հեղինակ՝ Ւիլյամ Շեքսպիր |
Տենչում ենք բերք չքնաղ էակներից,
Որ չըմեռնի կյանքի վարդ-գեղությունը,
Իսկ երբ թոշնի հասունը նրանցից
Ժառանգն իր նուրբ պահի հիշողությունը․
Բայց դու լույս աչքերիդ սիրահարված,
Վառքով քո էության սնում ես հուրդ,
Այնտեղ, ուր լիություն է՝ սով սփռած․
Քո քաղցր անձի բիրտ թշնամին հենց դու ես։
Դու, որ այսօր պերճանքն ես աշխարհի
Եւ գույնզգույն գարնան ավետաբերը,
Թաղում ես քեզ քո բողբոջում բերրի
Եւ, գիրգ ժլատ, մսխում ես շնորհքներդ։
Խղճա աշխարհը․ կամ անկուշտ եղի,
Եւ կեր շիրմիդ հետ բերքը աշխարհի։