{{Վերնագիր
|վերնագիր = Աննաբել Անաբել Լի
|հեղինակ = [[Էդգար Ալլան Պո]]
|թարգմանիչ = ԱնանունԵրվանդ Սարգսյան
|աղբյուր =
}}
Պատմությունն այս ծնվել է վաղուցՎաղուց,Շատ շատ վաղուց,հեռու-հեռավորԹագավորության մեջ այն ծովից անդինՄի թագավորությունում անհասանելի,Ուր Ապրում էիր դու` հրաշք մի աղջիկ էր ապրում, ում գուցե գիտեք,Անունով իր լուսե՝ Աննաբել Առաջին իմ սեր, իմ Անաբել Լի':Ու աղջիկն այս ապրում էր միայն մի մտքով՝ Սիրում էիր ինձ շատ, իսկ ես էլ այնքան,Սիրել ու սիրվել իմ կողմից...Որ հնարավոր չէր սիրել ավելի:
Մանուկ Թեև երեխա էի ես, մանուկ էր եւ նա,և դու էլ էիր փոքր`Թագավորության մեջ այս ծովից անդինԱյդ թագավորությունում անհասանելի,Բայց սիրում էինք մենքմեծ էր իմ սերը, սիրուց առավելև նաև քոնը,Ու սերն այդ անմեղԻմ արև պայծառ, իմ Անաբել Լի':Նախանձ էր ծնել երկնքի եզրինԵրկնային լուսե փերիներն անգամՉէին կարող սիրել մեզնից ավելի:
Ու սա Դա էր պատճառը գուցե,չգիտեմ,Այդ թագավորությունում անհասանելիՈր հողմը սուրեց երկնքից ուժգինԺայթքեց հողմախառն կայծակ անիծված,Սուլեց ու տարավ Խլեց քեզ ինձնից, իմ Աննաբելին...Անաբել Լի':Իսկ ազնիվ եղբայրները նրաՀեռացրին նրա դին ինձանիցծնողներդ` վշտահար սրտով,Պահեցին այն Տարան քեզ ինձնից հեռու ավելի.Քո տունը դարձավ ծովափնյա մի խցումխորշ`Թագավորության մեջ այդ ծովից անդինանհասանելի:
Հրեշտակները երկնքից դիտելիսԱյո, երկնային փերիներն անգամՆախանձով խոսեցին մեր սիրո մասինԵրջանիկ չէին մեզնից ավելի.Ու սա Եվ այդ նախանձն էր պատճառը, բոլորը գիտենմիակ,Թագավորության մեջ այս ծովից անդին,Որ թագավորությունում անհասանելի`Կայծակով լեցուն հողմերը դաժանՈր հողմն այդ սուրեց գիշերով երկնքիցՍպանեցին հենց քեզ,Տարավ ու սպանեց իմ ԱննաբելինԱնաբել Լի':
Բայց սիրել մենք գիտեինք սիրեցինք նրանցից առավելուժգին,Ով մեծ էր մեզնիցՈվքեր ապրեցին երկար ավելի,Ով գուցե գիտեր Ովքեր գիտեին մեզնից ավելինավելի:Փերիներ, դևեր...անզոր էին արդենՈւ գիտեմ հիմաԱյդ աշխարհներում` անհասանելի, գիտեմ ես հաստատ,Ոչ հրեշտակները երկնքի խորքից,Ու ոչ էլ հրեշներն այս ծովի տակիցՉեն կարող բաժանել Որ իմ վշտահար հոգին քո բաժանեինՔո մաքուր հոգուց,Դու իմ սեր, իմ միակ,Իմ Աննաբել Անաբել Լի...':
Ու լուսինը չկաԵրբ հայացքս է Լուսնի շուրջը, թե չկան երազներ իմ անուրջըՔո մասին՝ իմ Աննաբել մասին է, Անաբել Լի,':Ու աստղերն էլ չկան, լոկ աչքերդ պայծառԹեև սին է այդ պատրանքը,բայց քո մեղմ հայացքըԻմ չքնաղՀիասքանչ է, իմ Աննաբել Անաբել Լի,':Ու չկա մի գիշեր, երբ կողքիդ չեմ, գիտեսկկորչեմ ես անհետ,կննջեմ առհավետ`Դու իմ սեր, իմ միակ, դու իմ կյանք Արևավառ ու իմ կինսիրուն հարսնացուիս հետ,Հեռու հեռավոր այդ խցում ծովափինԳետնախորշերում` մութ, անմատչելի,Գերեզմանիդ Աշխարհների մեջ այն ծովից անդինանհասանելի...