Եվ զմայլված աշխարհի գեղեցկությամբ, նա ինքն էլ չնկատեց, թե ինչպես հանգիստ քնեց։
==XII==
Մայրիկը քնքշորեն դիպավ նրա ուսին։ ― Քորալայն, թանկագինս, ― ասաց նա, ― ինչո՞ւ ես այստեղ քնել։ Ինչո՞ւ հենց այս սենյակում։ Մենք քեզ փնտրում էինք ողջ բնակարանում։
Քորալայնը տրորեց աչքերը։
― Ներիր, ― ասաց նա, ― Երևի քունս տարել էր։
― Հասկանալի է, ― ասաց մայրիկը։ ― Իսկ որտեղի՞ց այստեղ հայտնվեց կատուն։ Նա դռան մոտ էր և երբ ներս մտա, նետի պես դուրս թռավ փողոց։
― Երևի ինչ֊որ գործ ուներ, ― ենթադրեց Քորալայնը։
Նա այնքան ամուր գրկեց մայրիկին, որ ձեռքերը ցավեցին։ Մայրիկն էլ նրան գրկեց։
― Ընթրիքը պատրաստ կլինի տասնհինգ րոպեից, ― ասաց մայրիկը։ ― Չմոռանաս լվացվել։ Այդ ի՞նչ է պատահել ծնկիտ։
― Ընկել եմ, ― պատասխանեց Քորալայնը։
Նա գնաց լոգարան, լվացվեց, մաքրեց ծնկի վերքը և բոլոր քերծված ու կապտած տեղերին հակասեպտիկ քսուկ քսեց։
Հետո գնաց ննջարան՝ իր իսկական ննջարան։
Հանեց գրպանից ապակյա գնդիկները, անցքով քարը, սև բանալին ու կախարդական գունդը։
Նա թափ տվեց գունդը և փաթիլները պարուրեցին դատարկ աշխարհը, ձյունը ծածկեց այն այն տեղը, որտեղ նախկինում կանգնած էին փոքրիկ մարդուկները։
Խաղալիքների արկղից Քորալայնը պարանի մի կտոր հանեց, և անցկացրեց բանալու մեջ։ Հետո կապեց պարանի ծայրերը ու կախեց վզին։
― Այ այսպես, ― ասաց նա, ու պահեց բանալին վերնաշապիկի տակ, իսկ անցքով քարը գրպանը դրեց։
Միջանցքով անցնելիս Քորալայնը մտավ հայրիկի աշխատասենյակ։ Հայրիկը նստած էր մեջքով դեպի դուռը, բայց Քորալայնը գիտեր, որ երբ նա շրջվի, կտեսնի իսկական հայրիկի մոխրագույն աչքերը։ Քորալայնը մոտեցավ ու համբուրեց նրան։
― Ողջույն, ― ասաց հայրիկը, ժպտալով շրջվեց ու հարցրեց․ ― Այդ ինչո՞ւ հանկարծ։
― Հենց այնպես, ― պատասխանեց Քորալայնը։ ― Երբեմն ես քեզ կարոտում եմ։ Ահա և բոլորը։
― Հիանալի է, ― ասաց հայրիկը։
Նա անջատեց համակարգիչը, վեր կացավ ու վերցրեց Քորալայնին ձեռքերի վրա, ինչը չէր արել այն օրից, երբ նկատել էր, որ Քորալայնը մեծացել է ու էլ հարկ չկա նրան գրկել։
Նրանք գնացին խոհանոց։ Ընթրիքին՝ պիցցա էր։ Եվ չնայած նրան, որ այն պատրաստել էր հայրիկը (սովորաբար նրա մոտ պիցցան ստացվում էր կամ շատ հաստ, կամ հում, կամ բարակ ու վառված), չնայած որ նա դրել էր նրա մեջ կանաչ բիբարի կտորներ, մսի փոքրիկ գնդիկներ և չգիտես ինչու արքայախնձոր, Քորալայնը կերավ ահռելի կտորը, որը դրել էին նրա ափսեի մեջ։ Ավելի ճիշտ, կերավ ամեն ինչ, բացի արքայախնձորից։
Որոշ ժամանակ անց Քորալայնը գնաց քնելու։ Նա բանալին վզին թողեց, իսկ ապակյա գնդիկները դրեց բարձի տակ։ Այդ գիշեր նա այսպիսի երազ տեսավ։
Նա նստած էր մեծ կաղնու տակ։ Արևը շողում էր, հորիզոնում երևում էին սպիտակ ամպեր, բայց երկինքը երկնագույն էր։
Սպիտակ սփռոցի վրա դրված էին սկուտեղներ ամենատարբեր ուտելիքներով․ աղցաններ, սենդվիչներ, մրգեր, լիմոնադով ու շոկոլադե կոկտեյլով սափորներ։ Սփռոցի շուրջը նստած էին ևս երեք երեխա։ Նրանց հագին հնամենի հագուստներ էին
Ամենափոքրը՝ նստած էր նրա ձախ կողմում։ Դա կարմիր թավշյա տաբատով ու սպիտակ վերնաշապիկով մի տղա էր։ Նրա ափսեում խաշած կարտոֆիլ էր ու մի ամբողջ ձուկ։
Ավելի լավ զբոսանք, դեռ ոչ ոք չէր կազմակերպել, ― ասում էր նա։
Իսկապես, ― ասում էր Քորալայնը։ Ո՞վ է այն կազմակերպել։
― Իմ կարծիքով, դուք, միսս, ― ասաց նրա դիմաց նստած բարձրահասակ աղջիկը։ Նա հագել էր շագանակագույն, շոր և շագանակագույն գլխարկ։ ― Մենք շնորհակալություն ենք հայտնում ձեզ, այն ամենի համար, որ դուք մեզ համար արեցիք։
Աղջիկը հաց ու ազնվամորու մուրաբա էր ուտում։ Նրա շրթունքներն ու ձեռքերը մուրաբյոտ էին։
Սա ամենալավ ուտելիքն է, որը ես կերել եմ հարյուր տարում, ― ասաց Քորալայնի աջ կողմում նստած աղջիկը։
Նա շատ գունատ էր, նրա զգեստը թեթև շղարշից էր, խարտյաշ մազերում փայլում էր արծաթափայլ շրջանակը։ Քորալայնը կարող էր երդվել, որ աղջկա մեջքին թիթեռնիկի թևեր կային։ Նրա ափսեն լցված էր գեղեցիկ ծաղիկներով։ Աղջիկը անվարժ ժպտում էր Քորալայնին։ Նա վաղուց չէր ժպտացել ու համարյա մոռացել էր, թե ինչպես են ժպտում։
Քորալայնին շատ դուր եկավ այդ աղջիկը։
Հետո երազում նա տեսավ, որ ուտելուց հետո նրանք սկսեցին վազվզել ու խաղալ փայլուն գնդակով։ Քորալայնը հասկանում էր, որ դա երազ է, որովհետև երեխաներից ոչ ոք չհոգնեց ու շնչակտուր չեղավ։ Նա նույնիսկ չէր քրտնել, չնայած նրանք խաղում էին բռնոցի ու պաղկվոցի։
Երեք երեխաներից երկուսը վազում էին գետնի վրա, իսկ գունատ աղջիկը ճախրում էր նրանց գլխավերևում, սուզվելով ներքև գնդակի ետևից ու նետելով այն դեպի երկինք։
Հետո նրանք նորից նստեցին սեղանի մոտ։ Սեղանը հավաքել էին, ու դրել պաղպաղակով երեք փոքրիկ ափսե և մի ափսե՝ կեռասի ծաղիկներ։
Երեխաները հաճույքով կերան։
― Եթե սա իսկապես իմ կազմակերպված խնջույքն է, շնորհակալություն, որ եկաք։
― Քեզ էլ շնորհակալություն, Քորալայն Ջոնս, ― ասաց թևերով աղջիկը, մի կտոր կծելով ծաղիկից։ ― Ի՞նչպես կարող ենք շնորհակալ լինել ձեզ։
― Ինչպե՞ս, ― ասաց կարմիր թավշյա տաբատով տղան։ Նա բռնեց Քորալայնի ձեռքը։ Այժմ նրա ձեռքը տաք էր։
― Դուք այնքան շատ բան արեցիք մեզ համար, միսս, ― ասաց բարձրահասակ աղջիկը։
― Ես շատ ուրախ եմ, որ ամեն ինչ ավարտվեց, ― ասաց Քորալայնը։
Ինչ֊որ ստվեր անցավ երեխաների դեմքով։
Թևերով աղջիկը, որի գլխին փայլում էր շրջանակը, հպանցիկ դիպավ Քորալայնի ձեռքին։
― Մեզ համար իսկապես ամեն ինչ ավարտվել է, ― ասաց նա։ Մենք կթռչենք մի անհայտ երկիր, իսկ թե ինչ կա այնտեղ, ապրողները չգիտեն։
―Ինչ֊որ բա՞ն է պատահել, ― հարցրեց Քորալայնը։ ― Ես զգում եմ, որ ինձ վրա մութ ամպեր են կախվել։
Նրա աջ կողմում նստած տղան, փորձեց ժպտալ, բայց կծեց իր շրթունքը ու ոչինչ չասաց։ Շագանակագույն գլխարկով աղջիկը ասաց․
― Այո, միսս։
― Բայց չէ՞ որ ես գտա ձեզ, ― փորձեց առարկել Քորալայնը, ― վերադարձրի հայրիկին ու մայրիկին։ Ես փակեցի դուռը ու կողպեցի բանալիով։ Էլի ի՞նչ էր պետք անել։
Տղան սեղմեց նրա ձեռքը։ Քորալայնը հիշեց, թե ինչպես այնտեղ, մթության մեջ, երբ նա միայն հիշողություն էր, փորձեց հուսադրել նրան ձեռքը սեղմելով։
― Ասացեք, ի՞նչ պետք է անեմ, ― խնդրեց Քորալայնը։
― Կախարդը երդվել է իր աջ ձեռքով ու խաբել, ― ասաց բարձրահասակ աղջիկը։
― Տիրուհի, ― ասաց տղան, ― ոչ ոք չի կարող իր ուսերին դնել ավելին, քան կարող է տանել։ ― Նա այնպես թոթվեց ուսերը, կարծես ինքն էլ չգիտեր, ինչպես վերաբերվել իր ասածին։
― Մենք քեզ հաջողություն ենք ցանկանում, ― ասաց թևերով աղջիկը։ ― Հաջողություն, խոհեմություն ու քաջություն։ Դու արդեն ապացուցել ես, որ ունես այդ հատկությունները։
― Նա քեզ ատում է, ― ասաց տղան։ ― Վաղուց նա այսպես տանուլ չէր տվել։ Զգույշ եղիր։ Քաջություն, ողջամտություն ու խորամանկություն քեզ։
― Բայց դա անազնիվ է, ― ասաց Քորալայնը զայրացած։ ― Ու շատ անարդար։ Ամեն ինչ պետք է վերջացած լիներ։
Տղան ամուր գրկեց Քորալայնին։
― Մի մոռացիր, որ նա կենդանի է և շատ ուժեղ։
Երբ արևը մայր մտավ և երկնքում փայլեցին աստղերը,Քորալայնը կանգնած մարգագետնին նայում էր, ինչպես երեխաները (երկուսը քայլում էին, իսկ մեկը թռչում) սկսեցին հեռանալ լուսնի ճառգայթներով լուսավորված։
Երբ նրանք հասան առվակը հատող նեղ, փատյա կամրջին կանգ առան, շրջվեցին ու ձեռքով արին Քորալայնին։ Ի պատասխան նա էլ թափահարեց ձեռքը։
Կամրջից այն կողմ մթություն էր։
Քորալայնը արթնացավ լուսաբացին։ Նա համոզված էր, որ ինչ֊որ աղմուկ էր լսել, բայց չգիտեր, թե ինչն էր այդ աղմուկի պատճառը։
Նա ականջ դրեց։
Դռան ետևից լսվեց ինչ֊որ շրշյուն։ Նա որոշեց, որ դա առնետ է։ Դուռը ճռաց։ Քորալայնը արագ վեր թռավ մահճակալից։
― Չքվիր այստեղից, թե չէ վատ կլինի, ― ասաց նա։
Տիրեց լռություն։ Հետո ինչ֊որ մեկը արագ անցավ միջանցքով։ Այդ քայլերում ինչ֊որ տարօրինակ բան կար, եթե ընդհանրապես դրանք կարելի էր քայլեր անվանել։ Քորալայնը մտածեց, որ այդպես վազել կարող էր, միայն երկար ոտքեր ունեցող առնետը․․․
― Ոչինչ էլ չի ավարտվել, ― ասաց նա ինքն իրեն։
Նա բացեց դուռը։ Միջանցքում ոչ ոք չկար։
Նայելով միջանցքի հայելու մեջ, Քորալայնը բացի իր գունատ, քնկոտ ու մտահոգված դեմքից, ոչինչ չտեսավ։
Ծնողների սենյակից ցածր խռմփոց էր լսվում, սենյակի դուռը փակ էր։ Միջանցքի բոլոր դռներր փակ էին։ Ոտքերով թփթփացնող էակը, ով էլ որ լիներ, թաքնվում էր բնակարանում։
Քորալայնը բացեց դրսի դուռը ու նայեց մոխրագույն երկնքին։ Նա չգիտեր, թե երբ կլուսանա, նույնիսկ չգիտեր, թե այս ամենը իրականություն է, թե երազ։ Չնայած համոզված էր, որ իրականություն է։ Հանկարծ ստվերի նման մի ինչ֊որ բան պոկվեց հատակից և իր երկար սպիտակ ոտքերով մի ահռելի թռիչք արեց դեպի դուռը։
Քորալայնը մի կողմ քաշվեց։ Նրա կողքով մեծ արագությամբ, հատակը ճանկռելով, ինչ֊որ բան սլացավ ու դուրս թռավ փողոց։
Նա գիտեր, թե դա ինչ էր, և ինչ էր եղել անցյալում։ Վերջին օրերի ընթացքում, ինքն այնքան հաճախ էր տեսել, թե ինչպես է «նա» ձգվում իր կողմը, թխկթխկացնում սեղանին, բերանը տանում խրթխրթացող սև բզեզներին։
Դա մյուս մայրիկի աջ ձեռքն էր։
Նա եկել էր սև բանալու ետևից։