաս րոպե հետո իր համար անսպասելի նա հայտնվեց այն նույն տեղում, որտեղից սկսել էր զբոսանքը։

Նրա մազերը թրջվել ու կախվել էին, դեմքը խոնավացել էր։

― Քարոլայն, ― կանչեց նրան վերևի հարկի խելագար ծերունին։

― Բարև ձեզ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Քորալայնը դժվարությամբ նշմարեց նրա ուրվագիծը մառախուղի մեջ։ Նա զգուշորեն իջնում էր դեպի Քորալայնի բնակարանը տանող աստիճաններով։ Քորալայնը սպասում էր ներքևում։

― Մկնիկներին դուր չի գալիս մառախուղը, ― հայտնեց նա։ ― Նրանց բեղիկները կախվում են։

― Ինձ էլ դուր չի գալիս, ― ասաց Քորալայնը։

Վերջապես ծերունին հաղթահարեց աստիճանները և այնքան մոտեցավ Քորալայնին, որ նրա բեղերի ծայրերը դիպան Քորալայնի ականջին։

― Մկնիկները խնդրել են քեզ մի բան հաղորդել, ― շշնջաց նա։

Քորալայնը չգիտեր ինչ ասել։

― Ահա նրանց բառերը․ «Չանցնես դռան միջով»։ ― Նա մի քիչ լռեց։ ― Դու հասկանո՞ւմ ես, թե դա ինչ կարող է նշանակել։

― Ոչ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Ծերունին թոթվեց ուսերը․

― Նրանք այնքան զվարճալի են, այդ մկնիկները։ Ամեն ինչ սխալ են հասկանում։ Նույնիսկ քո անունն են շփոթել, ― նրանք քեզ անվանեցին Քորալայն, այլ ոչ թե Քարոլայն, ամենևին ոչ Քարոլայն։

Նա վերցրեց աստիճանների տակ դրված կաթի շիշը և գնաց իր մոտ վերև։

Քորալայնը տուն վերադարձավ։ Մայրիկը աշխատում էր իր աշխատասենյակում։ Այնտեղ բուրում էր ծաղիկներով։

― Ի՞նչով կարելի է զբաղվել, ― հարցրեց Քորալայնը։

― Ե՞րբ են սկսվում դասերը, ― հետաքրքրվեց մայրիկը։

― Մյուս շաբաթ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

― Հըմ֊մ֊մ֊մ, ― մտազբաղ ասաց մայրիկը։ ― Պետք է քեզ համար դպրոցական զգեստ գնել։ Հիշեցրու ինձ, թանկագինս, թե չէ կարող եմ մոռանալ։ ― Եվ նորից սկսեց աշխատել։

― Ինչո՞վ կարելի է զբաղվել, ― կրկնեց Քորալայնը։

― Նկարիր,― մայրիկը մեկնեց նրան մի թերթիկ ու գրիչ։

Քորալայնը փորձեց նկարել մառախուղը, բայց թուղթը այդպես էլ սպիտակ մնաց, միայն անկյունում հայտնվեցին հազիվ տեսանելի ծուռումուռ գծեր։

Քորալայնը հըմ արեց և տվեց թերթիկը մայրիկին։

― Շատ օրիգինալ է, ― ասաց մայրիկը։

Քորալայնը կամացուկ մտավ հյուրասենյակ և փորձեց բացել անկյունի հին դուռը։ Նա նորից փակ էր։ «Երևի մայրիկն է կողպել», ― ենթադրեց նա և ուղղվեց դեպի հայրիկի աշխատասենյակ։

Հայրիկը մեջքով նստած դեպի դուռը աշխատում էր։

― Ժամանակ չունեմ, ― ասաց հայրիկը, երբ Քորալայնը ներս մտավ։

― Ես ձանձրանում եմ, ― ասաց Քորալայնը։

― Իսկ դու փորձիր սովորել ստեպ պարել, ― առանց գլուխը շրջելու ասաց նա։

Քորալայնը ճոճեց գլուխը։

― Ինչո՞ւ ինձ հետ չես խաղում, ― հարցրեց նա։

― Որովհետև զբաղված եմ։ ― Հետո ավելացրեց․ ― Այցելիր միսս Սփինքին ու Ֆորսիբլին։

Քորալայնը հագավ վերարկուն, գլխին քաշեց կապյուշոնը և նորից փողոց դուրս եկավ։ Նա իջավ աստիճաններով և սեղմեց միսս Սփինքի ու միսս Ֆորսիբլի բնակարանի դռան զանգը։ Դռան ետևից լսեց նախասենյակ դուրս թռած շների կատաղի հաչոցը։ Որոշ ժամանակ անց միսս Սփինքը բացեց դուռը։

Ախ, այդ դո՞ւ ես, Քարոլայն, ― ասաց նա։ ― Անգուս, Հեմիշ, Բրյուս, հանգստացեք, տղաներ։ Սա Քարոլայնն է։ Ներս արի, թանկագինս։ Թեյ ուզո՞ւմ ես։

Բնակարանից շների և կահույքի լաքի հոտ էր գալիս։

Այո, ուզում եմ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Միսս Սփինքը ուղեկցեց նրան մի փոքրիկ փոշոտ սենյակ, որը նրանց բնակարանում ծառայում էր որպես հյուրասենյակ։ Պատերին շրջանակների մեջ կախված էին գեղեցիկ կանանց սև֊սպիտակ լուսանկարներ և թատերական աֆիշներ։ Միսս Ֆորսիբլը բազկաթոռին նստած ինչ֊որ բան էր գործում։

Թեյը բերեցին ափսեի մեջ դրված փոքրիկ, վարդագույն ճենապակե բաժակով։ Թեյի հետ տվեցին թխվացքաբլիթներ։

Միսս Ֆորսիբլը մի կողմ դրեց ձեռագործը և հոգոց հանեց․

― Գիտե՞ս, Էյփրիլ, դու պետք է վաղուց հասկանայիր, որ կյանքը ծերության ժամանակ դեռ ավարտված չէ։

― Միրիամ, թանկագինս, ոչ դու, ոչ ես ՝ էլ չենք լինի երիտասարդ։

― Մադամ Արկատի, ― առարկեց միսս Ֆորսիբլը, ― Ռոմեոյի դայակը, Լեդի Բրակնելլ․․․ տիպաժային դերեր․․․ Մենք դեռ շատ բան կարող ենք անել բեմում։

― Այ դրանում, քեզ հետ համամիտ եմ, ― պատասխանեց միսս Սփինքը։

Քորալայնին թվաց, որ նրանք մոռացել են իր մասին։ Նրանց վեճը անվերջ ու անմիմաստ էր, քանի որ ամեն մեկն ուներ իր հիմնավորումները։ Այդ հիմնավորումների հետ ոչ կարելի էր համաձայնել, ոչ էլ մերժել, հիմնավորումներ, որոնք միշտ կլինեն, քանի դեռ նրանք այդ ցանկանում են։

Քորալայնը խմեց թեյը։

― Ուզո՞ւմ ես բաժակդ նայեմ, ― հարցրեց միսս Սփինքը Քորալայնին։

― Ի՞նչ, ― չհասկացավ Քորալայնը։

― Թեյի թերթիկներով գուշակեմ։ Նրանց նայելով ես կարող եմ ապագան կանխատեսել։

Քորալայնը տվեց բաժակը միսս Սփինքին։ Միսս Սփինքը, սեղմելով շրթունքները և կկոցելով աչքերը սկսեց նայել բաժակի միջի սև կետերին։

― Գիտես Քարոլայն, ― ասաց նա որոշ ժամանակ անց, ― քեզ սարսափելի վտանգ է սպառնում։

Հըմ, ― ասաց միսս Ֆորսիբլը և նորից գործը մի կողմ դրեց։

― Հերիք է, Էյփրիլ, հիմար բաներ ես ասում։ Մի վախեցնի աղջկան։ Երևի աչքերդ քեզ խաբում են։

― Տուր ինձ բաժակդ, բալիկ։

― Քորալայնը տվեց բաժակը միսս Ֆորսիբլին։ Նա հանգիստ նայեց բաժակի մեջ, հետո թափ տվեց գլուխը ու նորից ուշադիր նայեց։

― Այո, թանկագինս, դու ճիշտ ես, Էյփրիլ, նրան իսկապես վտանգ է սպառնում։

― Տեսնո՞ւմ ես, Միրիամ, ― գոհունակությամբ ասաց միսս Սփինքը։ ― Աչքերս ինձ չեն խաբել։ Ես նախկինի պես լավ եմ տեսնում։

― Ի՞նչ վտանգի մասին եք ասում, ― հարցրեց Քորալայնը։

Միսս Սփինքն ու միսս Ֆորսիբլը անօգնական նայեցին աղջկան։

― Ես չգիտեմ, ― ասաց միսս Սփինքը։ ― Թերթիկները այդ չեն ասում։ Նրանք կանխագուշակում են ապագան ընդհանուր առմամբ, առանց մանրամասների։

― Այժմ ես ի՞նչ անեմ, ― հարցրեց Քորալայնը, մի փոքր անհանգստացած այդպիսի կանխատեսումով։

― Գուցե չարժե՞ կանաչ շոր հագնել հանդերձարանում, ― ենթադրեց միսս Սփինքը։

― Կամ պետք չէ խոսել շոտլանդական թատրոնի մասին, ― ավելացրեց միսս Ֆորսիբլը։

Քորալայնը չէր հասկանում, թե ինչու են մեծահասակները այդքան անիմաստ բաներ ասում։ Ինչի՞ տեղ են նրանք դնում իրեն։

― Շատ զգույշ եղիր, ― ասաց միսս Սփինքը։

Նա վեր կացավ բազկաթոռից և մոտեցավ բուխարիկին։ Բուխարիկի դարակի վրա դրված էր ոչ մեծ ապակյա տուփ։ Միսս Սփինքը բացեց այն և այնտեղից տարբեր առարկաներ հանեց․ փոքրիկ ճենապակե բադիկ, մատնոց, անսովոր պղնձե դրամ, մազերի երկու ամրակ և մի անցքով քար։

― Ինչի՞ համար է այս քարը, ― հարցրեց Քորալայնը։

Նա մոտեցավ պատուհանին և նայեց անցքի միջով։

― Գուցե այս քարը քեզ օգնի, ― ասաց միսս Սփինքը։ ― Երբ ինչ֊որ վատ բան է պատահում, այսպիսի քարերը երբեմն օգնում են։

― Քորալայնը հագավ վերարկուն, հրաժեշտ տվեց միսս Սփինքին, միսս Ֆորսիբլին ու շներին և դուրս եկավ փողոց։

Մառախուղն այնքան թանձր էր, որ նույնիսկ տունը չէր երևում։ Նա զգուշորեն մոտեցավ դեպի իրենց բնակարանը տանող աստիճաններին, կանգնեց ու շուրջը նայեց։

Մառախլապատ աշխարհը թվում էր թափանցիկ։ «Վտա՞նգ», ― մտածեց Քորալայնը։ Այդ բառը հուզում էր նրան։ Բայց սարսափելի չէր։ Բոլորովին սարսափելի չէր։

Քորալայնը բարձրացավ վերև, բռի մեջ պինդ սեղմելով քարը։

Հաջորդ օրը պայծառ արև էր շողում, և մայրիկն ու Քորալայնը գնացին մոտակա քաղաք դպրոցական զգեստ գնելու։ Նրանք հրաժեշտ տվեցին հայրիկին երկաթուղային կայարանում։ Նա շտապում էր Լոնդոն ինչ֊որ հանդիպման։

Քորալայնը թափահարեց նրան ձեռքով ու մայրիկի հետ գնաց խանութ։

Այնտեղ Քորալայնը տեսավ կանաչ ձեռնոցներ, որոնք նրան շատ դուր եկան։ Բայց մայրիկը ձեռնոցների փոխարեն գնեց նրա համար սպիտակ գուլպաներ, կապույտ կիսավարտիքներ, չորս մոխրագույն բլուզ, և մուգ մոխրագույն կիսաշրջազգեստ։

― Մայրիկ, դպրոցում բոլորը մոխրագույն բլուզներ են հագնում, բայց ոչ ոք չունի կանաչ ձեռնոցեր։ Ես միակը կլինեի։

Բայց մայրիկը նրան չէր լսում, նա խոսում էր վաճառոհուղու հետ։ Նրանք քննարկում էին, թե որ սվիտերն ընտրել Քորալայնի համար, և եզրակացրին, որ ամեահարմարն՝ ահռելի, պարկի նմանվողն է։ Չէ՞ որ երբևիցե Քորալայնը կմեծանա մինչև այդ չափսը․․․

Քորալայնը գնաց ու սկսեց նայել ցուցափեղկում դրված գորտերով, բադիկներով ու ճագարներով նկարազարդված ռետինե երկարաճիթ կոշիկներին։

Հետո վերադարձավ մայրիկի մոտ։

Քորալա՛յն, ահա թե ուր ես։ Որտե՞ղ էիր։

― Ինձ առևանգել էին այլմոլորակայինները։ ― Նրանք ունեին լազերային ատրճանակներ։ Բայց ես կարողացա խաբել նրանց։ Ես կեղծամ հագա, խոսում էի օտարերկրացու պես, հետո՝ փախա։

― Այո, թանկագինս,պետք է գնել քեզ համար մազերի ամրակներ։

― Դրանք ինձ պետք չեն։

― Կարծում եմ պետք է վերցնել մի վեց հատ․․․ պահուստի համար ― ասաց մայրիկը։

Քորալայնը ոչինչ չասաց։

Երբ մեքենայով վերադառնում էին Քորալայնը հարցրեց․

― Իսկ ի՞նչ կա այն դատարկ բնակարանում։

― Չգիտեմ, կարծում եմ ոչինչ։ Երևի հիմա նա այնպիսին է, ինչպիսին մերն էր երբ տեղափոխվեցինք։ Ուղղակի դատարկ սենյակներ։

― Իսկ կարելի՞ է այնտեղ մտնել մեր բնակարանից։

― Ոչ, եթե իհարկե դու չես կարող անցնել աղյուսե պատերի միջով, թանկագինս։

― Հասկանալի է։

Նրանք տուն վերադարձան ճաշի ժամին։ Մայրիկը նայեց սառնարանի մեջ․ բացի փոքրիկ թորշոմած պոմիդորից ու բորբոսնած պանրի կտորից այնտեղ ոչինչ չկար։

Հացի ամանում միայնակ ընկած էր հացի չոր կեղևը։

― Երևում է պետք է գնամ խանութ, գնեմ ձկան ձողիկներ ու էլի ինչ֊որ բան, ― ասաց մայրիկը։ Կգա՞ս ինձ հետ։

― Ոչ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

― Այդ դեպքում, մի քիչ ապասիր ինձ, ― ասաց մայրիկը, վերցրեց քսակը, մեքենայի բանալիներն ու դուրս եկավ։

Քորալայնը ձանձրանում էր։

Նա թերթեց մայրիկի գիրքը մի հեռավոր երկրի մարդկանց մասին։ Այդ մարդիկ մետաքսե սպիտակ կտորների վրա նկարում էին մոմերով, հետո լվանում էին մոմը տաք ջրով ու նորից ներկում, հետո նորից լվանում էին և վերջապես, այրում այդ գեղեցկությունը։

Այդ ամենը Քորալայնին թվաց բացարձակապես անիմաստ, բայց նա որոշեց, որ մարդիկ այդպես զվարճանում են։

Նա շատ էր ձանձրանում, բայց մայրիկը չէր վերադառնում։

Նա գնաց խոհանոց, վերցրեց մի աթոռ, մոտեցրեց դռանը, ձգվեց, բայց չհասավ․․․ Նա իջավ, վերցրեց ավելը, նորից բարձրացավ աթոռին և․․․

Զրրնգ․․․

Նա իջավ աթոռից, բարձրացրեց բանալիները և գոհ ժպտաց։ Դրեց ավելը իր տեղը և ուղղվեց հյուրասենյակ։

Սովորաբար նրանք չէին օգտվում հյուրասենյակից։ Այդ սենյակում դրված էր տատիկից ժառանգություն ստացած հին կահույքը․ փայտե փոքրիկ սեղան, փոքրիկ պահարան, ծանր ապակյա մոխրաման և, յուղաներկով նկարված մի նկար, որի վրա պատկերված էր մրգերով ափսեն։ Բացի այդ առարկաներից հյուրասենյակում ոչինչ չկար․ ոչ հաճելի մանրուքներ բուխարիկի դարակին, ոչ փոքրիկ արձանիկներ, ոչ ժամացույց, ոչինչ՝ ինչը կդարձներ սենյակը ավելի հարմարավետ ու բնակելի։

Հին սև բանալին ամենասառն էր կապոցի մեջ։ Քորլայանը դրեց այն կողպեքի անցքը, զգուշորեն պտտեց, և դուռը բացվեց։

Քորալայնը կանգնեց, ականջ դրեց։ Նա հասկանում էր, որ վատ է վարվում, և վախենում էր, որ մայրիկը կվերադառնա։ Բայց ամեն ինչ խաղաղ էր։ Քորալայնը բացեց դուռը։

Աղյուսե պատը անհետացել էր, կարծես երբեք էլ չէր եղել։ Դռան ետևում մութ միջանցք էր։ Քորալայնը զգաց սառը, բորբոսնած օդի հոսանքը։ Ինչ֊որ հնության հոտ էր գալիս։ «Հետաքրքիր է ինպիսի՞ն է այն բնակարանը, որտեղ այս միջանցքն է տանում», ― մտածեց Քորալայնը և, առանց երկար մտածելու քայլեց առաջ։

Այդ միջանցքում նրան ամեն ինչ ծանոթ թվաց։ Հատակին նույն գորգն էր, պատերին նույն պաստառներն էին։ Նույնիսկ միջանցքում կախված նկարը, նույն էր։

Հիմա նա գիտեր, թե որտեղ է։ Իր սեփական տանը։

Զարմացած շարժելով գլուխը, Քորալայնը ուշադիր նայեց նկարին․ ինչ֊որ բան նկարում այն չէր։ Նկարում պատկերված տղան նայում էր գնդակներին։ Նրա դեմքի արտահայտությունը տարօրինակ էր․ տղան այնպես էր նայում, կարծես ուզում էր ինչ֊որ սարսափելի բան անել․․․

Քորալայնը ուշադիր նայում էր նրա դեմքին, փորձելով հասկանալ երկու տղաների միջև եղած տարբերությունը։ Եվ երբ ուր որ է գլխի էր ընկնելու, հանկարծ ինչ֊որ մեկը հարցրեց․

― Քորալի՞նա։

Ձայնը նման էր մայրիկի ձայնին։ Քորալայնը մտավ խոհանոց, որտեղից լսվում էր ծանոթ ձայնը։ Այնտեղ մեջքով դեպի Քորալայնը կանգնած էր մի կին։ Նա նման էր մայրիկին, միայն․․․

Միայն նրա մաշկը թղթի պես սպիտակ էր։

Միայն նա ավելի բարձրահասակ ու նիհար էր։

Միայն, նրա անընդհատ շարժվող մատները ավելի երկար էին, իսկ կարմիր լաքով ծածկված եղունգները ծալված էին ու սուր։

Քորալա՞ն, ― կրկնեց կինը։ ― Այդ դո՞ւ ես։

նա շրջվեց և Քորալայնը տեսավ, որ աչքերի փոխարեն նրան են նայում մեծ, սև կոճակներ։

― Ճաշելու ժամանակն է, Քորալայն, ― ասաց կինը։

― Ո՞վ եք դուք։

― Ես քո մյուս մայրիկն եմ։ ― Գնա, ասա մյուս հայրիկին, որ ճաշը արդեն պատրաստ է։

Նա բացեց ջեռոցի դուռը։ Քորալայնը զգաց, որ շատ սոված է։ Հոտը հիասքանչ էր։

― Դե, գնա․․․

Քորալայնը գնաց նախասենյակ, որտեղ գտնվում էր հայրիկի աշխատասենյակի դուռը։ Նա բացեց դուռը։ Սենյակում համակարգչի առաջ մեջքով դեպի նա նստած էր մի տղամարդ։

― Ողջույն, ― ասաց Քորալայնը։ Ես․․․ ավելի ճիշտ նա խնդրեց ասել, որ ճաշն արդեն պատրաստ է։

Տղամարդը շրջվեց։ Նրա աչքերն էլ էին փայլուն սև կոճակներ։

― Ողջույն Քորալայն, ― ասաց նա։ ― Ես ուղղակի մեռնում եմ սովից։

Նա վեր կացավ տեղից և նրանք գնացին խոհանոց։ Մյուս մայրիկը նրանց ճաշ մատուցեց․ ահռելի շագանակա֊ոսկեգույն հավ՝ տապակած կարտոֆիլի ու նուրբ ոլոռի հետ։ Քորալայնը սկսեց ուտել։ Ուտելիքը շատ համեղ էր։

― Մենք այնքան երկար սպասեցինք քեզ, ― ասաց մյուս հայրիկը։

― Այո, ― ասաց մյուս մայրիկը։ ― Առանց քեզ այստեղ այնքան էլ լավ չէր։ Բայց մենք գիտեինք, որ մի օր դու կգաս և մենք կդառնանք իսկական ընտանիք։ Էլի հավ ուզո՞ւմ ես։

Դա ամենահամով հավն էր, որ Քորալայնը երբևիցե կերել էր։ Նրա մայրիկն էլ երբեմն հավ էր պատրաստում, բայց միշտ չոր ու անհամ էր ստացվում։ Երբ հայրիկն էր հավ պատրաստում, նա տարօրինակ բաներ էր անում, օրինակ եփում էր գինու մեջ, լցոնում սալորով, կամ խմորի մեջ խորովում։ Քորալայնը սկզբունքորեն չէր փորձում նրա պատրաստածը։

Նա մի կտոր հավ էլ վերցրեց։

― Ես չգիտեի, որ մի ուրիշ մայրիկ էլ ունեմ, ― ասաց նա զգուշորեն։

― Իհարկե ունես։ Եվ ոչ միայն դու, բոլորը ունեն, ― պատասխանեց մյուս մայրիկը, սև կոճակներով փայլ արձակելով։ ― Ճաշից հետո կարող ես խաղալ քո սենյակում առնետների հետ։

― Առնետների՞։

― Այո, նրանց, որոնք ապրում են վերևում։

Քորալայնը տեսել էր առնետներ միայն հեռուստացույցով։

Նա շատ էր ուզում առնետների հետ խաղալ։

Ճաշից հետո մյուս ծնողները սկսեցին լվանալ ամանները, իսկ Քորալայնը գնաց իր սենյակը, իր մյուս սենյակը։

Այս նոր սենյակը տարբերվում էր նրանով, որ ներկված էր անտանելի կանաչ ու տարօրինակ վարդագույն գույներով։

Քորալայնը մտածեց, որ չէր ուզի գիշերը այստեղ քնել։ Միևնույն ժամանակ այս սենյակը շատ ավելի հետաքրքիր էր, քան իր «հին» ննջարանը։

Այստեղ կային բազմաթիվ անսովոր առարկաներ, այդպիսիք նախկինում նա երբեք չէր տեսել․ թևավոր հրեշտակներ, որոնք թռչում էին սենյակում վախվորած ճնճղուկների պես, նկարազարդ շարժվող ու ծռմռվող գրքեր, փոքրիկ դինոզավրերի գանգեր, որոնք չխկչխկացնում էին ատամները, երբ Քորալայնը անցնում էր նրանց կողքով։ Սենյակում զարմանալի խաղալիքներով լի մի արկղ կար։

«Այ սա ուրիշ բան է», ― մտածեց Քորալայնը։ Նա դուրս նայեց պատուհանից, տեսարանը նույնն էր, ինչպիսին իր պատուհանից․ ծառեր, դաշտեր, իսկ նրանց ետևում, կապույտ բլուրներ։

Ինչ֊որ սև բան վազեց հատակով և անհետացավ մահճակալի տակ։ Քորալայնը իջավ ծնկների վրա և նայեց այնտեղ։ Նրան էին նայում հիսուն փոքրիկ կարմիր աչքեր։

― Ողջույն, ― ասաց Քորալայնը։ ― Դուք առնետնե՞ր եք։

Ի պատասխան, կկոցելով աչքերը լույսից առնետները դուրս եկան մահճակալի տակից։ Նրանց մորթին կարճամազ ու մոխրա֊սևագույն էր, աչքերը փոքրիկ ու կարմիր, վարդագույն թաթիկները նման էին փոքրիկ ձեռքերի, իսկ երկար վարդագույն պոչերը՝ որդերի։

― Խոսել գիտե՞ք, ― հարցրեց աղջիկը։

Ամենամեծ սև առնետը բացասաբար շարժեց գլուխը․ «Ի՜նչ տհաճ ժպիտ ունի», ― մտածեց Քորալայնը։

Դե, ― հետաքրքրվեց նա, ― իսկ ի՞նչ եք կարողանում անել։

Առնետները շրջան կազմեցին։ Խնամքով, բայց արագ սկսեցին բարձրանալ իրար վրա ու բուրգ կազմեցին։ Բուրգի ամենավերևում տեղավորվեց ամենամեծ առնետը։

ոչ այն է երգում էին, ոչ այն է շշնջում նրանք։

Քորալայնին երգը դուր չեկավ։ Նա համոզված էր, որ նման մի բան արդեն լսել է, բայց չէր հիշում, թե որտեղ։

Հետո բուրգը քանդվեց և սև արագաշարժ մարմինները սլացան դեպի դուռը։

Վերևում ապրող մյուս խելագար ծերունին կանգնած էր դռան մեջ սև գլխարկը ձեռքին։ Առնետները արագ մտան նրա գլխարկի մեջ, խցկվեցին գրպանները, վերնաշապիկի, շալվարի տակ, օձիքի ետևը։ Ամենամեծ առնետը բարձրացավ ծերունու ուսերին, ճոճվեց նրա մեծ սպիտակ բեղերի վրա, սողաց սև֊կոճակ աչքերի կողքով ու նստեց նրա գլխին։

Հաշված վայրկյաններում սնդիկի նման արագաշարժ առնետների խումբը անհետացավ ծերունու հագուստի տակ, անընդհատ շարժվելով ներսում մի տեղից մյուսը։ Եվ միայն ամենամեծ առնետն էր, որ նստած ծերունու գլխին, իր կարմիր փայլող աչքերով նայում էր Քորալայնին։

Ծերունին հագավ գլխարկը և ծածկեց առնետին։

― Ողջույն, Քորալայն, ― ասաց վերևի բնակարանում ապրող մյուս խելագար ծերունին։ ― Ես իմացա, որ դու արդեն այստեղ ես։ Հիմա իմ առնետները պետք է ճաշեն։ Եթե ուզում ես, գնանք ինձ հետ։ Կտեսնես, ինչպես են նրանք ուտում։

Ծերունու սև֊կոճակ աչքերը մի տեսակ ագահ սով էին արտահայտում, և Քորալայնը իրեն անվստահ զգաց։

― Ոչ, շնորհակալություն, ― ասաց նա։ ― Ավելի լավ է գնամ զբոսնելու։

Ծերունին գլխով համաձայնության նշան արեց։ Քորալայնը լսում էր ինչպես են առնետները շշուկով խոսում միմյանց հետ, բայց բառերը չէր հասկանում, և համոզված չէր, որ ուզում է իմանալ, ինչի մասին են նրանք խոսում։

Երբ անցնում էր միջանցքով տեսավ իր մյուս ծնողներին։ Նրանք կանգած էին խոհանոցի մոտ և ժպտում էին միանման ժպիտներով։

― Հաճելի զբոսանք, ― ասաց մյուս մայրիկը։

― Մենք կսպասենք քեզ, ― ասաց մյուս հայրիկը։

Հասնելով մուտքի դռանը, Քորալայնը ետ նայեց։ Նրանք դեռ այնտեղ էին․ ճոճվում ու ժպտալով նայում էին իրեն։

Քորալայնը դուրս եկավ, իջավ աստիճաններով։

Դրսից տունը իրենց տան նման էր։ Կամ՝ մոտավորապես նման․ Միսս Ֆորսիբլի ու միսս Սփինքի դռան վրա կախված էր կարմիր ու կապույտ լամպերի շղթա։ Լամպերը վառվելով ու հանգչելով դառնում էին այսպիսի բառեր․ «Ցնցող», «Թատերական», «Հաջողություն»։

Օրն արևային էր, բայց ցուրտ էր, ― ինչպես այնտեղ, որտեղից նա եկել էր։

Ետևից ինչ֊որ ձայն լսվեց։

Քորալայնը շրջվեց։ Պատին նստած մեծ, սև կատուն, շատ նման էր այն կատվին, որին տեսել էր իր տան կողքին։

― Բարի երեկո, ― ասաց կատուն։

Քորալայնին թվաց, որ ձայնը հնչում է իր գլխում, ձայնը տղամարդու է, այլ ոչ թե կնոջ։

― Բարև, ― ողջունեց նրան Քորալայնը։ Մեր այգում ես տեսել եմ մի կատու, որը շատ նման է քեզ։ Բայց դու երևի այն կատուն չես։

Կատուն ճոճեց գլուխը։

― Ոչ, ― ասաց նա։ Ես ուրիշ չեմ։ Ես՝ ես եմ։

Նա իջեցրեց գլուխը։ Նրա աչքերը հանելուկային փայլ ունեին։

Մարդիկ անընդհատ շտապում են, աշխատելով միանգամից ամեն տեղ լինել։ Մենք, կատուներս, այդպիսին չենք։

Մենք հավատարիմ ենք մեզ։ Եթե իհարկե հասկանում ես, թե ինչի մասին եմ խոսում։

― Ենթադրենք այդպես է, և դու այն նույն կատուն ես, որին ես տեսել եմ տանը։ Այդ դեպքում ինչպե՞ս է, որ խոսում ես։

Չնայած կատուները ուսեր չունեն, նա թոթվեց ուսերը։ Շարժումը շատ սահուն էր։ Այն սկսվեց պոչի ծայրից և վերջացավ բեղերով։

― Ես գիտեմ խոսել։

― Այնտեղ, որտեղ ես եմ ապրում, կատուները չեն խոսում։

― Իսկապե՞ս, ― հարցրեց կատուն։

― Այո, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Կատուն թռավ նրա ոտքերի մոտ և ուշադիր նայեց աղջկան ներքևից վերև։

― Դո՛ւ գիտես, ― սառնորեն ասաց կատուն։ ― Որտեղի՞ց իմանամ։ Ես միայն կատու եմ։

Նա գնաց գլուխն ու պոչը բարձր պահած։

― Մի գնա, ― խնդրեց Քորալայնը։ ― Խնդրում եմ, մի նեղացիր ինձանից։

Կատուն կանգ առավ, նստեց, ու սկսեց լեզվով մաքրել իրեն, ոչ մի ուշադրություն չդարձնելով Քորալայնի վրա։

― Գիտես․․․ ― ասաց Քորալայնը, ― մենք կարող էինք ընկերանալ։

― Մենք կարող էինք դառնալ աֆրիկյան պարող փղեր, ― ասաց կատուն, ― բայց չդարձանք։ ― Համենայն դեպս, ― ավելացրեց նա, ― ես չդարձա։

Քորալայնը նայեց նրան։

― Անունդ ի՞նչ է, ― հարցրեց նա կատվին․ ― Իմը՝ Քորալայն է։

Կատուն ծուլորեն հորանջեց, ցույց տալով իր զարմանալիորեն վարդագույն լեզուն։

― Կատուները անուն չեն ունենում, ― պատասխանեց նա։

― Ինչպե՞ս թե։

― Հենց այդպես, ― ասաց կատուն։ ― Այդ դուք, մարդիկ ունեք անուններ, որովհետև ինքներդ չգիտեք, թե ով եք։ Իսկ մենք գիտենք։ Այդ պատճառով էլ մեզ անուններ պետք չեն։

Քորալայնը որոշեց, որ կատուն շատ եսասեր է։ Բացի իրենից, նրան ոչինչ չէր հուզում։

Նրա մի մասը ուզում էր կոպտել կատվին, իսկ մյուսը՝ աշխատում էր քաղաքավարի ու հարգալից լինել։ Քաղաքավարի մասը հաղթեց։

― Ասա, խնդեմ, մենք որտե՞ղ ենք։

Կատուն նայեց նրան։

― Այստեղ ենք, ― պատասխանեց նա։

Լավ։ Իսկ ինչպե՞ս ընկար այստեղ։

― Ինչպես դու։ Ոտքերով, ― ասաց կատուն։ ― Այ այսպես։

Քորալայնը նայում էր, թե ինչպես կատուն անցավ մարգագետինը, անցավ ծառի ետևը և անհետացավ։ Քորալայնը մոտեցավ ծառին ու նայեց՝ կատուն չկար։

Նա դանդաղ գնաց դեպի տուն։ Հանկարծ ետևից շրշյուն լսեց։ Դա նորից կատուն էր։

― Ի դեպ, ― ասաց նա, ― վատ չէր լինի որ պաշտպանությունը միշտ մոտդ, ձեռքիդ մեջ պահեիր։ Ես այդպես կվարվեի։

― Պաշտպանությո՞ւնը։

― Այո, ես այդ բառը ասացի։ ― Չնայած․․․

Նա լռեց ու սկսեց ուշադիր նայել ինչ֊որ բանի։ Հետո կռանալով մի քանի զգույշ քայլ արեց։ Թվում էր, թե նա ուզում է որսալ մի անտեսանելի մուկ։ Հանկարծ, թափ տվեց պոչը, նետվեց դեպի թփերը ու անհետացավ։

Քորալայնը մտածում էր, թե ի՞նչ նկատի ուներ նա։ Մտածում էր՝ կատուները այնտեղ, որտեղից եկել էր, խոսո՞ւմ են։ Թե՞ նրանք խոսում են միայն այստեղ, որտեղ էլ որ այս «այստեղը» գտնվեր։

Քարե աստիճաններով նա բարձրացավ միսս Սփինքի ու միսս Ֆորսիբլի դռան մոտ։ Կարմիր ու կապույտ լամպերը շարունակում էին թարթել։

Դուռը կիսաբաց էր․ Քորալայնը ծեծեց դուռը։ Դուռը անմիջապես բացվեց և Քորալայնը ներս մտավ։

Նա հայտնվեց մի սենյակում, որտեղ թավշի ու փոշու հոտ էր գալիս։ Դուռը նրա ետևից շրխկոցով փակվեց, և Քորալայնը մնաց մթության մեջ։ Նա զգուշորեն առաջ շարժվեց նեղ միջանցքով։ Հանկարծ նրա դեմքը դեմ առավ մի ինչ֊որ փափուկ բանի։ Դա ինչ֊որ կտոր էր։ Աղջիկը ձեռքով, մի կողմ տարավ կտորը ու առաջ քայլեց։

Վարագույրի ետևում կիսամութ դահլիճ էր։ Դահլիճի ծայրում, լուսավորված բեմ կար։

Այն տեղից որտեղ կանգնած էր Քորալայնը, մինչև բեմը՝ բազկաթոռների շարքեր էին։ Հանկարծ նա նկատեց, լույսի մի ճառագայթ։ Ճառագայթը տեղից֊տեղ շարժվելով, մոտեցավ նրան։ Ուշադիր նայելով, Քորալայնը տեսավ սպիտկած մռութով ահռելի սև շոտլանդական տերյերին։ Նա ատամներով բռնել էր լապտերիկ։

― Ողջույն, ― ասաց Քորալայնը։

Շունը հատակին դրեց լապտերիկը ու նայեց աղջկան։

― Ցույց տվեք ձեր տոմսը, ― ջղային հաչաց նա։ ― Ես ասացի՝ տոմսը։ Արագացրեք։ Դուք չեք կարող առանց տոմսի գտնվել ներկայացմանը։

Քորալայնը շփոթվեց։

― Ես տոմս չունեմ, ― ասաց նա։

― Նորից մի անտոմս, ― մռայլ գռմռաց շունը։ ― Մոտ եկեք։ Ո՞ւր է ձեր տոմսը։

― Ինձ մոտ տոմս չկա։ Ես չգիտեմ․․․

Շունը օրորեց գլուխը, թոթվեց ուսերը ու փնփնթաց․

― Արի ինձ հետ։

Նա նորից ատամներով բռնեց լապտերիկը և ուղղեց այն դեպի դահլիճ։ Քորալայնը գնաց նրա ետևից։ Մոտենալով բեմին շունը կանգ առավ և լուսավորեց դատարկ բազկաթոռը։ Քորալայնը նստեց, իսկ շունը գնաց։

Երբ նրա աչքերը սովորեցին մթին, նա տեսավ, որ մյուս բազկաթոռներին էլ շներ են նստած։ Հանկարծ բեմից լսվեց ինչ֊որ ֆշշոց։ Քորալայնը գլխի ընկավ, որ դա հին ձայնապնակ է, որը դրել էին ձայնարկիչին։ Հետո ֆշշոցը վերածվեց թմբկահարության և բեմ դուրս եկան միսս Սփինքն ու միսս Ֆորսիբլը։

Միսս Սփինքը նստած էր միակնանի հեծանվի վրա և գնդակներով ձեռնածություն էր անում։

Միսս Ֆորսիբլը թռչկոտում էր նրա առջև մի ահռելի, ծաղիկներով լի զամբյուղով։ Նա իր շուրջը ծաղիկների թերթիկներ էր շաղ տալիս։ Հետո երկուսն էլ մոտեցան բեմի եզրին։ Միսս Սփինքը ճարպկորեն թռավ հեծանվից, և նրանք միասին խոնարհվեցին։

Շները թխկթխկացրին պոչերր և հիացած հաչեցին։ Քորալայնը քաղաքավարի ծափահարեց։

Դերասանուհիները քանդեցին կոճակները և լայն բացեցին վերարկուները։ Նմանվելով դատարկ խեցիների բացվեցին նաև նրանց դեմքերը։ Ծեր, ծանրացած մարմնից դուրս եկան երկու երիտասարդ կին։

Նրանք ունեին սլացիկ կազմվածք, գեղեցիկ դեմքեր և կոճակների նմանվող սև աչքեր։

Նոր միսս Սփինքի հագին կանաչ գույնի տրիկո էր և բարձր երկարաճիտ կոշիկներ, նոր միսս Ֆորսիբլը սպիտակ զգեստով էր, նրա երկար բաց գույնի մազերի մեջ ծաղիկներ էին հյուսված։

Քորալայնը ավելի խորը ընկղմվեց բազկաթոռի մեջ։ Միսս Սփինքը դուրս եկավ բեմից, թմբուկների ձայնը նորից վերածվեց ֆշշոցի ու լռեց։

― Սա իմ սիրելի տեղն է, ― շշնջաց կողքի բազկաթոռում նստած փոքրիկ շնիկը։

Բեմի անկյունում դրված սնդուկից միսս Ֆորսիբլը մի դանակ հանեց։

― Իմ ձեռքին դաշյո՞ւն է, ― հարցրեց նա դահլիճին։

― Այո, ― բացականչեցին փոքրիկ շնիկները։ ― Դաշյուն է։

Միսս Ֆորսիբլը խոնարհվեց, շնիկները նորից ծափահարեցին։ Այս անգամ Քորալայնը չծափահարեց։ Նորից բեմ դուրս եկավ միսս Սփինքը։

― Իսկ հիմա, ― ասաց միսս Սփինքը, ― մենք Միրիամի հետ կներկայացնենք մեր ծրագրի նոր, ցնցող համարը։ Ո՞վ է ուզում մասնակցել։

Փոքրիկ շնիկը առջևի թաթով հրեց Քորալայնին։

― Այդ դուք եք։

― Քորալայնը վեր կացավ և փայտե աստիճաններով բարձրացավ բեմ։

― Ողջունենք այս քաջ աղջկան, ― ասաց միսս Սփինքը։

Շները հաչեցին ու պոչերով թխկթխկացրին բազկաթոռների թավշյա մեջքերին։

― Ուրեմն, Քորալայն, ― չէ՞ որ այդպես է քո անունը։

― Այո, ― պատասխանեց Քորալայնը։

― Մենք անծանոթ ենք, ճի՞շտ է։ Քորալայնը նայեց երիտասարդ, սլացիկ կնոջը, նրա սև֊կոճակ աչքերին և գլխով հաստատեց։

― Իսկ հիմա, ― ասաց մյուս միսս Սփինքը, ― կանգնիր այստեղ։

Նա տարավ Քորալայնին բեմի խորքը, նրա գլխին մի փուչիկ դրեց, մոտեցավ միսս Ֆորսիբլին, կապեց նրա կոճակե աչքերը և ձեռքի մեջ դրեց դաշյունը։ Հետո մի քանի անգամ պտտեցրեց նրան իր առանցքի շուրջ և կանգնեցրեց դեմքով դեպի Քորալայնը։ Քորալայնը շունչը պահեց, և ամուր սեղմեց բռունցքները։

Միսս Ֆորսիբլը նետեց դաշյունը փուչիկի վրա։ Փուչիկը աղմուկով պայթեց , իսկ դաշյունը խրվեց Քորալայնի գլխավերևի փայտի մեջ ու ցնցվեց։ Քորալայնը շունչ քաշեց։

Շները զմայլված էին։

Միսս Սփինքը տվեց Քորալայնին մի փոքրիկ տուփ շոկոլադե կոնֆետներ և շնորհակալություն հայտնեց նրան լավ թիրախ լինելու համար։

Քորալայնը վերադարձավ իր տեղը։

― Դուք ուղղակի հոյակապ էիք, ― ասաց փոքրիկ շնիկը։

― Շնորհակալություն, ― ասաց Քորալայնը։

Միսս Սփինքը ձեռնածություն էր անում մեծ փայտե խորանարդներով։

Քորալայնը բացեց կոնֆետներով տուփը։ Շնիկը ագահությամբ նայում էր կոնֆետներին։

― Հյուրասիրվեք, ― ասաց Քորալայնը։

― Շնորհակալություն, ― ասաց շնիկը։ ― Եթե միայն իրիսներ չեն։ Նրանցից իմ փսլինքը թափվում է։

― Ես կարծում էի, որ շոկոլադը այնքան էլ օգտակար չէ շների համար։ ― Քորալայնը հիշեց միսս Սփինքի խոսքերը։

― Միգուցե այնտեղ, որտեղից դուք եկել եք, ― շշնջաց շնիկը։ ― Իսկ այստեղ բացի շոկոլադից մենք ոչինչ չենք ուտում։

Մթության մեջ Քորալայնը չէր տեսնում, թե ինչ կոնֆետներ են։ Նա վերցրեց մեկը, բացեց և փորձեց։ Դա կոկոսով շոկոլադ էր։ Քորալայնին դուր չէր գալիս կոկոսը։ Նա տվեց կոնֆետը շնիկին։

― Շնորհակալություն, ― ասաց շնիկը։

― Խնդրեմ, ― ասաց Քորալայնը։

Իսկ միսս Սփինքն ու միսս Ֆորսիբլը շարունակում էին ներկայացումը։ Միսս Սփինքը կանգնած էր աստիճանի վրա, իսկ ներքևում նստած էր միսս Ֆորսիբլը։

― «Ի՞նչ կա անունի մեջ։ Այն ինչ մենք վարդ ենք անվանում, ― արտասանում էր միսս Ֆորսիբլը, ― և ուրիշ անունով պահպանում ենք քաղցր բուրմունքը»։

― Դուք էլ կոնֆետ չունե՞ք, ― հարցրեց շնիկը։

Քորալայնը մի կոնֆետ էլ տվեց նրան։

― «Չգիտեմ ինչպես ինձ անվանեմ։ Այդ անունը ինձ համար ատելի է», ― դիմեց միսս Սփինքը միսս Ֆորսիբլին։

― Այս համարը շուտով կավարտվի, ― շշնջաց շնիկը։ ― Հետո նրանք կպարեն ժողովրդական պարեր։

― Երկա՞ր է տևում ներկայացումը ― հարցրեց Քորալայնը։

― Այս ներկայացումը ավարտ չունի, ― ասաց շնիկը։ Այն անընդհատ շարունակվում է։

― Այստեղ, ― ճշտեց Քորալայնը։ ― Վերցրեք կոնֆետները։

― Շնորհակալություն, ― ասաց շնիկը։ Քորալայնը վեր կացավ։

― Ցտեսություն, ― ասաց շնիկը։

― Առայժմ, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Նա դուրս եկավ թատրոնից և վերադարձավ այգի։ Ցերեկվա լույսին սովորելու համար ստիպված կկոցեց աչքերը։

Մյուս ծնողները սպասում էին իրեն։ Նրանք կանգնած կողք֊կողքի ժպտում էին։

― Լա՞վ ժամանակ անցկացրիր, ― հարցրեց մյուս մայրիկը։

― Հետաքրքիր էր, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Նրանք միասին գնացին դեպի մյուս տուն։ Մյուս մայրիկը իր սպիտակ, երկար մատներով շոյեց Քորալայնի գլուխը։ Քորալայնը ետ քաշեց գլուխը․

― Պետք չի, ― ասաց նա։

Մյուս մայրիկը հեռացրեց ձեռքը։

― Ուրեմն, ― ասաց մյուս հայրիկը, ― քեզ այստեղ դո՞ւր եկավ։

― Ընդհանուր առմամբ, այո, ― պատասխանեց Քորալայնը։ ― Այստեղ ավելի հետաքրքիր է, քան տանը։

Նրանք վերադարձան տուն։

― Ուրախ եմ, որ քեզ այստեղ դուր է գալիս, ― ասաց մյուս մայրիկը։ ― Մենք շատ ենք ուզում, որ այս տունը հարազատ դառնա քեզ համար, որ դու ընդմիշտ մնաս այստեղ։ Եթե, իհարկե, ինքդ ցանկանաս։

― Մ֊մ֊մ, ― ասաց Քորալայնը։

Նա ձեռքերը դրեց գրպաններն ու սկսեց մտածել։ Նրա ձեռքը շոշափեց անցքով քարը, որը իսկական միսս Սփինքն ու միսս Ֆորսիբլն էին տվել իրեն երեկ։

― Եթե ինքդ մնալու ցանկություն հայտնես, ― կրկնեց մյուս հայրիկը։ ― Միայն թե մնալու համար մենք պետք է մի փոքրիկ վիրահատություն անենք։

Նրանք մտան խոհանոց։ Սեղանի վրա դրված էր սև անձեռոցիկով ծածկված ճենապակե մի ափսե, որի վրա դրված էին արծաթե ասեղ և երկու մեծ, սև կոճակներ։

― Ես այդպես չեմ կարծում, ― ասաց Քորալայնը։

― Դե, խնդրում եմ, ― աղաչում էր մյուս մայրիկը։ ― Մենք այնքան ենք ուզում, որ դու մնաս։ Համաձայնվիր։

― Բոլորովին ցավոտ չի լինի, ― ասաց մյուս հայրիկը։

Քորալայնը գիտեր, որ երբ մեծահասակները ասում են, որ չի ցավի, անպայման ցավում է։ Նա բացասաբար թափահարեց գլուխը։

Մյուս մայրիկը լայն ժպտաց, նրա մազերը օրորվեցին գլխի շուրջ, ինչպես մամուռները ջրի տակ։

― Մենք միայն ուզում ենք, որ դու երջանիկ լինես, ― ասաց նա, դնելով ձեռքը Քորալայնի ուսին։

― Արդեն գնալու ժամանակն է, ― պատասխանեց Քորալայնը, ձեռքերը դրեց գրպանները և նրա մատները ամուր սեղմեցին անցքով քարը։ Մյուս մայրիկի ձեռքը վախեցած թռչունի պես վեր թռավ նրա ուսից։

― Դու իսկապե՞ս ուզում ես գնալ, ― հարցրեց նա։

― Այո, ― պատասխանեց Քորալայնը։

Այդ դեպքում, ցտեսություն, ― ասաց մյուս հայրիկը։ ― Մինչև նոր հանիպում։

― Ահա, ― մրթմթրաց Քորալայնը։

― Վերջապես մենք կապրենք միասին, մի ընտանիք կլինենք, ― ասաց մյուս մայրիկը։ Ընդմիշտ։

Քորալայնը ետ֊ետ գնաց, հետո շրջվեց ու վազեց հյուրասենյակ և հրեց դուռը։ Աղյուսե պատը չկար։ Առջևում մութ էր։ Այդ մթությունը այնքան խիտ էր, որ թվում էր նրա մեջ մտնելն անհնար է։

Քորալայնը կանգնեց ու ետ նայեց։ Մյուս մայրիկը ու հայրիկը գալիս էին նրա ետևից ձեռք ձեռքի տված։ Նրանք նայում էին նրան իրենց սևկոճակ աչքերով։ Կամ թվում էր, թե նայում են։ Քորալայնը չգիտեր։

Մյուս մայրիկը մեկնեց ազատ ձեռքը և կանչեց նրան։ Նրա շրթունքները անձայն շշնջացին․ «Շուտ վերադարձիր»։

Քորալայնը խորը շունչ քաշեց և քայլեց մթության մեջ, որտեղ քամիներ էին փչում և լսվում էին տարօրինակ շշուկներ։ Նա համոզված էր, որ իր թիկունքում ինչ֊որ մեկը կա։ Այդ ինչ֊որ մեկը շատ ծեր ու դանդաղաշարժ էր։ Նրա սիրտը այնքան արագ էր բաբախում, որ թվում էր ուր֊որ է դուրս կթռչի կրծքից։ Նա փակեց աչքերը։

Ինչ֊որ բանի դիպչելով Քորալայնը բացեց աչքերը։ Դա հյուրասենյակի բազկաթոռն էր։

Իսկ ետևում նորից կարմիր աղյուսե պատն էր։

Նա վերադարձել էր տուն։

Քորալայնը կողպեց դուռը սև, սառը բանալիով։

Նա գնաց խոհանոց, բարձրացավ աթոռին և փորձեց բանալիները տեղը դնել, բայց երբ հասկացավ, որ հասակը չի հասնի, դրեց դռան մոտի դարակի մեջ։

Մայրիկը դեռ չէր վերադարձել խանութից։

Քորալայնը հանեց սառնարանից սառեցված հաց, գետնանուշի յուղով ու ջեմով մի քանի բուտերրոդ սարքեց, վրայից էլ սառը ջուր խմեց։

Ծնողները չէին վերադառնում։

Երեկոյան նա տաքացրեց պիցցան ու սկսեց հեռուստացույց նայել։ Ինչո՞ւ են մեծահասակները բոլոր ծրագրերը միայն իրենց համար նկարում ու մի բան էլ հպարտանում դրանով։

Որոշ ժամանակ անց նրա քունը տարավ։ Նա հանվեց, մաքրեց ատամները և պառկեց քնելու։

Առավոտյան Քորալայնը մտավ ծնողների ննջարան։ Այնտեղ ոչ ոք չկար։ Մահճակալը հավաքված էր։

Նա նախաճաշեց մի տուփ պահածոյացված սպագետտիով։

Ճաշին կերավ մի խնձոր ու մի քիչ շոկոլադ։ Դեղին ու թոշնած խնձորը շատ համով ու քաղցր թվաց նրան։

Հետո Քորալայնը իջավ միսս Սփինքի ու միսս Ֆորսիբլի մոտ։ Այնտեղ նա կերավ երեք թխվածքաբլիթ, խմեց մի բաժակ լիմոնադ և մի բաժակ թույլ թեյ։ Լիմոնադը բաց֊կանաչ գույնի էր և անսովոր քիմիական համ ուներ։ Քորալայնին շատ դուր եկավ։ Լավ կլիներ, որ տանն էլ լիներ այդպիսին։

― Ինչպե՞ս են մայրիկի ու հայրիկի գործերը, ― հարցրեց միսս Սփինքը։

― Նրանք անհետացել են, ― պատասխանեց Քորալայնը։ ― Երեկվանից ես չեմ տեսել նրանց։ Այնպես որ ինքս ինձ համար, մենակ եմ ապրում։ Դարձել եմ միայնակ երեխա։

― Հայտնիր մայրիկիդ, որ գտնվել են «Գլազգո էմպաէր պրեսս» թերթի հոդվածները, որոնց մասին մենք նրա հետ խոսել էինք։ Մայրիկիդ հետաքրքրեց, երբ Միրիամը նրանց մասին պատմեց։

― Մայրիկը կորել է հանելուկային հանգամանքներում, ― ասաց Քորալայնը։ ― Կարծում եմ՝ հայրիկն էլ։

― Քարոլայն, սիրելիս, վաղը ամբողջ օրը մենք տանը չենք լինի, ― հայտնեց միսս Ֆորսիբլը։ Գնալու ենք այցելելու Էյփրիլի զարմուհուն Ռոյալ Տոնբիրջ Վելլզ։

Նրանք ցույց տվեցին Քորալայնին բարեկամուհու լուսանկարների ալբոմը, հետո Քորալայնը գնաց տուն։

Տանը նա խնայատուփից փող հանեց և սուպերմարկետում գնեց երկու մեծ շիշ լիմոնադ, շոկոլադե կեքս և մի մեծ փաթեթ խնձոր։ Դա նրա ընթրիքն էր։ Ընթրիքից հետո նա գնաց հայրիկի աշխատասենյակ, միացրեց համակարգիչը և պատմվածք գրեց․

Քորալայնի պատմվածքը

Կար չկար մի աղջիկ, նրա անունը Էփփլ էր։ Նա շատ էր սիրում պարել։ Նա այնքան պարեց, որ նրա ոտքերը դարձան նրբերշիկ։ Վերջ։

Նա տպիչով տպեց պատմվածքը և անջատեց համակարգիչը։ Տեքստի վերջում նկարեց մի փոքրիկ պարող աղջիկ։

Հետո ինքնուրույն ջուր լցրեց լոգարանի մեջ այնպիսի քանակությամբ փրփուրով, որ փրփուրը անընդհատ աշխատում էր դուրս գալ եզրերից, ու լողացավ։ Հետո ինքնուրույն սրբվեց, ինչպես կարողացավ մաքրեց հատակը և պառկեց քնելու։

Գիշերվա կեսին Քորալայնը արթնացավ։ Նա վեր կացավ ու գնաց ծնողների ննջասենյակ։ Այնտեղ նորից ոչ ոք չկար։ Էլեկտրոնային ժամացույցի կանաչ թվերը ցույց էին տալիս 3.12:

Քորալայնը շատ միայնակ զգաց իրեն ու լաց եղավ։ Նրա ձայնը միակն էր դատարկ բնակարանում։

Նա պառկեց ծնողների մահճակալին ու որոշ ժամանակ անց քնեց։

Քնի մեջ նա զգաց, որ իր դեմքին են դիպչում ինչ֊որ սառը թաթիկներ։

Նա բացեց աչքերը և տեսավ իր առջև մեծ, կանաչ աչքեր։ Դա կատուն էր։

― Ողջույն, ― ասաց Քորալայնը։ ― Ինչպե՞ս այստեղ ընկար։

Կատուն ոչինչ չպատասխանեց։ Քորալայնը վեր կացավ մահճակալից։ Նրա հագին երկար շապիկ էր։

― Դու եկել ես ինչ֊որ բա՞ն պատմելու։

Կատուն հորանջեց, նրա կանաչ աչքերը փայլեցին։

― Դու գիտե՞ս որտեղ են հայրիկն ու մայրիկը։ Կատուն դանդաղ աչքով արեց։

― Դա նշանակում է, «այո՞»։

Կատուն նորից աչքով արեց և Քորալայնը հասկացավ, որ իսկապես նշանակում է «այո»։

― Կտանե՞ս ինձ նրանց մոտ։

Կատուն սևեռուն հայացքով նայեց նրան ու դուրս եկավ սենյակից։ Աղջիկը գնաց նրա ետևից։ Կատուն անցավ երկար միջանցքը և կանգ առավ մեծ հայելու առջև։

Քորալայնը միացրեց լույսը։

Սովորականի նման հայելու մեջ արտացոլվեց միջանցքը, բայց նրա հեռավոր անկյունում Քորալայնը տեսավ ծնողներին։ Նրանք շատ տխուր էին և անտրամադիր ձեռքով էին անում իրեն։ Հայրիկը մի ձեռքով գրկել էր մայրիկի ուսերը։ Նրա շրթունքները շարժվեցին, նա ինչ֊որ բան ասաց, բայց Քորալայնը ոչինչ չհասկացավ։ Մայրիկը շնչեց հայելու հակառակ կողմին, և քրտնած ապակու վրա ցուցամատով արագ գրեց ՐԻՆԳՕ ԶԵՄ։

Հայելին նորից թափանցիկ դարձավ։ Ծնողները անհետացան։ Հայելու մեջ արտացոլվում էին Քորալայնը, կատուն ու երկար դատարկ միջանցքը։

― Որտե՞ղ են նրանք, ― հարցրեց Քորալայնը կատվին։

Կատուն չպատասխանեց։ Քորալայնը պատկերացրեց, թե ինչպես ապակու վրայի ձմռան փաթիլի պես սառը ու չոր ձայնով նա ասաց․ «Իսկ ինքդ ի՞նչ ես կարծում»։

― Նրանք չե՞ն վերադառնա», ― հարցրեց Քորալայնը։ ― Նրանք չե՞ն կարող վերադառնալ։

Կատուն նորից աչքով արեց Դա նշանակում էր «այո»։

― Այսպես, ― ասաց Քորալայնը, ― կարծում եմ, ինձ մնում է միայն մի բան անել։

Քորալայնը գնաց հայրիկի աշխատասենյակ, նստեց նրա աթոռին, բացեց հեռախոսային գիրքը և զանգահարեց ոստիկանություն։

― Ոստիկանություն, ― պատասխանեց տղամարդու խռպոտ ձայնը։

― Բարև ձեզ, ― ասաց նա։ ― Իմ անունն է Քորալայն Ջոնս։

― Քո քնելու ժամանակը չէ՞, պատանի լեդի, ― հարցրեց ոստիկանը։

― Երևի, ― պատասխանեց Քորալայնը, որը կատակելու տրամադրություն չուներ։ ― Ես զանգահարում եմ ձեզ, որպեսզի հայտնեմ հանցագործության մասին։

― Ի՞նչ հանցագործության։

― Առևանգման։ Իմ ծնողների առևանգման։ Նրանց առևանգել են ու փակել միջանցքում կախված հայելու մեջ։

― Գիտե՞ս, թե ով է առևանգել, ― հարցրեց ոստիկանության սպան։

Քորալայնը հասկացավ, որ նա ժպտում է, և աշխատեց, որ իր ձայնը հնարավորին չափ ավելի լուրջ ու վստահելի հնչի։

― Ինձ թվում է, որ նրանց առևանգել է իմ մյուս մայրիկը։ Երևի նրանք դարձել են մյուս մայրիկիս պատանդները, և նա ուզում է ուժով նրանց աչքերին սև կոճակներ կարել։ Կամ իր մոտ է պահում նրանց, որպեսզի վերադարձնի ինձ ու ձեռք տա իր սարսափելի մատներով։ Չգիտեմ։

― Հասկանալի է։ Որպեսզի բռնի քեզ իր չար մագիլներով , ― ճշտեց նա։ ― Գիտե՞ք ինչ կառաջարկեմ ձեզ, միսս Ջոնս։

― Ոչ, ― պատասխանեց Քորալայնը։ ― Ի՞նչ կառաջարկեք։

― Խնդրեք մայրիկին, որ նա պատրաստի ձեզ համար մի մեծ բաժակ շոկոլադ ու ամուր գրկի։ Ոչինչ այնքան չի օգնում գիշերային մղձավանջներից, ինչպես մի բաժակ շոկոլադը և մայրիկի համբույրը։ Իսկ եթե բարկանա, որ դուք այս ուշ ժամին արթնացրել եք, ասացեք նրան, որ այդպես է պահանջել ոստիկանը։ Նրա ձայնը ներշնչող էր ու հանգստացնող։

Բայց Քորալայանին չհանգստացրեց։

― Եթե տեսնեմ նրան, անպայման կփոխանցե, ― ասաց նա և դրեց լսափողը։

Սև կատուն հատակին նստած ականջ էր դնում ու լեզվով մաքրում իր մուշտակը։ Երբ Քորալայնը վերջացրեց խոսակցությունը նա վեր կացավ ու դուրս եկավ միջանցք։

Քորալայնը վերադարձավ իր սենյակ, հագավ երկնագույն խալաթը ու տնային կոշիկները։ Գտավ լապտերիկը լվացարանի տակ, բայց լույսը շատ թույլ էր։ Նա տեղը դրեց լապտերիկը, վերցրեց անկանխատեսելի դեպքերի համար պահված սպիտակ մոմերի տուփը և մի մոմ հագցրեց մոմակալի մեջ։

Ամեն մի գրպանը մի խնձոր դրեց, վերցրեց խոհանոցից բանալիների կապոցը և անջատեց սև բանալին։

Հետո մտավ հյուրասենյակ ու նայեց դռանը։ Նրան թվաց, որ դուռն էլ իրեն է նայում։ Իհարկե Քորալայնը հասկանում էր, որ դա անհնար է, բայց հոգու խորքում համոզված էր դրանում։

Վերադառնալով ննջասենյակ նա ջինսերից վերցրեց անցքով քարը և դրեց խալաթի գրպանը։ Հետո վառեց մոմը, նայեց թե ինչպես է վառվում, վերցրեց սև բանալին։ Բանալին շատ սառն էր։

Քորալայնը դրեց բանալին կողպեքի անցքը, բայց չպտտեց այն։

Վաղուց, շատ վաղուց, երբ ես շատ փոքրիկ էի և մենք դեռ ապրում էինք հին տանը, ― ասաց Քորալայնը կատվին, ― ես խնդրեցի հայրիկիս որ գնանք զբոսնելու տան մոտ գտնվող մի անխնամ ամայի տարածքում։ Դա ամենալավ տեղը չէր զբոսնելու համար։ Այնտեղ թափված էին բազմաթիվ հին ու անպետք առարկաներ․ խոհանոցային օջախներ, ջարդված ափսեներ, առանց ձեռք ու ոտքի տիկնիկներ, պահածոների տուփեր ու դատարկ շշեր։ Մայրիկն ու հայրիկը վախենում էին, որ այդ տարածքը ուսումնասիրելիս ես կվնասվեմ կամ կհիվանդանամ կարկամախտով, կամ էլ մի ուրիշ հիվանդությամբ։

Իսկ ես անընդհատ կրկնում էի, որ շատ եմ ուզում այնտեղ զբոսնել։ Եվ ահա մի օր հայրիկս հագավ իր ծանր, շագանակագույն կոշիկները, ձեռնոցները, ինձ էլ հագցրեց երկարաճիտ կոշիկներ, ջինս ու սվիտեր և մենք գնացինք զբոսնելու այնտեղ։

Մենք դանդաղ իջնում էինք բլրից, որի ներքևում առվակ էր հոսում։ Հանկարծ հայրիկը բացականչեց․ «Քորալայն փախիր, արագ բարձրացիր բլուրը։ Նա այնպիսի ձայն ուներ, որ ես անմիջապես լսեցի նրան ու վազեցի վերև, բլրի գագաթը։ Ինչ֊որ բան կծեց ձեռքս, բայց ես շարունակում էի վազել։

Երբ տեղ հասա աղմուկ լսեցի։ Դա հայրիկն էր գալիս փղի նման դոփում ոտքերով։ Նա հասավ ինձ, ձեռքերի վրա վերցրեց և տարավ այդ տեղից։

Հետո մենք կանգնեցինք շունչ քաշելու համար ու ներքև նայեցինք։ Այնտեղ ամեն ինչ սև էր թռչող իշամեղուներից։ Երևի պատահաբար տրորել էինք նրանց բունը, չնկատելով թափված ճյուղերի մեջ։ Երբ ես վազում էի վերև, հայրիկը կանգնել էր տեղում, որպեսզի ես կարողանամ փախչել, և իշամեղուները կծում էին նրան։ Հետո, փախչելիս կորցրեց ակնոցները։

Ինձ կծել էին մի անգամ, իսկ նրան՝ երեսունինը։ Տանը հաշվեցինք կծած տեղերը լոգարանում։

Նա լռեց, կռացավ ու շոյեց կատվին։ Կատուն մի քանի քայլ ետ գնաց, նստեց ու սկսեց նայել Քորալայնին։

― Երեկոյան, հայրիկը գնաց ակնոցների ետևից, ― շարունակեց Քորալայնը։ ― Նա ասաց, որ վաղը հազիվ թե հիշի, թե որտեղ է նրանք կորցրել։ Շուտով նա վերադարձավ ակնոցները քթին։ Հայրիկն ասում էր, որ բոլորովին սարսափելի չէր այնտեղ կանգնած մնալ, չնայած իշամեղուները ցավագին կծում էին իրեն։ Նա մտածում էր միայն այն մասին, որ ես ժամանակ ունենամ փախչելու համար, որպեսզի մեղուները չկծեին երկուսիս էլ։

Քորալայնը նորից ընդհատեց իր պատմությունը և պտտեց բանալին։ Դուռը բացվեց։ Աղյուսե պատը չկար, առջևում մութ անցումն էր, որից փչում էր սառը քամի։

Քորալայնը անշարժ կանգնած էր, չհամարձակվելով ներս մտնել։

― Հայրիկը նաև ասաց, որ կանգնած մնալը ու մեղուների խայթոցներին դիմանալը առանձնապես մեծ քաջություն չէր։ Իսկ ակնոցների ետևից գնալը սարսափելի էր, որովհետև մեղուները նորից կարող էին հարձակվել։ Դրա համար իսկապես քաջություն էր պետք։

Քորալայնը մտավ մութ միջանցքը։ Խոնավության, փոշու ու բորբոսի հոտ էր գալիս։ Կատուն հետևեց նրան։

― Ինչո՞ւ էր քաջություն պետք, ― հարցրեց նա, հետաքրքրությամբ։

― Որովհետև իսկական համարձակությունը այն է, երբ դու վախենում ես, բայց շարունակում անել գործդ։

Մոմի լույսը պատերի վրա առաջացնում էր ահռելի, տարօրինակ ստվերներ։ Քորալայնը զգում էր, որ մթության մեջ իր կողքին ինչ֊որ բան է շարժվում, բայց չգիտեր, թե հատկապես ինչ։ Այդ «ինչ֊որ բանը» նրանից ոչ մի քայլ ետ չէր մնում։

― Դու որոշեցիր վերադառնալ այն մյուս աշխարհ, որովհետև ժամանակին հայրիկդ փրկե՞ց քեզ, ― հարցրեց կատուն։

― Ինչ հիմարիկն ես դու, ― պատասխանեց Քորալայնը։ ― Ես վերադառնում եմ, որովհետև նրանք իմ ծնողներն են։ Եթե ինձ օգնություն պահանջվեր, նրանք նույն բանը կանեին։ Ի դեպ, դու նորից խոսեցիր։

― Բախտս բերել է, ― հայտարարեց կատուն, ― որ ես ճանապարհորդում եմ այսպիսի հնարամիտ ու խելացի աղջկա հետ։

Նրա ձայնում ծաղր կար, բայց մազերը ցցվել էին, իսկ պոչի ծայրը ցնցվում էր։

Քորալայնը արդեն ուզում էր ներողություն խնդրել կամ ասել, որ անցյալ անգամ ճանապարհը իրեն ավելի կարճ թվաց, երբ հանկարծ ինչ֊որ մեկը կարծես ձեռքով հանգցրեց մոմը։

Մթան մեջ լսվում էին շրշույններ ու թխկոցներ։ Նրա սիրտը այնքան ուժեղ էր բաբախում, որ թվում էր ուզում է դուրս թռչել կրծքից։

Միջանցքի լույսը վառվեց, մութը ցրվեց, և Քորալայնը տեսավ առջևում կանգնած կնոջը։

Քորալայն, թանկագինս, այդ դո՞ւ ես, ― հարցրեց կինը։

― Մայրիկ, բացականչեց Քորալայնը և ուրախ նետվեց նրա մոտ։

― Թանկագինս, ― ասաց կինը։ ― Ինչո՞ւ ես անընդհատ ինձանից փախչում։

Քորալայնը զգաց, թե ինչպես նրա սառը ձեռքը գրկեց իրեն։ Անշարժ կանգնած նա դողում էր, իսկ մյուս մայրիկը ավելի ամուր էր նրան սեղմում իրեն։

― Որտե՞ղ են ծնողներս, ― հարցրեց Քորալայնը։

― Մենք այստեղ ենք, ― պատասխանեց մյուս մայրիկը։ Նրա ձայնը համարյա չէր տարբերվում մայրիկի ձայնից։ ― Մենք այստեղ ենք։ Մենք ուզում ենք սիրել քեզ, զվարճացնել, կերակրել ու պաշտպանել։

Քորալայնը ընկրկեց։ Մյուս մայրիկը դժկամորեն թուլացրեց ձեռքերը։

Միջանցքում աթոռի վրա նստած հայրիկը վեր կացավ տեղից ու ժպտաց։

― Գնանք խոհանոց և կազմակերպենք կեսգիշերային թեթև ընթրիք։ Ուզո՞ւմ ես որևէ բան խմել։ Գուցե տաք շոկոլա՞դ։

Քորալայնը մոտեցավ միջանցքի ծայրում գտնվող հայելուն։ Հայելու մեջ տեսավ երկնագույն խալաթով ու տնային կոշիկներով, հանգած մոմով մոմակալը ձեռքին մի աղջիկ, որի աչքերը լացակումաց էին, բայց իր աչքերն էին, այլ ոչ թե կոճակներ։

― Ես խիզախ կլինեմ, ― ասաց Քորալայնը հայելու միջի աղջկան։ ― Ոչ, ես արդեն խիզախ եմ։

Նա մոմակալը դրեց հատակին ու շրջվեց։ Մյուս հայրիկն ու մայրիկը իրենց աչք֊կոճակեները չէին կտրում նրանից։

― Ես սոված չեմ, ― ասաց նա։ ― Ոտելիք էլ ունեմ, տեսնո՞ւմ եք։

Նա հանեց խնձորը գրպանից ու կծեց, չնայած, ուտել չէր ուզում։

Մյուս հայրիկը մոլորված տեսք ուներ։ Մյուս մայրիկը ժպտաց և ցույց տվեց իր հիանալի, սովորականից ավելի երկար ատամները։ Լամպից արտացոլված լույսը նրա կոճակ աչքերում փայլում ու թրթռում էր։

― Դուք ինձ չեք վախեցնի, ― ասաց Քորալայնը, չնայած շատ էր վախենում։ ― Վերադարձրեք ծնողներիս։

Նրան թվաց, որ մյուս մայրիկի կոճակ աչքերը նեղացան։

― Ի՞նչ կարող եմ անել, սիրելիս, եթե քո ծնողները քեզ թողել են։ երևի դու նրանց ձանձրացրել կամ հոգնեցրել ես։ Իսկ ես երբեք քեզանից չեմ հոգնի, երբեք քեզ մենակ չեմ թողնի։ Ինձ հետ դու միշտ անվտանգության մեջ կլինես։

Մյուս մայրիկի մազերը վեր թռան, ինչպես ծովերի խորքում ապրող կենդանու շոշափուկներ։

― Ստում ես, նրանք չենք հոգնել ինձանից, ― ասաց Քորալայնը։ ― Այդ դու ես նրանց առևանգել։

― Հիմարիկ, հիմարիկ Քորալայն։ Նրանք շատ լավ են զգում իրենց առանց քեզ։

Քորալայնը լուռ նայում էր մյուս մայրիկին։

― Ես կապացուցեմ, ― ասաց նա և իր սպիտակ երկար մատներով անցավ հայելու փայլող մակերեսով։

Հայելին մգլապատեց, կարծես նրա վրա հրեշ շնչեց, հետո նորից պարզվեց, և Քորալայնը տեսավ իրենց բնակարանի մուտքի դուռը։ Դուռը բացվեց, հայրիկն ու մայրիկը ներս մտան։ Նրանց ձեռքին ճամպրուկներ էին։

― Հիանալի հանգստացանք, ― ասաց հայրիկը։

― Ի՞նչ լավ է, որ Քարոլայնը այստեղ չէ, ― ասաց մայրիկը երջանիկ ժպտալով։ ― Հիմա մենք կարող ենք անել այն ամենը, ինչի մասին միշտ երազել ենք, ― կգնանք այնտեղ, որտեղ հնարավոր չէր գնալ երեխայի հետ։

― Բացի այդ, ― ասաց հայրիկը, ― ես շատ ուրախ եմ, որ մյուս մայրիկը մեզանից ավելի լավ կհոգա նրա մասին։

Հայելին հանգավ։

― Տեսա՞ր, ― հարցրեց մյուս մայրիկը։

― Չտեսա։ Չեմ հավատում։

Քորալայնը գիտեր, որ իր տեսածը սուտ է, բայց այնքան համոզված չէր, որքան ուզում էր ցույց տալ։ Խնձորի միջի որդի նման նրա մեջ շարժվեց կասկածը։ Նա բարձրացրեց գլուխը և նկատեց, որ մյուս մայրիկի դեմքով կայծակնապես անցավ չարության արտահայտությունը։ Հիմա Քորալայնը վստահ էր․ հայելու մեջ տեսածը՝ խաբեություն էր։

Նա նստեց բազմոցին և սկսեց իր խնձորը ուտել։

― Թող քմահաճույքներդ, ― խնդրեց մյուս մայրիկը։

Նա գնաց հյուրասենյակ և երկու անգամ ծափ տվեց։ Շուտով հայտնվեց սև առնետը։

Մյուս մայրիկը ասաց նրան․

― Բանալին բեր։

Առնետը արագ կատարեց հանձնարարությունը․բերեց բանալին Քորալայնենց դռան վրայից։

― Ինչո՞ւ չունեք ձեր բանալին, ― հարցրեց Քորալայնը։

― Կա միայն մեկ բանալի ու մի դուռ, ― պատասխանեց մյուս հայրիկը։

― Լռիր, ― ասաց նրան մյուս մայրիկը։ Մեր թանկագին Քորալայնի գլուխը մի՛ ծանրաբեռնի այդպիսի մանրուքներով։

Նա դրեց բանալին կողպեքի անցքի մեջ ու դժվարությամբ պտտեց։ Կողպեքը փակվեց։

Հետո անփութորեն գոգնոցի գրպանը գցեց բանալին։

Արդեն սկսում էր լուսանալ։

― Եթե ուտել չենք ուզում, պետք է գոնե մի քիչ քնենք, ― ասաց մյուս մայրիկը։ ― Ես գնում եմ քնելու, Քորալայն, և առաջարկում եմ քեզ նույն բանը անել։

Նա իր երկար մատները դրեց մյուս հայրիկի ուսին և տարավ նրան սենյակից։

Քորալայնը մոտեցավ հյուրասենյակի անկյունի դռանը ու քաշեց բռնակը։ Դուռը փակ էր։ Մյուս ծնողների ննջարանի դուռը նույնպես փակ էր։

Նա շատ հոգնած էր, բայց քնել այս բնակարանում, մի հարկի տակ մյուս մայրիկի ու հայրիկի հետ նա չէր ցանկանում։

Նախասենյակի դուռը բաց էր, Քորալայնը դուրս եկավ բնակարանից ու նստեց քարե աստիճաններին։ Նա շատ էր մրսում։

Հանկարծ նա զգաց, որ իր կողքով մի փափլիկ բան անցավ։ Քորալայնը վախեցած վեր թռավ, բայց թեթևացած շունչ քաշեց, տեսնելով կատվին։

― Ախ, այդ դո՞ւ ես, ― ասաց նա սև կատվին։

― Տեսնո՞ւմ ես, ― հայտարարեց կատուն։ Առանց անունի էլ ինձ դժվար չի ճանաչել։

― Իսկ եթե ինձ պետք լինի քեզ կանչե՞լ։

Կատուն կնճռոտեց քիթը և անխռով ասաց․

― Կատուներին կանչելը անիմաստ է։

― Իսկ ի՞նչ անել, եթե ցանկանամ քեզ ճաշի կանչել, ― հարցրեց Քորալայնը։ ― Դու չես մերժի, ճի՞շտ է։

― Իհարկե ոչ, ― հայտարարեց կատուն։ ― Ուղղակի կանչիր․ «Արի ճաշելու», ― և վերջ։ Հասկացա՞ր։ Դրա համար անուն բոլորովին էլ պետք չէ։

― Ի՞նչ է ուզում նա ինձանից, ― հարցրեց Քորալայնը կատվին։ Ինչո՞ւ է ամեն ինչ անում, որպեսզի ինձ այստեղ պահի։

― Կարծում եմ, նրան պետք է ինչ֊որ մեկին սիրել, ― պատասխանեց կատուն։ Ինչ֊որ մեկին, որ նրան չի պատկանում։ Բայց միգուցե նա ուզում է քեզ ուտել։ Այդպիսի արարածներից երբեք չգիտես, թե հատկապես ինչ սպասել։

― Կարո՞ղ ես որևէ խորհուրդ տալ։

Կատուն այնպես նայեց նրան, կարծես ուզում էր իր հերթական կատակն անել, բայց մի քիչ լռելուց հետո բարձրացրեց բեղերը և լրջորեն ասաց․

― Չհանձնվես։ Իհարկե, ոչ մի երաշխիք չկա, որ նա ազնիվ խաղ կխաղա, բայց նրա նմանները սիրում են, երբ իրենց մարտահրավեր են նետում։

― Ի՞նչ մարտահրավեր, ― հարցրեց Քորալայնը։

Կատուն նրբագեղորեն ձգվեց ու գնաց։ Հետո կանգնեց, շրջվեց ու ավելացրեց․

― Եթե քո տեղը լինեի, մի քիչ կքնեի։ Առջևում դժվար օր է։

Ու գնաց։ Քորալայնը հասկացավ, որ նա ճիշտ է։ Նա մտավ տուն, կամացուկ անցավ մյուս ծնողների ննջարանի մոտով։ Որտե՞ղ են։ Ի՞նչ են անում։ Քնա՞ծ են։ Սպասո՞ւմ են։ Հետո նրա գլխում մի միտք ծագեց․ նա մտածեց, որ այժմ սենյակը դատարկ է, բայց հենց որ բացի դուռը, այնտեղ նորից կհայտնվեն իր նոր ծնողները։

Քորալայնը մտավ կանաչա֊վարդագույն ննջարանը, իր ետևից փակեց դուռը ու մոտեցրեց դռանը խաղալիքներով արկղը։ Իհարկե ցանկության դեպքում հեշտությամբ կարելի էր սենյակ մտնել, բայց աղմուկը կարթնացնի նրան։

Երբ նա տեղափոխում էր արկղը, քնած խաղալիքները շարժվեցին ու փնթփնթացին, բայց շուտով նորից հանգստացան։ Քորալայնը նայեց մահճակալի տակ։ Այնտեղ ոչ ոք չկար։ Նա հանվեց ու անկողին մտավ։ Քնելուց առաջ, մտածում էր, թե ի՞նչ նկատի ուներ կատուն, երբ ասում էր «Չհանձնվես»։

Քորալայնին արթնացրեց դեմքին ընկած արևի շողը։

Որոշ ժամանակ Քորալայնը չէր հասկանում թե որտեղ է, նույնիսկ չէր հիշում թե ով է ինքը։

Հետաքրքիր է, ո՞ւր են չքվում երազները, երբ արթնանում ես։

ՔորալայնըՆա հաճախ երազում էր, որ ուսումնասիրում է հյուսիսային բևեռը, Ամազոնի արևադարձային անտառները կամ Աֆրիկան, բայց հերիք էր միայն նրա ուսին դիպչել, կամ անունը տալ, միանգամից վերադառնում էր հեռավոր ճանապարհորդությունից ու վայրկյանապես հիշում՝ ով է, որտեղից և ինչ է իր անունը։

Հիմա արևը լուսավորում էր նրա դեմքը, ու նորից նա Քորալայն Ջոնսն էր, արթնացել էր կանաչա֊վարդագույն սենյակում, որտեղ առաստաղի տակ թեթև շրշյունով թռվռում էր ահռելի գույնզգույն թղթե թիթեռնիկը։

Նա վեր կացավ մահճակալից և որոշեց, որ երևի պետք է հագնել մի որևէ բան մյուս Քորալայնի հագուստներից։ Չէ՞ որ նա չէր կարող ամբողջ օրը ման գալ խալաթով ու տնային կոշիկներով։ «Բայց արդյո՞ք երբևիցե եղել է այստեղ մի ուրիշ Քորալայն։ Երևի թե ոչ, ― որոշեց նա։ ― Քորալայնը միայն մեկն է»։ Սովորական հագուստ պահարանում չկար։ Պահարանի բոլոր հագուստները ավելի շատ հարմար էին դիմակահանդեսի համար։ Այդպիսի հագուստներ նա դեմ չէր լինի ունենալ․ կախարդուհու զգեստ, տարբեր կտորների մնացորդներից կարված խրտվիլակի կոստյում, կարմիր, թարթող լամպերով այլմոլորակային զինվորի կոստյում, փայլերով ու հայելու կտորներով զարդարված նրբագեղ երեկոյան զգեստ։ Վերջապես նա գտավ գիշերվա նման մի սև թավշյա ջինս, մառախուղի նման մոխրագույն, թարթող աստղերով զարդարված սվիտեր և վառ նարնջագույն երկարաճիթ կոշիկներ։ Քորալայնը հագնվեց, խալաթի մի գրպանից հանեց վերջին խնձորը, մյուսից՝ անցքով քարը։ Քարը դրեց ջինսի գրպանը և զգաց, որ վերջապես մտքերը պարզվեցին, կարծես դուրս եկավ մառախուղի միջից։

Նա մտավ խոհանոց, բայց այնտեղ մարդ չկար։

Քորալայնը համոզված էր, որ բացի իրենից բնակարանում էլի ինչ֊որ մեկը կա։ Եվ իսկապես, աշխատասենյակում սեղանի առջև նստած էր մյուս հայրիկը, բայց ոչինչ չէր անում։ Նույնիսկ իր հայրիկի նման չէր թերթում այգեգործական ամսագրերը, երբ ուզում էր ցույց տալ, որ աշխատում է։

― Իսկ ո՞ւր է մյուս մայրիկը, ― հարցրեց նա մյուս հայրիկին։

― Դուրս է եկել, ― ասաց նա, ամրացնում է մուտքերը գիշատիչ կենդանիներից պաշտպանվելու համար։

Թվում էր, թե նրան հաճելի է, որ իր հետ ինչ֊որ մեկը խոսում է։

― Առնետների՞ց։

― Ոչ, առնետները մեր բարեկամներն են։ Նրանք մեզ չեն անհանգստացնում։ Մեզ անհանգստացնում է միայն այն վեր բարձրացրած երկար պոչով մեծ կենդանին։

Դու կատվի՞ն նկատի ունես։

― Այո, ― պատասխանեց մյուս հայրիկը։

Այժմ նա նման չէր իր հայրիկին։ Նրա դեմքը նմանվել էր հասունացող խմորի։ Ընդգծված դիմագծերն ու ծալքերը հարթվել, անհետացել էին։

― Ես չպետք է խոսեմ քեզ հետ, երբ նա ներկա չէ, ― ասաց մյուս հայրիկը։ ― Մի անհանգստացիր, նա տանից հազվադեպ է դուրս գալիս։ Մենք աշխատում ենք այնքան հյուրասեր լինել, որ մտքովդ անգամ չանցնի ետ վերադառնալ։

Նա լռեց ու ձեռքերն իջեցրեց ծնկներին։

― Այժմ ես ի՞նչ է անեմ, ― հարցրեց Քորալայնը։

Մյուս հայրիկը մատը դրեց շրթունքներին։

― Եթե չես ուզում ինձ հետ խոսել, ― ասաց Քորալայնը, ― ես գնում եմ տունը ուսումնասիրելու։

― Այստեղ ոչինչ չես գտնի։ Մայրիկդ ինքն է ստեղծել այս տունը, այստեղ ապրող մարդկանց և բակը։ Ստեղծեց ու սկսեց սպասել քեզ։

Նա մատը դրեց շրթունքներին, կարծես ինչ֊որ ավելորդ բան ասաց։

Քորալայնը դուրս եկավ աշխատասենյակից և ուղղվեց դեպի հյուրասենյակի հին դուռը, փորձեց բացել այն, բայց դուռը փակ էր, իսկ բանալին մյուս մայրիկի մոտ էր։

Շուրջը ամեն ինչ ծանոթ էր, առարկաները նույնն էին․ տարօրինակ հոտ ունեցող կահույք, նկար՝ որի վրա պատկերված էր մրգերով ափսեն (խաղողի ճութ, երկու սալոր, դեղձ ու խնձոր), առյուծի թաթերի նման ոտքեր ունեցող փոքրիկ փայտե սեղան, և կարծես սենյակից տաք օդը դուրս քաշող դատարկ բուխարիկ։

Սակայն նա մի նոր բան տեսավ։ Բուխարիկի դարակին դրված էր մի անսովոր ապակյա գունդ։

Նա կանգնեց ոտքերի թաթերի վրա ու վերցրեց այն։ Նրա մեջ երկու մարդուկ կային։ Նա թափ թվեց գունդը, և նրա ներսում փայլուն ձյուն եկավ։ Դա հետաքրքիր էր, բայց Քորալայնը նայելու ժամանակ չուներ։ Պետք է գտներ ծնողներին ու տուն տանող ճանապարհը։ Նա տեղը դրեց գունդը ու դուրս եկավ փողոց։ Անցավ թարթող լամպերով դռան կողքով, որտեղ միսս Սփինքն ու Ֆորսիբլը իրենց անվերջանալի ներկայացումն էին տալիս և այգու խորքը գնաց։

Այնտեղ, որտեղից նա եկել էր, ծառերից հետո սկսվում էր մարգագետինը ու թենիսի խաղահրապարակը։ Իսկ այստեղ միայն անտառն էր, և ինչքան շատ էիր այնտեղ խորանում, այնքան ավելի քիչ էր նմանվում իսկական անտառի։ Շուտով ծառերը նմանվեցին էսքիզների․ ծառերի մոխրա֊շագանակագույն բների վրայի կանաչ բծերը, տերևներ էին պատկերում։

Երևի մյուս մայրիկին կամ ընդհանրապես չէին հետաքրքրում ծառերը, կամ կարծում էր, որ ոչ ոք այստեղ չի հասնի։

Նա շարունակեց իր որոնումները, մինչև ճանապարհը փակեց մառախուղը։ Այդ մառախուղը իսկական մառախուղի նման խոնավ չէր։ Նա ոչ տաք էր, ոչ սառը, դա ոչինչ էր։

― Ես հետազոտող եմ, ― ասում էր ինքն իրեն Քորալայնը։ Ես պետք է պարզեմ, թե ինչպես կարելի է այստեղից փախչել։ Ես պետք է շարունակեմ ճանապարհս։

Շրջապատող աշխարհը նման էր մաքուր սպիտակ թղթի, կամ ահռելի դատարկ սպիտակ սենյակի։ Այդ աշխարհին հնարավոր չէր ձեռք տալ, այդ աշխարհը ոչ հոտ ուներ, ոչ համ, ոչ էլ գույն։

«Սա մառախուղ չէ», ― մտածում էր Քորալայնը։ Բայց ի՞նչ է՝ չգիտեր։ Նրան նույնիսկ թվաց, որ կուրացել է։ Ինքն իրեն նա տեսնում էր, բայց ոտքերի տակ ոչինչ չկար, միայն մառախլապատ, կաթնային սպիտակություն էր։

― Ի՞նչ ես անում, ― հարցրեց մի ձայն։

Քորալայնը ուշադիր նայեց ու ճանաչեց կատվին։ Նրա մազերը ցցված էին, աչքերը ահռելի էին թվում, պոչը կախ էր ընկած ոտքերի արանքում։

― Ես տան ճանապարհն եմ փնտրում, ― պատասխանեց Քորալայնը։

― Սա վատ տեղ է, ― ասաց կատուն։ ― Եթե ընդհանրապես կարելի է տեղ անվանել։ Այստեղ փնտրելն անիմաստ է։ Սա տարածության այն մասն է, որը նա ցանկացել է օգտագործել։

― Ո՞վ։

― Նա, ով իրեն մյուս մարիկ է անվանում, ― պատասխանեց կատուն։

― Բայց ո՞վ է նա իրականում, ― հարցրեց Քորալայնը։

Հանկարծ նա տեսավ մի բարձր ու մուգ, աշտարակի նման մի բան։

― Դու սխալվում էիր, ― ասաց նա կատվին։ ― Այստեղ ինչ֊որ բան կա․․․

Շինության մուգ ուրվագիծը ավելի տեսանելի էր դառնում։

― Բայց ախր սա․․․ ― անորոշ ասաց Քորալայնը։

― Դու իրավացի ես։ Սա այն տունն է, որտեղից դու քիչ առաջ դուրս ես եկել, ― հաստատեց կատուն։

― Երևի ես մոլորվել եմ մառախուղի մեջ, ― ասաց Քորալայնը։

Կատուն այնպես կորացրեց պոչը, որ այն նմանվեց հարցականի նշանի ու թեքեց գլուխը։

― Դու, հնարավոր է մոլորվել ես, բայց ես՝ ոչ։ Ուրեմն դու սխալվում ես։

― Բայց ինչպե՞ս կարելի է հեռանալ ու միաժամանակ վերադառնալ։

― Հեշտությամբ, ― ասաց կատուն։ Չէ՞ որ կարելի է երկրագնդի շուրջը պտտվել։ Մի տեղից դուրս գալ ու նույն տեղը վերադառնալ։

― Ուրեմն, սա շատ փոքրիկ աշխարհ է, ― նկատեց Քորալայանը։

― Նրան ավելին պետք չէ, ― ասաց կատուն։ ― Սարդոստայնի չափը որոշվում է միայն սարդի ճանճ բռնելու հարմարությամբ։

Քորալայնը սկսեց մրսել։

― Նա ասաց, որ մյուս մայրիկը գնացել է բոլոր մուտքերն ու ելքերը փակելու քեզանից, ― հայտնեց նա կատվին։

― Թող փորձի, ― ասաց կատուն անտարբեր։ ― Այո, թող փորձի։

Նրանք կանգնած էին տան մոտ գտնվող ծառերի տակ։ ― Այս ծառերը ավելի բնական տեսք ունեին, քան անտառի ծառերը։

― Այսպիսի տեղերում միշտ կարելի է գտնել մուտքեր ու ելքեր, որոնց մասին նա չգիտի։

― Բայց չէ՞ որ նա ինքն է ստեղծել այս տեղը, ― ասաց Քորալայնը։

― Սարքել է, ստեղծել է, ― ի՞նչ տարբերություն, ― փնթփթաց կատուն։ ― Ամեն դեպքում նա վաղուց է այստեղ։ Հսկում է։

Հանկարծ նա ցնցվեց ու կայծակնային թռիչք կատարեց։ Քորալայնը չհասցրեց աչքը թարթել, կատուն նորից նստած էր իր առջև, թաթով գետնին սեղմելով մի մեծ սև առնետ։

― Հին, բարի ժամանակներում ես այնքան էլ չէի սիրում առնետ բռնել, ― կարծես ոչինչ էլ տեղի չէր ունեցել շարունակեց նա։ Բայց այստեղ առնետները նրա լրտեսներն են, նրա աչքերն ու ականջները․․․ Այս բառերն ասելիս, կատուն բաց թողեց առնետին։

Առնետը արդեն բավական հեռու էր փախել, բայց կատուն մի թռիչքով հասավ նրան և հարվածեց թաթով, մյուսով սեղմելով նրան գետնին։

― Հիանալի հարված էր, ― գոհունակությամբ ասաց կատուն։ ― Ուզո՞ւմ ես մի անգամ էլ տեսնել։

― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը։ ― Ինչո՞ւ ես նրան տանջում։

― Հըմ, ― ասաց կատուն ու նորից բաց թողեց առնետին։

Չհավատալով իր երջանկությանը առնետը մի քանի անվստահ քայլ արեց, հետո սկսեց փախչել։

Կատուն նորից հասավ նրան, խփեց թաթով, նետեց վերև ու ատամներով բռնեց։

― Հերիք է, ― ասաց Քորալայնը։

Կատուն սեղմեց առնետին թաթերի մեջ։

― Ոմանք, ― հոգոց հանեց նա, ― կատուների սովորությունը խաղալ իրենց զոհի հետ անմարդկային են համարում, բայց հենց այդ սովորության պատճառով է, որ փոքրիկ ծիծաղելի մսի կտորներին երբեմն հաջողվում է փախչել։ Հաճա՞խ է քո ճաշը փախչում։

Նա ատամներով վերցրեց առնետին ու անհետացավ ծառերի ետևում։

Քորալայնը վերադարձավ տուն։ Այստեղ ամայի էր ու լուռ։ Նույնիսկ նրա քայլերը գորգի վրա շատ բարձր էին հնչում։ Արևի շողերում պտտվում էր փոշին։

Քորալայնը նայեց հայելու մեջ և նկատեց, որ իր տեսքը ավելի վստահ ու քաջ է, քան կա իրականում։ Բացի իրենից ու միջանցքից հայելին ոչինչ չէր արտացոլում։

Հանկարծ մի ձեռք դիպավ նրա ուսին։ Քորալայնը շրջվեց։ Մյուս մայրիկը նայում էր նրան իր սև կոճակներով։

― Թանկագին Քորալայն, ― ասաց նա։ Արի մի որևէ խաղ խաղանք։ Ի՞նչ խաղ կցանկանայիր խաղալ․ «քառակուսինե՞ր», « Երջանիկ ընտանի՞ք», թե՞ «Մոնոպոլիա։

― Դու չես արտացոլվում հայելում, ― ասաց Քորալայնը։

Մյուս մայրիկը ժպտաց․

― Հայելիներին երբեք չի կարելի վստահել, ― պատասխանեց նա։ ― Ուրեմն, ի՞նչ ենք խաղալու։

― Ես չեմ ուզում քեզ հետ խաղալ, ― ասաց Քորալայնը։ Ես ուզում եմ տուն վերադառնալ ու ապրել իմ իսկական ծնողների հետ։ Ես ուզում եմ, որ դու նրանց բաց թողնես։ Որ բոլորիս ազատես։

Մյուս մայրիկը դանդաղ ճոճեց գլուխը։

― Քո բառերը ինձ համար ավելի ցավալի են, կան օձի խայթոցը, ― պատասխանեց նա։ ― Ահա թե ինչպիսին է որդիական անշնորհակալությունը։ Բայց միևնույն է, սառցակալած սիրտը կարելի է սիրով հալեցնել։

― Ես երբեք քեզ չեմ սիրի, ― ասաց Քորալայնը։ ― Երբեք։ Դու չես կարող ինձ ստիպել։

― Արի զրուցենք դրա մասին, ― պատասխանեց մյուս մայրիկը ու գնաց նախասենյակ։ Քորալայնը հետևեց նրան։

Մյուս մայրիկը նստեց բազմոցին, վերցրեց տնտեսական պայուսակը, հանեց այնտեղից խշխշան փաթեթը և մեկնեց Քորալայնին։

― Ուզո՞ւմ ես, ― քաղաքավարի հարցրեց նա։

Քորալայնը կարծելով, որ փաթեթում շոկոլադե կոնֆետներ կամ իրիսներ են, նայեց փաթեթի մեջ։ Փաթեթը կիսով չափ լի էր մեծ, սև, փայլուն բզեզներով, որոնք աշխատում էին դուրս գալ այնտեղից։

― Ոչ, ― պատասխանեց Քորալայնը, ― չեմ ուզում։

― Ինչպես ուզում ես, ― ասաց մյուս մայրիկը։ Նա խնամքով հանեց փաթեթեից ամենամեծ բզեզին, պոկեց նրա թաթիկները, գցեց ապակյա մոխրամանի մեջ, բզեզին բերանը դրեց ու հաճույքով խրթխրթացրեց։

― Ի՜նչ համով է, ― ասաց նա ու մի բզեզ էլ դրեց բերանը։

― Դու խելագար ես, ― բացականչեց Քորալայնը, ― դու խելագար, չար կախարդ ես։

― Մի՞թե կարելի է մայրիկի հետ այդպես խոսել, ― հարցրեց մյուս մայրիկը բզեզներով լիքը բերանով։

― Դու իմ մայրիկը չես, ― ասաց Քորլայնը։

Մյուս մայրիկը ուշադրություն չդարձրեց նրա բառերի վրա։

― Դու շատ բորբոքված ես։ Այսօր երեկոյան մենք կզբաղվենք ասեղնագործությամբ, կամ կնկարենք։ Եթե քեզ լավ պահես, թույլ կտամ խաղալ առնետների հետ։ Իսկ նախքան բարի գիշեր մաղթելն ու համբուրելը, ես քեզ հեքիաթ կպատմեմ։

Նրա երկար մատները շարժվեցին, հոգնած թիթեռնիկի նման։

Քորալայնը ցնցվեց։

― Ոչ, ― ասաց նա։

Մյուս մայրիկը բացեց բերանը և հերթական բզեզը դրեց այնտեղ։ Հետո էլի մեկին, կարծես դրանք շոկոլադապատ չամիչ լինեին։ Սև կոճակե աչքերը նայում էին ուղիղ Քորալայնի շագանակագույն աչքերին։ Փայլող, մուգ մազերը թռչում ու փաթաթվում էին նրա վզին ու ուսերին այնպես, կարծես նրանց շարժում էր քամին, բայց քամի չկար։

Որոշ ժամանակ նրանք լուռ նայում էին միմյանց։ Հետո մյուս մայրիկը բացականչեց․

― Ինչպե՞ս ես քեզ պահում։

Նա խնամքով փակեց փաթեթը, որպեսզի բզեզները չփախչեն, և նորից դրեց պայուսակի մեջ։ Գոգնոցի գրպանից հանեց սև բանալին, հետո դեմքի դժգոհ արտահայտությամբ դրեց պայուսակի մեջ, ու հանեց մի փոքրիկ արծաթափալ բանալի։

Ահա այն, ― ասաց նա։ ― Ես քո լավն եմ ցանկանում։ Չէ՞ որ ես ուզում եմ, որ դու լավ դաստիարակված լինես։ Դաստիարակված մարդը պետք է կարողանա իրեն լավ պահել։

Նա հրելով տարավ Քորալայնին միջանցքի ծայրը, հայելու մոտ, դրեց բանալին անտեսանելի անցքի մեջ ու պտտեց այն։

Հայելին դռան նման բացվեց։ Դռան ետևում կատարյալ մութ էր։

― Այստեղից դուրս կգաս միայն այն ժամանակ, երբ կսովորես քեզ լավ պահել, ― ասաց մյուս մայրիկը։ ― Երբ պատրաստ լինես՝ սիրող դուստր դառնալ։

Նրա բերանից ցցվել էր մի կտոր բզեզ, սևկոճակ աչքերը ոչինչ չէին արտահայտում։ Նա հրեց աղջկան հայելու ետևի նեղ խուցը ու փակեց դուռը։ Քորալայնը մնաց մթության մեջ։

Նա ուզում էր լաց լինել, հետո միտքը փոխեց։ Միայն խորը շունչ քաշեց, և, առաջ պարզելով ձեռքերը սկսեց ուսումնասիրել տարածությունը, ուր փակված էր։ Այդ խուցը պահոցասենայկի չափ էր․ բավականին ընդարձակ էր կանգնելու կամ նստելու համար ու շատ փոքր էր, որպեսզի հնարավոր լիներ պառկել։ Պատերից մեկը ապակյա էր։ Այն շատ սառն էր։

Նա նորից ու նորից շոշափում էր այն ամենը ինչին հասնում էին ձեռքերը, բայց ոչ բռնակ, ոչ անջատիչ, ոչ էլ գաղտնի կողպեք չգտավ։

Նրա ափի վրայով վազեց մի սարդ, և նա բարձր ճչաց։ Մթության մեջ Քորալայնը մենակ էր, բոլորովին մենակ, եթե իհարկե հաշվի չառնենք սարդին։

Հանկարծ նրա ձեռքը դիպավ մի ինչ֊որ փափուկ ու սառը, այտի նմանվող բանի։ «Սս֊ս֊ս֊ս, ձայն մի հանիր, թե չէ չար վհուկը կլսի մեզ»։

Ինչ֊որ մեկի ձեռքը դիպավ նրա դեմքին։ Սառը մատները շոյում էին նրան։ Այդ հպումները նման էին թիթեռնիկի թևերի շարժումների։ Հանկարծ մի ուրիշ մտազբաղ ու ցածր ձայն ասաց․ «Անհավանական է․․․ Դու կենդանի՞ ես»։ Քարոլայնը որոշեց, որ այդ ամենը իրեն թվում է։

― Այո, ― ասաց Քարոլայնը։

― Խեղճ երեխա, ― ասաց առաջին ձայնը։

― Ո՞վ եք դուք, ― հարցրեց Քորալայնը։

― Անուններ, անուններ, անուններ, ― մոլորված ու անհույս ասած մյուս ձայնը։ Երբ շունչը դադարում է ու կանգնում է սիրտը, առաջին հերթին անհետանում են անունները։ Մեր հիշողությունը ապրում է անուններից երկար։ Մինչև հիմա էլ հիշում եմ, թե ինչպես մի օր դայակս բակ բերեց խաղալիքներ, ինչպիսի արևային առավոտ էր, ինչպես էր թեթև քամին ճոճում ծաղկաթմբի կակաչները։ Բայց ես մոռացել եմ անունս, մոռացել եմ կակաչների անունները։

― Ինչքան գիտեմ կակաչները անուններ չեն ունենում, ― ասաց Քորալայնը։ ― Չէ որ դրանք միայն ծաղիկներ են։

― Միգուցե, ― տխուր ասաց ձայնը։ ― Ինձ միշտ թվում էր, որ նրանք անուններ ունեն։ Նրանք կարմիր, դեղին, կարմրա֊նարնջագույն էին ու նման էին ձմռան երեկոյան բուխարիկի մեջ վառվող ածուխների։ Ես նրանց լավ եմ հիշում։

Ձայնը այնքան տխուր էր, որ Քորալայնը ձեռքը մեկնեց ձայնի կողմը ու ամուր սեղմեց ինչ֊որ մեկի սառը մատները։

Աղջկա աչքերը սկսեցին սովորել մթությանը։ Հիմա Քորալայնը տեսնում էր, կամ նրան թվում էր, թե տեսնում է ցերեկային լույսի տակ լուսնին նմանվող երեք թափանցիկ ու գունատ ստվերներ։ Դրանք մոտավորապես իր հասակի երեխաների ստվերներ էին։

― Շնորհակալություն, ― ասաց ձայնը։

― Դու տղա՞ ես, թե աղջիկ, ― հարցրեց Քորալայնը։

Ձայնը լռում էր, հետո կասկածանքով ասաց․

― Երբ փոքր էի շրջազգեստներ էի հագնում, իսկ մազերս գանգուր էին ու երկար։ Բայց երբ հարցրիր, ինձ թվում հիշեցի, որ մի օր շրջազգեստները փոխարինեցին բրիջերով ու կտրեցին մազերս։

― Մենք էլ ոչինչ չենք հիշում, ― ասաց առաջին ձայնը։

― Երևի ես տղա էի, ― շարունակեց այն ստվերը, որի ձեռքը բռնել էր Քորալայնը։ ― Վստահ եմ, որ տղա էի։

― Ի՞նչ պատահեց ձեզ հետ, ― հարցրեց Քորալայնը։ ― Ինչպե՞ս այստեղ հայտնվեցիք։

― Նա թողեց մեզ այստեղ, ― պատասխանեց ձայներից մեկը։ ― Նա խլեց մեզանից մեր սրտերն ու հոգիները, մեր կյանքը։ Փակեց մեզ այս սենյակում ու մոռացավ մեր մասին։

― Ի՜նչ մեղք եք, ― ասաց Քորալայնը, ― վաղո՞ւց եք այստեղ։

― Շա՜տ, շատ վաղուց, ― ասաց ձայնը։

― Այնքան վաղուց, որ հնարավոր չէ որոշել, ― ավելացրեց մյուս ձայնը։

Ես մտա այն սենյակը որտեղ սեղանն էր, ― ասաց այն ձայնը որը իրեն տղա էր համարում, ― և հայտնվեցի հյուրասենյակում։ Նա ինձ սպասում էր այնտեղ։ Հետո ասաց, որ իմ մյուս մայրիկն է, իսկ հարազատ մայրիկիս ես էլ երբեք չտեսա։

― Փախի՛ր այստեղից, ― ասաց այն ձայնը, որին Քորալայնը աղջիկ էր համարում։ ― Փախիր, քանի դեռ շնչել ես կարողանում, երակներումդ արյուն է հոսում ու սիրտդ դեռ կենդանի է։ Փախիր, քանի դեռ ողջամիտ ես ու հոգի ունես։

― Ես չեմ գնա այստեղից, ― ասաց Քորլայնը։ Նա առևանգել է իմ ծնողներին։ Ես եկել եմ նրանց փրկելու։

― Բայց նա այնքան կպահի քեզ այստեղ, մինչև օրերը փոշիանան, տերևները թափվեն ու տարիները անցնեն ժամանակի արագությամբ։

― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը։ ― Չի ստացվի։

Հայելու ետևի խցիկում լռություն տիրեց։

― Եթե տեղի ունենա անհնարինը, ― մթության միջից ասաց ձայնը, ― և քեզ հաջողվի փրկել հայրիկիդ ու մայրիկիդ, դու կարող ես նրանից ետ վերցնել նաև մեր հոգիները։

― Նա հոգինե՞րն էլ է առևանգել։ ― Քորալայնը ցնցված էր։

― Այո։ Եվ պահել է։

― Հենց այդ պատճառով էլ նույնիսկ մահից հետո մենք չկարողացանք այստեղի դուրս գալ։ Նա պահում է մեզ այստեղ։ Մենք նրա սնունդն էինք, մինչև օձի կաշվի կամ սարդի կմախքի նման՝ ոչինչ դարձանք։ Գտիր մեր հոգիները, աղջիկ։

― Իսկ ի՞նչ կլինի ձեզ հետ, եթե գտնեմ ձեր հոգիները, և ի՞նչ կանի նա ինձ հետ, ― հարցրեց Քորալայնը։

Ձայները լռում էին։ Նրանց ուրվագծերը թույլ թարթում էին, նրանք նմանվում էին այն այն պատկերին, որը տեսնում ենք ուժեղ արևին նայելուց հետո։

― Դա այնքան էլ ցավոտ չէ, ― շշնջաց ձայներից մեկը։

― Նա կվերցնի այն ամենը ինչ թանկ է քեզ համար, ուրախությունդ ու կյանքդ, միայնակ կթողնի խիտ մառախուղի մեջ։ Մի օր դու կարթնանաս ու կզգաս, որ քո սիրտն ու հոգին այլևս քոնը չեն։ Կմնա միայն դատարկ պատյանդ, թեթև մի ամպիկ, լուսաբացից առաջ տեսած երազ, անորոշ մի հուշ։

― Դու կդառնաս ոչինչ, ― շշնջաց երրորդ ձայնը, ― ոչինչ, ոչինչ, ոչինչ․․․

― Դու պետք է փախչես, ― համարյա անլսելի կրկնեց առաջին ձայնը։

― Չեմ կարծում, ― պատասխանեց Քորալայնը։ Մի անգամ ես արդեն փախել եմ, բայց նորից վերադարձել եմ։ Նա առևանգել է ծնողներիս։ Դուք գիտե՞ք, ինչպես դուրս գալ այստեղից։

Եթե իմանայինք, իհարկե կասեինք։

― Նա ինձ այստեղ հավերժ չի պահի, ― ասաց Քորալայնը։ ― Կախարդը ինձ այս ծուղակն է գցել, ինձ հետ խաղալու համար։ «Նա սիրում է, երբ նրան մարտահրավեր են նետում», ― կարծես այսպես ասաց կատուն։ Այստեղ մթության մեջ նստելով, ես ոչ մի մարտահրավեր չեմ կարող նետել նրան։

Քորալայնը շուռումուռ էր գալիս, աշխատելով հնարավորինս հարմար տեղավորվել հայելու ետևի փոքրիկ խցում։ Սովից նրա փորը կծկվում էր։ Քորալայնը կերավ վերջին խնձորը, փոքրիկ կտորներ կծելով, աշխատելով երկարաձգել հաճույքը։ Խնձորը կերավ, բայց սոված մնաց։

Հանկարծ նրա գլխում մի միտք ծագեց ու նա շշնջաց․

Երբ ինձ բաց թողնելու համար նա բացի դուռը, դուք կարո՞ղ եք իմ ետևից դուրս գալ։

― Հաճույքով դուրս կգայինք, ― հազիվ լսելի ասացին ձայները։ ― Բայց մեր սրտերը նրա մոտ են և մենք պատկանում ենք մթությանն ու դատարկությանը։ Ցերեկային լույսը կայրի մեզ։

Քորալայնը տնքաց։

Նա փակեց աչքերը և մթությունը ավելի խտացավ։ Գլխի տակ դնելով ծալված սվիտերը նա փորձեց քնել։ Քնի մեջ նա զգաց, որ ինչ֊որ մեկը համբուրեց նրան ու շշնջաց․ «նայիր քարի անցքի մեջ»։