Բայց դուռը բացվեց, և Քորալայնը մտավ ներս։
==XI==
Քորալայնը մտավ իր, կամ ավելի ճիշտ, ոչ իր բնակարանը։ Նա ուրախ էր, որ տունը նման չէր մատիտով նկարված գծագրի։ Տունը ծավալուն էր, առարկաները ստվերներ էին գցում, իսկ ստվերում կանգնած ինչ֊որ մեկը Քորալայնին էր սպասում։
― Վերջապես վերադարձար, ― ասաց մյուս մայրիկը։ Նրա ձայնը այնքան էլ ջերմ չէր։ ― Հետդ էլ բերել ես այս գիշատիչին։
― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը։ ― Ես բերել եմ ընկերոջս։
Կատուն լարվեց, կարծես պատրաստվում էր փախչել։ Քորալայնը ուզում էր նրան ամուր սեղմել իրեն, բայց գիտեր, որ կատուները դա չեն սիրում։ Իսկ վախեցած կատուն կարող է ճանկռոտել, եթե նա նույնիսկ ձեր ընկերն է։
― Դու գիտես, թե որքան եմ ես քեզ իրում, ― քնքուշ ձայնով ասաց մյուս մայրիկը։
― Միայն թե շատ տարօրինակ ես այդ սերը արտահայտում, ― պատասխանեց Քորալայնը և դանդաղ գնաց միջանցքով դեպի հյուրասենյակը, աշխատելով չմտածել իրեն հետևող սև կոճակ֊աչքերի մասին։
Հյուրասենյակում ամեն ինչ իր տեղում էր․ տատիկի կահույքը, մրգերով նկարը (միայն մրգերը ինչ֊որ մեկը կերել էր, իսկ ափսեի մեջ էին խնձորի մնացորդը, մի քանի դեղձի կամ սալորի կորիզ ու մի ճյուղիկ, որը նախկինում խաղող էր եղել)։ Առյուծի թաթերով փոքրիկ սեղանը կարծես ճանկռել էր գորգը ու նրա վրա ծալքեր առաջացրել։ Անկյունի դուռը, որի ետևում մյուս աշխարհում աղյուսե պատ էր, նույնպես իր տեղում էր։ Քորալայնը ստիպում էր իրեն չնայել նրան։ Պատուհանի ետևում շարժվում էր մառախուղը։
Քորալայնը գիտեր, որ մոտենում է այն կարևոր պահը, երբ ամեն ինչ կորոշվի։
Մյուս մայրիկը գալիս էր նրա ետևից։ Նա կանգ առավ սենյակի կենտրոնում Քորալայնի ու բախարիկի միջև ու նայում էր աղջկան իր սև կոճակներով։ «Հետաքրքիրն այն է, որ մյուս մայրիկը ամենևին նման չէ իր մայրիկին», ― մտածում էր Քորալայնը։ ― Ինչպե՞ս նմանեցրի նրանց։ Մյուս մայրիկը շատ գունատ էր, ահռելի հասակ ուներ, նրա գլուխը համարյա հասնում էր առաստաղին։ Նրա մազերը շարժվում ու օղակներ էին դառնում, իսկ ատամները դանակի նման սուր էին։
― Դե ասա, ― կտրուկ հարցրեց մյուս մայրիկը, ― որտե՞ղ են նրանք։
Քորալայնը հենվեց բազկաթոռին, ձախ ձեռքով վերցրեց կատվին, աջով մտավ գրպանը ու հանեց երեք ապակյա գնդիկները։ Բաց֊մոխրագույն գնդիկները կուչ էին եկել նրա ափի մեջ։ Մյուս մայրիկը մեկնեց իր սպիտակ մատները, բայց Քորալայնը նորից նրանց դրեց գրպանը։ Պարզ էր, որ մյուս մայրիկը չէր ուզում իրեն բաց թողնել ու կատարել իր խոստումը։ Նա ուղղակի զվարճանում էր։
― Թող առայժմ ինձ մոտ մնան, ― ասաց Քորալայնը, ― չէ՞ որ մենք դեռ չենք ավարտել խաղը։
Մյուս մայրիկը շատ զայրացած էր, բայց շարունակում էր ժպտալ։
― Իհարկե ոչ, ― ասաց նա։ ― Դու դեռ պետք է գտնես ծնողներիդ։
― Այո, ― հաստատեց Քորալայնը։
«Ես չպետք է նայեմ բուխարիկի դարակին, ― մտածում էր նա։ ― Ես նույնիսկ իրավունք չունեմ նրա մասին մտածելու»։
― Դե, որտե՞ղ են նրանք ― ասաց մյուս մայրիկը։ Թե՞ ուզում ես նորից փնտրել նկուղում։ Ես այնտեղ թաքցրած հետաքրքիր բաներ ունեմ։
― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը։ ― Ես գիտեմ որտեղ են նրանք։
Նա ավելի հարմար բռնեց կատվին, պոկեց նրա եղունգներ հագուստից։
― Եվ որտե՞ղ են։
― Ես ամեն տեղ փնտրեցի ու համոզված եմ, որ նրանք տանը չեն։
Մյուս մայրիկը կանգնած էր ամուր սեղմած շրթունքներով։ Նա նմանվել էր մոմե արձանի։ Նույնիսկ մազերը չէին շարժվում։
― Բայց ես գիտեմ, թե որտեղ են նրանք, ― ասաց Քորալայնը ամուր գրկելով կատվին։ Դու պահում ես նրանց դռան ետևի անցումի մեջ, ճի՞շտ է։
Մյուս մայրիկը շարունակում էր արձանի նման անշարժ կանգնած մնալ, միայն շրթունքներն էին քմծիծաղ տալիս։
― Իսկապե՞ս այնտեղ են։
― Իսկ ինչո՞ւ չես բացում դուռը, ― ասաց Քորալայնը։ ― Ուրեմն՝ այնտեղ են։
Նա գիտեր, որ դուռը դեպի տուն տանող միակ ճանապարհն է։ Բայց կցանկանա՞ արդյոք մյուս մայրիկը ոչ միայն ուրախանալ իր հաղթանակով, այլ նաև ցույց տալ, որ հաղթել է։
Մյուս մայրիկը ձեռքը դանդաղ տարավ գոգնոցի գրպանը և հանեց սև երկաթյա բանալին։ Կատուն հոգնել էր և անհանգիստ շարժվում էր։ «Մի քիչ էլ համբերիր, ― մտովին ներշնչում էր նրան Քորալայնը, չիմանալով հասկանում է նա, թե ոչ։ ― Շուտով մենք տուն կվերադառնանք։ Ես կկատարեմ խոստումս։ Նա զգաց, որ կատուն հանգստանում է։
Մյուս մայրիկը մոտեցավ դռանը, դրեց բանալին անցքի մեջ և պտտեց այն։
Քորալայնը լսեց բացվող կողպեքի խուլ ձայնը։ Փոքրիկ քայլերով նա շարժվեց բուխարիկի մոտ։
Մյուս մայրիկը քաշեց բռնակը ու բացեց դուռը։ Դռան ետևում միայն դատարկ միջանցքն էր։
― Խնդրեմ, ― ասաց նա ցույց տալով միջանցքը։ Նրա դեմքը այնպիսի գոհունակություն էր արտահայտում, որ շատ տհաճ էր։ ― Դու սխալվեցիր։ Դու չգիտես, թե որտեղ են ծնողներդ։ Կարծում եմ համոզվեցիր, որ նրանք այստեղ չեն։ ― Նա շրջվեց ու նայեց Քորալայնին։ ― Հիմա դու ընդմիշտ կմնաս այստեղ։
― Ոչ, ― ասաց Քորալայնը, ― չեմ մնա։
Նա ամբողջ ուժով նետեց կատվին մյուս մայրիկի վրա։ Կատուն հաղթական ճիչ արձակեց և խրեց ատամները մյուս մայրիկի այտի մեջ։ Վեր բարձրացած մազերով նա թվում էր նախկինի նման մեծ։
Առանց ժամանակ կորցնելու Քորալայնը նետվեց դեպի բուխարիկի դարակը, վերցրեց ու արագ գրպանը դրեց կախարդական գունդը։
Մյուս մայրիկը փորձում էր ազատվել կատվից։ Այտին առաջացած վերքից արյուն էր հոսում, բայց ոչ թե կարմիր, այլ սև։ Քորալայնը վազեց դռան մոտ ու վերցրեց բանալին։
― Բաց թող նրան, ― ասաց նա կատվին։
Կատուն ֆշշաց և իր սուր եղունգները մի անգամ էլ քսեց մյուս մայրիկի դեմքին, մի քանի սև գիծ թողնելով նրա քթի վրա, ու թռավ ներքև։
― Շտապիր, ― ասաց Քորալայնը։
Կատուն մոտեցավ նրան ու նրանք միասին մտան մութ միջանցքի մեջ։
Այնտեղ զով էր, ինչպես շոգ օրերին նկուղում։ Կատուն մի վայրկյան հապաղեց, բայց տեսնելով, որ մյուս մայրիկը մոտենում է, սեղմվեց Քորալայնի ոտքերին։
Քորալայնը հրեց դուռը։ Դուռը չէր փակվում, կարծես խանգարում էր ներսից փչող ուժեղ քամին, կամ ինչ֊որ մեկը պահում էր այն մյուս կողմից։
«Դե փակվիր, ― ասում էր աղջիկը։ ― Խնդրում եմ»։
Նա նորից հրեց դուռը, բայց ուժը չպատեց, դուռը չէր փակվում։ Հանկարծ նա հիշեց, որ միջանցքում իր կողքին ուրիշ մարդիկ էլ կան։ Նա նույնիսկ ժամանակ չուներ գլուխը թեքելու, բայց գիտեր, որ նրանք այնտեղ են։
― Օգնեք ինձ, ― ասաց նա։ ― Բոլորդ միասին օգնեք։
Նրանք ուրվականներ էին, բայց դրեցին ձեռքերը Քորալայնի ձեռքերին և նա իրեն շատ ավելի ուժեղ զգաց։
― Մի հանձնվեք, միսս։ Դիմացեք, ― շշնջում էր ինչ֊որ ձայն։
― Ավելի ուժեղ հրի, ― շշնջում էր մեկ ուրիշը։
Վերջապես նա լսեց ոչ թե մայրիկի ձայնին նման, այլ իսկական մայրիկի հիասքանչ, ուժ տվող ձայնը, որը ասաց․
― Ապրես Քորալայն։ ― Դա բավական էր։
Դուռը սկսեց տեղի տալ։
― Ոչ, ― լսվում էր դռան ետևից։
Այդ ձայնը շատ քիչ էր հիշեցնում մարդկային ձայնը։
Վերջապես հասավ ամենակարևոր պահը։ Դուռը մի պահ լռվեց, կարծես նրա տակ ինչ֊որ բան էր ընկել, բայց հետո աղմուկով փակվեց։
Ինչ֊որ մեկը թռավ Քորալայնի գլխից ու անաղմուկ վայրէջք կատարեց հատակին։
― Ինչքան հնարավոր է արագ գնանք այստեղից, ― ասաց կատուն։ ― Ինձ այստեղ դուր չի գալիս։
Քորալայնը շրջվեց ու արագ վազեց միջանցքով ձեռքը սահեցնելով պատին, որպեսզի ինչ֊որ մեկին չդիպչի կամ չկորչի մթության մեջ։
Նա այնքան երկար էր վազում թեք միջանցքով, որ թվում էր այն վերջ չունի։ Պատը տաք էր ու փափուկ։ Նա պատված էր նուրբ մորթիով ու այնպես էր շարժվում, կարծես շնչում էր։ Աղջիկը ետ քաշեց ձեռքը։
Հանկարծ ուժեղ քամի փչեց։
Քորալայնը վախեցավ, ձեռքը դրեց պատին ու դիպավ ինչ֊որ թաց ու տաք բանի, կարծես ձեռքը ինչ֊որ մեկի երախն էր դրել։ Նա նորից ետ քաշեց ձեռքը։
Կամաց֊կամաց նրա աչքերը սովորեցին մթին։ Առջևում երևում էին կիսաթափանցիկ, լույս արձակող ուրվագծերը․ երեք մանկական ու երկու մեծահասակի։ Իր կողքին լսում էր կատվի թեթև քայլերը։ Մի ինչ֊որ բան սլացավ ոտքերի տակով։ Քորալայնը քիչ էր մնում ընկնի, բայց ոտքի վրա մնաց ու շարունակեց վազել։
Նա գիտեր, որ եթե ընկնի, հնարավոր է էլ չկարողանա կանգնել։ Երևի այս միջանցքը շատ ավելի վաղուց գոյություն ուներ, քան մյուս մայրիկը։ Այս երկար, դանդաղաշարժ միջանցքը, գիտեր, որ Քորալայնը իր մեջ է․․․
Առջևում լույս երևաց, և Քորալայնը շնչակտուր նետվեց դեպի այդ լույսը։
― Մենք համարյա հասանք, ― ասաց նա ուրախ, բայց լույսի ներքո ուրվականները անհետացել էին ու նա մնացել էր մենակ։
Նա ժամանակ չուներ մտածելու, թե ուր կորան նրանք։ Ուժասպառ նա դուրս եկավ մութ միջանցքից և թեթևացած, ամբողջ ուժով իր ետևից փակեց դուռը, կողպեց այն ու դրեց բանալին գրպանը։
Կատուն պառկել էր անկյունում լայն բացած աչքերով ու վարդագույն լեզվի ծայրը հանած։ Քորալայնը մոտեցավ նրան ու նստեց նրա մոտ։
― Ներիր ինձ, ― ասաց նա, ― որ քեզ գցեցի նրա վրա։ Դա միակ միջոցն էր նրա ուշադրությունը շեղելու, որպեսզի կարողանանք փախչել։ Չէ՞ որ նա չպահեց տրված խոստումը։
Կատուն նայեց նրան, գլուխը դրեց նրա ձեռքին, սկսեց լպստել նրա մատները ու մլավել։
― Մենք ընկերներ ենք, չէ՞, ― հարցրեց Քորալայնը։
Նա նստեց տատիկի բազկաթոռին, կատուն թռավ նրա ծնկներին ու հարմարավետ տեղավորվեց։
Պատուհանից ներս էր ընկել ոսկեգույն արևը։ Սպիտակ մառախուղը անհետացել էր։ Երկինքը պայծառ ու երկնագույն էր։ Քորալայնը տեսնում էր ծառերը, մինչև հորիզոն ձգվող կանաչ բլրակները։ Նա հիանում էր ծառերի տերևներով, լույսի ու ստվերի խաղով իր պատուհանի առջևի հաճարենու ճյուղերի մեջ։ Արևի լույսով լուսավորված կատվի մորթին փայլում էր, իսկ սպիտակ բեղերը թվում էին ոսկեգույն։
Այդ ամենը երբեք այդքան հետաքրքիր չէր եղել Քորալայնի համար։ Եվ ցնցված աշխարհի գեղեցկությամբ, նա ինքն էլ չնկատեց, թե ինչպես հանգիստ քնեց։