― Պատիվն ավելի թանկ է, ― գոռոզամտորեն ասաց Ռումատան և դուրս եկավ սենյակից։
==Երրորդ գլուխ==
Շատ հետաքրքիր կլիներ, եթե այդ Վագային մեր ձեռքը գցեինք ու տանեինք Երկիր, մտածում էր Ռումատան։ Տեխնիկապես դա բարդ չէ։ Դա հենց հիմա էլ կարելի էր անել։ Ի՞նչ կաներ նա Երկրում։ Ռումատան փորձեց պատկերացնել, թե ինչ կաներ Վագան Երկրում։ Հայելապատ, լուսավոր, ծովի կամ փշատերև ծառերի բուրմունքով հագեցած զով սենյակն են գցել մի վիթխարի բրդոտ սարդ։ Սարդը սեղմվում է փայլուն հատակին, ջղաձգորեն շուրջը նայում չար աչքերով և, ի՞նչ, կողկանց գնում է դեպի սենյակի ամենամութ այնկյունն ու կծկվում՝ սպառնալից ցցելով թունավոր ծնոտները։ Վագան, անշուշտ, ամենից առաջ կսկսեր փնտրել նեղացածներին։ Եվ, անշուշտ, ամենահիմար նեղացածը նրան կթվար չափից դուրս մաքուր ու իր համար ոչ պիտանի։ Եվ, կհիվանդանր ծերուկը։ Երևի նույնիսկ կմեռներ։ Ասենք, ով գիտի, թե նա ի՜նչ կանի։ Հենց բանն էլ այն է, որ այս հրեշների հոգեբանությունը մի մութ աշխարհ է մեզ համար։ Սուրբ Միկա՜։ Դրանց հոգեբանությունը հասկանալը շատ ավելի բարդ է, քան ոչ մարդկային քաղաքակրթությունների հոգեբանությունը։ Նրանց բոլոր գործողությունները կարելի է բացատրել, սակայն անհնարին է այդ գործողությունների կանխատեսումը։ Հա, գուցե մեռներ ձանձրույթից։ Իսկ միգուցե կտնտղեր շուրջը, կհարմարվեր։ Կհասկանար ինչն ինչոց է և անտառապահ կաշխատեր մի որևէ արգելանոցում։ Չէ՞ որ անհնարին բան է, որ նա չունենա որևէ փոքրիկ, մի անվնաս ձգտում, ցանկություն, որն այստեղ միայն խանգարում է նրան, իսկ այնտեղ կարող է դառնալ նրա կյանքի իմաստը։ Կարծեմ, նա սիրում է կատուներին։ Ասում են, որ նրա որջում մի ամբողջ հոտ կատու կա, և նրանց խնամելու համար հատուկ մարդ ունի։ Եվ նա նույնիսկ վճարում է այդ մարդուն, թեև ժլատ է և կարող էր բավարարվել նրան ահաբեկելով։ Բայց ի՞նչ պիտի նա աներ Երկրում իր ճիվաղային իշխանատենչությամբ։ Այ դա՛ է անհասկանալի։
Ռումատան կանգ առավ պանդոկի առաջ և արդեն ուզում էր ներս մտնել, երբ հանկարծ տեսավ, որ քսակը կորցրել է։ Շփոթված կանգնել էր դռան շեմին (ոչ մի կերպ չէր կարողանում հաշտվել այդպիսի բաների հետ, չնայած սա առաջին դեպքը չէր) ու երկար տնտղում էր բոլոր գրպանները։ Նա ընդամենը երեք քսակ ուներ, ամեն մեկի մեջ՝ տասը ոսկի։ Մի քսակը տվեց դպրոցի տնօրենին՝ հայր Կինին, երկրորդը՝ Վագային։ Երրորդ քսակն անհետացել էր։ Նրա գրպանները դատարկ էին, տաբատի ձախ կողմից խնամքով կտրված էին բոլոր ոսկե ճարմանդները, իսկ գոտուց էլ անհետացել էր դաշույնը։
Այստեղ նա նկատեց, որ մի քիչ հեռվում կանգ առան երկու գրոհային, աչքերը չռեցին իր վրա ու սեպերը բացեցին։ Ինստիտուտի աշխատակիցը կարող էր թքել նրանց վրա, բայց ազնվազարմ դոն Ռումատա Էստորացին կատաղեց։ Մի պահ նա կորցրեց ինքնահսկումը։ Քայլեց գրոհայինների կողմը։ Նրա ձեռքն ակամա վեր բարձրացավ, և մատները բռունցք կազմեցին։ Ըստ երևութին, նրա դեմքը զարհուրելի էր, որովհետև ծաղրողները ցնցվեցին ու, դեմքներին սառած ժպիտ, շտապեցին իրենց գցել պանդոկ։
Այդժամ արդեն նա վախեցավ։ Նա այսպես վախեցել էր կյանքում միայն մեկ անգամ, երբ ինքը՝ այն ժամանակ դեռ երթուղային աստղաթիռի օդաչուն, զգաց դողէրոցքի առաջին նոպան։ Հայտնի չէ, թե որտեղից նրան կպավ այդ հիվանդությունը, և արդեն երկու ժամ հետո նրան բուժեցին զարմանալի կատակներով ու զվարճախոսություններով, բայց նա երբեք չէր մոռանում այն սարսափը, որ զգաց ինքը՝ բացարձակապես առողջ, երբեք չհիվանդացող մարդը այն մտքից, որ իր մեջ ինչ֊որ բան փուլ եկավ, որ ինքը դարձավ թերարժեք և, ասես, կորցրեց սեփական մարմնի նկատմամբ միանձնյա իշխանությունը։
Ես հո չէի ուզում, մտածեց նա։ Նույնիսկ մտքովս չէր անցնում։ Ախր նրանք առանձնապես բան չէին անում, կանգնել էին ու սեպերը բացել․․․ Շատ զզվելի էին բացել սեպերը, բայց դե երևի ես էլ շատ հիմար տեսք ունեի, երբ տակնուվրա էի անում գրպաններս։ Ախր քիչ մնաց նրանց կտոր֊կտոր անեի, հանկարծ հասկացավ նա։ Եթե նրանք չծլկեին, ես նրանց կտոր֊կտոր կանեի։ Նա հիշեց, ինչպես վերջերս, գրազ գալով, մեկ հարվածով վերից վար երկու կես արեց սոանյան կրկնակի զրահով խրտվիլակին, ու հիմա ամբողջ մարմնով սարսռաց։ Հիմա նրանք ընկած կլինեին այստեղ, մորթաց խոզերի պես, իսկ ես սուրս ձեռքիս կկանգնեի ու չէի իմանա ինչ անեմ։ Այ քեզ աստվա՜ծ․․․ Գազազեցիր․․․
Հանկարծ նա զգաց, որ բոլոր մկանները ցավում են, ինչպես լինում է ծանր աշխատանքից հետո։ Դե, դե, կամաց, ասաց նա ինքն իրեն։ Ոչ մի սարսափելի բան չի եղել։ Ամեն ինչ անցավ։ Պարզապես բռնկվեցիր, ու հիմա ամեն ինչ անցավ։ Չէ՞ որ ես, այնուամենայնիվ, մարդ եմ, և ամեն մարդկային բան ինձ հատուկ է․․․ Ուղղակի նյարդերս չեն դիմանում։ Նյարդերս ու այս վերջին օրերի լարվածությունը․․․ Ու ամենակարևորը՝ սողեսող մոտեցող այս ստվերի կանխազգացումը։ Հասկանալի չէ, թե որտեղից է սողում այս ստվերը, բայց սողում է ու սողում անխուսափելիորեն․․․
Այս անխուսափելիությունը զգացվում էր ամեն ինչում։ Եվ այն բանում, որ դեռ վերջերս զորանոցներում վախիծ կծկված գրոհայիններն այժմ լկտիաբար, կացինը ձեռքներին, ազատ ման են գալիս հենց փողոցների մեջտեղում, որտեղով նախկինում իրավունք ունեին քայլել միմիայն ազնիվ դոները։ Զգացվում էր և այն բանում, որ քաղաքից անհետացել էին թափառական երգիչները, հեքիթասացները, պարողներն ու լարախաղացները։ Եվ այն բանում, որ քաղաքացիներն այլևս չէին երգում քաղաքական բովանդակությամբ քառյակներ, շատ էին լրջացել ու միանգամայն որոշակի գիտեին, թե ինչ է անհրաժեշտ հայրենիքի բարօրության համար։ Եվ այն բանում, որ հանկարծակի ու անհասկանալի կերպով փակվեց նավահանգիստը։ Եվ այն բանում, որ «զայրացած ժողովուրդը» ավերեց ու հրդեհեց հազվագյուտ գրքեր վաճառող բոլոր խանութները՝ ամբողջ թագավորության մեջ այն միակ տեղերը, որտեղ կարելի էր գնել կամ ժամանակավորապես վերցնել Կայսրության բոլոր լեզուներով գրված գրքերը, այդ թվում և Անդրնեղուցի բնիկների այժմ արդեն մեռած, հին լեզուներով գրած մագաղաթները։ Եվ այն բանում, որ քաղաքի զարդը՝ աստղադիտարանի շողշողուն գմբեթը, այսօր սև, փտած ատամի պես մխրճվել էր երկնքի կապույտում, զոհ դառնալով «պատահական հրդեհին»։ Եվ այն բանում, որ վերջին երկու տարվա ընթացքում ալկոհոլի օգտագործումն աճել էր չորս անգամ, և դա Արկանարում, որը հնուց ի վեր հայտնի էր իր անզուսպ հարբեցողությամբ։ Եվ այն բանում, որ ի ծնե տանջված, բազմաչարչար գյուղացիները վերջնականապես գետնի տակն էին մտել Բարեհուսներում, Դրախտավայրերում և Օդային Համբյուրենրում, չհամարձակվելով դուրս գալ իրենց գետնափոր հյուղակներից նույնիսկ անհետաձգելի դաշտային աշխատանքների համար։ Եվ, վերջապես, այն բանում, որ պառավ գիշակեր Վագա Անիվը, հարուստ ավարի հոտն առնելով, տեղափոխվել էր քաղաք․․․
Պալատի խորքերում ինչ֊որ տեղ, պերճաշուք հարկաբաժիններում, որտեղ հոդակապով տառապող և քսան տարի արևի լույս չտեսած թագավորը, իր իսկ նախապապի տղան, վախենալով սեփական ստվերից, ապուշավարի հռհռալով իրար հետևից ստորագրում էր ազնիվ ու անկաշառ մարդկանց տանջալի մահվան դատապարտող հրամաններ, այնտեղ այսօր հասունանում է մի հրեշավոր թարախագունդ, որը շատ շուտով պիտի պայթեր։
Ռումատան ոտքն անզգուշաբար դրեց ջարդված սեխի վրա և գլուխը բարձրացրեց։ Նա գտնվում էր Գերշնորհակալության փողոցում, պատկառելի վաճառականների, դրամափոխների և ոսկերիչների թագավորությունում։ Փողոցի երկու կողմերում կանգնած էին հինավուրց առանձնատներ՝ խանութներով և պահեստներով, մայթերն այստեղ լայն էին, իսկ փողոցը սալարկված էր գրանիտե սալերով։ Սովորաբար այստեղ կարելի էր տեսնել ազնվականներին և մեկ էլ ամենահարուստներին, բայց հիմա Ռումատային
ընդառաջ էր գալիս գրգռված ռամիկների հոծ խումբը։ Նրանք զգուշորեն էին անցնում Ռումատայի կողքով, քծնանքով նայելով նրան, իսկ շատերն էլ համենայն դեպս խոնարհ գլուխ էին տալիս։ Վերին հարկերի պատուհաններում երևացող հաստ դեմքերն արտահայտում էին գրգռված հետաքրքրություն։ Առջևում ինչ֊որ տեղ տիրաբար գոռգոռում էին․ «Դե՛հ, շուտ անցիր․․․ Ցրվե՛լ․․․ Շո՛ւտ, արագ․․․»։ Ամբոխի մեջ մարդիկ իրար ասում էին․
― Չարը հենց դրանց մեջ է, ամենից շուտ պետք է վախենալ հենց դրանցից․․․ Որ նայես՝ դրանք սուսիկ֊փուսիկ են երևում, բարի, հարգարժան վաճառական են, բայց ներսում թույն է․․․
― Իսկ դրանց հեչ պետքն էլ չի․․․ Ինչ տղերք են, հա՜․․․ Ես սրտանց ուրախանում եմ։ Սրանք չեն մատնի։
― Իսկ միգուցե պետք չէր այդպես անել, հը՞։ Ախր մարդ է, շնչավոր․․․ Դեհ, թե մեղավոր է՝ պատժեք, խրատեք, ոչ թե էդպես․․․
― Դե լավ, վերջացրու․․․ Մի քիչ կամաց․․․ Նախ, չորս կողմը մարդիկ են․․․
Խանութպա՜ն, հե՜յ, խանութպան։ Լավ մահուդ կա։ Էժան կտան, թե որ մի քիչ սեղմես․․․ Միայն թե շուտ արա, թե չէ Պակինի գործակատարներն էլի ձեռքիցդ կթռցնեն։
― Դու, տղաս, մի կասկածիր, գլխավորը դա է։ Հավատա ինձ։ Իշխանությունները գիտեն ինչ են անում․․․
Էլի ինչ֊որ մեկին ծեծել են, մտածեց Ռումատան։ Նա ուզեց թեքվել և չանցնել այն տեղով, որտեղից գալիս էր ամբոխը, և որտեղ գոռում էին՝ «ցրվել»։ Բայց չթեքվեց։ Միայն ձեռքով ուղղեց խռնված մազերը, որ երևա գլխին դրած ոսկե ապարոշի քարը։ Քարը ոչ թե քար էր, այլ հեռահաղորդիչի օբյեկտիվ, և ապարոշն էլ ոչ թե ապարոշ էր, այլ ռադիոհաղորդիչ։ Երկրի վրա գտնվող պատմաբանները տեսնում և լսում էին այն ամենը, ինչ տեսնում ու լսում էին մոլորակի ինը մայրցամաքներում գտնվող երկու հարյուր հիսուն հետախույզները։ Այդ իսկ պատճառով հետախույզները պարտավոր էին տեսնել և լսել։
Կզակը վեր տնկելով և կողքերից կախված սրերը ցցելով, որ ինչքան հնարավոր է շատ մարդու դիպչի, Ռումատան ուղիղ գնաց դեպի փողոցի մեջտեղում խռնված մարդիկ, և նրանք իսկույն մի կողմ նետվեցին, ճանապարհ բացելով նրա համար։ Ներկված մռութներով չորս թիկնեղ֊բեռնակիրներ հայտնվեցին փողոցում՝ մի արծաթափայլ պատգարակով։ Վարագույրի հետևից երևաց գեղեցիկ ու սառը մի դեմք՝ ներկված թարթիչներով։ Ռումատան իսկույն հանեց գլխարկն ու խոնարհվեց։ Դա դոնա Օկանան էր՝ մեր արծիվ դոն Ռեբայի այժմյան սիրուհին։ Տեսնելով հոյակապ ասպետին, նա բազմանշանակ ու քնքուշ ժպտաց։ Կարելի էր առանց մտածելու տալ մի երկու տասնյակ ազնվազարմ դոների անուններ, որոնք այդպիսի ժպիտի արժանանալուն պես գլխապատառ կնետվեին իրենց տիկնանց ու սիրուհիների մոտ, որ հայտնեն ուրախ լուրը․ «Հիմա թող բոլորը վախենան, ում ուզեմ հիմա կառնեմ ու կծախեմ․․․»։ Նման ժպիտները հազվադեպ բան են և հաճախ էլ անասելիորեն թանկ․․․ Ռումատան կանգնեց, հայացքով ուղեկցելով պատգարակը։ Պետք է վճռել, մտածեց նա։ Վերջապես պետք է վճռել․․․ Ու ամբողջ մարմնով սարսռաց, մտածելով, թե դա որքան թանկ կնստի իր վրա։ Բայց դա պե՛տք է։ Պետք է․․․ Որոշված է, մտածեց նա, միևնույն է, ուրիշ ելք չկա։ Այսօր երեկոյան։ Նա հասավ զինավաճառի խանութին, որտեղ արդեն մտել էր դաշույններ նայելու և բանաստեղծություններ լսելու համար, ու նորից կանգ առավ։ Ա՜յ քեզ բան․․․ Ուրեմն քո հերթն էր եկել, բարի հայր Գաուկ․․․
Ամբոխն արդեն ցրվել էր։ Խանութի դուռը պոկված էր տեղից, պատուհանները ջարդված էին։ Շեմին կանգնել էր մի աժդահա գրոհային և ոտքը դրել դռան կողափայտին։ Մի ուրիշ գրոհային՝ ավելի փոքրամարմին, պպզել էր պատի տակ։ Փողոցում քամին գլորում էր ճմրթված թղթերը։
Աժդահա գրոհայինը մատը դրեց բերանն ու ծծեց, հետո բերանից հանեց ու սկսեց ուշադիր տնտղել։ Մատն արյունոտ էր։ Գրոհայինը որսաց Ռումատայի հայցաքն ու բարեհոգաբար փնչացրեց․
― Կծում է անասունը, ոնց որ առնետ․․․
Երկրորդ գրոհայինը շտապեց ծիծաղել։ Գունատ, ջրիկ, անդուրի մեկը, պզուկոտ դեմքով, իսկույն երևում է, որ նորաթուխ լակոտ է։
― Ի՞նչ է եղել այտեղ, ― հարցրեց։
Թաքնված ուսյալի հախից եկանք, ― գրգռված ասաց լակոտը։
Աժդահան, առանց դիրքը փոխելու, շարունակեց ծծել մատը։
― Զգա՛֊ստ, ― ձայնը չբարձրացնելով՝ հրամայեց Ռումատան։
Լակոտը հապշտապ վեր թռավ և գետնից վերցրեց կացինը։ Աժդահան մի քիչ մտածեց, բայց և այնպես ոտքն իջեցրեց ու բավական ուղիղ կանգնեց։
― Ուրեմն ո՞վ էր այդ ուսյալը, ― հարցրեց Ռումատան։
― Չեմ կարող ասել, ― պատասխանեց լակոտը։ ― Հայր Ցուպիկի հրամանով։
― Եվ ի՞նչ։ Բռնեցի՞ք։
― Ճիշտ այդպես։ Բռնեցինք։
― Դա լավ է, ― ասաց Ռումատան։
Դա իսկապես վատ չէր։ Նա դեռ ժամանակ ուներ․ ժամանակից թանկ բան չկա, մտածեց նա։ Մի ժամը կյանք արժե, իսկ օրը գին չունի։
― Իսկ ո՞ւր եք տարել նրան։ Աշտարա՞կ։
― Հը՞, ― շփոթված հարցրեց լակոտը։
― Ես հարցնում եմ՝ նա հիմա աշտարակո՞ւմ է։
Պզուկոտ մռութի վրա հայտնվեց մի անվստահ ժպիտ։ Աժդահան հռհռաց։ Ռումատուն իսկույն շրջվեց։ Այնտեղ, փողոցի մյուս կողմում, դարպասի վերևից քրջոտ պարկի պես օրորվում էր հայր Գաուկի դիակը։ Մի քանի ցնցոտիավոր տղաներ, բերանները բաց, նրան էին նայում դիմացի բակից։
― Հիմա ամեն մարդու Աշտարակ չեն տանում, ― բայրացակամորեն փնչացրեց Ռումատայի հետևում կանգնած աժդահան։ ― Հիմա մենք արագ ենք գործ անում։ Օղակը գցում ենք վիզը, ու դե գնա ման արի․․․
Լակոտը նորից հռհռաց։ Ռումատան կույր հայացքով նայեց նրան ու դանդաղ կտրեց փողոցը։ Թախծոտ բանաստեղծի դեմքը սև էր ու անծանոթ։ Ռումատան հայացքը ցած գցեց։ Միայն նրա ձեռքերն էին ծանոթ, երկար, թույլ ու թանաքոտ մատները․․․
Կյանքից հիմա չեն հեռանում,
Հեռացնում են հիմա կյանքից։
Թե նույնիսկ մեկը կամենա
Փնտրել այլ ելք ու ճանապարհ,
Կկարկամի հրեշի դեմ՝
Չգտնելով սիրտը նրա,
Անտեղյակ՝ սիրտ ունի՞ արդոք․․․
Ռումատան շրջվեց ու հեռացավ։ Բարի, թույլ Գաուկ։ Հրեշը սիրտ ունի։ Ու մենք գիտենք նրա սրտի տեղը։ Եվ դա է ամենասոսկալին, իմ լուռ, անզոր բարեկամ։ Մենք գիտենք, որտեղ է այս սիրտը, բայց չենք կարող կտոր֊կտոր անել այն, առանց թափելու ահաբեկված, մոլորված, կուրացած ու ոչ մի կասկած չունեցող հազարավոր մարդկանց արյունը։ Իսկ նրանք շատ֊շատ են, անհուսալիորեն շատ, հավիտենական անշնորհակալ աշխատանքից կուրացած, ստորացած, իրենց կոպեկից զատ ուրիշ բանի մասին մտածելու անկարող․․․ Առայժմ դեռ չի կարելի սովորեցնել նրանց, համախմբել, ուղղություն տալ, փրկել նրանց հենց իրենցից․․․ Շո՛ւտ, շա՛տ շուտ՝ մի քանի հարյուրամյակ շուտ Արկանարում գլուխ բարձրացրեց գորշ ճահիճը, ու հիմա նա չի հանդիպի հակահարվածի։ Եվ մնում է միայն մի բան՝ փրկել այն քչերին, որոնց դեռ հնարավոր է փրկել՝ Բուդախին, Տառային, Նանինին, ևս մի տասնյակ, դե գուցե երկու տասնյակ հոգու․․․
Բայց սոսկ այն միտքը, որ հազարավոր ուրիշ մարդիկ, թեկուզև պակաս տաղանդավոր, բայց նույնպես ազնիվ, իսկապես ազնիվ մարդիկ անխուսափելիորեն դատապարտված են, սարսափեցնում էր նրա սիրտը և համակում սեփական ստորության զգացումով։ Ժամանակ առ ժամանակ այդ զգացողությունն այնպես էր սրվում, որ գիտակցությունը շաղվում էր, և Ռումատան ասես արթմնի տեսնում էր կրակոցների մանուշակագաույն ցոլքերով պարուրված գորշ տականքների մեջքները և դոն Ռեբայի մշտապես ողորմելի, անգույն ու անասնական վախից ծռմռված դեմքը, ու դանդաղորեն դեպի իր ներսը փլվող Ուրախ Աշտարակը․․․ Այո, դա երազանք էր։ Դա իսկական գործ կլիներ, իսկական տեսանելի ներգործություն․․․ Բայց հետո․․․ Այո, Ինստիտուտում ճիշտ են։ Հետո կլինի անխուսափելին։ Արյունահեղ քաոս երկրում։ Վագայի գիշերային բանակը դուրս կգա իր որջից՝ տասը հազար մարդասպաններ, որոնց նզովել են բոլոր եկեղեցիները, տասը հազար ջարդարարներ, բռնաբարողներ, պղնձամորթ բարբարոսների հորդաները ցած կիջնեն լեռներից և կբնաջնջեն բոլորին՝ ծեր ու մանուկ․ սարսափից կուրացած գյուղացիների ու քաղաքացիների վիթխարի բազմությունները կփախչեն անտառներն ու լեռները, անապատները, և քո համախոհները՝ ուրախ ու խիզախ մարդիկ, իրար փոր կթափեն իշխանության համար մղվող դաժան պայքարում և քո անխուսափելի բռնի մահից հետո գնդացրիդ տիրանալու իրավունքի համար․․․Եվ քո անհեթեթ մահը, որ վրա կհասնի լավագույն ընկերոջդ տված գինու գավաթից, կամ էլ վարագույրի հետևից արձակված նետից․․․ Եվ քարացած դեմքը նրա, ու Երկիրը կուղարկի քեզ փոխարինելու, և նա այստեղ կտեսնի ամայի, արնաշաղախ, հրդեհներով բռնաված մի երկիր, որտեղ ամեն, ամեն ինչ հարկ կլինի սկսել նորից․․․
Երբ Ռումատան ոտքի հարվածով բացեց իր տան դուռը և մտավ հոյակապ ու հնատեսք նախասենյակը, նա ամպի պես սևակնած էր։ Մուգան՝ սպիտակահեր ու կորամեջք ծառան, որն ուներ սպասավոր աշխատելու քառասուն տարվա ստաժ, նրա տեսքից կծկվեց և, գլուխն ուսերի մեջ քաշած, նայում էր, թե կատաղած երիտասարդ պարոնը ինչպես է հագից հանում, շպրտում գլխարկը, թիկնոցն ու ձեռնոցները, նստարանին է գցում սրերը և բարձրանում է իր ննջարանը։ Հյուրասենյակում Ռումատային էր սպասում Ունոն։
― Կարգադրիր ճաշը բերեն, ― մռթմռթաց Ռումատան, ― իմ աշխատասենյակը։
Տղան տեղից չշարժվեց։
― Այնտեղ ձեզ սպասող կա, ― մռայլ հայտնեց նա։
― Ով՞։
― Երևի մի պոռնիկ։ Իսկ գուցե՝ դոնա։ Վարմունքով ոնց որ պոռնիկ լինի․ քնքուշ է, բայց հագնված է ազնվականի պես․․․ Սիրուն է․․․
Կիրան է, ― թեթևացած ու գորովանքով մտածեց Ռումատան։ Ի՜նչ լավ է։ Ո՞նց է զգացել, փոքրիկս․․․ Նա կանգնեց, փակելով աչքերն ու մտքերն ի մի ժողովելով։
― Հը՜, քշե՞մ, ― գործնականորեն հարցրեց Ունոն։
― Դմբո, ― ասաց Ռումատան։ ― Ե՛ ս քեզ կքշեմ․․․ Որտե՞ղ է։
― Աշխատասենյակում, ― ասաց տղան, ճգնելով ժպտալ։
Ռումատան արագ քայլերով շտապեց աշխատասենյակ։
― Երկու հոգու համար ճաշ բեր, ― հրամայեց նա։ ― Ու տես հա, ոչ ոքի ներս չթողնես։ Թեկուզ թագավորը գա, թեկուզ սատանան կամ հենց ինքը դոն Ռեբան․․․
Նա առանձնասենյակում էր։ Ծալապատիկ նստել էր բազկաթոռին ու, դեմքը հենած ձեռքին, թերթում էր «Լուրերի մասին» տրակտատը։ Երբ Ռումատան ներս մտավ, նա վեր թռավ, բայց Ռումատան չթողեց տեղից շարժվի, վազելով մոտեցավ նրան, գրկեց ու քիթը մտցրեց աղջկա փարթամ ու անուշաբույր մազերի մեջ, շշնջալով․ «Ի՜նչ լավ ես արել, Կիրա․․․ Ի՜նչ ժամանակին․․․»։
Նրա մեջ ոչ մի արտակարգ բան չկար։ Շատ սովորական մի աղջիկ էր․ տասնութ տարեկան, կճատ քթով, հայրը դատարանում գրագրի օգնական էր, եղբայրը՝ գրոհային սերժանտ։ Ու նրա հետ չէին շտապում ամուսնանալ, որովհետև շիկահեր էր, իսկ Արկանարում չէին սիրում շիկահերներին։ Նույն այդ պատճառով էլ նա զարմանալիորեն սուսիկ֊փուսիկ էր ու ամոթխած, և ոչ մի բանով նման չէր ճղճղան ու մարմնեղ քաղքենուհիներին, որոնք շատ հարգի էին Արկանարում։ Աղջիկը նման չէր նաև պալատական նվաղուն գեղեցկուհիներին, որոնք շատ վաղ էին հասկանում, թե ինչն է կնոջ կյանքի իմաստը։ Բայց նա կարողանում էր սիրել այնպես, ինչպես հիմա սիրում են Երկրում, սիրել հանգիստ ու ինքնամոռաց․․․
― Ինչո՞ւ ես լաց եղել։
― Իսկ դու ինչո՞ւ ես ջղայնացած։
― Չէ, դո՛ւ ասա՝ ինչո՞ւ ես լաց եղել։
― Ես հետո քեզ կպատմեմ։ Աչքերդ շատ են հոգնած․․․ Ւ՞նչ է եղել։
― Հետո՞։ Ով է քեզ նեղացրել։
― Ինձ ոչ ոք չի նեղացրել։ Տար ինձ այստեղից։
― Անպայման։
― Ե՞րբ կմեկնեք այստեղից։
― Չգիտեմ, փոքրիկս։ Բայց մենք անպայման կգնանք։
― Հեռո՞ւ կգնանք։
― Շատ հեռու։
― Մայր երկի՞ր։
― Այո․․․ Մայր երկիր․․․ ինձ մոտ։
― Այնտեղ լա՞վ է։
― Այնտեղ չտեսնված լավ է։ Այնտեղ ոչ ոք լաց չի լինում։
― Դա հնարավոր բան չէ։
― Այո, իհարկե։ Դա անհնարին բան է։ Բայց դու այնտեղ երբեք լաց չես լինի։
― Իսկ ի՞նչ տեսակ մարդիկ են այնտեղ։
― Ւնձ նման։
― Բոլո՞րն են քեզ նման։
― Ոչ բոլորը։ Ինձանից ավելի լավերը կան։
― Այ դա արդեն անհնարին բան է։
― Այ դա հենց շատ հնարավոր բան է։
― Ինչո՞ւ եմ միշտ քեզ հավատում։ Հայրս ոչ ոքի չի հավատում։ Եղբայրս ասում է, որ բոլորն էլ խոզ են, միայն թե ոմանք կեղտոտ խոզ են, իսկ մյուսները՝ ոչ։ Բայց ես նրանց չեմ հավատում, իսկ քեզ հավատում եմ․․․
― Ես քեզ սիրում եմ։
― Սպասիր․․․ Ռումատա․․․ Հանիր ապարոշդ։ Դու ասում էիր, որ դա մեղք է․․․
Ռումատան երջանիկ ծիծաղեց, գլխից հանեց ապարոշը, դրեց սեղանին ու ծածկեց գրքով։
― Սա աստծու աչքն է, ― ասաց նա։ ― Թող փակվի․․․ ― Նա գիրկն առավ աղջկան։ ― Դա մեծ մեղք է, բայց եթե ես քեզ հետ եմ, ինձ աստված պետք չէ։ Ճի՞շտ է։
― Ճիշտ է, ― կամացուկ ասաց աղջիկը։
Երբ նրանք նստեցին սեղանի մոտ, տապակած միսն արդեն սառել էր, իսկ սառնարանից բերած գինին տաքացել էր։ Եկավ սպասավոր Ունոն և, անշշուկ քայլերով (ինչպես սովորեցրել էր ծերուկ Մուդան), գնաց վառելու պատերի տակ դրված աշտանակները, չնայած դեռ չէր մթնել։
― Սա քո ստրո՞ւկն է, ― հարցրեց Կիրան։
― Չէ, սա ազատ տղա է։ Հրաշալի տղա է, միայն թե սոսկալի ժլատ է։
― Փողը հաշիվ է սիրում, ― առանց նրանց կողմը շրջվելու նկատեց Ունոն։
― Դեռ նոր սավան չե՞ս գնել, ― հարցրեց Ռումատան։
― Չէ՜ մի, ― ասաց տղան։ ― Հներն էլ ձեռ կտան․․․
― Լսիր Ունո, ― ասաց Ռումատան։ ― Ես չեմ կարող մի ամիս քնել նույն սավանի վրա։
― Պահո՜, ― ասաց տղան։ ― Նորին մեծությունը վեց ամիս է քնում ու չի էլ բողոքում․․․
― Իսկ ձեթը ձրի՞ է, ― ասաց Ռումատան, աչքով անելով Կիրային։ ― Կանթեղի ձեթը ձրի է։
Ունոն կանգ առավ։
― Ախր մենք հյուր ունենք, ― վերջապես ասաց նա վճռականորեն։
― Տես ի՜նչ տղա է, ― ասաց Ռումատան։
― Նա լավն է, ― լրջորեն ասաց Կիրան։ ― Նա սիրում է քեզ։ Արի նրան էլ տանենք մեզ հետ։
― Կմտածենք, ― ասաց Ռումատան։
― Այդ ո՞ւր կտանեք, ― կասկածանքով հարցրեց տղան։ ― Ես ոչ մի տեղ էլ չեմ գնա։
― Մենք կգնանք այնտեղ, ուր բոլոր մարդիկ դոն Ռումատայի նման են, ― ասաց Կիրան։
Տղան մի քիչ մտածեց և արհամարհանքով ասաց․ «Հո դրախտ չե՞ք գնում, ազնվականների դրախտ․․․»։ Հետո նա հեգնալից փնչացրեց և դանդաղ դուրս եկավ աշխատասենյակից, քստքստացնելով մաշված մաշիկները։ Կիրան նայեց նրա հետևից։
― Հոյակապ տղա է, ― ասաց նա։ ― Արջի քոթոթի պես մռայլ է։ Լավ ընկեր ունես։
― Իմ բոլոր ընկերները լավն են։
― Իսկ բարոն Պամպա՞ն։
― Դու որտեղի՞ց ես ճանաչում նրան, ― զարմացավ Ռումատան։
― Իսկ դու ուրիշ ոչ մեկի մասին ինձ չես պատմում։ Ես քեզանից անընդհատ նրա մասին եմ լսում՝ բարոն Պամպա, հա բարոն Պամպա։
― Բարոն Պամպան հրաշալի ընկեր է։
― Ինչպե՞ս կարող է բարոնը ընկեր դառնալ։
― Ուզում էի ասել, որ նա լավ մարդ է։ Շատ ուրախ, բարի։ Եվ անչափ շատ է սիրում իր կնոջը։
― Ես ուզում եմ ծանոթանալ նրա հետ․․․ Թե՞ դու ամաչում ես ինձ համար․․․
― Ո՜չ, չեմ ամաչում։ Միայն թե նա թեկուզև լավ մարդ է, բայց դե բարոն է։
― Աա՜, ― ասաց Կիրան։
Ռումատան մի կողմ հրեց ափսեն։
― Այնուամենայնիվ, դու պիտի ինձ ասես, թե ինչու ես լաց եղել։ Ու այստեղ ես վազել մենակ։ Մի՞թե հիմա կարելի է մենակ փողոց դուրս գալ։
― Ես չէի կարող տանը մնալ։ Ես էլ տուն չեմ գնա։ Կարելի՞ է, քո տանը որպես աղախին մնամ։ Ձրի աղախին․․․
Ռումատան ծիծաղեց։
― Հայրս ամեն օր մատնություններ է արտագրում, ― շարունակեց Կիրան հուսահատությամբ։ ― Իսկ այն թղթերը, որոնցից նա արտագրում է, ամբողջովին արյունոտ են։ Այդ թղթերը նրան տալիս են Ուրախ Աշտարակում։ Ինչո՞ւ դու ինձ կարդալ սովորեցրիր։ Ամեն երեկո, ամեն երեկո․․․ Արտագրում է խոշտանգումների մասին ու խմում․․․ Սոսկալի է, սոսկալի՛․․․ «Այ, ― ասում է նա ինձ, ― մեր հարևան գեղագիրը մարդկանց գրել֊կարդալ էր սովորեցնում։ Ինչ ես կարծում՝ նա ո՞վ է։ Խոշտանգումներին չդիմանալով, նա խոստովանել է, որ ինքը կախարդ է և իրուկանյան լրտես։ Էլ ո՞ւմ պիտի հիմա հավատանք։ ― Ես ինքս, ― ասում է, ― նրա մոտ եմ գրել կարդալ սովորել»։ Իսկ եղբայրս պարեկությունից տուն է գալիս հարբած, արյունոտ ձեռքերով․․․ «Բոլորին պետք է մորթել, ― ասում է, ― մինչև տասներկուերորդ պորտը․․․»։ Անընդհատ հարցաքննում է հայրիկին, թե նա ինչու է գրագետ․․․ Այսօր ընկերների հետ քարշ տալով մեր տուն բերեց մի մարդու․․․ Ծեծեցին նրան, արյունաշաղախ արին։ Խեղճ մարդն արդեն չէր էլ կարողանում գոռալ։ Ես էլ չեմ կարող․․․ Ավելի լավ է ինձ սպանես, քան թե տուն վերադառնամ․․․
Ռումատան կանգնեց նրա կողքը ու շոյեց մազերը։ Աղջիկը փայլուն ու չար աչքերով նայում էր մի կետի։ Ի՞նչ կարող էր ասել նա աղջկան։ Եվ գրկեց նրան ու տարավ պառկեցրեց բազմոցին, իսկ ինքը նստեց կողքն ու սկսեց պատմել բյուրեղապակյա տաճարների, մի քանի մղոն ձգվող ծաղկուն այգիների մասին, որտեղ չկան հոտած ճահիճներ, մոծակներ ու չար ոգիներ, կախարդական սփռոցի ու թռչող գորգի մասին, իր ընկերների՝ հպարտ, զվարթ ու բարի մարդկանց մասին։ Ծովերից ու լեռներից այն կողմ գտնվող դյութիչ մոլորակի մասին, որն ունի մի տարօրինակ անուն՝ Երկիր։ Կիրան լսում էր լուռ և ուշադիր, ու միայն ավելի ուժեղ էր սեղմվում նրան, երբ դրսից հասնում էր պայտած կոշիկների դոփյունը՝ դը՛մբ, դը՛մբ, դը՛մբ․․․
Կիրան մի հրաշալի հատկություն ուներ՝ ի սրտե և անշահախնդրորեն հավատում էր լավին։ Եթե այդպիսի հեքիաթ պատմեին ճորտ գյուղացուն, նա թերահավատորեն կփնչացներ, թևքով կսրբեր փսլինքն ու կգնար, առանց մի խոսք ասելու, հետո շուռ կգար ու խճահարությամբ կնայեր բարի ու սթափ ազնվազարմ դոնին, իբր, ափսոս, շատ ափսոս, որ նա խելքը թռցրել է։ Եթե Ռումատան այս բաները պատմեր դոն Տամեոյին ու դոն Սերային՝ չէին լսի մինչև վերջ, մեկը կքներ, իսկ մյուսը զկռտալով կասեր․ «Դա գիտենք, շ․․․շատ ազ․․․զնիվ բան է, իսկ կնիկների՞ հարցը ոնց է էնտեղ․․․»։ Բայց դոն Ռեբան ուշադիր կլսեր մինչև վերջ, իսկ հետո աչքով կաներ իր գրոհայիններին, որ ջարդեն ազնվազարմ դոնի ոսկորներն ու պարզեն, թե ազնվազարմ դոնը ումի՞ց է լսել այդ վտանգավոր հեքիաթները և ո՞ւմ է հասցրել դրանք պատմել․․․
Երբ Կիրան, հանգստանալով, քնեց, Ռումատան համբուրեց աղջկա խաղաղ, քնած դեմքը, ծածկեց նրան իր ձմեռային մորթեկար թիկնոցով ու ոտնաթաթերի վրա դուրս եկավ սենյակից, զգույշ ծածկելով անդուր ճռացող դուռը։ Անցնելով մութ տան միջով, նա իջավ ծառաների սենյակը և, չնայելով իր առջև խոնարհված գլուխներին, ասաց․
― Ես տնտեսուհի եմ վարձել։ Նրա անունը Կիրա է։ Կապրի վերևում, ինձ մոտ։ Աշխատասենյակիս կողքի սենյակը վաղը ևեթ կհավաքեք, կմաքրեք։ Տնտեսուհուն կլսեք, ինչպես որ ինձ։
Նա հայացքը շրջեց ծառաների վրա․ հո մեկնումեկը սեպերը չի՞ բացել։ Բոլորը լսում էին նրան պատշաճ հնազանդությամբ։ ― Իսկ եթե մեկնումեկի խելքին փչի դրսում բերանից խոսք թռցնել, լեզուն կպոկեմ։
Վերջացնելով ճառը, նա մի քիչ էլ կանգնած մնաց՝ ազդեցիկ տպավորություն թողնելու համար, հետո շրջվեց ու նորից բարձրացավ իր սենյակը․․․
Ժանգոտ զենքերով զարդարված և վաղուց արդեն ցեցերին կեր դառած կահույքով լցված հյուրասենյակում նա կանգնեց պատուհանի մոտ ու, դուրս նայելով, ճակատը հպեց սառը ապակուն։ Ժամացույցը խփեց առաջին պարեկության ժամը։ Դիմացի տան պատուհաններում վառեցին ճրագներն ու փակեցին փեղկերը, որ չգրավեն չար մարդկանց ու չար ոգիների ուշադրությունը։ Չորս կողմը լռություն էր, միայն մեկ անգամ ներքևում ինչ֊որ տեղ սարսափահար գոռած մի հարբած մարդ․ կամ նրա շորերն էին հանում, կամ էլ նա էր ջարդում ուրիշի դռները։
Ամենասոսկալին այս երեկոներն էին, նողկալի, միայնակ ու խավար այս երեկոները։ Մենք կարծում էինք, որ դա կլինի հավիտենական կռիվ, կատաղի ու հաղթական կռիվ։ Մենք մտածում էինք, որ միշտ հստակ պատկերացումներ կունենանք բարու և չարի, թշնամու և բարեկամի մասին Եվ ընդհանուր առմամբ ճիշտ էինք մտածում, միայն թե շատ բան էինք անտեսել։ Օրինակ չէինք պատկերացնում այս երեկոները, թեև հաստատ գիտեինք, որ դրանք կլինեն․․․
Ներքևից լսվեց երկաթի շրխկոց՝ փեղկերն ու կողպեքներն էին փակում, պատրաստվելով գիշերվան։ Խոհարարուհին աղոթում էր սուրբ Միկային, որ իրեն մի ամուսին ուղարկի, ու որ նա լինի ինքնուրույն ու խելքը գլխին մարդ։ Ծեր Մուգան հորանջում էր, թափ տալով բութ մատը։ Խոհանոցում ծառաները խմում էին երեկոյան գարեջուրն ու բամբասում, իսկ Ունոն, փայլեցնելով չար աչքերը, մեծավարի ասում էր նրանց․ «Լեզուներդ ձեզ քաշեք, թե չէ․․․»։
Ռումատան հեռացավ պատուհանից ու սկեց հետուառաջ քայլել հյուրասենյակում։ Դա անհուսալի բան է, մտածեց նա։ Ոչ մի ուժ չի բավականացնի, որ նրանց պոկենք, դուրս հանենք հոգսերի ու պատկերացումների սովորական շրջանակից։ Կարելի է ամեն ինչ տալ նրանց։ Կարելի է նրանց բնակեցնել գերժամանակակից սպեկտրաձայն տներում և վարժեցնել իոնային արարողությունների, և այնուամենայնիվ երեկոները նրանք կհավաքվեն խոհանոցում, թուղթ կխաղան ու կհռհռան հարևանի վրա, որին կնիկը դնգսում է։ Ու դրանից լավ ժամանց չի լինի նրանց համար։ Այս իմաստով դոն Կոնդորն իրավացի է․ Ռեբան ոչնչություն է, չնչին մանրուք դարերով սրբագործված վիթխարի ավանդույթների, անասնահոտի կանոնների համեմատությամբ, որ անխախտ են, ստուգված ու մատչելի ամենավերջին բթամտին ու ազատում են նրան մտածելու, հետաքրքրվելու անհրաժեշտությունից։ Իսկ դոն Ռեբան երևի դպրոցական ծրագրերի մեջ էլ չընկնի․ «Մանր արկածախնդիր միահեծանությունը ամրապնդելու դարաշրջանում»։
Դոն Ռեբա, դոն Ռեբա․․․ Բարձրահասկ չէ, և ոչ էլ ցածրահասակ է․ չաղ չէ, և ոչ էլ նիհար է, մազերը շատ խիտ չեն, բայց թե ոչ էլ ճաղատ է։ Շարժումները կտրուկ չեն, բայց ոչ էլ դանդաղկոտ, դեմքը չի հիշվում, և նման է միանգամից մի հազար դեմքի։ Հարգալից, քաղաքավարի է տիկնանց հետ, ուշադիր զրուցակից է, սակայն և ոչ մի բանով աչքի չի ընկնում․․․
Երեք տարի առաջ նա դուրս լողաց պալատական գրասենյակի բորբոսնած նկուղներից և ընդամենը մի խղճուկ, աննկատելի, քծնող չինովնիկ էր՝ դժգույն ու նույնիսկ մի տեսակ կապտավուն դեմքով։ Հետո հանկարծ բանտարկվեց և մահապատժի ենթարկվեց այն ժամանակվա առաջին մինիստրը, խոշտանգումներից մահացան սարսափից խելակորույս և ոչ մի բան չհասկացող բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, և ասես նրանց դիակների վրա վիթխարի գունատ սնկի պես աճեց միջակության այս կառչուն ու ղաժան հանճարը։ Նա ոչնչություն է։ Եվ հայտնի չէ՝ որտեղից։ ― Նա մի հզոր ուղեղ չէ՝ թուլակամ տիրակալի մոտ, որպիսին նախկինում եղել են պատմության մեջ, նա մեծ ու զարհուրելի մարդ չէ՛, որն իր ողջ կյանքը նվիրում է տերության միավորման գաղափարների համար մղվող պայքարին։ Նա ո՛չ ոսկեպաշտ է, ո՛չ էլ պատահականորեն իշխանության գլուխ անցած մարդ, որը մտածում է միայն կանանց ու ոսկու մասին, որը աջուձախ սպանում է հանուն իշխանության և իշխում է, որ սպանի։ Նույնիսկ փսփսում են, որ նա իրականում ոչ էլ դոն Ռեբան է, որ դոն Ռեբան ուրիշ մարդ է, իսկ սա աստված գիտե, թե ով է՝ դե նմանակ, սատանա։
Նրա բոլոր մտահղացումները տապալվեցին։ Նա իրար դեմ հրահրեց թագավորության երկու ազդեցիկ տոհմերին, որ ջլատի նրանց ու հարձակվի բարոնության վրա։ Բայց այդ տոհմերը հաշտվեցին, գավաթների զրնգոցի ուղեկցությամբ հռչակեցին իրենց հավիտենական դաշնը ու թագավորից խլեցին բավականին մեծ հողակտոր, որը հնուց ի վեր պատկանում էր Արկանարցի Տոցեներին։ Նա պատերազմ հայտարարեց Իրուկանին, ինքը զինվորներին առաջնորդեց մինչև սահման, խեղդամահ արեց նրանց ճահիճներում ու անհետ կորցրեց անտառներում, ամեն ինչ թողեց բախտի քմահաճույքին ու հետ փախավ Արկանար։ Շնորհիվ դոն Գուգի ջանքերի, որի մասին նա, իհարկե, նույնիսկ չէր էլ կասկածում, նրան հաջողվեց Իրուկանի հերցոգի հետ հաշտություն կնքել՝ սահմանամերձ երկու քաղաքներ նրան զիջելու գնով։ Հետո թագավորը ստիպված եղավ հիմնովին դատարկել ամայացած գանձարանը, որ կարողանա ճնշել ամբողջ երկրով մեկ ծավալված գյուղացիական ապստամբությունները։ Մի ուրիշ մինիստր այսպիսի սխալների համար վաղուց գլխիվայր կախված կլիներ Ուրախ Աշտարակի գագաթից, բայց դոն Ռեբան մնաց իր տեղում։ Նա ցրեց կրթությամբ ու բարեկեցությամբ զբաղվող մինիստրությունները, ստեղծեց թագի պահպանության մինիստրություն, կառավարական պաշտոններից ազատեց տոհմիկ ազնվականներին և հատուկենտ գիտնականներին, վերջնականապես քայքայեց տնտեսությունը, գրեց «Հողագործի անասնական էության մասին» աշխատությունը և, վերջապես, մեկ տարի առաջ կազմակերպեց «պահնորդական գվարդիան»՝ «Գորշ վաշտերը»։ Հիտլերին հովանավորում էին մոնոպոլիաները, դոն Ռեբային ոչ ոք չէր հովանավորում, և ակնհայտ էր, որ վերջ ի վերջո գրոհայինները կուլ կտան նրան, ոնց որ ճանճի։ Բայց նա շարունակում էր քանդել ու ավերել, մի անհեթեթությունից հետո անել մյուսը, ասես ճգնում էր խաբել ինքն իրեն, ասես ուրիշ բան չգիտեր, բացի մի խելացնոր նպատակից՝ բնաջնջել կուլտուրան։ Վագա Անվի պես նա էլ անցյալ չուներ։ Երկու տարի առաջ ամեն մի ստահակ ազնվական արհամարհանքով էր խոսում «թագավորին մոլորեցրած ոչնչության մասին, բայց հիմա որ ազնվականին էլ որ հարցնես՝ նա իրեն կանվանի թագի պահպանության մինիստրի ազգականը մայրական գծով։
Հիմա էլ Բուդախն է նրան պետք։ Նորից անհեթեթություն։ Նոից մի վայրենի հաշվեհարդար։ Բուդախը ուսյալ է։ Ուսյալներին ցից հանել։ Հանդիսավոր աղմուկ աղաղակով, որ բոլորը տեսնեն։ Բայց աղմկալի հանդիսավորություն չկա։ Ուրեմն, նրան հարկավոր է կենդանի Բուդախը։ Ինչո՞ւ։ Ռեբան այնքան հիմար չէ, որ հույս ունենա, թե Բուդախին կստիպի իր համար աշխատել։ Իսկ միգուցե հիմա՞ր է։ Իսկ գուցե դոն Ռեբան պարզապես հիմար ու հաջողակ բախտախնդրի մեկն է, ինքն էլ հաստատ չգիտի, թե ինչ է ուզում, և խորամանկորեն իրեն հիմարի տե՞ղ է դնում բոլորի մոտ։ Ծիծղելի է, բայց ես երեք տարի հետևում եմ նրան ու մինչև հիմա չեմ հասկացել, թե նա ինչ է ներկայացնում իրենից։ Ասենք, եթե նա հետևեր ինձ, նույնպես ոչ մի բան չէր հասկանա։ Ամեն ինչ կարող է պատահել, ու հենց սա է զավեշտականը։ Բազիսի տեսությունը մասնակիացնում է հոգեբանական նպատակաուղղվածության հիմնական տեսակները միայն, իսկ իրականում այդ տեսակները այնքան շատ են, որքան որ մարդիկ, և ով ասես կարող է հայտնվել իշխանության գլուխ։ Օրինակ, ամբողջ կյանքում հարևաններին վիրավորող նվաստացնող մարդուկը։ Նա թքում է ուրիշի կաթսաների մեջ, մանրած ապակի է լցնում ուրիշի խոտի մեջ։ Նրան, իհարկե, կբռնեն, բայց նա կհասցնի ուզածի չափ թքոտել, կեղտոտել, ծաղրել մարդկանց․․․ Եվ նա բնավ չի մտածի, որ պատմության մեջ իր հետքն անգամ չի մնա, կամ որ հեռավոր սերունդները գլուխ կկոտրեն, որ նրա վարքը հարմարեցնեն պատմական հաջորդականությունների տեսությանը։
Հիմա ես տեսության հետ ոչ մի գործ չունեմ, մտածեց Ռումատան։ Ես միայն մի բան գիտեմ․ մարդը բանականության օբյեկտիվ կրողն է, այն ամենը, ինչ խանգարում է բանականության զարգացմանը՝ չարիք է, և այդ չարիքը հարկավոր է ամեն կերպ ոչնչացնել ամենակարճ ժամկետներում։ Ամե՞ն կերպ։ Արդո՞ք ամեն․․․ Ոչ, երևի, ոչ ամեն․․․ Թե՞ ամեն։ Փսլնքոտ, մտածեց նա իր մասին։ Պետք է վճռել։ Միևնույն է, վաղ թե ուշ պետք է վճռել։
Հանկարծ նա հիշեց դոնա Օկանային։ Ըհը, դե վճռիր, մտածեց նա։ Սկսիր հենց սրանից։ Եթե աստված ձեռնամուխ է լինում արտաքնոց մաքրելուն, թող չմտածի, թե մատները մաքուր կմնան։ Նա սրտխառնոց զգաց այն մտքից, թե ինչ է իրեն սպասում։ Բայց դա ավելի լավ է, քան սպանելը։ Կեղտն ավելի լավ է, քան արյունը։ Որպեսզի չարթնացնի Կիրային, նա ոտնաթաթերի վրա գնաց աշխատասենյակ ու հագուստը փոխեց։ Ձեռքում պտտեց հաղորդիչով ապարոշը ու վճռականորեն դրեց սեղանի դարակը։ Հետո մազերի մեջ, աջ ականջի մոտ, խրեց մի սպիտակ փետուր՝ կրքոտ սիրո խորհրդանշանը, կապեց սրերն ու վրան գցեց ամենալավ թիկնոցը։ Արդեն ներքևում, երբ բացում էր կողպեքը, մտածեց․ եթե դոն Ռեբան հանկարծ մի բան իմանա՝ դոնա Օկանան կորած է։ Բայց հետ դառնալն արդեն ուշ էր։