Բացել գլխավոր ցանկը

Changes

Սաադիի վերջին գարունը

1 byte removed, 09:04, 18 Մայիսի 2013
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նստեց ծաղկած հասմիկի տակ, Սպահանի գորգի վրա, և բռնեց դողդոջ մատներով վարդենու նոր բացված կարմիր-կանաչ կոկոնը և մրմնջաց յուրովի.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Ինչպես մատաղ աղջիկը ժպտում է գգվող սիրականին, այնպես էլ վարդը իր շրթներն է բանում առավոտյան հովիկին»:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Թեև շատ էր ծերացել Սաադին, սակայն նրա հոգին այրերով և ականջով երազի՝ տեսնում էր ու լսում աշխարհի չքնաղ իրերն ու ձևերը, երգերն ու լռությունը անհայտ ոլորտների, որովհետև տակավին զրույց էր աճում նրա հետ բանաստեղծության կախարդ ոգին — Զմրուխտ թռչունրթռչունը, որ իր հավերժական բույնն էր կերտել Կաֆ լեռան գագաթին, աստղերի մեջ...<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Երգում էին բլբուլները՝ գորշ զգեստ հագած և լուսեղեն աչուկներով երգում էին իրենց դյութական սիրո կրակով կրակված,— ու երգում էին Սաադիի սրտի մեջ:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Քնքուշ հովը վարդերի ականջներին կուսական շնչով բարևագրեր էր շշնջում, որ բերել էր հեռավոր սիրահար վարդերից,– և կարդում էր Սաադիի հոգին սիրո բարևագրերը...<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Ավա՜ղ, անցավ հարյուր տարիս մի գիշերվա երազի պես, թռավ թեթև մի վայրկյանի մեջ, որովհետև դուք միշտ ուղեկցում էիք ինձ, ո՛վ հեքիաթ, բլբուլներ ու վարդեր, և դո՛ւք, վարդերի քույր շնորհագե՛ղ աղջիկներ...<br><br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Երկնքի երփնավառ պարտեղների պարտեզների միջից դուրս բխեց արեգակը, և հուրհրացին ամեն թերթ ու փերթ, ամեն բար ու գուղձ, որովհետև գիշերը ադամանդի փոշի էր շաղ տրվել բոլոր նրանց վրա։<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Սաադին նայեց շուրջը խորունկ ու հետաքրքիր հայացքով. նայեց երկնքի կապույտ վրանին՝ արշալույսի մեջ թաթախուն, ոսկու մեջ ճախրող թռչուններով։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նայեց այնպես զարմացած և սքանչացած.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;- Այո՛, հրաշք է աշխարհք, հեքիաթ է, գեղեցիկ և անհուն զարմանալի։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Կախարդված է աշխարհը, և բոլոր իրերը հմայված են մի անտեսանելի վհուկի դյութական գավազանով, և հեքիաթացած է ամեն բան։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Աշխարհը գլխիվայր հոսում է, քայքայվում է ու ձևալուծվում, և ի՞նչն է, որ նորից կերտում է ու կաղապարում այս հոյակապ աշխարհը, և մեր հոգու շուրջը փռում այս հրաշքն ու հեքիաթը։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ո՞վ ստիպեց եղնիկին, որ պապակ սրտով մագլցի սեպ Ժայռերը՝ ժայռերը՝ եղջյուրները քարերին փշրելով տարփալից մռնչյունով թավուտները թինդ հանե։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ո՞վ ստիպեց, որ վարդը ճեղքե իր զմրուխտյա զրահը և բուրե հեշտագին:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ո՞վ ստիպեց մարդուն, որ անհայտից բխե ձև ու հոգի առած՝ մտածելու և տառապելու համար. զգալու հուրը մեզ այրող ըղձանքի և չփափագի երբե՛ք մեռնելու։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նազիաթ՝ վարդերի փունջը գրկին, մոտեցավ բանաստեղծին և վարդաբույր ձայնով ողջունեց:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Տխուր էր Սաադին։ Հառաչանքը թրթռում էր նրա գունատ շրթներին։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Ինչո՞ւ ես տխուր, դո՛ւ, ամենաերջանիկր ամենաերջանիկը մահկանացուներիս մեջ։ Ինչո՞ւ ես տխուր։<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Սաադին լուռ էր:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Ես սիրում եմ քո տխրությունը, ո՛վ Սաադի, իմաստուն է քո թախիծը, և դու ասել ես բո աստվածային լեզվով, թե մարգարիտը վերքից է, որ կծնի, և խունկը այրվելով է, որ իր անուշ հոգին կբուրե:<br>