հեղինակ՝ Ուիլյամ Շեքսպիր |
Օհ, մի՛ ասա, թե կեղծ եմ ես սրտով,
Հեռու էի, բայց հուրս էր քեզ մնում։
Կարո՞ղ եմ հեռանալ ես անվրդով,
Երբ իմ հոգին, պահվում է քո կրծքում՝
Տանն իմ սիրուս․ եւ թե ես հեռացել եմ
Իր հետ կրկին վերադարձել եմ միշտ,
Ճիշտ այն ժամին, որ պահը չկորցնեմ այդ
Մեղքերը քավելու իմ ամբարիշտ։
Մի՛ հավատա, իբրեւ թե ինձ տիրել են
Թուլություններ՝ արյուն թունավորող․
Որ անհեթեթորեն ես քեզ թողել եմ․
Ոչ մի գնով լքել քեզ չեմ կարող․
Քանզի չկա ոչինչ այս տիեզերքում,
Լոկ դու իմ վարդ․ լոկ դու ես իմ կյանքում։